ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΠΟΥ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕ Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΦΡΑΝΚΟ ΣΤΟΝ ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟ ΤΗΣ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ" ΣΠΥΡΟ ΜΕΛΑ .(ΜΕΡΟΣ .ΠΡΩΤΟ)

Αφού είδα τα ερείπια, τα κτιριακά, τα σωματικά και τα ψυχικά- ατελείωτα ερείπια- έπρεπε να ιδώ τέλος το λυτρωτή και τον οικοδόμο: Aυτόν που διασχίζει τον εφιαλτικόν όραμα της συντριμμένης Ισπανίας σαν αστραπή γεμάτη από τις λαμπρότερες ελπίδες .Γιατί πρέπει να το πω αμέσως: Μεσ' από τα φριχτά ρημάδια, που σώριασε ο αιώνιος Δον Κιχώτος στα δραματικά εδάφη της Ιβηρικής χερσονήσου, ανατέλλει με ξανανειωμένα χρώματα και φώτα , η ιδέα μιας Ισπανικής Αυτοκρατορίας.
Και ποιόν άλλον θάπρεπε να ιδή κανείς , με ποίον άλλον θα μπορούσε να μιλήση, αν μη με τον ήρωα θεμελιωτή της;
Ο στρατηγός Φρανκο δεν είναι απλώς μια φυσιογνωμία πρώτης σειράς ανάμεσα στους αρχηγούς κρατών της σημερινής Ευρώπης' δεν είναι απλώς η πρώτη μορφή μέσα στη χρυσή βίβλο των "φορχαδόρες ντε ιμπέριο "- των δυνάμεων της Αυτοκρατορίας: Είναι μια θρησκεία, μια πίστις .
Μια κραυγή αναδίδεται μεσ' από τις ρημαγμένες πολιτείες, για να συμβολίση τη μετάβασι από την απόγνωσι του παρόντος στην ακλόνητη πεποίθησι για ένα υπέροχο μέλλον:
-Φράνκο!
Θα την ακούσετε από την μιαν άκρη της Ισπανίας έως την άλλη. Από χείλη νηπίων και από χείλη γερόντων. τα παιδάκια του "αουξίλιο σοθιάλ"-της τεραστίας αυτής οργανώσεως- δεν κάθονται στα τραπέζια που στρώνει γι αυτά η κοινωνική πρόνοια πριν προσευχηθούν στ' όνομά του και δεν σηκώνονται πριν τον ζητοκραυγάσουν' οι στρατιώτες όταν ακούνε το παράγγελμα "τους ζυγούς λύσατε" , απαντούν όλοι μαζί "Φράνκο, Φράνκο" και τότε μόνο χωρίζονται' οι διανοούμενοι, όταν μιλούν για τον Καουδίλιο ,για τον αρχηγό , για τον ταγό της καινούριας Ισπανίας , δανείζονται τις εκφράσεις τους από το λεξιλόγιο των μεγάλων θρησκευτικών κατανύξεων ' οι κυρίες της περήφανης και αδιάλλακτης ισπανικής αριστοκρατίας τον αναφέρουν πάντα με το βλέμμα γυρισμένο στα ουράνια' και οι γυναικούλες, οι πεντάφτωχες μανούλες των οικογενειών που ζούνε μέσα στις "κουέβας" , στις τρωγλοδυτικές κατοικίες , τις σκαμμένες στη γη, τον έχουν στα εικονίσματα μαζύ με τους πιο αγαπημένους των αγίους.
Η λατρεία στο Φράνκο απλώνεται ως αυτήν την Αφρική, στους πληθυσμούς των μαύρων , που το ηθικό γόητρό του κ' η ακτινοβολία του δεν είναι διόλου κατώτερη από ενός μεγάλου χαλίφη.
Υπέροχος μαγνητιστής μαζών, ανήκει στους εξαιρετικούς τύπους των δημιουργών ιστορίας.
Τους άλλους αρχηγούς , τις άλλες φυσιογνωμίες που αποτελούν γύρω του , το μεγάλο επιτελείο της καινούργιας Ισπανίας τους έφτιαξε το εθνικό κίνημα. Αυτός πήδησε στη σκηνή δημιουργημένος και πάνοπλος.
Όταν τράβηξε το σπαθί για να υπερασπίση την ιερήν υπόθεση της Ισπανίας είχε φθάσει στο ζενίθ του σταδίου του , στην κορυφή της ιεραρχίας: Ήταν ο καλλίτερος στρατηγός το καμάρι του στρατού , ο άνθρωπος που συγκέντρωνε την εμπιστοσύνη, την εκτίμησι και το θαυμασμό των κατωτέρων και των συναδέλφων του. Η φήμη του είχε ξεπεράσει τα σύνορα της Ισπανίας πολύ πριν από τον εμφύλιο πόλεμο.
Αρκετά χρόνια πριν ο στρατάρχης Λυωταί που τον είχε γνωρίσει από κοντά στις αποικίες, είχε γράψη γι' αυτόν βαρυσήμαντα λόγια: Ο Φράνκο κι' ο Γκρατσιάνι είναι οι δύο διασημότεροι στρατιώτες της εποχής μας!"
Δεν είχε κάμει ποτέ πολιτική' δυο φορές είχε αρνηθή να κατέβη στην εκλογική παλαίστρα. Από αντίληψη χρέους κι' από έναν αδιάλλακτο στρατιωτικό ασκητισμό αρνήθηκε ακόμα και να ζήση απλώς στην τροφήν και το θόρυβο της ευρωπαϊκής Ισπανίας. Αμούστακος ανθυπολοχαγός , μόλις βγήκε από τη στρατιωτική σχολή , γύρεψε να τον στείλουν αμέσως στη στρατιά της Αφρικής. Εκεί κέρδισε όλα του τα γαλόνια, ως αυτά του υποστρατήγου διοικητού ταξιαρχίας, που του ασφάλισε η περίφημη απόβασι της Αλουθέμας, με την προστασία των ισπανικών και γαλλικών θωρηκτών και οι επιχειρήσεις που ακολούθησαν Δεν είχε προβιβασθή ποτέ "κατ' αρχαιότητα». Όλους τους βα­θμούς τους πήρε στα πεδία των μαχών. Κινδύνευσε άπειρες φο­ρές. Στη μεγάλη επίθεσι εναντίον του φρουρίου της Αγχέρας έπεσε βαρειά πληγωμένος στην κοιλιά, για να γλυτώση ως εκ θαύματος. Έτσι εξηγούνται οι μαζεππικές και απίθανες προα­γωγές του: τριανταδύο ετών υποστράτηγος-σαραντατεσσάρων ετών αρχιστράτηγος. Έτρεχεν όπου κίνδυνος' πρωτοπορία στην επίθεσι, οπισθοφυλακή στην υποχώρησι.

Όταν ο συνταγματάρχης Μιλλάν Αστραί , ο σημερινός στρατηγός, που ο Γάλλος αντιναύαρχος Ζουμπέρ ονομάζει "στρατιώτη από τους πιο ηρωικούς της Ισπανίας" και τον συγκρίνει με τον αρχιστράτηγο Ραντζάου , "που ο Άρης δεν είχεν αφήση στο κορμί του τίποτε ακέραιο εκτός απ' τη καρδιά του" -όταν ο συνταγματάρχης αυτός , λέω, εδημιούργησε το "τέρθιο" τη λεγεώνα των ξένων στην Ισπανία - γιατί η λεγεών των ξένων δεν είναι δημιούργημα του εμφυλίου πολέμου αλλά του Αφρικανικού , τον είχε ζητήσει για υπασπιστή του.Ήτανε τότε λοχαγός.
Μέσα σε λίγους μήνες έγινε το είδωλο της λεγεώνος,όπως έγινεν , αμέσως έπειτα , το ίνδαλμα των Μαροκινών στρατευμάτων , όπως αργότερα η λατρεία του ισπανικού λαού. Από παντού έφταναν σ' αυτόν τα δείγματα του θαυμασμού : Την ημέρα πούγινε υποστράτηγος , η Ακαδημία του Πεζικού , στο ιστορικό Αλκάθαρ του Τολέδο, που απαθανάτισεν η άφταστη ηρωική άμυνα του Μοσκάρδο, συνήλθε για να του απευθύνη, επάνω σε περγαμηνή μια υπέροχη ομαδική έκφραση θαυμασμού.
Αλλ' αν η ανδρεία συγκινή βαθύτατα την ψυχήν των μαζών, ο Φράνκο δεν μίλησε μόνο μ' αυτή' ούτε είναι μόνο αυτής το σύμβολο.
Είναι νους' είναι επιστήμη -γύρισε ήρωας από την Αφρική , για να καθήση ακροατής στα στρατιωτικά μαθήματα των Βερσαλλιών - και είναι ακόμα οργανωτικό δαιμόνιο από τα σπάνια: Είναι ο ιδρυτής, οργανωτής και πρώτος διοικητής της γενικής στρατιωτικής ακαδημίας της Σαραγόσσας .Την είχεν οργανώση με τέτοιον τρόπο, που ο Μαζινό, από τους πιό αρμοδίους να κρίνη, δεν έκρυψε τον θαυμασμό του , όταν την είδε από κοντά και παρακολούθησε τη λειτουργία της. Αυτό δεν εμπόδισε τον Αθάνια , όταν πήρε το υπουργείο των Στρατιωτικών της Δημοκρατίας , να την κλείση με μια μονοκονδυλιά, να πετάξη τον Φράνκο στο πεζοδρόμιο , να τον στείλη στην ταξιαρχία της Κορούμνιας μετά ένα χρόνο, για να τον εκσφενδονίση αργότερα στις Μπαλεάρες και στις Καναρίους.....
Δεν πρόκειται να γράψω εδώ , αυτή τη στιγμή, τις περιπέτειες , εσωτερικές κ' εξωτερικές , πούφεραν το Φρανκο στην ανάγκη να τραβήξη το σπαθί για τη σωτηρία της Ισπανίας.
Αυτό θα το κάμω σε άλλη σελίδα. Εδώ θέλω να τονίσω μόνο την άποψι της επιστημονικής του ανατροφής. Ο νους του είναι ανοιχτός προς όλους τους ορίζοντες. Βλέπει τα πάντα' παρακολουθεί όλα' ξαίρει το κάθε τι. Το απέδειξε και σ΄αυτή ακόμα τη μικρή λεπτομέρεια της δικής μου παρουσιάσεως.
Όταν έφτασα στο Μπούργκος , με την πρόθεσι να τον ιδώ, πολλοί- και από τους πλησιεστέρους - ήσαν σχεδόν βέβαιοι , ότι θ' αρνηθή: "Αποφεύγει τη δημοσιότητα, δεν δέχεται δημοσιογράφους , δεν του αρέση να μιλή".
Όχι μόνον απήντησεν αμέσως μόλις έγινεν η αίτησι, ότι θα με εδέχετο την επομένη, αλλά και μούδειξε από τα πρώτα λόγια , ότι ξαίρει πολύ καλά ποιός είμαι .

Είχα ξεκινήσει , δεν το κρύβω, μ΄αρκετή συγκίνησι για το ερημητήριό του :Γιατί ζει σχεδόν έξω από τη πόλι, σε μια βίλλα που βλέπει στο ποτάμι και στα θεόρατα αιωνόβια δέντρα που τινάζουν τις γυμνές τους κορφές προς τα σύννεφα. Ουτ' ένα φυλλαράκι δεν τα στολίζει, γιατί εδώ, στο οροπέδιο της παλιάς Καστίλλιας , είναι ακόμα χειμώνας και χειμώνας βαρύς' χιονίζει στα γερά και το στρώνει στο ψηλό μου καπέλλο και στους ώμους της ζακέττας μου , όταν φτάνω στο κήπο της βίλλας, που ευγενική κυρία τούχει παραχωρήση ως που να ετοιμαστούν τα πράγματα για τη θριαμβευτική του είσοδο στη Μαδρίτη.
Η ημέρα σχεδόν ζοφερή, πλαισιώνει θαυμάσια την ασκητική αυστηρότητα του καστιλλιάνικου τοπίου, που κυριαρχείται από το παλιό κάστρο.
Βαθειά γαλήνη βασιλεύει σ' αυτή τη βίλλα πούχει το ύφος φεουδαρχικού πύργου.
Καμμιά κίνησι , κανένας συνωστισμός στους αντιθαλάμους, κανένα "πήγαινε-έλα" ανθρώπων που γυρεύουν κάτι. Ατμόσφαιρα συγκινητικής απλότητος, συγκεντρώσεως, σπουδής. Είναι σαν περιβάλλον σοφού, πούχει κλειστή για να συγγράψη φιλοσοφική πραγματεία, παρά κυβερνήτη ενός κράτους που βγαίνει από την πιο συγκλονιστική κρίσι.
Η ακρίβεια που βασιλεύει σ΄όλα είναι αξιοπαρατήρητη.Στις δώδεκα το μεσημέρι , επρόκειτο να με δεχθή' ακριβώς στις δώδεκα άνοιξε η πόρτα και βρέθηκα μπροστά του.
Έτυχε να γίνω δεκτός στη ζωή μου από πολλούς αρχηγούς κρατών. Και είναι δύσκολο να ξεχάσω τη βαθειά εντύπωσι από την ισχυρότατη προσωπικότητα του Μουσσολίνι , όταν μούκανε τη΄μεγάλη τιμή να με δεχθή, στα 1928, στο Παλάτσο Γκίτζι.
Εδώ πρόκειται για κάτι διαφορετικό. 

(Συνέχεια και τέλος της συνέντευξης )