Ο τέως γενικός διευθυντής του Εποικισμού Μακεδονίας κ.Ιω.Καραμάνος, εις δύο άρθρα του, δημοσιευθέντα εις πρωϊνήν εφημερίδα καταλήγει εις το συμπέρασμα , ότι "Προ παντός επείγει να παραδοθή ο χειρισμός των μεγάλων προβλημάτων , τα οποία συνθέτουν , το τραγικόν παρόν του Ελληνισμού εις τους ειδικούς και τεχνικούς... Αυτό είναι το προέχον".
Δια να σωθή, λοιπόν η Ελλάς, πρέπει, κατά τον κύριον Καραμάνον , να τεθούν κατά μέρος "αι οικονομικαί , νομικαί και κοινωνικαί επιστήμαι, αίτινες δεν είναι εις θέσιν να καθορίσουν τας βάσεις της εργασίας δια την φυλετικήν επιβίωσιν του Ελληνισμού" και ν' ανατεθή η λύσις των σημερινών προβλημάτων ως καθαρώς τεχνικών, εις τον τεχνικόν κόσμον. Με άλλας λέξεις τα μεγάλα προβλήματα της χώρας εμφανίζονται ως τεχνικά και όχι ως πολιτικά, η Πολιτική Εξουσία επομένως πρέπει να περιέλθη εις χείρας τεχνικών προσώπων.
Παρ΄όλον ότι το πρώτον μεν εκ των ως άνω δύο άρθρων αφορά κριτικήν της μέχρι τούδε ασκηθείσης ελληνικής πολιτικής ανατρέχον μέχρι των αδικιών , ας επήνεγκεν η συνθήκη των Βερσαλλιών , το δεύτερον δε δίδει γεωργικάς τινάς συνταγάς, δι΄ων επιδιώκεται η αύξησις της εθνικής μας παραγωγής-ειρήσθω εν παρόδω , ότι το ζήτημα αυτό έχει θεωρητικώς εξονυχισθή πλήρως και δια των συζητήσεων εν τη Ακαδημία Αθηνών, εκδοθέντος εν έτει 1934 του γνωστού τεύχους "Η γεωργική πολιτική του Κράτους" και δια των ομοίων του Ανωτάτου Οικονομικού Συμβουλίου, εκδοθέντων δύο τευχών:
"Τα μέτρα προς επαύξησιν της εγχωρίου σιτοπαραγωγής" (1934) και επί του γεωργικού προβλήματος της χώρας,(1939) εν τούτοις μοναδικόν συμπέρασμα των εν λόγω άρθρων είναι, ότι εάν θέλη να σωθή η Ελλάς πρέπει να εναποθέση τας τύχας της εις χείρας των τεχνικών, μόνων ικανών δια την σωτηρίαν της.
Αν και δια πνευματωδεστάτης επιστολής του εις εσπερινήν εφημερίδα υπό τον τίτλον "Μέχρι σανδαλίων" ο κ. Ε Κουλουμβάκης καθώρισε τα όρια της δράσεως των τεχνικών δια των εξής επιγραμματικών , "αλλοίμονον, εάν δεν χρησιμοποιούνται οι τεχνικοί , αλλά τρις αλλοίμονον, εάν ούτοι υπερβούν τα όρια της εκτελέσεως, μόνης της εκτελέσεως , αποκλειστικώς της εκτελέσεως", εθεώρησα σκόπιμον να αναπτύξω το ζήτημα τούτο ευρύτερον - όσον ο χώρος ενός άρθρου εφημερίδος το επιτρέπει - ιδία πως αντιλαμβάνονται την εν τω Κράτει θέσιν των τεχνικών και ειδικών τα νεώτερα ολοκληρωτικά Κράτη και πως καθορίζεται η σχέσις μεταξύ Πολιτικής και Τεχνικής εν Γερμανία ήτις, ως ορθώς γράφει ο κ Καραμάνος ωργανώθη και εδημιούργησε πλούτον και δύναμιν εκ του μη όντος, κινητοποιήσασα εις το ακρότατον όριον κάθε ανθρωπίνην ενέργειαν.
Δια του εν ευρυτέρα εννοία όρου "Οικονομία" (Βίστσαφτ) νοείται ο συνολικός χαρακτηρισμός όλων των μέτρων δια την κάλυψιν των υλικών αναγκών ενός λαού , ήτοι των αφορώντων την παραγωγήν , διανομήν και διάθεσιν των αγαθών. Μέρος της οικονομίας είναι η "Τεχνική" συνιστώσα το σύνολον της ανθρωπίνης ενεργείας, δι' ης αι γνώσεις των φυσικών επιστημών διαμορφούνται δημιουργικώς και τίθενται εις την υπηρεσίαν των σκοπών του ανθρώπου. "Πολιτική " είναι η επιστήμη η ερευνώσα τους σκοπούς και τα προβλήματα του κράτους και υποδεικνύουσα τα μέσα προς πραγματοποίησιν αυτών. Παλαιά είναι η συζήτησις μεταξύ των ασχολουμένων εις το δημόσιον δίκαιον περί της σχέσεως μεταξύ "Πολιτικής"(σκοποί του κράτους ) και "Οικονομίας" (υλικαί ανάγκαι του ανθρώπου ) και ποία εν τω δύο παίζει τον πρωτεύοντα ρόλον εν τω κράτει.
Κατά τας φιλελευθέρας αντιλήψεις το κράτος εσέβετο επί τοσούτον την οικονομικήν ελευθερίαν ώστε εθυσίαζεν εις τον βωμόν ταύτης και ζωτικας έτι πολιτικάς ανάγκας αυτού. Με την σκέψιν της πολιτικής κυριαρχίας του ατόμου συνεβάδιζεν η ιδέα ενός απεριορίστου οικονομικού εγωισμού. Συνεπεία των ιδεών αυτών παρείχετο εις την Οικονομίαν κυριαρχών εν τω κράτει ρόλος και υπεροχή έναντι της κρατικής πολιτικής. Εις μίαν τοιαύτην Οικονομίαν κυριαρχούσαν του κράτους ανεξάρτητος από τούτου καθίστατο και η θέσις των οργάνων της Οικονομίας, ήτοι των τεχνικών και των ειδικών, οίτινες εχάρασσον γραμμάς και έδιδον κατευθύνσεις , ασχέτως προς τας πολιτικάς ανάγκας του κράτους και του λαού. Εις τα νεώτερα ολοκληρωτικά κράτη η περί Οικονομίας αντίληψις του φιλελευθέρου κράτους μετεβλήθη ακολουθήσασα την μεταβολήν των περι κράτους αντιλήψεων. Εφ'οσον -του λοιπού- το παν ενδιαφέρει το κράτος και δι' όλα ενδιαφέρεται τούτο, η εξουσία του επεξετάθη εις πάσαν εκδήλωσιν κοινωνικής δράσεως, οικονομικήν , πνευματικήν και εκπολιτιστικήν. Το σύνολον της Οικονομίας υπετάγη ούτως εις τους σκοπούς του κράτους. Ο διαχωρισμός πολιτικού και οικονομικού βίου ήρθη με την απόλυτον υποταγήν των οικονομικών εις τους πολιτικούς σκοπούς του κράτους. Κατά δηλώσεις του Χίτλερ της 30 Ιανουαρίου 1933 "ο λαός δεν ζη πλέον χάριν της οικονομίας , ούτε η οικονομία υφίσταται χάριν του κεφαλαίου, αλλ' αντιθέτως το κεφάλαιον οφείλει να υπηρετή την οικονομίαν και αύτη τον λαόν.".Ο καθηγητής Σόμπαρτ εδήλου εις το συντεχνιακόν συνέδριον της Φερράρας κατά Μάιον 1932 ότι "ενώ κατά τον παρελθόντα αιώνα ο οικονομικός παράγων υπερτέρει όλων των άλλων συμφερόντων , σήμερον οι άνθρωποι δεν θέλουν να υφίστανται την κυριαρχίαν της οικονομίας. Εισήλθομεν εις τον αιώνα της της πολιτικής .Τα πολιτικά , ήτοι τα εθνικά συμφέροντα , κυριαρχούν όλων των άλλων και η Οικονομία λαμβάνει υπηρετικήν θέσιν". Κατά τον Ρενάρ "κάθε οργάνωσις -επομένως και η κρατική - προέρχεται από την υποταγήν της ύλης εις την ιδέαν". Η τεχνική όμως ανταποκρίνεται προς τας υλικάς ανάγκας του ανθρώπου, ενώ η Πολιτική κατευθύνεται προς τας ψυχικάς, πνευματικάς και κοινωνικάς απαιτήσεις του λαού. Αντιθέτως προς τον κομμουνισμόν καθ' ον η κοινωνία ερευνάται μόνον από υλικής και οικονομικής απόψεως , τον εθνικοσοσιαλισμόν και φασισμόν ενδιαφέρει η κοινωνία από απόψεως πνευματικής, ηθικής , πολιτικής και οικονομική συγχρόνως.
Ενώ η κομμουνιστική περί κράτους αντίληψις στηρίζεται επί υλιστικής καθαρώς βάσεως , δια τα ολοκληρωτικά κράτη το κράτος ιδρύεται επί ιδεαλιστικής βάσεως , και αποτελεί πνευματικήν και ηθικήν πραγματικότητα . Αφού κατά τον καθηγητήν Κελρόυτερ και η ερμηνία ακόμα του δικαίου αποτελεί πολιτικό πρόβλημα , δυναμένη να γίνη επιτυχώς μόνον συμφώνως προς τας περι κράτους ιδέας , κατά δε τον Μαρσέλ Πρελό πολιτική πρέπει να είναι η φύσις του κράτους εις οιονδήποτε πεδίον και αν ασκή την εξουσίαν του , έπεται ότι και η Οικονομία αποτελούσα μέρος του λαϊκού βίου πρέπει να κυριαρχείται υπό των ιδεών του λαού και της πολιτικής του εν γένει ζωής . Δια τον λόγον τούτον η Πολιτική και όχι η Οικονομία καλείται να κρίνη αποφασιστικώς δια την ζωήν του λαού. Συνέπεια των ανωτέρω ιδεών είναι ότι η Οικονομία δεν αυτοδιοικείται πλέον αλλ' υπόκειται εις την πολιτικήν αρχηγίαν και τας κατευθύνσεις ας χαράσσει το ενιαίον πολιτικόν κόμμα. Τούτο παραλαμβάνον από το κίνημα γενικάς τινας και απροσδιορίστους θεμελιώδεις ιδέας , τας επεξεργάζεται , τας τελειοποιεί και τας μεταβάλλει εις σύστημα κυβερνήσεως του λαού και διοικήσεως του κράτους .Το κόμμα επομένως και όχι η Τεχνική δύναται να συναγάγη εκ των γενικών του καθεστώτος ιδεών τας κατευθύνσεις καθ' ας πρέπει να διάγη ο λαός και να λειτουργή το κρατικόν μηχάνημα. Μόνον το κόμμα και η τούτο εκπροσωπούσα πολιτική αρχηγία και όχι αι ειδικότητες πληρούν το κράτος με ζωήν ,το εμπνέουν από τας ιδέας των και μεταβάλλουν τας ιδέας ταύτας εις κρατικούς θεσμούς . Αφού κατά την περίφημον φράσιν του Χίτλερ εξενεχθείσαν το 1934 κατά την συνεδρίασιν του κόμματος."Το κόμμα διατάσσει το κράτος", έπεται ότι οι εμπνεόμενοι από τας ιδέας του κόμματος φορείς των κομματικών αξιωματικών κατευθύνουν τους ειδικούς και τεχνικούς εν τη εκτελέσει των καθηκόντων του .Κατά τον καθηγητήν Χούμπερ η εμπειρία και τεχνική μόρφωσις είναι ιδιότητες χρήσιμοι αλλ' όχι αρκεταί. Δεν είναι -κατ' αυτόν -απαραίτητον να υπάρχη επιτελείον τεχνικών, αλλ' ικανοί άνδρες προικισμένοι με δύναμιν θελήσεως και δρώντες υπευθύνως. Εις την εξουσίαν των αρίστων - γράφει ο Χίτλερ εν τω βιβλίω του "Ο αγών μου"- πρέπει να παραδίδηται η οργάνωσις και διοίκησις του κράτους.
"Τοιούτοι είναι- εξακολουθεί - όxι οι κατάφορτοι με γνώσεις , αλλ' οι εμφανίζοντες αφοσίωσιν εις το έθνος των , ηθικήν τόλμην και αποφασιστικότητα."
Δια την από του 1933 και εντεύθεν γεωργικήν αναγέννησιν της Γερμανίας συνέβαλον βεβαίως μεγάλως οι τεχνικοί εις τον κύκλον της δράσεώς του έκαστος. Απλώς όμως και μόνον συνέβαλον διότι η επιτυχία οφείλεται αποκλειστικώς και εξ ολοκλήρου εις την κομματικήν οργάνωσιν και την πολιτικήν αρχηγίαν.
Αυτή ηδυνήθη να εμφυσυσήση εις την συνείδησιν του Γερμανού αγρότου την πίστιν ότι μόνον κράτη έχοντα πλήρη την αυτάρκειάν των εις τα είδη της διαττροφής του πληθυσμού των είναι και πολιτικώς ελεύθερα.
Αυτή διέπλασε και επροπαγάνδισε παρά τοις αγρόταις την ωραίαν θεωρίαν ότι ο εκάστοτε κάτοχος του αγροτικού κτήματος είναι απλούς θεματοφύλαξ αυτού τόσον απέναντι των προγόνων του οίτινες του το εκληροδότησαν όσον και έναντι των απογόνων του , οίτινες διαιωνίζουν την φυλήν.
Αυτή θέσασα ως πολιτικόν σκοπόν του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος και ως βάθρον του αγροτισμού την φυλετικήν ρύθμισιν των προβλημάτων του εδάφους κατέστησε τον αγρότην ικανόν να ακούει μέσα του την φωνήν του αίματος και της φυλής του ήτις του υπαγορεύει να καλλιεργή επιμελώς το κτήμα του, δια να το παραδώση εις τα τέκνα του αποδοτικώτερον από ό,τι το παρέλαβεν από τους γονείς του. Η κομματική οργάνωσις και η πολιτική αρχηγία , οι άνδρες δηλαδή της δράσεως , της πρωτοβουλίας και της ευθύνης, ηδυνήθησαν να εμφυσήσουν εις την αγροτικήν τάξιν την υπερηφάνειαν δια την προέλευσίν της και την πίστιν της ότι αποτελεί την πραγματικήν αριστοκρατίαν της χώρας , την πηγήν και τον φορέα του υγιούς και αμιγούς αίματος της γερμανικής φυλής. Εξ αυτής προήλθον οι νόμοι του έτους 1933 περί κληρονομικών κτημάτων, περί γερμανικού αγροτισμού, περί υποχρεωτικής παροχής εργασίας των νέων, δι' ων εξησφαλίσθη το βιώσιμον του αγροτικού κλήρου, επετεύχθη ο εποικισμός χιλιάδων αγροτικών οικογενειών και δια των υπ' αυτής συσταθέντων ταγμάτων εργασίας αντιμετωπίσθη η έλλειψις αγροτικών χεριών. Η ιδία εδημιούργησε την γιγαντιαίαν οργάνωσιν διατροφής του γερμανικού λαού ως ισχυράν στήλην διατηρήσεως και ισχυροποιήσεως αυτού. Αυτή εσχεδίασε και έδωκε την μάχην παραγωγής και την εκέρδισεν εντός μιας και μόνης εξαετίας.
Η Ελλάς ευρισκομένη εις θέσιν ανάλογον με εκείνην εις ην ευρέθη προ εικοσαετίας η Γερμανία έχει πολλά να διδαχθή εκ του τρόπου καθ ' ον η τελευταία ηδυνήθη τόσον ταχέως να επουλώση τας πληγάς της και να παρουσιάση το θαύμα της κρατικής της ανασυγκροτήσεως προ του οποίου ιστάμεθα σήμερον.
Η υποταγή των πάντων εις τους πολιτικούς σκοπούς του κράτους και η απόλυτος υπεροχή της πολιτικής αρχηγίας είναι οι δύο στύλοι εφ ' ων εστηρίχθη το χαλύβδινον κρατικόν οικοδόμημα της σημερινής Γερμανίας. Ο Χίτλερ δια μιας παραστικοτάτης του παραβολής υπεδεικνύει τους ενδεδειγμένους να τεθούν επί κεφαλής της ανορθώσεως της χώρας των, τους κεκτημένους τας ιδιότητας των αρχηγών.
Εις αγόρευσίν του προ του Ράιχσταγ την 30ην Ιανουαρίου 1937 διεκήρυσσε:"Η διαπίστωσις του μεγάλου Κορσικανού ότι κάθε στρατιώτης φέρει πιθανώς εις τον γυλιόν του την στραταρχικήν ράβδον εύρε την εφαρμογήν της εν Γερμανία επί του πολιτικού πεδίου".
Το πολιτικόν επομένως δαιμόνιον και η αρχηγική ιδιοφυία ανορθούν τα κράτη και όχι απλώς η τεχνική και επιστημονική κατάρτησις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου