Άφησες κάθε χώρα μακρινή και κάθε γη,
που της ζωής ο πόλεμος σ' έκράτει
και πάνω στων ωκεανών τα πλάτη
έτρεξες στης Πατρίδας την κραυγή.
Ήρθες από τη Ρούμελη και το Μωριά,
μεσ' από τα λαγκάδια σου τ' αγαπημένα,
ήρθες απ' τα νησιά τα μυροβολημένα,
που λούζονται στο κύμα του βοριά.
Ήρθες και με το χέρι σου το στιβαρό,
που ακούραστο τη γη οργώνει,
που στην παλάμη του στενάζει το τιμόνι,
φουχτώνεις τ' όπλο το ιερό.
Σαν την ανεμοζάλη, σαν την αστραπή,
γκρεμίζεις της σκλαβιάς το καταχθόνιο κτίριο
και θεμελιώνεις μ' άσμα νικητήριο
της λευτεριάς τον πύργο το φωτολαμπή.
Ώ , πόσα χέρια απλώνονται σ' εσένα,
και πόσα μάτια σου γελούνε δακρυσμένα!
Πόσες καρδιές μ' ευγνωμοσύνη σ' ευλογούνε,
και πόσα χείλη σ' ανυμνούνε!
«Ποιήματα» 1916
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου