ΠΩΣ Η ΑΓΓΛΙΑ ΕΠΡΟΔΩΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ και την παρέδωσε στα νύχια της πείνας.

Το κύριον ερώτημα του ελληνικού Λαού είναι και πρέπει να είναι το εξής: πού είναι το ψωμί που έχει κιόλας πληρώσει ο Έλλην φορολογούμενος με τα φτωχά του μέσα; Oι αρμόδιες για την διατροφή του ελληνικού Λαού Αρχές, είναι σε θέσι να δώσουν καθαρά την απάντησι στο ερώτημα. Προσπάθησαν με κάθε δυνατό τρόπο  να λύσουν το πρόβλημα αυτό για να καταπραϋνουν τη δυστυχία των φτωχών της Ελλάδος.

Η Α.Μ ο Αρχιεπίσκοπος κ. Δαμασκηνός , προσεπάθησε προσωπικώς , κατόπιν συναινέσεως των Αρχών Κατοχής να εξασφαλίση και να φέρη στη χώρα τις μερίδες του ψωμιού που ανήκαν στον ελληνικό λαό (αφού είχαν πληρωθή κιόλας απ' αυτόν ). Αλλ΄αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων , που έγιναν από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Ελληνικού υπουργείου των Οικονομικών τον περασμένο Απρίλιο, ήταν να κλεισθή μία συμφωνία μετά της Αγγλίας σύμφωνα με την οποίαν  η Βρεταννική Κυβέρνησις  ανελάμβανε  την υποχρέωσι να παραδώση  350.000 τόννους αυστραλιανού σίτου. Η τιμή αγοράς  των σιτηρών  αυτών πληρώθηκε  τότε κατά το μεγαλύτερον της μέρος  τοις μετρητοίς  από τον Έλληνα φορολογούμενο , κυρίως γιατί  είχε δοθή η εγγύησις, ότι τα σιτηρά αυτά  θα παραδίδονταν  ΚΑΙ ΑΝ ΑΚΟΜΗ οι Άγγλοι αναγκάζονταν , εξ αιτίας  των πολεμικών γεγονότων , να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Η  εγγύησις αυτή εδόθηκε  από τον  Άγγλο  πρεσβευτή σερ Μίχαελ Πάλαιρετ στον κ. Κοτζιά τον Απρίλιο του 1941, δηλαδή  σε μια στιγμή , όπου τα Γερμανικά στρατεύματα είχαν κιόλας διαβή τα σύνορα, και οι Άγγλοι υποκινούσαν τον ελληνικό λαό  σ' ένα άσκοπο αιματοκύλισμα. Για να δώσουν δε στην όλη συμφωνία  την όψι μιάς τίμιας δουλειάς,πήραν πραγματικώς  τα λεπτά  των Ελλήνων φορολογουμένων , ενώ το εμπόρευμα , μετά την κατάρρευσι του αγγλοελληνικού μετώπου , κατακρατήθηκε στην Αλεξάνδρεια.

Αντί του υπό του ελληνικού Λαού παραγγελθέντος άρτου, ακολουθούσε η αγγλική κήρυξις  του αποκλεισμού εναντίον της μόλις προ ολίγου συμμάχου  Ελλάδος . Αντί του αγγλικού άρτου ήλθε η αγγλική επιχείρησις  λιμοκτονίας, το ύπουλο  αυτό παλαιό  αγγλικό μέσο , που έχει σκοπό  να κατανοήση με το μέσο της πείνης του πληθυσμού  ώριμο για επαναστατικές  απερισκεψίες. Σύμφωνα με την νοοτροπία της η Αγγλία  απέρριψε αλύπητα τις προσπάθειες που έγιναν  εκ μέρους εγκύρου  πλευράς  για την ελευθέραν  παραλαβή των παραγγελθέντων  και κατά μέγα μέρος πληρωθέντων  σιτηρών .Κατά τις πολυεβδομαδιαίες του προσπάθειες  ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος  παρεκάλεσε  την Αυτού Αγιότητα  τον Πάπα να ενεργήση με τον Νούντσιό του στο Λονδίνο , για την αποδέσμευσι των επί τη βάσει συμφωνιών  και των διενεργηθεισών  πληρωμών  ανηκόντων  στην Ελλάδα σιτηρών. Οι Αρχές  Κατοχής πάντοτε έτοιμες  για παροχή κάθε βοηθείας  στον Ελληνικό Λαό , έδωσαν την εξής δήλωσιν.

1) Ότι είναι σύμφωνες  με τις προσπάθειες του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου για την απελευθέρωσι των 350.000 τόννων σιτηρών .

2) Οι Δυνάμεις Κατοχής έδωσαν την διαβεβαίωσι πως οι ποσότητες των σιτηρών  θα χρησιμοποιούνται μόνο για τον ελληνικό πληθυσμό.

3) Στην Ελλάδα οι Αρχές Κατοχής έχουν την υποχρέωσι να χορηγήσουν  κάθε αναγκαία διευκόλυνσι για τα ταξίδια της ανόδου και καθόδου  των μεταγωγικών πλοίων. 
Οι Αρχές Κατοχή διαπραγματεύθηκαν  την παραπάνω υπόθεσι με την αληθινά θρησκευτική αυτή αντίληψι .Οι διαβεβαιώσεις αυτές ήταν τέτοιες , ώστε κάθε νομίμως ενεργούσα Κυβέρνησις, θα ώφειλε να ενδώση και μάλιστα αφού η Αγγλική Κυβέρνησις μαζί με την φυγάδα ελληνική Κυβέρνησι  των μεταναστών  , χρησιμοποιούσαν  κάθε μέσο στο ραδιόφωνο και στο τύπο , για να διαβεβαιώσουν υποκριτικά , ότι προσπαθούν  να ανακουφίσουν τη δυστυχία του ελληνικού Λαού με αποστολές τροφίμων.

Τέτοιου είδους διακηρύξεις  και λόγοι μεταβιβάσθηκαν εις τα ραδιόφωνα την 10,18,19 και 27 Αυγούστου , την 9ην,11ην ,12ην 13ην.14ην,15ην ,17ην και 26ην Σεπτεμβρίου, την 3ην ,6ην,14ην,15ην,27ην.και 28ην Οκτωβρίου. Εν ονόματι και ως εκπρόσωπος  του Βασιλέως αδελφού του, ο Έλλην διάδοχος Παύλος έδωσε την 1ην Δεκεμβρίου 1941 , σ΄ένα ραδιοφωνικό του λόγο απ' το Λονδίνο , την επίσημον δήλωσιν ότι όπως οι Άγγλοι νομίζει και η οικογένεια των Γλυκσβούργων , με λόγια και με προπαγάνδα έκανε αρκετά δια την Ελλάδα. Όλα αυτά όμως είναι λόγια. Από πράξεις δεν βλέπομε  τίποτε. 'Η μάλλον το μόνο , που η Αγγλία έκανε  με θόρυβο , ήταν ένα ψυχρό, χωρίς οίκτο  "όχι" που έδωσε στον αντιπρόσωπο του Πάπα , ο οποίος παρεκάλεσε  εν ονόματι του ΄Ελληνος Αρχιεπισκόπου , για χάρι του Ελληνικού λαού, να παραδοθούν τα σιτηρά που ανήκουν στην Ελλάδα και είναι πληρωμένα κιόλας απ'  αυτήν.

Έτσι ύστερα από την στρατιωτικήν προς την Ελλάδα προδοσία εκ μέρους της Αγγλίας , ήρθε η διαταράξασα τον λαόν οικονομική εξαπάτησις [1].

Ο Άγγλος υπουργός των Εξωτερικών  Ήντεν , ως αρμόδιος  αντιπρόσωπος της μεγάλης Βρεταννίας , στην υπόθεσι των σιτηρών παραδέχτηκε με ψυχρό κυνισμό  την εξαπάτησι αυτή, και επικυρώνοντας  την βάσι της αγγλικής πολιτικής  είπε:" Μ' αυτό ακριβώς , η εγκατάλειψις  στη πείνα, είναι η αγγλική μέθοδος".

Η μέθοδος αυτή της Αγγλίας σημαίνει  για την Ελλάδα πολιτική αποπλάνησι , στρατιωτική εκμετάλλευσι, οικονομική πίεσι και τέλος  εγκατάλειψι και παράδοσι του κακονεταχειρισμένου λαού στην πείνα. (Ακρόπολις Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 1941)

Υποσημείωση 
[1] Ο αναγνώστης μοιραία θα οδηγηθεί εδώ στο να εκφράσει μια απορία. Ήταν λοιπόν δυνατόν οι κατακτητές να αποδέχονται μετ' ευλογιών μια σειρά επαφών και διαπραγματεύσεων με τον θανάσιμο αντίπαλο τους προκειμένου να επισιτισθεί ο ελληνικός λαός και από την άλλη μεριά εκείνος, δηλ. οι Σύμμαχοι και κυρίως οι Βρετανοί, να αδιαφορούν για το αν θα ζήσουν ή όχι οι ΄Ελληνες, που τους πρόσφεραν πραγματικά την πρώτη νίκη στο συμμαχικό στρατόπεδο διεξάγοντας έναν αγώνα χωρίς ελπίδες;
Στο ερώτημα αυτό έχει κληθεί να απαντήσει προσεκτικά η ιστορία. Και για μεν το πρώτο σκέλος, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το αν Γερμανοί και Ιταλοί παραμέρισαν λόγους αρχής και κύρους, αφού - σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο - είχαν συγκεκριμένες ευθύνες για την επιβίωση του ελληνικού λαού. Και, σε τελευταία ανάλυση, μια ενδεχόμενη άρνηση της άλλης πλευράς, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί προπαγανδιστικά (όπως ακριβώς είχε επισημάνει ο Δαμασκηνός στο από 30.7.1941 έγγραφο του προς τους πληρεξουσίους, μη φανταζόμενος τότε ότι η άρνηση θα μπορούσε να εκφρασθεί!).
Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος, δηλ. τις βρετανικές ευθύνες για τον αποκλεισμό την εποχή που περνούσε ο ελληνικός λαός τή μεγαλύτερη τραγωδία του, εκεί πλέον η υπόθεση παίρνει άλλες διαστάσεις. Πρόκειται πλέον για έναν απαράδεκτο κυνισμό, με τεράστιο ηθικό κόστος. Στα πλαίσια αυτού του ηθικού στιγματισμού, δεν δίστασε να πάρει μέρος και η τότε εξόριστη ελληνική κυβέρνηση, όπως θα δούμε στη συνέχεια. 
Είναι κοινή πλέον πεποίθηση ότι τη μεγαλύτερη ευθύνη για την πείνα και τις εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς του «μαύρου χειμώνα» 1941-42 φέρει η συμμαχική πλευρά με την απαράδεκτη εκείνη συμπεριφορά της.(Δημοσθένης Κούκουνας:Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός σελ 72)