Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ; ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ

Επιστροφή 

ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ

«  Αναμένω από κάθε Γερμανό να εκτελέσει το καθήκον του μέχρι του τέλους, να δεχθεί κάθε θυσία, η οποία του ζητείται ή που πρόκειται να του ζητηθεί. Αναμένω από κάθε υγιή άνθρωπο να διαθέσει στον αγώνα το σώμα και την ψυχή του.

Αναμένω από κάθε άρρωστο, κάθε αδύναμο, από κάθε άνθρωπο απαραίτητο, να εργασθεί έως ότου σβήσουν και οι τελευταίες δυνάμεις του.

 Αναμένω από τους κατοίκους των πόλεων να λάβουν τα όπλα, αναμένω από τους αγρότες... να δώσουν ψωμί στους στρατιώτες και τους εργάτες αυτού του αγώνα.

Αναμένω από τις γυναίκες και τις κοπέλες όλες να βοηθήσουν αυτόν τον αγώνα, όπως έκαναν μέχρι τώρα. με υπέρτατο φανατισμό. Λέγοντας αυ­τά απευθύνομαι με πλήρη εμπιστοσύνη στην Γερμανική νεολαία...  Ακόμα και σ' αυτό τον αγώνα, δεν θα είναι η Κεντρική Ασία αυτή που θα νικήσει, αλλά η Ευρώπη...».

                       Αδόλφος Χίτλερ 30 - l - 45

 

 Με τους Ρώσους στον ποταμό Όντερ το Βερολίνο θεωρείται και τυπικά πόλη του μετώπου. Ο εχθρός απέχει πλέον από τα ανατολικά προάστια της πρωτεύουσας  μόλις δύο ώρες . Οι πολίτες προετοιμάζονται για τη τελευταία μάχη που αναπόφευκτα θα δώσουν από τη στιγμή που τα στρατεύματα του Μετώπου υποχρεωθούν να υποχωρήσουν .Στις 6 Μαρτίου ο Στρατηγός (Generalleutnant) Hellmuth Reymann[1] με προσωπική απόφαση του Φύρερ, καλείται να οργανώσει την άμυνα της Πρωτεύουσας του Ράιχ (σε αντικατάσταση του Bruno Ritter von Hauenschild.) Στις 9 Μαρτίου ημέρα που καινούρια  Σοβιετικά τμήματα προσεγγίζουν από Βορρά και από Νότο τη πόλη του Στεττίνο στην ανατολική Όχθη του Όντερ, ο στρατηγός Reymann υπογράφει την «βασική διαταγή» για την άμυνα του Βερολίνου. Μέσα από 24 άρθρα δίνεται ανάγλυφη η εικόνα της υπεράνθρωπης προσπάθειας και το μέγεθος των θυσιών που απαιτούνται. Το δεύτερο άρθρο δεν αφήνει περιθώρια για ψευδαισθήσεις και παρερμηνείες. Προβλέπει με σαφήνεια: «Η υπεράσπισις της πρωτευούσης θα συνεχισθεί μέχρι τον τελευταίο άνδρα και την τελευταία σφαίρα».

Στην πράξη ή πόλη είναι τεράστια θάλασσα από ερείπια.

Οι Αμερικανοί βομβάρδιζαν την ημέρα και η R.A F την νύκτα. Οι αριθμοί που αναφέρονταν στις καταστροφές μεγάλωναν ώρα με την ώρα και γίνονταν εντυπωσιακοί. Οι βόμβες είχαν ισοπεδώσει περισσότερα από 2.600 εκτάρια οικοδομημένης γης[2]. Μία έκταση δέκα φορές μεγαλύτερη από την κατεστραμμένη επιφάνεια του Λονδίνου εξ αιτίας των βομβαρδισμών της Λουφτβάφφε. Ογδοντα­τέσσερα εκατομμύρια κυβικά μέτρα ερειπίων έφραζαν τους δρόμους. Ήσαν αρκετά για να υψωθεί ένας λόφος πάνω από 300 μέτρα... Επί 1.562.000 κατοικιών περίπου οι μισές είχαν χτυπηθεί και ένα σπίτι στα τρία είχε τελείως καταστραφεί η είχε κριθεί ακατοίκητο.»[3]

 Παρ , όλα αυτά ή ζωή εξακολουθεί να κυλά έστω και φαινομενικά με τον πρώτο ρυθμό. Τα καταστήματα λειτουργούν κανονικά, οι Βερολινέζοι πληρώνουν τα τρόφιμα που αγοράζουν από τον μπακάλη, τα ταχυδρομεία και οι Τράπεζες προσπαθούν να λειτουργήσουν όπως και στους καιρούς της ειρήνης.  Οι  εφημερίδες εκδίδονται και κυκλοφορούν καθημερινά αρκετοί κινηματογράφοι και θέατρα καθώς και ένα μέρος του ζωολογικού κήπου παραμένουν ανοικτά  για το κοινό.

Χρησιμοποιούσαν στις συζητήσεις  τους τις ίδιες λέξεις  που χρησιμοποιούσαν και πριν. Εσέβοντο  ακόμη την προσωπικότητα  και την ατομική ζωή του άλλου. Εγόγγυζαν, αλλ' ακόμη σιωπούσαν  αν βρισκόταν κοντά τους κάποιος αδιάλλακτος Ναζί. Όταν ήθελαν  ν' ανακουφισθούν , πήγαιναν ακόμη στα κατάλληλα μέρη κι έκλειναν την πόρτα πίσω τους.Όλα αυτά επρόκειτο ν' αλλάξουν .Συγκρινόμενη με το παρελθόν, η ζωή είχε ξεφύγει από τον κανονικό ρυθμό της . αλλ' οι Βερολινέζοι δεν είχαν φθάσει ακόμη στο σημείο να διαπιστώσουν πως οι συνήθειες και τα έθιμα που καλλιεργήθηκαν επί αιώνες μπορούν να παραχωρήσουν ξαφνικά τη θέση τους στην άγρια βαρβαρότητα. Αυτό έμελλε να γίνη σε λίγο.[4]

  12.000 αστυνομικοί εκτελούν ακόμα υπηρεσία έστω και αν τώρα φορούν στρατιωτικό κράνος και είναι οπλισμένοι με τουφέκια και κάθε μέρα 600.000 κόσμος εξακολουθεί να πηγαίνει στις δουλειές του. Οι άνθρωποι μετά το πρώτο σοκ και βλέποντας τις ημέρες να περνούν δίχως θεαματικές εξελίξεις από το Μέτωπο της αντιμετωπίζουν τη ζωή με μεγαλύτερη αισιοδοξία και δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι ο Gröfaz [5] θα στείλει τούς Ρώσους για μια ακόμη  φορά πίσω στην Ασία.
 Πόσοι ακριβώς βρίσκονταν στο Βερολίνο εκείνες τις τραγικές ημέρες δεν είναι δυνατόν να προσεγγίσει κανείς  με ακρίβεια. Υπολογίζεται ότι στις αρχές του 1945 υπήρχαν περίπου 2. 700.000. άτομα από τα οποία οι γυναίκες υπερέβαιναν τα 2.000.000. Οι άνδρες ηλικίας 18 - 30 χρόνων δεν ξεπερνούσαν τις 100.000 και οι περισσότεροι από αυτούς ήσαν η τραυματισμένοι η στο στάδιο της αναρρώσεως.
Βέβαια με τη ταχύτατη προέλαση των Σοβιετικών και την άφιξή τους στον Όντερ  μεγάλα κύματα προσφύγων πλημμυρίζουν τη πόλη παρά τις προσπάθειες των αρχών να ελέγξουν τις επιπτώσεις του. Όσοι από τους Βερολινέζους μπορούν να φύγουν το κάνουν δίχως καθυστερήσεις. "Όλοι πλέον διαισθάνονται το κίνδυνο. Όσοι μπορούν να φύγουν από το Βερολίνο το κάνουν δίχως χρονοτριβή. 
Ο Γιόζεφ Γκαίμπελς ο υπουργός Προπαγάνδας του Ράιχ είναι η σπουδαιότερη μετά το Χίτλερ πολιτική προσωπικότητα που παραμένει στη Πρωτεύουσα. Γκαουλάιτερ του Βερολίνου και πολιτικός προϊστάμενος του Reymann είναι ο πρώτος πού αντιλαμβάνεται τις ολέθριες συνέπειες πάνω στο ηθικό του λαού πού θα έχουν αυτές οι άσκοπες μετακινήσεις των προσφύγων και οι ανεξέλεγκτες φήμες πού αρχίζουν ήδη να ταξιδεύουν μέσα από τα τηλεφωνικά καλώδια. Στα τέλη Ιανουαρίου οι πρόσφυγες ξεπερνούν τα 4.000.000 και μέσα σε ένα μόλις εικοσαήμερο υπερδιπλασιάζονται.
Με έντονα διαβήματα προς τούς Γκαουλάϊτερ των ανατολικών διαμερισμάτων του Ράιχ ζητά να ληφθεί μέριμνα ώστε να εξασφαλισθεί η μόνιμος διαμονή των προσφύγων πλησίον των συνόρων. Κάθε μαζική μετακίνηση πληθυσμών προς το εσωτερικό της χώρας απαγορεύεται. Τα τραίνα παρακάμπτουν τη Πρωτεύουσα .Τονίζει ότι ο πανικός των προσφύγων έχει μεγαλοποιήσει υπέρμετρα τόσο την σημασία όσο και την ισχύ της Ρωσικής επιθέσεως. Διαβεβαιώνει ότι τα στρατεύματα του ανατολικού μετώπου είναι πανέτοιμα να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Ως εκ τούτου ο πανικός δεν δικαιολογείται και οποιαδήποτε προσπάθεια κατασκευής οχυρωματικών έργων όχι μόνον είναι περιττή αλλά και επιζήμια διότι υπονομεύει την Εθνική ενότητα και την πίστη του Γερμανικού λαού για την τελική Νίκη.

Ο Γκαίμπελς κατάφερε να φανεί αντάξιος των περιστάσεων. Αν και όλες οι επικλήσεις είχαν αποτύχει και οι πολυάριθμοι υποστηρικτές είχαν λιποταχτήσει, υπήρχε τουλάχιστον ακόμα το σύνθημα του επαναστατικού Ναζισμού' ένα σύνθημα που είχε εμπνεύσει τους απόκληρους, τους φτωχούς, τους περιθωριακούς, τα αποβράσματα της κοινωνίας, αυτούς δηλαδή που είχαν στηρίξει το Ναζισμό πριν από τους Πρώσους αριστοκράτες και τους στρατηγούς, τους βιομηχάνους και τους δημόσιους λειτουργούς ένα σύνθημα που θα μπορούσε γι' άλλη μια φορά να αποτελέσει πηγή έμπνευσης, τώρα που δεν μπορούσαν πια να υπολογίζουν σ' αυτούς τους δειλούς συμμάχους. Από το ραδιοφωνικό σταθμό του Βερολίνου, κι αργότερα από το σταθμό των Λύκων, το σύνθημα ακούστηκε και πάλι. Το σύνθημα της καταστροφής. Η φωνή του Ναζισμού χωρίς αναστολές, αναλλοίωτη από τις εξελίξεις που είχαν συμβεί στο μεσοδιάστημα.[7]

Ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού εύχεται να φθάσουν στο Βερολίνο πρώτοι οι Αγγλοαμερικάνοι αλλά, καλού κακού προετοιμάζονται καρτερικά για τα χειρότερα.

Η Μαργκό Σάουερμπρουχ είχε εντυπωσιαστεί από το πλήθος των πολιτών που είχαν αποπειραθεί να αυτοκτονήσουν συμπεριλαμβα­νομένων δεκάδων γυναικών που δεν είχαν κακοποιηθεί η βιασθεί. Τρομοκρατημένοι από αυτά πού είχαν ήδη ακούσει, πολλοί είχαν κόψει τις φλέβες των χεριών τους. Μερικοί είχαν προσπαθήσει να σκοτώσουν ακόμα και τα παιδιά τους. Πόσοι κατόρθωσαν να αυτοκτονήσουν κανείς δεν μπορεί να το πει - ή ιατρός είχε δει μόνον όσους δεν τα είχαν καταφέρει - αλλά φαινόταν βέβαιο ότι αν οι Ρώσοι καταλάμβαναν την πόλη ένα κύμα αυτοκτονιών θα συγκλόνιζε το Βερολίνο[8]."

Όπως παραδέχεται ο ιατρός Λάμπρεχτ το πλέον διαδεδομένο θέμα ­ακόμα και ανάμεσα στους γιατρούς - είναι η τεχνική της αυτοκτονίας.

Αλλά ήσαν περισσότερο από απλές συζητήσεις. Πολλοί κατάστρωναν σχέδια για τον τρόπο πού θα πέθαιναν. Σε κάθε συνοικία οι γιατροί ήσαν πολιορκημένοι από ασθενείς και φίλους πού ζητούσαν πληροφορίες για μια ανώδυνη αυτοκτονία καθώς και συνταγές για το δηλητήριο. " Αν οι γιατροί αρνούντο τότε ο κόσμος έτρεχε στους φαρμακοποιούς. Παρασυρμένοι από ένα κύμα τρόμου έξαλλοι οι Βερολινέζοι  είχαν αποφασίσει κατά χιλιάδες να πεθά­νουν με κάθε τρόπο παρά να υπομείνουν τον ερυθρό στρατό.[9]

Όμως δίπλα σ' αυτούς τούς απελπισμένους ανθρώπους , υπάρχουν  και οι άλλοι. Αρνούνται ακόμα να πιστέψουν ότι είναι ποτέ δυνατόν οι Ρώσοι να φθάσουν μέχρι το Βερολίνο. Ακόμη και στη περίπτωση που συμβεί κάτι τέτοιο είναι έτοιμοι να τούς υποδεχθούν με το όπλο στα χέρια. Αδιαφορούν για τις βόμβες που πέφτουν,δεν τρομάζουν με τις εκατόμβες των νεκρών και τη θάλασσα των ερειπίων   Όλες αυτές οι δοκιμασίες δεν καταφέρνουν τίποτε περισσότερο από το να εξαγνίζουν και να χαλυβδώνουν την αφοσίωσή τους στον Εθνικοσοσιαλισμό και τη πίστη τους για τη τελική δικαίωση.
Νέα παιδιά της Χιτλερικής νεολαίας ζουν με το άγχος, ότι ο πόλεμος μπορεί να τελειώσει δίχως να προλάβουν να ρίξουν έστω και μία τουφεκιά και  ζητούν  να φύγουν το συντομότερο για το μέτωπο. Σ' αυτόν το γενικό ενθουσιασμό συμμετέχουν οι κοπέλες της , Ενώσεως Γερμανίδων καθώς και παιδιά της J. ν. Η οργάνωση αυτή είχε στις τάξεις της παιδιά ηλικίας 10 - 14 χρόνων. Στον καιρό της ειρήνης αποτελούσαν ένα διακοσμητικό στοιχείο στις γιγάντιες παρελάσεις και είχαν την φήμη του καλύτερου πληροφοριοδότη της κυβερνήσεως του Ράιχ. Τώρα στην γενική κινητοποίηση ασχολούνται με τις κατασβέσεις των πυρκαγιών, την μεταφορά των τραυματιών, γεμίζουν με συνθήματα τούς τοίχους πού έχουν απομείνει ακόμα όρθιοι και τραγουδούν:

Ένας νέος λαός ανατέλλει, έτοιμος για επίθεση
Ψηλότερα τις σημαίες συναγωνιστές
Αισθανόμαστε τον καιρό να μας πιέζει
τον καιρό των νέων πολεμιστών
μπροστά από μας βαδίζουν με σχισμένες σημαίες
οι νεκροί ήρωες του νέου έθνους
και πάνω από μας οι ήρωες πρόγονοι
Γερμανία πατρίδα μας. τώρα ερχόμαστε και εμείς.[10]

Τα πάρκα μετατρέπονται σε κέντρα εκπαιδεύσεως όπου αγόρια και κορίτσια εκπαιδεύονται στην ρίψη του Πάντσερ - φάουστ (αντιαρματική γροθιά) και στην σκοποβολή. Οι εκπαιδευτές συναντούν τρομερές δυσκολίες μ’ αυτά τα παιδιά πού γκρινιάζουν για τη περιορισμένη ποσότητα πυρομαχικών που προβλέπεται για την εκπαίδευσή τους  και ζητούν να φύγουν για το μέτωπο. Η διαχείριση των πυρομαχικών γίνεται με τρομερή φειδώ και μόνον μια φορά την εβδομάδα γίνονται ασκήσεις με πραγματικά πυρά. Η προσέλευση των «εκπαιδευόμενων» σ΄αυτές τις περιπτώσεις είναι τεραστία.

..Χιλιάδες από αυτούς τους φανατικούς ήσαν παιδιά και όπως το μεγαλύτερο μέρος εκείνης της γενιάς δεν γνώριζαν παρά έναν θεό: τον Χίτλερ. Από την προσχολική ακόμη ηλικία είχαν γαλουχηθεί με την ιδεολογία του Εθνικοσοσιαλισμού... Αλλά οι πλέον πιστοί από αυτά τα στρατιωτικά ρομπότ ήσαν μέλη των SS. Ήσαν τόσο σίγουροι για την τελική νίκη και τόσο πιστοί στον Χίτλερ, πού για τούς άλλους Γερμανούς η διανοητική τους κατάσταση προκαλούσε τον οίκτο. Ο φανατισμός τους ήταν τόσο μεγάλος που μερικές φορές φαινόταν ότι είχε εισβάλει μέσα στο υποσυνείδητο. Ο ιατρός Φ. Σάουερμπρουχ του νοσοκομείου Σαριτέ την στιγμή κατά την οποία χειρουργούσε πάνω στο ναρκωμένο σώμα ενός SS πού είχε μεταφερθεί με βαριά τραύματα από το μέτωπο του Όντερ ξαφνικά έμεινε σαν απολιθωμένος. Στην ησυχία της χειρουργικής αιθούσης, παρ’ όλο πού ήταν ναρκωμένος ο SS άρχισε να μιλά. Ήρεμα και καθαρά συνέχιζε να επαναλαμβάνει: Χάιλ Χίτλερ, Χάιλ Χίτλερ, Χάιλ Χίτλερ.[11]

Παρ' όλη αυτή την γενική κινητοποίηση του πληθυσμού, το Βερολίνο δεν μπορεί να θεωρηθεί ένα Φέστουγκ όπως το παρουσιάζει ή προπαγάνδα του δόκτορα Γκαίμπελς. 'Οχυρωματικά έργα δεν υπάρχουν. Ο στρατός όλος είναι στα διάφορα μέτωπα. . Ο Χίτλερ ακόμα και εκείνη την στιγμή δεν σκέφτεται να μετατρέψει την πρωτεύουσα του Ράιχ σε πεδίο μάχης. Πιστεύει ότι τα στρατεύματα του Όντερ είναι σε θέση να αναχαιτίσουν την Ρωσική απειλή, ελπίζει ακόμη την οριστική ρήξη των «συμμάχων». Οι ενδείξεις είναι ενθαρρυντικές. Στην απελευθερωμένη Γαλλία μια βιαστική συμφωνία του λιποτάκτη Τορές με τον Ντε Γκολ μόλις και σώζει την χώρα από ένα αιματοκύλισμα, ενώ στην Ελλάδα ή σύγκρουση Αγγλικών και Ρωσικών συμφερόντων αποκορυφώνει το δράμα του εμφυλίου πολέμου.
Παρόλα αυτά έστω και προληπτικά ή οχύρωση της πρωτευούσης ξεκινά . Σκάβονται αντιαρματικοί τάφροι, φράζονται οι δρόμοι με αντιαρματικά εμπόδια, σχηματίζονται ναρκοπέδια, τοποθετούνται πολυβόλα σε στρατηγικές θέσεις. Είναι αλήθεια ότι όλες αυτές οι προετοιμασίες προβληματίζουν κάπως τούς Βερολινέζους.

Πριν αποφασιστούν τα καινούρια μέτρα   όλοι σκέπτονταν: . Ο Gröfaz βρίσκει άσκοπο να οχυρώσει την πρωτεύουσα.  Άρα τα πράγματα πάνε καλά.

Τώρα όμως βλέποντας τα αναποδογυρισμένα και παραγεμισμένα με πέτρες τραμ να φράζουν τούς δρόμους, τις οχυρωμένες πίσω από τα οδοφράγματα μονάδες VS και HJ αρχίζουν να αναρωτιούνται κατά πόσο το Βερολίνο μπορεί να θεωρηθεί ένα ισχυρότατο οχυρό, ένα «Festung».

0 δόκτωρ Γκαίμπελς όμως άγρυπνα. Γι’ αυτόν το ηθικό του πληθυσμού και η πίστη του αναφορικά με την τελική Νίκη του Ράιχ έχει πρωταρχική σημασία. Πιστεύει ότι οι πολίτες πρέπει να αισθάνονται ασφαλείς μέσα στην πρωτεύουσα. Και αν τα οχυρωματικά έργα, που κατασκευάζονται δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη, αυτός θα τους βρει καλύτερα. Με εντολή του το εικονογραφημένο Das Reich στα μέσα Μαρτίου θα δημοσιεύσει μία λεπτομερή περιγραφή ενός τεραστίου συγκροτήματος από οχυρωματικά έργα που περιτριγυρίζουν την πρωτεύουσα. Τα ανύπαρκτα αυτά έργα όχι μόνον πείθουν τούς Βερολινέζους αλλά και τους σκανδαλί­ζουν σε τέτοιο βαθμό ώστε να αναρωτιούνται, αν στο εξής πρέπει να δημοσιεύονται τέτοια υψίστης σημασίας μυστικά που μπορούν να χρησι­μεύσουν στον εχθρό. Ανάμεσα σ΄αυτούς είναι και ο συνταγματάρχης Hans Refior που μόλις έχει αναλάβει καθήκοντα Επιτελάρχη του Reymann'

 Ο στρατηγός Reymann γνωρίζει ότι η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική. Όχι μόνον δεν υπάρχουν οχυρωματικά έργα, όχι μόνον δεν υπάρχουν στρατεύματα αλλά του λείπουν ακόμα και αυτοί οι ανώτεροι αξιωματικοί για να επανδρώσουν το επιτελείο του.

Τα πυρομαχικά είναι ελάχιστα. Οι εντεταλμένοι για την αεροπορική άμυνα στους 6 τεράστιους αντιαεροπορικούς πύργους, οι οποίοι βρίσκονταν στο Humboldthain στο Friedrichshain και στον Ζωολογικό κήπο,έχουν εντολές να κάνουν οικονομία στη κατανάλωση των πυρομαχικών . 

«Στην έδρα του επιτελείου του στο Χοεντζόλλερνταμ ο διοικη­τής της πόλεως στρατηγός Reymann στεκόταν όρθιος μπροστά από τον απλωμένο στον τοίχο τοπογραφικό χάρτη του Βερολίνου κοιτάζοντας τις σημειωμένες γραμμές αμύνης, διερωτώμενος, όπως θα πει αργότερα «τι πράγμα, στο όνομα του Θεού πίστευαν ότι μπορούσα να κάνω»[12].

Δεν υπάρχει ένα γενικό σχέδιο φυγαδεύσεως του πληθυσμού. Τα στοιχεία του Δημάρχου αναφέρουν ότι ζουν μέσα στην πόλη II0.000 παιδιά τα οποία θα δημιουργήσουν τεράστια προβλήματα την στιγμή της πολιορκίας.  Ο οπλισμός είναι ανεπαρκής. Τα στοιχειώδη εφόδια για μία άμυνα όπως τα συρματοπλέγματα και οι νάρκες λείπουν. Ο στρατηγός γνωρίζει ότι δεν πρέπει να περιμένει καμία βοήθεια από τα στρατεύματα του Όντερ. «Εμείς θα πολεμήσουμε και θα πεθάνουμε εδώ» τον διαβεβαιώνει κατηγορηματικά ο Επιτελάρχης του  Μπούσσε.

Όπως θα παραδεχθεί ο Reymann:  

"βρισκόμαστε μπροστά σε μία αποστολή πού δεν μπορούσαμε να εκπληρώσουμε ούτε είχαμε την παραμικρή δυνατότητα επιτυχίας. Μπορούσα μονάχα να ελπίζω ότι θα γίνει κάποιο θαύμα πού θα αλλάξει την κατάσταση ή θα τελειώσει ο πόλεμος πριν πολιορκηθεί το Βερολίνο. ' Αλλιώς ο Θεός ας βοηθήσει τούς Βερολινέζους»[13].

 Παρ' όλα αυτά ή προσπάθεια κατασκευής οχυρωματικών έργων εντείνεται. Μία πρώτη γραμμή αμύνης - ένας κλοιός 100 περίπου χμ πού απέχει από τα προάστια του Βερολίνου 30 - 50 χμ - ενισχύεται με ένα δεύτερο εσωτερικό δακτυλίδι μήκους 40 χλμ.  Η πόλη διαιρείται σε 8 τομείς στην θεωρία αυτοδύναμους ενώ το κέντρο οχυρώνεται με ένα τρίτο δακτυλίδι άμυνας. Κάθε τομέας βαπτίζεται με ένα γράμμα του αλφάβητου (Α - Η) και διοικείται από έναν Μέραρχο. Το κέντρο συμβολίζεται με το γράμμα Ζ.[14]

Όλα αυτά προξενούσαν εντύπωση πάνω στον χάρτη του Γκαίμπελς αλλά στην πραγματικότητα σήμαιναν ελάχιστα πράγματα. Για μία σοβαρή άμυνα του Βερολίνου θα χρειάζονταν 18  πλήρεις μεραρχίες... 8 για την εξωτερική γραμμή και 10 για τις δύο εσωτερικές.[15]
Όμως ο στρατηγός δεν διαθέτει παρόμοιες δυνάμεις. Οι άνδρες του πέρα από τις λιγοστές δυνάμεις του τακτικού στρατού, προέρχονταν από τις τάξεις της VS ( Φόλκστουρμ - Λαϊκά τμήματα εφόδου) και της H.J (Χίτλερ-γιούγκεν Χιτλερική νεολαία). Σ' αυτούς θα προστεθούν και οι τραυματίες των νοσοκομείων που είναι σε θέση να σταθούν στα πόδια τους. Ένα σύνολο 75.000 ανδρών. Ο οπλισμός τους είναι ετερόκλητος. Δεκαπέντε διαφορετικά είδη όπλων. Σημειώνονται τα πρώτα κρούσματα λιποταξίας. Η επαγρύπνηση εντείνεται. Αιφνιδιαστικές έρευνες στο μετρό, τα εστιατόρια στους κινηματογράφους. Οι λιποτάκτες συλλαμβάνονται, δικάζονται συνοπτικά από τα έκτακτα στρατοδικεία και εκτελούνται επί τόπου δια απαγχονισμού. Στα στήθη των κρεμασμένων κρέμονται επιγραφές όπως: «ΣΤΑΘΗΚΑ ΔΕΙΛΟΣ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΩ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ» «ΟΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟΝ ΗΡΩΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΑTIMAΣMENΟΣ». Οι κρεμασμένοι έρχονται σε μεγάλη αντίθεση με τα γραμμένα στους τοίχους συνθήματα. ΟΠΟΙΟΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΟΝ XITΛΕΡ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΝΙΚΗ ΓΙΑ ΜΑΣ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ. ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ, Η ΒΙΕΝΝΗ ΘΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΓEPΜΑΝΙΚΗ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΠΟΥ ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ.

Υποσημειώσεις:

[  1] Hellmuth Reymann (24 Nοεμβρίου 1892 – 8 Δεκεμβρίου 1988)
[  2] Υπολογίζεται ότι από τους 1.350.000 τόννους βομβών που έριξαν οι Σύμμαχοι στη Γερμανία κατά την διάρκεια του πολέμου το 1/3 περίπου έπεσε στο διάστημα μεταξύ Φεβρουαρίου και Μαΐου του 1945. Από τα 329.000 των νεκρών από τους βομβαρδισμούς πάνω από το 1/3 χάθηκαν στο ίδιο διάστημα.
[  3] C. Ryan L'ultima battaglia. Garzzanti1971 σελ 5
[  4] Έρικ Κιούμπι: Οι Ρώσοι και το Βερολίνο 1945 Εκδόσεις Δημ.Δαρεμά 1969 σελ 32
[  5] Σύντμηση των λέξεων Grosser Feldherr Aller Zeiten, ο μεγαλύτερος στρατηγός όλων των χρόνων. Μ ' αυτό τον τίτλο ο λαός του Βερολίνου αποκαλούσε τον Χίτλερ
[  6]

[  7] Hugh Trevor-Roper: Χίτλερ. Οι τελευταίες μέρες 1945
[ 8] C. Ryan L'ultima battaglia. Garzzanti1971 σελ 25 

[  9] C. Ryan L'ultima battaglia. Garzzanti1971 σελ 25

[10]Είη junges voIk steht auf zum Sturm Bereit/ Reisst die Fahnen Hohen Kameraden/ Wir FίίhΙen Nahen Unsere Zeit/Die Zeit der jungen Soldaten/ Vor uns marschieren mit sturmzerfetzten Fahnen/Die Toten Helden der Jungen Nation,/Und Uber uns die Heldenahnen/DeutschIand, VaterIand, wir Kommen schon

[11] C. Ryan L'ultima battaglia. Garzzanti1971 σελ 44

[12]

[13]

[14]

[15] Α. Tully: Le ultime ore di Berlino σελ 151
                                                                                                                                                                    Επιστροφή