ΜΕ ΤΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ-1

Ο σκεπτόμενος εργάτης πηγαίνει στο Χίτλερ

I. ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΤΟΥ ΟΥΛΜ
Στα 1929, χρονιά που πρόκειται να ξεσπάσει η μεγάλη παγκόσμια οικονομική κρίση, όλο και περισσότεροι Γερμανοί και Γερμανίδες στρέφουν τη προσοχή τους προς τις πολιτικές εξαγγελίες ενός μικρού αλλά δυναμικού εθνικιστικού κόμματος, του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος των Γερμανών εργατών.Το κόμμα αυτό που για μια δεκαετία περίπου αγωνίστηκε σκληρά στα πλαίσια της πολιτικής επιβίωσης κάτω μάλιστα από αντίξοες συνθήκες , τώρα μετά τις τελευταίες εκλογές [1] , δείχνει να σταθεροποιεί την εκλογική του δύναμή γύρω στο 2,5% . Πρακτικά αυτό μεταφράζεται σε 810.100 ψηφοφόρους και 12 βουλευτές στο Κοινοβούλιο .

Κυβέρνηση Hermann Müller(1928)

Εκείνη τη χρονιά οι  τύχες της χώρας βρίσκονται στα χέρια της Κυβέρνησης  του Hermann Müller, [2] που εξακολουθεί να στηρίζεται με κάποια σχετική άνεση, στο λεγόμενο μεγάλο συνασπισμό. [3]  Τα  βασικά Υπουργεία κατέχουν οι  Dr. Gustav Stresemann[4] (Εξωτερικών ), Carl Severing [5] ( Εσωτερικών) , Dr. Erich Koch-Weser[6] (Δικαιοσύνης), Dr.Rudolf Hilferding [7] (Οικονομικών), Dr. Hermann Dietrich[8] (Επισιτισμού),  Rudolf Wissell[9] (Εργασίας)  George Schätzel [10] (μεταφορών)  Στο Κρίσιμο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας ο  Wilhelm Groener[11].  Στη θέση του αρχηγού του Γενικού Επιτελείου εξακολουθεί να παραμένει ο διάδοχος του von Seeckt,[12] ο Wilhelm Heye [13]

Η μικρή[14] μας ιστορία ξεκινά από τη  πόλη  Ουλμ , μια  γραφική μεσαιωνική πόλη της Νότιας Γερμανίας, χτισμένη στη δυτική  όχθη του Δούναβη. Στα 1181 όταν την επισκέφθηκε ο Φρειδερίκος Βαρβαρόσσα (Friedrich Barbarossa )  δεν δίστασε να της απονείμει με θαυμασμό  το τιμητικό τίτλο της  αυτοκρατορικής πόλης (Reichsstadt )..... Στα   μισά περίπου του 19ου αιώνα  η πόλη  αντιπροσώπευε  ένα από τα σημαντικότερα στρατιωτικά οχυρά της Γερμανικής Συνομοσπονδίας  ενάντια στη γαλλική επιθετικότητα. Στα  πλαίσια αυτής της αποστολής,  η στρατιωτική παρουσία ήταν συνεχής  και στα  1929   η μονάδα που είχε την έδρα της εκεί, ήταν το  5ο Σύνταγμα πυροβολικού. Χρέη Διοικητού του Συντάγματος ασκούσε τότε ο Συνταγματάρχης Ludwig Beck.[15]

Οι βασικοί πρωταγωνιστές  της ιστορίας είναι δύο από τους  αξιωματικούς του Συντάγματος. Οι υπολοχαγοί Richard Scheringerer[16] και  Hanns Ludin[17]  εικοσιέξι και εικοσιπέντε  χρόνων αντίστοιχα.

Ο Πρώτος, ήταν γιος αξιωματικού που είχε σκοτωθεί πολεμώντας στο Μεγάλο πόλεμο, ένας νέος ευφυής καλλιεργημένος, άνθρωπος της δράσης , βετεράνος της Ρηνανικής εξέγερσης [18] και του Küstriner Putsch [19] . Ο δεύτερος, ο Hanns Ludin δεν υπολειπόταν  σε χαρίσματα από το συνάδελφό του . Προερχόμενος και αυτός από μεσοαστική οικογένεια είχε επιλέξει συνειδητά τη καριέρα του αξιωματικού και μέχρι τότε είχε δείξει άριστη και υποδειγματική διαγωγή.

Αλληγορική ερμηνεία της γερμανικής εξαθλίωσης

Εκείνο το στοιχείο που ένωνε τους δύο αξιωματικούς και ταυτόχρονα τους διαφοροποιούσε από τους άλλους συναδέλφους τους ήταν κατά κύριο λόγο οι ριζοσπαστικές αντιλήψεις  τους για το τρόπο που η χώρα έπρεπε να βγει από τη δυστυχία και τη ταπείνωση . Η Γερμανία έπρεπε  να ξαναγίνει ισχυρή να κερδίσει και πάλι τη σωστή της θέση στην Ευρώπη και στο κόσμο[20].  Και οι δύο κινούμενοι από δρόμους διαφορετικούς είχαν  καταλήξει  στο συμπέρασμα , ότι ο μοναδικός πολιτικός ηγέτης που μπορούσε  να μετατρέψει τους πόθους τους σε πραγματικότητα δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον αρχηγό του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος των Γερμανών εργατών, ένας βετεράνος του μεγάλου πολέμου που άκουγε στο όνομα Αδόλφος Χίτλερ.
Θεωρητικά, στα 1929,  το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Γερμανών Εργατών εξακολουθεί να παραμένει ένα καθόλα νόμιμο πολιτικό κόμμα. Λέμε θεωρητικά, διότι τα παραδοσιακά αστικά κόμματα της Δημοκρατίας της Βαιμάρης από τη  στιγμή που συνειδητοποιούν   τη καταπληκτική δυναμική που κρυβόταν  μέσα του και μπροστά στο   ενδεχόμενο -αρκετά πιθανό-  αυτή η δυναμική να  ανατρέψει μελλοντικά τις μέχρι τότε  ευαίσθητες πολιτικά  ισορροπίες, κάνουν κάθε τι για να το διαλύσουν[21].
Εκείνο που τρομάζει και πανικοβάλει δεν είναι φυσικά το 2,5% ούτε οι 12 βουλευτές αλλά το γεγονός ότι το μικρό αυτό  Κόμμα ,  δίχως οικονομικούς πόρους, καταφέρνει να πραγματοποιήσει 10.000 πολιτικές συγκεντρώσεις, και έχει κάθε λόγο να υπερηφανεύεται για τους 118 ρήτορες πρώτης γραμμής που διαθέτει[22].
Λέγεται συνήθως ότι σε μια Δημοκρατία οι πολιτικές ιδέες δεν διώκονται' πολύ περισσότερο οι πολιτικοί φορείς των ιδεών. Η Γερμανία όμως στην εποχή της  Βαιμάρης δεν υιοθέτησε ποτέ το γνωστό Βολταιρικό αξίωμα που επιτρέπει και διασφαλίζει την συνύπαρξη διαφορετικών ιδεών [23] ). Οι αστικές κυβερνήσεις που είχαν επινοήσει το κίνδυνο των πολιτικών άκρων επικαλούνταν  σε κάθε ευκαιρία "λόγους ασφαλείας και κοινωνικής γαλήνης" για να απαγορευθούν κατά βούληση συγκεντρώσεις , να κλείσουν πολιτικά γραφεία , να δημιουργηθούν    γραφειοκρατικού τύπου προβλήματα σε στελέχη και βουλευτές των αντίπαλων κομμάτων , να παραταθεί   η πολιτική ένταση δίχως λόγο..........
Παρ' όλα αυτά, τα περισσότερα μέτρα που λαμβάνει εναντίον των Εθνικοσοσιαλιστών , όχι μόνο δεν καταφέρνουν να ανακόψουν τη δράση τους, αλλά μάλλον αντίθετα αποτελέσματα προκαλούν. Πρόκειται για μέτρα αποσπασματικά, δίχως συνοχή και λογική που μόνο εμπνεύσεις της στιγμής μπορεί να χαρακτηριστούν . Δεν μπορούν να διασφαλίσουν ένα μόνιμο επιθυμητό αποτέλεσμα.

Όπως γράφει ο Γκαίμπελς ειρωνικά:¨Χτυπούσαν τα σπουργίτια με κανόνι". Τα μέτρα εναντίον μας ,συνεχίζει , ήταν τόσο χλιαρά, που στερούνταν τελείως αποτελεσματικότητας, κάτι που είχε σα συνέπεια να μη προκαλούν πλέον ούτε μίσος, ούτε αγανάκτηση, παρά μόνο απαξίωση και γέλια. Είχαν φτάσει μάλιστα σε τέτοιο παραλογισμό και ιδιομορφία που τελικά κάθε χτύπημα που επιχειρούσαν να μας δώσουν έπεφτε στο κενό. [24]
Στην απαγόρευση του δικαιώματος ενός εθνικοσοσιαλιστή να μιλήσει τώρα εμφανίζεται ο κ, "Καθηγητής" που έρχεται να κάνει μια διάλεξη κοινωνικού χαρακτήρα αλλά που τελικά καταλήγει να λέει αυτά που θα έλεγε και ο κανονικός ρήτορας αν δεν του απαγόρευαν τη πρόσβαση στο βήμα. Στη περίπτωση που το Υπουργείο Εσωτερικών απαγορεύει στα μέλη του κόμματος να φορούν τις στολές , τα μέλη φορούν στολές διαφορετικού χρώματος και έτσι η ομοιομορφία παραμένει . Στη περίπτωση τώρα που μια πολιτική συγκέντρωση διαλύεται από την αστυνομία η κινητοποίηση συνεχίζεται  σε πολιτική συγκέντρωση κάποιου άλλου κόμματος[25] 
Το πραγματικό πρόβλημα , κοινό πρόβλημα για όλα τα μικρά και πραγματικά επαναστατικά κόμματα και Οργανώσεις , παραμένει  το οικονομικό. Πρακτικό πνεύμα ο Γκαιμπελς έχει κάνει τους υπολογισμούς του και καθησυχάζει όσους ανησυχούν. "Με 60-70 βουλευτές στο Κοινοβούλιο θα εισπράττουμε τόσα που όχι μόνο θα πάρει μπροστά η μηχανή αλλά δεν θα σταματήσει ποτέ." Στο στρατό , τα πράγματα για τους Εθνικοσοσιαλιστές ήσαν πολύ χειρότερα. Από τα 1927 με μια πρωτοφανή διαταγή του Υπουργείου Άμυνας αποκλείονται από τις  παραγωγικές σχολές του στρατού πολίτες που συμπαθούσαν ή ασπάζονταν την Εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία .Ο έλεγχος ήταν αυστηρός και η παραμικρή υπέρ του συγκεκριμένου κόμματος συμπεριφορά, επιφέρει σοβαρές κυρώσεις [26]..

 

Υποσημειώσεις:

[  1] Reichstagswahl 20.05.1928. Σ αυτές τις  πολιτικές εκλογές θα ήταν λάθος να αποδώσουμε την αύξηση των εκλογικών ποσοστών  ταυ NSDAP  αποκλειστικά στην ιδεολογική αποδοχή  του πολιτικού του προγράμματος μια που στις μικρές πόλεις  και στις αγροτικές περιοχές, οι κομματικοί μηχανισμοί είχαν ελάχιστες έως μηδαμινές δυνατότητες επιρροής. Όπως σωστά αναφέρει  ο C.Cross ένας ακόμα  βιογράφος του Χίτλερ , μια μερίδα αρκετά μεγάλη των Γερμανών ψήφισαν το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα πρώτα για να τιμήσουν  τη στρατιωτική δόξα του Epp και του Goring και ύστερα , για να εκφράσουν τη περιφρόνησή τους στα ανίκανα αστικά κόμματα. Στη  Γερμανία του τότε (αλλά και στην   Ελλάδα του σήμερα) παρατηρούμε μια σημαντική μερίδα πολιτών να στρέφει τη πλάτη στα αστικού τύπου κόμματα, πρόθυμη να ψηφίσει οτιδήποτε , αρκεί να είναι καινούριο.

[  2] Κυβέρνηση Hermann Müller 28 Ιουνίου 1928–27 Μαρτίου 1930.

[  3] Große Koalition gebildet (SPD, DDP, Zentrum, BVP und DVP)

[  4] Υπηρέτησε στο Υπουργείο Εξωτερικών  μέχρι το θάνατό του. Τον διαδέχτηκε ο  Curtius  (3/10/ 1929).

[  5] Carl Severing Μετά τον ανασχηματισμό της 6ης Φεβρουαρίου 1929 παρέλαβε από το von Guérard και το Υπουργείο των Κατεχόμενων Εδαφών.

[  6] Erich Koch-Weser (26 Φεβρουαρίου 1875  19 Οκτωβρίου 1944 ).

[  7] Μετά τον ανασχηματισμό  της  13 Απριλίου  1929 το Υπουργείο Δικαιοσύνης ανέλαβε ο  Von Guérard

[  8] Hermann Robert Dietrich (14 Δεκεμβρίου 1879 - 6 Μαρτίου 1954) .

[  9] Rudolf Wissell (9 Μαρτίου 1869 - 13 Δεκεμβρίου  1962) [10]

[11] Karl Eduard Wilhelm Groener (22 November 1867 – 3 May 1939)

[12]Johannes Friedrich Leopold von Seeckt (22 Απριλίου 1866- 27 Δεκεμβρίου 1936)

[13] August Wilhelm Heye (31 Ιανουαρίου 1869- 11 Mαρτίου 1947)

[14] Οι βιογράφοι του Χίτλερ προσπερνούν την ιστορία αυτή βιαστικά.. Ο J.Fest σαν παράδειγμα αφιερώνει γι αυτή σχεδόν 2 σελίδες ενώ ο J.Toland μια ...ολόκληρη παράγραφο. Κατά την άποψη μου όλη αυτή η υπόθεση αποτελεί ένα λαμπρό δείγμα στρατιωτικής  νοοτροπίας έξω από πολιτικές συμπεριφορές και μεθοδεύσεις.

[15] Ludwig August Theodor Beck (29 Ιουνίου1880 – 20 Ιουλίου 1944)

[16] Richard Scheringerer ( 13 /9/1904- 9 /5/1986)

]17] Hanns Ludin (1905–1947),  

[18] Τον Ιανουάριο του 1923 με αφορμή τη μη έγκαιρη παράδοση από τους Γερμανούς μιας παρτίδας τηλεγραφόξυλα, γαλλικά και βελγικά στρατεύματα κατέλαβαν το Ρουρ. Ο σκοπός ήταν να αρπάξουν τη παραγωγή του άνθρακα επειδή η γερμανική κυβέρνηση καθυστερούσε στη πληρωμή των «πολεμικών αποζημιώσεων» που είχε επιβάλει η Συνθήκη των Βερσαλλιών το 1919. Η γερμανική κυβέρνηση του καγκελάριου Κούνο απάντησε με μια υστερική άρνηση καλώντας το πληθυσμό σε παθητική αντίσταση. Στη διάρκεια του αγώνα αυτού Εθνικοσοσιαλιστές και Κομμουνιστές βρέθηκαν να πολεμούν από την ίδια πλευρά.Μάρτυρας του αγώνα αυτού υπήρξε ο Εθνικοσοσιαλιστής  Αlbert Leo Schlageter.

[19] Το Küstriner Putsch της 1ης Οκτωβρίου 1923 υπήρξε η αντίδραση του στρατού , στην εντολή της Κυβέρνησης να τεθεί τέλος στη παθητική αντίσταση του λαού εναντίον των εισβολέων στο Ρουρ (26. Σεπτεμβρίου 1923).
[20]
[21]Εν πάση περιπτώσει το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Γερμανών Eργατών, αντιμετωπίζει την ολόπλευρη εχθρότητα του κράτους, σε κάθε του εκδήλωση. Τα μέλη του κυνηγιούνται αμείλιχτα. Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Γκραίνερ, υποβάλλει στο Ράιχσταχ ένα νομοσχέδιο. Συμφωνα μαυτό, οι Ναζί αποκλείονται απ' το στράτευμα. Το νομοσχέ­διο υπερψηφίζεται. Μόνο οι Κομμουνιστές - αποκλεισμένοι κι οι ίδιοι -το καταψηφίζουν. Στις 30 Οχτώβρη 1927, ο Γκραίνερ εκδίδει μια ημε­ρήσια διαταγή.Όποιος αξιωματικός ανήκει στο N.S.D.A.P., θ' αποστρατεύεται αμέσως". Ταυτόχρονα θα παραπέμπεται και στο στρατο­δικείο!!!(Βεργίδης:  (σελ 115;)
[22]
[23]Οι Εθνικοσοσιαλιστές φτάνοντας στην εξουσία δεν θα ξεχάσουν, δίκαια ή άδικα να ανταποδώσουν στο πολλαπλάσιο, στους δικούς τους αντιπάλους
[24]
[25]

Επόμενο
ΙΙ.ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΝΑΧΟ Ο ΧΙΤΛΕΡ ΘΕΤΕΙ ΤΟ ΣΤΡΑΤΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΤΟΥ ΕΥΘΥΝΕΣ (15/3/29)