ΚΥΡΙΑΚΟΣ Ι ΔΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ :TO ΚΟΤΤΕΡΟ ΤΟΥ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΑ....

ΑΝΗΜΕΡΑ τ' Αη Νικόλα, 6 του Δεκέμβρη 1944 ξέσπασε το κίνημα. Στο λεκανοπέδιο της Αττικής βρίσκονταν τριάντα χιλιάδες ένοπλοι του εφεδρικού Ε.Λ.Α.Σ. Παιδιά ψημένα στο καμίνι της κατοχής. Δώσανε μάχες σκληρές. Με Γερμανούς, με Ιταλούς, με τσολιάδες, όλα κείνα τα δίσεκτα χρό­νια. Στη Δραπετσώνα, στο Κερατσίνι, στη Γούβα, στο Βύρωνα, στον Υμηττό, στην Καισαριανή, στα Πετράλωνα, στο Θησείο, στο Κουκάκι, σ' όλες τις «λαϊκές» συνοικίες της Αθήνας και στα περίχωρα ο εφεδρικός Ε.Λ.Α.Σ. ο μεγά­λος λησμονημένος της αντίστασης πολέμησε τον κατακτητή ηρωικά!

Ο αγώνας των παιδιών της Αθήνας, έφτασ' η ώρα να γραφτεί για πρώτη φορά ήταν ο πιο καθαρός, ο πιο σκληρός κι' ο ηρωικότερος ο­λόκληρης της κατοχής σ'  ο λ ό κ λ η ρ η την Ελλάδα! Αγώνας χωρίς τα «συμμαχικά» αλεξίπτωτα, χωρίς εγγλέζικες λίρες, χωρίς «επιμελητείες» κι' ανεφοδιασμούς, χωρίς την περίθαλψη και τη βοήθεια της αγροτιάς και της υ­παίθρου, χωρίς υλική συμπαράσταση από κανένα!...

Αγώνας με τα νύχια και με τα στήθια. Αγώνας μέρα και νύχτα. Αγώ­νας μούρη με μούρη με Γερμανούς, με Ιταλούς, με γκεσταπίτες, με τα Ες -Ες, αγώνας μ' ολόκληρη την κατοχική μαβρίλα!...

Τριάντα χιλιάδες λοιπόν λιοντάρια του εφεδρικού Ε.Λ.Α.Σ. μέσα στην πόλη. Στα Τουρκοβούνια εγκατεστημένη η πυροβολαρχία του Καπετάν Ορέστη! Λίγο έξω από την πρωτέβουσα, μεγάλες αντάρτικες μονάδες. Όλοι μα­ζί, μια δύναμη φωτιάς συντριφτική με τα πολεμικά δεδομένα της εποχής. Σ' αφτή την τεράστια δύναμη πρέπει να προστεθεί κι' η παλλαϊκή συμπαράστα­ση που μπορεί πια να εκδηλωθεί φανερά και ενεργά. Ογδόντα στα εκατό του πληθυσμού της Αθήνας, του Πειραιά και της «εβρείας» περιφέρειας πρωτεβούσης μαζί τους, έτοιμος να συμπαρασταθεί με κάθε τρόπο.

Από την άλλη όχθη, οι δυνάμεις που υπερασπίζουνε το αστικό καθεστώς! Αριθμητικά πολύ λιγότερες. Η Σχολή Χωροφυλακής στους Αμπελοκήπους, μερικά αστυνομικά τμήματα αμφίβολης μαχητικότητας, ένα τμήμα της Ταξιαρχίας του Ρίμινι πλαισιωμένο με Εγγλέζους, το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη και καμμιά πεντακοσαριά νοματέοι από διάφορες αντικομμουνιστικές οργανώσεις, τέως συνεργάτες των στρατεβμάτων κατοχής ανακατεμένοι με άντρες της «Ειδικής Ασφαλείας » κομμουνιστοφάγοι που τρέξανε, προλάβανε και κλειστήκανε κι' αμπαρωθήκανε σε τρία - τέσσερα μεγάλα ξενοδοχεία γύρω στην Ομόνοια, όπως το «Πάγγειον» πάνω στην πλατεία, το «Ερμής» στην Πανεπιστημίου, το «Μητρόπολις» στη Σταδίου.

Αφτοί όλοι κι' όλοι οι μαχητές, oι υπερασπιστές, οι στηλοβάτες και πραγ­ματικοί σωτήρες του αστικού καθεστώτος στην Ελλάδα τις ταραγμένες εκεί­νες μέρες. Μόνο το τυφλό πάθος κι' η κακοπροαίρετη διάθεση φάτσα στην ι­στορική αλήθεια είναι ικανή ν' αρνηθεί ότι αφτοί οι άθρωποι πολεμήσανε γεν­ναία ένας προς πέντε! Μέρα σ' εκείνο το πυκνό δάσος των εμπειροπολέμων αντιπάλων τους, εξ ίσου γενναίων, στάθηκαν όρθιοι και δείξανε ότι η ελληνική λεβεντιά δεν είναι προικιό καμμιάς ιδεολογίας. Σ' αφτούς τους λίγους υποτα­κτικούς της αντίδρασης και αφώτιστους υπηρέτες του κατεστημένου άλλα πό­σο ηρωικούς μαχητές χρωστάει ο κύριος Μποδοσάκης τις φάμπρικες και τις εταιρείες του, ο κύριος Ανδρεάδης τα βαπόρια και τις τράπεζες του, ο κύριος Παπαστράτος τις βιομηχανίες του, κι' όλοι μαζί αφτοί κι' άλλοι πολλοί, αμέ-τρητοι "Ελληνες καπιταλίστες τ' αμέτρητα μιλιούνια τις λίρες τους. Σ' αφτούς τους λίγους οι Έλληνες Κροίσοι χρωστάνε τα πάντα!

Κι' έρχουμαι σήμερα, ο ταπεινός ιχνογράφος του χτες να δηλώσω ότι θα βγάλω κραβγή που θ' ακουστεί στα πέρατα της γης αν κάποιος μου δείξει έναν από κείνους τους χωροφύλακες και τους αξιωματικούς να κόβει βόλτες στο Σαρωνικό με το κ ό τ τ ε ρ ό του, να κυκλοφορεί με ζάγκουαρ, να ταξιδέβει με ιδιωτικό αεροπλάνο και να δίνει δεξιώσεις στο Χ ί λ τ ο ν!...

Γιατί εγώ μπορώ και να ονομάσω και να δείξω και να κουβαλήσω όπου νάναι, πολλούς από τους υπερασπιστές εκείνης της εποχής κι' εκείνης της κοι­νωνίας που σήμερα, Δεκέμβρης του 1975, περπατάνε με τρύπιες σόλες και μπα­λωμένα βρακιά, κόβουνε το τσιγάρο στη μέση και ζούνε σε τρώγλες περιμέ­νοντας να σταδιοδρομήσει ο γιος τους με σίγουρο μισθό πείνας στην Ελληνική Χωροφυλακή!...

Όποιος αντέχει να ρωτήσει κι' έχει κότσα να δει με τα μάτια του τέτοιων Ελλήνων την τραγωδία ας έρθει να με βρει. Υπόσχουμαι θέαμα σπάνιο και δεν αθετώ το λόγο μου ποτέ...

Ας μην βιαστούνε να μας πούνε οι θεωρητικοί βατραχοκέφαλοι του «ε­θνικισμού», οι δερβίσηδες της μάσας καί της χάψας, των τριπλών αργομισθιών και των πολλαπλών συντάξεων, οι στρατολόγοι των ηρωικών θυμάτων πού τα στέλνουνε ξεβράκωτα στη σφαγή κι' αν λάχει και γλυτώσουνε τ' απολάνε ξυ­πόλυτα στη βιοπάλη, ότι: «Εκείνοι επολέμησαν τον ιερό αγώνα υπέρ βωμών και εστιών, τον αγώνα της «ιδέας», του ΙΔΕΑ ω ΙΔΕΑ, έδωσαν τη μάχη της... πατρίδας, των ιερών και των οσίων» γιατί κανείς δεν δοκιμάζει πια τέτοιες ιδεολογικές χυλόπιττες που μοιάζουνε με δωρεές κληρονόμων ωνασίων...

Ένα από τα πρωτοπαλλήκαρα εκείνης της πλεβράς κι' εκείνης της επο­χής κηδέφτηκε στις 20 Ιούλη του 1974, μέρα της «επιστράτεφσης» του Iωαννίδη, στο Νεκροταφείο του Παλαιού Φαλήρου σε τάφο «δανεικό» και δεν πετάχτηκε  σε λάκκο ομαδικό ή δεν ξέρω που τους πάνε σήμερα τους πένη­τες, επειδή το Γραφείο Κηδειών του Κώστα Κρανάκη στην οδόν Αδριανού, δέχτηκε να κάνει κηδεία τρίτης κατηγορίας με... δόσεις!...

Μάλιστα κύριοι «εθνικιστές»! Αφτό το κατάντημα σας επιφυλάσσουν τ' αφεντικά σας. Κηδεία με δόσεις...