ΓΕΩΡΓΙΟΣ Α. ΒΛΑΧΟΣ: ΟΙ κ.κ. ΒΟΥΛΕΥΤΑΙ...

Αν όλοι όλων των κομμάτων οι βουλευ­ταί ήσαν εχθροί του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, αν δεν είχον ως επάγγελ­μα ν' αποδίδουν Βουλάς και κοινοβουλευτικάς Κυβερνήσεις αλλά δικτάτορας και δικτατορίας, αν ήσαν εντεταλμένοι όχι να εξαίρουν και να βοηθούν την χρη­σιμότητα του θεσμού αλλά να εξευτελί­ζουν και ν' αχρηστεύουν αυτόν, και τότε πάλιν οι κ.κ. βουλευταί δεν θα διεχειρίζοντο τόσον επιζημίως δι' εαυτούς και αυτό το επάγγελμα των.

Διότι πράγμα­τι, τελευταίως νομίζει κανείς ότι αγωνί­ζεται εις έκαστος εξ αυτών να πείση τους πολίτας περί της ιδίας του αχρη­στίας και, ων πτωχός αριθμός και πρό­σωπον βωβόν και πέμπτος τροχός, βιάζεται να διαλαλήση τας ιδιότητας του αυτάς δημοσία ίνα τας πληροφορηθούν όλοι, ίνα μη πλανώμενός τις πολίτης τας αγνοή.

Προ τινος, βουλευτής ο κ. Ε. Βενιζέλος και αρχηγός βουλευτών, έλεγεν από του βήματος της Βουλής προς τον κ. Τσαλδάρην  ότι, προκειμένου να σχηματίση  αυτός, ο κ. Τσαλδάρης, Κυβέρνησιν θα ηδύνατο "να του δανείση αριθμόν τινα βουλευτών". Και οι βουλευταί ήκουσαν απαθείς και βωβοί την πρότασιν του προχείρου αυτού δανεισμού των, πρότασιν την  οποία θα συνεζήτουν και πρόβατα αν επληροφορούντο ότι πρόκειται να  μετατεθούν από στάνης εις στάνην.

Αλλά  μη οι βουλευταί αυτοί δεν ήσαν οι ίδιοι , εντελώς οι ίδιοι, οι οποίοι, προκει­μένου περί του σημαντικωτάτου ζητήματος των καλυμμάτων, έδωσαν και εις διάστημα ενός έτους δύο λύσεις διαφό­ρους;... Ανήκοντες ως πλειοψηφία εις την οικουμενικήν του 1927, εψήφισαν ό­τι τα καλύμματα —επρόκειτο περί υπερχιλίων εκατομμυρίων— ανήκουν εις την Εθνικήν, και αυτομολήσαντες μίαν νύκτα εις την σκηνήν του κ. Ε. Βενιζέλου εψήφισαν μετ' ολίγον, εις τα 1928, ότι τα καλύμματα ανήκουν εις το Δημόσιον. Ούτω εις πάσαν περίστασιν, πάσαν ευκαιρίαν, πάσαν σπουδαίαν στιγμήν της ζωής του τόπου αυτού, οι βουλευταί, οι οποίοι επί τέλους στοιχίζουν ήμισυ εκατομμύριον έκαστος εις το Κράτος, δεν βλέπουν κανένα λόγον, δεν αισθάνονται καμμίαν ανάγκην να δικαιολογήσουν την υπαρξίν των, τον μισθόν των, την χρησι­μότητα του θεσμού τον οποίον εκπρο­σωπούν.

Και τώρα;... Τώρα, αφού προ τίνος είχον συγκεντρωθή άλαλοι και βωβοί περί το Κυβερνείον δια να πληροφορηθουν με­τά την ορκωμοσίαν τίνα Κυβέρνησιν με ποίον άγνωστον πρόγραμμα θα υποστη­ρίξουν, τώρα, προκειμένου περί ενός ση­μαντικωτάτου ζητήματος, του νόμου των Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ζητήματος περί ου όλοι θέλουν να έχουν γνώμην και δια το οποίον ακούεται ότι επιστημονι­κοί, εμπορικοί, βιομηχανικοί Σύλλογοι, και αυτός ο Φιλολογικός Σύλλογος «Παρ­νασσός», συνεδριάζουν από ημερών, ζη­τήματος περί του οποίου γράφουν και συζητούν από των στηλών των εφημερί­δων νέοι και παλαιοί επιστήμονες, μόνοι αυτοί οι κ.κ. βουλευταί δεν έχουν, δεν θέλουν να έχουν και διακηρύσσουν δημο­σία ότι δεν θέλουν να έχουν γνώμην. Την γνώμην των επί του ζητήματος αυτού την μεταφέρει και την διαχειρίζεται εν αγνοία των ο έμπιστος φίλος του τέως Πρωθυπουργού κ. Σκουλάς. Ο κ. Σκουλάς βλέπει τον κ. Βενιζέλον, βλέπει έπει­τα τον κ. Παπαναστασίου, συζητεί μαζί των, επιμένει, υποχωρεί και, αναλόγως, εις το ίδιον αυτοκίνητον μεταφερομένη, υποχωρεί ή επιμένει η κοινοβουλευτική πλειοψηφία, οι διακόσιοι είκοσι πέντε πατέρες του Έθνους, τους οποίους δια να έχουν γνώμην και να κυβερνούν και να σκέπτωνται εξέλεξε ο λαός ιδία βουλήσει και τους οποίους πληρώνει —εκατόν και πλέον εκατομμύρια. Και επί τέλους, μετά τας επισκέψεις και τας συζητήσεις και τας διαπραγματεύσεις του κ. Σκουλά, παρουσιάζεται επίσημον ανακοινω­θέν. Και τι λέγει;... Ότι επί τέλους οι κ.κ. βουλευταί συνεσκέφθησαν μετά του αρχηγού των και έλαβον αποφάσεις και αι αποφάσεις των αυταί συνοψίζονται εις την άρνησίν των όπως ψηφισθή αμέσως το νομοσχέδιον εις το σύνολον, αλλά νά ψηφισθή... μισό και μισό. Διότι ούτω και τα προσχήματα  σώζονται και των φρονίμων ανθρώπων γίνεται    κατά τύπους το κέφι και κολακεύονται αι μάζαι , οι πολλοί αυριανοί εκλογείς...

Δια το κατάντημα αυτό των κ.κ βουλευτών , ενώ έπρεπε πρώτοι αυτοί να λυπούνται, λυπούμεθα βαθέως ημείς , διότι τι ημείς πιστεύομεν εις την χρησιμότητα του θεσμού τον οποίον κακοποιούν.

Το κοινοβούλιον, παρ' όλα τα ελαττώματά του , παρ' όλας του τας αδυναμίας , είναι πολίτευμα , είναι  θεσμός, ενώ αι δικτατορίαι και οι δικτάτορες είναι άνθρωποι. Και οι άνθρωποι εις την Ελλάδα προ πάντων, είναι κάποτε πατριώται και σώζουν, άλλ' είναι συχνότατα και κακής  υποστάθμης κακά αποβράσματα και κα­ταστρέφουν. Θα ηθέλαμε λοιπόν να μείνη και να ζήση και να στηριχθή το κοινοβούλιον ως πολίτευμα, ως θεσμός. Αλλά  δια να συμβή αυτό, πρέπει να το θέλουν οι πρώτοι ενδιαφερόμενοι, οι κ.κ. βουλευταί. Και αυτοί, δεν το θέλουν.

(4 Ιουνίου 1932)

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Α ΒΛΑΧΟΣ: Η ΣΦΑΙΡΑ

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Α. ΒΛΑΧΟΣ: ΟΙ κ.κ. ΒΟΥΛΕΥΤΑΙ...

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Α ΒΛΑΧΟΣ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ