Δεν μπορούσα να φανταστώ τι μπορούσα να έχω κάνει ή με τι τρόπο να τον είχα ενοχλήσει. Δεν έδωσα όμως παραπέρα συνέχεια και απλά σκέφτηκα ότι πιθανότατα βρισκόταν σε κακή διάθεση.
Την ίδια ημέρα ο Hermann Fegelein (Αξιωματικός Σύνδεσμος των Waffen SS) μου τηλεφώνησε. "Μπορώ να έρθω για καφέ σπίτι σου το απόγευμα; ρώτησε. Αναρωτήθηκα γιατί ξαφνικά ήθελε να έρθει να με συναντήσει , δεν το είχε επιχειρήσει ποτέ στο παρελθόν, απάντησα καταφατικά. Η ώρα του καφέ ήρθε και πέρασε αλλά ο Fegelein δεν εμφανίστηκε. Κάποια στιγμή το τηλέφωνο ξαναχτύπησε. Είπε ότι η σύσκεψη διήρκεσε περισσότερο από το κανονικό και τώρα ήταν απασχολημένος με τρέχουσα εργασία , γι αυτό , αν ήθελα θα μπορούσα να "πεταχτώ" εκεί για λίγο. Ωραία σκέφτηκα, με την ευκαιρία θα βγάλω το σκύλο μου βόλτα και ξεκίνησα για το καινούριο γραφείο του Fegelein στο τελευταίο κτίριο στο σύμπλεγμα του επιτελείου.
Ο Fegelein με χαιρέτησε.
"Καλώς την , πολύ ευγενικό από μέρους σου , θα ήθελες ένα schnapps;' Θεέ μου, τι πρόκειται να ακολουθήσει μετά; Υπέθετα πως ήθελε να κουβεντιάσει κάποιο θέμα μαζί μου. "Όχι," είπα, "Δεν θέλω για την ώρα ένα schnapps , αλλά εσύ ήθελες να έρθεις σπίτι μου για καφέ , έτσι δεν είναι; Τι συμβαίνει; Θέλω να πω , γιατί μου κάνεις τέτοια τιμή παρόλο που γνωρίζεις ότι είμαι πιστή στο σύζυγό μου;
Τότε με πλησίασε και μ΄αγκάλιασε με τρόπο πατρικό και είπε , Είναι καλύτερα να σου το πω εδώ και τώρα. Ο άντρας σου σκοτώθηκε. " Ο Führer το γνωρίζει από χθες , αλλά ήθελε να περιμένει την επιβεβαίωση και μετά διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε να σου το πει ο ίδιος. Αν αντιμετωπίσεις ποτέ πρόβλημα έλα να με βρεις .Θα έχεις πάντα τη βοήθειά μου. .............
Για μια στιγμή δεν ήμουν σε θέση να σκεφτώ το παραμικρό και ο Fegelein δεν μου άφησε χρόνο γι αυτό. Συνέχισε να μιλά , και με φωνή του έμοιαζε υπερβολικά απόμακρη τον άκουσα να λέει "τι τρομερή καταστροφή" ήσαν όλα αυτά , ο πόλεμος αυτός και οι Μπολσεβίκοι και όλα ανεξαιρέτως , αλλά μια ημέρα τα πράγματα θα ήσαν διαφορετικά.... Παράξενο πως ακόμα τα θυμάμαι, παρά το γεγονός ότι μόλις και μετά βίας άκουγα τα λόγια του.
Ξαφνικά βρέθηκα έξω στο καθαρό αέρα. Ζεστό καλοκαίρι η βροχή έπεφτε απαλά και εγώ περπατούσα κατά μήκος του δρόμου, έξω από το στρατόπεδο πάνω στο δροσερό πράσινο λιβάδι και όλα ήσαν ήσυχα και μοναχικά. Ένοιωσα υπερβολικά μόνη και όλα αυτά ήσαν υπερβολικά θλιβερά. Επέστρεψα στο δωμάτιό μου αργά. Δεν ήθελα να δω ή να ακούσω κανένα Δεν είχα καμία διάθεση να ακούσω εκφράσεις συλλυπητήριων και συμπάθειας
Τότε μια τηλεφωνική κλήση ήρθε από Φύρερμπουνκερ . "Θα έλθετε για δείπνο απόψε, Κυρία Junge?" Είπα, "Όχι , δεν θα έρθω για δείπνο απόψε." Αυτός που τηλεφώνησε έκλεισε τη γραμμή. Αλλά το τηλέφωνο ξαναχτύπησε. Αυτή τη φορά ήταν στη γραμμή ο Linge προσωπικά .
Είπε, "Ο Führer θα ήθελε να σου μιλήσει για λίγο γι αυτό έλα και αν δεν θέλεις δεν είσαι αναγκασμένη να μείνεις για δείπνο .......
Οδηγήθηκα σε ένα μικρό δωμάτιο που κάποτε ήταν η αίθουσα υποδοχής της δεσποινίδας Schroeder .Τώρα ήταν προσωρινά γραφείο του Hitler. Πόσο ζοφερό και ασκητικό έμοιαζε τώρα . Μόλις ο Linge έκλεισε τη πόρτα πίσω μου ο Χίτλερ με πλησίασε αμίλητος ,Πήρε στα χέρια του τα χέρια μου . "Ω, παιδί μου , είμαι τόσο θλιμμένος. Ο σύζυγός σου ήταν ένας εξαιρετικός σύντροφος." Η φωνή του ήταν απαλή και θλιμμένη. Αισθάνθηκα μεγαλύτερη συμπόνοια για το Χίτλερ παρά για τον εαυτό μου .... "Πρέπει να μείνεις μαζί μου, και να μη νοιάζεσαι, Πάντα θα είμαι εδώ για να σε βοηθήσω.........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου