ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ: ΜΗ ΣΤΑΞΗ Η ΟΥΡΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΚΟΥ

Συνοδούς δε κατά την παρούσαν περιήγησιν [1] (ο Κυβερνήτης Καποδίστριας ) είχε τον Γεν. Γραμματέα, τον Κολοκοτρώνην, τον Νικήταν, τον χαράξαντα το σχέδιον της πόλεως Πατρών μηχανικόν Βούλγαρην, τους δύο ιδιαιτέρους αυτού γραμματείς και τους δύο νεωτέρους συντάκτας. Προηγείτο δε οδηγός ο κύριος των ταχυδρομικών ίππων, φορών ένδυμα ελληνικόν χρυσοπόρφυρον και αναβαίνων ίππου υψαύχενα. Και δια τούτο οι συρρέοντες εις προϋπάντησιν του Κυβερνήτου, συνηθισμένοι εις τας πολυτελείς και πομπικάς· παρατάξεις των πασάδων και τας χρυσοϋφάντους στολάς των τετυφωμένων καπιταναίων και κοτζαμπασίδων, εκλαμβάνοντες τον κοκκινοφόρον και κυδρούμενον ταχυδρόμον αντ' εκείνου, προσεκύνουν αυτόν πίπτοντες εις έδαφος' δεν ενόουν πως ήτο δυνατόν αρχηγός έθνους να αναβαίνη ίππον κυφαγωγόν, ουχί ζωηρότερον του πώλου του Ιησού, και να φορή ένδυμα οίον οι πολλοί. Αλλ' ουδ' αψίδες ή θριαμβικά τόξα ανηγείροντο ως σήμερον, ουδέ μουσικαί επαιάνιζον, ουδέ πυροτεχνήματα εξηκοντίζοντο εις ουρανούς, καθ' όσον αι επιδείξεις αύται, γινόμεναι επιμελεία και αξιώσει των αρχών, διαθρύπτουσι μεν την ματαιότητα, βλάπτουσιν όμως τους ηγέτας των εθνών, αποκρύπτουσαι το αληθές φρόνημα. Οι δέ λαοί, ακούοντες απροσδοκήτως ότι ήρχετο ο Κυβερνήτης, έτρεχον αυθόρμητοι εις προϋπάντησιν αυτού, ουχί κράζοντες γεγωνυία τη φωνή Ζήτω! αλλά κλαίοντες και σφραγιζόμενοι δια του σημείου του σταυρού, και βάλλοντες μετανοίας και καίοντες λιβανωτόν και ευλογούντες τον θεόν, τον σώσαντα αυτούς από της δουλείας και της ολεθριωτέρας αναρχίας.
Ιδών δε ο Κολοκοτρώνης ότι ο λαός προσεκύνει τον ταχυδρόμον Καρδαράν, πλησιάσας είπε'
— Το πράγμα, υπερεξοχώτατε, δέν 'πάγει καλά' πρέπει ο κόσμος να γνωρίση τον Κυβερνήτην του.
— Και τι θέλεις να κάμω;
— Να βάλ' η υπερεξοχότης σου την στολήν σου.
Και πεζεύσας εις μικράν τινα και σκιεράν κοιλάδα, ανέλαβε την στολήν αυτού, πενιχροτέραν και της των δασονόμων της αντιβασιλείας.
Ότε δ' επλησιάσαμεν εις τον 'Αγιον Γεώργιον.
— Πού θα καταλύσωμεν απόψε; ηρώτησε τον πάριππον, στρατάρχην της Πελοποννήσου.
— Εις του Δεσπότου.
— Πρέπει λοιπόν νά φροντίσω, επανέλαβε μετά βραχείαν σιωπήν, να πληρωθώσιν όλα τα έξοδα.
— Ποία έξοδα; ηρώτησεν ο γέρων.
— Της τροφής μας, της τροφής των αλόγων και καθεξής.
— Και ποίος, υπερεξοχώτατε, πληρώνει τοιαύτα έξοδα; Ο Δεσπότης μάλιστα είναι άνθρωπος αγαπών την καλήν βούκαν και θα έχη πολλά και καλά φαγητά να μας δώση.
Και αληθώς ο μακαρίτης αρχιεπίσκοπος Κορίνθου Κύριλλος, προγάστωρ και πολύσαρκος υπέρ το μέτρον, ήτο τρυφηλός, ως άλλος καρδινάλιος, άμα δε και αδηφάγος ως ο Ραζής εκείνος, περί ου έγραψε ποτέ το χαριέστατον τούτο επιτύμβιον ο Ρίζος.

Ραζής ο πηγαδόστομος των τραπεζών ο γλάρος 

αφού τον κόσμον έφαγε, τον έφαγεν ο Χάρος.

— Δεν τα πληρώνετε σεις, ανεφώνησεν οργίλως ο Κυβερνήτης, και δια τούτο παραπονείται εξ αιτίας σας ο λαός.

— Και τί έχει να κάμη, υπερεξοχώτατε, ο λαός με το φαγητόν του Δεσπότου;

— Τί έχει να κάμη! ανέκραξεν εντόνως ο Κυβερνήτης, προσβλέψας βλοσυρώς τον ερωτήσαντα. Μόλις αύριον θ' αναχωρήσωμεν και θα ρίψουν έρανον εις τους χωρικούς δια τα έξοδα του Κυβερνήτου, και το χειρότερον θα τα συνάξουν διπλά. Ούτω πως είσθε συνηθισμένοι σεις.

—Ηξεύρεις πως το πάγει η υπερεξοχότης σου; είπε γελών ο Κολοκοτρώνης. Μίαν φοράν έπεσ' ένας ποντικός εις ένα πιθάρι λάδι κ' επνίγηκεν. Ο οικοκύρης τον ηύρε μετά δύο ημέρας και, ενώ τον ανέσυρεν, εφώναζεν η οικοκυρά. «Πρόσεξε μη στάξ' η ουρά του και βρωμίση το λάδι».

— Δεν εννοώ ποίαν σχέσιν έχει ο μύθος σου με τα έξοδα του Δεσπότου, είπεν αδημονών ο Κυβερνήτης.

— Μεγάλην, υπερεξοχώτατε' διότι, είτε πληρώσωμεν είτε μη, ο Δεσπότης θα συνάξη τα γρόσια. Τα εδικά μας τα έξοδα είναι το λάδι της ουράς του ποντικού.

Και εσιώπησε μεν ο Κυβερνήτης, την δ' επιούσαν απέτισε μέχρι λεπτού τα δαπανηθέντα.

Υποσημείωση:
[1]Σημειωτέον ότι σκοπός των συνεχών  του Κυβερνήτου  περιοδειών ην  η εκ του πλησίον  σποδή των  αναγκών της χώρας , η ακρόασις των ευχών  του λαού  και η μελέτη των ηθών  όπως διοργανώση αναλόγως  την διοίκησιν [Δραγούμης].

ERICH HARTMANN: ΞΑΝΘΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ Ή ΜΑΥΡΟΣ ΔΙΑΒΟΛΟΣ

Ο δικαστής άνοιξε τον φάκελο του Έριχ και έτρεξε με τον αμβλύ δείκτη του το κείμενο από πάνω μέχρι κάτω. 

«Από αυτό», είπε, «είναι αρκετά φανερό ότι είσαι ένας εγκληματίας πολέμου». 

Συνέχισε να ξεφυλλίζει τον φάκελο έως ότου βρήκε αυτό που έψαχνε. Κοίταξε τον Έριχ με θριαμβευτικό ύφος. 

«Κατηγορία Ένα. Συμμετείχες στην παράνομη, βάρβαρη και απρόκλητη επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης και κατέστρεψες μία μεγάλη ποσότητα Σοβιετικού πολεμικού υλικού, συμπεριλαμ­βανομένων τουλάχιστον 345 ακριβών Ρωσικών αεροσκαφών». 

Ο δικαστής προθερμαινόταν στην απονομή της δικαιοσύνης του. 

«Κατηγορία Δύο. Στον κεντρικό τομέα του Ρωσικού Μετώπου στις 23 Μαΐου 1943, επιτέθηκες σε ένα εργαστήριο ψωμιού. Πριν από την επίθεση σου, το αρτοποιείο παρήγαγε 16 τόνους ψωμιού ημερησίως για τον Σοβιετικό λαό. Μετά την επίθεση σου, το ερ­γαστήριο μπορούσε να παράγει μόνο έναν τόνο ψωμιού». 

Ο δικαστής έκανε μία προσωρινή παύση για να ρίξει ένα άγριο βλέμμα στον Έριχ. 

«Κατηγορία Τρία. Σε ένα χωριό κοντά στο Μπριάνσκ, σκότωσες 780 Ρώσους πολίτες, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παι­διών...» 

Ό Έριχ δεν μπορούσε να κρατηθεί άλλο. «Μου επιτρέπετε να υπερασπιστώ τον εαυτό μου απέναντι σε αυτές τις κατηγορίες;» 

Ο δικαστής χαμογέλασε παγερά. 

«Φυσικά. Εμείς στην Ρωσία δεν είμαστε φασίστες. Έχουμε δικαιοσύνη εδώ». 

«Κατέρριψα Ρωσικά αεροσκάφη, όπως ακριβώς και οι δικοί σας πιλότοι κατέρριψαν Γερμανικά αεροσκάφη, ως στρατιώτης της Γερμανίας. Ήταν το καθήκον μου. Αυτό δεν είναι έγκλημα πολέμου». 

«Και σχετικά με την καταστροφή του αρτοποιείου;» 

Ο δικαστής σκάλιζε αφηρημένα τα νύχια του. Ό Έριχ κούνησε το κεφάλι του με δυσπιστία, άλλα συνέχισε την υπεράσπι­σή του. 

«Ποτέ δεν έριξα ή δεν προσέβαλα κατά κανέναν τρόπο κανένα αρτοποιείο. Που βρισκόταν αυτό το κτίριο;» 

Ο δικαστής έβγαλε έναν βαριεστημένο αναστεναγμό. Έψαξε γρήγορα μέσα στον φάκελο. 

«Σε ένα χωριό κοντά στο Σμολένσκ», είπε. 

«Αυτό όμως δεν είναι κοντά στα μέρη που υπηρέτησα. Ήταν στην περιοχή που υπεράσπιζε η 54η Πτέρυγα Δίωξης. Εγώ ήμουν στην 52η Πτέρυγα Δίωξης στον νότιο τομέα του μετώπου». 

Ο δικαστής ένευσε ότι είχε επίγνωση. 

«Ναι, ά ναι. Όλοι οι εγκληματίες πολέμου βρίσκονταν κάπου άλλου όταν διαπράχθηκαν τα εγκλήματα. Ή έτσι τουλάχιστον λένε». 

Ο Έριχ συνέχισε επίμονα την υπεράσπισή του. 

«Η Κατηγορία Τρία είναι τελείως εσφαλμένη. Ποτέ δεν σκότωσα κανέναν Ρώσο πολίτη, πόσο μάλλον παιδιά. Πώς μπορείτε άλλωστε να είστε σίγουροι για τον ακριβή αριθμό; Ποτέ δεν βρέθηκα κοντά στο Μπριάνσκ. Πώς μπορείτε να με κατηγορείτε για την σφαγή Ρώσων πολιτών σε τέτοια κλίμακα;» 

Ο δικαστής με το χοντροκομμένο πρόσωπο βούτηξε ξαφνικά πάλι μέσα στον φάκελο.

Ο πολιτιστικός μαρξισμός και η φύση της εξουσίας

Τρίτη, 15 Σεπτεμβρίου 2015

Ένας άνθρωπος, μία οργάνωση, μία ιδεολογία ή ακόμα και μία φιλοσοφία για να πετύχουν κάτι σημαντικό είναι απαραίτητο να έχουν την εξουσία. Χωρίς την εξουσία ένα άτομο είναι ανήμπορο, μία οργάνωση είναι απλώς μία κοινωνική λέσχη, μία ιδεολογία είναι μία συλλογή απόψεων και μία φιλοσοφία είναι μία αφηρημένη έννοια. Για να αποκτηθεί η εξουσία πρέπει να γίνει αντιληπτό το πώς λειτουργεί αυτή. Προκειμένου να προσδιοριστεί η πραγματική φύση ενός αντικειμένου είναι συχνά χρήσιμο να εξεταστεί το θέμα μέσα από διαμετρικά αντίθετες σχολές σκέψης. Για να εξετάσουμε, λοιπόν, τη φύση της εξουσίας, πώς λειτουργεί και πώς ασκείται πιο αποτελεσματικά, θα αναλυθούν οι απόψεις του Μαρξ και του Γκράμσι στο θέμα αυτό. 

Ο Μαρξ είχε μία υλιστική θεώρηση για τη φύση της εξουσίας και πίστευε ότι πηγάζει από την κατοχή των μέσων παραγωγής. Ο Γκράμσι, αντίθετα, θεωρεί ότι η εξουσία πηγάζει τόσο από τον έλεγχο του πολιτισμού όσο και από τον έλεγχο των μέσων παραγωγής. Σύμφωνα με τον Γκράμσι, η ικανότητα της επιβολής των αξιών στον τομέα του πολιτισμού είναι εξίσου σημαντική με την ικανότητα της επιβολής φυσικού καταναγκασμού για την επίτευξη ενός στόχου. Μία κυβερνώσα ομάδα, της οποίας τα αντικείμενα ελέγχου (σημ. μτφρ: δηλαδή ο λαός) συμμερίζονται τις αξίες της, δεν χρειάζεται να καταφύγει στον καταναγκασμό για να διατηρήσει την κοινωνική τάξη. 

Στην ερώτηση για το πώς λειτουργεί η εξουσία, ο Μαρξ απαντά ότι η εξουσία είναι αποτέλεσμα των οικονομικών συνθηκών. Όπως αναφέρει στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο: “Τι άλλο αποδεικνύει η ιστορία των ιδεών, παρά ότι η πνευματική παραγωγή μεταβάλλεται μαζί με την υλική παραγωγή; Οι κυρίαρχες ιδέες μιας εποχής ήταν πάντα μονάχα οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης. Μιλάνε για ιδέες που επαναστατικοποιούν μια ολόκληρη κοινωνία. Μ' αυτό εκφράζουν μονάχα το γεγονός, ότι μέσα στην παλιά κοινωνία σχηματίστηκαν τα στοιχεία μιας νέας, ότι με τη διάλυση των παλιών συνθηκών ζωής συμβαδίζει η διάλυση των παλιών ιδεών”. 

Με άλλα λόγια, η εξουσία δεν απορρέει από τις ιδέες αλλά οι ιδέες απορρέουν από τις οικονομικές συνθήκες. Εξουσία, σύμφωνα με τον Μαρξ, είναι η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Είναι φυσική, υλική στην ουσία της. Η φιλοσοφία, ο πολιτισμός και το δίκαιο απλώς αντικατοπτρίζουν τις οικονομικές πραγματικότητες και τα συμφέροντα της κυρίαρχης ομάδας. Είναι το αποτέλεσμα και όχι η αιτία. 

Διαβάστε περισσότερα.....

Θ. ΝΙΚΟΛΟΥΔΗΣ: ΤΟ ΕΡΓΟ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΛΟΡΕΝΤΖΟ ΜΑΒΙΛΗ

Θεολόγος Νικολούδης
Λέρος 1890- Αθήνα 1946.
Λογοτέχνης, δημοσιογράφος
και πολιτικός.
Στις 31/836 ανέλαβε καθήκοντα
 υφυπουργού Τύπου  και Τουρισμού
στη Κυβέρνηση Μεταξά . 

Κυρίαι και κύριοι, Η αναπόλησις των ηρώων εις ώρας ηρωικάς, ως αυτάς τας οποίας ζη τώρα το Έθνος ολόκληρον , αποτελεί και υποχρέωσιν και ανάγκην ,Υποχρέωσιν απέναντι εκείνων, οι οποίοι ασκούντες μέχρι θανάτου την αρετήν γίνονται μορφαί αθάνατοι μέσα εις το πλαίσιον μιάς πατρίδος και ανάγκη διότι εις τας μεγάλας ώρα της ζωής , οι λαοί χρειάζεται να γνωρίζουν και να σκέπτωνται εκείνους που κατώρθωσαν αγωνιζόμενοι και θυσιαζόμενοι δια μίαν ιδέαν να προσλάβουν την έννοιαν και την έκτασιν του συμβόλου. Η σκέψις της Εταιρίας των Ελλήνων Λογοτεχνών να αφιερώση την αποψινήν συγκέντρωσιν της εις το έργον και τον θάνατον του Λορέντζου Μαβίλη , ανταποκρίνεται εις την ανάγκην, την οποίαν αισθάνεται σήμερον το Έθνος το Ελληνικόν να ζη ηθικά και να αισθάνεται ηρωικά οπίσω από τον Ελληνικόν στρατόν ο οποίος -κλείνει ένας μήνας σήμερα- εις τα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας μόνον ηθικά και ηρωικά έργα μεγάλα επιτελεί , αναβαπτίζων κατά τον μεγαλειωδέστερον τρόπον την Ελληνικήν δόξαν εις την αείροον πηγήν της Ελληνικής αρετής. Ο Λορέντζος Μαβίλης υπήρξε μία τελεία μορφή ηθική. Σπανίως ο άνθρωπος έζησε κάθε στιγμήν της ζωής του με την ανησυχίαν του πρέποντος και του τελείου όσον αυτός. Όπως ατελείωτα επεξεργάζετο τον στίχον του τόσον επίμονα, προσεκτικά, ανήσυχα εσμίλευσε κάθε του σκέψιν και κάθε του πράξιν. Η ζωή και ο θάνατος του Μαβίλη υπήρξαν πράγματι ένα αριστούργημα προσοχής, θάρρους, αυτοθυσίας.

Το έργον του το ποιητικόν ωχριά ασφαλώς εμπρός εις το ποίημα της ζωής του. Όσον και αν το πρώτον έχη την γοητείαν την οποίαν ησθάνετο εντονώτερον ίσως η περασμένη γενεά , στερείται εν τούτοις του εύρους και του βάθους , που παρουσιάζει η ζωή του. Δια τούτο κατά την ώραν αυτήν κατά την οποίαν το Έθνος ολόκληρον εις μίαν υπέροχον ανάτασιν σφυρηλατεί μαζί με τα ιδικά του ιδανικά τα γενικώτερα πεπρωμένα της ανθρωπότητος , η ζωή και ο θανατος του Μαβίλη ,κατακτούν την σκέψιν και επιβάλλουν τον θαυμασμόν. Εάν θέλετε , ο ηρωισμός του προσλαμβάνει ακόμη ένα συγκινητικώτερον βάθος όταν σκευθήτε ότι ο Μαβίλης δεν ήτο τύπος αισιόδοξος. Ο ηρωισμός του δεν επήγαζεν από ενθουσιασμόν και αισιοδοξίαν όπως συνέβαινε με τον Κωνσταντίνον Μάνον ο οποίος και αυτός υπήρξε η ετέρα ποιητικήκαι ηρωική μορφή των βαλκανικών μας πολέμων. Ο ένας φιλόσοφος μάλλον ή ποιητής ,μηδενιστής εις την αρχήν , απαισιόδοξος ,ιδεαλιστής εις το τέλος , αναχωρητής θρεμμένος με τον Φίχτε και τον Σοπενάουερ . Ο άλλος περισσότερον καλλιτέχνης και άνθρωπος δράσεως κοσμογυρισμένος επίσης και πολύγλωσσος,νιτσειστής , αλλά και πλατωνιστής ,ητο περισσότερον ελληνοχαρής γέννημα και θρέμμα της κλασσικής μας φιλολογίας και του αρματωλισμού του Εικοσιένα με τον οποίον εσυγγένευεν εξ αίματος.

Ευπατρίδαι και οι δύο με διαφορετικάς αφετηρίας και διαφορετικούς χαρακτήρας αφού έζησαν "χωρίς φόβον και χωρίς ψόγον " εβάδισαν , εν τοίτοις και οι δύο προς τον θάνατον , με την ιδίαν ηθικήν αντίληψιν της ζωής, με το ίδιον θάρρος με την ιδίαν αυταπάρνησιν.Με μόνην την διαφοράν , ότι ενώ ο Μαβίλης , αφού δια τρίτην φοράν έπαιρνε το όπλον ως εθελοντής δια να τελειώση μέσα του την έννοιαν του χρέους προς την πατρίδα και την ελευθερίαν, εβάδισε προς τον θάνατον ως προς μίαν λύτρωσιν, θλιμμένος και υπερήφανος, ο άλλος ο Κωνσταντίνος Μάνος γεμάτος νειάτα, οίστρον και ενθουσιασμόν εβάδισε πραγουδώντας και λάμποντας από χαράν προς τον ίδιον σκοπόν και το ίδιον τέρμα. Αλλά, ως είπα ο ηρωισμός του Μαβίλη μας συγκινεί ακόμα βαθύτερα , διότι αντλουμένη μέσα από την μελαγχολίαν της απαισιοδόξου θεωρίας , η απόφασις της θυσίας του ποιητού , χάριν μιας εννοίας τόσον πλήρους , τόσον απολύτου, τόσον συνεπώς αισιοδόξου ως είνε η έννοια της ελευθερίας , προσλαμβάνει τας διαστάσεις μιάς πλήρους ηθικής πράξεως , η οποία δικαίως μνημονεύεται σήμερον και δύναται να οδηγή τους Έλληνας εις τον ευγενέστατον δρόμον του καθήκοντος.

Έτσι , δια να ενθυμηθώμεν και τον στίχον του ποιητού "χερουβικής χαράς χρυσός αιθέρας εφλόγισε πατώντας της Ηπείρου το χώμα" τους Έλληνας μαχητάς οι οποίοι αντικρύζουν σήμερον τους βαρβάρους.

(Από την εφημερίδα "ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ",  φύλο  της 30/11/1940)

ΣΧΕΤΙΚΌ: Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΔΡΙΣΚΟΥ

ANTONIO ANIANTE: ΜΟΥΣΣΟΛΙΝΙ

1.Πως έγινε δικτάτωρ.

Ο Μουσσολίνι , ο Χίτλερ, ο Κεμάλ Πασάς και ο Στάλιν βγήκαν από μέσα από τον λαόν. Μικρός ακόμη ο Ιταλός δικτάτωρ ηργάζετο ως σιδηρουργός, ο Χίτλερ ήτο ελαιοχρωματιστής και ο Τούρκος δικτάτωρ εφύλασσε χήνες. Αν τώρα ο λαός  τους έφερεν αργότερα εις την εξουσίαν δια να δεθή  χειροπόδαρα απ' αυτούς , δεν πρέπει , να εκπλήττεται κανείς.
Εις την ιστορίαν της ανθρωπότητος υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα και μάλιστα από λαούς, που δεν εζούσαν παρά δια την ελευθερίαν των.Ο πατέρας του Μουσσολίνι , ο Αλέξανδρος, ήταν οπαδός του Ρώσου αναρχικού συγγραφέως Μπακουνίν και έφτιανε πέταλα εις την κωμόπολιν Ντόβια, πλησίον του Πρεντάπιο. Η μητέρα του, η Ρόζα Μαλτόνι, μια γυναίκα  με καθυστερημένας αρχάς, ήτο δασκάλα . Ο Μπενίτο  εγεννήθη  εις τας 29 Ιουλίου 1883, μίαν  από τις  φλογερές εκείνες Κυριακές , όπου ο ήλιος ωριμάζει τα στάχυα. Ο Μουσσολίνι συνηθίζει να λέγη, όταν ερωτάται, δια την νεανικήν  του ηλικίαν:
"Δεν θυμούμαι τίποτε'  το παρελθόν άλλως τε δεν μ΄ενδιαφέρει ' αγαπώ το μέλλον" Και όμως αι λεπτομέριαι της ιδιωτικής τους ζωής  είνε εκείναι , που μας  αποκαλύπτουν τον χαρακτήρα του.
"Ήμουν ο τολμηρότερος  λαθροθήρας, γράφει  κάπου. Στις εορτές άρπαζα  το δόκανο , που έστηνα για τα πουλιά και έτρεχα  στις όχθες  των ποταμών , μαζί με τον αδελφόν μου  Αρνάλδον, παντού όπου ήξευρα , πως μπορούσα  να πιάσω πουλιά. Θυμούμαι , πως  μια ημέρα  έκλεψα τα πουλιά , που είχε  πιάσει στο δόκανό του κάποιος άλλος. Ο νόμιμος ιδιοκτήτης  του μ' εκυνήγησε. Εστάθηκε αδύνατον να με πιάση γιατί τρέχοντας  πιάση γιατί τρέχοντας μ΄απίστευτη ταχύτητα , εσκαρφάλωσα σ΄ένα λόφο , επέρασα ένα ποτάμι και χωρίς ν' αφήσω από τα χέρια μου την λείαν μου του εξέφυγα. Αγαπούσα πολύ τα πουλιά." 
Συχνά ο νεαρός Μουσσολίνι , την ώρα, που εβοηθούσε τον πατέρα του , στο σιδηρουργείον να σφυροκοπήση το κατακόκκινο πυρωμένο σίδερο, αφαιρενόταν και τα μεγάλα ζωηρά μάτια του εταξίδευαν στο πέλαγος των ονείρων. Ο πατέρας του αυταρχικός και δεσποτικός , τον επανέφερεν εις την πραγματικότητα!
-Είσαι τεμπέλης του εφώναζε. Δεν είσαι άξιος για τίποτα.
-Δεν είμαι για τίποτα! θα το ιδούμε αυτό, εψιθύριζεν ο Μουσσολίνι και καθώς άνοιγε περισσότερο τα μεγάλα μάτια του εκύτταζε τον πατέρα του , με το βλέμμα ενός μικρού αγρίου θηρίου.O Μπενίτο ήτο εκ φύσεως ανεξάρτητος χαρακτηρ. Με το παραμικρόν επαναστατούσεν. Παιδάκι ακόμη, δεν αγαπούσε με κανένα τρόπο να δεχθή να τον κρατεί από το χέρι η μητέρα του. Και έτρεχε να χαρή την ομορφιά των ηλιολουσμένων τοπίων  και τα χάδια της χλοϊσμένης γης. Αγαπούσε  περισσότερον την θρησκείαν της φύσεως από την θρησκείαν του Χριστού.

"Δεν μου άρεσε να μένω πολλήν ώραν εις την εκκλησίαν, γράφει, ιδίως κατά τας μεγάλας τελετάς.

Η ρόδινη φλόγα που σκορπούσαν οι λαμπάδες, η δυνατή μυρωδιά από το λιβάνι , η αίγλη των ιερών αμφίων , η μονότονη φωνή των πιστών και των μουσικών οργάνων  της εκκλησίας μου προξενούσαν μια αλλόκοτη ταραχή."

Αν μικρός περιφρονούσε  την εργασίαν του πατέρα του , αργότερα όμως  τον εκυρίευσε μια περίεργη νοσταλγία δια την εργασίαν αυτήν, που κατώρθωνε να δαμάζη το σίδερο.Αυτή τον είχε συνηθίσει εις την τραχείαν πάλην , εις την πλέον σκληρή δουλειά.Και όταν ανεδείχθη εις την ζωήν , κατά την φασιστικήν προπαγάνδαν, την οποίαν διηύθυνεν  αυτοπροσώπως , πρωτού ακόμη γίνη δικτάτωρ , δεν παρέλειψε  να δώση δείγματα  του επαγγέλματος της εφηβικής ηλικίας του  εις ένα χωριό , όπου τον είδαν να πυρώνη  μόνος του , μέσα εις ένα  σιδηρουργείον τον σίδηρον  και να του δίνη τα ανάλογα σχήματα, με την βοήθειαν της "βαρειάς"! Κατάπληκτοι τότε  οι παριστάμενοι  είδαν τον βουλευτήν, τον δημοσιογράφον, τον αεροπόρον , να φτιάνη με πολλήν υπομονήν  και δεξιοτεχνίαν , από τον κατακόκκινο σίδηρο, τανάλιες και τσιμπίδες.

Τα μάτια του έλαμπαν  από ευχαρίστησιν γράφει η κυρία Σαρφάτη, η οποία  τον παρηκολούθησεν  εκείνην την ημέραν , νοσταλγόν  του σκληρού νεανικού επαγγέλματος του. Έστειλε  και ειδοποίησαν  τους φίλους του , δια να τους δείξη πόσο δυνατός ήτο. Ε, οι έπαινοι  των παρισταμένων , δια την μεθοδικότητά του , εις την κατεργασίαν  του σιδήρου , τον ενεθουσίαζαν περισσότερον, από ό,τι  θα τον  ενθουσίαζε μία ευτυχία του εις την Βουλήν.

Τα χέρια του είναι γερά , αλλά και λεπτά συγχρόνως. Και τα μπράτσα του  είνε γερα΄, χωρίς  να παρουσιάζουν καμμίαν δυσαρμονίαν , με όλον το άλλο σώμα του. Το πρόσωπό του τραχύ, αλλά και γλυκό συγχρόνως......................................

Ποίαι αι σχέσεις του Ιταλού δικτάτορος και του βασιλέως.  
Στα 1900, την ημέραν , όπου απέθανεν ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Νίτσε , ο νεαρός τότε Μουσσολίνι εδιάβαζε , κάτω από ένα δένδρον εις την εξοχήν του Πρεντάπιο το σπουδαιότερον έργον του Νίτσε , "Ζαρατούστρας ". Την ιδίαν ημέραν εδολοφονείτο ο βασιλεύς της Ιταλίας , ο Ουμβέρτος Α' .
Την ιδίαν ημέραν ο εθνικόφρων Ιταλός ποιητής Ντανούνζιο , έγραφε ,εις την έπαυλίν του , εις την Καπουτσίνα, κοντά εις την Φλωρεντίαν τους δύο περιφήμους ύμνους του: τον ύμνον προς τον Νίτσε και τον ύμνον προς τον νέον βασιλέα , τον Βίκτωρα Εμμανουήλ τον Γ.  Ο Μουσσολίνι , ο οποίος ήτο δημοκρατικός τότε , αναρχικός , θα ημπορούσε να ειπή κανείς, μόλις εδιάβασεν εις το "Κορριέρε ντε λα Σέρρα" τον ύμνον, προς τον νέον βασιλέα, του Ντανούνζιο, έκαμεν ένα μορφασμόν και έσχισε την εφημερίδα, φωνάζων:

-Μίαν ημέραν η επανάστασις θα σαρώση αυτούς τους γελοτοποιούς! υπονοών τους βασιλείς.

Από τότε , πολλοί βασιλείς εγνώρισαν τον δρόμον της εξορίας. Είναι περίεργον, ότι ο ιδικός μας βασιλεύς θα είνε ένας από τους τελευταίους .Μια λεπτομέρεια , η οποία έχει χαραχθή εις την μνήμην μου εν σχέσει με τους βασιλείς του οίκου της Σαβοΐας, είναι τα υπέροχα μουστάκια του και τα φουσκωτά πανταλόνια που φορούν . Αγαθοί μονάρχαι ,φιλάνθρωποι και λαοφιλείς δεν έχουν καταλάβει τους υπηκόους των , παρά μέχρις ενός σημείου μόνον . Δι' αυτό , αν βγάλετε απ' αυτούς τα στολίδια των , θα ιδήτε , ότι δεν μένουν μεγάλα πράγματα. Ένας από αυτούς , ο Κάρολος Αλβέρτος , απέθανεν εις την εξορίαν , εις το Οπόρτο . Την Ιταλίαν την παρέλαβον οι βασιλείς ηνωμένην από τα χέρια ενός δημοκράτου , του Γαριβάλδη και έπειτα από πολλάς αιματοχυσίας , ολίγον δε έλειψε να την αφήσουν να περιέλθη εις τα χέρια του Πάπα. 

Ο σημερινός βασιλεύς της Ιταλίας, δεν έχει πλέον δικαιώματα, παρά μόνον εις τα ... γραμματόσημα και εις τα νομίσματα. Εκεί ευρίσκετε την εικόνα του , εις ηλικίαν σαράντα ετών . Και όμως, όλοι οι μονάρχαι της Ιταλίας ήσαν μέχρι σήμερον αγαθοί και πρωτοστάτησαν πάντοτε εις πολλά φιλανθρωπικά έργα , εις δωρεάς δια την ενίσχυσιν της καλλιτεχνίας , εις την ίδρυσιν νοσοκομείων , με το μειδίαμα πάντοτε εις τα χείλη. Όταν όλοι εφοβούντο ν΄ανεβούν εις το αυτοκίνητον ο βασιλεύς μας ανέβηκε με θάρρος εις την πρώτην "Φίατ" . που έφθασεν εις την Ρώμην και περιήλθε την πρωτεύουσαν , με ταχύτητα δέκα χιλιομέτρων την ώραν . Όταν η χολέρα εθέριζεν ο βασιλεύς έτρεχε μέσα εις τους χολεριώντας δια να τους παράσχει βοήθειαν. Όταν η Μεσσήνη εσωριάζετο εις ερείπια από τους σεισμούς , ο βασιλεύς έτρεχε να βοηθήση τους σεισμοπαθείς και όταν ο πόλεμος ξέσπαζεν ιδού αυτός εις το μέτωπον , υπό τα βλήματα του εχθρού! Μεγάλη καρδιά και ορθολογισμός, ιδού τα δύο κυριώτερα προτερήματα του μικροσκοπικού μας βασιλέως. Ηκολούθησε την θέλησιν του λαού, όπως ένας πατέρας ο οποίος δεν θέλει να επιβάλη τας ιδικάς του θελήσεις εις τα παιδιά του. Εάν ιδή ,ότι ο λαός του τείνει οριστικώς προς τον μπολσεβικισμόν ,τότε καταλαβαίνει , ότι ο μπολσεβικισμός είνε απαραίτητος δια τον λαόν του και είνε έτοιμος να καταφύγη εις Σιβιταβέκια , η οποία υπήρξεν η τελευταία κατοικία του προγόνου του Καρόλου Αλβέρτου. Αν τώρα ο λαός κηρύσσεται υπέρ του φασισμού, τούτο σημαίνει, δια τον βασιλέα , ότι ο φασισμός είνε απαραίτητος δια τον λαόν του. Με λίγα λόγια είνε ένας βασιλεύς , ο οποίος δέχεται την πρόοδον χωρίς όμως να παύση να σέβεται και τας παραδόσεις. Και ιδού, αν και πιστεύη ότι και οι βασιλείς πρέπει να εκλέγονται μολαταύτα , είνε έτοιμος να αποσυρθή του θρόνου, υπέρ του υιού του.

*

Ο ιταλικός λαός είνε πολύ παράξενος λαός . Εκεί που τον βλέπετε να ζητοκραυγάζη με φρενίτιδα τον βασιλέαν του, μπορεί τε να τον ιδήτε να μην δακρύση καν , την στιγμήν , όπου ο βασιλεύς εγκαταλείψη είτε δια τον ένα είτε δια τον άλλον λόγον τον θρόνον του. Και αυτό θα συμβή. Το ξεύρει, άραγε , ο βασιλεύς; Πιθανόν να το ξεύρη. Ίσως δι αυτό μάλιστα είνε τον τελευταίον καιρόν λυπημένος .Κανείς δεν τον είχεν ιδή να γελάση. Τον λένε μάλιστα υποχόνδριον. Όσον αφορά την βασίλισσαν, την Ελένην του Μαυροβουνίου , την ωραίαν και σωματώδη χωρικήν, ε, αυτή όπως λέγουν δεν περιφρονεί το κρασί των υπογείων του παλατιού. Η αποστολή του βασιλέως μας όμως φαίνεται ότι του είνε πολύ επαχθής. Δι΄ αυτό και διασκεδάζει εργαζόμενος .Είναι πολύ μορφωμένος. Το πρωί σηκώνεται στις πέντε και το βράδυ στις οκτώ είναι στο κρεβάτι του .Τον βλέπω πάντοτε με ένα βιβλίο στα χέρια εις τον κήπον των ανακτόρων .Έπειτα αφήνει το βιβλίον , δια να πάρη το ποτιστήρι και το τσαπί, με το οποίον καλλιεργεί τον ανακτορικόν του κήπον. Έπειτα, αφού κάνη ένα γύρον , με το άλογόν του, κάθεται εις το γραφείον του , όπου υπογράφει κρατικώ τω τρόπω, τα έγγραφα.

"Tα πολιτεύματα περνούν οι λαοί μένουν". Πως ο Μουσσολίνι ελάκτισε τους φίλους του, οι οποίοι επλούτισαν αιφνιδίως.

Αι τυραννικαί ακρότητες , εις τας οποίας φθάνουν τα σημερινά δικτατορικά καθεστώτα, όσον σοβαραί και αν υποτεθή, ότι είναι, θεωρούνται δυστυχώς από τον ξένον τύπον  και την διπλωματίαν ως απαραίτητοι , δια την εσωτερικήν τάξιν .Όσον αφορά  τώρα τας διαμαρτυρίας του πολιτισμένου κόσμου, αύται περιορίζονται , δι' ολίγας ημέρας και σπανίως εις συλλαλητήρια, εναντίον της δικτατορίας , και έπειτα αι ακρότητες λησμονούνται. Ο Μουσσολίνι κατ' επανάληψιν έκαμε γνωστάς τας ιδέας του περί ελευθερίας και αντιδημοκρατισμού. Εις το ζήτημα αυτό μάλιστα υπάρχει και ένα θεμελιώδες σημείον του προγράμματος του, το οποίον επικαλείται, εις κάθε λόγον, που εκφωνεί.

"Ο φασισμός είπε τελευταίως, αρνείται εις την δημοκρατίαν το παράλογον και το συμβατικόν αυτό ψεύδος : την πολιτικήν ισότητα , το ομαδικόν ανεύθυνον και τον μύθον της ευτυχίας και της προόδου.

Αν όμως πάρωμε την δημοκρατίαν διαφορετικά, εάν υποθέσω μεν, ότι είναι ένα πολίτευμα υπό το οποίον ο λαός εκτοπίζεται εις το περιθώριον του Κράτους , τότε ημπορώ να ειπώ, ότι ο φασισμός  είνε "μια οργανωμένη, συγκεντρωτική και κυριαρχική δημοκρατία."

Εάν ρίψωμεν ένα βλέμμα  εις την ιστορίαν  θα ίδωμεν, ότι το φιλελεύθερον πολίτευμα δεν έζησε παρά μόνον δεκαπέντε χρόνια από το 1830 έως το 1845,

Την δημοκρατίαν της Ρώμης την εσκότωσεν  η γαλλική δημοκρατία. Την ιδίαν εποχήν ο Κάρλ Μαρξ εκήρυσσε το ευαγγέλιόν του σοσιαλισμού εις το περίφημον μανιφέστο των Κομμουνιστών.Το 1859 ο Ναπολέων ο Γ καταφεύγει εις το αντιφιλελεύθερον πραξικόπημα  του και βασιλεύει εις την Γαλλίαν έως το 1870. Ανετράπη τότε  από ένα λαϊκόν κίνημα, έπειτα από μίαν στρατιωτικήν ήτταν.

Νικητής είναι ο Μπίσμαρκ, ο οποίος δεν ηθέλησε  ποτέ να μάθη τίποτε, από το τι είνε η ελευθερία, ούτε ν΄ακούση τους προφήτας της. Είναι συμπτωματικόν , αλήθεια το ότι ένας λαός, με ανώτερον πολιτισμόν  όπως είναι ο γερμανικός, ηγνόησε  καθ΄ολοκληρίαν , καθ΄όλον τον δέκατον έννατον αιώνα την θρησκείαν  της ελευθερίας.

Η Γερμανία επέτυχε την εθνικήν ενότητά της αγωνιζομένη κατά της ελευθερίας, η οποία φαίνεται ξένη προς την ψυχοσύνθεσίν της.

Η ψυχή της είναι βαθύτατα φιλομοναρχική, άρα δι' αυτήν η ελευθερία είνε ο λογικός και ιστορικός προθάλαμος της αναρχίας. Ο αποκληθείς αιών της ελευθερίας δεν έκαμε τίποτ' άλλο παρά αφού περιέπλεξε τους γορδίους δεσμούς , επεζήτησε να τους λύση με τας εκατόμβας του παγκοσμίου πολέμου. 

Ποτέ καμμία άλλη ιδεολογία δεν επέβαλε ,τόσας θυσίας, όσας επέβαλον η ιδεολογία της ελευθερίας. 

Οι Θεοί της ελευθερίας λοιπόν είχαν τόσην δίψαν δι' αίμα. Σήμερον η φιλελευθερία κλείνει τους ερήμους πλέον ναούς της διότι οι λαοί βλέπουν , ότι με το οικονομικόν , το πολιτικόν, και το ηθικόν σύστημά τους , τους οδήγησεν εις την καταστροφήν.

Ιδού διατί όλοι οι σημερινοί πολιτικοί πειραματισμοί είνε εις την βάσιν αντιφιλελεύθεροι, παρ΄όλον ότι οι οπαδοί του χρεωκοπήσαντος συστήματός του φιλελευθερισμού, προσπαθούν να παραστήσουν την σημερινήν μορφήν πολλών πολιτευμάτων ως πολιτεύματα, που είνε έξω από την ιστορίαν ,ωσάν η ιστορία ν' αποτελή τιμάριον των οπαδών του φιλελευθερισμού, ωσάν η ελευθερία να είνε η τελευταία λέξις της ιστορίας. 

Ο Μουσσολίνι λέγων αυτά, απολογείται βεβαίως της πολιτικής του. Η πολιτική πρέπει να καθρεπτίζη την εποχήν της και την λαϊκήν ψυχήν . Κάθε πολιτική έχει την εποχήν της. Ο σημερινός αιών είναι ο αιών του φασισμού. 

Το ότι ο Φασισμός απελάκτισε τον σοσιαλισμόν , την δημοκρατίαν και την φιλελευθερίαν , λέγει ο Μουσσολίνι, ομιλών περί πολιτευμάτων , δεν θα ειπή, να επαναφέρη τον κόσμον εις την κατάστασιν , που ήτο ούτος προ του 1789 (έτος κατά το οποίον και ενεκαινιάσθη ο δημοκρατικο-ελεύθερος αιών.) Η ανθρωπότης δεν πηγαίνει προς τα πίσω. Από τα ερείπια του σοσιαλιστικού, του δημοκρατικού και του φιλελευθέρου πολιτεύματος , ο φασισμός παίρνει τα στοιχεία, που έχουν ακόμη μια ζωντανήν αξίαν. Τα πολιτικά συστήματα περνούν' οι λαοί μένουν. Έπειτα ας μη ξεχνάμε ότι τα περισσότερα πολιτικά συστήματα έχουν πολλά τα κοινά σημεία, μεταξύ των. Ο επιστημονικός σοσιαλισμός του Μαρξ είναι αλληλένδετος με τον ουτοπιστικόν σοσιαλισμόν του Φουριέ και του Σαιν-Σιμόν! 

Ο φασισμός θεωρεί την βίαν ως νόμιμον, ή τουλάχιστον φαίνεται υποχρεωμένος να την θεωρή ως τοιαύτην δι' ένα χρονικόν διάστημα .Είνε γεγονός εν τούτοις, ότι το ξίφος ,το οποίον κρατεί, δια να προασπίζη με αυτό το καθεστώς του , το καρφώνει συχνά στη καρδιά του. Επί εκατόν προσώπων ,τα οποία έπληξε , τα εννενήντα εννέα ήσαν φασίσται. 

Δώσατε είκοσι χρόνια ζωής εις τον Φασισμόν και αν υποθέσωμεν ότι ο Μουσσολίνι εξακολουθήση να είναι δικτάτωρ, καθ' όλο αυτό το διάστημα, τότε θα ιδήτε, ότι δεν θα μείνει ούτε ίχνος από τας σημερινάς του βιαιότητας. 

Η νέα γενεά, η οποία θα προσέλθη από την φασιστικήν πειθαρχίαν και η διατήρησις των βιαίων μέτρων θα είνε περιττή πλέον. Οι άνθρωποι , τους οποίους τιμωρεί σήμερα ο Μουσσολίνι, ανήκουν εις το παρελθόν. Τα σφάλματά των , αι ελλείψεις των , αι αδυναμίαι των είναι λείψανα του παρελθόντος, είνε σφάλματα, τα οποία θα εξαφανισθούν εις τας μελλούσας γενεάς.

*

Ο Μουσσολίνι ως πρώτον καθήκον του, ευθύς ως ήρχισε τον αγώνα του καθαρμού του περιβάλλοντός του , εθεώρησε τον έλεγχον όλων εκείνων των αρχηγών του φασισμού , οι οποίοι ενώ ήσαν πτωχοί, όπως ο Ιωβ, αιφνιδίως ευρέθησαν πλούσιοι. Τον έλεγχον αυτόν δεν κατόρθωσε βέβαια να τον πραγματοποιήση αμέσως, αλλά πολύ αργότερα ,οπότε και επέταξεν από τας θέσεις, που κατείχαν, τους υπόπτως πλουτίσαντας φασίστες. Ο πλούτος, η δίψα του χρυσού , είνε δια το ηθικόν του Μουσσολίνι ατιμία. Ιδού διατί δεν εκπλήττομαι, όταν βλέπω τα στόμια των φασιστικών όπλων να στρέφονται κατ' εκείνων , τους οποίους όλοι εθεωρούσαν ως καλυτέρους φίλους του Μουσσολίνι, οι οποίοι μάλιστα είχαν χρηματίσει και άμεσοι συνεργάται του.

Αniante Antonio είναι το ψευδώνυμο του Ιταλού συγγραφέα και δημοσιογράφου A.Rapisarda (Viagrande 1900- Ventimiglia 1983 ) Αυτοεξόριστος στη Γαλλία  εξέδωσε στα 1932 μια γλαφυρή αλλά αμφιλεγόμενη βιογραφία του ισχυρού ηγέτη του Φασισμού .Το μεγαλύτερο μέρος της βιογραφίας αυτής δημοσιεύτηκε σε συνέχειες  στην εφημερίδα  ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ αρχή κάνοντας από το φύλο της 5ης Ιανουαρίου 1933.

Συνέχεια