Πάντοτε, κατά τας εθνικάς των συμφοράς, οι λαοί αναζητούν ευθύνας. Το αυτό συνέβη προκειμένου και περί της στρατιωτικής κάμψεως, της καταλήψεως της χώρας και της ανακωχής του Στρατού μας. Αλλά επί του προκειμένου δεν νομίζω, ότι πρόκειται περί συμφοράς, αλλά περί επιτυχίας ήτις, χωρίς να ζημιώνη τον συμμαχικόν αγώνα ή να τον επηρεάζη, δεν ημαύρωσε την εποποιΐαν το παράπαν.
Προσεπάθησα με όλας μου τας δυνάμεις ν' ανεύρω ιστορικόν γεγονός, τταρόμοιον ή παραπλήσιον με το ιδικόν μας, αλλά κατέστη αδύνατον. Η συνθηκολόγησις του Βελγικού Στρατού υπό τον Βασιλέα του, ουδόλως ομοιάζει, διότι εκεί ο Βελγικός Στρατός ήτο εντεταγμένος μεταξύ Αγγλικών και Γαλλικών δυνάμεων και η συνθηκολόγησις συνετέλεσεν εις το να απειληθούν σοβαρώς τα πλευρά αμφοτέρων των εκατέρωθεν δυνάμεων. Η συνθηκολόγησις εξ ετέρου της εις Ιταλίαν αγωνιζομένης Γερμανικής Στρατιάς , δυνάμεως ενός περίπου εκατομμυρίου , χωρίς ν' απειληθούν τα πλευρά και τα νώτα της τταρά των στρατιών (αγγλικών και αμερικανικών του Στρατάρχου Αλεξάντερ), πολύ απέχει από του να ομοιάζη με την ιδικήν μας περίπτωσιν.
Η διάσωσις των ψυχών των νικητών του Αλβανικού πολέμου και συντελεστών της παρατάσεως του αγώνος, απέτρεψε τον εκ μέρους των Ιταλών εξευτελισμόν τούτων, προέλαβε την αιχμαλωσίαν και τον βέβαιον θ ά ν α τ ο ν των πλείστων και επέτρεψε την συνέχισιν της Εθνικής Αντιστάσεως και την σημερινήν δημιουργίαν Εθνικού Στρατού προς φρούρησιν των συνόρων και την τήρησιν της τάξεως και ασφαλείας εν τη χώρα.
Επειδή πρόκειται περί του Στρατού μας, όστις απεδείχθη υπέρτερος όλων των προγενεστέρων και επειδή πρόκειται περί της τιμής των Ελληνικών Όπλων, θα εκθέσω όλα τα γεγονότα δια την διαφώτισιν της κοινής γνώμης, αλλά και δια την κρίσιν των μεταγενεστέρων.
Όλοι όσοι έζησαν τας κρισιμοτάτας στιγμάς της Μεγαλής Εβδομάδος του 1941 και ιδιαιτέρως της Μεγάλης Παρασκευής και του Μεγάλου Σαββάτου, δεν είνε δυνατον να ελησμόνησαν τον συντελούμενον άσκοπον δια της εχθρικής αεροπορίας σφαγιασμόν των διαρρεόντων οπλιτών και του αμάχου πληθυσμού της Ηπείρου, ουδέ την μετατροπήν του Στρατεύματος εις μάζαν αναρχουμένην, ήτις έστρεφε με πείσμα τα όπλα εναντίον των αξιωματικών, που ήθελαν να φρονηματίσωσι ταύτην και ήτις επεκαλείτο την παύσιν των εχθροπραξιών. Αλλ' αν το ελησμόνησαν λόγω της παρόδου του χρόνου και του προφανούς τότε κινδύνου, θα ενθυμούνται πάντως, πως ενητένιζον προς τους Στρατηγούς των, τίνα σημασίαν είχεν το ενατένισμα εκείνο και τι ανέμενον απ' αυτούς που έστεψαν με δόξας και δαφνας.
Ο θρυλικός πατριώτης και σεβάσμιος Μητροπολίτης Ιωαννίνων Σπυρίδων, διεκήρυξε δημοσία «ότι θα εθυσίαζε και την τιμήν του δια να επιτευχθή η ΑΝΑΚΩΧΗ και να αποτραπή η βεβαία ατίμωσις και πιθανώς το ολοκαύτωμα μιας γενεάς, που κατενίκησε μιαν Αυτοκροτoρίαν. Ο Ιεράρχης εκείνος, έδιδε το παν δια ν' αποτροπή η εξόντωσις των νικητών παρά των ηττημένων. Εκείνοι που ήσαν αρμόδιοι να εκτιμήσουν την κατάστασιν και να αποφασίσουν, ηδιαφόρησαν , διότι εγνώριζον, ότι εν Ελλάδι δεν δοσιλογεί τις δι' όσα ΔΕΝ ΠΡΑΤΤΕΙ, αλλά δι' όσα πράττει.
Κρίνω πάντως καθήκον μου να διακηρύξω από των πρώτων γραμμών μου, ότι ο Ελληνικός Στρατός, ο οποίος εστάλη εις το μέτωπον δια να αγωνισθή επί 15—20 ημέρας και να πέση, ΠΑΡΕΤΕΙΝΕ τον πόλεμον προς τιμήν και δόξαν της Ελλάδος και επ' αγαθώ του συμμαχικού αγώνος επί εξ μήνας, έδωκε παν ό,τι ηδύνατο προθύμως, αγογγύστως, ενθουσιωδώς, με ουταπάρνησιν και έφθασεν εις το απροχώρητον, αφού προηγουμένως εξήντλησε παν ό,τι η τιμή και το καθήκον επέβαλλον και αφού δια της ραγδαίας καταρρεύσεως της Νοτιοσλαυίας και της προελάσεως των Γερμανών προς Θεσσαλονίκην και προς Μοναστήριον — Φλώρινα — Λάρισαν — Λαμίαv, κατεδικάσθημεν εις αιχμαλωσίαν εις ατιμώσεις και εξευτελισμούς, χωρίς να υπάρχουν οι προϋποθέσεις να συνεχίσωμεν τον αγώνα περαιτέρω. (Επιστροφή)
Προσεπάθησα με όλας μου τας δυνάμεις ν' ανεύρω ιστορικόν γεγονός, τταρόμοιον ή παραπλήσιον με το ιδικόν μας, αλλά κατέστη αδύνατον. Η συνθηκολόγησις του Βελγικού Στρατού υπό τον Βασιλέα του, ουδόλως ομοιάζει, διότι εκεί ο Βελγικός Στρατός ήτο εντεταγμένος μεταξύ Αγγλικών και Γαλλικών δυνάμεων και η συνθηκολόγησις συνετέλεσεν εις το να απειληθούν σοβαρώς τα πλευρά αμφοτέρων των εκατέρωθεν δυνάμεων. Η συνθηκολόγησις εξ ετέρου της εις Ιταλίαν αγωνιζομένης Γερμανικής Στρατιάς , δυνάμεως ενός περίπου εκατομμυρίου , χωρίς ν' απειληθούν τα πλευρά και τα νώτα της τταρά των στρατιών (αγγλικών και αμερικανικών του Στρατάρχου Αλεξάντερ), πολύ απέχει από του να ομοιάζη με την ιδικήν μας περίπτωσιν.
Η διάσωσις των ψυχών των νικητών του Αλβανικού πολέμου και συντελεστών της παρατάσεως του αγώνος, απέτρεψε τον εκ μέρους των Ιταλών εξευτελισμόν τούτων, προέλαβε την αιχμαλωσίαν και τον βέβαιον θ ά ν α τ ο ν των πλείστων και επέτρεψε την συνέχισιν της Εθνικής Αντιστάσεως και την σημερινήν δημιουργίαν Εθνικού Στρατού προς φρούρησιν των συνόρων και την τήρησιν της τάξεως και ασφαλείας εν τη χώρα.
Επειδή πρόκειται περί του Στρατού μας, όστις απεδείχθη υπέρτερος όλων των προγενεστέρων και επειδή πρόκειται περί της τιμής των Ελληνικών Όπλων, θα εκθέσω όλα τα γεγονότα δια την διαφώτισιν της κοινής γνώμης, αλλά και δια την κρίσιν των μεταγενεστέρων.
Όλοι όσοι έζησαν τας κρισιμοτάτας στιγμάς της Μεγαλής Εβδομάδος του 1941 και ιδιαιτέρως της Μεγάλης Παρασκευής και του Μεγάλου Σαββάτου, δεν είνε δυνατον να ελησμόνησαν τον συντελούμενον άσκοπον δια της εχθρικής αεροπορίας σφαγιασμόν των διαρρεόντων οπλιτών και του αμάχου πληθυσμού της Ηπείρου, ουδέ την μετατροπήν του Στρατεύματος εις μάζαν αναρχουμένην, ήτις έστρεφε με πείσμα τα όπλα εναντίον των αξιωματικών, που ήθελαν να φρονηματίσωσι ταύτην και ήτις επεκαλείτο την παύσιν των εχθροπραξιών. Αλλ' αν το ελησμόνησαν λόγω της παρόδου του χρόνου και του προφανούς τότε κινδύνου, θα ενθυμούνται πάντως, πως ενητένιζον προς τους Στρατηγούς των, τίνα σημασίαν είχεν το ενατένισμα εκείνο και τι ανέμενον απ' αυτούς που έστεψαν με δόξας και δαφνας.
Ο θρυλικός πατριώτης και σεβάσμιος Μητροπολίτης Ιωαννίνων Σπυρίδων, διεκήρυξε δημοσία «ότι θα εθυσίαζε και την τιμήν του δια να επιτευχθή η ΑΝΑΚΩΧΗ και να αποτραπή η βεβαία ατίμωσις και πιθανώς το ολοκαύτωμα μιας γενεάς, που κατενίκησε μιαν Αυτοκροτoρίαν. Ο Ιεράρχης εκείνος, έδιδε το παν δια ν' αποτροπή η εξόντωσις των νικητών παρά των ηττημένων. Εκείνοι που ήσαν αρμόδιοι να εκτιμήσουν την κατάστασιν και να αποφασίσουν, ηδιαφόρησαν , διότι εγνώριζον, ότι εν Ελλάδι δεν δοσιλογεί τις δι' όσα ΔΕΝ ΠΡΑΤΤΕΙ, αλλά δι' όσα πράττει.
Κρίνω πάντως καθήκον μου να διακηρύξω από των πρώτων γραμμών μου, ότι ο Ελληνικός Στρατός, ο οποίος εστάλη εις το μέτωπον δια να αγωνισθή επί 15—20 ημέρας και να πέση, ΠΑΡΕΤΕΙΝΕ τον πόλεμον προς τιμήν και δόξαν της Ελλάδος και επ' αγαθώ του συμμαχικού αγώνος επί εξ μήνας, έδωκε παν ό,τι ηδύνατο προθύμως, αγογγύστως, ενθουσιωδώς, με ουταπάρνησιν και έφθασεν εις το απροχώρητον, αφού προηγουμένως εξήντλησε παν ό,τι η τιμή και το καθήκον επέβαλλον και αφού δια της ραγδαίας καταρρεύσεως της Νοτιοσλαυίας και της προελάσεως των Γερμανών προς Θεσσαλονίκην και προς Μοναστήριον — Φλώρινα — Λάρισαν — Λαμίαv, κατεδικάσθημεν εις αιχμαλωσίαν εις ατιμώσεις και εξευτελισμούς, χωρίς να υπάρχουν οι προϋποθέσεις να συνεχίσωμεν τον αγώνα περαιτέρω. (Επιστροφή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου