CORNELIU ZELEA CODREANU: Ο ΕΘΝΙΚΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ, ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ.

Η Φρουρά της Εθνικής Συνείδησης ήταν μια οργάνωση δομημένη σύμφωνα για τις ανάγκες του αγώνα που αποσκοπούσε στην εξουδετέρωση του αντίπαλου. 

Εκείνα τα βράδια του 1919 ,  μιλούσα πολύ συχνά με το  Pancu μια που συνεχώς είμασταν μαζί  και σχεδόν πάντα καθόμουν στο ίδιο τραπέζι μαζί του. Tου έλεγα :

"Δεν είναι αρκετή η συντριβή του κομμουνισμού .Χρειάζεται και ο αγώνας  για τα δικαιώματα  των εργαζόμενων. Έχουν δικαίωμα για ψωμί και δικαίωμα στην αξιοπρέπεια. Πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια στα ολιγαρχικά κόμματα , δημιουργώντας  εθνικές εργατικές οργανώσεις  , σε θέση  να διεκδικούν τα δικαιώματά τους στα πλαίσια του Κράτους και όχι ενάντια στο Κράτος .Δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε κανένα να επιχειρήσει να υψώσει πάνω στη ρουμανική γη μια διαφορετική σημαία από  εκείνη  της εθνικής μας ιστορίας. Όσο  δίκαιο και  να έχει η εργατική τάξη δεν θα της επιτρέψουμε να επαναστατήσει  μέσα στη χώρα και πέρα από τα σύνορά   της[1] .

Κανένας δεν πρόκειται να δεχθεί , ότι για να εξασφαλίσεις το ψωμί σου έχεις το δικαίωμα  να καταστρέψεις και  να παραδώσεις στα χέρια  ενός ξένου Έθνους τραπεζιτών και τοκογλύφων,  όλα όσα έχει συσσωρεύσει η προσπάθεια 2 χιλιετιών  ενός γένους φιλεργατικού και ένδοξου. Το ατομικό σου δικαίωμά βρίσκεται στο πλαίσιο των δικαιωμάτων του γένους. Δεν είναι επιτρεπτό στο όνομα των ατομικών δικαιωμάτων να διαγράφεις  , το ιστορικό δίκαιο του Έθνους  στο οποίο ανήκεις.

Αλλά δεν πρέπει να επιτρέψουμε  με πρόσχημα τις πατριωτικές  δοξασίες,  να εγκατασταθεί μια ολιγαρχική και τυραννική τάξη στις πλάτες των εργαζόμενων όλων των κατηγοριών και να τους γδάρει κυριολεκτικά, διασαλπίζοντας συνεχώς  στους 4 ανέμους: Πατρίδα-που δεν αγαπά - Θεό- που δεν πιστεύει- Εκκλησία  που  ποτέ δεν πατά  πόδι- Στρατό -που στέλνει στο πόλεμο απαρασκεύαστο. 

"Όλα αυτά συνθέτουν μια πραγματικότητα που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να έχει σχέση με τα εμβλήματα της πολιτικής απάτης στα χέρια ανήθικων τοκογλύφων.

Αρχίσαμε τότε να οργανώνουμε  τους εργάτες μέσα σε Εθνικές ενώσεις ακόμη και σε πολιτικό κόμμα : Ο Εθνικοχριστιανικός Σοσιαλισμός"[2]. Ήταν τότε που ο Pancu έγραψε:

Υποσημειώσεις:

[1]
[2] Nu auzisem pe acea vreme de Adolf Hitler şi de Naţional-Socialismul german.Εκείνη την εποχή δεν είχα ακούσει τίποτα για τον Αδόλφο Χίτλερ και τον Εθνικοσοσιαλισμό.(Σημείωση Codreanu) Το κόμμα ιδρύθηκε στις 9 Φεβρουαρίου 1920. 

επιστροφή

CORNELIU ZELEA CODREANU: Η ΤΡΙΧΡΩΜΗ ΣΗΜΑΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ NICOLINA

Το ισχυρότερο κομουνιστικό κέντρο είχε οργανωθεί στα εργαστήρια των Ρουμανικών σιδηροδρόμων[1] της Nicolina. Πάνω από 4,000 άνθρωποι δούλευαν εκεί , σχεδόν όλοι μπολσεβικοποιημένοι. Στις συνοικίες γύρω από αυτά τα εργαστήρια όπως Podul Ros,[2] Socola [3] και Nicolina[4], είχε διεισδύσει  ένα μεγάλος αριθμός Εβραίων. Αυτό εξηγεί γιατί ο ηγέτης του κομμουνιστικού κινήματος του Ιασίου , Dr. Ghelerter και ο βοηθός του , είχαν εγκαταστήσει εκεί το κέντρο της αντίστασής τους. Δεν είχε περάσει ούτε μήνας από την ήττα στα Μονοπώλια ( A.S.M.) και σαν σημάδι έναρξης της γενικής απεργίας και της αποφασιστικής μάχης, η κόκκινη σημαία , επανεμφανίστηκε να κυματίζει πάνω από τα εργαστήρια Προκηρύχθηκε απεργία Χιλιάδες εργάτες εγκατέλειπαν την εργασία τους ενώ οι αρχές απλά  παρακολουθούσαν δίχως δυνατότητα παρέμβασης. 

Μέσα από ανακοινώσεις καλέσαμε για την επομένη ημέρα όλους τους Ρουμάνους σε συγκέντρωση στην αίθουσα "Πρίγκηπας Mircea" . Μετά από τις ομιλίες αποχωρήσαμε και με  τις σημαίες μας και ολόκληρο το πλήθος να ακολουθεί κατευθυνθήκαμε στη Nicolina. Στην πλατεία της Ένωσης μας σταμάτησαν οι αρχές και μας προειδοποίησαν να μη συνεχίσουμε μια που παρακάτω περισσότεροι από 5000 οπλισμένοι κομμουνιστές μας περίμεναν και μοιραία θα χυνόταν πολύ αίμα.Έτσι επιστρέψαμε από τη πλατεία της ΄ Ένωσης με κατεύθυνση αυτή τη φορά το σιδηροδρομικό σταθμό , όπου υψώσαμε σημαίες στο αμαξοστάσιο και στο σταθμό .Στη συνέχεια καταλάβαμε ένα τραίνο από το αμαξοστάσιο και ξεκινήσαμε για τη Nicolina . Όμως στο σταθμό της Nicolina κάποιος κλειδούχος μας άλλαξε γραμμή και έτσι μαζί με το τραίνο περάσαμε στο χώρο των εργαστηρίων. Κατεβήκαμε. Στα εργαστήρια κανένας . Σε ένα από τα κτίρια η κόκκινη σημαία . Άρχισα να σκαρφαλώνω στη σιδερένια σκάλα που ήταν τοποθετημένη κατακόρυφα πάνω στο τοίχο κρατώντας ανάμεσα στα δόντια μου μια τρίχρωμη σημαία . Με αρκετή  δυσκολία , λόγω του μεγάλου ύψους, έφτασα μέχρι τη στέγη. Ανέβηκα και σύρθηκα μέχρι τη κορυφή. Κατέβασα τη κόκκινη σημαία μέσα από ενθουσιώδεις επευφημίες και  χειροκροτήματα , που συνέχισαν για αρκετά λεπτά, ύψωσα και στερέωσα τη τρίχρωμη σημαία .Από εκεί πάνω τους μίλησα . Πέρα από τον αυλόγυρο, οι κομμουνιστές παρέμεναν ενωμένοι σε μάζα συμπαγή και προχωρούσαν σε  απειλητικές εκδηλώσεις. Μια κολασμένη μουσική: μέσα χειροκροτήματα , έξω σφυρίγματα και βρισιές. Tότε σιγά κατέβηκα στη γη. Ο Pancu έδωσε εντολή να αποχωρήσουμε. Στη πύλη όμως οι συγκεντρωμένοι κομμουνιστές εμπόδιζαν την έξοδό μας κραυγάζοντας:"Να έρθουν εδώ μπροστά ο Pancu και ο Codreanu ." Βαδίσαμε κάπου τριάντα μέτρα ανάμεσα στο πλήθος και κατευθυνθήκαμε στη πόρτα. Στη μέση ο Pancu, δεξιά του ο βιοτέχνης , Margarint, και εγώ στα αριστερά. Και οι τρεις προχωρήσαμε αμίλητοι με τα χέρια στις τσέπες σφίγγοντας τα περίστροφά μας. Εκείνοι στη πύλη μας παρατηρούσαν σιωπηλοί κι ακίνητοι. Απείχαμε πια ελάχιστα βήματα .Περίμενα να ακούσω το σφύριγμα μιας σφαίρας. Προχωρούσαμε αποφασισμένοι μπροστά . Ήταν όμως μια στιγμή εξαιρετικής έντασης . Είμασταν πια στα δύο βήματα από αυτούς. Οι κομμουνιστές υποχώρησαν στα πλάγια , δεξιά και αριστερά αφήνοντας μας το δρόμο ελεύθερο. Για δέκα περίπου μέτρα προχωρούσαμε ανάμεσά τους δίχως να κοιτάζουμε ούτε δεξιά , ούτε αριστερά. Δεν ακουγόταν τίποτα, ούτε ακόμα και η ανθρώπινη ανάσα.
Οι δικοί μας, μας ακολούθησαν , Πέρασαν με τη σειρά τους , αλλά η σιωπή δεν κράτησε παραπάνω. Άρχισαν οι βρισιές και οι απειλές και από τα δύο μέρη. Δεν υπήρξαν όμως συμπλοκές. Κατευθυνθήκαμε συντεταγμένοι κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής προς το σταθμό του Ιασίου. Στα εργαστήρια κυμάτιζε νικηφόρα η τρίχρωμη σημαία.

Το αποτέλεσμα αυτής της δράσης ήταν ανυπολόγιστο. Το Ιάσιο ήταν σε διέγερση :στους δρόμους αποκλειστικό θέμα συζήτησης ήταν η Φρουρά της Εθνικής Συνείδησης. Ένα κύμα Ρουμανικής αφύπνισης πλανιόταν στον αέρα.Τα τραίνα μετέφεραν ακόμα πιο μακρυά , στα τέσσερα σημεία της χώρας την είδηση του ξεσηκωμού.

Συνειδητοποιήσαμε ότι ο Μπολσεβικισμός στο τέλος ήταν καταδικασμένος να νικηθεί , γιατί εναντίον του από τα δεξιά και τα αριστερά είχε υψωθεί ένα ανάχωμα συνειδήσεων που δεν επέτρεπε την επέκτασή του . Όλοι οι δρόμοι για τη παραπέρα προώθηση είχαν κλείσει. Από εδώ και πέρα όφειλε να συρρικνωθεί. Όχι μετά από πολύ χρόνο μια πρωτοβουλία της Κυβέρνησης Αβαρέσκου ενίσχυσε τις προσπάθειές μας , με αποτέλεσμα να εξανεμιστεί κάθε προοπτική νίκης του κινήματος αυτού.

Υποσημειώσεις:

[1] Στα 1892  με το  νόμο αριθ. 2195 της 28ης Μαΐου ιδρύθηκαν στο Ιάσιο τα  εργαστήρια CFR Frumoasa, με αποστολή τη κατασκευή και συντήρηση σιδηροδρομικών μηχανών και βαγονιών καθώς και άλλου  τροχαίου υλικού.Τα κεντρικά εργαστήρια άρχισαν να λειτουργούν την 1η Απριλίου 1905 με την ολοκλήρωση  του διοικητικού περίπτερου  και του τείχους περίφραξης μήκους 2637 μέτρων .

επιστροφή

CORNELIU ZELEA CODREANU : Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΩΝ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ ΑΠΟ ΤΗ ΦΡΟΥΡΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Ήταν η 10η ή 11η Φεβρουαρίου 1920. Εδώ και δύο εβδομάδες  γινόταν λόγος για μια γενική απεργία  σ' ολόκληρη τη χώρα . Πλησίαζε η αποφασιστική μάχη . Γύρω στις 12 , κυκλοφόρησε στη πόλη η φήμη ότι  στα Μονοπώλια  όπου δούλευαν  σχεδόν 1000  εργαζόμενοι , είχε προκηρυχθεί απεργία.' είχε υψωθεί η κόκκινη σημαία , τα κάδρα του Βασιλιά είχαν  ριχθεί στη γη  και ποδοπατηθεί ενώ στη θέση τους είχαν τοποθετηθεί άλλες φωτογραφίες των Karl Marx, Trotzki και  Racowski.Οι δικοί μας χτυπήθηκαν,οι μηχανικοί που ήσαν μέλη της Φρουράς, τραυματίστηκαν .Στη μία συγκεντρωθήκαμε στα γραφεία περίπου 100 άτομα .; Τι έπρεπε να γίνει; Ο Constantin Pancu προέδρευε τη συζήτησης . Μερικοί υποστήριζαν  να αποσταλούν τηλεγραφήματα στη Κυβέρνηση  ζητώντας την επέμβαση του Στρατού.Εγώ ήμουν της άποψης  να πάμε όλοι στα Μονοπώλια  και να κατεβάσουμε με κάθε θυσία τη σημαία.. Εγκρίθηκε η δική μου πρόταση . Πήραμε μαζί και τη δική μας σημαία και  στις 1 ξεκινήσαμε με επικεφαλής τον Pancu  μέσα από τις οδούς  Lăpuşneanu και Păcurari, , με γρήγορο βηματισμό  ψέλνοντας το  "Deşteaptă-te Române" (Ξύπνα Ρουμάνε). Κοντά στο εργοστάσιο ,πάνω στο δρόμο , μερικές ομάδες κομμουνιστών διαλύθηκαν κακήν κακώς.

Μπήκαμε στην αυλή του εργοστασίου .Στη συνέχεια περάσαμε στο κτίριο . Ανέβηκα κρατώντας τη σημαία μέχρι τη στέγη , όπου και τη στερέωσα . Από εκεί άρχισα να μιλώ.Παρενέβη ο στρατός  και κατέλαβε το εργοστάσιο . Αποσυρθήκαμε τραγουδώντας .Επιστρέψαμε στα γραφεία μας με τη σκέψη ότι η καταδρομική μας επιχείρηση είχε στεφθεί με επιτυχία  .Στη πόλη η είδηση  του  κατορθώματός μας    διαδόθηκε σαν αστραπή.Παρόλα αυτά η απεργία συνεχιζόταν. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ο στρατός ήταν να προστατεύει τη σημαία' δεν είχε τη δύναμη να επιτύχει την επαναλειτουργία του εργοστασίου.Τι μπορούσε να γίνει; Στα μυαλά μας στριφογύριζε μια ιδέα: να αναζητηθούν σ' ολόκληρο το Ιάσιο εργατικά χέρια   και να ξανανοίξει το εργοστάσιο . Μέσα σε τρεις ημέρες 400  άνδρες, εργάτες , που συγκεντρώθηκαν από κάθε γωνιά του Ιασίου , μπήκαν στο εργοστάσιο. Άρχισε και πάλι να λειτουργεί . Η απεργία απέτυχε . Δυο εβδομάδες αργότερα οι μισοί από τους απεργούς  ζήτησαν  να ξαναδουλέψουν. Η νίκη μας ήταν μεγάλη.

Το πρώτο βήμα προς τη γενική απεργία  είχε αποτραπεί, .Τα σχέδια της εβραιομπολσεβίκικης  συμμορίας άρχισαν να ανατρέπονται. Αυτό το κατόρθωμά μας είχε μια   σπουδαία απήχηση στους Ρουμάνους και ανύψωσε  το ηθικό τους.

επιστροφή

CORNELIU ZELEA CODREANU: CΟΝSTANTIN PANCU

Ο Constantin Pancu -το όνομα του οποίου βρισκόταν εκείνη την εποχή στα χείλη  όλων των πολιτών του Ιασίου, και στα δύο στρατόπεδα και προφερόταν  από τους αληθινούς Ρουμάνους με ελπίδα, και  από τους άλλους με τρόμο,  - δεν ήταν διανοούμενος.

Ήταν τεχνίτης: υδραυλικός και ηλεκτρολόγος.. Στο σχολείο είχε πάει μέχρι τη  4η τάξη του Δημοτικού . Είχε ξεκάθαρο μυαλό, με κατασταλαγμένες απόψεις  , που τις  είχε εμπλουτίσει  με ικανές γνώσεις από μόνος του. Για είκοσι ολόκληρα χρόνια ασχολούνταν  με τα προβλήματα των εργαζόμενων. Εδώ και αρκετά χρόνια ήταν Πρόεδρος της μεταλλουργικής συντεχνίας. Χαρισματικός ρήτορας , στην εξέδρα μπροστά στο πλήθος κέρδιζε τις εντυπώσεις  Διέθετε ψυχή και συνείδηση ξεκάθαρα ρουμανική  και αγαπούσε τη Πατρίδα,το Στρατό, το Βασιλιά. Ήταν ένας καλός χριστιανός. Είχε τη σωματική διάπλαση  αθλητή τσίρκου  και μια δύναμη παρόμοια σχεδόν με του Ηρακλή. Οι πολίτες του Ιασίου  τον γνώριζαν ήδη από καιρό.

Πριν από το πόλεμο είχε έλθει στο Ιάσιο  ένα τσίρκο με αθλητές.  Αγωνίζονταν αθλητές από όλα τα Έθνη: Ούγγροι, Tούρκοι, Ρουμάνοι, Ρώσοι κλπ.

Ένα απόγευμα όταν  ένας από τους παλαιστές κατάφερε να νικήσει όλους τους άλλους αγωνιζόμενους , μέσα από το πλήθος των θεατών  σηκώθηκε ένας πολίτης  που ζήτησε να αγωνιστεί και αυτός με το νικητή. Η πρόκληση έγινε δεκτή και άρχισε ο αγώνας.Σε δύο λεπτά ο Ούγγρος έπεσε  στη γη νικημένος. Ο Ρουμάνος του οποίου ο θρίαμβος προκάλεσε αισθήματα θαυμασμού του πλήθους, ήταν ο Constantin Pancu. Γι αυτό όταν για πρώτη φορά γνωστοποιήθηκε  στους δρόμους του Ιασίου  η προτροπή για αγώνα του του Pancu, ο λαός που λατρεύει τη δύναμη, στάθηκε στο πλευρό του  με εμπιστοσύνη .

Ο αγώνας  του που κράτησε ένα χρόνο , αυξανόταν ανάλογα με την ένταση του  μπολσεβίκικου  κινδύνου στη χώρα και μειωνόταν κάθε φορά που  η  κομμουνιστική δράση ατονούσε.

Αρχικά γίνονταν συνελεύσεις , στη συνέχεια συγκεντρώσεις  στις οποίες  συνέρρεαν  5, 6 ακόμα και 10,000 άνθρωποι. Στη διάρκεια εκείνης της κρίσιμης περιόδου  οι συγκεντρώσεις λάμβαναν χώρα, κάθε εβδομάδα. Πραγματοποιούνταν στην Αίθουσα "Πρίγκηπας  Mircea" , ή μερικές φορές στη πλατεία της Ένωσης (Piaţa Unirii). Μεταξύ των βασικών ομιλητών , ήμουν κι εγώ. Εκεί  έμαθα  πως να μιλώ μπροστά στο πλήθος . Πέρα από κάθε αμφιβολία, η Φρουρά της Εθνικής συνείδησης χαλύβδωσε  τη συνείδηση  των Ρουμάνων σε μια δύσκολη στιγμή ,  σε μια σημαντική περιοχή,  όπως ήταν το Ιάσιο , και τη μετέτρεψε σε ανάχωμα   ενάντια στο Κομμουνιστικό κύμα.

Αυτή η δραστηριότητα όμως δεν περιοριζόταν μόνο στο Ιάσιο. Μετακινούμασταν και σε άλλες πόλεις . Στη συνέχεια το περιοδικό Constiinta ("Η συνείδηση") το οποίο εκδιδόταν τακτικά, διείσδυσε, επισημαίνοντας το κίνδυνο,  σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Μολδαβίας  και της Βεσσαραβίας.  Στο τομέα δράσης , οι συγκρούσεις ανάμεσα στα δύο μέρη , συγκρούσεις αναπόφευκτες,αιματηρές ήσαν σχεδόν καθημερινές. Από αυτές βγαίναμε όλο και με μεγαλύτερο αριθμό τραυματιών. Αυτή η κατάσταση έντασης  κράτησε μέχρι την Άνοιξη. Ύστερα από δύο μεγάλες επιτυχίες  μας, η επιθετική ικανότητα των αντιπάλων μειώθηκε αισθητά. 

επιστροφή

CORNELIU ZELEA CODREANU: Η ΦΡΟΥΡΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Ένα βροχερό βράδυ του Φθινοπώρου στα 1919 , στη τραπεζαρία (în sala de mese) της Σχολής Τεχνών και Επαγγελμάτων ( a Şcolii de Arte şi Meserii), όπου ήμουν επιμελητής (pedagog), ένας φίλος, μου διάβασε μια είδηση από  εφημερίδα.

" Η Φρουρά της Εθνικής Συνείδησης συνεδριάζει απόψε στις 9 το βράδυ  στην οδό  Alecsandri Αριθμός  3 ".

Έφυγα αμέσως , ανυπόμονος να στρατευτώ στις γραμμές εκείνης της οργάνωσης , της οποίας τις διακηρύξεις πάνω στον αντικομμουνιστικό αγώνα,  είχα διαβάσει λίγους μήνες πριν.

Στην αίθουσα της οδού  Alecsandri Αριθμός 3, καλόγουστα επιπλωμένη,  με καινούριους ξύλινους πάγκους, βρήκα μόνο ένα άνδρα περίπου 4Ο χρόνων  Καθόταν πίσω από ένα τραπέζι και περίμενε με πρόσωπο σοβαρό και  αυστηρό να προσέλθει ο κόσμος για τη συγκέντρωση. Κεφάλι μεγάλο , μπράτσα εύρωστα  γροθιές σκληρές , μέσου αναστήματος' ήταν ο Constantin Pancu πρόεδρος της  Gărzii Conştiinţei Naţionale.

Παρουσιάστηκα, είπα ότι ήμουν φοιτητής και ζήτησα να γίνω δεκτός στη Φρουρά . Έγινα δεκτός  και προέδρευσα της συγκέντρωσης. Συμμετείχαν  είκοσι περίπου άτομα : ένας τυπογράφος (tipograf culegător), ο Voinescu, ένας φοιτητής ,  4 περίπου μηχανικοί των Μονοπωλίων του Κράτους (de la R. M. S)., δύο των σιδηροδρόμων , μερικοί βιοτέχνες  και εργάτες (meseriaşi şi muncitori), ο δικηγόρος  Victor Climescu, ένας παπάς. Συζητήθηκαν κάποια θέματα που αφορούσαν την ανάπτυξη και την εξάπλωση του κομμουνισμού στα διάφορα εργοστάσια  και ναυπηγεία και στη συνέχεια  το πρόβλημα της οργάνωσης της Φρουράς . Από εκείνο το βράδυ  ο αγώνας μου μοιράστηκε στα δύο ' από τη μια ο αγώνας  στο Πανεπιστήμιο και από την άλλη ο αγώνας   με το Constantin Pancu,  στις γραμμές των εργαζομένων

Συνδέθηκα πνευματικά με τον άνθρωπο αυτό  και παρέμεινα πάντα κοντά του, κάτω από τη καθοδήγησή του , μέχρι τη διάλυση της οργάνωσης.

επιστροφή

CORNELIU ZELEA CODREANU: ΕΝΩ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΤΑΝ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Παρόμοια  κατάσταση  δεν περιοριζόταν μόνο στο πανεπιστήμιο .Η εργατική μάζα του Ιασίου, είχε προσχωρήσει  ολόκληρη σχεδόν,  στο κομμουνισμό και ήταν έτοιμη να εξαπολύσει την επανάσταση. Στα εργοστάσια δούλευαν ελάχιστα . Ώρες ολόκληρες καταγίνονταν με  συγκεντρώσεις , συνελεύσεις και  συμβούλια Έκαναν πάνω από όλα πολιτική. Βρισκόμασταν μπροστά  σε ένα ολοκληρωμένο,συστηματικό σχέδιο δολιοφθοράς , που εφαρμοζόταν σύμφωνα με  συγκεκριμένες προδιαγραφές   και την εντολή "σπάστε , καταστρέψετε τα μηχανήματα , δημιουργήστε ένα καθεστώς υλιστικής δυστυχίας  που θα προκαλέσει το ξέσπασμα της επανάστασης " Και πραγματικά , όσο αρτιότερα εφαρμοζόταν η εντολή , τόσο περισσότερο η  δυστυχία εξαπλωνόταν , η πείνα παραμόνευε απειλητική  και η εξέγερση  φούντωνε στις ψυχές του λαού.

Κάθε τρεις ή τέσσερις ημέρες μεγάλες κομμουνιστικές πορείες διέσχιζαν τους δρόμους του Ιασίου. Δέκα με δεκαπέντε χιλιάδες πεινασμένοι εργάτες καθοδηγούμενοι από το εγκληματικό χέρι της Μόσχας διέσχιζαν τους δρόμους ψάλλοντας τη Διεθνή" κραυγάζοντας "Κάτω ο στρατός" , "Κάτω ο Βασιλιάς" , υψώνοντας πλακάτ που αναγράφονταν :"Ζήτω η κομμουνιστική επανάσταση" , "Ζήτω η Σοβιετική Ρωσία".

Και στη περίπτωση της νίκης τους; Θα αποκτούσαμε ίσως μια Ρουμανία καθοδηγούμενη από ένα ρουμανικό εργατικό καθεστώς; Οι Ρουμάνοι εργάτες θα μετατρέπονταν μήπως σε αφεντικά της χώρας(stăpânii ţării) ; Όχι. Την επόμενη ημέρα, θα γίνονταν σκλάβοι της πιο βρόμικης τυραννίας , της ιουδαιο- ταλμουδικής τυραννίας.

Η μεγάλη Ρουμανία πριν ορθοποδήσει  , θα κατέρρεε. Εμείς ο Ρουμανικός λαός,  θα είχαμε εκμηδενιστεί   δίχως οίκτο, είτε θα είμαστε νεκροί είτε  εκτοπισμένοι στα πέρατα  της Σιβηρίας , αγρότες , εργάτες , διανοούμενοι, όλοι μαζί. Η κλεμμένη από τα χέρια των Ρουμάνων γη από το Maramureş μέχρι τη Μαύρη θάλασσα   θα μετατρεπόταν σε αποικία των εβραϊκών μαζών . Εδώ θα γεννιόταν η πραγματική Παλαιστίνη.

Ήμουν απόλυτα  πεπεισμένος ότι εκείνες τις ώρες βρισκόταν στο ζύγι η  ζωή  και ο θάνατος του  ρουμανικού λαού.

Την ίδια πεποίθηση έτρεφαν και όλοι οι Εβραίοι , πίσω από τις πλάτες των Ρουμάνων εργαζόμενων την ώρα που τους ωθούσαν  προς την επανάσταση.. Όλοι αυτοί δεν είχαν τίποτα κοινό  με την ανησυχία που εκείνες τις στιγμές  βασάνιζε τις  καρδιές μας. Γνώριζαν πολύ καλά τι έκαναν Ήξεραν τι έκαναν  . Μόνο οι Ρουμάνοι διανοούμενοι δεν καταλάβαιναν  . Οι σπουδαγμένοι διανοούμενοι που είχαν σαν αποστολή  να καθοδηγήσουν το λαό στις δύσκολες στιγμές - γιατί για το λόγο αυτό είναι διανοούμενοι - δεν έκαναν το χρέος τους. Αυτοί οι ανάξιοι  σ εκείνες τις αποφασιστικές ώρες υποστήριζαν με μια εγκληματική ασυνειδησία  ότι "το Φως έρχεται από την Ανατολή."

Ποιος ήταν τώρα, σε θέση να αντισταθεί στις φάλαγγες  της επανάστασης που διέσχιζαν απειλητικές  τους δρόμους ολόκληρης της πόλης; Οι φοιτητές ; Όχι. Οι διανοούμενοι; Όχι . Η αστυνομία ; η δημόσια ασφάλεια ; Όλοι αυτοί νοιώθοντας  τους διαδηλωτές να πλησιάζουν  πανικοβάλλονταν και εξαφανίζονταν . Ούτε ο στρατός μπορούσε να αντισταθεί , Γιατί δεν είχαν να κάνουν με 1000 αλλά με 15.000, με 20.000 άνδρες  που ήσαν οργανωμένοι και πεινασμένοι.

επιστροφή

AZIZ NEΣIΝ: ΚΡΕΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΣΑΝ ΤΑ ΤΣΑΜΠΙΑ.

ΒΟΜΒΑ  ΣΤΟ  ΣΠΙΤΙ  ΤΟΥ  ΑΤΑΤΟΥΡΚ

Στο Σπίτι του Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη είχε τοποθετηθεί (κατ' εντολήν) μια βόμβα. Ειπώθηκε και γράφτηκε ότι τη βόμβα είχε τοποθετήσει ένας πράκτορας για να εξαγριωθούν οι Τούρκοι και να κάνουν αντίποινα στους Έλληνες της Πόλης. 

Αναφορικά με το σπίτι του Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη, μεταφέρω τις παρακάτω πληροφορίες που δημοσιεύτηκαν στο τεύχος Σεπτεμβρίου 1986 του περιοδικού Ιστορία και Κοινωνία.

Στον κήπο που βρίσκεται μεταξύ του σπιτιού του Ατατούρκ και του Τουρκικού Γενικού Προξενείου, τοποθετήθηκαν δύο βόμβες εκ των οποίων εξερράγη μόνο η μiα προκαλώντας θραύση υαλοπινάκων. Λέγεται πως αυτό που φημολογείται ότι ήταν το σπίτι που γεννήθηκε ο Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη, το οποίο έχει μετατραπεί σε μουσείο και ομοιότυπό του δεν έχει κατασκευαστεί τα τελευταία χρόνια στην Άγκυρα στην αντίστοιχη Φάρμα, δεν είναι το σπίτι που γεννήθηκε, ότι το σπίτι που γεννήθηκε, ένα πιο απλό κτίσμα, έχει προ πολλού κατεδαφιστεί (φωτογραφίες του υπάρχουν σε παλιά φύλλα των εφημερίδων μας), το εν λόγω σπίτι δε, ανήκει στον πατριό του Ατατούρκ και ο ίδιος έχει μείνει μερικές φορές κατά τη διάρκεια των σπουδών του. Όμως όλα αυτά δεν πρέπει να εκλαμβάνονται ως σημαντικά. Η αξία του σπιτιού σαφώς και είναι συμβολική. 

Η είδηση αναφορικά με την τοποθέτηση βόμβας στο σπίτι του Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη ανακοινώθηκε από την Τουρκική Ραδιοφωνία στη μία το μεσημέρι της Τρίτης, 6 Σεπτεμβρίου. Εγώ εκείνη την ημέρα δεν είχα ακούσει ραδιόφωνο. Η είδηση όμως αυτή είχε διαδοθεί. Όπως εγώ, έτσι και πολλοί άλλοι δεν την είχαν πιστέψει (ότι οι Έλληνες είχαν τοποθετήσει βόμβα). Πολλοί Πολίτες, μεταξύ των οποίων και μεις, πιστεύαμε ότι αυτά τα πλήθη θα διαδήλωναν στην πλατεία Ταξίμ, θα άκουγαν τους λόγους των στελεχών του σωματείου που προανέφερα και κατόπιν θα διαλύονταν. Ίσως αυτή ήταν και η επιθυμία της κυβέρνησης που υπογείως είχε οργανώσει τη διαδήλωση. Αφού στρίψαμε από την περιοχή Τοπχανέ και ανεβαίναμε την ανηφόρα του Φιρούζαγα, οι σκόρπιες ομάδες είχαν αρχίσει να πυκνώνουν και να παρατάσσονται. Τα αυτοκίνητα κινούνταν με δυσκολία, δεν μπορούσαν να περάσουν. Ο Μανσούρ, τόσο λόγω της κατάστασης της υγείας του όσο και του φόβου μήπως του διακόψουν τη σύνταξη, ηταν προσεκτικός σε βαθμό δειλίας (οι συλληφθέντες υπόδικοι για συγκεκριμένα αδικήματα κατά τη διάρκεια της εκκρεμοδικίας τους υφίσταντο διακοπή της σύνταξης). Και δεν είχε άλλους πόρους εκτός από τη σύνταξή του . 

Οι ομάδες γίνονταν πλήθη και τα πλήθη όχλος. Ένα μέρος του πλήθους έκλεισε το δρόμο και το αυτοκίνητο σταμάτησε. Φώναζαν σαν να ήθελαν να ακουστεί η φωνη τους μέχρι την Κύπρο:  

«Η Κύπρος είναι Τουρκική και θα παραμείνει τουρκική». Ενδιάμεσα, πολύ βαριές, χυδαίες, αηδιαστικές βρισιές ... Κοίταξα το πρόσωπο του Μανσούρ: ηταν σαν ασβέστης. Προσπαθώντας να μην τον ακούσουν οι υπόλοιποι επιβάτες, μου ψιθύρισε: 

«Αηδιάζω με τρία πράγματα: τη χοντράδα, την ασχήμια και τη χυδαιότητα ... » 

Ο Μανσούρ είχε εκφράσει και τις δικές μου σκέψεις. Και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο ... Αργότερα τα λόγια αυτά τα έχω επαναλάβει με πολλές αφορμές, σαν να ήταν δικά μου. 

Αηδιάζω από τρία πράγματα: τη χοντράδα, την ασχήμια και 

τη χυδαιότητα. Η μετάβαση μας από το Σίρκετζι ως το Γαλατάσαραϊ είχε διαρκέσει πάνω από μια ώρα.

[1] ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ

Αλλά, ακόμα και αν ο Κεμάλ είχε γεννηθεί στη Θεσσαλονίκη, τότε σύμφωνα με μαρτυρία που διασώθηκε από την ίδια την αδερφή του, την Μακμπουλέ, «ο Κεμάλ δεν γεννήθηκε σε αυτό το σπίτι, αλλά σε ένα άλλο, σε κοντινή γειτονιά» (βλ. Μουσταφά Κεμάλ, Χ. Χριστοδούλου, Θεσσαλονίκη 2007, σ. 28). Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση το μουσείο έχει στηθεί σε ΛΑΘΟΣ σπίτι.

Γιατί, λοιπόν, το Ελληνικό κράτος δέχθηκε ως πόλη γέννησης του Κεμάλ την Θεσσαλονίκη και πιο συγκεκριμένα το μαϊμού σπίτι της οδού Αγ. Δημητρίου, δίπλα στο Τουρκικό προξενείο; 

Η απάντηση βρίσκεται στο φανφαρόνικο κλίμα της Ελληνοτουρκικής προσέγγισης που επικρατούσε την δεκαετία του 1930, όπου πολλές υπερβολές και χειρονομίες φιλίας ανταλλάσσονταν μεταξύ των Ελληνικών (κυρίως) και Τουρκικών κυβερνήσεων. Ο τουρκικός εθνικισμός - με την ανοχή του ιδίου του Κεμάλ - είχε ήδη ανακηρύξει ως πόλη γέννησής του τη Θεσσαλονίκη και δεν θα ήταν ευγενικό εκ μέρους της Ελλάδας να απομυθοποιήσει τον μύθο. Δεν θα είχε άλλωστε καμία σημασία για τα δεδομένα της εποχής εκείνης. 

Το 1934 η Ελληνική κυβέρνηση ανάρτησε έξω από το σπίτι-μαϊμού, μία πινακίδα όπου αναφερόταν ότι «εδώ γεννήθηκε ο Μουσταφά Κεμάλ». Και σαν να μην έφτανε αυτό, το 1937 η κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά, σε μία συμβολική κίνηση προς την …φίλη Τουρκία, έδωσε εντολή στο δήμο Θεσσαλονίκης να αγοράσει το μαϊμού-σπίτι από τον Ελληνική οικογένεια (Σεραφειμίδου, έμποροι υποδημάτων), που το κατοικούσε. Όταν η οικογένεια αρνήθηκε να το πουλήσει προφανώς από εθνική ευαισθησία, τότε το κράτος προχώρησε στην υποχρεωτική απαλλοτρίωσή του… Μετά, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Κ. Μερκουρίου, ενημέρωσε επίσημα με επιστολή του την κυβέρνηση του Ισμέτ Ινονού, ότι χαρίζει το σπίτι στο Τουρκικό κράτος. 

Ο Κεμάλ και η μητέρα του Ζουμπεϊντέ γνώριζαν την αλήθεια, αλλά έκαναν την …πάπια! Άραγε, θα μπορούσαν να πουν, ότι δεν γεννήθηκε σε αυτό το σπίτι, αλλά σε ένα χωριατόσπιτο στην περιοχή του Λαγκαδά; Και τι θα μπορούσε να γίνει; Να τους χαρίσουν ένα γκρεμισμένο χωριατόσπιτο βουτηγμένο στις λάσπες σε ένα άγνωστο χωριό; Αυτό δεν θα ταίριαζε στην εικόνα και στην ιστορία του μεγάλου ηγέτη της σύγχρονης Τουρκίας. (http://www.zagalisa.gr/content/megalo-psema-kai-i-apokalypsi-tis-alitheias-o-moystafa-kemal-den-gennithike-sti-thessaloniki)

CORNELIU ZELEA CODREANU: ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΟΥ ΙΑΣΙΟΥ.

Το καλοκαίρι πέρασε. Το φθινόπωρο έδωσα τις απολυτήριες εξετάσεις του Λυκείου (mi-am dat bacalaureatul) και η ομάδα μας, επειδή ο καθένας έμπαινε σε κάποιο πανεπιστήμιο, διασπάστηκε.

Από τη  Dobrina δεν απέμενε παρά η ανάμνηση της υπεράσπισης της χώρας μας  ενάντια στα κύματα των εχθροπραξιών   που ορθώνονταν απειλητικά μέσα και έξω από τα σύνορα. 

***

Αναχωρούσα από  το Huşi τη καθοριστική στιγμή που για κάθε νέο αντιπροσωπεύει η εγγραφή στο Πανεπιστήμιο, η τόσο αναμενόμενη εγγραφή στο Πανεπιστήμιο ! Τα εφόδια μου ήσαν το σύνολο των γνώσεων που είχα λάβει στο Λύκειο. Τη λογοτεχνία του συρμού  ή παρόμοια πνευματικής διαστροφής  που σήμερα  -για κακή του τύχη- κατέχουν σπουδαία θέση στη διαδικασία εκπαίδευσης  του μαθητή λυκείου, εγώ δεν τη γεύτηκα, Πέρα από τη  συνηθισμένη λογοτεχνία των Ρουμάνων κλασσικών , διάβασα όλα τα κείμενα   του Semanatorul ("ο Σπορέας ") και του 

 Neamul Romanesc ("Το Ρουμανικό γένος") των  N. Iorga [1] και A.C. Cuza[2]. Ο πατέρας μου  είχε κάποια από αυτά  σε μερικά κουτιά στο πατάρι. Εκεί σκαρφάλωνα τις ελεύθερες ώρες μου και διάβαζα παρόμοιου τύπου κείμενα. 

Η ουσία των άρθρων αυτών περιλάμβανε  την έκφραση σε υπέρτερο βαθμό των τριών ιδανικών  της ζωής του Ρουμανικού λαού.

1. Η ενοποίηση του Ρουμανικού λαού .

2. Η αναβάθμιση του αγροτικού κόσμου μέσα από την αγροτική μεταρρύθμιση  και των πολιτικών δικαιωμάτων.

3. Τη λύση του Εβραϊκού προβλήματος. 

Υπήρξαν δύο αποφθέγματα  τυπωμένα στις προμετωπίδες όλων των εθνικιστικών δημοσιεύσεων εκείνης τη περιόδου: 

"Η Romania των Ρουμάνων , μόνο των Ρουμάνων και όλων των Ρουμάνων ." - N. Iorga.

"Η Εθνικότητα (Naţionalitatea)  είναι η δημιουργική δύναμη, του ανθρώπινου πολιτισμού , ο πολιτισμός είναι η δημιουργική δύναμη της  εθνικότητας. " - A.C. Cuza.[3]
Με μεγάλο  σεβασμό προσέγγισα το Ιάσιο , πόλη που δεν υπάρχει Ρουμάνος που να μη την αγαπά , που δεν τη κατανοεί ή τουλάχιστον που δεν επιθυμεί να δει.Πολλές πόλεις της Μολδαβίας  διαθέτουν η καθεμία κάποιο κομμάτι δόξας. Δεν μπορούμε να προφέρουμε  τα ονόματα των : Hotin, Bârlad, Vaslui, Tighina, Cetatea Albă, Soroca, δίχως να νοιώσει συγκίνηση η καρδιά .

Από όλες αυτές τις πόλεις  ξεχωρίζουν η Suceava και το Ιάσιο. Η Suceava το  κάστρο του Ştefan cel Mare [4], το Ιάσιο η πόλη των Cuza- Vodă [5].

Η Πόλη της Ένωσης (Oraşul unirii) [6] του 1859, που με την ίδρυση του Πανεπιστημίου , είχε εξελιχθεί σε πόλη των νέων και των πιο αγνών τους φιλοδοξιών.
Στο Ιάσιο έζησαν οι: Miron Costin [7], Bogdan Petriceicu Haşdeu[8], Mihail Eminescu[9], Mihail Sturdza[10] Ion Creangă[11], Vasile Alecsandri[12], Costache Negri[13], Iacob Negruzzi[14], Mihail Kogălniceanu[15], Simion Bărnuţiu[16], Vasile Conta[17], N. Iorga, Ion Găvănescul[18]. Εδώ λάμπει σαν φάρος από τη έδρα της πολιτικής οικονομίας η μεγάλη προσωπικότητα του καθηγητή Cuza. Το πανεπιστήμιο εξελισσόταν σε σχολείο του εθνικισμού (şcoală a naţionalismului) Το Ιάσιο , η πόλη των μεγάλων ρουμανικών εντάσεων , το εφαλτήριο των ιδανικών, των εθνικών μας εμπνεύσεων. Μεγάλη για τις κακουχίες του 1917 , όταν εδώ βρήκε καταφύγιο σε στιγμές τραγικές το τόσο βασανισμένο πνεύμα του Βασιλιά Φερδινάνδου[19]' μεγάλη για το πεπρωμένο της να είναι στα 1918 η πόλη της ένωσης όλων των Ρουμάνων,[20] μεγάλη για το παρελθόν της και μεγάλη για τη τωρινή της τραγωδία, γιατί η πόλη των 40 εκκλησιών, ξεχασμένη, πεθαίνει καθημερινά, κάτω από τη δίχως οίκτο εβραϊκή κατοχή. ( sub nemiloasa cotropire jidănească.)[21] Το Ιάσιο χτισμένο πάνω σε 7 λόφους , όπως η Ρώμη είναι και παραμένει το αιώνιο προπύργιο της Ρουμανικότητας.

Πόσες ένδοξες αναμνήσεις !
Εδώ για πρώτη φορά αντήχησαν  οι αρμονικοί στίχοι του Vasile Alecsandri:

"Hai să dăm mână cu mână,

Cei cu inima română" [22]

........................

Εδώ και πουθενά αλλού, ο φοιτητής   νοιώθει να πλανώνται στον αέρα  πάνω από το σιωπηλό Ιάσιο, οι δυσνόητες εκκλήσεις και οι άγιες προτροπές  των πνευμάτων  των μεγάλων προγόνων μας . Ο φοιτητής του Ιάσιου στην ησυχία της προχωρημένης   νύχτας , νοιώθει να περιφέρεται  τρελός από θλίψη , πάνω στα εχθρικά σοκάκια του Ιάσιου  το πνεύμα του Mihail Eminescu που τραγουδά σαν φάντασμα  :

"Cine-a îndrăgit străinii,

Mânca-i-ar inima câinii, 

Mânca-i-ar casa pustia 

Şi neamul nemernicia..." [23] 

Σ αυτή τη πόλη  επέστρεφα με βαθιά αφοσίωση το φθινόπωρο στα 1919 , μαγνητισμένος από τη μεγάλη της γοητεία ,αλλά και συγκινημένος παράλληλα γιατί εκεί  είχα γεννηθεί  20 χρόνια πριν. Και όπως σε κάθε παιδί, μου προκαλούσε συγκίνηση η ιδέα να τη ξαναδώ και να φιλήσω τη πατρική  γη.

Γράφτηκα στη Νομική σχολή.

Το Πανεπιστήμιο του Ιασίου κλειστό στη διάρκεια του πολέμου , είχε εδώ και ένα χρόνο ξανανοίξει  Οι παλαιοί φοιτητές που είχαν γυρίσει ή γύριζαν , διατηρούσαν τους δικούς του προβληματισμούς ως προς τη εθνικιστική παράδοση της προπολεμικής φοιτητικής ζωής.
Είχαν χωριστεί σε δύο ομάδες. Η μία κάτω από τη Διοίκηση του Lăbuşcă της Φιλολογίας  και η άλλη υπό τον Nelu Ionescu [24],-της Νομικής  Αυτή η ομάδα περιορισμένη στον αριθμό  είχε υποκύψει  στη πίεση της απέραντης μάζας των Εβραίων φοιτητών που είχαν έλθει από τη Βεσσαραβία [25], όλοι τους πράκτορες και προπαγανδιστές του κομμουνισμού. 
Οι καθηγητές του Πανεπιστημίου  με εξαίρεση μια πολύ μικρή ομάδα  καθοδηγούμενη από το τους A. C. Cuza, Ion Găvănescul και Corneliu Şumuleanu, ήσαν αυτόφωτοι υποστηρικτές των ίδιων αριστερών ιδεών. Ο καθηγητής Paul Bujor[26], ένας από τους θιασώτες της πλειοψηφίας , δήλωσε μέσα στην ίδια τη Ρουμανική Γερουσία με όρους σχεδόν αποφθεγματικούς."Το φως έρχεται από το Λεβάντε (Ανατολή), - δηλαδή πέρα από το Δνείστερο. Αυτή η συμπεριφορά των καθηγητών , που θεωρούσαν "βαρβαρισμούς" κάθε ιδέα και εθνικιστική διακοίνωση , είχε σαν αποτέλεσμα τον ολοκληρωτικό αποπροσανατολισμό των φοιτητών.
Μερικοί  υποστήριζαν ανοικτά το μπολσεβικισμό  άλλοι-οι περισσότεροι έλεγαν " Orice s-ar zice, a trecut timpul naţionalismului, omenirea merge spre stânga"[27]. Η ομάδα Lăbuşcă διολίσθησε ολοκληρωτικά προς αυτή τη κατεύθυνση. Η ομάδα Nelu Ionescu, την οποία υποστήριζα, στη συνέχεια διαλύθηκε μετά από κάποιες εκλογές , τις οποίες χάσαμε.

Η προώθηση αυτών των αντι-Ρουμανικών  ιδεών που υποστηριζόταν  , από μια συμπαγή μάζα καθηγητών και φοιτητών η  οποία ενθαρρυνόταν  από όλους τους εχθρούς της ενοποιημένης  Ρουμανίας δεν έβρισκαν στο σώμα των φοιτητών  καμία ρουμανική αντίσταση. Λίγοι από μας που ακόμη προσπαθούσαμε  να υπερασπισθούμε στις θέσεις μας αντιμετωπίζαμε μια διάθεση   περιφρόνησης και εχθρότητας. Οι συνάδελφοι διαφορετικού προσανατολισμού, εκείνο της "ελευθερίας της συνείδησης" υπερασπιστές της αρχής όλων των ελευθεριών , έφτυναν πίσω μας όταν περνούσαμε  στο δρόμο , ή στις αίθουσες του πανεπιστημίου , και είχαν γίνει επιθετικοί , όλο και περισσότερο επιθετικοί. Στις συγκεντρώσεις επί συγκεντρώσεων που συμμετείχαν χιλιάδες φοιτητές , στις οποίες προπαγανδιζόταν ο Μπολσεβικισμός, γινόταν επίθεση εναντίον του Στρατού , της Δικαιοσύνης, της Εκκλησίας , του Στέμματος .Μια μοναδική οργάνωση διατηρούσε ακόμα το Ρουμανικό της χαρακτήρα : ο "Avram Iancu"[28] των Μπουκοβιανών και των Τρανσυλβανών  κάτω από την ηγεσία του φοιτητή Vasile lasinschi.

Tο Πανεπιστήμιο παραδοσιακά εθνικιστικό από τα 1860 , εξελίχθηκε σε φωλιά του αντι-Ρουμανισμού.

Υποσημειώσεις:

[3]"Naţionalitatea este puterea creatoare a culturii umane, cultura e puterea creatoare a naţionalităţii." A. C. Cuza
[22] Εμπρός ας πιαστούμε χέρι-χέρι /όλοι εμείς με ρουμανική καρδιά,
[23] Όποιος αγάπησε τους ξένους,/να του φάνε τη καρδιά τα σκυλιά/να του φάνε  το ρημαγμένο σπίτι/ και η ανικανότητα να εξαφανίσει το γένος του .
[26] Paul (Pavel) Bujor (2 Αυγούστου 1862-17 Μαΐου 1952) Ρουμάνος ζωολόγος, συγγραφέας και πολιτικός..Σπούδασε βιολογία στη  Γαλλία και Ελβετία και εκεί προσηλυτίστηκε στο Μαρξισμό και την Αθεΐα. Υπήρξε μέλος του Ρουμανικού Εργατικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος . Υπέρμαχος της αγροτικής μεταρρύθμισης , της καθολικής ψηφοφορίας , είχε ταχθεί  υπέρ  της ουδετερότητας της χώρας στο Α.Παγκόσμιο πόλεμο....... 
[27]"Ότι και να λέτε, ο εθνικισμός είναι πια ξεπερασμένος, η ανθρωπότητα βαδίζει στα αριστερά."
[28]Avram Iancu (1824 – 10 Σεπτεμβρίου 1872)  Τρανσυλβανός δικηγόρος, ήρωας της ομώνυμης  εξέγερσης  (1848–1849) εναντίον των Ούγγρων και των Πολωνών εθελοντών. 

Επιστροφή

CORNELIU ZELEA CODREANU: ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΝΤΟΜΠΡΙΝΑ

Την Άνοιξη του 1919 , είκοσι σχεδόν μαθητές των τελευταίων τάξεων του Λυκείου , συγκεντρώθηκαν , κάποιο απόγευμα  στο δάσος  της Dobrina που  που δεσπόζει στα υψώματα γύρω από το Huși[1] .Είχα συγκεντρώσει  εκείνους τους νέους συντρόφους για να αποφασίσουμε τι έπρεπε να κάνουμε  στη περίπτωση μιας μπολσεβίκικης εισβολής.[2]  Η άποψή μου , που έγινε στη συνέχεια ομόφωνα αποδεκτή , ήταν να οργανωθεί ένα κέντρο αντίστασης στο δάσος και να ξεκινήσουν πράξεις ανταρτοπόλεμου. Εκεί στο αιωνόβιο δάσος ορκιστήκαμε . Το δάσος εκείνο ήταν μια γωνία εκείνου του περίφημου δρυμώνα  Tigheciu  στα μονοπάτια του οποίου ,στη διάρκεια της ιστορίας της Μολδαβίας , πολλοί εχθροί συνάντησαν το θάνατο.

Αποφασίσαμε να οπλιστούμε , να οργανωθούμε και να αναζητήσουμε κάλυψη των δραστηριοτήτων μας.Πραγματικά ιδρύσαμε μια πολιτισμικό-εθνικιστική  οργάνωση  των μαθητών του Λυκείου του Huși και της δώσαμε το όνομα  " Mihail Kogălniceanu"[3]

Η διεύθυνση του Λυκείου έδωσε την έγκρισή της. Έτσι, ενώ ξεκινούσαν οι δράσεις  και οι διασκέψεις,  εμείς διαχειριζόμασταν δημόσια τα συνηθισμένα προβλήματα  και ταυτόχρονα  εκπαιδευόμασταν στρατιωτικά στο δάσος. Όπλα εκείνο το καιρό , υπήρχαν σχεδόν παντού , ώστε σε διάστημα δύο εβδομάδων , συγκεντρώσαμε  όλα όσα μας ήσαν απαραίτητα.

Εκείνη την εποχή η χώρα (ţară ) ζούσε μέσα στο χάος (haos) και εμείς, παρότι σε νεαρότατη ηλικία συνειδητοποιούσαμε ξεκάθαρα τη βαρύτητα της κατάστασης . Σε μικρή απόσταση από μας, η μπολσεβίκικη επανάσταση ήταν σε πλήρη εξέλιξη και ο κόσμος ήταν εντυπωσιασμένος. Ο αγροτικός κόσμος ήταν από ένστικτο αντίθετος σ΄ αυτό το καταστροφικό κύμα αλλά παντελώς αποδιοργανωμένος δεν αντιπροσώπευε μια σοβαρή πιθανότητα αντίστασης.

Η τάξη των εργατών αντίθετα γλιστρούσε με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς το κομμουνισμό , συστηματικά καθοδηγούμενη στη λατρεία των ιδεών αυτών από τον εβραϊκό τύπο , και γενικά από όλους τους εβραίους της πόλης [4]. 

Κάθε Εβραίος έμπορος , διανοούμενος η καπιταλιστής τραπεζίτης ήταν μέσα στην ακτίνα δράσης του, ένας πράκτορας αυτών των επαναστατικών και αντιρουμανικών ιδεών.

Οι Ρουμάνοι διανοούμενοι ήσαν αναποφάσιστοι , ο κρατικός μηχανισμός αποδιοργανωμένος . Από στιγμή σε στιγμή μπορούσαν να ξεσπάσουν τόσο εσωτερικές ταραχές , που θα τις προκαλούσαν κάποια οργανωμένα και αποφασισμένα στοιχεία όσο και μια εισβολή πέρα από το Δνείστερο. [5] Αυτή η εξωτερική επέμβαση σε συντονισμό με εκείνη των ιουδαίο-κομμουνιστικών συμμοριών του εσωτερικού, που στρεφόμενες εναντίον μας, θα κατέστρεφαν τις γέφυρες και θα ανατίναζαν τις αποθήκες πυρομαχικών, θα αποφάσιζαν για το μέλλον μας σαν γένος (ar fi hotărât de soarta noastră ca neam). 

Κάτω από παρόμοιες περιστάσεις , βασανισμένοι από τις σκέψεις και τρέμοντας για τη ζωή και την ελευθερία της γης μας που μόλις είχε πετύχει την ένωσή της ύστερα από ένα αιματηρό πόλεμο , ανθούσε στις νεανικές μας καρδιές , η ιδέα, μιας δράσης που μας οδήγησε στην ορκωμοσία στο δάσους της Ντόμπρινα.

Σπούδασα για 5 χρόνια στο στρατιωτικό Λύκειο στο Μonastirea Dealului,(στο Μοναστήρι του λόφου)[6] όπου το κεφάλι του Mihai Viteazul [7] αναπαύεται  κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Nicolae Filipescu [8]. Εδώ κάτω από τις διαταγές του Ταγματάρχη -και στη συνέχεια Συνταγματάρχη -Olteanu , Διοικητή της σχολής , του Căpitanului[9] Virgil Bădulescu, του Locotenentului[10] Emil Pălăngeanu και κάτω από τη καθοδήγηση των καθηγητών απέκτησα μια αυστηρή στρατιωτική εκπαίδευση και μια υγιή εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου. Η στρατιωτική εκπαίδευση στο Μοναστήρι [11] , θα με ακολουθήσει πραγματικά σ΄ολόκληρη τη ζωή. Η τάξη, η πειθαρχία και η ιεραρχία πέρασαν στο αίμα μου , σε νεαρή ηλικία μαζί με το αίσθημα της στρατιωτικής αξιοπρέπειας και θα καθορίσουν τη μελλοντική μου δράση. Στο χώρο αυτό συνήθισα να μιλώ λίγο, κάτι που αργότερα με έκανε να μισήσω τις φλυαρίες και το ρητορικό πνεύμα. Εδώ έμαθα να αγαπώ τα χαρακώματα και να περιφρονώ τα σαλόνια.Οι γνώσεις της στρατιωτικής επιστήμης  που είχα αποκτήσει με έκαναν αργότερα  να κρίνω τα πάντα κάτω από το πρίσμα της επιστήμης αυτής . Αυτή η λατρεία  του αισθήματος αξιοπρέπειας  το άνδρα και του στρατιώτη  την οποία μου δίδαξαν μου δημιούργησε προβλήματα και με εξέθεσε σε δεινά , μέσα σε ένα κόσμο  συχνά στερημένο  από τιμή και αίσθημα αξιοπρέπειας.
Το καλοκαίρι του 1916  το πέρασα στο σπίτι μου στο Huși. O πατέρας μου που βρισκόταν επιστρατευμένος δύο χρόνια ,  ξεκίνησε με το Σύνταγμά του για τα Καρπάθια.
Μια  νύχτα ,η μητέρα μου με ξύπνησε κλαίγοντας.

"Σήκω - είπε κάνοντας το σταυρό της- χτυπούν οι καμπάνες σε όλες τις εκκλησίες.

Ήταν Δεκαπενταύγουστος του 1916 , της Παναγίας[12]. Συνειδητοποίησα αμέσως πως είχε διαταχθεί επιστράτευση και ότι εκείνη τη στιγμή ο ρουμανικός στρατός διάβαινε τα σύνορα[13].

Ήμουν κατενθουσιασμένος , το σώμα μου ριγούσε.

Τρεις ημέρες αργότερα έφυγα από το σπίτι σε αναζήτηση του πατέρα μου, σπρωγμένος από τη διάπυρη επιθυμία να βρεθώ και εγώ ανάμεσα στους πολεμιστές του μετώπου. Ύστερα από πολλές περιπέτειες , έφτασα τελικά στο Σύνταγμα που υπηρετούσε ο πατέρας μου σαν διοικητής λόχου , το 25 Σύνταγμα πεζικού [14] κάτω από τη διοίκηση του Συνταγματάρχη  V. Piperescu, την ώρα ακριβώς που βάδιζε μέσα από τη κοιλάδα του Oituz  προς τη Τρανσυλβανία, Επειδή ήμουν μόλις  17 χρόνων είχα τη μεγάλη ατυχία να μη μπορώ να καταταγώ σαν εθελοντής. Παρόλα αυτά πήρα μέρος στη προέλαση  και μετά στην υποχώρηση από τη Τρανσυλβανία [15] και στις 20 Σεπτεμβρίου, όταν ο πατέρας μου τραυματίστηκε πάνω από το Sovata στο βουνό Ceres Domu, του στάθηκα χρήσιμος , βοηθώντας τον μπροστά στον εχθρό που προέλαυνε.[16]

Αν και τραυματισμένος  αρνήθηκε να μεταφερθεί  στα μετόπισθεν , και παρέμεινε επικεφαλής του λόχου του  στη διάρκεια όλης της υποχώρησης και στη συνέχεια στη διάρκεια των  σκληρών  μαχών  που ακολούθησαν στο Oituz.

Μια νύχτα, γύρω στις 2 το Σύνταγμα πήρε διαταγή να προωθηθεί. Μέσα σε νεκρική σιωπή οι αξιωματικοί επιθεώρησαν  τους παρατεταγμένους πάνω στο δρόμο λόχους.

Ο πατέρας μου κλήθηκε από το Συνταγματάρχη . Επιστρέφοντας λίγο αργότερα μου είπε:

-Μήπως θα έπρεπε να επιστρέψεις στο σπίτι; Βαδίζουμε προς τη μάχη και δεν είναι καθόλου καλή η ιδέα να πεθάνουμε  εδώ και οι δύο , γιατί η μητέρα  θα μείνει στο σπίτι μόνη με τα 6 μικρά,  παντελώς αβοήθητη..Κι αυτός ακόμη ο συνταγματάρχης με κάλεσε για να μου πει ότι δεν θέλει να αναλάβει καμία ευθύνη  για τη παρουσία σου στο Μέτωπο.Κατάλαβα πως ήταν αναποφάσιστος' δίσταζε να με εγκαταλείψει μέσα στη νύχτα , μόνο στην ύπαιθρο σε δρόμους άγνωστους και 40 χιλιόμετρα μακρυά από τις γραμμές του σιδηρόδρομου.Προβληματισμένος με την επιμονή του  παρέδωσα το όπλο μου[17] και τους δύο γεμιστήρες και ενώ οι κολώνες του Συντάγματος ξεκίνησαν και χάθηκαν  στην ηρεμία και το  σκοτάδι της νύχτας, εγώ παρέμεινα μόνος στο χείλος μιας τάφρου, παίρνοντας στη συνέχεια το δρόμο για τα παλιά σύνορα.

Ένα χρόνο αργότερα  μπήκα στη Στρατιωτική σχολή πεζικού στο Botosani[18] με την ίδια επιθυμία , να ξαναβρεθώ στο μέτωπο. Εδώ παρέμεινα - ολοκληρώνοντας τη στρατιωτική μου εκπαίδευση  από 1 Σεπτεμβρίου 1917  μέχρι 17 Ιουλίου 1918 στο μάχιμο λόχο της Στρατιωτικής σχολής. Τέσσερις άξιοι  αξιωματικοί , ο Συνταγματάρχης Slaveslu, ο  λοχαγός Ciurea , o υπολοχαγός Florin Radulescu και ο ταγματάρχης Steflea, καθοδήγησαν τα βήματά μου  στο δρόμο των αγώνων  και των θυσιών για τη χώρα . Ένα χρόνο αργότερα -1919 -υπήρχε ειρήνη και εμείς , παιδιά αποφασισμένα να πεθάνουμε,  είχαμε σκορπιστεί στα σπίτια μας.

Ο πατέρας μου  , καθηγητής Λυκείου  σ ολόκληρη τη ζωή του ήταν εθνικιστής μαχητής. Ο παππούς μου ήταν δασοφύλακας  και ο προπάππους μου δασοφύλακας επίσης. Η γενιά μου από την αρχή , σε δυστυχισμένους καιρούς ,ήταν μια γενιά  των δασών και των βουνών. Γι αυτό , η στρατιωτική εκπαίδευση και το αίμα από τις φλέβες μου ενέπνευσαν τη δράση  της Ντόμπρινα -αφελής  σαν εκδήλωση του πολιτικού αγώνα -μια διάσταση όμως της σοβαρότητας που η ηλικία μας σαν ενήλικων προαπαιτούσε. Εκείνες τις στιγμές νοιώθαμε στη καρδιά , με τις συμβουλές και τις εμπειρίες τους , τη παρουσία των προγόνων που είχαν πολεμήσει για τη Μολδαβία , στα ίδια μονοπάτια ,στα οποία  ποτέ δεν μπόρεσε να πατήσει πόδι ο εχθρός.

Υποσημειώσεις: 

[ 1]Το πρώτο γραπτό κείμενο  που κάνει αναφορά σαφή αναφορά στη πόλη είναι ένα γράμμα της 17 Δεκεμβρίου 1487 που έστειλε ο Πρίγκηπας  της Μολδαβίας  Ștefan cel Mare, στους επιφανείς Σάξονες έμπορους του  Brașov.  Το Huși ήταν μια από τις αγαπημένες περιοχές  του  Ștefan cel Mare, και σύντομα γνώρισε  οικονομική άνθιση .

[ 2] Η Ουκρανία έχει χαθεί η Βεσσαραβία κινδυνεύει. Οι Μπολσεβίκοι μεθυσμένοι από τις αλλεπάλληλες επιτυχίες τους τώρα αξιώνουν με επιμονή από τα στρατεύματα κατοχής την άμεση εκκένωση της περιοχής..Το ενδεχόμενο ότι οι εχθροπραξίες θα συνεχιστούν αυτή τη φορά δυτικά του Δνείστερου ανησυχούν σε υπέρμετρο βαθμό τη Γαλλική διοίκηση που φοβάται μήπως οι αναιμικές μονάδες της διαλυθούν τελικά στα τέλματα τα δυτικής όχθης. Μια σειρά πολιτικών πιέσεων και εμμέσων εκβιασμών που ασκούνται παρασκηνιακά στη Ρουμανική Κυβέρνηση οδηγούν σε βιαστικές αποφάσεις . Η Ρουμανία πάντα θεωρούσε τη Βεσσαραβία κομμάτι του εθνικού της εδάφους και σχεδόν ένα χρόνο τη θεωρούσε αναπόσπαστο τμήμα του Βασιλείου της. Τώρα από τη μια αναμετρά τις αδυναμίες της και από την ανεπανάληπτη ευκαιρία που έχει μπροστά της. Ο Αντονέσκου πιστεύει ότι ο σκοπός μπορεί να επιτευχθεί και ξεκινά μια αδυσώπητη μάχη με το χρόνο.  Η Κυβέρνηση δηλώνει επίσημα ότι ο ρουμανικός λαός είναι αποφασισμένος να υπερασπιστεί τα καινούρια της σύνορα πάνω στο Δνείστερο έστω και μόνος. Αποδεσμευμένοι από κάθε ευθύνη για ότι μελλοντικά μπορούσε να συμβεί στη περιοχή οι Γάλλοι περιφέρουν σε κάθε ευκαιρία τη μεγαλοψυχία τους και τον θαυμασμό τους για τους Ρουμάνους στρατιωτικούς. Εξυμνούν τη θετική προσφορά της Ρουμανίας όχι μόνο στο μεγάλο πόλεμο αλλά και στην αποφασιστικής σημασίας ομαλοποίηση του ουγγρικού προβλήματος. Όπως οι Έλληνες μπορούν από εδώ και πέρα να είναι περήφανοι που είναι Έλληνες έτσι και οι Ρουμάνοι μπορεί να νοιώθουν το ίδιο περήφανοι που είναι Ρουμάνοι. Σε κάθε ευκαιρία καθησυχάζουν τον Ρουμάνο πρωθυπουργό. Το μεγάλο ιστορικό ποτάμι ήδη μετατρέπεται σε μια απόρθητη αμυντική γραμμή .Οι Σύμμαχοι δεν πρόκειται ποτέ να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους πριν ο Ρουμανικός στρατός νοιώσει έτοιμος να αναλάβει ολόκληρο το βάρος της ευθύνης.(Θ.Μ)

[ 3] Mihail Kogălniceanu (6 Σεπτεμβρίου 1817 – 1 Ιουλίου 1891) Ρουμάνος δικηγόρος , ιστορικός και πολιτικός. Ανέλαβε Πρωθυπουργός στις 11 Οκτωβρίου 1863 και αργότερα  Υπουργός των Εξωτερικών  υπό το Carol I. Υπηρέτησε αρκετές φορές  Υπουργός των Εσωτερικών υπό τον Cuza και το Carol  Διανοούμενος ,εκδότης της  Dacia Literară υπήρξε και καθηγητής  της  Academia Mihăileană. Όπως πολλοί ομοϊδεάτες του φιλελεύθεροι ο Kogălniceanu υπήρξε αντισημίτης και σαν υπουργός των Εσωτερικών στη Κυβέρνηση  Dimitrie Ghica προώθησε μέτρα για απελάσεις Εβραίων από τη χώρα ......
[  4]
[  5]

[ 6] Το Mănăstirea Dealu είναι ένα μοναστήρι του 15ου αιώνα 6 μόλις χιλιόμετρα βόρεια του Târgovişte.( Dâmboviţa). Η εκκλησία του μοναστηριού είναι αφιερωμένη στον Αγιο Νικόλαο και εκεί βρίσκεται ενταφιασμένο το κεφάλι του Μιχαήλ του Γενναίου. 

[ 7] Μιχαήλ ο Γενναίος(1558-19 Αυγούστου 1601) Πρίγκιπας της Βλαχίας (ως Μιχαήλ Β΄, 1593–1601), της Μολδαβίας (1600) και de facto ηγεμόνας της Τρανσυλβανίας (1599–1600). Θεωρείται  από τους Ρουμάνους Εθνικιστές σαν ένας από τους μεγαλύτερους εθνικούς ήρωες της Ρουμανίας και στον εθνικό Ύμνο γίνεται αναφορά στο όνομά του. 

[ 8] Nicolae Filipescu (5 Δεκεμβρίου 1862 -30 Σεπτεμβρίου 1916.Φιλελεύθερος Ρουμάνος πολιτικός.Υπήρξε Δήμαρχος Βουκουρεστίου (Φεβρουάριος 1893-Οκτώβριος 1895 και Υπουργός πολέμου (29 Δεκεμβρίου 1910-27 Μαρτίου 1912) Υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της εξόδου της χώρας στο πόλεμο στο πλευρό της Ανταντ.
[  9] Căpitan=λοχαγός
[10] Locotenent=υπολοχαγός

[11]
[12]
[13]
[14] Το 25ο Σύνταγμα Πεζικού  μαζί με το 13ο Σύνταγμα Πεζικού  σχημάτιζαν  τη 15η Ταξιαρχία η οποία υπαγόταν στην 8η Μεραρχία Πεζικού.
                                                                                                                                              Επιστροφή

                                                                                                                                                                                     

CORNELIU ZELEA CODREANU: ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΛΕΓΕΩΝΑΡΙΟΥΣ

6 Δεκεμβρίου 1935
Carmen Sylva

Λεγεωνάριοι 

Γράφω για τη  λεγεωναριακή μας οικογένεια. Για όλους τους λεγεωνάριους , του χωριού,του εργοστάσιου και του Πανεπιστήμιου .Αδιαφορώ για κάθε κανόνα που δεσμεύει τους συγγραφείς βιβλίων. Δεν έχω χρόνο. Γράφω βιαστικά από το πεδίο της μάχης δεχόμενος πολυμέτωπες επιθέσεις. Οι εχθροί   επιτίθενται ύπουλα  εναντίον μας και η προδοσία άρχισε το έργο της. Εδώ και δύο χρόνια  είμαστε στο έλεος μιας άθλιας λογοκρισίας .  Εδώ και δύο χρόνια τόσο το όνομά μας , όσο και η λεγεωναριακή μας ιδιότητα γίνονται ανεκτά από τις εφημερίδες μόνο σαν αντικείμενα διαπόμπευσης . Μια βροχή από αθλιότητες μας περιλούζει την ώρα που οι εχθροί χειροκροτούν, ελπίζοντας να εξαφανιστούμε.

Όμως όλοι αυτοί οι μεγαλόσχημοι της  δειλίας , θα πεισθούν πολύ γρήγορα, όπως και τα αφεντικά τους , ότι όλες τις επιθέσεις , πάνω στις οποίες είχαν συγκεντρώσει τις ελπίδες τους να εκμηδενίσουν το λεγεωναριακό κίνημα , όλες οι ανησυχίες τους και όλες οι απεγνωσμένες προσπάθειές τους , θα παραμείνουν μάταιες απόπειρες. Οι λεγεωνάριοι δεν πεθαίνουν .Ευθυτενείς, ακίνητοι,ανίκητοι και αθάνατοι , ατενίζουν πάντα θριαμβευτές , τους παροξυσμούς  ενός ανίσχυρου μίσους.

Μου είναι αδιάφορη η γνώμη που μπορεί να έχει το μη λεγεωναριακό κοινό σχετικά με τις γραμμές που ακολουθούν και δεν μ΄ενδιαφέρει το αποτέλεσμα που αυτές ενδεχομένως θα έχουν προκαλέσει σ΄εκείνο το κοινό

Εκείνο που εγώ θέλω , στρατιώτες άλλων ρουμανικών οριζόντων , είναι να αναγνωρίσετε μέσα από αυτά τα απομνημονεύματα το παρελθόν ενός εκάστου από σας , τις θυσίες που υποστήκατε και τα χτυπήματα που δεχθήκατε για χάρη του γένους (pentru neam).[1]

Γεμίστε τη καρδιά με φωτιά και αποφασιστικότητα  στη διάρκεια  του δύσκολου αλλά δίκαιου αγώνα που διεξάγετε , από τον οποίο όλοι μας έχουμε διαταγή να βγούμε είτε νικητές είτε νεκροί. Αυτή την ώρα  που γράφω η σκέψη μου είναι στραμμένη σε σας.  Σε  σας  που πρόκειται να πεθάνετε   λαμβάνοντας με τη  γαλήνη των αρχαίων Θρακών , το βάπτισμα του θανάτου .

Και σε κείνους ανάμεσά σας  που θα  πορευθείτε πέρα  από τους νεκρούς και τους τάφους τους,  κρατώντας στα χέρια τους τα δοξασμένα λάβαρα των Ρουμάνων.

Υποσημειώσεις:

[1]Στο πρωτότυπο κείμενο , ο Κοντρεάνου χρησιμοποιεί πολύ σπάνια τις λέξεις : patrie =πατρίδα και natzie= έθνος . Για να καταδείξει την  έννοια της "πατρίδας" και του " Έθνους" χρησιμοποιεί αντίστοιχα τις λέξεις tzara  =γη και neam= γένος. Το neam  μεταφράζεται  στην ιταλική γλώσσα  σαν stirpe  και στην αγγλική σαν people .Η λέξη tzara  =γη μπορεί να μεταφραστεί και σαν χώρα.

(Επιστροφή)