ΑΡΙΣΤΕΙΔHΣ Ε ΒΕΚΙΑΡΕΛΗΣ :TO ΣYNTEΧΝΙΑΚΟΝ ΚΡΑΤΟΣ

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΚΑΙ ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Προλογίζοντες τα επί του «Συντεχνιακού Κράτους, ως πολιτικού δόγματος και ως οικονομικής οργανώσεως» άρθρα, τα οποία εγράψαμεν δια τους αναγνώστας της «Τραπεζι­τικής», λόγω του επικαίρου του θέματος, εδηλώσαμεν ότι θα περιωριζόμεθα εις το να δώσωμεν ιδέαν τινά των αντι­λήψεων των υποστηρικτών της νέας θεωρίας του «Κορπορατισμου», χωρίς ημείς να λάβωμεν θέσιν ή να εκφέρωμεν προσωπικάς αντιλήψεις.
Δια το ζητούμενον ήδη συμπέρασμα—ωσεί εάν επρόκειτο περί διδακτικού ιστορήματος—έχομεν να δικαιολογηθώμεν ότι· ενώ αφ' ενός ελλείπει η αναγκαία απόστασις χρόνου ώστε να δύναται τις ν' αντιληφθή τ* αποτελέσματα θεωρίας νέας, εν τη εξελίξει της ευρισκομένης, μας χωρίζει εξ άλλου απόστασις τόπου, ώστε να μη έχωμεν άμεσον αντίληψιν των κατά την εφαρμογήν της.
Εκ των νόμων όμως και των διατάξεων οίτινες εθεσμοθετήθησαν καταδεικνύεται ότι το επικρατήσαν από του 1922 καθεστώς παρεχώρησεν εις τον εργαζόμενον όσα ουδέποτε διεξεδίκησαν ή εφαντάσθησαν πραγματοποιήσιμα και οι απαιτητικότεροι των σοσιαλιστών—-εξαιρέσει των κομμουνιστών οίτινες περισσότερα διεκήρυξαν, χωρίς όμως εν Ρωσσία να τα εφαρμώσουν, ή αν τα εφήρμοσαν προσκαίρως τα εγκατέ­λειψαν ή ανεθεώρησαν μεταγενεστέρως.
Η μεταμόρφωσις του θεσμού της ιδιοκτησίας θεωρουμένης εντολής διαχειρίσεως, η υποχρεωτική εργασία χαρακτηριζόμενη καθήκον, ο καθορισμός του ημερομισθίου βάσει των αναγκών της ζωής, η εξίσωσις κεφαλαίου και εργασίας και η καθιέρωσις ευθυνών, αι αρχαί της αλληλεγγύης και η ποδηγέτησις της ατομικής πρωτοβουλίας, επιτρέπουν εις τους φασίστας νομοθέτας δικαίως να καυχώνται ότι η Ιταλία προη­γείται απάντων των κρατών, δημοκρατικών και μη, εις δε τους ιταλούς εργαζομένους να χαρακτηρίζουν τον φασισμόν ως «προλεταριακήν πραγματοποίησιν» λαβούσαν σάρκα δια της θελήσεως του ανέκαθεν επαναστάτου, εκ γενετής χωρι­κού, άλλοτε σιδηρουργού, μετέπειτα διδασκάλου, κτίστου και δημοσιογράφου και ήδη Δουκός του Φασισμού !
Ο Μουσολίνι δεν εκτύπησεν τον Σοσιαλισμόν, λέγουν οι τελευταίοι. αλλά το ιταλικόν σοσιαλιστικόν κόμμα, το οποίον κατατριβόμενον και συναλλασσόμενον εν τω κοινοβούλιω, ουδέποτε εξυπηρέτησεν τους   εργαζομένους...(53).
Και ερωτάται: ώστε ο Φασισμός είναι θεωρία αριστερά, αριστερίζουσα ή συντηρητική ;
Εάν συντηρητική πως κηρύσσει την ημικατάργησιν της ατομικής ιδιοκτησίας, τον έλεγχον της ατομικής πρωτοβουλίας, την υποχρέωσιν της εργασίας και την υποχρεωτικήν περίθαλψιν των εργαζομένων ; (54)
Ο Μουσολίνι δεν αρνείται, απ' εναντίας καυχάται, ότι παρέλαβεν από τον Σοσιαλισμόν παν ό,τι περιέχει ζωτικόν, αι δε διακηρύξεις του έκαμαν όλους τους φιλελευθέρους οικονομολόγους, όσους υπολείπονται, ν' απονέμουν εις τον Φασισμόν όλην την κλίμακα των προσωνυμιών από του «Κρατισμού» μέχρι του «Δυτικού Μπολσεβικισμού».
Εάν πάλιν είναι θεωρία σοσιαλιστική διατί αποκλείει τον διεθνισμόν; Εις τούτο απαντούν ορθώς οι Ιταλοί ότι ο διεθνισμός δεν είναι χαρακτηριστικός του Σοσιαλισμού, διότι προηγήθη και υπάρχει ο διεθνισμός του κεφαλαίου.
Από απόψεως διεθνούς συνεργασίας και συνεννοήσεως ο Φασισμός, λέγουν, είναι διεθνιστής και το απέδειξεν εν Γενεύη. Αλλά προσθέτουν, άλλο πράγμα ο Διεθνισμός και άλλο ο Αντιεθνισμός.
Και αντιεθνισμόν δεν θέλει ουδεμία χώρα. Τόσον αι Ηνωμέναι Πολιτείαι, η Αγγλία και η Γαλλία, όσον και η Γερ­μανία (όπου ο Χιτλερισμός κάνει μάλιστα φυλετικήν πολιτι-κήν), όσον και η μπολσεβικική Ρωσσία και πάσαι αι δημοκρατίαι αίτινες είναι «εθνικαί».
Διατί η Ιταλία θ΄ απετέλει εξαίρεσιν, ενώ προ παντός αυ­τή έχει ανάγκην συγκροτήσεως και συντονισμού διά την ρύθμισιν των δημογραφικών και παραγωγικών της προβλημάτων ; Και δια να υπάρξη συντονισμός όλων των εθνικών δυνάμεων προς κοινόν σκοπόν οφείλει το Κράτος να καταστή κυρίαρχον, αυταρχικόν και να πλαισιώνη απάσας τας εθνικάς δυνάμεις: Να καταστή δηλαδή «ολοκληρωτικόν Κράτος».
Κατά τον πόλεμον προέκυψεν ότι η νίκη δεν θα ήτο δυ­νατόν να κερδηθή μόνον διά των στρατών. Εχρειάσθη να οργανωθούν τα μετόπισθεν και να κινητοποιηθούν όλαι αι δυνάμεις του Έθνους. Αλλά και λήξαντος του πολέμου, οι ανταγωνισμοί εξακολούθησαν μεταφερθέντος του πολέμου εις το οικονομικόν πεδίον.
Δια τούτο η ανάγκη του «Ολοκληρωτικού Κράτους» εξακολουθεί, απαιτούσα πειθαρχίαν στρατιωτικήν και κοινωνικήν, ανύψωσιν του ηθικού, συντονισμόν ενεργειών, ενιαίαν κατεύθυνσιν και υποταγήν των ατομικών συμφερόντων εις τα συμφέροντα του συνόλου. Δεν νοείται ύπαρξις αντιθέτων από­ψεων και αυτοτελών ενεργειών, ούτε επιτρέπεται εντός του Κράτους να υπάρχουν στοιχεία αντικρουόμενα ή αντιπο­λιτευόμενα. Απαιτείται ενότης και όχι διάσπασις. Συνεργα­σία όλων και όχι πάλη τάξεων. Συντονισμός ενεργειών και όχι εμφύλιος σπαραγμός.
Αναγκαστικώς όθεν το Ολοκληρωτικόν Κράτος περιορίζει τας ατομικάς ελευθερίας, με τας οποίας έζησεν η ανθρωπότης κατά τους δύο τελευταίους αιώνας, και καθίστα την εκτελεστικήν έξουσίαν, ενισχυομένην και σταθεροποιουμένην, κυρίαρ­χον,   έχουσαν τα δικαιώματα όσα πρότερον είχεν ο  λαός.
Όπως με πολιτικόν Φιλελευθερισμόν και κοινοβούλια και αντιπολιτεύσεις δεν θα ήτο δυνατόν να διεξαχθή στρατιωτικός πόλεμος, ούτω και με οικονομικόν φιλελευθερισμόν, με τον ελεύθερον του ανταγωνισμόν και την αναρχίαν του, δεν είναι δυνατόν να διεξαχθή πόλεμος οικονομικός και να επι­τευχθούν σκοποί γενικοί, είτε οικονομικοί είτε κοινωνικοί, επιστρατευομένων όλων των δυνάμεων του Έθνους και καθι­σταμένων οργάνων του. Ως λύσιν Ο φασισμός ίδρυσε την Συντεχνίαν, εκπρόσωπον ολοκληρωτικόν των δυνάμεων της πα­ραγωγής, όργανον του Κράτους, άλλ' εν μέρει αυτεξούσιον.
Aντικαθισταμένων των φιλελευθέρων θεσμών και δημιουργουμένου νέου δικαίου ρυθμίζοντος τας κοινωνικοοικονο­μικάς σχέσεις προς αποφυγήν διαταραχών εις βάρος του συ­νόλου και δια να γίνη ολοκληρωτική και ειλικρινής συν­εργασία όλων των οικονομικών δυνάμεων, είναι ανάγκη να ικανοποιηθούν προηγουμένως αι δίκαιαι αξιώσεις της τάξεως των εργαζομένων, δια τούτο δε και η άφθονος εργατική και κοινωνική νομοθεσία και η αναγνώρισις και πλαισίωσις των συνδικάτων εντός του Κράτους.
Αυτό επέβαλεν η ανάγκη. Δια τούτο άλλως τε και την θεωρίαν του «ολοκληρωτικού Κράτους» οι αντιλέγοντες θεωρούν πολιτικήν των περιστάσεων, μη βασιζομένην επί της επιστήμης.
Πάντως το «πείραμα» είναι εν τη εκτελέσει του. Αλλ' έως τώρα όλοι συμφωνούν ότι η νέα θεωρία έσωσε την περίστασιν εις την Ιταλίαν, όπως την έσωσεν και αλλού, προ παντός δε ότι θα μείνουν αι κατακτήσεις των εργαζομένων και θα επιβληθούν αι νέαι έννοιαι της ιδιοκτησίας και εργασίας. 
Αλλ' εφόσον το πείραμα είναι εν τη εκτελέσει και εξελίξει του πάσα περαιτέρω κρίσις είναι πρόωρος. Ο φιλελευθερισμός και ο καπιταλισμός απήτησαν έτη να παρέλθουν, έως ότου καταφανούν και αναγνωρισθούν τα ελαττώματα των. Ο Σοσιαλισμός εγνώρισεν αφωσιωμένους και φανατικούς όσον και πολεμίους αδιαλλάκτους. Αυτό γίνεται πάντοτε με τας ιδέας-και μάλιστα με τας οικονομικάς θεωρίας όπου το συμφέρον των ατόμων και των εθνών προμηθεύει εις εκάστην τους οπαδούς.

Υποσημειώσεις:

53. «Ο Φασισμός προλεταριακή πραγματοποίησις». Εκδ. Ομοσπονδίας εργαζομένων Βιομηχανίας 1935.
54. Εκτός της Ρωσσίας, και εν Γερμανία εκηρύχθη (1919) η υποχρέωσις της εργασίας, αλλά συγχρόνως ότι το «Κράτος οφείλει να παρέχη τροφήν και συντήρησιν εις τους πολίτας όσοι ευρίσκονται εις αδυναμίαν να πορισθώσιν τα προς το ζην μόνοι» και ότι «εις τους ανέργους θα παρέχεται εργασία αναλόγως προς τας δυνάμεις και τας ικανότητας των». Δηλαδή κατι πέραν και του Σοσιαλισμού ...

(Επιστροφή)