Τέλος Μαρτίου του 1949, σε ημερομηνία που δεν έχω σημειώσει στο ημερολόγιο μου, ο Μάρκος στέλνει ολόκληρη συγκροτημένη ταξιαρχία «επιλέκτων» με βαρύ οπλισμό και πυροβολικό να χτυπήσει ανοιχτά πλέον την Θεσσαλονίκη. Έφερε βαρέως την επιδρομική ενέργεια στα απάτητα κάστρα των σαμποτέρ του, την στέρηση των σφαγείων ολόκληρου του κεντρομακεδονικού εφοδιασμού του. Είχαν ζορισθεί πολύ τα πράγματα. Φαίνεται πως τόχει το ζώδιο μου να στροβιλίζομαι στα γεγονότα. Μόλις γύρισα από την αποστολή του Βερτίσκου, έφυγα την άλλη μέρα στην Βέροια-Νάουσα. Δεν πήγα όπως νόμιζα στην Ανατολική Μακεδονία. Το βράδυ άλλη περιπέτεια: η μάχη της Φλώρινας.......... Είχα κουρασθεί, γι' αυτό μετά ένα μήνα έπιασα πάλι την Θεσσαλονίκη. Εδώ ανέλαβα την προστασία της Θεσσαλονίκης μαζί μ' άλλα επίλεκτα τμήματα ΛΟΚ και Ταγμάτων Πεζικού. Οι πληροφορίες έφεραν, ότι ετοιμαζόταν ανοικτή επίθεση κατά της Θεσσαλονίκης. Στο 11 Σύνταγμα τεθωρακισμένων ήσαν έτοιμες να κινηθούν εντός πέντε λεπτών και οι δυο Ίλες πού έμεναν στην Θεσσαλονίκη. Ο διοικητής του Συντάγματος και οι δύο επίλαρχοι διοικητές, μένανε όλη τη νύχτα στο Σύνταγμα. Ο αείμνηστος Γεωργιάδης για να ξενυχτάμε όλοι οι αξιωματικοί στο Σύνταγμα, επέτρεπε το «ψιλό χαρτάκι πόκας» με συμμετοχή και του ίδιου. Εγώ δεν είχα κέφι για κάτι τέτοιο. Άλλωστε ήμουν πρωτόλειος. Μάρκες εχρησιμοποιούσαμε... σφαίρες! Προσωπικά δεν με συγκινούσε το χαρτί. Προτιμούσα κάποιο διάβασμα, κάποιο γράψιμο. Αυτά ήταν τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα μου.
Εκείνο το βράδυ που χτυπήθηκε η Θεσσαλονίκη, ο διοικητής έφυγε για το σπίτι του στις 12 τα μεσάνυχτα. Εγώ καθόμουνα στο γραφείο μου. Στις 12 και τέταρτο ακούστηκε μια κανονιά. Ακολουθεί η δεύτερη και τρίτη. Παίρνω τον Διοικητή, δεν γνώριζε τίποτα. Παίρνω το σώμα Στρατού για να ρωτήσω μήπως προβλέπεται καμμιά νυχτερινή βολή πυροβολικού. Και πάλι τίποτα. Τότε πρωτόβουλα κινώ ουλαμό τεθωρακισμένων προς την κατεύθυνση που έπεφταν οι κανονιές.
Ήτο η περιοχή Δερβενίου προς Λαγκαδά. Σε πέντε λεπτά με
παίρνει ο διοικητής μου από το Σώμα Στρατού και με διατάσσει να κινηθώ μ' ολόκληρη την Ίλη και ουλαμό εφόδου προς Λαγκαδά, γιατί τα περιφερειακά φυλάκια της Θεσσαλονίκης ανέφεραν ότι οι κανονιές πέφτουν από το ύψος Δερβενίου, πέντε περίπου χιλιόμετρα από την Θεσσαλονίκη. Σε λίγο πάλι έδωσε εντολή ο ίδιος ο σωματάρχης να κινηθεί μια Ίλη στο προαύλιο του Σώματος Στρατού και η άλλη να κινηθεί προς την κατεύθυνση Λαγκαδά. Προφανώς φοβόταν χτύπημα της καρδιάς της Θεσσαλονίκης και του ίδιου του Στρατηγείου του Σώματος Στρατού. Ανέφερα από τον ασύρματο, που ήτο πάντοτε συντονισμένη η Ίλη μου, ότι κινούμαι από δύο κατευθύνσεις προς Λαγκαδά. Από την κατεύθυνση ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΔΕΡΒΕΝΙ-ΛΑΓΚΑΔΑ και από την κατεύθυνση ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΠΥΛΑΙΑ-ΧΟΡΤΙΑΤΗ-ΑΓΙΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ-ΛΑΓΚΑΔΑ.
Ο σωματάρχης είχε αντίρρηση για την δεύτερη αυτή κατεύθυνση, αλλά του εξήγησα, ότι ήταν αναγκαία μήπως οι αντάρτες εκινούντο δια ΦΙΛΛΥΡΟΥ προς Χορτιάτην και οπωσδήποτε και η κατεύθυνση της ΠΥΛΑΙΑΣ συνέκλινε προς Λαγκαδά. Δεν έφερε αντίρρηση.
Κοντά στα ξημερώματα αντικρύσαμε με τις διόπτρες των τεθωρακισμένων να κινείται σύντονα φάλαγγα ανταρτών στο κάμπο Λαγκαδά, άκρη - άκρη από την βορειοδυτική κατεύθυνση της ομώνυμης λίμνης.
Έδωσα εντολή για σύντονη κίνηση προς τα εκεί και επεσήμανα ιδιαίτερα να μην ριχτεί ντουφέκια πρόωρα και ότι το δικό μου θωρακισμένο θάδινε το σύνθημα της έναρξης πυρών. Φθάσαμε σε απόσταση χιλίων μέτρων από την αντάρτικη φάλαγγα. Έριξα την πρώτη ριπή. Σήκωσαν μανδήλια, σαν ένδειξη παράδοσης. Στο μεταξύ ήρθαν απ' το Σέδες και αεροπλάνα κι' έριξαν κάνα δυο βόμβες. Με τα χωνιά που είχαμε πάντα στα θωρακισμένα τους διατάξαμε ν' αφήσουν κατά γης τον οπλισμό και να σταματήσουν τα φορτωμένα μουλάρια. Συμμορφώθηκαν.
Η φάλαγγα αυτή ήταν δύναμης 350 περίπου ανταρτών - ανδρών, γυναικών - και μερικών κτηνών, μεταξύ των οποίων ήσαν και τρία που είχαν το κανόνι που έριχνε τις βολές.
Επειδή μου είπαν πως και μια άλλη φάλαγγα με τον καπετάνιο, ίδιας περίπου δύναμης, είχε προχωρήσει μπροστά για να πιάσει τα καραούλια, διέταξα τον υποδιοικητή να μείνει εκεί με δύο ουλαμούς και να πάρει επαφή με το Σώμα Στρατού, να στείλει «Τζαίημς» για την παραλαβή των αιχμαλώτων, ενώ εγώ κινήθηκα προς την κατεύθυνση της άλλης φάλαγγας των ανταρτών. Ήταν βαλτωμένοι οι καρρόδρομοι και η ομίχλη, πυκνή, εμπόδιζε την ορατότητα. Αυτά τα δύο έσωσαν τον αρχικαπετάνιο της επιτιθέμενης ταξιαρχίας. Κόλλησαν πολλά θωρακισμένα, ενώ τ' άλλα που κινήθηκαν, πήγαιναν πάρα πολύ αργά Ωστόσο προλάβαμε μέρος της οπισθοφυλακής τους, μόλις λίγα μέτρα πριν τις δυτικές υπώρειες των Κερδυλλίων.
Παραδόθηκαν μετά από μία-δυό κανονιές.
Ήσαν 53 (30 άνδρες και 23 γυναίκες).
Η πιο πέρα πορεία μας ήτο αδύνατη, λόγω του ορεινού του εδάφους. Γύρισα πίσω αφού στο Λαγκαδά επίταξα δύο φορτηγά. Τους φόρτωσα πάνω και τους πήγα με τους άλλους, οι οποίοι εν τω μεταξύ άρχισαν να επιβιβάζονται στα «Τζαίημς» που είχε στείλει το Σώμα Στρατού.
Και πάλι οι εφημερίδες της Θεσσαλονίκης που κυκλοφόρησαν στις 6 το πρωί, γράφανε με πηχιαίους τίτλους ότι «ΟΙ ΟΡΔΕΣ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΧΤΥΠΗΣΑΝ ΜΕ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΚΑΙ ΜΕ ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟ ΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ». Και σαν υπότιτλο:
«ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ Ο ΣΩΜΑΤΑΡΧΗΣ ».
Ο φλεγματικός στρατιώτης Γρηγορόπουλος τούτη τη φορά δεν μπόρεσε να κρύψει την πρωτοφανή χαρά του.
Πήραμε εντολή να καθυστερήσουμε λίγο ώστε να μπαίνουμε στην Θεσσαλονίκη την ώρα που κλείνουν τα μαγαζιά, για να παρελάσουν οι ορδές του Μάρκου εν αιχμαλωσία. Για μια ψύχραιμη συνείδηση, ίσως βέβαια, να μην έστεκε αυτό. Αλλά για μια ψυχρή πολεμική επιχείρηση, άσχετα από τους εμπόλεμους, ήτο επιβεβλημένο, γιατί ο εσωτερικός αντίπαλος συμμαχούσε με αιώνιους εχθρούς του έθνους και κατέστρεφε ό,τι το Ελληνικό. Η θηριωδία του και η μανία καταστροφής του ήσαν πρωτοφανείς.
Το κυριώτερο αυτής της επιχείρησης ήτο ότι το 40% των επιτιθέντων κατά της Θεσσαλονίκης ήσαν ΣΝΟΦίτες και «Μετωπίτες» Βούλγαροι.
Πραγματικά καθυστερήσαμε λίγο. Στις δυόμισυ μπαίναμε στον Βαρδάρη με κάπου 400 αιχμαλώτους και το κανόνι τους. Είχαν διαφύγει άλλοι τόσοι περίπου με τον διοικητή της ταξιαρχίας. Ο κόσμος σε διπλή και τριπλή σειρά παραληρούσε από ενθουσιασμό και οι κατάρες πέφτανε βροχή κατά του Μάρκου. Με τις οβίδες που πέσανε στην περιοχή των Νέων Φυλακίων Θεσσαλονίκης είχαν σκοτωθεί δύο-τρία άτομα. Μια οβίδα είχε τρυπήσει το διοικητήριο των Νέων Φυλακών, που ευτυχώς εκείνη την στιγμήν δεν υπήρχε άνθρωπος στα γραφεία. Μια άλλη έπεσε σε σπίτι και σκότωσε ένα άτομο και τραυμάτισε δύο, μιας φιλήσυχης οικογένειας.
Ενώ οι αντάρτες εκινούντο πεζή στη φάλαγγα μερικές «συναγωνίστριες» ατημέλητες αλλά ντυμένες με στρατιωτική στολή, ίσιωναν τα ανακατωμένα μαλλιά τους. Πήρε το αυτί μου κάποιον να λέει: - Για δες που παριστάνει την Ρίτα Χαίηγουωρθ!.. Αυτό της έλειπε!.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου