Στα τέκνα που Σ' εδόξασαν
κ' είν όλα ξακουσμένα
Τώρα μοιράζεις στέφανα
και της τιμής τα κρίνα
Κι' αν άλλα κλαις, που πέσανε
για λευτεριάς ελπίδα
Έχεις καλή παρηγοριά
την κοσμική τους φήμη.
Κι' όμως πόσ' άλλα τέκνα σου.
στη λησμονιά θαμένα
σα γίγαντες επάλεψαν,
Σ' εδόξασαν κι' εκείνα
και μόνον από αίσθημα ιερό
γλυκεία Πατρίδα
σούδωκαν πλούτη και ζωή,
δίχως ν' αφήσουν μνήμη !
Αν μαύρη μοίρα σούκρυψε
σκληρά και τόνομά τους,
ποιο κλάμα, ποιο μνημόσυνο,
ποιο θαυμασμού σημείο
μπορεί ν' ανάψη στο πικρό
σκοτάδι του λυχνάρι ;
Ω ! νάξερες που βρίσκονται
σπαρτά τα κόκκαλά τους
κι' αντάμα να τα σώριαζες
σ' ένα ψηλό μνημείο !
Πες μου τα λόγια τα γλυκά,
που πρωτολέει η Νειότη,
για νάνε σάλλες γενεές
ιερό προσκυνητάρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου