LEON DEGRELLE: MILITIA

Κεφάλαιο XXVI

Δαμάζοντας τα άλογα.

Οι ψύλλοι, σε πυκνές τάξεις έχουν εισβάλει μέσα στις στολές μας βρώμικες πια από τα χώματα.  Μερικοί αρουραίοι τρέχουν εδώ και εκεί. Ένα ποντίκι προσπαθεί να ζεσταθεί  μπροστά στη  μύτη μου στη διάρκεια των ωρών του ύπνου.

Οι συντροφιές   αυτές είναι αρκετά εποικοδομητικές  σε ότι αφορά  τη ματαιοδοξία της υπερηφάνειας μας, μια  που δεν καταφέρνουμε να  ξεφύγουμε ούτε  και από τα  μικρότερα ζωύφια, ούτε από τα πιο άθλια  και πιο βρώμικα από αυτά.

*

Όμως η ποίηση βρίσκεται παντού .Μπροστά από τα τουφέκια μας χιλιάδες σπουργίτια  χοροπηδούν ανάμεσα στους φράχτες κουνώντας ανάλαφρα τις στρογγυλεμένες κοιλίτσες τους. Ακούν από την ένα μέτρο απόσταση τα διακριτικά μας κελεύσματα σε μια προσπάθεια να καταδεχτούν να τιτιβήσουνε μαζί μας.   Έπειτα φωλιάζουν με αστείες κινήσεις μέσα στις καλαμιές : θορυβούν,τιτιβίζουν, σφυρίζουν λες και ο ασημένιος ουρανός σκορπούσε κύματα φωτεινής ιλαρότητας  πάνω από το παγωμένο τοπίο.

Υπάρχουν και κοράκια που περνούν σαν μαύρες αστραπές ολιγάριθμα και σιωπηλά: και κάθε τόσο βγάζουν τη δυνατή βραχνή κραυγή τους για να υπενθυμίσουν ότι ο Θάνατος παραμονεύει  στο πέρασμα, αυστηρός όπως και αυτά, αδηφάγος όπως αυτά με φτερό σκοτεινό και κοφτερό.

Προσπαθούμε πάντα να χαμογελούμε: στα σπουργίτια που τιτιβίζουν στα περήφανα κοράκια που περνούν.

Αλλά η καρδιά είναι καρδιά , και πίσω από το χαμόγελο των χειλιών και των ματιών διαθέτει τα φτωχά ανόητα μυστικά  του ζώου που υποφέρει.

*

Από κάθε σημείο νοιώθουμε να μας κατασκοπεύει ο θάνατος. Κάθε βήμα έχει και το τίμημά του ,βήμα βαρύ που πρέπει να γίνει ανάλαφρο, παρά το βάρος του οπλοπολυβόλου που βαραίνει ,τα πόδια που παραπατούν,τις ελώδεις  περιοχές μέσα στις οποίες  τσαλαβουτούμε, τις  μεγάλες τρύπες μέσα στις οποίες βουλιάζεις δίχως να το καταλάβεις.
Αυτή εδώ είναι η αχάριστη ζωή των όπλων, αυτή που δεν γνωρίζει ενθουσιασμούς, δεν έχει   θεατές  και που-δεν έχει σημασία πότε- μπορεί στη πορεία της  να μας μαχαιρώσουν, να μας σύρουν ζωντανούς μέχρι τις θέσεις των εχθρών του μετώπου .Χρειάζεται να βαδίζεις ήρεμα , μέτρο -μέτρο την ώρα που κάποιο βλήμα μπορεί να εκραγεί στα δέκα βήματα. Κάποιο χτύπημα στο σκοτάδι ανάμεσα στις γραμμές ,μια βραχνή κραυγή  και η νύχτα και πάλι θα περάσει, σκοτεινή παγωμένη ,αμείλικτη.............

*

Κάνει τόσο κρύο που σκάζουνε τα φάρμακα. Ακόμα και το αλκοόλ στα παγούρια του ασθενοφόρου έχει παγώσει.Δύστυχα πόδια ,δύστυχα αυτιά,δύστυχες άσπρες και μουμιοποιημένες μύτες ,μέσα στις τρομερές ,γεμάτες ουρλιαχτά και σφυρίγματα νύχτες.
Σήμερα, ήλθε η διαταγή να αναχωρήσουμε για ένα άλλο τομέα του μετώπου.Θα πάμε όπου μας διατάξουν να πάμε χαμογελαστοί μέσα στο χιόνι  που, αφού ξυπνήσαμε και μετά , πέφτει αργά σε χοντρές νιφάδες. 
Τα πόδια μας θα παγώσουν, τα χείλη θα σκάσουν, τα κορμιά, κουβαριασμένα για να νοιώθουν λιγότερο το κρύο θα είναι βαριά και δυσκίνητα, αλλά η εσωτερική φλόγα ολοένα και θα δυναμώνει για να δώσει στο βλέμμα μας τη λάμψη του ήλιου. 

*

Αυτό το άθλιο μισοσκότεινο τοπίο θα σταθεί το κέντρο μιας έντονης πνευματικής ζωής. Θα μας ακολουθήσει , θα αναγεννηθεί τυχαία σε παγωμένους δρόμους , σε πρόχειρα καταλύματα  ,σε πλαγιές , σε χαρακώματα  αναζητώντας  κάποιο πέρασμα ,πότε κυνηγώντας  τον εχθρό ,πότε ζητώντας   να αποφύγει τα πυρά του.
Κάποια ημέρα θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε εδώ αλλά η πρωταρχική αιτία θα έχει πλέον εξαφανιστεί.
Γι αυτό θα ξεκινήσουμε το χάραμα δίχως να κοιτάξουμε πίσω.Η ζωή βρίσκεται μπροστά, και η ζωή είναι και θάνατος μαζί. 

*

Αγαπάμε με πάθος αχαλίνωτο τη σαρκική μας ύπαρξη,το ρυθμό των σκέψεών μας ,τον οίστρο των αισθήσεών ,όλα αυτά που μπορεί να εξαφανίσει μια λάμψη μέσα στο σκοτάδι. Τα χέρια , τα πόδια , τα μάτια .Όλα αυτά που χρειάζονται για να αγκαλιάζεις , να περπατάς , να κοιτάς με πάθος και με αυτοπεποίθηση . Όλα αυτά ζητούν τα δικαιώματά τους στη ζωή ,τα δικαιώματα του ζώου ,που θέλει να τρέξει και να αρπάξει,το δικαίωμα του πνεύματος που θέλει να μαγέψει τον εαυτό του και να δημιουργήσει.
Η ζωή ! Πόσο είναι όμορφη, απερίγραπτα όμορφη, ενθουσιώδης, γλυκύτητα των κορμιών, φως του μεσημεριού, φλόγα της φωτιάς.
Αυτή ακριβώς τη ζωή  κρατάμε σφιχτά στα χέρια μας, στρατιώτες,σιωπηλοί,προσεκτικοί ,υπομονετικοί, φρουροί του ερέβους.
Έχουμε μάθει να κρατούμε πειθαρχημένους τους εαυτούς μας ,να δαμάζουμε τα άγρια άλογα ,που χλιμίντριζαν στις απέραντες πεδιάδες των  φανταστικών μας ονείρων ' Κρατώντας τα σταθερά με χέρι αποφασισμένο γεμίζουμε τα πνευμόνια μας, με τη πανίσχυρη μυρουδιά της ζωής,που αχνίζει από τις πλάτες των κουρασμένων δρομέων, μια απόλαυση που μας κάνει να κλείνουμε τα μάτια.   Ζωή.Ζωή.
(Ένα είδος γραφής πολύ διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει.Ένας ύμνος στην ίδια τη ζωή από ένα Ευρωπαίο που ενώ ήταν Ποιητής, έγινε διάσημος σαν Στρατιώτης.)