EMIL LUDWIG : ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

............... "-Aποκλείετε το γεγονός , κάποιος  δημοκρατικός να είναι  το ίδιο εθνικιστής με ένα μοναρχικό και ίσως ακόμα  περισσότερο; Έχω την εντύπωση ότι παραδείγματα υπάρχουν."
"-Αν λοιπόν " είπα," ο εθνικισμός είναι ανεξάρτητος  τόσο από τα θεσμοθετημένα σχήματα , όσο και από τα ταξικά ζητήματα, τότε  πιθανότατα οφείλει να προσανατολιστεί προς τη κατεύθυνση της φυλής [1]. Εσείς πραγματικά πιστεύετε  ότι υπάρχουν ακόμη στην Ευρώπη καθαρές φυλές , όπως κάποιοι μελετητές ισχυρίζονται; Ότι στη πραγματικότητα  η ενότητα της  φυλής εγγυάται περισσότερο σταθερά τις εθνικές δυνάμεις; Και δεν διατρέχετε τον κίνδυνο να δημοσιεύσουν οι απολογητές του Φασισμού,  για το καθηγητή Χ σαν παράδειγμα, τις ίδιες ανοησίες  πάνω στη λατινική φυλή  όπως οι Βόρειοι  κάνουν πάνω στη "ξανθή ευγενική  φυλή", κάτι που θα έχει σαν αποτέλεσμα την επιδείνωση των φιλοπόλεμων διαθέσεων;"
O Mussolini ζωήρεψε, γιατί στο επιχείρημα αυτό  αισθάνεται, ότι  ίσως, μέσα από  τις υπερβολές κάποιων φασιστών , ο οι θέσεις του  έχουν παρανοηθεί.

Ήδη από πριν μου είχε εκθέσει  την άποψή του, μέσα σε όρια σαφώς διαχωρισμένα.

"-Φυσικά  δεν υπάρχει πλέον μια καθαρή φυλή , ούτε ακόμα και η εβραϊκή. Αλλά ακριβώς μέσα από επιτυχημένες προσμίξεις   συχνά μέσα στο Έθνος αναβλύζει  δύναμη και ομορφιά. Ράτσα : πρόκειται για συναίσθημα  όχι για μια πραγματικότητα.Το 95% είναι αίσθημα. Δεν μπορώ να πιστέψω  ποτέ ότι είναι δυνατό  να αποδειχθεί βιολογικά,  αν  μια φυλή  είναι πολύ ή λίγο  καθαρή.

Από σύμπτωση  , όλοι εκείνοι  που διακηρύσσουν  την ευγενική καταγωγή της γερμανικής φυλής , δεν είναι Γερμανοί.

Ο Gobineau, Γάλλος, ο Chamberlain Άγγλος. Ο Woltmann Ισραηλίτης ,ο Lapouge ,πάλι Γάλλος. Ο Chamberlain έφτασε μέχρι του σημείου  να αποκαλέσει τη Ρώμη , Πρωτεύουσα  του Χάους.

Σε μας μια παρόμοια κατάσταση δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Ο καθηγητής στον οποίον αναφερόσασταν  ήταν ένας ποιητής. Η  εθνική υπερηφάνεια δεν έχει ποτέ ανάγκη από φυλετικούς παροξυσμούς .

"-Αυτή είναι η  καλύτερη απόδειξη ενάντια στον αντισημιτισμό"  είπα εγώ.

"-Δεν υπάρχει αντισημιτισμός στην Ιταλία"...είπε ο Mussolini. Οι Ιταλοί Εβραίοι  πάντα συμπεριφέρθηκαν   καλά σαν πολίτες και σαν στρατιώτες, πολέμησαν  γενναία .Κατέχουν σημαντικές θέσεις  στα Πανεπιστήμια , στο στρατό, στις Τράπεζες. Πολλοί είναι Στρατηγοί , Διοικητής της Σαρδηνίας είναι ο Στρατηγός Μodena , ένας άλλος στρατηγός είναι στο πυροβολικό .

"Και παρόλα αυτά" είπα  "οι εμιγκρέδες στο Παρίσι  εργάζονται φανερά  εναντίον σας διαβεβαιώνοντας  ότι εσείς  θα είχατε πρόθεση  να απαγορεύσετε  την είσοδό τους στην Ακαδημία.

"Παράλογο" είπε " Απλά μέχρι τότε δεν  είχε βρεθεί το άτομο. Τώρα υποψήφιος είναι ο  Della Seta, ένας από τους μεγαλύτερους επιστήμονές μας , ο οποίος ασχολήθηκε με την προϊστορία της Ιταλίας."

"Με μια τέτοια  συμπεριφορά " είπα, " τοποθετείτε τον εαυτό σας στο βάθρο που βρίσκονται όλοι οι μεγάλοι άνδρες της Ιστορίας. Γιατί η εκδοχή  του αντισημιτισμού του Βίσμαρκ  στη Γερμανία , ή ακόμα και του Γκαίτε  είναι ένας μύθος. Οι Γάλλοι  χαρακτήρισαν  παρόμοια ανωμαλία , πολύ άδικα σαν vice allemand .Έτσι πρέπει να ονομάζεται ο αντισημιτισμός."

"-Πως εξηγείτε τον αντισημιτισμό; ρώτησε ο Mussolini

"-Όταν τα πράγματα βαδίζουν άσχημα για τους Γερμανούς πάντα πρέπει να φταίνε οι Εβραίοι , Γι αυτούς τώρα  τα πράγματα πάνε ιδιαίτερα άσχημα."

Είπε:

"-A μάλιστα. Ο αποδιοπομπαίος τράγος."

Επέστρεψα στο θέμα προσθέτοντας.

"-Αν λοιπόν ούτε η ράτσα  ούτε το θεσμοθετημένο σχήμα   προσδιορίζουν τον Εθνικισμό , τότε είναι μήπως η κοινή γλώσσα; Η αρχαία Ρώμη όμως  διέθετε όπως όλες οι Αυτοκρατορίες , περισσότερες από μία γλώσσες  και στη πιο πρόσφατη ιστορία ακόμη  δεν μπόρεσα σε καμία περίπτωση  να αναγνωρίσω σα πηγή  αδυναμίας τη πολλαπλότητα των γλωσσών. Για του λόγου το αληθές,  η Αυτοκρατορία των Αψβούργων μπορεί να  κατέρρευσε  αλλά η Ελβετία ανθεί".

"-Και το ενιαίο της γλώσσας  δεν είναι αποφασιστικής σημασίας στοιχείο " είπε ο Mussolini. " Η Αυστρία δεν καταστράφηκε  από το πλήθος των γλωσσών , αλλά από τη βία  που κρατούσε ενωμένους κάτω από το ίδιο σκήπτρο τόσους λαούς, που είχαν κατακτηθεί ή κληρονομηθεί, ενώ στην Ελβετία  τρία μέρη, με τρεις διαφορετικές γλώσσες  , με ελεύθερη θέληση και με τρόπο αυθόρμητο  αποτελούν  συνομοσπονδία. Επί πλέον, επειδή το τρίτο κομμάτι είναι  είναι αρκετά μικρό, μπορεί να γίνει λόγος μόνο για δύο μέρη.

Η Ελβετία κατόρθωσε να στηρίξει την ουδετερότητα ακριβώς γιατί τα στοιχεία αυτά έτειναν αντίστοιχα  προς το μέρος των δύο ανταγωνιστών  που έκαναν τον πόλεμο , και για το λόγο αυτό διατηρούσαν την ισορροπία .Θεωρώ την Ελβετία ένα κρίκο  πολύ σπουδαίο στην αλυσίδα των Ευρωπαϊκών Κρατών , επειδή ακριβώς  αυτή η ανάμειξη των λαών  μπορεί να  μειώσει κάποιες τριβές  ανάμεσα στα δύο ανταγωνιστικά μεγάλα Έθνη που βρίσκονται στα σύνορά της.

Υποσημειώσεις:

[1] Η λέξις αυτή (φυλή) ανεφαίνετο από καιρού εις την γραφίδα και εις το στόμα πολλών φασιστών, συμπεριλαμβανομένου και του Μουσσολίνι, του οποίου τώρα υπεμιμνήσκοντο λέξεις και φράσεις, διά να αποδειχθή η πλήρης συνοχή μεταξύ αυτού και του φασισμού. Είναι αληθές ότι περί φυλής είχε γίνει λόγος κυρίως υπό την έννοιαν του «λαού», του «έθνους», του «γένους», με χαρακτήρα προπάντων ηθικόν. Τώρα όμως καθωρίσθη το υλικόν περιεχόμενον της εννοίας αυτής και διετυπώθη από μίαν ομάδα επιστημόνων, κατά το πλείστον φυσιολόγων, ζωολόγων και βιολόγων, η ιταλική θεωρία της φυλής, η οποία έλαβεν όλα τα στοιχεία μιας επισήμου θεωρίας και διεδόθη διά του Τύπου ομοφώνως. Διαφορετικά από τον γερμανικόν «νατσισμόν» (εθνισμόν), ως και από τον των Αγγλοσαξώνων, μολονότι ούτοι δεν τον ανήγαγον ποτέ εις απόλυτον θεωρίαν, ο ιταλικός « φυλετισμός» (razzismo), τουλάχιστον εις την πρώτην αυτήν διατύπωσίν του, δεν ωμίλει περί φυλών ανωτέρων ή κατωτέρων, δεν καθώριζε σχέσεις μεταξύ αξιών βιολογικών και αξιών ηθικών. Αλλ' όπως ο γερμανικός «νατσισμός», ούτω και ο ιταλικός έστρεψεν αμέσως όλα τα πυρά του κατά του εβραϊκού στόχου, χωρίς να παραλείψη να συνδυάση την εμφάνισίν του με το νέον γεγονός της Αυτοκρατορίας και με τας νέας απαιτήσεις του ιταλικού έθνους, που είχε γίνει μεγάλη αποικιακή δύναμις, είχεν έλθει εις στενάς σχέσεις με φυλάς διαφόρου χρώματος, ενδιεφέρετο να δημιουργήση εις τους πολίτας την εναργή συνείδησιν της ατομικότητας των, διά να απομακρύνη τοιουτοτρόπως και τον κίνδυνον της επιμιξίας, με όλα τα πολιτικά και ηθικά κακά της.

Η φωνή του αντισημιτισμού δεν ήτο εντελώς νέα εις την Ιταλίαν. Αντηχεί από καιρού, επί παραδείγματι, εις την επιθεώρησιν «Ιταλική Ζωή », διευθυνομένην υπό του δόκτορος Πρετσιόζι. Δεν δύναται όμως να λεχθή ότι υπήρχε διαδεδομένη η "ιδέα ενός προβλήματος σημιτικού ή εβραϊκού εις την χώραν μας. Η τεραστία μάζα του λαού, οι κάτοικοι των πόλεων, και, ακόμη περισσότερον, οι αγρόται, ηγνόουν τον Εβραίον, όλως αντιθέτως προς άλλας χώρας της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης. Ακόμη και εις αυτάς τας μεσαίας και μορφωμένας τάξεις, δεν έφθαναν πολύ πέραν της τρεχούσης διαπιστώσεως, ότι, εις την Ιταλίαν,  οι Εβραίοι είχον μονοπωλήσει σχεδόν ωρισμένους οικονομικούς κλάδους (Ασφάλειαι, Χρηματιστήριον, εμπόριον υφασμάτων κλπ.)' ότι μεγάλην θέσιν, εν συγκρίσει προς τον αριθμόν των, ο οποίος ήτο πολύ μικρός, κατείχον ούτοι εις τα Πανεπιστήμια, ιδίως δε εις ωρισμένους κλάδους σπουδών' ότι, καίπερ αναμιγνυόμενοι εις την ζωήν του έθνους και μη αποστρεφόμενοι ουδέ τους μικτούς γάμους, είχον μεταξύ των μεγάλην αλληλεγγύην, αλληλοεβοηθοϋντο εις την προσπάθειαν όπως ανέλθουν, απετέλουν ένα μικρόν, αλλά καλώς ωργανωμένον έθνος εντός του έθνους. Όλα αυτά εδημιούργουν, πράγματι μέχρι προ τίνων ετών, ένα αίσθημα αποστάσεως μεταξύ Εβραίων και μη Εβραίων, οφειλόμενον εις λόγους πολυπλόκους και δυσκόλως καθοριζόμενους, θρησκευτικούς ή φυλετικούς, όχι όμως εις μίαν αληθή αντίθεσιν. Ακόμη και μετά την επικράτησιν του φασισμού, παρά την κάποιαν δυσπιστίαν προς τους Εβραίους, παρ' όλην την ζωηράν διάθεσιν όπως κτυπηθούν ωρισμένα ισχυρά και, πολιτικώς, μάλλον κακόφημα τραπεζικά ιδρύματα, εις τα οποία οι Εβραίοι, επιπροσθέτως δε και οι ξένοι, ήσαν αληθινοί κύριοι' παρ' όλα αυτά, η άνοδος Εβραίων εις διευθύνουσας θέσεις της οικονομίας, εις τας δημοσίας διοικήσεις, εις τα Πανεπιστήμια, δεν ανεχαιτίσθη καθόλου: αντιθέτως, μάλιστα, ηυξήθη κατ΄  αναλογίαν.(GIOACCHINO VOLPE: ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ  Ν Ο V I S S I Μ Α · ROMA · 1941

(Επιστροφή)