ΝΙΚΟΛΑΪ ΤΣΑΟΥΣΕΣΚΟΥ: ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΔΕΝ ΤΕΡΜΑΤΙΣΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΗ

 

Ορισμένοι  θεωρητικοί προσπαθούν να αποδείξουν πως το έθνος τερμάτισε την ιστορική του αποστολή και πως στο σοσιαλισμό αυτό δεν έχει καμιά προοπτική, πως η πολιτική υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας, αποτελεί μια καταπάτηση του μαρξισμού-λενινισμού, ένα ολίσθημα προς τις θέσεις του αστικού εθνικισμού. Ισχυρίζονται, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι η υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας, η ανάδειξη των ανεξάρτητων κρατών είναι κάτι το ασυμβίβαστο με τον επαναστατικό διεθνισμό, με το πνεύμα της αλληλεγγύης στον αγώνα ενάντια στην κυριαρχία, για κοινωνική πρόοδο. Δεν μπορείς να μην παρατηρήσεις ότι τέτοιοι συλλογισμοί είναι λαθεμένοι, πως αυτοί έρχονται σε αντίθεση με την πραγματικότητα, με τη νομοτελειακή αντίληψη του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού, με το μαρξισμό-λενινισμό.
Είναι  γνωστό πόση μεγάλη προσοχή έδωσαν οι κλασσικοί του μαρξισμού-λενινισμού στο έθνος, στην πάλη για ανεξαρτησία, στην ανάπτυξη του σοσιαλιστικού έθνους. Θα στηρίξω αυτή την άποψη, σε μερικά αποσπάσματα, θεωρώντας πως είναι πάρα πολύ διδακτικά. Έτσι ο Κ. Μαρξ στο  "Μανιφέστο του Διεθνούς Συλλόγου των Εργατών" έλεγε: «οι απλοί νόμοι της ηθικής και ισοτιμίας, που πρέπει να διακανονίζουν τις σχέσεις των ατόμων να γίνουν ανώτατοι νόμοι στις σχέσεις ανάμεσα στα έθνη» ενώ ο Φ. Έγκελς, στην εργασία του "Ό ρόλος της βίας στην ιστορία" έγραφε: «Για να εξα­σφαλιστεί η διεθνής ειρήνη πρέπει να παραμεριστούν πρώτα-πρώτα όλες οι εθνικές διχόνοιες. Πρέπει κάθε λαός να είναι ανεξάρτητος και αφέντης στο σπίτι του». Να, πως εκτιμούσαν οι κλασσικοί του μαρξισμού την τοποθέτηση των, σχέσεων ανάμεσα στα κράτη στη βάση των νόμων της ισότητας και της ηθικής, της ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, του δικαιώματος κάθε λαού να είναι αφέντης στην ίδια του τη χώρα.
Η ανάπτυξη της παγκόσμιας αλληλεγγύης των εργαζό­μενων δεν προϋποθέτει καθόλου την άρνηση των συμφε­ρόντων και των φιλοδοξιών του ίδιου του λαού. Η ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης — έτσι όπως την εμπνεύστη­καν οι θεμελιωτές του επιστημονικού σοσιαλισμού καί όπως αυτή διαμορφώθηκε στην πορεία του χρόνου — είναι ότι, απελευθερώνοντας τον εαυτό της, θα απελευθερώσει ολόκληρο το λαό απ' την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Σαν καθοδηγητική τάξη στην κοινωνία, η εργατική τάξη έχει τη μεγάλη υποχρέωση να υπερασπίσει την ελευθερία της πατρίδας, την ανεξαρτησία και την κυριαρχία του λαού, να κάνει κάθε προσπάθεια για την πρόοδο και την ευημερία του έθνους, να εξασφαλίσει την εγκαθίδρυση του νέου κοινωνικού καθεστώτος σύμφωνα με τις ειδικές ιστορικές συνθήκες και τη θέληση του ίδιου του λαού. Η άγνοια της διαφύλαξης της εθνικής ανεξαρτησίας, η αποδοχή της καταπάτησης της κυριαρχίας του λαού, που σ' αυτόν ανήκουν η εργατική τάξη και το κομμουνιστικό κόμμα, είναι συνώνυμα με την παραίτηση από τις επαναστατικές, μαρξιστικές-λενινιστικές αρχές, από την αποστολή που η ιστορία εμπιστεύτηκε στους κομμουνιστές. Είναι πάρα πολύ διαφωτιστικός απ' αυτή την άποψη ο τρόπος που μ' αυτόν υπογράμμιζε την πιό πάνω θέση ο Β.Ι. Λένιν στην εργασία του "Για την εθνική περηφάνεια των μεγαλορώσων": «Κανένας δεν ευθύνεται γιατί γεννήθηκε δούλος. Αλλά ο δούλος όμως που δεν επιδιώκει την ελευθερία, αλλά φροντίζει να δικαιώσει τη δουλεία του είναι ένας υπηρέτης, ένα ερπετό, που προξενεί δικαιολογημένα το συναίσθημα αποστροφής, αγανάκτησης καί περιφρόνησης».Είναι δύσκολο να βρεις άλλες λέξεις πιο πλαστικές και πιο κατάλληλες από εκείνες που χρησιμοποίησε ο Λένιν για να χαρακτηρήσει εκείνους που αρνιούνται το λαό και είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν την ανεξαρτησία και κυριαρχία τους. Πραγματικά, ο Λένιν είχε χίλιες φορές δίκαιο: «Εκείνος που δεν υπερασπίζεται την αξιοπρέπεια του, το δικαίωμα της ελευθερίας και ανεξαρτησίας, για την επιβολή της οντότητας του έθνους του, εκείνος αξίζει αληθινά την τύχη του δούλου, την περιφρόνηση του ίδιου του έθνους». Είναι μια καθολική αλήθεια ότι το προλεταριάτο με την απελευθέρωση του από την εκμετάλλευση και την κατα­πίεση και συγκροτώντας κυρίαρχη τάξη της κοινωνίας, αναλαμβάνει, ταυτόχρονα την ευθύνη της κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης ολόκληρου του λαού, τη διαφύλαξη της ανεξαρτησίας και κυριαρχίας του. Η ιστορία επιβε­βαιώνει μέρα με τη μέρα την μαρξιστική αλήθεια που σύμφωνα μ' αυτήν δεν μπορεί νάναι ελεύθερος ένας λαός που καταπιέζει άλλους λαούς ή δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα τους στην ανεξαρτησία. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ούτε μια στιγμή ότι η υπεράσπιση της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας είναι μια ουσιαστική προϋπόθεση για την επιβολή των ιδανικών του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού στον κόσμο. Η δύναμη του προλεταριακού διεθνισμού και αλληλεγγύης εξαρτάται απ' τη δύναμη της εργατικής τάξης στην κάθε χώρα.

 

(Από το λόγο στο Συνέδριο των Συνδικάτων , 26 Απριλίου 1976)