Οι συγκεντρώσεις μας , που σαν σκοπό είχαν να αναπτύξουν το σχέδιο που έπρεπε να ακολουθήσουμε - λάμβαναν χώρα με πολλές δυσκολίες από έλλειψη κάποιου καταλύματος.Από τη στιγμή που όλοι μας ήμασταν φτωχοί δεν είχαμε τη δυνατότητα να νοικιάσουμε ούτε δύο δωμάτια για να ξεκινήσουμε την οργάνωση της νεολαίας. Οι συγκεντρώσεις μας γίνονταν σε μια ξύλινη παράγκα που βρισκόταν από την εποχή του πολέμου στην αυλή της κυρίας Ghica. Κάποια ημέρα αποφασίσαμε να κατασκευάσουμε μόνοι μας ένα σπίτι με μερικά δωμάτια. Με ποιο τρόπο όμως;
Στις 6 Μαΐου 1924 συγκέντρωσα 60 περίπου νέους, φοιτητές και μαθητές Λυκείου (τα μέλη της πρώτης frăţii de cruce που είχε σχηματιστεί στο Ιάσιο). Τους μίλησα ως εξής:
-Αγαπητοί σύντροφοι , πόσο καιρό ακόμα πρέπει να βασανιζόμαστε , κάνοντας τις συγκεντρώσεις μας σε αυτές τις παράγκες; Μέχρι τώρα οι Ρουμάνοι φοιτητές είχαν το δικαίωμα να συγκεντρώνονται στα Πανεπιστήμιά τους. Εμάς μας έδιωξαν. Ακόμη χθες είχαμε το δικαίωμα να συγκεντρωνόμαστε στις φοιτητικές εστίες . Μας έδιωξαν. Σήμερα καταντήσαμε μέσα σε ετοιμόρροπες ξύλινες παράγκες , με τη βροχή να πέφτει στα κεφάλια μας. Σε όλες τις πόλεις οι φοιτητές λαμβάνουν βοήθεια για τους ευγενικούς σκοπούς τους. Εδώ δεν έχουμε κάποιο για να μας βοηθήσει , γιατί ο κόσμος γύρω μας αποτελείται από εβραϊκό πληθυσμό εχθρικό, (din populaţie jidănească vrăjmaşă) και από πολιτικούς δίχως ψυχή(sterpi la suflet).
Οι Ρουμάνοι μας έχουν εκτοπιστεί στη περιφέρεια της πόλης και ζουν μέσα στη μαύρη δυστυχία. Είμαστε μόνοι. Τη δύναμη να κερδίσουμε ένα καλύτερο αύριο σήμερα και μελλοντικά θα τη βρούμε μέσα μας και πουθενά αλλού. Πρέπει να συνηθίσουμε στην ιδέα αυτή ,ότι ανάμεσα σε μας και στο Θεό δεν υπάρχει άλλος κανείς σε θέση να μας βοηθήσει.
Γι αυτό η μοναδική λύση είναι να κατασκευάσουμε μόνοι μας , με τα χέρια μας , το σπίτι που έχουμε ανάγκη. Φυσικά, κανένας από μας δεν είχε δουλέψει σα χτίστης ούτε βέβαια είχε ασχοληθεί με τη κατασκευή τούβλων. Αντιλαμβάνομαι πριν από όλα ότι χρειαζόμαστε θάρρος για να ανατρέψουμε τη νοοτροπία μέσα στην οποία μεγαλώσαμε , νοοτροπία σύμφωνα με την οποία ο νεαρός διανοούμενος , ντρέπεται από την επόμενη ημέρα που γίνεται φοιτητής , να κουβαλήσει κάποιο δέμα στο δρόμο.
Χρειαζόμασταν κουράγιο και θέληση (curajul şi voinţa) για να αρχίσουμε από το μηδέν . Θέληση να ανατρέψουμε τα εμπόδια και να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες.
Ο Olimpiu Lascăr, ένας μικροεργολάβος με μεγάλη καρδιά, που διέθετε ένα σπίτι στο Ungheni επικρότησε την ιδέα μου , λέγοντας:
-Κύριοι σας προτείνω να πάτε να κατασκευάσετε τούβλα στο Ungheni, στην όχθη του Προύθου . Έχω εκεί ένα κομμάτι γης που σας το παραχωρώ, Σας παραχωρώ και το σπίτι."
Δέχτηκα τη πρόταση, Χρήματα όμως για να ταξιδέψουμε μέχρι το Ungheni δεν διαθέταμε. Χρειαζόμασταν 300 λέι για 20 περίπου άτομα. Αυτά τα χρήματα μας τα έδωσε ο Olimpiu Lascăr.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου