JEAN MABIR: MURIR A BERLIN

I.

Engagés sur le front de Poméranie, dès leur débarquement des convois ferroviaires en gare de Hammerstein, à partir du 21 février 1945, les SS français de la division Charlemagne ont été lancés dans la bataille par unités isolées, de la force d'un bataillon ou même d'une compagnie. Ils se sont trouvés à la charnière de l'attaque de deux armées soviétiques vers l'Oder et vers la Baltique. Sans soutien d'aviation ni d'artillerie, sans chars, sans appuis, sans liaisons, ils ont subi dès leur baptême du feu des pertes sérieuses mais ont quand même réussi à retarder de quelques heures, à Bârenwald et à Elsenau, la ruée de l'Armée rouge.

A Neustettin, un bataillon de marche français improvisé a assuré l'ultime défense de la ville, tandis que le gros de la division poursuivait sa longue marche vers la région de Belgard et Korlin.

Le Brigadefiihrer Krukenberg, général-inspecteur de la division, a pris le commandement et a réussi à reformer un régiment de marche et un régiment de réserve, à deux bataillons d'environ un demi-millier d'hommes chacun.

Dans la soirée du 4 mars 1945, après de durs combats retardateurs, la division Charlemagne reçoit du groupe d'armées de la Vistule, que commande le Reischsfùhrer SS Heinrich Himmler en personne, l'ordre de rejoindre Greifenberg, non loin des rives de l'Oder.

De toutes les unités françaises engagées en Poméranie, un seul bataillon réussira à se sortir, au complet et en ordre, du piège de korlin. Un demi-millier d'hommes sur les cinq mille lancés dans la  bataille.....Mais dans (eue défaite, qui a souvent tourné à la déroute, quelques centaines de combattants, en majorité anciens de  la Sturm brigade Frankreich, ont tenté et réussi l'impossible.     

* *  

* *

Dans la nuit du 4 au 5 mars 1945, le bataillon de marche de l'Obersturmfùhrer Fernet, avec qui se trouve toujours Krukenberg, est arrivé à l'ouest de Belgard où se déroulent encore de durs combats. 'Les SS français, sans s'attarder, poursuivent rapidement leur progression, selon un axe de marche du nord-ouest au sud-est. Ils dépassent le village de Denzin, puis se dirigent vers la bourgade de Boissin, qui se trouve de l'autre côté de la Persante, à un carrefour de routes.

Le Hauptsturmfiihrer allemand Jauss, qui marche en tête avec son camarade Fernet, avertit Krukenberg :

— Il faut éviter de nous diriger maintenant vers Standemin, que les Russes doivent déjà occuper. La seule solution sera de suivre encore la Persante.

— Dépêchons-nous avant le lever du jour.

Un épais brouillard dessine, dans une clarté glaciale et laiteuse, les sinuosités du gros cours d'eau qui sert d'axe de marche. Le bataillon Fernet poursuit sa route, laissant Boissin derrière lui.

*

Peu avant le lever du jour, le commandeur de la division Charlemagne décide de quitter les routes et de s'enfoncer sous les couverts.

— Tout le monde dans les bois ! ordonne Krukenberg. Aussitôt leurs hommes à l'abri des arbres, les gradés font disposer

des postes de surveillance, tandis que les soldats, harassés de fatigue par une journée de combat et une nuit de marche, se laissent tomber par terre. Ils s'écroulent littéralement de sommeil. Mais ils ne peuvent dormir. Il fait trop froid. La neige cingle à gros flocons. Le vent ne cesse pas de siffler et perce les vêtements en loques des SS français. Ils claquent des dents, battent la semelle, se donnent de grandes bourrades pour se réchauffer un peu. Le bataillon semble soudain figé par le froid. Des nuages glacés se forment devant la bouche et le nez quand les hommes respirent.

Il va bientôt faire jour. Il est impossible de continuer d'emprunter les routes, désormais entre les mains des troupes loviétiques,  La marche va reprendre à travers bois. Mais auparavant, il faut se reposer quelques heures, à l'abri des couverts.

L'Ostuf Fernet qui commande le bataillon n'a que vingt-cinq ans. Mais il a déjà été blessé deux fois au feu. En 1940 en se battant contre les Allemands et en 1944 en luttant contre les Russes. Engagé dans la Waffen SS pendant l'été 1943, il a commandé une compagnie de la Sturmbrigade dès sa sortie de la Junkerschule de Bad Tôlz. Il l'a menée au combat sur le front des Carpates avec une efficacité et une énergie qui font de lui un des meilleurs officiers de la division Charlemagne, conscient jusqu'au fanatisme de sa qualité de « soldat politique ». A l'aube de ce tragique 5 mars 1945, Fernet peut être satisfait de la discipline de ses hommes. Ses consignes ont'été rigoureusement respectées lors de cette marche de nuit qui a permis de gagner la forêt au sud de Belgard. Ses hommes ont progressé dans un silence absolu, tels des fantômes glissant sur les chemins enneigés.

Pendant cette pause, personne n'allume une cigarette et les gradés donnent encore leurs ordres à voix basse. Il faut se compter, regrouper les unités, obliger les hommes à se débarrasser de tout ce qui n'est pas indispensable. Une fois encore, ils s'allègent et ne gardent strictement que les munitions et les vivres.

Le froid, avec l'aube' grise, devient épouvantable. Les arbres sont couverts de neige et parfois une rafale de vent agite les branches. Les SS français tapis sous les couverts reçoivent de brusques douches glacées. Fernet se secoue, essuie soigneusement les verres de ses lunettes à fine monture d'écaillé et remonte le col de son imperméable : des gouttes lui coulent dans le cou.

— Il faut envoyer des patrouilles, dit-il à son adjoint Labourdette qui ne l'a pas quitté d'un mètre depuis le départ de Redlin.

Rapidement et silencieusement, quelques petits groupes de SS français vont reconnaître les sentiers et les couverts de la forêt. Les Russes tiennent uniquement les routes et les villages. Il semble encore possible de leur échapper. Quelques paysans signalent les points occupés par l'Armée rouge.

Le Brigadefiihrer, enfermé dans son long manteau de cuir gris, regarde la carte avec un air attentif et cherche l'itinéraire le plus praticable pour gagner Greifenberg à travers le pays tenu par l'adversaire. Soudain, il se tourne vers son adjoint Zimmermann :

— Faites appeler Jauss et Fernet.

L'Allemand et le Français arrivent rapidement. Krukenberg les toise entre ses paupières plissées. Il aime que les officiers gardent en toute circonstance une allure rigide. Fernet et Jauss esemblent aussi nets que sur le terrain de manœuvres lors de l'entraînement à Wildflecken. L'Estonie pour l'un et la Galicie pour l'autre les ont habitués à affronter calmement les situations les plus difficiles.

— Les civils nous assurent, dit Krukenberg, que les routes de grande communication et même les chemins forestiers sont sillonnés par des patrouilles de cavaliers russes. L'ennemi occupe le nœud routier de Standemin et nous barre la route de l'ouest.

Le commandeur de la division Charlemagne poursuit, après avoir indiqué la situation sur la carte :

— C'est la nuit que nous avons le plus de chances de pouvoir passer. Le jour, il faudra se cacher dans les forêts.

— Sans doute, Brigadefùhrer, répond Fernet, à condition de ne pas rester immobiles une journée entière par le froid qu'il fait. Les hommes ne pourraient plus repartir.

Dissimulés sous les arbres, à moitié recouverts par la neige, les SS français semblent peu à peu se dissoudre dans le paysage. S'ils restent jusqu'à ce soir immobiles, la plupart auront des membres gelés.

— Et puis... ajoute Fernet.

— ... Et puis, quoi ? coupe Krukenberg en levant les sourcils.

— Je crois, Brigadefùhrer, que nous n'avons pas une seule demi journée à perdre, si nous voulons rejoindre les lignes allemande», Il faut profiter du désordre qui suit l'avance russe. Désormais, Le temps travaille contre nous.

— Je pense que vous avez raison, conclut Krukenberg.

D'un geste, il indique que la brève conférence d'état-major < ,i terminée.

Le jour est maintenant levé. Mais le brouillard a succède .1 11 nuit. Quand il se dissipe, les SS français du bataillon Fernet, tipll sur les lisières de la forêt, vont assister au massacre de leurs cftffll

rades du régiment de réserve de la division Charlemagne, sans |.....

voir porter secours à ceux qui se sont si imprudemment avan..-. dans la plaine de Belgard .(6)

A 9 heures du matin, le 5 mars 1945, le bataillon Fernet reprend sa marche pour s'éloigner de Belgard et échapper aux troupes russes. Les SS français avancent à travers une vaste forêt qui s'étend vers l'ouest. Les sentiers ne sont pas indiqués sur la carte et il faut souvent progresser à la boussole. Fernet marche en tête de son bataillon et oriente toute la colonne qui le suit rapidement. Tout ce qui pourrait retarder la longue marche vers l'Oder a été enterré OU détruit.

Krukenberg a précisé, une fois pour toutes, sa seule idée de manœuvre :

— Il faut d'abord sauver les hommes.

Maintenant que la division qu'il a conduite au feu se trouve démantelée et incapable de s'opposer à la ruée russe vers la Baltique ci l'Oder, il ne reste plus à son commandeur qu'à protéger le dernier capital des SS français : leur propre vie. Car les survivants seront appelés à d'autres combats.

Les hommes, équipés d'armes légères, ne se sont chargés que de cartouches et de grenades.

— Achtung !

Les éclaireurs se sont immobilisés sur les lisières de la forêt. Devant eux, une route. Les voies de communication, sillonnées par les Russes, représentent le plus grand danger : des blindés et des camions soviétiques peuvent surgir d'un instant à l'autre.

l'omet vérifie sur sa carte et annonce à Krukenberg :

- C'est la route de Rambin à Belgard. Elle est certainement gardée.

I )es patrouilles confirment aussitôt l'existence de postes fixes de muvcillance établis par les Soviétiques: toute tentative de franchissement provoquera un accrochage et la colonne va se trouver repérée.

- Il faut faire un détour, décide aussitôt Krukenberg. Nous trou-vetoiis peut-être un passage plus loin.

Les SS français s'enfoncent à nouveau sous les couverts. Les hommes progressent silencieusement, faisant totalement confiance à leurs chefs pour les sortir de ce piège. La discipline légendaire de lu Stuiiiibrigacle Frankreich, acquise dès l'Ausbildungslager de Senn-hï im, joue à fond. Au Ier bataillon, personne ne se pose de questions. Oïl m.m lie, on obéit, on se bat.

— Pour le moment, dit Fernet, il ne faut pas se laisser accrocher. On se battra plus tard... "f^

Les éclaireurs finissent par découvrir une portion de route qui échappe à la surveillance des petits postes russes. Des mitrailleuses sont mises en batterie dans les fossés, pour protéger le passage. Les hommes, les uns après les autres, franchissent la route d'un bond et se dissimulent à nouveau à l'abri des couverts. Et ils reprennent la longue marche vers l'ouest.

La colonne avance dans un silence total, comme étouffée par la neige et la forêt. On n'entend pas un murmure. On ne voit pas une cigarette. Il n'y a pas une seule gamelle pour cogner contre un seul fourreau de baïonnette. Les rescapés manœuvrent comme à l'exercice, avec l'enchaînement implacable des gestes silencieux et efficaces.

Ils ont faim. Mais depuis des mois et des mois, ils sont habitués à marcher le ventre creux. Ils mâchonnent quelques croûtes de pain, conservées au fond de leurs poches, avec deux ou trois morceaux de sucre. Il faut s'alléger pour vivre. Le poids est l'ennemi de la rapidité. Sauver sa peau pour la remettre en jeu. Plus tard. Pour le moment, une seule hantise : ne pas tomber aux mains des Russes. Un SS prisonnier perd sa raison d'être, de vivre. Marcher encore. Ne pas se retourner. Ne pas penser à leurs camarades disparus dans la plaine de Belgard, entre Zarnefanz, Ristow et Boissin, pour n'avoir pas observé les lois impitoyables de la prudence, de la vitesse et du silence.

*

L'Ostuf Fernet presse encore la cadence. Ses hommes s'enfonceni dans la forêt comme dans un océan. Les sapins vert sombre Les recouvrent comme des vagues. Un vent glacial siffle dans les hautes branches. La neige tombe encore un peu. Cette journée du 5 mars 1945 sera longue, longue, longue. Il faut marcher.

2.

Dans l'après-midi du 5 mars 1945, les éclaireurs du 1er bataillon de marche se trouvent brusquement en face de quelques hommes qui viennent à leur rencontre. Claquement sec des culasses. On se dissimule de part et d'autre derrière les troncs des arbres, le doigt sur la détente. Mais les nouveaux venus portent le casque d'acier des forces armées du Reich :

— Waffen Grenadier division der SS Charlemagne, crie une voix en face.

— Charlemagne ! Ça alors... Nous aussi ! Quelle unité ?

— Section de transmissions du régiment 58.

— Nous sommes du 1er bataillon de marche.

Un gradé s'avance. C'est l'Ustuf Laune, un ancien officier de marine, qui explique aussitôt à son camarade Fernet :

— Je me trouvais avec le gros de la division ce matin, quand nous sommes passés près de Belgard. Il y avait un brouillard comme je n'en ai jamais vu, même en mer.

— Je sais, dit Fernet. Je me trouvais dans le secteur, un peu plus loin que vous vers le sud-est.

— Soudain, poursuit Laune, le brouillard s'est levé. Les Russes nous sont tombés dessus de partout. Un vrai massacre. Les canons, les chars, les fantassins. En quelques minutes le régiment de réserve de la division Charlemagne a cessé d'exister...

L'Ostuf Fernet se rappelle le combat auquel ses hommes et lui-même ont assisté de loin, en début de matinée. Ces soldats qui se sont  ainsi volatilisés sous les coups de l'ennemi étaient bien ses camarades de la division.

J'ai réussi à m'en tirer  , poursuit  Laune. Ne me demandez............
1.  Division Charlemagne, Fayard, 1974, pages 429-437.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ:SVEN HASSEL

 MALEDETTI DA DIO (Kαταραμένοι από το Θεό)

« FUORI, fuori! » urlava il Vecchio Unno.

 « Questa è la fine del ventisettesimo reggimento corazzato. » 

 Venti minuti dopo i nostri seicento carri armati erano ridotti a rottami contorti e bruciacchiati. Dopo altri venti minuti il colonnello von Lindenau giunse a bordo della sua vettura da campagna, e dopo aver guardato i carri annientati, disse con voce stanca:

« Che tutti gli uomini che ne hanno la possibilità tornino ai nostri vecchi alloggiamenti. Il ventisettesimo reggimento non esiste più, dopo questa tragica batosta che l'aviazione ci ha inflitto ».

Era la nostra aviazione. Per un deplorevole errore erano stati i nostri Stukas a bombardarci.Pochi giorni dopo eravamo di nuovo in azione con nuovi equipaggi e nuovi carri armati fatti giungere in gran fretta da Charkov. Fu allora che scopersi con profondo disgusto quanto la guerra può avvelenare lo spirito.
Ho sempre odiato la guerra, e la odierò sempre; e tuttavia mi comportai allora esattamente nel modo più esecrabile, quello che condanno negli altri, e di cui ancora oggi ho rimorso e non riesco a giustificare.Dal mio periscopio vidi un soldato russo uscire con un balzo da una buca di granata per correre a rifugiarsi in un'altra, poco distante. Con efficiente rapidità puntai su di lui il mirino e gli diedi una sventagliata con la mitragliatrice. I proiettili gli scoppiettarono tutt'attorno senza però colpirlo. Vedendo il mio carro avvicinarsi, schizzò fuori dalla buca in cui si era rifugiato e corse come una lepre verso un'altra. E di nuovo la rosa dei proiettili danzò attorno a lui. Anche Porta cominciò a sparargli, ma senza riuscire a toccarlo. Porta si faceva le più matte risate e teneva Stalin a una delle feritoie perché potesse assistere alla nostra caccia.« Guarda come si balla quando suoniamo noi », gli disse.(194) Il russo doveva ormai aver perduto la ragione per la paura, perché correva a torno a torno in circolo. E di nuovo la nostra mitragliatrice crepitò investendolo di colpi, e tuttavia, con nostro grande- stupore, non riuscì a colpirlo. Il Vecchio Unno e Stege ridevano ormai di gusto anche loro, e Stege ci disse in tono di scherno:« Sant'Iddio, non siete neppure più capaci di stender piatto qualcuno? »Lanciai una maledizione e,, mentre quel disgraziato tentava di raggiungere con un altro salto la più pros-sima buca, lo investii con il getto del lanciafiamme. Quindi mi volsi a Stege dicendogli:« Hai visto, se l'ho steso piatto? »« Davvero? » mi rispose Stege. « Da' un'occhiata dal tuo periscopio! »Non riuscivo a credere ai miei occhi; mezzo carbonizzato, nero da capo a piedi di miscela del lanciafiamme, il russo stava ancora correndo e riuscì anzi a infi¬larsi di corsa in una casa, suscitando tra i miei amici un coro poderoso di risate.Ormai per me era una questione d'onore uccidere quell'uomo, e così diedi fuoco alla casa e soddisfatto la vidi bruciare completamente con dentro il soldato russo.Una questione d'onore. Ma come ho potuto uccidere un uomo? Eppure l'ho fatto. La guerra aveva lentamente finito per avvelenare purtroppo anche me.Anche i più fanatici nazisti dovevano ormai ammettere che i tedeschi avevano perso la loro grande offensiva, poiché stavamo preparandoci a una ritirata in grande stile. Un ultimo sforzo sovrumano fu tentato per assicurare la vittoria alle armi germaniche. La nostra compagnia si spinse fino a Birjutsk, dove sorprendemmo un intero squadrone di cavalleria nei suoi quartieri di riposo. In poco tempo e con poco sforzo trasformammo uomini e cavalli in un ammasso urlante e sanguinolento di uomini atterriti e di animali scalcianti. Poi fummo costretti a ritirarci perché ci stavano dando la caccia con una forza poderosa di T34.(195) Da per tutto la battaglia era dura, e dure erano le perdite.Massacrammo un reggimento che, circondato, rifiutava di arrendersi, come già aveva fatto il nostro 104-granatieri. Appostammo i carri sulle alture e tenemmo fuoco aperto su di loro per più di tre ore. Urlavano in maniera atroce. Quando tacquero la vista che si presentò fu più orrenda ancora: tra gli autocarri smozzicati e schiantati stavano i cadaveri incredibilmente mutilati dei soldati, ed erano tutte donne. Molte erano giovani e graziose, con denti bianchi e unghie laccate di rosso. Ciò accadde a circa un chilometro a sud del villaggio di Livny.Il Vecchio Unno era pallidissimo in volto: « Promettiamoci ora che chi di noi uscirà vivo da questo inferno, scriverà un libro su questa schifezza che ci tocca di vivere. Dovrà essere un pugno nell'occhio dell'intera fetentissima classe militare, tedesca russa ο ame¬ricana che sia, perché tutti si rendano conto di quanto marcio e quanto stupidissimo spreco nascondono questi romantici duelli ».Ci avevano dato ordine di distruggere tutto, prima della ritirata. Impossibile descriverne il risultato. Ponti, villaggi, strade e linee ferroviarie saltavano per aria in continuità. Tutti i viveri che non potevamo portare con noi venivano cosparsi di petrolio e di catrame ο di liquidi presi dalle latrine; i magnifici ampissimi cam¬pi di girasole arsi e poi rullati con un trattore; i maiali e tutti gli animali delle fattorie uccisi e poi messi a im¬putridire al sole, dove in poche ore si trasformavano in carogne puzzolenti. E dovunque si sistemavano trappole mortali, cosicché bastava aprire la porta di una casa per saltar per aria. In un paesaggio funereo di morte, lasciavamo dietro di noi la desolazione.Come al solito il ventisettesimo reggimento rischiò di essere annientato in poche settimane, perché eravamo naturalmente alla retroguardia, impegnati in una battaglia mortale contro le preponderanti forze corazzate russe. Il reggimento era destinato a scomparire: ancora poche settimane, pochi giorni...(196) Mentre rullavamo per una strada alle spalle delle truppe tedesche che ripiegavano rapidamente verso l'interno, ci era spesso difficile proseguire nella densa colonna di cavalleria, fanteria, artiglieria e carri in fuga. Una fila interminabile di autocarri, carri armati, cannoni, cavalli e uomini, lottava disperatamente lungo le strade sabbiose, trasformate dalla polvere e dal calore in un incubo allucinante. Nei campi ai due lati della strada sfilavano colonne altrettanto interminabili di uomini e animali, ma era la popolazione civile. Adopera¬vano i più strani veicoli, ai quali talvolta era attaccato qualche vecchio cavallo ο una mucca, ο un cane, un asino ο persino un uomo, ma il più spesso delle volte gli uomini trasportavano a spalle tutto quanto ormai rimaneva loro. E una sola idea li dominava: fuggire.Strano a dirsi non vedemmo mai l'ombra di un aereo russo, altrimenti la guerra avrebbe avuto fine con l'anticipo di un anno. Quando uno dei nostri veicoli aveva un guasto, fosse una piccola vettura ο un carro armato, non c'era tempo per ripararlo. Un panzer lo sospingeva nel fossato laterale in modo che non ostruisse la strada. Soldati sfiniti in gran numero si erano gettati in quel fossato, da dove ci imploravano di dar loro un passag¬gio, ma era severamente vietato accogliere estranei a bordo. Spezzava il cuore, udire le loro suppliche e soffocare la voce della coscienza che avrebbe voluto spingerci a prenderne almeno uno ο due con noi. Ma nessuno si fermava e nessuno li raccoglieva. L'uno dopo l'altro i grossi carri armati passavano vicino a loro, sollevando nuvole di polvere che si depositavano per i campi. Anche i profughi cadevano a centinaia e giacevano immoti nel calore atroce. E nessuno si preoccupava neppure di loro. Dal sedile di guida in fondo al carro armato, Porta schiamazzava:« Questa sì che è una ritirata sul serio, ragazzi! Mol¬to meglio riuscita di quella dei francesi e inglesi quando noi li inseguivamo verso il mare. Per la verità allora le nostre carrette non andavano ancora così in fretta, ma mi pare che noi stiamo per vincere tutti i records di velocità. Mi divertirebbe molto sentire cosa ci racconterà (197) adesso Goebbels della nostra razza ben riuscita di superuomini. Se continuiamo di questo passo sarò a Berlino per il mio compleanno. Stalin, micio mio, ti farò dei vestitini borghesi deliziosi, al posto di quella lurida uniforme che sei costretto a portare, e ti permet¬terò di dare una bella graffiata al sedere di Adolfo. Siete tutti invitati; vi offrirò purè di patate e un bel¬l'arrosto di maiale e poi frittelle e zucchero e marmellata e tutto quello che ci riuscirà di mandar giù. E andremo a prendere quell'asino senza gambe, Asmus, all'ospedale, con le sue gambe di legno e il suo cessene privato ».Ci diede una bottiglia pregandoci di berne tutti e brindare alla meravigliosa disfatta delle forze armate nazi-prussiane.A est di Sharkov fummo coinvolti in una vasta azione di retroguardia durante la quale perdemmo tutti i carri e ci riducemmo a fanteria.Ero rimasto solo con Porta, a circa un chilometro dal Vecchio Unno e da tutti gli altri, alle prese con una mitragliatrice pesante. Mentre stavamo usando la mitragliatrice a tutto spiano contro i russi avanzanti, una figura umana apparve improvvisamente al nostro fianco e si sarebbe precipitata verso i russi se Porta non l'avesse acchiappata per una gamba.Era il cappellano, quello stesso che aveva recitato quella preghiera poco prima che cominciasse la ritirata. Porta lo immobilizzò sedendoglisi sopra e gli diede un colpo secco sull'orecchio.« Dove stai andando, maledetto corvo? Non starai disertando, per caso? »« Abbiamo perso la guerra », singhiozzò il cappellano. « Meglio arrenderci di nostra spontanea volontà, così almeno non ci faranno alcun male. »« Ti farò arrendere io e di corsa! Credi che abbiamo dimenticato le tue parole così edificanti con le quali ci incitavi ad assassinare questi selvaggi rossi? Adesso sta¬rai qui tu a far funzionare per benino la nostra mitragliatrice ο ti sbatto in testa la mia cartucciera finché (198) ti faccio morire di botte! Gusterai anche tu le gioie del¬l'eccidio che ci avevi tanto raccomandato! »Porta gli fece un occhio nero, e quindi lo colpì con l'elmetto metallico facendolo ripiegare su se stesso come uno straccio.« Questa è... insubordinazione », gridò il cappellano in uno stato di assoluto isterismo. « Vi farò deferire alla corte marziale se non... »Lo colpii al viso con tutta forza e appoggiando la bocca della mia rivoltella alla croce dorata ricamata sul petto della sua divisa gli gridai:« Ο ti metti tranquillo dietro questa mitragliatrice e fai il tuo dovere passandoci le munizioni, ο ci sarà un cappellano di meno al mondo ».Scosso da singhiozzi di collera e di umiliazione, si trascinò carponi al punto da noi indicato. Senza mai provar pietà sfogammo su di lui tutto il nostro desiderio di vendetta. Ogni volta che inciampava, lo colpivamo sulle dita con il calcio delle pistole.« Questo è per Hans Breuer! »« Questo è per Asmus! »« E questo... e questo... ed eccotene un altro... per Ursula! »E un'altro ancora perché ho ucciso una dozzina di uomini con un fucile da franco tiratore quando ero fuor di me per il dolore della morte di Ursula.E un altro perché ho ucciso quel povero diavolo che non mi riusciva di colpire, l'altro giorno.Vedevo rosso e la vista mi si annebbiava. Mi sfogai di tutto. E anche Porta aveva dei conticini da regolare.« Ora che finalmente sei tra buone mani, non ci sfuggirai tanto facilmente. »Quando tutti i conti furono regolati, lo costringemmo a correre verso le linee russe e gli sparammo nelle gam¬be, colpendolo in pieno, quando era già quasi giunto alle trincee nemiche. Tre mongoli uscirono carponi a prenderlo. Smettemmo di sparare soltanto quando lo ebbero portato al riparo.« Non so cosa ne pensi tu », mi disse Porta tergendosi il sudore dalla fronte, « ma io mi sento un altro uomo. »Di ritorno alla compagnia facemmo un rapporto regolamentare per denunciare che il cappellano von W3-nau della dodicesima divisione motorizzata aveva diser¬tato passando al nemico, e che noi gli avevamo sparato, ferendolo a una gamba nel tentativo di impedirgli la fuga. Così se per caso i russi lo avessero rimesso in libertà, ci avrebbero pensato i tedeschi a fucilarlo come disertore.« Erano russi ο asiatici quelli che lo hanno raccolto? » mi chiese Pluto. « Asiatici. »« Allora riceverà una bella benedizione sonora. »Furono tutti molto soddisfatti di sapere che il cappellano era caduto tra le mani dei più feroci tra i guerrieri sovietici. Non capitava tutti i giorni a quei satanassi di avere tra le mani un prete genuino.Preferirei poter essere umano. Preferirei poter dire di non nutrire nessun istinto sanguinario; ma ancora cggi vedo rosso quando penso, ο peggio incontro, coloro che incitano alla guerra, tutti quegli idioti che apertamente, ο con infide insinuazioni, spingono ai conflitti : popoli e coltivano gli istinti bellicosi dei singoli indi¬vidui. Conosco i risultati delle attività mostruose di questi propagandisti, commentatori, fanatici, freddi af¬faristi e avidi politicanti. Razza di vipere da distruggere, facciamoli uscire dai loro nascondigli, dalle loro tane, e che sia finita con loro. Capisco benissimo che il trattamento inflitto al cappellano fu del tutto barbaro, ma non c'era altra via d'uscita per noi. Nessuna pietà per chi predica la guerra, per quelli che costringono miglioni di esseri umani pacifici ad assumere atteggiamenti inumani. Quelli sono gli esseri veramente pericolosi e come tali vanno trattati con la massima energia. E so benissimo che ogni tedesco, in cuor suo, la pensa esat¬ramente come me. Oh, se soltanto i tedeschi riuscissero a capire chiaramente questa verità e agissero secondo i loro migliori istinti! Un'azione di tutti i tedeschi uniti contro la guerra, una resa di conti spietata con lo spirito militaresco e chi lo nutre, sistemerebbe per sempre la nostra situazione.Prima di abbandonare definitivamente Charkov le unità del Genio la raserò al suolo. Charkov era stata una delle più belle città dell'Unione Sovietica, grande quanto Copenaghen, con una popolazione di più di ottocentocinquantamila abitanti, e considerata della stessa importanza di Mosca od Odessa. Più di trecentomila dei suoi abitanti vennero uccisi. Secondo l'ordine del giorno fieramente diramato dal generale Zeitler, fu restlos vernichtet. Dovrei dunque impietosirmi sulla sorte di un prete?(201)« Figuratevi, se non me ne rendo conto benissimo anch'io, mio caro Beier! » Barring scosse il capo con un movimento ansioso, appoggiando la mano sulla spalla del Vecchio Unno. « Siamo arrivati ormai all'impossibile. Non è più guerra, è suicidio puro e semplice. Dobbiamo batterci con l'aiuto di bambini e di vecchietti; ma capirete che non è molto semplice neppure per loro, poveri diavoli, capitati in mezzo a questo letamaio senza nessun addestramento. Perciò vi prego, siate almeno cortesi con loro. Pensate di aver di fronte vostro padre, ο un fratellino, e trattateli come trattereste loro. Sarà successo anche a voi, a sedici ο diciassette anni, di star per scoppiare a piangere, lo giurerei. Per farmi un piacere, trattateli in maniera decente. Cercate di dar loro un certo equilibrio, per quanto sia difficile in questa situazione assurda. Se non altro non rendete loro più difficile la vita, perché proprio non se lo meritano. Che colpa ne hanno loro, poveri figli? Ma una cosa è certa a giudicare dalle ultime reclute che ci hanno mandato: siamo ormai giunti al fondo, più in là sarà impossibile andare e da ciò possiamo dedurre che la guerra è agli sgoccioli. »« Oh no, capitano », gli rispose ridendo Porta. « Poi ci manderanno delle ragazze. Non potremmo metterci già in lista da ora perché ci mandino delle comparse cinematografiche? Sarei ansiosissimo di fare da istruttore a reclute del genere. Conosco alcuni esercizi molto stimolanti in posizione orizzontale... »« Porta, consegnerò certo nelle tue mani lo squadrone cinematografico quando giungeremo a quel punto ». lo interruppe sorridendo von Barring. « Ma ora fatemi un piacere e ricordate quanto vi ho appena detto. Non è che un consiglio da parte mia, naturalmente, ma sono sicuro che non vi sarà difficile seguirlo. »

IΩΑΝΝΗΣ ΚΟΦΙΝΗΣ:ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ 1940-1941

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΙΩΝ Σελ. 230

...Ο συνταξιδιώτης με τα σκληρά με κοίταζε με ανυπομονησία (192) περιμένοντας ν' αρπάξει το λόγο, μα τον πρόλαβε η Ιταλίδα. Δεν είπετε πως είστε γεωπόνος; Παράλειψη μου που δε σας ρώτησα αν της μικρής Λαρισαϊκής σχολής ή της ανώτατης των Αθηνών πώς όλες αυτές οι αναδρομές σας στη μυθολογία και την ιστορία; Κάθομαι και σας παρακολουθώ σας βλέπω μ' αυτά τα τσαλακωμένα σας τα γκολφ και δεν ξέρω τι να υποθέσω με εσάς. Είναι αλήθεια πως πάτε ν' αγοράσετε γουρούνια και κάθεστε και μου μιλάτε για Ελένες και Φάουστ, Ηρακλήδες και μυθολογίες; Τα λέει και ξεκαρδίζετε με ειρωνία. Να μου ειπείτε παρακαλώ κι όταν θα διαπραγματεύστε τα γου ρούνια με τους χοιροβοσκούς για τον Κένταυρο Χείρωνα ή τον κάπρο της Καλυδώνας, θα χρησιμοποιείτε τη μυθολογία; 

 Κι ο συνταξιδιώτης επεμβαίνει: Δεν αφήνετε να μιλήσουμε με τη δεσποινίδα για κάτι πιο σύγχρονο.Τον άφησε να σιγογαβγίζει και ν' αναζητά νοερά την κουβέντα πού θα την αποσπούσε από εμέ. 

Δε θα εκπλαγώ να σας ακούσω να μου μιλάτε για το Δάντη μας και τον Πετράρχα μας. Είστε παράξενος τύπος. Ναι έχω ακούσει κάτι για το δημοτικό σας τραγούδι. Περιλάλητο είναι σ' όλη την Ευρώπη κι άνθρωποι των γραμμάτων μας ασχολή θηκαν μ' αυτό. 
Μοιρολόγια της κακής ώρας και νιαουρίσματα διακόφτει πεισματωμένος ο Κώστας Σκαφίδας, έτσι μας συστήθηκε την τελευταία στιγμή και συμπεπλήρωσε μετέπειτα δικηγόρος Λαμίας, κι όρσε να μας τραγουδήσεις κανένα.
Αν το θέλετε του απαντώ σ' ήρεμο τόνο μα σας θυμίζω πως φθάνετε στον προορισμό σας. Θα το χαιρόμουνα λοιπόν να μας ανοίξετε το θέμα σας. Κι εμείς με τη δεσποινίδα έχουμε τον καιρό να τα ειπούμε ως τη Λάρισα. Δεν πρέπει και να σας στενοχωρήσουμε. «Κι αυτός απαντά βουνίσιος μοιάζετε γι αυτό και σας αρέσουν τα κλαψιάρικα.»
Γιατί περιφρονείτε τους αχούς των δημοτικών τραγουδιών μας συμπατριώτη; Βέβαια μοιρολόγια ήταν τα περσότερα κλέφτικα μια και θρηνούσαν τους καπεταναίους και τα παλικάρια που έπεφταν από το εχθρικό βόλι στον αέναο αγώνα για τη λευτεριά. Δε διακρίνετε όμως μέσα στο ξεδίπλωμα του μακροπόρευτου ήχου τους την εγκαρτέρηση και την ελπίδα της φυλής που κατεβαίνει στην ψυχή τού τραγουδιστή σαν μια (193) λουλουδισμένη άνοιξη. Δεν έτυχε να σας πλημμυρίσει με συγκίνηση το νόημα τους, τα φιλοσοφημένα τους λόγια. Αν ξεχωρίστε το περιεχόμενο τους από τον ήχο τότε ακούτε μοιρολόγια σαν να μην είστε Έλληνας.
Η Ιταλίδα, που υποψιάζεται παρεξήγηση χαμογελά με ασύγκριτη χάρη πότε σε κείνο πότε σε εμένα.
Φαίνεστε πως δεν είστε μουσουτραφής μου απαντά με κομπασμό. Δέκα χρόνια βιολί εμένα που με βλέπετε και χαρακτηρίζω από καθέδρα και στρέφει όλος προς την Ιταλίδα για να του καμαρώσει το θρίαμβο.
Κύριε του απαντώ στον ίδιο τόνο να το χαίρεστε το βιολί σας κι εγώ λέω ότι όποιος δε συνέλαβε την πλημμύρα των πόνων των δημοτικών μας τραγουδιών σ' όλες τους τις μορφές και των κλέφτικων δεν είναι Έλληνας. Σήμερα ότι. είναι Ελλάδα είναι το δημοτικό μας τραγούδι, στους στίχους του είναι η πεμπτουσία της φιλοσοφίας μας και των ονείρων της φυλής μας , κι είναι αυτό που συνδέει τη σημερινή μας υπόσταση με τη δοξασμένη προγονική μας πατρίδα.
Τα τσιουγκρίσαμε λιγάκι με τον κ. Σκαφίδα. Σας έτυχε λέω καμιά φορά να κάθεστε με το πρωτοβρόχι σε κανένα σπήλιο ή κάτω από κανένα κιτρινισμένο δέντρο και να συλλογίζεστε την αποδημία των χειλιδονιών;
Με τέτοιες ανοησίες δεν ασχολούμε μου απαντά περιφρονητικά. Μήτε ρομαντικός είμαι, μήτε μελαγχολώ Τη χάρη την έχουν οι γεωπόνοι και σέρνει τη λέξη για να τον προσέξει η δεσποινίδα, αυτό το μήλο της έριδας.
Σας έτυχε να είστε σε βουνό με μαυροομιχλιασμένο ουρανό και να βλέπετε τους βλαχοποιμένες να ροβολάν για τα χειμαδιά τραγουδώντας, παιδιά μ' πήρε ο χεινόπωρος παιδιά μ' πήρε ο χειμώνας.

Πέσαν τα φύλλα απ' τα κλαριά ξεϊσκιώσαν τα λημέρια.
παιδιά μ' να διασκορπίσουμε να γίνουμε μπουλούκια.
κι άλλοι να πάτε στ' Άγραφα κι άλλοι στο Καρπενήσι.
Μπέλτα και τον περάσουμε και τούτο το χειμώνα.

Αυτή δεν είναι μια σύλληψη Μπετόβεν;

Ο κ. Σκαφίδας ωρύεται. Ακούστε παραλληλισμός τους τσαρλατάνους τούς καράβλαχους με τον Μπετόβεν. Κύριε ο καθένας εφ' ό ετάχθη και σαν μην τον γέμισε ο λόγος του (194) σύστιγμα για να δείξει την προσωπικότητα του μου λέει με κομπασμό κοιτώντας την Ιταλίδα. Έχετε ιδεί το Κολοσσαίο της Ρώμης. Αντέστε να το ιδείτε κι ελάτε να κουβεντιάσουμε. Εσείς ανεβήκατε στην Ακρόπολη του απαντώ με κακεντρέχεια. Λοιπόν χτες κυνηγούσα λύκους στον Παρνασό κι αγρι ογούρουνα κι άφησα εκεί το κυνηγητικό μου μαχαίρι κι αν θέλετε να χτυπηθούμε δε θα σας κάνω τη χάρη.

Αλήθεια παρανέβηκε η κοπέλλα ενώ φαίνεστε προοδευτικός άνθρωπος δείχνεστε τόσο σωβινιστής Έλληνας. Περσότερο κοσμοπολίτη να ειπώ τον κύριο; Ο δικομάχος που δεν είχε κατευναστεί απ' τον ευτράπελο τόνο μου ικανοποιημένος παρά το ερωτηματικό πρόστεσε βιαστικά Σκαφίδα κι ήταν τόσο κωμική η παρέμβαση του που προκάλεσε το γέλιο.Σαν έπαψε να γελά της απάντησα κι ήμουν εγώ αυτή τη φορά ο πεισματωμένος: Ακούτε δεσποινίς λυπούμαι που θα σας το επιβεβαιώσω ναι είμαι σωβινιστής. Αγαπώ την πατρίδα μου περσότερο από κάθε τι κι είμαι έτοιμος να προσφέρω το ασήμαντο κουφάρι μου στο βωμό της. Όχι δε θα γίνουμε Ιταλοί όπως το λογαριάζει και το 'χει αποφασίσει ο Μουσολίνι σας. Έχω απ' τη στιγμή της γνωριμίας μας που σας το δηλώνω πότε ίσια πότε από πλάγια. Μόνο σας υπενθυμίζω, πως όσοι βάρβαροι κι αν την πάτησαν και τη διαγούμισαν αυτή τη χώρα δεν μπόρεσαν να την καταχτήσουν κι ούτ' ίχνος δεν έμεινε απ' το πέρασμα τους όσο μακρόχρονο κι αν στάθηκε. Ναι Έλληνες την κατοικούνε τούτη τη γης απ' την αυγή της ιστορίας της μέχρι σήμερα και θα την κατοικούνε. Κι είμαι και προοδευτικός θέλοντας όλη τη γη πατρίδα του ανθρώπου κι όχι των τεράτων του καπιταλισμού, χειρότερων και των άγριων θηρίων της ζούγκλας. Θέλω την πατρίδα μου ελεύτερο μέλος της παγκόσμιας κοινοπολιτείας κι όχι προστατευόμενη του Μουσουλίνι σας. Μισώ τον πόλεμο αυτό το κατάλοιπο της ζούγκλας μα είμαι έτοιμος να πολεμήσω για την πατρίδα μου. Αυτό που λέγεται πόλεμος θα το καταργήσει ο άνθρωπος που έστω κι αργά αξιοποίησε το λόγο του Ιησού κι οραματίζεται μια ζωή αγάπης με την ειρήνη, σκοτώνοντας την απαίσια λέξη συμφέρον.Ο Σκαφίδας ξαφνιάστηκε. Ώστε είστε Ιταλίδα αποτείνεται (195) προς την κοπέλλα.; Κι όμως το είχα φανταστεί πως δεν είστε Ελληνίδα. Όσο καλά κι αν μιλάτε τα Ελληνικά έχετε ένα ελάχιστο τόνο ξενικής προφοράς. Τα γούστα σας οι προτιμήσεις στο ένα και στ' άλλο δεν ταιριάζουν με των κοριτσιών μας. Χαίρομαι που επισκεφτήκατε τη χώρα μας. Χαίρομαι που επισκέφτηκα τη χώρα σας και θαύμασα το πολιτισμό σας. Το παλικάρι από εδώ παραλογίζεται με τις πατριωτικές του εξ άρσεις προφέροντας τα τελευταία λόγια του με τόνο περιφρόνησης.Την Ιταλίδα ήταν φανερό πως τη δυσαρεστούσε αυτή η τροπή του λόγου που έντεχνα ως τη στιγμή πάσχιζε να την αποφύγει κι ήταν ο κομπασμός του που την πείραζε πλειότερο γιατί δεν τού 'χει δώσει κανένα τέτοιο δικαίωμα, να κομπάζει σε βάρος μου. Προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί. Χαρακτήρισε τις προβλέψεις μου αυθαίρετες χωρίς να με πείσει. Ο Σκαφίδας μη βλέποντας τις δυσκολίες και την αμηχανία της τη διέκοψε και συνέχισε.Την περσότερη Ιταλία σας την έχω γνωρίσει. Έχω τόσες εντυπώσεις από τη Ρώμη σας και τη Φλωρεντία με τον αθάνατο Άρνο της. Είστε τόσο πολιτισμένοι άνθρωποι. Εγώ πιστεύω πως καλά έπραξε ό Μουσολίνι σας και κατάχτησε τούς απολίτιστους Αβησσυνούς και Αλβανούς. Σίγουρα θα ιδούνε καλό στις άθλιες ημέρες τους από εσάς. Είλωτες στο Νεγκούς οι μεν σκλάβοι τού Ζώγου οι δε. Σαν άρχισε η επίθεση κι άκουγα τις επικλήσεις του βασιλιά τους είπα: Τί ουρλιάζεις Χαίλασιέ ζητιανεύοντας βοήθεια; Λαό παλικαρά είχες ας τον όπλιζες στην ώρα του, παρά σάκιαζες το χρήμα του και τον άφηνες με τα τόξα, τα κοντάρια και τα μαχαίρια τη σήμερο που κακαρίζουν τα πολυβόλα ξεκοιλιάζουν τη γης οι βόμβες και βρέχει ναπάλμ ο ουρανός. Καλά κάνετε και χτυπήσατε και τούς Γάλλους. Οι πουρκουάδες είχαν γίνει μπολσεβικάκια κι είχαν χάσει τον εθνισμό τους κι ας βάλουν αν το επιθυμούν μυαλό.Η κοπέλλα ωστόσο δεν είναι καθόλου ευχαριστημένη απ' τους ύμνους του Σκαφίδα. Μουρμούριζε και δεν έπαιρνε θέση κι όλο ψαχούλευε τις αντιδράσεις μου.Διάκοψα το Σκαφίδα χωρίς καν να του ζητήσω συγγνώμην και σε προσχεδιασμένο ήρεμο τόνο της είπα ........................................

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Π ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ:ΜΑΡΜΑΡΑ ΚΑΙ ΑΓΚΥΛΩΤΟΣ



Δίχως χρονολ.έκδοσης
Σελ.234



Aπό παντού ακούγονταν απελπισμένες κραυγές πεινασμένων. Αμέτρητα σκελετωμένα χέρια απλώνονταν μπροστά στους περαστικούς των δρόμων, με την ελπίδα κάποιας ανύπαρκτης βοήθειας. Η Αθήνα πεινούσε και κρύωνε φοβερά. Εκατοντάδες εξαθλιωμένα ανθρώπινα πλάσματα κάθε ηλικίας και φύλου έσερναν με αγωνία τα βήματα τους. Πάσχιζαν με μια ύστατη προσ πάθεια να ξεφύγουν το άγριο αγκάλιασμα του θανάτου -που τα κυνηγούσε μέσα στο παγερό ξεροβόρι. Άραγε θα τα κατάφερναν; Αλλοίμονο ! ! ! Η μοίρα αυτών των δυστυχισμένων υπάρξεων ήταν σκληρή όπως σκληρή ήταν και η καρδιά εκείνων που παρακολουθούσαν με απάθεια το μαρτύριο τους. 

Θλιβερό ήταν το θέαμα των πεινασμένων παιδιών που ζάρωναν πικραμένα στις γωνιές των πεζοδρομίων δίχως συμπόνοια και στοργή. Ακόμα θλιβερότερο ήταν το θέαμα των ανθρώπων που σκάλιζαν τα σκουπίδια και τους τενεκέδες των πα ρόδων και των στενών με την ελπίδα πως όλο και κάτι θα εύρισκαν να ξεγελάσουν την αβάσταχτη πείνα που τους θέριζε. Αλήθεια, να είχαν την καλή τύχη. να γευτούν τη νοστιμιά κάποιας μουχλιασμένης πατάτας ή κάποιου σάπιου πορτοκαλιού; Τα δυστυχισμένα αυτά ανθρώπινα πλάσματα, έτσι όπως ήσαν σκελετοί από την πολύκαιρη ασιτία και όπως τρεμούλιαζαν από την πα γωνιά του χειμώνα έτοιμα να σωριαστούν πεθαμένα, έδιναν την πιο φριχτή εικόνα εκείνης της μαύρης εποχής.

Ήταν αδύνατο να περιγράψη κανείς αυτό που έβλεπε μπροστά του σαν δοκίμαζε να περάση ακόμη και από τις πιο καλύτερες συνοικίες της Αθήνας. Καλομαθημένες κυρίες του Κολωνακίου, σεβάσμιες νοικοκυρές των Εξαρχείων, της Κυψέλης, του Παγκρατίου, κατηφόριζαν αδιάκοπα κρατώντας στα χέρια τους κάποιο αδειανό καλαθάκι. Αγωνίζονταν με την ψυχή στο στόμα να βρουν να αγοράσουν κάτι μα έστω λίγες σταφίδες, μια λαχανίδα πού αγοραζόταν κι' εκείνη με χρυσάφι αληθινό. Κοπέλλες μέ πρόσωπα ωχρά και μαραμένα, με χέρια και πόδια από σκέτο δέρμα και κόκκαλο, δρασκέλιζαν τα πεζοδρόμια σαν να βιάζονταν νά προλάβουν κάτι, να πιαστούν από κάποια κυνηγημένη ελπίδα, προτού τ' αγκαλιάση στη μέση του δρόμου ο θάνατος.

Ήταν τόσο ηρωϊκά αλλά και τόσο αστεία αυτά τα ανθρώπινα σκιάχτρα στην προσπάθεια τους ν' αντισταθούν στο δυνατό θάνατο.

με ανθρώπινα κουφάρια και κρατούσε σέ θανάσιμη αγωνία την άτυχη πρωτεύουσα της Ελλάδος πού αιφνιδιάστηκε από την άγρια λεηλασία των κατακτητών της,

Τα τρόφιμα είχαν εξαφανιστή και τα λίγα χρήματα που κυκλοφορούσαν στα χέρια του πολύ λαού, ήταν αδύνατο ν' ανταποκριθούν στη φοβερή εκείνη έλλειψη που γινόταν πιο φοβερότερη από τη μαύρη αγορά.

Αντίθετα άφθονο χαρτονόμισμα πληθωρικής έκδοσης κυκλοφορούσε στα χέρια των κατακτητών που με την. . . έντιμο, συναλλαγή τους αποστράγγιζαν τα πάντα και άνοιγαν το δρόμο της λαϊκής δυστυχίας. Χιλιάδες τόννοι αγαθών «εμπλοκάροντο» για τις ανάγκες των στρατιωτών του Χίτλερ και ακόμη για! τις ανάγκες τού Γερμανικού λαού στην ίδια του την πατρίδα. Έτσι μετά την λεηλασία των Τραπεζών και των άλλων Ιδρυμάτων, μετά τη δέσμευση της παραγωγής και τη κατάσχεση των αποθηκών τροφίμων ερχόταν ή μέθοδος του πληθωρικού χαρτο νομίσματος για να αντικαταστήση την ωμή ληστεία. Τί σημασία. είχε αν έτσι θα καταδικαζόταν ένας ολόκληρος κόσμος σε αργό θάνατο; Αρκεί να μην εστερείτο ο υπερούσιος λαός, πού ό Χίτλερ προώριζε για την πανανθρώπινη κηδεμονία. 'Αλλά δεν έφθανε μόνο αυτό. Οι ροδοκόκκινοι και καλοθρεμμένοι στρατιώτες του Χίτλερ, αυτά τα κουρδισμένα ανθρώπινα ρομπότ από τη μια-μεριά και οι θλιβεροί κομπάρσοι του Μουσολίνι από την άλλη, αλώνιζαν την πολιτεία ζητώντας παντού την ευκαιρία του φτηνού έρωτα με τον πιο ελεεινό τρόπο.

Με ένα κομμάτι μαύρο Γερμανικό ψωμί ή με μια μικρή άσπρη ιταλική μπανιότα οι ιππότες της «νέας τάξεως» δεν εδίσταζαν να παζαρεύουν στη μέση του δρόμου την τιμή μιας πεινασμένης κοπελίτσας. Δυστυχώς η φοβερή και αβάσταχτη πείνα είχε λυγίσει τα ορφανά και απροστάτευτα θηλυκά του λαού. Εδώ πλέον που ο πατριωτισμός έχανε τη σημασία του και το μίσος κατά των κατακτητών γινόταν «Ικεσία» ερχόταν ό σκληρός Φρiτς ή ο δυνατός Πιέρρο να ασελγήσουν πάνω στα αθώα θύματα του κατατρεγμού και της ανάγκης.

Γενικά ένας βάρβαρος και ανήθικος δεσποτισμός είχε βαλθή να ανατρέψη συθέμελα μια κοινωνία, ένα Έθνος πού είχε γαλουχηθή με αρχές και με παραδόσεις αιώνων.

Κανένα λοιπόν δείγμα καλωσύνης και ανθρωπιάς στους πα γερούς δρόμους της Αθήνας. Παντού κατήφεια και θλίψη. Παντού φόβος και θάνατος. Ένα απέραντο μοιρολόγι και μια σπαρακτική κραυγή υψωνόταν σ' εκείνο το μολυβένιο ουρανό που την σκέπαζε. Ένας λαός αθώος μα και γενναίος, παραδομένος.(19) στην αναλγησία των κατακτητών του και αποκαμωμένος από το αβάστακτο μαρτύριο των στερήσεων που του επέβαλαν οι αδίστακτοι εκείνοι, περνούσε τις πιο χειρότερες μέρες της ζωής του.

Και όλα αυτά σε μια εποχή που θα μπορούσε να καυχηθή για την πρόοδο της και για τα έργα του πολιτισμού της. Ακόμη και για το σεβασμό που έδειχνε στο αθάνατο Ελληνικό πνεύμα με τις σύγχρονες Ολυμπιάδες της.

Μα αν το αρχαίο Ολυμπιακό πνεύμα και τα λευκά μάρμαρα του Παρθενώνα είχαν πάψει να υπάρχουν για τους κατακτητές αυτούς, όμως δεν έπαψαν να υπάρχουν για τούς πραγματικούς κληρονόμους τους. Τούς δυνάμωναν τη θέληση στον αγώνα εναντίον της βίας, τους έδιναν κουράγιο και τους εθέρμαιναν την ελπίδα του γρήγορου εθνικού λυτρωμού. Πονεμένοι αλλά υπερήφανοι σκλάβοι οι Έλληνες, είχαν μεσα τους κρυφή την ελπίδα και την πίστη πως σίγουρα θα ερχόταν η ημέρα της Εθνικής τους λευτεριάς και πως η απαίσια εκείνη σημαία που ανέμιζε αγέρωχη πάνω στο ιερό κάστρο της παγκόσμιας ελπίδας θα κατέβαινε ντροπιασμένη. Και άλλες σημαίες εκυμάτισαν στο παρελθόν στη θέση της. Μα καμμία δεν κράτησε. Καμμιά δεν μπόρεσε ν' αντέξη στη λάμψη και στο μεγαλείο εκείνου τού χώρου με τα λευκά μάρμαρα και τους σιωπηλούς βράχους. Γιατί εκεί κρυβόταν η ψυχή ενός υπέροχου και ακατάβλητου λαού κι^' εκεί χτυπούσε η γενναία καρδιά του πριν από χιλιάδες χρόνια.

**

Πλησίαζε να νυχτώση και οι λιγοστοί διαβάτες της οδού Αγίου Μάρκου βιάζονταν να φθάσουν στα σπίτια τους. Η κυκλοφορία θα σταματούσε στις πέντε (5) και οι αργοπορημένοι Αθηναίοι πολύ καλά ήξεραν πως δεν θα ξέμπλεκαν εύκολα από τις μάντρες της Γκεσταπό. Έπειτα εκείνη την ήμερα τα πράγματα ήσαν πολύ σκούρα. Δυο μεγάλες ανατινάξεις από Έλληνες πατριώτες, είχαν κάνει τούς Γερμανούς σωστά θηρία. Η μια είχε γίνει τα ξημερώματα στο λιμάνι τού Πειραιά σ' ένα: μεγάλο Γερμανικό φορτηγό και η άλλη το μεσημέρι σχεδόν, σε μια αποθήκη στρατιωτικών εφοδίων, κοντά στο σταθμό Λαρίσης.

Μα δεν ήταν μονάχα αυτό. Πεινασμένος όχλος είχε επιχειρήσει μια απελπισμένη εξόρμηση «ντου» όπως έλεγε, σ' ένα με γάλο αρτοποιείο του Παγκρατίου πού δούλευε για λογαριασμό του στρατού κατοχής. Όλα αυτά τα είχαν μάθει οι βιαστικοί διαβάτες και πιο (20)...........

SAINT LOUP: LES HERETIQUES .

                                                                                        AVERTISSEMENT

Depuis le mois d'aout 1943 existait, parallelement a la L.V.F. dont nous avons conte l'histoire dans Les Volontaires, une unite de Waffen SS frangaise : la 7' brigade d'assaut. Apres l'attentat du 20 juillet 1944 contre Hitler, eile devait constituer le pivot d'une operation destinee a substituer une Division SS « Charlemagne » a toutes les organisations frangaises combattant militairement le bol-chevisme dans le cadre de l'armee allemande ou en colla¬boration avec elle.

C'est le theme des Heretiques. Avec Les Volontaires, ce nouveau recit constitue une histoire complete des Forces franchises antibolcheviques de la Seconde Guerre mondiale.Les deux ouvrages sont ecrits dans le meme esprit. Le systeme de documentation qui les structure s'appuie sur une serie de temoignages apportes par les survivants de ces aventures, souvent confrontes avec les archives fran¬chises et allemandes retrouvees. A ce propos, nous n'avons pas suffisamment precise dans Les Volontaires, qu'il ne s'agissait pas la d'histoires de guerre romancees, mais d'histoire tout court. Si beaucoup de lecteurs ont ete agrea-blement surpris par le ton du roman donne au premier volume cela prouve, simplement, que nous connaissons suffisamment bien notre metier pour habiller l'histoire la plus rigoureuse d'une forme generalement reservee a la fiction, afin d'en rendre plus agreable la lecture !(9) 

Cette forme, de par sa nature meme, donne parfois l'illusion que l'auteur prend parti pour ses heros ! II n'en est rien ! Dans Les Heretiques, tout comme dans Les Volontaires, nous avons mis certains personnages en relief en raison de 1'importance historique de leur action, de la puissance de leur temperament, comme un romancier le fait pour les figures principales de son oeuvre. Nous n'avons pas essaye de blanchir les uns, noircir les autres, rnais cherche la verite humaine, restitue la grimace ou le sourire tels que nous les avons observes.Les hommes que nous presentons dans Les Heretiques etaient les avocats d'une cause ideologique. II eut ete difficile — et peu loyal ! — de montrer les trois cents survivants de la division SS « Charlemagne » partant mourir a Berlin en criant : « Vive Churchill ! ». S'ils criaient « Vive Hitler ! » nous n'y pouvons rien ! Qu'il y ait eu dix mille Frangais pour crier « Heil Hitler ! » en meme temps que «. Vive l'Europe ! » et souvent « Vive la France ! » apparait. avec vingt ans de recul, aussi phenomenal que la presence d'un dinosaure sur les Champs-EIv»ee? ! Mais ils ont existe et cela suffit pour justifier I'historien.Comme historien, nous revendiquons la totale liberte de presentation des evenements et des hommes auxquels nous avons consacre plusieurs annees d'etudes difficiles. Nous denions a quiconque le droit de nous inviter a les juger.Comme citoyen de ce pays, eloigne des luttes poli-tiques, comme professionnel soumis aux lois regissant la liberte d'expression, nous desapprouvons tout ce qui doit etre desapprouve, condamnons tout ce qui doit etre con-damne, y compris le renouvellement des faits delictueux !Nous pensons que le lecteur a tout a gagner dans cet effacement de la personnalite de l'auteur devant le fait historique. Nous le laissons face a face avec l'ceuvre nue. A lui de juger selon son orientation politique, sa concep¬tion du patriotisme, ses convictions lai'ques ou chretiennes.En presence de Waffen SS frangais, il n'existe d'autre arbitre que soi-meme, le debat qu'ils ont ouvert se situant au niveau des guerres de religion. Dans le domaine des (10)guerres de religion, l'homme ne connait plus que sa conscience et sa fureur.Quant aux heros de ce livre, ils ont fait savoir, une fois pour toutes par un de leurs chants, dans quelle estime ils tenaient l'opinion de leurs contemporains, et nous n'avons aucune precaution particuliere a prendre avec eux...

« Le monde entier peut bien, comme il lui plaira,« Nous acclamer ou nous maudire !« C'est sans importance ! Car la ou nous sommes« Toujours en avant« Ce sont coins ou rit le Diable !« Ah ! Ah ! Ah !...SAINT-LOUP

                                                LA CHARGE DE LA BRIGADE D' ASSAUT (31) 

Το  γαλλικό τάγμα, που  είχε αναχαιτίσει την Ρωσική επίθεσι μπροστά στο Σάνοκ, δεν αντιπροσώπευε παρά μόνον την προφυλακή της υπ' αριθμόν επτά ταξιαρχίας εφόδου SS. Δύο άλλες μεγάλες μονάδες βρισκόντουσαν ακόμη στη Βοημία, στο στρατόπεδο του   Αγίου Ανδρέα, γιατί δεν είχαν συμπληρώσει ακόμη την προετοιμασία και την εκπαίδευσί τους. Ένα σύνολο τριών χιλιάδων. Περισσότερο συγκεκριμένα, τριών χιλιάδων νέων. Μέσος όρος ηλικίας: τα 20 χρόνια· με τους «γέρους» των 25 και τους Βενιαμίν των 17, που για να γίνουν δεκτοί είχαν πλαστογραφήσει τα χαρτιά τους. Οι λίγοι αξιωματικοί καριέρας, πού έχουν περάσει τα τριάντα, μοιάζουν σαν χαμένοι μέσα στο πλήθος της γενιάς αυτής, που αρνείται κατηγορηματικά κάθε ευθύνη για την καταστροφή του 1940.Τα μισά από τα παιδιά, πού ανήκουν στο πρώτο τάγμα του λοχαγού Λάνς, είναι φοιτητές· οι υπόλοιποι ανήκουν στην εργατική τάξι. Πολιτικά, σχεδόν όλοι προέρχονται από το Γαλλικό Λαϊκό Κόμμα του Doriot , από το Επαναστατικό κίνημα του Deloncle  από τους Γαλλικιστές του Βucard,  από την Νεολαία της Καινούργιας Ευρώπης του Μarc Augier , από την   Ελευθέρα φρουρά των Νοτίων  Επαρχιών, ακόμη και  από αυτήν την ίδια την Γαλλική Δράσι. Όταν από την Νάντη μέχρι το Παρίσι, και από το  Ρέϋμς μέχρι την  Μασσαλία οι Γερμανοί τούς ρωτούσαν για το τί ήθελαν να επιτύχουν κατατασσόμενοι στα Waffen SS, σχεδόν όλοι είχαν απαντήσει:
-Να φτιάξουμε την Ευρώπη.
Ένας λοχαγός της Στρατιάς Rommel είχε παρακαλέσει τον Chabert , έναν νέο υπαξιωματικό των (33)Σαχαριανών Σπαχί, νά τοϋ έξηγήση τί ζητούσε στά Waffen -SS. Ο υπαξιωματικός απάντησε:

-La croix de fer. J' ai besoin d' hounneur (Τον σιδηρούν Σταυρό. Έχω ανάγκη από τιμή. )

Ένας Feldkommandant , πού έλεγε στoν Σουλιέ, μόλις 17 χρόνων και 3 μηνών  , ότι τα Waffen SS  είναι πολύ σκληρά γιά Γάλλους, άκουσε να του απαντούν.:

-Ακριβώς γι' αυτό τον λόγο θέλω να καταταγώ. Για να σας αποδείξω το αντίθετο.

Η κατάταξι στα Waffen -SS επετράπη από την Γαλλική κυβέρνησι στις 22 Ιουλίου 1943. Οι πρώτοι νεοσύλλεκτοι άρχισαν να καταφθάνουν στο στρατόπεδο του Αγίου Ανδρέα κοντά στο Cernay της Αλσατίας, στις αρχές του Αυγούστου. Αμέσως τους διασκόρπισαν στις ήδη υπάρχουσες μονάδες, τις οποίες αποτελούσαν Βαλλόνοι, Φλαμανδοί, Ολλανδοί, Δανοί, Νορβηγοί, ' Ελβετοί. Κροάτες, Λεττονοί. Τα Waffen SS περιελάμβαναν 32 διαφορετικές Εθνικότητες. (α) Οι εκπαιδευτές, ως επί το πλείστον Ολλανδοί και Φλαμανδοί, σχεδόν όλοι ανάπηροι ήρωες του Ανατολικού μετώπου, μιλούν μόνο τα Γερμανικά. Όμως το μεγαλύτερο μέρος των νεαρών Γάλλων δεν καταλαβαίνει ούτε μια λέξι. Δεν έχει την παραμικρή σημασία, Θα καταλάβουν αμέσως.  Ο υπαξιωματικός, πού αντιλαμβάνεται ότι δεν έγινε κατανοητός, εφαρμόζει αμέσως την αθλητική τιμωρία. Ό υψωμένος αντίχειρας στρέφεται προς την γη την ώρα που κραυγάζει:
-Hinlegen.' Ο αντίχειρας του εκπαιδευτού σηκώνεται, κατεβαίνει δείχνοντας πάλι προς την γη, ξανασηκώνεται. Μία φορά, δέκα φορές, εκατό φορές. Μέχρις ότου ο νεοσύλλεκτος καταλάβη την πρώτη διαταγή στην Γερμανική γλώσσα.

Ό εκπαιδευτής εξηγεί:-Τα Γερμανικά είναι ή εσπεράντο της Ευρώπης. Λυπάμαι μα δεν γίνεται διαφορετικά...

Το μεγαλύτερο μέρος των Γάλλων SS, με ελάχιστη εμπειρία στις ξένες γλώσσες, δεν καταλαβαίνει τίποτα άλλο πέρα από τις διαταγές. Θα τις ξεχάσουν κι αυτές όταν θα ξαναβρεθούν μέσα σε μεγάλες μονάδες, όπως η μεραρχία Charlemagne! Βεβαίως οι αξιωματικοί πρέπει να μιλούν την γλώσσα απταίστως, για να εξασφαλίζουν τις διασυνδέσεις με τα άλλα Γερμανικά τμήματα. Όμως στον Aγιο Ανδρέα δεν υπάρχουν Γάλλοι αξιωματικοί. Τα Waffen SS δεν αναγνωρίζουν κανένα προηγούμενο από την κατάταξι στρατιωτικό βαθμό. (β).  Ο καθένας ξεκινά από το μηδέν. Η στρατιωτική ιεραρχία θα δημιουργηθή πολύ σύντομα, στον στίβο. Τρεις μήνες στίβου.  Ο νεοσύλλεκτος δεν αγγίζει ούτε ένα ντουφέκι, ούτε ένα κανόνι. Παίρνουν από μια στολή εξόδου και μαζί μ' αυτήν όλα τα απαραίτητα για έναν ολυμπιονίκη αθλητή... Παπούτσια γυμναστικής, παπούτσια μυτερά, παπούτσια του ποδοσφαίρου, παντελονάκι μαύρο, φόρμες μαύρες, φανέλλες λευκές, γάντια του μποξ, ζώνη ασφαλείας. Από τις 6 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα ζουν μέσα στο στάδιο. 100 μέτρα απλά, 400 μετ' εμποδίων, σκυταλοδρομία 1.000 και 2.000 μέτρων, ομαδική σκυταλοδρομία μεταφέροντας μία ράβδο βάρους 50 κιλών, Δέκαθλον, Μαραθώνιος των 40 χιλιομέτρων ,(35)  άλμα εις μήκος, άλμα εις ύψος, πτώσι από τα 4 μέτρα, πτώσι από τα 4,5 μέτρα. Όποιος αρνείται να υπακούση δεν γίνεται αξιωματικός. Μονόζυγο, σχοινιά, κρίκοι, άλογο. Δίχως ανάπαυσι. Τρέξιμο, πήδημα, σκαρφάλωμα, κολύμπι, πάλη, πυγμαχία, σχοινιά' δίχως ανάπαυσι, δίχως σταματημό, οκτώ ώρες την ήμερα. Για τρεις συνεχείς μήνες. Όποιος αρνείται διώχνεται. Κάθε  δισταγμός τιμωρείται με τον αθλητικό τρόπο. Στην γη... όρθιοι... Τροχάδην... Στην  γη. Εδώ δεν υπάρχει κρατητήριο, όπως στον Γαλλικό στρατό. Τα ελαφρά αδικήματα τιμωρούνται συλλογικά.  Ο αντίχειρας σηκώνεται προς τα πάνω. Όρθιοι, ένα πήδημα εμπρός...Τροχάδην... Στην γη... Όρθιοι... Στη γη. Για τα βαρύτερα αδικήματα, πού μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο την τιμή ή την ασφάλεια των WAFFEN-SS, ό θάνατος. Δίχως ανάσα, πλέοντος στον ιδρώτα, αδύνατος και ηλιοκαμένος, ό νεαρός SS της μελλοντικής ταξιαρχίας εφόδου, ακολουθεί σταθερά την τύχη πού διάλεξε. Για να επιζήσει: Ένα φλιτζάνι, τεχνητού καφέ με ελάχιστη ζάχαρη το πρωί, ένα λίτρο σούπας δίχως κρέας το μεσημέρι, τριάντα γραμμάρια ψωμί. Σύνολο για 24 ώρες. Τίποτε άλλο. Δεν συμβαίνουν παρατυπίες. Είναι άγνωστη εκεί ή «μαύρη αγορά». Την ημέρα τρία τσιγάρα. Και για να παίζουν τον ρόλο των αφεντάδων της Ευρώπης πηγαίνουν στα ζαχαροπλαστεία του Thann ή του Cernay.Μισθός ένα μάρκο την ημέρα με την υπόσχεση ενός δεύτερου  για την μάχιμη περίοδο. Παρ' όλα αυτά, oι πρωταθλητές του Μαραθωνίου οδηγούνται με φορτηγά στο Μούλχαουζ και τοποθετούνται δωρεάν στα καλύτερα θεωρία του θεάτρου, όπου oι ορχήστρες του Μπάιροϊτ παίζουν Πάρσιφαλ και Ζίγκφριντ. Η νύκτα δεν φέρνει ανάπαυση ή διασκέδαση.(36)Στις 10 Γενική επιθεώρηση του στρατοπέδου. Τα μεσάνυκτα επιθεώρηση των ποδιών.Στις 2 επιθεώρηση των γεννητικών οργάνων. Η παρουσία ενός και μόνον άπλυτου άνδρα είναι αρκετή για να κατεβάσει ολόκληρο τον θάλαμο στην αυλή. Στην γη... Ένα πήδημα μπροστά... Στην Γη... Ένα πήδημα μπροστά. Στο πιο μαύρο σκοτάδι. Για δύο συνεχείς ώρες. Στο τέλος των τριών μηνών το μέσο βάρος ενός νεαρού WAFFEN-SS έχει κατέβει στα 60 κιλά. Όμως τρέχει άνετα στον Μαραθώνιο  των 40 χιλιομέτρων, διασχίζει κολυμπώντας τον Ρήνο, πηδά από τα 6 μέτρα με τα μάτια κλειστά.  Εξωτερικά κάτω από την ηλιοκαμένη επιδερμίδα είναι γεμάτος μυς. Εσωτερικά έχει υποστεί έναν ριζικότερο ακόμη μετασχηματισμό.  Έχει ξεχάσει την ιστορία των Γαλλο γερμανικών ή των Γαλλοπρωσικών διαφορών, το P.P.F. (Γαλλικό Λαϊκό Κόμμα), το M.S.R. (Κοινωνικό Επαναστατικό κίνημα) ή το Βισύ. Χαμογελά όταν του μιλούν για «ανθρωπισμό», όμως ξέρει να ξεχωρίζει ένα Λετονό από ένα Εσθονό. Μία μόνον Πατρίδα: η Ευρώπη μέχρι τα Ουράλια. Ένα και μοναδικό μέσον για την πραγματοποίηση της: Να κερδίσουν τον σιδηρούν σταυρό διακινδυνεύοντας την ζωή τους. Μια και μόνον αρετή: Υπακοή στους αρχηγούς μέχρι τον θάνατο. Όλα μέσα του έχουν απλοποιηθεί  κατά τρόπον εκπληκτικό. 

Τον Νοέμβριο του 1943 από ένα πλήθος, πού συμπεριλάμβανε 32 διαφορετικά Έθνη, εκλήθησαν να φοιτήσουν στην σχολή αξιωματικών του Tόλζ τριάντα μόνον εθελοντές.  Εκατό άλλα παιδιά είχαν φύγει για την περίφημη ακαδημία του Posen Treskow (μικρότερη απώλεια των εκπαιδευομένων, ένας νεκρός την εβδομάδα).Οι υπόλοιποι έφθασαν στο στρατόπεδο του Networschitz-Beneschau, στην Βοημία, νοτίως της Πράγας. Το στρατόπεδο αυτό είναι ένας απέραντος χώρος, μέσα στον οποίον τα Waffen SS δημιούργησαν το Βασίλειο τους, αφού προηγουμένως έδιωξαν τούς κατοίκους σαν αντίποινα για την απόπειρα εναντίον του Χάινριχ (γ). Ή εκπαίδευση γίνεται πάνω σε όλα τα  όπλα. Εδώ οι δρομείς του Άγιου  Ανδρέα θα γίνουν στρατιώτες. Όχι πλέον κοντά παντελόνια ή μυτερά παπούτσια. Κράνος, στρατιωτική εξάρτηση, φόρμα μάχης, αυτόματο και Μάουζερ. Δεν υπάρχει καιρός για μεταβολές επί τόπου, για παρουσίαση οπλών, για ασκήσεις παρελάσεως.Οι πρώτες εβδομάδες είναι τρομερές. Ο χειμώνας βαραίνει με τις σκληρές ηπειρωτικές θερμοκρασίες -20°. (37) Δεν υπάρχουν κάρβουνα. Οι εθελοντές για να ζεσταθούν καίνε τις κουρτίνες και τις ξύλινες σκάλες των σπιτιών, μέσα στα οποία έχουν στρατοπεδεύσει. Ο ανεφοδιασμός γίνεται άσχημα. Τρώνε κρύες πατάτες και ψωμί σκληρότερο από πέτρα... Τα παιδιά χάνουν ακόμη κανένα κιλό και καπνίζουν φύλλα βελανιδιάς, τυλιγμένα σε χαρτί από εφημερίδα κατά τον Ρωσικό τρόπο. Νέα ανανεωμένη και βελτιωμένη έκδοση της Σπάρτης. Τα παιδιά ενός λαού, λιγότερο ιδεαλιστή από τον Γαλλικό, θα τα παρατούσαν. Ακόμη και οι μεγαλύτεροι στην ηλικία θα τα παρατούσαν. Αλλά αυτοί oι φοιτητές, αυτοί oι εργάτες, που θέλησαν να πέσουν μέσα σ' αυτήν την ανεπανάληπτη πολιτική περιπέτεια, σφίγγουν τα δόντια, τεντώνουν τούς μυς, αντιθέτουν σε κάθε δυσκολία μια εξαίρετη πρωτοβουλία, πολεμώντας το γκρίζο πεπρωμένο με το χαμόγελο του Rabelais, το πνεύμα τhw Marie-Louise, με την τραχύτητα των "grognards" (ε) του Ναπολέοντος. Θέλουν να αποδείξουν στον κόσμο ολόκληρο ότι έχουν δίκαιο. ..............................

*** 

Ο καλός καιρός φέρνει και τους πρώτους αξιωματικούς, που απεφοίτησαν από το Τόλζ, καθώς και εκείνους του υπαξιωματικούς που επέζησαν από τις δοκιμασίες του Posen-Treskau.Η εκπαίδευση τώρα παίρνει την πραγματική της μορφή. Μπορεί να βρίσκονται ακόμη μακριά από το μέτωπο, αλλά συμπεριφέρονται όπως ακριβώς σε πόλεμο.  Επιθέσεις εναν τίον χωριών, που τα υπερασπίζεται ο «εχθρός». Συνεχής προέλαση κάτω από τα πυρά του πυροβολικού. Φυσικά οι οβίδες είναι πραγματικές. Τα τεθωρακισμένα που εμφανίζονται στον ορίζοντα είναι αυθεντικά Τ-34, λάφυρα από τούς  Ρώσους.  Επιθέσεις εναντίον τεθωρακισμένων. Τοποθέτησι της μαγνητικής νάρκης στην βάσι του πυργίσκου, σερνόμενοι ανάμεσα από τις ερπύστριες. Με τα πόδια στην διάστασι σημαδεύουν ακίνητοι το τέρας πού προελαύνει. Τα μυδράλια ρίχνουν. Τα τεθωρακισμένα προωθούνται συνεχώς, παρασύροντας τούς αφελείς ή τους αφηρημένους. Και για όποιον πνίγεται διασχίζοντας το ποτάμι με πλήρη στρατιωτική εξάρτησι; Τόσο το χειρότερο γι' αυτόν. Οι τελευταίες ασκήσεις, {38) πού έγιναν τον μήνα τού Ιουλίου, διήρκεσαν τρεις ήμερες. Είχαν προωθηθή 130 χιλιόμετρα πολεμώντας ήμερα και νύκτα. Στις 18  Ιουλίου ανεχώρησαν για το  Ανατολικό μέτωπο, με Γάλλους αξιωματικούς και Γερμανικό προσωπικό που ήταν υπεύθυνο για τις διασυνδέσεις. Δεν υπήρχε άλλο ένοπλο τμήμα στην Ήπειρο ολόκληρη, που να είχε λάβει ποτέ τελειοτέρα εκπαίδευσι......................

                                                                                  ***

Τον μήνα του  Ιουλίου οι λόχοι, πού βρισκόντουσαν ακόμη τον Άγιο Ανδρέα περιμένοντας τον σχηματισμό του δευτέρου Τάγματος της Ταξιαρχίας  Εφόδου, είχαν τεθή σε συναγερμό από τις υπηρεσίες της αντιαεροπορικής προστασίας. Αμερικανοί αλεξιπτωτιστές πού είχαν πέσει στα Βόσγια προσπαθούσαν να καταλάβουν τον λόφο του Μπουσάγκ. Η κινητοποίησις είναι γενική. Οι λόχοι έτοιμοι για πορεία. Μοιράζονται όπλα. Φορτηγά γεμάτα στρατιώτες είχαν πάρει τον δρόμο, πού οδηγούσε στον λόφο.Κατά την διάρκεια του πρωινού Γάλλοι, Νορβηγοί, Φλαμανδοί, Ολλανδοί των WAFEN-SS είχαν ερευνήσει τα δάση, κάτω από τις διαταγές του Ελβετού συνταγματάρχη Hersche(δ).Κατά το μεσημέρι αντί για  Αμερικανούς αλεξιπτωτιστές, που υπήρχαν μόνον στην φαντασία κάποιου παρατηρητού της D.C.A., είχαν αιχμαλωτίσει σαράντα αιφνιδιασμένους παρτιζάνους μέσα σε μια καλύβα. Αν και ήσαν οπλισμένοι, δεν επιχείρησαν να αντισταθούν.Την ώρα του φαγητού ο Hersche ευθυγράμμισε τους αιχμαλώτους στο ένα πλευρό της κεντρικής πλατείας τού Τιλλότ, ενός χωριού στους πρόποδες τού Μπουσάγκ. Ένα απόσπασμα από Γάλλους SS παρετάχθηκε μπροστά από τους παρτιζάνους με τα όπλα «παραπόδα». Απευθυνόμενος προς τούς νικημένους της ημέρας, ó Hersche ξεσπάθωσε:
- Κύριοι, δεν υπάρχει διέξοδος. Παίξατε και χάσατε. Σύμφωνα με την συνθήκη της Γενεύης, την οποία βεβαιώτατα έχει υπογράψει και η Γαλλία, αυτή την στιγμή βρισκόσαστε έξω από τούς νόμους τού πολέμου. Ένα κόκκινο ή ένα κίτρινο περιβραχιόνιο δεν εξασφαλίζει προστασία, όμοια με εκείνους πού φορούν στολή. Ένα περιβραχιόνιο βγαίνει και κρύβεται στην τσέπη μέσα σε 10 δευτερόλεπτα. Δεν πρέπει να μας περνάτε για χαζούς. Είσαστε ελεύθεροι σκοπευτές κατά συνέπεια απατεώνες. ΄Οχι μόνον χαλάσατε το πολεμικό παιχνίδι , αλλά χάσατε και από πάνω. Λοιπόν εγώ τώρα θα σάς τουφεκίσω κα-νο-νι-κώ-τα-τα.Εκείνη την στιγμή έκανε νόημα με το κεφάλι προς το απόσπασμα. Υψωμένα από χέρια αποφασισμένα τα ντουφέκια κουδούνισαν.- Παρ' όλα αυτά - ξανάρχισε ó Hersche - σαν αξιωματικός των Waffen SS , μιας στρατιάς επαναστατικής, θα ήθελα να σας προτείνω κάτι περισσότερο διασκεδαστικό. Με ένα τόνο φωνής που έκρυβε κάπως την πραγματική του ιδιοσυγκρασία , σαν ιδεολόγου και διανοούμενου, φώναξε:

- Αυτοί που θέλουν να καταταγούν στα Waffen SS ένα βήμα μπροστά.

Τριανταπέντε Παρτιζάνοι έκαναν ένα βήμα μπροστά. Στους 5 που δεν είχαν κινηθή από την θέσι τους, εκφράζον τας με θάρρος την απόφασί τους κάτω από την απειλή των όπλων, ο συνταγματάρχης ξαναφώναξε:

- Αυτοί οι 5 εκεί κάτω. Αδειάστε μου την γωνιά... Ράους... Και να φρόντισε τε άλλη φορά να μην ξαναπέσετε στα χέρια μου βρωμεροί Ρεπουμπλικάνοι.

Οι άνδρες φάνηκαν να διστάζουν. Έπειτα άρχισαν να τρέχουν και εξαφανίστηκαν ανάμεσα στα σπίτια.  Ο Hersche ξανάρχισε:

- Και τώρα κύριοι θα αρχίσω να σάς εξηγώ τι είναι τα Waffen SS...Αν θέλετε να γεμίσετε το στομάχι σας, καλύτερα μη έρχεστε μαζί μας. Με μας θα πεθάνετε από την πείνα. Αν σας αρέσουν οι ωραίες στολές, να πάτε στην Βραζιλία παρέα με τούς νέγρους, είναι λάθος να τις ψάχνετε εδώ, στα Waffen SS.Αν σας αρέσουν τα λεφτά, εμπρός μεταβολή για το Σίτυ τού Λονδίνου. Στα Βάφφεν SS σας αναλογεί μόνον ένα μάρκο την ήμερα και μετά ένα συμπληρωματικό όταν θα βρεθήτε στο μέτωπο. Και αυτό όχι για πολύ, γιατί ο  Ιβάν θα σας σκοτώση...
Έπειτα από μια σύντομη παύσι διέταξε
- Αυτοί που επιμένουν ακόμη να καταταγούν στα Waffen SS ακόμη ένα βήμα μπροστά.
Δεκαπέντε άνδρες έκαναν ένα βήμα μπροστά. Οι άλλοι διασκορπίστηκαν εδώ και εκεί. Οι Γάλλοι εθελοντές είχαν κατεβάσει τα όπλα και γελούσαν κάτω από τα μουστάκια τους, καθώς παρακολουθούσαν την σκηνή.  Η δασκάλα του χωριού, γνωστή για τις επαφές της με την αντίοτασι, παρακολουθούσε με αγωνία την κατάστασι πίσω από τις μισόκλειστες κουρτίνες του σπιτιού της. Δεν καταλάβαινε τίποτα από όσα συνέβαιναν, γιατί δεν μπορούσε να ακούση τα λόγια τού συνταγματάρχη.Στις 2 ή δασκάλα μπορούσε να διαπίστωση, ότι από τους 40 συντρόφους της αντιστάσεως παρέμεναν μπροστά από τον συνταγματάρχη σε στάσι προσοχής μόνον δέκα ξεροκέφαλοι Αλσατοί. Ο Hersche κατέληξε:- Πηγαίνετε τώρα μαζί με τούς άλλους συναγωνιστές σας, αλλά φροντίστε να πολεμήσετε στις γραμμές μας, με περισσότερη αποφασιστικότητα από εκείνη που δείξατε σήμερα το πρωί. Η άφιξις των παρτιζάνων στο Networschitz είχε προκαλέσει ένα ζωηρό αίσθημα περιέργειας. Οι  εκπαιδευόμενοι πήγαιναν κατά ομάδες να τους δουν με την περιέργεια των ανθρώπων που πηγαίνουν στον ζωολογικό κήπο για να δουν την καμηλοπάρδαλη. Όμως τίποτα το εξαιρετικό δεν έχουν πάνω τους οι παρτιζάνοι.  Απλώς ήσαν νέα παιδιά, που ήθελαν να δώσουν το παρόν τους στην εποχή που τους γέννησε, διακινδυνεύον τας την ζωή τους. Γι' αυτούς η αντίστασις είχε πεθάνει. Ζήτω λοιπόν τα Waffen SS.

Ο Le  Fauconnier έφερε στο στήθος τον σιδηρούν σταυρό πρώτης τάξεως, το διακριτικό των τραυματισμένων, καθώς και εκείνο που  δίδεται στους νικητές 6 μαχών σώμα προς σώμα. Στον λαιμό, τον σταυρό Ρour le merite. Στο εξωτερικό μέρος του αριστερού μανικιού του 4 ασημένιες ταινίες, μαρτυρούσαν την καταστροφή ισαρίθμων τεθωρακισμένων του εχθρού σε μάχες εκ του  σύνεγγυς.

- Το τάγμα εφόδου διελύθη... φώναξε. Χαιρετώ τους συναγωνιστές της μεραρχίας SS Σαρλεμάν.

Πάνω στο τραπέζι η σούπα άχνιζε μέσα σ' ένα μεγάλο πήλινο τσουκάλι. Μιά απαίσια νερομένη λαχανόσουπα με μικρότατα κομμάτια κρέας, που έπλεαν στην επιφάνεια.

Αυτό είναι το μενού, τόσο για τους απλούς στρατιώτες όσο και για τον Le  Fauconnier,  πολυτιμότατο μαχητή των διεθνών Βάφφεν SS.

 Η βροχή έπεφτε πάνω στην στέγη της παράγκας με ένα βελουδένιο ταμπούρισμα. Κορνιζομένος μέσα σ'  ένα Βαγγνερικό τοπίο ο Φύρερ επιτηρεί το επιτελείο των Γαλλικών SS.

Έπειτα από πρόσκλησι του Croise, o Le  Fauconnier έλαβε θέσι στην κεφαλή του τραπεζιού, τιμητικός καλεσμένος και αναγνωρισμένος αρχηγός έναν καιρό. Ο λοχαγός Cuny κάθησε ανάμεσα στoν Fernay και τoν Μίchel.

-Έμαθα ότι θα αναλάβετε υπηρεσία στο επιτελείο του Βrigadenfuhrer Κρούκενμπεργκ, άρχισε επιφυλακτικά ο Croise.

- Δεν είναι αλήθεια. Από επιχειρισιακής πλευράς θα εξαρτώμαι από την μεραρχία Σαρλεμάν, αλλά θα αποσπαστώ στo Ηildeshein  για να σχηματίσω ένα λόχον ειδικού προορισμού.

Οι λέξεις έπεσαν μέσα σε μια ησυχία νευρική, γεμάτη αναμονή. Λόχος ειδικού προορισμού μπορούσε να σημαίνη, τόσον τις επικίνδυνες επιχειρήσεις, τα σαμποτάζ πίσω από τις γραμμές του εχθρού, όσο και τις αναγκαίες εκείνες πολιτικές και αστυνομικές τιμωρίες, βαθύτατα ξένες με το πνεύμα των Βάφφεν SS γενικά, πολύ περισσότερο δε με τα Γαλλικά.

Όλοι οι αξιωματικοί της ταξιαρχίας εφόδου εγνώριζαν την φήμη του Le  Fauconnier, συμμαθητή του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, που είχε καταταγεί από τους πρώτους στην L.V.F. (θ) και που είχε μάθει να αντιμετωπίζη τους παρτιζάνους του Στάλιν όχι με τα συνηθισμένα στρατιωτικά συστήματα, αλλά με το καινούργιο Δυτικό πνεύμα του Επαναστατικού πολέμου.

Περιπλανώμενος μέσα στα εδάφη του εχθρού, με επιχειρήσεις παράτολμες, ο Le  Fauconnier ήδη από το 1942 γύριζε στα Ρωσσικά χωριά, κηρύσσοντας ενα είδος υπέρ-Μαρξισμού, τον Βιολογικό πνευματισμό.

Γενναίος μέχρι τρέλλας αλλά κάτω από την κυριαρχία της εξυπνάδας του και της επαναστατικής του φλόγας αντιμετώπιζε τον πόλεμο από την καθαρά πολιτική του σκοπιά. Έτοιμος να χρησιμοποίηση το αυτόματο, το οποίο χειριζόταν με καταπληκτική ακρίβεια, παρ' όλα αυτά προτιμούσε τα πνευματικά όπλα, όταν βέβαια αυτό ήταν δυνατόν.

 Ο Μισέλ δίστασε αρκετά πριν του θέση το ερώτημα, που του έκαιγε τα χείλη. Στο τέλος το αποφάσισε:

- Και αυτή η οργάνωσι;

- Δεν μπορώ να σας μιλήσω αναλυτικώτερα.

Ο Μισέλ δεν επέμεινε άλλο και πέρασε σε άλλο θέμα.

- Λέγεται ότι προέρχεσθε από την Ανωτέρα σχολή...

- Είναι αλήθεια.

- Σ' αυτήν την περίπτωσι θα μπορούσα νά σας ζητήσω Χάουπτστουρμφύρερ  να κάνετε στη θέσι μου αύριο την άσκησι της Weltanschauung; Για ολόκληρο τον τέταρτο τομέα θα είναι μια μεγάλη τιμή.

Ο  Le  Fauconnier εδίστασε μερικά δευτερόλεπτα, χαμογέλασε και απάντησε:

- Αν βεβαίως το θέλετε. Αλλά σας προειδοποιώ ότι έχω μια τελείως ξεχωριστή αντίληψι της Weltanschauung. Με μένα όλα πρέπει νά γίνουν πάνω στην γη.  Από πολύ καιρό και εγώ όταν ακούω για κουλτούρα, τραβώ το περίστροφο μου.

-Ολόκληρη η ταξιαρχία εφόδου συμφωνεί απόλυτα μαζί σας στο σημείο αυτό Χάουπτστουρμφύρερ.

Το επόμενο πρωί ο Μισέλ παρουσιάζει τον τέταρτο τομέα, που τον αποτελούν παιδιά ανάμεσα στα 18 καί 20 χρόνια, στο λοχαγό Le  Fauconnier, που πλησιάζει ευκίνητος και δυνατός, το σακκάκι τεντωμένο από τους μυς των χεριών και των ώμων, ο μπερές τυλιγμένος με μαύρο βελούδο, πάνω στο οποίο η νεκροκεφαλή σαρκάζει περήφανη και κοιττά μέ μάτι προκλητικό.

- Τριάντα άνδρες τοϋ τετάρτου τομέως στις διαταγές αας Χάουπτστουρμφύρερ.

- Ανάπαυσι... διατάζει ό λοχαγός.

Έχει μιά ήρεμη και χαρούμενη όψι, αλλά τα μάτια του, που μπορούν κάτω από την επίδρασι του θυμού ή της συγκινήσεως να περνούν από το γκρίζο στο γαλάζιο, σκορπίζουν μια παράξενη γοητεία.

- Το μάθημα της Weltanschauung, αρχίζει νά λέη, πηγάζει από μια λακωνική φράσι του Μοntherlant: «Ρas de passe a un homme marque» (η)

Στo ποδόσφαιρο o μαρκαρισμένος είναι εκείνος, που επιτηρείται συνεχώς από τον αποφασισμένο να τον εξουδετέρωση αντίπαλο. Στον αγώνα και στην ζωή ο μαρκαρισμένος είναι πάντα εκτεθειμένος στους κινδύνους. Αυτούς τους κινδύνους ο SS  πρέπει να είναι σε θέσι να τους ξεπερνά με τις δικές του μόνον δυνάμεις. Αυτό είναι όλο. Και τώρα θα προχωρήσουμε στην πρακτική απόδειξι. 

Ο λοχαγός οδηγεί το τμήμα προς την κατεύθυνσι της λίμνης Μούσκεν. Φτάνοντας στα όρια του τέλματος, που τυλίγει σε ακτίνα 100 μέτρων τον υδάτινο καθρέπτη, διατάζει ανάπαυσι και εξηγεί το θέμα της ασκήσεως. Πρόκειται για την διάβασι του εμποδίου Μούσκεν, θα διασχίσουν σε πρώτη φάσι την βαλτώδη περιοχή και στην συνέχεια θα περάσουν το ποτάμι κολυμπώντας με τις αρβύλες για να συνηθίζουν το πέρασμα των ποταμών, ειδικά όταν είναι φορτωμένοι.

Αρχικά αμήχανα τα παιδιά για την ιδέα αυτή, σύντομα ξαναβρίσκουν τον εύθυμο δυναμισμό τους.

-Εγώ έχω ήδη κολυμπήσει ντυμένος, λέγει ο ΒΙanchard , τo χειρότερο είναι οι αρβύλες γιατί βαραίνουν.

- Το νερό δεν είναι λίγο κρύο κ. λοχαγέ; ρωτά ο Bastide  με ανησυχία.

-Βεβαίως. Δίχως άλλο... παραδέχεται ο   Le  Fauconnier. Αλλά όταν θα περάσουμε κολυμπώντας τον Νέβα για να επιστρέψουμε στο Λένινγκραντ θα κάνη περισσότερο κρύο.

Κρύβοντας την ανησυχία του σκέπτεται: «Ποιος ξέρει αν θα τα καταφέρω με αυτό το καταραμένο μπράτσο;»

Πράγματι, πριν από λίγες μόνον ημέρες του είχαν βγάλει τον γύψο και  η πληγή, που του είχε κοστίσει το τέταρτο κατεστραμένο άρμα του εχθρού, πονά ακόμη Παρ' όλα αυτά προχωρεί αταλάντευτος, κλείνει τήν γροθιά, κατεβάζει τον αντίχειρα και φωνάζει:

- Hinlegen..

Οι άνδρες πέφτουν με τα μούτρα στην λάσπη, σέρνονται, ιδρώνουν παρ΄όλη την υγρασία που διαπερνά το κολημένο πάνω στην στολή κορμί. Σύντομα οι νέοι δεν είναι άλλο από μαύρες γλοιώδεις κάμπιες. Η πρώτη χαρά έχει εξαφανισθή πίσω από μια προσωπίδα λάσπης, από την οποία το ασπράδι των ματιών μοιάζει σαν να πετάγεται έξω από την κόγχη. Οι φαλαρίδες ταραγμένες από τις γιγαντιαίες κάμπιες που περνούν, πετούν μακριά, αγγίζοντας την επιφάνεια της λίμνης με τα μακριά τους πόδια.

Ο Le  Fauconnier προχωρεί επικεφαλής της ομάδος του, όρθιος για να επιβλέπη την άσκησι. Οι μπότες του γουργουρίζουν σαν δυσώδεις αντλίες. Σε κάθε βήμα όλο και δυσκολότερη γίνεται ή προσπάθεια να ξεκολλά τις μπότες από τη λάσπη, ενώ πίσω του οι εθελοντές εξακολουθούν να σέρνον ται...
Ασυναίσθητα περνούν από το λασπώδες τμήμα του βάλτου στο υδάτινο. Οι κινήσεις τους γίνονται περισσότερο ελεύθερες.
- Θεέ μου τί κρύο... διαπιστώνει ό Thierbach.
Ό Le Fauconnier μπαίνει πρώτος μέσα στο νερό, όπως επιβάλλεται στον κάθε υπεύθυνο μιας ασκήσεως και ιδιαίτερα σε έναν λοχαγό των Waffen-SS, που πρέπει πάντα να δίνη το παράδειγμα πρώτος. Κολυμπά με δυσκολία- το κεφάλι προς τα πίσω. Μόλις πού κατορθώνει να κράτηση το κεφάλι έξω από το νερό.' Ο ένας έπειτα από τον άλλον οι άνδρες ακολουθούν.
Η Μούσκεν είναι μια μικρή λίμνη. Σε μήκος δεν ξεπερνά το ένα χιλιόμετρο σε πλάτος μόλις 100 μέτρα. Η ομάδα την διασχίζει κάθετα. Το πέρασμα της είναι παιχνίδι γι' αυτά τα παιδιά έμπειρα στις φυσικές δοκιμασίες. Όμως αυτό το παιχνίδι, το βάρος των ρούχων και οι αρβύλες, το μετατρέ πουν σε μια δοκιμασία αντοχής.
Ο Le Fauconnier κολυμπά με τις τελευταίες του δυνάμεις, ικανοποιημένος απόλυτα για την συμπεριφορά των παιδιών. Ούτε ένας δεν εδίστασε έστω και για μια στιγμή να μπη στο νερό.
Ο Thierbach που ακολουθεί σταθερά τον Bastide αισθάνεται ξαφνικά να ακινητοποιείται, αρπαγμένος από μια μυστική δύναμι, πού μοιάζει να ξεπήδησε από τα βάθη της λίμνης... Τραβά μπροστά το αριστερό του πόδι και ακινητοποιείται περισσότερο. Γυρνά ανάσκελα για να εξοικονόμηση δυνάμεις και σκέπτεται ήρεμα:
«Πρέπει κάπου να σκάλωσε το πόδι μου».
Το πρώτο ένστικτο επιβιώσεως παραλίγο να τον κάνη να βγάλη κραυγή για βοήθεια. Έπειτα σκέφτηκε ότι το θέμα της ασκήσεως: «Pas de pase a un homme marque», του απαγόρευε παρόμοια αδυναμία, και σώπασε. Ο πυθμένας της λίμνης Μούσκεν είναι γεμάτος από καλάμια μακριά, ισχυρά και ευλύγιστα σαν κληματαριές. Έχει μπερδευτεί λοιπόν στα καλάμια. Όταν ξαναγυρίζει μπρούμητα, πάντα αιχμάλωτος, ό Thierbach αντιλαμβάνεται πως είναι μόνος. Οι συναγωνιστές του, που τα κεφάλια τους μόλις που ξεπροβάλουν από το νερό, απομακρύνονται σαν μια σειρά από μαύρα σημάδια πάνω στην ασημένια επιφάνεια των νερών. Από πάνω τους κουρέλια ομίχλης.
Όταν συνειδητοποιή την μοναξιά του ο Thierbach αρχίζει να χάνη την ψυχραιμία του. Με όλες τις δυνάμεις του τραβά το αιχμαλωτισμένο πόδι. Με την απελπισμένη όμως αυτή πράξι του δεν κατορθώνει τίποτε άλλο από το να σφίξη περισσότερο το καλάμι γύρο από τον αστράγαλο του. Η καρδιά του κτυπά δυνατά. Ένα υπερφυσικό κρύο του παγώνει τα σπλάχνα. Για να μη βουλιάξη γυρίζει και πάλι ανάσκελα. Σκέπτεται: «Οι άλλοι μ' έχουν εγκαταλείψει. Δίχως άλλο έτσι πρέπει να έγινε».
Στην πραγματικότητα κανείς δεν είχε αντιληφθή την δύσκολη θέσι του. Παρ' όλα αυτά δεν τα βάζει κάτω. Από τις ήμερες τού Sennherim αγνοεί τον μεταφυσικό φόβο και τα τέρατα του. Σύντομα καταλήγει στο ακόλουθο λογικό συμπέ ρασμα: «Πρέπει να απελευθερωθώ μόνος μου από αυτήν την βρωμερή κατάστασι».
Γεμίζει τα πνευμόνια του μ' αέρα και βυθίζεται με δύναμι. Αρπάζει το λασπωμένο στέλεχος του καλαμιού, προσπαθών τας να το σπρώξη προς τον βυθό ή να το σπάση. Αλλά αυτό απόλυτα λείο δεν πιάνεται και γλυστρά μέσα από τα χέρια. Επιμένει, κόκκινα σημάδια αρχίζουν ν' αστράφτουν μπροστά στα μάτια του και τ' αυτιά του κουδουνίζουν.
Με ένα χτύπημα της φτέρνας στον βυθό ανεβαίνει στην επιφάνεια. Γυρίζει ανάσκελα και μετρά μέχρι τα 50 για να ξαναβρή την ηρεμία του, να σκεφθή ψύχραιμα, να αποκαταστήση την ισορροπία των ζωτικών του δυνάμεων. Σκέπτεται:
«"Όχι λανθασμένες κινήσεις. Δεν πρέπει να χάσω το κουράγιο μου. Μού χρειάζεται λίγη εξυπνάδα. Ξαναγεμίζει τα πνευμόνια με αέρα και καταδύεται. Με κινήσεις συντονισμέ νες και ήρεμες για να κάνη οικονομία στο οξυγόνο, προσπαθεί να χαλάρωση την θηλειά γύρω από τον αστράγαλο. Όμως το καλάμι είναι κολλημένο σφιχτά. Με γυμνό πόδι θα μπορούσε να γλιστρήση ανάμεσα από την θηλειά. Λοιπόν χρειάζεται να ξεφορτωθή την αρβύλα. Δοκιμάζει, παλεύει μέχρι πού ξανα βλέπει τα κόκκινα σημάδια μπροστά από τα μάτια του. Αναδύεται και για μια φορά ακόμη ξαπλώνει ανάσκελα.
Νοιώθει πλέον εξαντλημένος. Είναι απίστευτη ή ζωτική δύναμις, πού είχε χαθή μέσα στα λίγα αυτά λεπτά.
Αισθάνεται την μυρουδιά τού σάπιου, που βασιλεύει πάνω στην επιφάνεια της λίμνης.
Μια μυρουδιά πεθαμένου, πού φαίνεται να βγαίνη μέσα από το ίδιο του το κορμί. Τα λόγια του λοχαγού, ξαναγυρίζουν στο μυαλό του για μια ακόμη φορά. «Pas de passe a un homme marque*.
Σφίγγει τα δόντια. Σκέπτεται: «Μόνος».
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα κατορθώση να απελευθερωθή από την αρβύλα. Όμως το απόθεμα των δυνάμεων του μειώνεται με ταχύτητα. Είναι τόσο κρύο το νερό... Μπορεί να δοκιμάση μια φορά ακόμη. Ίσως δύο, όχι περισσότερο. Γεμίζει αέρα τα πνευμόνια του και καταδύεται. Πιέζει τα δάχτυλα του πάνω στον κόμπο με την επιμονή μιας παγιδευ μένης αλεπούς. Τα δερμάτινα κορδόνια αντιστέκονται. Τραβά όλο και με μεγαλύτερη δύναμι. Το δέρμα του σχίζεται δίχως αυτός να αισθάνεται τον παραμικρό πόνο... Μια καινούργια απόπειρα τον οδηγεί στα πρόθυρα της λιποθυμίας. Τέλος τα κορδόνια σπάζουν.
Βγάζει την αρβύλα και περνά το γυμνό πόδι από την θηλειά τού καλαμιού στα βάθη των νερών, πού έχουν βαφτεί κόκκινα από το αίμα των χεριών του. Ξανά τα κόκκινα σημάδια μπροστά στα μάτια του. Μ' ένα χτύπημα της φτέρνας στον βυθό ξαναβρίσκεται στην επιφάνεια.
Ρουφά αχόρταγα μεγάλες ποσότητες αέρος και σκέπτε ται: «Τί παλιοκατάστασι;» Αρχίζει και πάλι να κολυμπά χάρις στα ανύποπτα αποθέματα δυνάμεων πού υπάρχουν ακόμη μέσα του. Ακόμη και αν η λίμνη Μούσκεν ήταν 2 χιλιόμετρα πλατειά, θα μπορούσε δίχως άλλο να φθάση στην άλλη όχθη. Ένα τέταρτο αργότερα έφθανε στους συναγωνιστές του, που ήσαν φυτεμένοι μέσα στην λάσπη του βάλτου.
Ο Le Fauconnier τον παρατηρεί με ήρεμο βλέμμα καθώς πλησιάζει:
- Αργήσατε.
- Το ξέρω απαντά ο Thierbach προσπαθώντας να χαμογελάση. Πρέπει να με συγχωρήσετε κ. Λοχαγέ, κινδύνευσα να πνιγώ και επί πλέον έχω χάσει και μια αρβύλα.
- Δεν είναι δεκτή η συγγνώμη στα Βάφφεν SS. Η αρβύλα θα σας κοστίση το λιγότερο 15 μάρκα. Όσο για την καθυστέρησι ο  Ομπερστρουρμφύρερ Μichel  θα σας κάνη δυό ώρες Hinlegen ... Άουφ... Μάρς... Μάρς... Κάποια  αντίρησι; Οι άνδρες μαζεύονται.  Ο Bastide μετρά τους  Εθελοντές και αναφέρει:

- Λείπει ακόμη ο ΒΙοnchard κ. Λοχαγέ.
Ο καιρός περνά. Όλα τα βλέμματα είναι καρφωμένα πάνω στην επιφάνεια της σκεπασμένης από αραιή ομίχλη λίμνης. Δέν βλέπουν τίποτα. Κάτω από την προσωπίδα της λάσπης, το πρόσωπο του λοχαγού  κρύβει μια απέραντη κούρασι, μαζί με την ολοένα αυξανομένη αγωνία του, καθώς τα λεπτά που περνούν επιβεβαιώνουν τον θάνατο του εξαφανισθέντος συναγωνιστού.
- Θά μπλέχτηκε σε κανένα καλάμι όπως και εγώ... έκανε μιά υπόθεσι ο  Thierbach.. Δίχως άλλο πρέπει να πνίγηκε.
- Είναι πολύ πιθανό... απαντά ατάραχος ο Le Fauconnier.  Η άσκησις συνεχίζεται. Χαμηλώνει τόν αντίχειρα προς την γη κραυγάζοντας:
- -Hinlegen.
                                                                                         VII

Ο Le Fauconnier  ο Cuny και  ο λοχαγός γιατρός Μalhart  έφθασαν στo  Stettiner Bahnhot , που ήταν γεμάτο από πρόσφυγες, όπως όλοι οι σταθμοί του Βερολίνου. Αυτά τα ανθρώπινα ναυάγια είχαν μετατρέψει πλέον όλες τις πλατείες σε καταυλισμούς νομάδων. Προχωρούσαν με δυσκολία ανάμεσα από ξεκοιλιασμένα στρώματα, πρόχειρες κούνιες μωρών, καμωμένες από κασόνια καί άχυρα,  φούρνους εκστρατείας , ννater-closet , άδεια δοχεία βενζίνης, κλουβιά γιά κότες. Οι  τρεις αξιωματικοί άνοιξαν έναν διάδρομο ανάμεσα από πρόσφυγες, που είχαν συρρεύσει από τις Βαλτικές χώρες, την Ανατολική Πρωσσία, την Πολωνία και την Ουγγαρία (10). Ένας γέρος κοιμώταν καθισμένος πάνω σ' ενα σακκί πατάτες με το κεφάλι ακουμπισμένο πάνω στην γόμωσι ενός παντσερφάουστ, που κρατούσε όρθιο ανάμεσα στα πόδια του. Δωδεκάχρονα παιδιά καθάριζαν περήφανα παλιά ντουφέκια, που είχε μοιράσει η Φόλκστουρμ, η λαϊκή αυτή στρατιά της απελπισίας, που ο Γκαίμπελς δημιουργεί με πυρετώδη και ανυπέρβλητη θέλησι. Ο Cuny διάβαζε στα μάτια τους τους τελευταίους στίχους της Χιτλερικής Βίβλου, καθώς και τον τρόμο που η Ρωσική εισβολή είχε χαράξει με πύρινα  γράμματα . Αυτά τα παιδιά, που έγιναν άνδρες μέσα σε λίγες μόνον εβδομάδες, ήσαν αποφασισμένα να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων πριν υποχρεωθούν να πνίξουν με τα ίδια τους τα χέρια τις μητέρες και τις αδελφές τους. Δίπλα τους γυναίκες που έσφιγγαν ακόμη πάνω στα αδυνατισμένα τους στήθη τα νεκρά τους παιδιά.  Ανάμεσα τους πηγαινοερχόντουοαν νοσοκόμες του Γερμανικού Ερυθρού Σταυρού μοιράζοντας ζεστά ροφήματα. Κάθε τόσο επιθεωρητές της Γκεστάπο (ια) ζητούσαν ταυτότητες. Τα μεγάφωνα μετέδιδαν συνθήματα. Στο άκουσμα τους το πλήθος ξαναζωντάνευε, σαν ένα τεράστιο σώμα που επέστρεφε στην ζωή. Παντού μεγάλες ανθρώπινες ουρές έσπευδαν, προς τις ακόμη άδειες πλατείες, περιμένοντας τά τραίνα, πού θά τούς μετέφεραν μακρυά, όσο πιό μακρυά άπό αυτόν τόν τρόμο πού ξεχυνόταν σέ ολόκληρη τήν ανατολική Ευρώπη, πρός τήν Ελευθερία... πρός τήν ζωή...
Η αγωνία της Χιτλερικής Γερμανίας είχε αρχίσει. Όλοι αυτοί, που δεν είχαν περάσει τα 40 χρόνια, προετοιμαζόντουσαν να πεθάνουν όρθιοι. Αθέατοι κινηματογραφιστές, βετεράνοι στο έργο αυτό από τις φωτεινές νύχτες των συνεδρίων της Νυρεμβέργης, ρύθμιζαν τούς προβολείς μέσα στό
σούρουπο.
Ο Le Fauconnier έρριξε ένα έμπειρο βλέμμα στο πλήθος των προσφύγων, που ήταν μπερδεμένο με τους παράδοξους αυτούς στρατιώτες και είπε;
- Σύντομα οι μάχες θα γίνουν μέσα σ' αυτήν την πόλι. Μια χούφτα εκλεκτών ανδρών προετοιμάζεται να πεθάνη για το Βερολίνο. Εδώ πρέπει να τελειώσουν όλα... και απ' εδώ να ξαναρχίσουν.
Το τραίνο που πήγαινε στο  Αννόβερο έμπαινε αργά στον σταθμό πίσω από μια παλιά πολεμική ατμομηχανή, τυλιγμένο από τον θόρυβο των σιδερικών και τα σύννεφα του καπνού...................................................................  ..................................................................................................................................................................................................................................................... .......................................................................................................................................................................................................................................

(ε) Οι Γρεναδιέροι της Παλαιάς Φρουράς γνωστοί σαν les Grognards 

(η) Ούτε ένα βήμα στο σημαδεμένο άνθρωπο

(θ) L.VF Λεγεώνα των Γάλλων Εθελοντών

(ια) Geheime Staatpolizei -Μυστική αστυνομία του Κράτους