Όλα αυτά τα χρόνια της νιότης του, ο Χίτλερ ζούσε τη ζωή ενός κοσμοκαλόγερου. Η μεγαλύτερη επιθυμία του ήταν να αποσυρθεί από τον κόσμο. Καρδιά μοναχική, περιπλανηθηκε αρκετά , συντηρήθηκε με πενιχρά γεύματα, αλλά καταβρόχθισε το περιεχόμενο των βιβλίων , τριών δημόσιων βιβλιοθηκών. Απείχε από συναναστροφές και είχε λίγους φίλους. Είναι σχεδόν αδύνατο να φανταστεί κανείς μια άλλη παραπλήσια πορεία σαν τη δική του, ένας άνδρας να ρίχνεται στον αγώνα με τόσα λίγα εφόδια και τελικά να καταφέρνει να ανεβεί τόσο ψηλά. Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν ο γιος ενός βασιλιά. Ο Ναπολέων, προερχόμενος από εύπορη και ισχυρή οικογένεια, ήταν Στρατηγός στα 24 χρόνια του. Δεκαπέντε χρόνια μετά τη Βιέννη, ο Χίτλερ εξακολουθούσε να είναι ένας άγνωστος δεκανέας. Χιλιάδες άλλοι είχαν χίλιες φορές περισσότερες ευκαιρίες από αυτόν για να αφήνουν το σημάδι τους στον κόσμο.
Ο Χίτλερ δεν νοιαζόταν ιδιαίτερα για τη προσωπική του ζωή . Στη Βιένη είχε ζήσει σε στενάχωρα άθλια δωμάτια . Αυτό όμως δεν στάθηκε εμπόδιο, να νοικιάσει ένα πιάνο, που καταλάμβανε το μισό του δωμάτιο, και να αφοσιωθεί στη σύνθεση της όπερας .Έζησε με ψωμί, γάλα και λαχανόσουπες . Η φτώχεια του ήταν πραγματική . Δεν διέθετε ούτε παλτό . Τις ημέρες που χιόνιζε, φτυάριζε χιόνι .Κουβαλούσε αποσκευές στο σιδηροδρομικό σταθμό .Πέρασε πολλές εβδομάδες στα άσυλα για άστεγους.Δεν σταμάτησε όμως ποτέ να να ζωγραφίζει ή να διαβάζει.
Παρά την απόλυτη φτώχεια του ο Χίτλερ είχε καταφέρει κατά κάποιο τρόπο, να διατηρεί μια αξιοπρεπή εμφάνιση. Οι άνθρωποι που του νοίκιασαν τα σπίτια τους στη Βιέννη και στο Μόναχο, είχαν να λένε για τη πολιτισμένη και τη ευχάριστη παρουσία του. Η συμπεριφορά του ήταν άψογη . Το δωμάτιό του ήταν σε απόλυτη τάξη , τα λίγα του υπάρχοντα μεθοδικά τακτοποιημένα και τα ρούχα του με επιμέλεια κρεμασμένα και διπλωμένα. Έπλενε και σιδέρωνε τα ρούχα του, κάτι που πολλοί λίγοι άνδρες εκείνες τις εποχές, συνήθιζαν να κάνουν. Χρειαζόταν ελάχιστα για την επιβίωσή του και τα χρήματα από τη πώληση των λίγων πινάκων του ήταν αρκετά για να καλύψουν τις ανάγκες του. Εντυπωσιασμένος από την ομορφιά της εκκλησίας σε ένα μοναστήρι Βενεδεκτίνων όπου συμετείχε σαν μέλος της χορωδίας και είχε προσφέρει τις υπηρεσίες του σαν παπαδάκι , ο Χίτλερ έκανε σχέδια, έστω και φευγαλέα, να γίνει βενεδικτίνος μοναχός.
Έχει αρκετό ενδιαφέρον να πούμε ότι εκείνη την εποχή κάθε φορά που πήγαινε εκεί για να πάρει μέρος στη λειτουργία, ήταν υποχρεωμένος να περνά κάτω από μια σβάστικα, ένα σύμβολο που ποτέ δεν είχε ξαναδεί , ένα σύμβολο με τη μορφή θυρεού που ήταν σκαλισμένο πάνω από τη πύλη του μοναστηριού. Ο πατέρας του , ένας τελωνειακός υπάλληλος ήθελε ο γιος του να ακολουθήσει τα βήματά του και να γίνει δημόσιος υπάλληλος. Κάποιος κηδεμόνας του αργότερα τον ενθάρρυνε να γίνει μοναχός. Αντί γι αυτό ο Χίτλερ πήγε ή καλύτερα έφυγε τρέχοντας για τη Βιέννη. Και εκεί , με τις πνευματικές του φιλοδοξίες κομμάτια από τη γραφειοκρατική μετριότητα της ακαδημίας , επέστρεψε στην απομόνωση και στη περισυλλογή.
Παρά την απόλυτη φτώχεια του ο Χίτλερ είχε καταφέρει κατά κάποιο τρόπο, να διατηρεί μια αξιοπρεπή εμφάνιση. Οι άνθρωποι που του νοίκιασαν τα σπίτια τους στη Βιέννη και στο Μόναχο, είχαν να λένε για τη πολιτισμένη και τη ευχάριστη παρουσία του. Η συμπεριφορά του ήταν άψογη . Το δωμάτιό του ήταν σε απόλυτη τάξη , τα λίγα του υπάρχοντα μεθοδικά τακτοποιημένα και τα ρούχα του με επιμέλεια κρεμασμένα και διπλωμένα. Έπλενε και σιδέρωνε τα ρούχα του, κάτι που πολλοί λίγοι άνδρες εκείνες τις εποχές, συνήθιζαν να κάνουν. Χρειαζόταν ελάχιστα για την επιβίωσή του και τα χρήματα από τη πώληση των λίγων πινάκων του ήταν αρκετά για να καλύψουν τις ανάγκες του. Εντυπωσιασμένος από την ομορφιά της εκκλησίας σε ένα μοναστήρι Βενεδεκτίνων όπου συμετείχε σαν μέλος της χορωδίας και είχε προσφέρει τις υπηρεσίες του σαν παπαδάκι , ο Χίτλερ έκανε σχέδια, έστω και φευγαλέα, να γίνει βενεδικτίνος μοναχός.
Έχει αρκετό ενδιαφέρον να πούμε ότι εκείνη την εποχή κάθε φορά που πήγαινε εκεί για να πάρει μέρος στη λειτουργία, ήταν υποχρεωμένος να περνά κάτω από μια σβάστικα, ένα σύμβολο που ποτέ δεν είχε ξαναδεί , ένα σύμβολο με τη μορφή θυρεού που ήταν σκαλισμένο πάνω από τη πύλη του μοναστηριού. Ο πατέρας του , ένας τελωνειακός υπάλληλος ήθελε ο γιος του να ακολουθήσει τα βήματά του και να γίνει δημόσιος υπάλληλος. Κάποιος κηδεμόνας του αργότερα τον ενθάρρυνε να γίνει μοναχός. Αντί γι αυτό ο Χίτλερ πήγε ή καλύτερα έφυγε τρέχοντας για τη Βιέννη. Και εκεί , με τις πνευματικές του φιλοδοξίες κομμάτια από τη γραφειοκρατική μετριότητα της ακαδημίας , επέστρεψε στην απομόνωση και στη περισυλλογή.
 |
| Alois Hitler |
 |
| Klara Poelzl |
Χαμένος στη μεγάλη πρωτεύουσα της Αυστροουγγαρίας αναζήτησε το πεπρωμένο του.
Στη διάρκεια των πρώτων 30 χρόνων της ζωής του Hitler η ημερομηνία 20 Απριλίου 1889, δεν σήμαινε τίποτα σε κανένα. Είχε γεννηθεί εκείνη την ημέρα στο Braunau, μια μικρή πόλη στη κοιλάδα του Inn . Στη διάρκεια της εξορίας του στη Βιέννη , συχνά σκεφτόταν το ταπεινό σπιτικό του , και ειδικά τη μητέρα του . Όταν αυτή αρρώστησε ,εγκατέλειψε τη Βιέννη και επέστρεψε πίσω για να τη συμπαρασταθεί. Για εβδομάδες τη περιποιόταν , έκανε όλες τις οικιακές εργασίες, και τη στήριξε όπως ο πιο αγαπημένος από τα παιδιά. Όταν τελικά πέθανε , παραμονή των Χριστουγέννων, ο πόνος του ήταν απέραντος.Συγκλονισμένος από το γεγονός έθαψε τη μητέρα στο νεκροταφείο της μικρής πόλης "Δεν έχω δει ποτέ μου κανένα τόσο βασανισμένο από θλίψη" είπε ο γιατρός της μητέρας του , που συνέβαινε να είναι Εβραίος.
Ο Χίτλερ δεν είχε ακόμα εστιάσει το ενδιαφέρον του αποκλειστικά στη πολιτική αλλά κατά βάθος πίστευε ότι αυτή ήταν η καριέρα που τον συγκινούσε περισσότερο. Η πολιτική σε τελευταία ανάλυση βασίζεται πάνω στο πάθος για τη τέχνη. Ο λαός ,οι μάζες θα μπορούσαν γίνουν ο πηλός που χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης για να δώσει σχήμα σε μια αθάνατη δημιουργία. Ο ανθρώπινος πηλός προορίζεται να γίνει στα χέρια του ένα όμορφο έργο τέχνης σαν ένα από τα μαρμάρινα γλυπτά του Μύρωνα, σαν ένας πίνακας ζωγραφικής του Hans Makart, ή σαν τη Τριλογία του βαγνερικού δακτυλιδιού.
Η αγάπη του για τη μουσική , τη τέχνη και την αρχιτεκτονική δεν τον απέσπασαν από τη πολιτική ζωή και τα κοινωνικά δρώμενα της Βιέννης. Στη προσπάθειά του να επιβιώσει εργάστηκε σαν κοινός εργάτης , στο πλευρό άλλων εργαζομένων.Ήταν ένας σιωπηλός θεατής , αλλά δεν του ξέφευγε τίποτα: ούτε η ματαιοδοξία και ο εγωισμός της μπουρζουαζίας ούτε η ηθική και υλική εξαθλίωση του λαού και ακόμα περισσότερο των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων που που όλο και περισσότερο γέμιζαν τις μεγάλες λεωφόρους της Βιέννης με τις καρδιές τους πλημμυρισμένες από οργή... Είχε εκπλαγεί επίσης από την αυξημένη παρουσία στη Βιέννη μουσάτων Ιουδαίων που φορούσαν καφτάνια , μια εμπειρία τελείως άγνωστη στο Λίντς.
"Πως μπορεί να λογίζονται Γερμανοί;" αναρρωτήθηκε. Διάβασε τις στατιστικές : στα 1860 υπήρχαν 69 ιουδαικές οικογένειες στη Βιέννη' σαράντα χρόνια μετά ήσαν 200,000. Υπήρχαν παντού .Παρατήρησε την εισβολή τους στα πανεπιστήμια και στα νομικά και ιατρικά επαγγέλματα και τη δραστηριότητα τους για την εξαγορά των εφημερίδων . Ο Χίτλερ έγινε μάρτυρας στις έντονες αντιδράσεις των εργαζομένων γι αυτή την διείσδυση , αλλά οι εργαζόμενοι δεν ήσαν μόνοι στη δυστυχία τους,Υπήρξαν πολύ σπουδαία άτομα στην Αυστρία και την Ουγγαρία που δεν έκρυψαν τη δυσφορία τους γι αυτό που θεωρούσαν σαν εχθρική εισβολή στη χώρα τους. Ο Δήμαρχος της Βιέννης , ένας Χριστιανοδημοκράτης και ικανότατος ρήτορας έκανε μεγάλη εντύπωση στο Χίτλερ όταν τον άκουσε.
Επιπλέον ο Χίτλερ ήταν ανήσυχος για τα 8.000.000 Γερμανών της Αυστρίας που ήσαν ξεκομμένοι από τη Γερμανία και για το λόγο αυτό στερημένοι από τη νόμιμη γερμανική ιθαγένεια.. Είδε τον Αυτοκράτορα Φραγκίσκο Ιωσήφ σαν ένα πικραμένο και ασήμαντο γεράκο ανίκανο να αντινετωπίσει τα προβλήματα της ημέρας και τις απαιτήσεις του μέλλοντος..
Στη διάρκεια των πρώτων 30 χρόνων της ζωής του Hitler η ημερομηνία 20 Απριλίου 1889, δεν σήμαινε τίποτα σε κανένα. Είχε γεννηθεί εκείνη την ημέρα στο Braunau, μια μικρή πόλη στη κοιλάδα του Inn . Στη διάρκεια της εξορίας του στη Βιέννη , συχνά σκεφτόταν το ταπεινό σπιτικό του , και ειδικά τη μητέρα του . Όταν αυτή αρρώστησε ,εγκατέλειψε τη Βιέννη και επέστρεψε πίσω για να τη συμπαρασταθεί. Για εβδομάδες τη περιποιόταν , έκανε όλες τις οικιακές εργασίες, και τη στήριξε όπως ο πιο αγαπημένος από τα παιδιά. Όταν τελικά πέθανε , παραμονή των Χριστουγέννων, ο πόνος του ήταν απέραντος.Συγκλονισμένος από το γεγονός έθαψε τη μητέρα στο νεκροταφείο της μικρής πόλης "Δεν έχω δει ποτέ μου κανένα τόσο βασανισμένο από θλίψη" είπε ο γιατρός της μητέρας του , που συνέβαινε να είναι Εβραίος.
Ο Χίτλερ δεν είχε ακόμα εστιάσει το ενδιαφέρον του αποκλειστικά στη πολιτική αλλά κατά βάθος πίστευε ότι αυτή ήταν η καριέρα που τον συγκινούσε περισσότερο. Η πολιτική σε τελευταία ανάλυση βασίζεται πάνω στο πάθος για τη τέχνη. Ο λαός ,οι μάζες θα μπορούσαν γίνουν ο πηλός που χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης για να δώσει σχήμα σε μια αθάνατη δημιουργία. Ο ανθρώπινος πηλός προορίζεται να γίνει στα χέρια του ένα όμορφο έργο τέχνης σαν ένα από τα μαρμάρινα γλυπτά του Μύρωνα, σαν ένας πίνακας ζωγραφικής του Hans Makart, ή σαν τη Τριλογία του βαγνερικού δακτυλιδιού.
Η αγάπη του για τη μουσική , τη τέχνη και την αρχιτεκτονική δεν τον απέσπασαν από τη πολιτική ζωή και τα κοινωνικά δρώμενα της Βιέννης. Στη προσπάθειά του να επιβιώσει εργάστηκε σαν κοινός εργάτης , στο πλευρό άλλων εργαζομένων.Ήταν ένας σιωπηλός θεατής , αλλά δεν του ξέφευγε τίποτα: ούτε η ματαιοδοξία και ο εγωισμός της μπουρζουαζίας ούτε η ηθική και υλική εξαθλίωση του λαού και ακόμα περισσότερο των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων που που όλο και περισσότερο γέμιζαν τις μεγάλες λεωφόρους της Βιέννης με τις καρδιές τους πλημμυρισμένες από οργή... Είχε εκπλαγεί επίσης από την αυξημένη παρουσία στη Βιέννη μουσάτων Ιουδαίων που φορούσαν καφτάνια , μια εμπειρία τελείως άγνωστη στο Λίντς.
"Πως μπορεί να λογίζονται Γερμανοί;" αναρρωτήθηκε. Διάβασε τις στατιστικές : στα 1860 υπήρχαν 69 ιουδαικές οικογένειες στη Βιέννη' σαράντα χρόνια μετά ήσαν 200,000. Υπήρχαν παντού .Παρατήρησε την εισβολή τους στα πανεπιστήμια και στα νομικά και ιατρικά επαγγέλματα και τη δραστηριότητα τους για την εξαγορά των εφημερίδων . Ο Χίτλερ έγινε μάρτυρας στις έντονες αντιδράσεις των εργαζομένων γι αυτή την διείσδυση , αλλά οι εργαζόμενοι δεν ήσαν μόνοι στη δυστυχία τους,Υπήρξαν πολύ σπουδαία άτομα στην Αυστρία και την Ουγγαρία που δεν έκρυψαν τη δυσφορία τους γι αυτό που θεωρούσαν σαν εχθρική εισβολή στη χώρα τους. Ο Δήμαρχος της Βιέννης , ένας Χριστιανοδημοκράτης και ικανότατος ρήτορας έκανε μεγάλη εντύπωση στο Χίτλερ όταν τον άκουσε.
Επιπλέον ο Χίτλερ ήταν ανήσυχος για τα 8.000.000 Γερμανών της Αυστρίας που ήσαν ξεκομμένοι από τη Γερμανία και για το λόγο αυτό στερημένοι από τη νόμιμη γερμανική ιθαγένεια.. Είδε τον Αυτοκράτορα Φραγκίσκο Ιωσήφ σαν ένα πικραμένο και ασήμαντο γεράκο ανίκανο να αντινετωπίσει τα προβλήματα της ημέρας και τις απαιτήσεις του μέλλοντος..
(Προηγούμενο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου