ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΑ : Τα κοινοβούλια είναι η σπονδυλική στήλη της παραδοσιακής δημοκρατίας όπως αυτή υπάρχει σήμερα. Ένα κοινοβούλιο είναι μια παραπλανητική περιγραφή του λαού και οι κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις είναι μια παραπλανητική λύση στο πρόβλημα της δημοκρατίας. Ένα κοινοβούλιο ιδρύεται αρχικά για να αντιπροσωπεύει το λαό, αλλά αυτό από μόνο του δεν είναι δημοκρατικό αφού δημοκρατία σημαίνει η εξουσία του λαού και όχι μια εξουσία που ενεργεί για λογαριασμό του. Η απλή ύπαρξη ενός κοινοβουλίου σημαίνει την απουσία του λαού, αλλά αληθινή δημοκρατία υπάρχει μόνο μέσα από τη συμμετοχή του λαού, όχι μέσα από τη δραστηριότητα των αντιπροσώπων του. Τα κοινοβούλια είναι ένας νομικός φραγμός ανάμεσα στους λαούς και την άσκηση της εξουσίας, αποκλείοντας τις μάζες από την εξουσία ενώ σφετερίζονται την κυριαρχία τους. Στους λαούς αφήνεται μόνο η ψεύτικη εξωτερική εμφάνιση της δημοκρατίας που εκφράζεται στις μεγάλες ουρές για να ρίξουν τις ψήφους τους στις κάλπες.
Για να αποκαλύψουμε το χαρακτήρα του κοινοβουλίου, πρέπει να δούμε την προέλευση ενός τέτοιου κοινοβουλίου. Το κοινοβούλιο είτε εκλέγεται από εκλογικές περιφέρειες ή από κόμμα ή από συνασπισμό κομμάτων, ή σχηματίζεται με κάποια μέθοδο διορισμού. Αλλά όλες αυτές οι διαδικασίες δεν είναι δημοκρατικές, γιατί χωρίζοντας τον πληθυσμό σε εκλογικές περιφέρειες σημαίνει ότι ένα μέλος του κοινοβουλίου αντιπροσωπεύει χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια λαού, ανάλογα με το μέγεθος του πληθυσμού. Σημαίνει επίσης ότι το μέλος δεν διατηρεί λαϊκό οργανωτικό δεσμό με τους εκλογείς αφού αυτός, όπως και τα άλλα μέλη, θεωρείται σαν αντιπρόσωπος ολόκληρου του λαού. Αυτό απαιτεί η κυρίαρχη παραδοσιακή δημοκρατία. Οι μάζες, συνεπώς, είναι τελείως απομονωμένες από τον αντιπρόσωπο και αυτός, με τη σειρά του, είναι τελείως χωρισμένος από αυτές. Γιατί αμέσως αφού κερδίσει τις ψήφους τους αυτός ο ίδιος αρπάζει την κυριαρχία τους και ενεργεί αντί γι' αυτές. Η κυρίαρχη παραδοσιακή δημοκρατία προικίζει το μέλος ενός κοινοβουλίου με μια ιερότητα και ασυλία που την αρνείται σε άλλα ξεχωριστά μέλη του λαού. Αυτό σημαίνει ότι τα κοινοβούλια έχουν γίνει ένα μέσο λεηλασίας και σφετερισμού της εξουσίας του λαού. Από εδώ πηγάζει και το δικαίωμα του λαού να αγωνιστεί, μέσα από τη λαϊκή επανάσταση για να καταστρέψει τα όργανα που σφετερίζονται τη δημοκρατία και την κυριαρχία και στερούν τις μάζες από αυτά. Έχει επίσης το δικαίωμα να διατυπώσει τη νέα αρχή, ΟΧΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ. Αν, ωστόσο, το κοινοβούλιο προέρχεται από ένα κόμμα σαν αποτέλεσμα νίκης στις εκλογές, τότε είναι κοινοβούλιο του κόμματος και όχι του λαού. Αντιπροσωπεύει το κόμμα και όχι το λαό, και η εκτελεστική εξουσία που εκχωρείται στο κοινοβούλιο είναι η εξουσία του κόμματος που κέρδισε και όχι του λαού. Το ίδιο ισχύει και για το κοινοβούλιο στο οποίο κάθε κόμμα διαθέτει ένα αριθμό εδρών. Γιατί τα μέλη του κοινοβουλίου αντιπροσωπεύουν το κόμμα τους και όχι το λαό, και η εξουσία που εγκαθιδρύεται από ένα τέτοιο συνασπισμό είναι η εξουσία των συνασπισμένων κομμάτων και όχι του λαού. Με τέτοια συστήματα ο λαός είναι θύμα που τον εξαπατούν και τον εκμεταλλεύονται τα πολιτικά σώματα. Ο λαός στέκεται σιωπηλός σε μακριές ουρές για να ρίξει τις ψήφους του στις κάλπες με τον ίδιο τρόπο που ρίχνει άλλα χαρτιά στο σκουπιδοτενεκέ. Αυτή είναι η παραδοσιακή δημοκρατία που επικρατεί σ' ολόκληρο τον κόσμο, είτε το σύστημα είναι μονοκομματικό, δικομματικό, πολυκομματικό ή ακομματικό. Έτσι γίνεται φανερό ότι η ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΤΗ. Οι συνελεύσεις που διαμορφώνονται με μια μέθοδο διορισμού ή κληρονομικής διαδοχής δεν υπάγονται σε καμιά μορφή δημοκρατίας. Επιπλέον, αφού το σύστημα των εκλεγμένων κοινοβουλίων βασίζεται στην προπαγάνδα για να κερδηθούν ψήφοι, είναι ένα δημαγωγικό σύστημα με την πραγματική σημασία της λέξης, και οι ψήφοι μπορούν να αγοραστούν και να παραποιηθούν. Οι φτωχοί δεν καταφέρνουν να συναγωνιστούν στην εκλογική εκστρατεία και είναι πάντα οι πλούσιοι — και μόνο οι πλούσιοι — που βγαίνουν νικητές.
Φιλόσοφοι, στοχαστές και συγγραφείς υποστήριξαν τη θεωρία της αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης σε μια εποχή όπου οι λαοί, χωρίς να το καταλαβαίνουν, οδηγούνταν σαν πρόβατα από βασιλιάδες, σουλτάνους και κατακτητές. Η μεγαλύτερη φιλοδοξία των ανθρώπων εκείνου του καιρού ήταν να έχουν κάποιον να τους αντιπροσωπεύει μπροστά σ' αυτούς τους κυβερνήτες. Ακόμη κι αυτή η φιλοδοξία απορριπτόταν. Οι λαοί πέρασαν από μακρείς και σκληρούς αγώνες για να πετύχουν αυτό που προσδοκούσαν. Μετά την επιτυχημένη εγκαθίδρυση της εποχής των δημοκρατιών και την απαρχή της εποχής των μαζών, είναι παράλογο ότι η δημοκρατία πρέπει να σημαίνει την εκλογή λίγων μόνο αντιπροσώπων για να ενεργούν για λογαριασμό των μεγάλων μαζών. Αυτή είναι μια απαρχαιωμένη θεωρία και μια ξεπερασμένη εμπειρία. Ολόκληρη η εξουσία πρέπει να είναι του λαού.
Οι πιο τυραννικές δικτατορίες που γνώρισε ο κόσμος υπήρξαν κάτω από τη σκιά των κοινοβουλίων.
ΤΟ ΚΟΜΜΑ:Το κόμμα είναι η σύγχρονη δικτατορία. Είναι το σύγχρονο δικτατορικό όργανο διακυβέρνησης. Το κόμμα είναι η εξουσία ενός τμήματος πάνω στο σύνολο. Είναι το πιο πρόσφατο δικτατορικό όργανο. Καθώς το κόμμα δεν είναι ατομικό, ασκεί μια πλαστή δημοκρατία μέσω της εγκατάστασης κοινοβουλίων και επιτροπών και μέσω της προπαγάνδας των μελών του. Το κόμμα δεν είναι καθόλου δημοκρατικό, όργανο γιατί αποτελείται από ανθρώπους που έχουν κοινά συμφέροντα, μια κοινή άποψη ή ένα κοινό πολιτισμό- ή που ανήκουν στην ίδια περιοχή ή έχουν την ίδια πίστη. Σχηματίζουν ένα κόμμα για να πετύχουν τους σκοπούς τους, να επιβάλλουν την άποψή τους ή να επεκτείνουν την επιρροή της πίστης τους στην κοινωνία συνολικά. Ο σκοπός ενός κόμματος είναι να κατακτήσει την εξουσία με την πρόφαση της εφαρμογής του προγράμματος του. Και επιπλέον, από δημοκρατική άποψη, κανένα από τα κόμματα αυτά δεν πρέπει να κυβερνά όλο το λαό εξαιτίας της ποικιλίας των συμφερόντων, των ιδεών, της ιδιοσυγκρασίας, των περιοχών και των πίστεων, πού αποτελούν την ταυτότητα του λαού. Το κόμμα είναι ένα δικτατορικό όργανο διακυβέρνησης που επιτρέπει σ' αυτούς που έχουν μία άποψη και ένα κοινό συμφέρον να κυβερνούν το λαό σα σύνολο. Σε σύγκριση με το λαό, το κόμμα είναι μια μειοψηφία.Ο σκοπός του σχηματισμού ενός κόμματος είναι η δημιουργία ενός οργάνου για να κυβερνά το λαό' ουσιαστικά για να κυβερνά τα μη μέλη του κόμματος. Γιατί το κόμμα βασίζεται, θεμελιακά, σε μια αυθαίρετη αυταρχική θεωρία ... δηλ. την κυριαρχία των μελών του κόμματος πάνω στα υπόλοιπα μέλη του λαού. Το κόμμα προϋποθέτει ότι η άνοδος του στην εξουσία είναι ο τρόπος για να πετύχει τους σκοπούς του, θεωρώντας ότι οι σκοποί του είναι οι σκοποί του λαού. Αυτή είναι η θεωρία της δικαιολόγησης της δικτατορίας του κόμματος, που είναι η βάση κάθε δικτατορίας.
Ανεξάρτητα από το πόσα κόμματα υπάρχουν, η θεωρία παραμένει η ίδια. Αλλά η ύπαρξη πολλών κομμάτων κλιμακώνει τον αγώνα για την εξουσία και αυτό καταλήγει στην καταστροφή κάθε επιτεύγματος του λαού και κάθε κοινωνικά ωφέλιμου σχεδίου. Μια τέτοια καταστροφή αρπάζεται από το αντίθετο κόμμα σαν δικαιολογία για να υπονομεύσει τη θέση του κόμματος που κυβερνά έτσι ώστε να μπορεί να το διαδεχθεί. Τα κόμματα καταφεύγουν στον αγώνα τους, αν όχι στα όπλα, πράγμα που συμβαίνει σπάνια, αλλά στην καταγγελία και τη γελοιοποίηση των πράξεων τους. Αυτή είναι μια μάχη που διεξάγεται αναπόφευκτα σε βάρος των πιο υψηλών και ζωτικών συμφερόντων της κοινωνίας. Μερικά, αν όχι όλα,από αυτά τα υψηλά συμφέροντα θα θυσιαστούν στον αγώνα για την εξουσία των οργάνων διακυβέρνησης. Γιατί η καταστροφή αυτών των συμφερόντων υποστηρίζει το κόμμα ή τα κόμματα της αντιπολίτευσης στην επιχειρηματολογία τους ενάντια στο κόμμα πού κυβερνά. Το κόμμα της αντιπολίτευσης, σαν όργανο διακυβέρνησης, πρέπει να διώξει το σώμα που κυβερνά για να αποκτήσει πρόσβαση στην εξουσία. Για να αποδείξει την ακαταλληλότητα του οργάνου διακυβέρνησης, το κόμμα της αντιπολίτευσης πρέπει να καταστρέψει τα επιτεύγματα του και να ρίξει αμφιβολίες για τα σχέδια του, ακόμη κι αν αυτά τα σχέδια είναι ωφέλιμα για την κοινωνία. Κατά συνέπεια τα συμφέροντα και τα προγράμματα της κοινωνίας θυσιάζονται στον αγώνα των κομμάτων για την εξουσία. Ο αγώνας αυτός είναι, λοιπόν, πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά καταστροφικός για την κοινωνία, παρά το γεγονός ότι δημιουργεί πολιτική δραστηριότητα. Εκτός από αυτά, ο αγώνας καταλήγει στη νίκη ενός άλλου οργάνου διακυβέρνησης, δηλ. στην πτώση του ενός κόμματος και την άνοδο ενός άλλου. Αλλά είναι μια ήττα για το λαό, μια ήττα για τη δημοκρατία. Επιπλέον, τα κόμματα μπορούν να εξαγοραστούν ή να δωροδοκηθούν είτε από το εσωτερικό ή το εξωτερικό.
Αρχικά, το κόμμα σχηματίζεται για να αντιπροσωπεύει το λαό. Μετά η ηγετική ομάδα του κόμματος αντιπροσωπεύει τα μέλη του και ο ανώτατος ηγέτης του κόμματος αντιπροσωπεύει την ηγετική ομάδα. Γίνεται φανερό ότι το κομματικό παιχνίδι είναι μια απατηλή φάρσα που βασίζεται σε μια πλαστή μορφή δημοκρατίας που έχει ένα εγωιστικό περιεχόμενο στηριγμένο σε ελιγμούς, τεχνάσματα και πολιτικά παιχνίδια. Όλα αυτά δίνουν έμφαση στο γεγονός ότι το κομματικό σύστημα είναι ένα δικτατορικό, και μάλιστα σύγχρονο, όργανο. Το κομματικό σύστημα είναι μια ανοιχτή, όχι καλυμμένη δικτατορία. Ο κόσμος δέν την έχει ξεπεράσει ακόμη και σωστά ονομάζεται «η δικτατορία της σύγχρονης εποχής».
Το κοινοβούλιο του κόμματος που έχει νικήσει είναι πράγματι ένα κοινοβούλιο του κόμματος, καθώς η εκτελεστική εξουσία που έχει εκχωρηθεί απ' αυτό το κοινοβούλιο είναι η εξουσία του κόμματος πάνω στο λαό. Η εξουσία του κόμματος, η οποία υποτίθεται ότι είναι για το καλό ολόκληρου τοϋ λαού, είναι στην πραγματικότητα δριμύτατος εχθρός ενός τμήματος του λαού, δηλ. του κόμματος ή των κομμάτων της αντιπολίτευσης και των υποστηρικτών τους. Έτσι η αντιπολίτευση δεν είναι ένας λαϊκός έλεγχος στο κόμμα που κυβερνά, αλλά αναζητεί η ίδια μια ευκαιρία για να αντικαταστήσει το κόμμα που κυβερνά. Σύμφωνα με τη σύγχρονη δημοκρατία, ο νόμιμος έλεγχος στο κόμμα που κυβερνά είναι το κοινοβούλιο, η πλειοψηφία του οποίου προέρχεται από αυτό το κόμμα που κυβερνά. Πράγμα που σημαίνει, ότι ο έλεγχος βρίσκεται στα χέρια του κόμματος που κυβερνά και η κυβέρνηση είναι στα χέρια του κόμματος που ελέγχει. Έτσι γίνεται φανερή η απατηλότητα, η αβασιμότητα και η ακυρότητα των πολιτικών θεωριών που κυριαρχούν σήμερα στον κόσμο, οπό τις οποίες πηγάζει η σύγχρονη παραδοσιακή δημοκρατία.
Το κόμμα είναι μόνο ένα τμήμα του λαού, αλλά η κυριαρχία του λαού είναι αδιαίρετη.
Το κόμμα κυβερνά στο όνομα του λαού, αλλά η αρχή είναι ΟΧΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.Το κομματικό σύστημα είναι το σύγχρονο σύστημα φυλών και αιρέσεων. Η κοινωνία που κυβερνιέται από ένα κόμμα είναι ακριβώς σαν την κοινωνία που κυβερνιέται από μια φυλή ή μια αίρεση. Το κόμμα, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, αντιπροσωπεύει την άποψη μιας ορισμένης ομάδας του λαού, ή τα συμφέροντα μιας ομάδας τής κοινωνίας, ή μια πίστη ή μια περιοχή. Ένα τέτοιο κόμμα πρέπει να είναι μια μειοψηφία σε σύγκριση με το σύνολο του λαού όπως ακριβώς είναι η φυλή και η αίρεση. Η μειοψηφία έχει κοινά συμφέροντα ή μια αιρετική πίστη. Από αυτά τα συμφέροντα ή την πίστη, σχηματίζεται η κοινή άποψη. Μόνο η σχέση αίματος διακρίνει μια φυλή από ένα κόμμα αλλά ακόμη και στην ίδρυση ενός κόμματος μπορεί να υπάρχει σχέση αίματος. Δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους κομματικούς αγώνες και τούς φυλετικούς ή αιρετικούς αγώνες για την εξουσία. Και αν η εξουσία της φυλής και της αίρεσης απορρίπτεται πολιτικά και αποκηρύσσεται, τότε το κομματικό σύστημα πρέπει εξίσου να απορρίπτεται και να αποκηρύσσεται. Και τα δύο ακολουθούν το ίδιο μονοπάτι και οδηγούν στον ίδιο σκοπό. Η αρνητική και καταστροφική επίδραση πάνω στην κοινωνία των φυλετικών και αιρετικών αγώνων είναι ταυτόσημη με την αρνητική και καταστροφική επίδραση του κομματικού αγώνα.
ΤΑΞΗ: Το ταξικό πολιτικό σύστημα είναι το ίδιο με το κομματικό, το φυλετικό ή το αιρετικό σύστημα, δηλ. μια τάξη κυριαρχεί στην κοινωνία με τον ίδιο τρόπο που κυριαρχεί ένα κόμμα, μια φυλή ή μια αίρεση. Η τάξη, όπως το κόμμα, η αίρεση και η φυλή, είναι μια ομάδα ανθρώπων από την κοινωνία, που έχουν κοινά συμφέροντα Τα κοινά συμφέροντα πηγάζουν από την ύπαρξη μιας ομάδας ανθρώπων που συνδέονται μεταξύ τους από σχέση αίματος, πίστη, πολιτισμό, περιοχή ή επίπεδο ζωής. Επίσης η τάξη, το κόμμα, η αίρεση και η φυλή προκύπτουν από παρόμοιους παράγοντες που οδηγούν σε παρόμοια αποτελέσματα, δηλ. προκύπτουν γιατί η σχέση αίματος, η πίστη, το επίπεδο ζωής, ο πολιτισμός και η περιοχή δημιουργούν μια κοινή άποψη για την επίτευξη ενός κοινού σκοπού. Έτσι εμφανίζεται η κοινωνική δομή με τις μορφές της τάξης, του κόμματος, της φυλής ή της αίρεσης που τελικά γίνεται μια πολιτική σύλληψη που κατευθύνεται προς την πραγματοποίηση της άποψης και των σκοπών αυτής της ομάδας. Σε όλες τις περιπτώσεις ο λαός δεν είναι ούτε η τάξη, το κόμμα, η φυλή ούτε η αίρεση· αυτά δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα τμήμα του λαού και αποτελούν μια μειοψηφία. Αν μια τάξη, ένα κόμμα, μια φυλή ή αίρεση κυριαρχεί σε μια κοινωνία, ολόκληρο το σύστημα γίνεται μια δικτατορία. Ωστόσο, ένας ταξικός ή φυλετικός συνασπισμός είναι καλύτερος από ένα κομματικό συνασπισμό γιατί ο λαός αποτελείται αρχικά από μια ομάδα φυλών. Σπάνια βρίσκει κανείς ανθρώπους που δεν ανήκουν σε μια φυλή, και όλοι οι άνθρωποι ανήκουν σε μια ορισμένη τάξη. Αλλά κανένα κόμμα ή κόμματα δεν αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους και κατά συνέπεια το κόμμα ή ο συνασπισμός κομμάτων αντιπροσωπεύει μια μειονότητα σε σύγκριση με τις μάζες που είναι έξω από αυτό. Με τη γνήσια δημοκρατία δεν δικαιολογείται μια τάξη να συντρίβει άλλες τάξεις για δικό της όφελος, δεν δικαιολογείται ένα κόμμα να συντρίβει άλλα κόμματα για δικό του συμφέρον, δεν δικαιολογείται μια φυλή να συντρίβει άλλες φυλές για δικό της όφελος και δεν δικαιολογείται μια αίρεση να συντρίβει άλλες αιρέσεις για δικό της συμφέρον. Το να επιτρέπονται τέτοιες πράξεις σημαίνει να εγκαταλείπεται η λογική της δημοκρατίας και να γίνεται προσφυγή στη λογική της βίας. Μια τέτοια πράξη είναι δικτατορική, γιατί δεν είναι προς όφελος ολόκληρης της κοινωνίας, η οποία δεν αποτελείται από μια μόνο τάξη ή φυλή ή αίρεση ή από τα μέλη ενός κόμματος. Δεν υπάρχει δικαιολογία για μια τέτοια πράξη. Η δικτατορική δικαιολόγηση είναι ότι η κοινωνία αποτελείται στην πραγματικότητα από διάφορα μέρη, και ένα από τα μέρη αναλαμβάνει να διαλύσει τα άλλα μέρη για να μείνει μόνο του στην εξουσία. Αυτή η πράξη δεν είναι όμως προς το συμφέρον ολόκληρης της κοινωνίας, αλλά προς το συμφέρον μιας ορισμένης τάξης, φυλής, αίρεσης ή κόμματος, δηλ. είναι προς το συμφέρον αυτών που αντικαθιστούν την κοινωνία. Η πράξη της διάλυσης κατευθύνεται αρχικά ενάντια στα μέλη της κοινωνίας που δεν ανήκουν στο κόμμα, την τάξη, τη φυλή ή την αίρεση που αναλαμβάνει τη διάλυση.
Η διασπασμένη κοινωνία από τους κομματικούς αγώνες είναι παρόμοια με μια κοινωνία διασπασμένη από φυλετικούς και αιρετικούς αγώνες.
Το κόμμα που σχηματίζεται στο όνομα μιας τάξης γίνεται αυτόματα ένα υποκατάστατο για την τάξη αυτή και συνεχίζει μέχρις ότου αντικαταστήσει την εχθρική προς αυτό τάξη.
Κάθε τάξη που γίνεται κληρονόμος μιας κοινωνίας, κληρονομεί, ταυτόχρονα, τα χαρακτηριστικά της. Πράγμα που σημαίνει ότι αν η εργατική τάξη, για παράδειγμα, συντρίψει όλες τις άλλες τάξεις, γίνεται κληρονόμος της κοινωνίας, που σημαίνει, ότι γίνεται η υλική και κοινωνική βάση της κοινωνίας. Ο κληρονόμος φέρει τα χαρακτηριστικά αυτού που κληρονομεί, αν και μπορεί να μην είναι φανερά αμέσως. Καθώς ο καιρός περνά, τα γνωρίσματα των άλλων τάξεων που έχουν εξαλειφθεί εμφανίζονται στους ίδιους τους κόλπους της εργατικής τάξης. Και οι κάτοχοι αυτών των χαρακτηριστικών υιοθετούν τις στάσεις και τις απόψεις που αντιστοιχούν στα χαρακτηριστικά τους. Έτσι η εργατική τάξη γίνεται μια ξεχωριστή κοινωνία, δείχνοντας τις ίδιες αντιφάσεις όπως η παλιά κοινωνία. Τα υλικά και ηθικά κριτήρια των μελών της κοινωνίας είναι διαφορετικά στην αρχή αλλά μετά δημιουργούνται οι φατρίες που αυτόματα εξελίσσονται σε τάξεις, όπως είχαν διαλυθεί. Έτσι ο αγώνας για κυριαρχία της κοινωνίας αρχίζει πάλι. Κάθε ομάδα ανθρώπων, ύστερα κάθε φατρία και τέλος κάθε νέα τάξη, προσπαθεί να γίνει το όργανο διακυβέρνησης.
Η υλική βάση της κοινωνίας δεν είναι σταθερή γιατί έχει μια κοινωνική άποψη. Το Όργανο διακυβέρνησης μόνο της υλικής βάσης της κοινωνίας θα είναι, ίσως, σταθερό για ορισμένο διάστημα, αλλά ξεπερνιέται καθώς νέα υλικά και κοινωνικά κριτήρια δημιουργούνται από την ίδια υλική βάση. Κάθε κοινωνία με ταξική σύγκρουση ήταν στο παρελθόν μονοταξική κοινωνία αλλά, χάρη στην αναπόφευκτη εξέλιξη, η συγκρουόμενη τάξη αναδύθηκε απ' αυτή την ίδια τάξη.
Φιλόσοφοι, στοχαστές και συγγραφείς υποστήριξαν τη θεωρία της αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης σε μια εποχή όπου οι λαοί, χωρίς να το καταλαβαίνουν, οδηγούνταν σαν πρόβατα από βασιλιάδες, σουλτάνους και κατακτητές. Η μεγαλύτερη φιλοδοξία των ανθρώπων εκείνου του καιρού ήταν να έχουν κάποιον να τους αντιπροσωπεύει μπροστά σ' αυτούς τους κυβερνήτες. Ακόμη κι αυτή η φιλοδοξία απορριπτόταν. Οι λαοί πέρασαν από μακρείς και σκληρούς αγώνες για να πετύχουν αυτό που προσδοκούσαν. Μετά την επιτυχημένη εγκαθίδρυση της εποχής των δημοκρατιών και την απαρχή της εποχής των μαζών, είναι παράλογο ότι η δημοκρατία πρέπει να σημαίνει την εκλογή λίγων μόνο αντιπροσώπων για να ενεργούν για λογαριασμό των μεγάλων μαζών. Αυτή είναι μια απαρχαιωμένη θεωρία και μια ξεπερασμένη εμπειρία. Ολόκληρη η εξουσία πρέπει να είναι του λαού.
Οι πιο τυραννικές δικτατορίες που γνώρισε ο κόσμος υπήρξαν κάτω από τη σκιά των κοινοβουλίων.
ΤΟ ΚΟΜΜΑ:Το κόμμα είναι η σύγχρονη δικτατορία. Είναι το σύγχρονο δικτατορικό όργανο διακυβέρνησης. Το κόμμα είναι η εξουσία ενός τμήματος πάνω στο σύνολο. Είναι το πιο πρόσφατο δικτατορικό όργανο. Καθώς το κόμμα δεν είναι ατομικό, ασκεί μια πλαστή δημοκρατία μέσω της εγκατάστασης κοινοβουλίων και επιτροπών και μέσω της προπαγάνδας των μελών του. Το κόμμα δεν είναι καθόλου δημοκρατικό, όργανο γιατί αποτελείται από ανθρώπους που έχουν κοινά συμφέροντα, μια κοινή άποψη ή ένα κοινό πολιτισμό- ή που ανήκουν στην ίδια περιοχή ή έχουν την ίδια πίστη. Σχηματίζουν ένα κόμμα για να πετύχουν τους σκοπούς τους, να επιβάλλουν την άποψή τους ή να επεκτείνουν την επιρροή της πίστης τους στην κοινωνία συνολικά. Ο σκοπός ενός κόμματος είναι να κατακτήσει την εξουσία με την πρόφαση της εφαρμογής του προγράμματος του. Και επιπλέον, από δημοκρατική άποψη, κανένα από τα κόμματα αυτά δεν πρέπει να κυβερνά όλο το λαό εξαιτίας της ποικιλίας των συμφερόντων, των ιδεών, της ιδιοσυγκρασίας, των περιοχών και των πίστεων, πού αποτελούν την ταυτότητα του λαού. Το κόμμα είναι ένα δικτατορικό όργανο διακυβέρνησης που επιτρέπει σ' αυτούς που έχουν μία άποψη και ένα κοινό συμφέρον να κυβερνούν το λαό σα σύνολο. Σε σύγκριση με το λαό, το κόμμα είναι μια μειοψηφία.Ο σκοπός του σχηματισμού ενός κόμματος είναι η δημιουργία ενός οργάνου για να κυβερνά το λαό' ουσιαστικά για να κυβερνά τα μη μέλη του κόμματος. Γιατί το κόμμα βασίζεται, θεμελιακά, σε μια αυθαίρετη αυταρχική θεωρία ... δηλ. την κυριαρχία των μελών του κόμματος πάνω στα υπόλοιπα μέλη του λαού. Το κόμμα προϋποθέτει ότι η άνοδος του στην εξουσία είναι ο τρόπος για να πετύχει τους σκοπούς του, θεωρώντας ότι οι σκοποί του είναι οι σκοποί του λαού. Αυτή είναι η θεωρία της δικαιολόγησης της δικτατορίας του κόμματος, που είναι η βάση κάθε δικτατορίας.
Ανεξάρτητα από το πόσα κόμματα υπάρχουν, η θεωρία παραμένει η ίδια. Αλλά η ύπαρξη πολλών κομμάτων κλιμακώνει τον αγώνα για την εξουσία και αυτό καταλήγει στην καταστροφή κάθε επιτεύγματος του λαού και κάθε κοινωνικά ωφέλιμου σχεδίου. Μια τέτοια καταστροφή αρπάζεται από το αντίθετο κόμμα σαν δικαιολογία για να υπονομεύσει τη θέση του κόμματος που κυβερνά έτσι ώστε να μπορεί να το διαδεχθεί. Τα κόμματα καταφεύγουν στον αγώνα τους, αν όχι στα όπλα, πράγμα που συμβαίνει σπάνια, αλλά στην καταγγελία και τη γελοιοποίηση των πράξεων τους. Αυτή είναι μια μάχη που διεξάγεται αναπόφευκτα σε βάρος των πιο υψηλών και ζωτικών συμφερόντων της κοινωνίας. Μερικά, αν όχι όλα,από αυτά τα υψηλά συμφέροντα θα θυσιαστούν στον αγώνα για την εξουσία των οργάνων διακυβέρνησης. Γιατί η καταστροφή αυτών των συμφερόντων υποστηρίζει το κόμμα ή τα κόμματα της αντιπολίτευσης στην επιχειρηματολογία τους ενάντια στο κόμμα πού κυβερνά. Το κόμμα της αντιπολίτευσης, σαν όργανο διακυβέρνησης, πρέπει να διώξει το σώμα που κυβερνά για να αποκτήσει πρόσβαση στην εξουσία. Για να αποδείξει την ακαταλληλότητα του οργάνου διακυβέρνησης, το κόμμα της αντιπολίτευσης πρέπει να καταστρέψει τα επιτεύγματα του και να ρίξει αμφιβολίες για τα σχέδια του, ακόμη κι αν αυτά τα σχέδια είναι ωφέλιμα για την κοινωνία. Κατά συνέπεια τα συμφέροντα και τα προγράμματα της κοινωνίας θυσιάζονται στον αγώνα των κομμάτων για την εξουσία. Ο αγώνας αυτός είναι, λοιπόν, πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά καταστροφικός για την κοινωνία, παρά το γεγονός ότι δημιουργεί πολιτική δραστηριότητα. Εκτός από αυτά, ο αγώνας καταλήγει στη νίκη ενός άλλου οργάνου διακυβέρνησης, δηλ. στην πτώση του ενός κόμματος και την άνοδο ενός άλλου. Αλλά είναι μια ήττα για το λαό, μια ήττα για τη δημοκρατία. Επιπλέον, τα κόμματα μπορούν να εξαγοραστούν ή να δωροδοκηθούν είτε από το εσωτερικό ή το εξωτερικό.
Αρχικά, το κόμμα σχηματίζεται για να αντιπροσωπεύει το λαό. Μετά η ηγετική ομάδα του κόμματος αντιπροσωπεύει τα μέλη του και ο ανώτατος ηγέτης του κόμματος αντιπροσωπεύει την ηγετική ομάδα. Γίνεται φανερό ότι το κομματικό παιχνίδι είναι μια απατηλή φάρσα που βασίζεται σε μια πλαστή μορφή δημοκρατίας που έχει ένα εγωιστικό περιεχόμενο στηριγμένο σε ελιγμούς, τεχνάσματα και πολιτικά παιχνίδια. Όλα αυτά δίνουν έμφαση στο γεγονός ότι το κομματικό σύστημα είναι ένα δικτατορικό, και μάλιστα σύγχρονο, όργανο. Το κομματικό σύστημα είναι μια ανοιχτή, όχι καλυμμένη δικτατορία. Ο κόσμος δέν την έχει ξεπεράσει ακόμη και σωστά ονομάζεται «η δικτατορία της σύγχρονης εποχής».
Το κοινοβούλιο του κόμματος που έχει νικήσει είναι πράγματι ένα κοινοβούλιο του κόμματος, καθώς η εκτελεστική εξουσία που έχει εκχωρηθεί απ' αυτό το κοινοβούλιο είναι η εξουσία του κόμματος πάνω στο λαό. Η εξουσία του κόμματος, η οποία υποτίθεται ότι είναι για το καλό ολόκληρου τοϋ λαού, είναι στην πραγματικότητα δριμύτατος εχθρός ενός τμήματος του λαού, δηλ. του κόμματος ή των κομμάτων της αντιπολίτευσης και των υποστηρικτών τους. Έτσι η αντιπολίτευση δεν είναι ένας λαϊκός έλεγχος στο κόμμα που κυβερνά, αλλά αναζητεί η ίδια μια ευκαιρία για να αντικαταστήσει το κόμμα που κυβερνά. Σύμφωνα με τη σύγχρονη δημοκρατία, ο νόμιμος έλεγχος στο κόμμα που κυβερνά είναι το κοινοβούλιο, η πλειοψηφία του οποίου προέρχεται από αυτό το κόμμα που κυβερνά. Πράγμα που σημαίνει, ότι ο έλεγχος βρίσκεται στα χέρια του κόμματος που κυβερνά και η κυβέρνηση είναι στα χέρια του κόμματος που ελέγχει. Έτσι γίνεται φανερή η απατηλότητα, η αβασιμότητα και η ακυρότητα των πολιτικών θεωριών που κυριαρχούν σήμερα στον κόσμο, οπό τις οποίες πηγάζει η σύγχρονη παραδοσιακή δημοκρατία.
Το κόμμα είναι μόνο ένα τμήμα του λαού, αλλά η κυριαρχία του λαού είναι αδιαίρετη.
Το κόμμα κυβερνά στο όνομα του λαού, αλλά η αρχή είναι ΟΧΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.Το κομματικό σύστημα είναι το σύγχρονο σύστημα φυλών και αιρέσεων. Η κοινωνία που κυβερνιέται από ένα κόμμα είναι ακριβώς σαν την κοινωνία που κυβερνιέται από μια φυλή ή μια αίρεση. Το κόμμα, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, αντιπροσωπεύει την άποψη μιας ορισμένης ομάδας του λαού, ή τα συμφέροντα μιας ομάδας τής κοινωνίας, ή μια πίστη ή μια περιοχή. Ένα τέτοιο κόμμα πρέπει να είναι μια μειοψηφία σε σύγκριση με το σύνολο του λαού όπως ακριβώς είναι η φυλή και η αίρεση. Η μειοψηφία έχει κοινά συμφέροντα ή μια αιρετική πίστη. Από αυτά τα συμφέροντα ή την πίστη, σχηματίζεται η κοινή άποψη. Μόνο η σχέση αίματος διακρίνει μια φυλή από ένα κόμμα αλλά ακόμη και στην ίδρυση ενός κόμματος μπορεί να υπάρχει σχέση αίματος. Δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους κομματικούς αγώνες και τούς φυλετικούς ή αιρετικούς αγώνες για την εξουσία. Και αν η εξουσία της φυλής και της αίρεσης απορρίπτεται πολιτικά και αποκηρύσσεται, τότε το κομματικό σύστημα πρέπει εξίσου να απορρίπτεται και να αποκηρύσσεται. Και τα δύο ακολουθούν το ίδιο μονοπάτι και οδηγούν στον ίδιο σκοπό. Η αρνητική και καταστροφική επίδραση πάνω στην κοινωνία των φυλετικών και αιρετικών αγώνων είναι ταυτόσημη με την αρνητική και καταστροφική επίδραση του κομματικού αγώνα.
ΤΑΞΗ: Το ταξικό πολιτικό σύστημα είναι το ίδιο με το κομματικό, το φυλετικό ή το αιρετικό σύστημα, δηλ. μια τάξη κυριαρχεί στην κοινωνία με τον ίδιο τρόπο που κυριαρχεί ένα κόμμα, μια φυλή ή μια αίρεση. Η τάξη, όπως το κόμμα, η αίρεση και η φυλή, είναι μια ομάδα ανθρώπων από την κοινωνία, που έχουν κοινά συμφέροντα Τα κοινά συμφέροντα πηγάζουν από την ύπαρξη μιας ομάδας ανθρώπων που συνδέονται μεταξύ τους από σχέση αίματος, πίστη, πολιτισμό, περιοχή ή επίπεδο ζωής. Επίσης η τάξη, το κόμμα, η αίρεση και η φυλή προκύπτουν από παρόμοιους παράγοντες που οδηγούν σε παρόμοια αποτελέσματα, δηλ. προκύπτουν γιατί η σχέση αίματος, η πίστη, το επίπεδο ζωής, ο πολιτισμός και η περιοχή δημιουργούν μια κοινή άποψη για την επίτευξη ενός κοινού σκοπού. Έτσι εμφανίζεται η κοινωνική δομή με τις μορφές της τάξης, του κόμματος, της φυλής ή της αίρεσης που τελικά γίνεται μια πολιτική σύλληψη που κατευθύνεται προς την πραγματοποίηση της άποψης και των σκοπών αυτής της ομάδας. Σε όλες τις περιπτώσεις ο λαός δεν είναι ούτε η τάξη, το κόμμα, η φυλή ούτε η αίρεση· αυτά δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα τμήμα του λαού και αποτελούν μια μειοψηφία. Αν μια τάξη, ένα κόμμα, μια φυλή ή αίρεση κυριαρχεί σε μια κοινωνία, ολόκληρο το σύστημα γίνεται μια δικτατορία. Ωστόσο, ένας ταξικός ή φυλετικός συνασπισμός είναι καλύτερος από ένα κομματικό συνασπισμό γιατί ο λαός αποτελείται αρχικά από μια ομάδα φυλών. Σπάνια βρίσκει κανείς ανθρώπους που δεν ανήκουν σε μια φυλή, και όλοι οι άνθρωποι ανήκουν σε μια ορισμένη τάξη. Αλλά κανένα κόμμα ή κόμματα δεν αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους και κατά συνέπεια το κόμμα ή ο συνασπισμός κομμάτων αντιπροσωπεύει μια μειονότητα σε σύγκριση με τις μάζες που είναι έξω από αυτό. Με τη γνήσια δημοκρατία δεν δικαιολογείται μια τάξη να συντρίβει άλλες τάξεις για δικό της όφελος, δεν δικαιολογείται ένα κόμμα να συντρίβει άλλα κόμματα για δικό του συμφέρον, δεν δικαιολογείται μια φυλή να συντρίβει άλλες φυλές για δικό της όφελος και δεν δικαιολογείται μια αίρεση να συντρίβει άλλες αιρέσεις για δικό της συμφέρον. Το να επιτρέπονται τέτοιες πράξεις σημαίνει να εγκαταλείπεται η λογική της δημοκρατίας και να γίνεται προσφυγή στη λογική της βίας. Μια τέτοια πράξη είναι δικτατορική, γιατί δεν είναι προς όφελος ολόκληρης της κοινωνίας, η οποία δεν αποτελείται από μια μόνο τάξη ή φυλή ή αίρεση ή από τα μέλη ενός κόμματος. Δεν υπάρχει δικαιολογία για μια τέτοια πράξη. Η δικτατορική δικαιολόγηση είναι ότι η κοινωνία αποτελείται στην πραγματικότητα από διάφορα μέρη, και ένα από τα μέρη αναλαμβάνει να διαλύσει τα άλλα μέρη για να μείνει μόνο του στην εξουσία. Αυτή η πράξη δεν είναι όμως προς το συμφέρον ολόκληρης της κοινωνίας, αλλά προς το συμφέρον μιας ορισμένης τάξης, φυλής, αίρεσης ή κόμματος, δηλ. είναι προς το συμφέρον αυτών που αντικαθιστούν την κοινωνία. Η πράξη της διάλυσης κατευθύνεται αρχικά ενάντια στα μέλη της κοινωνίας που δεν ανήκουν στο κόμμα, την τάξη, τη φυλή ή την αίρεση που αναλαμβάνει τη διάλυση.
Η διασπασμένη κοινωνία από τους κομματικούς αγώνες είναι παρόμοια με μια κοινωνία διασπασμένη από φυλετικούς και αιρετικούς αγώνες.
Το κόμμα που σχηματίζεται στο όνομα μιας τάξης γίνεται αυτόματα ένα υποκατάστατο για την τάξη αυτή και συνεχίζει μέχρις ότου αντικαταστήσει την εχθρική προς αυτό τάξη.
Κάθε τάξη που γίνεται κληρονόμος μιας κοινωνίας, κληρονομεί, ταυτόχρονα, τα χαρακτηριστικά της. Πράγμα που σημαίνει ότι αν η εργατική τάξη, για παράδειγμα, συντρίψει όλες τις άλλες τάξεις, γίνεται κληρονόμος της κοινωνίας, που σημαίνει, ότι γίνεται η υλική και κοινωνική βάση της κοινωνίας. Ο κληρονόμος φέρει τα χαρακτηριστικά αυτού που κληρονομεί, αν και μπορεί να μην είναι φανερά αμέσως. Καθώς ο καιρός περνά, τα γνωρίσματα των άλλων τάξεων που έχουν εξαλειφθεί εμφανίζονται στους ίδιους τους κόλπους της εργατικής τάξης. Και οι κάτοχοι αυτών των χαρακτηριστικών υιοθετούν τις στάσεις και τις απόψεις που αντιστοιχούν στα χαρακτηριστικά τους. Έτσι η εργατική τάξη γίνεται μια ξεχωριστή κοινωνία, δείχνοντας τις ίδιες αντιφάσεις όπως η παλιά κοινωνία. Τα υλικά και ηθικά κριτήρια των μελών της κοινωνίας είναι διαφορετικά στην αρχή αλλά μετά δημιουργούνται οι φατρίες που αυτόματα εξελίσσονται σε τάξεις, όπως είχαν διαλυθεί. Έτσι ο αγώνας για κυριαρχία της κοινωνίας αρχίζει πάλι. Κάθε ομάδα ανθρώπων, ύστερα κάθε φατρία και τέλος κάθε νέα τάξη, προσπαθεί να γίνει το όργανο διακυβέρνησης.
Η υλική βάση της κοινωνίας δεν είναι σταθερή γιατί έχει μια κοινωνική άποψη. Το Όργανο διακυβέρνησης μόνο της υλικής βάσης της κοινωνίας θα είναι, ίσως, σταθερό για ορισμένο διάστημα, αλλά ξεπερνιέται καθώς νέα υλικά και κοινωνικά κριτήρια δημιουργούνται από την ίδια υλική βάση. Κάθε κοινωνία με ταξική σύγκρουση ήταν στο παρελθόν μονοταξική κοινωνία αλλά, χάρη στην αναπόφευκτη εξέλιξη, η συγκρουόμενη τάξη αναδύθηκε απ' αυτή την ίδια τάξη.
Η τάξη που ιδιοποιείται τις περιουσίες των άλλων για να διατηρήσει το όργανο διακυβέρνησης για δικό της συμφέρον, θα διαπιστώσει ότι οι υλικές περιουσίες έφεραν μέσα σ' αυτή την τάξη ότι φέρνουν συνήθως οι υλικές περιουσίες μέσα στην κοινωνία συνολικά.
Με λίγα λόγια, οι προσπάθειες να ενωθεί η υλική βάση της κοινωνίας για να λυθεί το πρόβλημα της διακυβέρνησης ή για να τεθεί ένα τέλος στον αγώνα προς όφελος του κόμματος, της τάξης, της αίρεσης ή της φυλής, απέτυχαν όπως και οι προσπάθειες να ικανοποιηθούν οι μάζες μέσω της εκλογής αντιπροσώπων ή με την οργάνωση δημοψηφισμάτων για να ανακαλυφθούν οι απόψεις τους. Το να συνεχίσουμε με αυτές τις προσπάθειες έγινε χάσιμο χρόνου και εμπαιγμός του λαού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου