Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗ JAMES CLEVELAND OWENS

O James Cleveland Owens, γνωστός και σαν Jesse [1] υπήρξε ένας αφροαμερικανός αθλητής , που με τα χρώματα των ΗΠΑ κέρδισε, στα 1936, στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου, 4 χρυσά μετάλλια . Το όνομά του και κυρίως το μαύρο δέρμα του κορμιού του, χρησιμοποιήθηκαν με τρόπο έντεχνο από τον στρατευμένο εναντίον του Εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος,διεθνή τύπο για την ανάπτυξη μιας παραφιλολογίας σύμφωνα με την οποία ο ρατσιστής Χίτλερ βαθιά ταπεινωμένος από τις θεαματικές επιτυχίες ενός "μη Άριου " αθλητή αρνήθηκε να το συγχαρεί , αποχωρώντας μάλιστα εσπευσμένα από το Στάδιο. 

Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική......

O James Cleveland Owens, γεννήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 1913 στο Oakville της Αλαμπάμα . Εγγόνι σκλάβου, παιδί εργάτη στις βαμβακοφυτείες του Νότου πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του με πολλές στερήσεις. Στα 9 του χρόνια, η πολυμελής οικογένεια, αναζητώντας καλύτερη τύχη, μετακινήθηκε στο Κλήβελαντ του Οχάιο . Το βιοτικό της επίπεδο δε σημείωσε σημαντικές βελτιώσεις αλλά ο νεαρός Owens, μπόρεσε να συνεχίσει τις σπουδές του σε ένα κανονικό σχολείο, τελείως διαφορετικό από το μονοτάξιο του Νότου . Όπως και στο Oakville έτσι και στο Κλήβελαντ εξακολούθησε να εργάζεται ευκαιριακά στα πλαίσια της βελτίωσης του πενιχρού οικογενειακού εισοδήματος. Ο αθλητισμός ήταν μια διέξοδος για τις ελεύθερες ώρες του. Οι επιδόσεις του στον αγώνα δρόμου και στο άλμα εις μήκος σύντομα τον έκαναν να ξεχωρίζει από τους άλλους νέους. Εικοσάχρονος έλαβε μέρος στο πρωτάθλημα των νέων και για πρώτη φορά η τεχνική και οι επιδόσεις του τράβηξαν πάνω του τη προσοχή των αθλητικών παραγόντων. 

Οι επιδόσεις του αυτές και πάνω από όλα οι δυνατότητες να πετύχει ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες, του άνοιξαν διάπλατα το δρόμο για το Κρατικό Πανεπιστήμιο του Οhio . Από το σημείο αυτό και μετά, η ενασχόληση του με τον αθλητισμό συνεχίστηκε πάνω σε καθαρά επαγγελματικές βάσεις.

Στις 25 Μαίου 1935 πήρε μέρος στο Big Ten meet που πραγματοποιείται στο Ann Arbor, του Michigan, και πέτυχε παγκόσμιο ρεκόρ στο άλμα εις μήκος με 8,13 μέτρα [2]

Το 1936 είναι χρονιά που το Βερολίνο προετοιμάζεται να φιλοξενήσει τους αθλητές όλου του κόσμου στα πλαίσια των ΧΙ Ολυμπιακών αγώνων . Οι φιλελεύθεροι ειδικά της Μεγάλης Βρετανίας ,της Γαλλίας και των ΗΠΑ συνέχιζαν σε κάθε ευκαιρία να καταγγέλλουν  την αντισημιτική πολιτική της Γερμανικής κυβέρνησης και ζητούσαν ανοικτά την αποχή των αθλητών από τη διοργάνωση . Η Αμερικανική κυβέρνηση μάλιστα ζήτησε από τη Κυβέρνηση του Βερολίνου μια σειρά από διαβεβαιώσεις πριν πει το τελικό ναι. Έκρουε ανοικτές θύρες[3]. Στο τέλος μια δεκάδα μαύρων αθλητών πέρασε στο δυναμικό της Εθνικής Ομάδας. Ανάμεσα σε αυτούς και ο πολλά υποσχόμενος James Owens . 

Στη ρατσιστική Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία ο Όουενς διαπίστωσε με τα μάτια του ότι η εικόνα που περίμενε να δει λόγω της προπαγάνδας του διεθνούς τύπου,  ήταν πολύ διαφορετική από τη πραγματικότητα. Στο ολυμπιακό χωριό, στα ξενοδοχεία , στα εστιατόρια , και σε κάθε σημείο της πρωτεύουσας οι μαύροι Αθλητές αντιμετωπίζονται όπως ακριβώς οι λευκοί [3]. Ο ίδιος γεύεται την αγάπη του κόσμου που φτάνει στα όρια της υπερβολής. Η ανταπόκριση του Έλληνα αθλητικογράφου Τάκη Σακελλαρίου από το Βερολίνο, είναι απόλυτα χαρακτηριστική για το τρόπο που οι Γερμανοί αντιμετώπισαν τον Αμερικανό αθλητή.

"Ο δημοφιλέστερος άσσος της ΧΙ Ολυμπιάδος ασφαλώς είναι ο νέγρος Τζέσε Όουενς , ο οποίος τρεις φορές ως γνωστόν εφόρεσε το Ολυμπιακό στεφάνι του νικητού . "Η μαύρη ανεμοζάλη" όπως ταποκαλείται εις την Αμερικήν είναι παιδί ακόμα. Μόλις 22 χρονών .Η πλαστικότης του κορμιού του και η ευλυγισία του αποτελούν θαύμα. Είναι ένας μπρούτζινος Απόλλωνας αφού το σοκολατί ανοικτό χρώμα του δεν μπορεί να χαρακτηρισθή ως μαύρο. Ο Όουενς είναι προϊόν της καινούριας ράτσας της επιμιξίας των Αμερικανών με τους μαύρους. Οπλισμένος με υπέροχα σωματικά και ψυχικά χαρίσματα αποτελεί σύμβολον και πρότυπον μιας ράτσας που εξελίσσεται συνεχώς. Ο νέγρος εξ άλλου είναι συμπαθέστατος.Τα κατσαρά του μαλλάκια το βαθυμελάχροινο πρόσωπό του, τα μαργαριταρένια του ...δόντια και τα φτερωτά του πόδια εδημιούργησαν κύκλον θαυμαστών που τον ενοχλούν με τις πιο παράξενες αξιώσεις. Κορίτσια όλων των φυλών κι όλων των Εθνών πολιορκούν τ΄ολυμπιακό χωριό και ζητούν τον νέγρον να τους υπογράψη αυτόγραφα, να τους διηγηθή την καριέρα του και να τους μιλήση...... Εις το Ολυμπιακό Χωριό τον περιποιούνται εξαιρετικά όλοι. Είναι το χαϊδεμένο παιδί των αθλητών, προπονητών κλπ. Ο Αμερικανός προπονητής του ένας αγαθός ολοστρόγγυλος Νεουρκέζος έχει τη γνώμη ότι ο νέγρος του είναι άξιος να επιτύχη εις τα 100 μέτρα χρόνους κάτω των 10'' και στο άλμα απλούν 9 μέτρα![4] 

Την 1η Αυγούστου, ενώ στην Ισπανία ο εμφύλιος συνεχίζεται για δεύτερη εβδομάδα, στο σημαιοστολισμένο Βερολίνο πραγματοποιείται η τελετή έναρξης της 11ης Ολυμπιάδας. Ο βιογράφος του Χίτλερ Toland επιχειρεί να περιγράψει εκείνες τις στιγμές.

The opening ceremonies on August ι were blessed by a clear blue sky. That afternoon Hitler led the parade to the stadium down the Via Triumphalis. His car, followed by a long caravan, proceeded slowly down the ten-mile boulevard, protected from the crowds by 40,000 Brownshirts and other guards. When the procession reached the stadium Hitler, in the simplest uniform, and the two Olympic officials strode forward, followed by the King of Bulgaria, crown princes from Sweden, Greece and Italy, and Mussolini's sons. They marched through the tunnel into the world's largest stadium to be greeted by a brassy voluntary from thirty trumpets. The orchestra, led by Richard Strauss and assisted by a chorus of 3000, broke into "Deutschland uber Alles" followed by the "Horst Wessel Lied" and the "Olympic Hymn," composed by Strauss for the occasion. The crowd of 110,000 cheered as Hitler took his place in the official stand. Some of the delegations used the Olympic salutation, a stiff right arm ex­tended to the side but, to the delight of the audience, Austrians modified this to the Nazi salute. The Bulgarians outdid them by adding a smart goose step. The greatest applause came for the 250-member French team, whose salute was more Roman than Olympian. They were followed by the British in straw hats who, by merely executing an "eyes right," offended numerous onlookers. The Americans got the least applause, and some de­rogatory stamping of feet, as they passed the Tribune of Honor, eyes right, without even dipping their flag.[5]

Είναι σχεδόν απόλυτα επιβεβαιωμένο ότι στη διάρκεια της πρώτης ημέρας των αγώνων (2 Αυγούστου ) ο Φύρερ δεν μπόρεσε να ελέγξει ούτε να κρύψει τον ενθουσιασμό του για τις γερμανικές διακρίσεις και αυτός ακριβώς ο ενθουσιασμός καταγράφηκε από τα τηλεοπτικά μέσα . Όπως διαβεβαιώνει ο βιογράφος του Toland :

The next day Hitler was present to congratulate Hans Wolke, a Ger­man, for breaking the Olympic record for the shot-put. He also congrat­ulated the three Finns who swept the 10,000-meter run as well as the German women who placed first and second in the javelin throw. By the time the German entrants in the high jump were eliminated it was dark and so not there to shake hands with the three American winners, two of whom were black.[6] 

Το γεγονός αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο από τα μέλη της Ολυμπιακής επιτροπής. Γνωρίζοντας ότι τα μάτια όλου του κόσμου ήταν στραμμένα πάνω στη Γερμανική πρωτεύουσα και σε όσα λάμβαναν χώρα σ αυτή, και σε μια προσπάθεια να προστατέψουν το Καγκελάριο από εκδηλώσεις που θα μπορούσαν να παρεξηγηθούν, χαρακτηριζόμενες μεροληπτικές , αντέδρασαν με ετοιμότητα. Το ίδιο κιόλας βράδυ ο Πρόεδρος της Ολυμπιακής επιτροπής απέστειλε στο Γερμανό καγκελάριο επιστολή μέσα από την οποία τονιζόταν ότι σαν τιμητικός προσκεκλημένος της μεγάλης αυτής Διεθνούς εκδήλωσης, είχε την υποχρέωση να τηρήσει απέναντι στους ολυμπιονίκες αθλητές μια ενιαία και όχι επιλεκτική συμπεριφορά. Με λίγα λόγια έπρεπε να αποφασίσει αν θα χαιρετούσε  όλους τους Ολυμπιονίκες δίχως εξαιρέσεις ή θα τηρούσε μια διακριτική στάση ουδετερότητας.Ύστερα από αυτή τη διακριτική σύσταση ο Χίτλερ αναθεώρησε τη συμπεριφορά του και αποφάσισε να τηρήσει μια αυστηρή ουδετερότητα απέναντι σε όλους τους αθλητές. 

Η απόφαση έχει παρθεί, όταν στις 3 Αυγούστου ο Owens κέρδισε  το πρώτο του χρυσό στα 100 μέτρα με χρόνο 10,3'. Ο ίδιος έδειχνε  έκπληκτος για τη μεγάλη του επιτυχία και στους δημοσιογράφους δήλωσε:

Δεν γνωρίζω πως επέτυχα το νέον παγκόσμιον  ρεκόρ. Ενόμιζα ότι  είχα πτερά.Το θαυμάσιον περιβάλλον με επηρέασε σημαντικώς. Ησθανόμην μίαν χαράν  και χωρίς κανένα  κόπον διέτρεξα  το διάστημα.[7]

Στις 4 Αυγούστου ημέρα που στην Ελλάδα εγκαθιδρύεται μια προαναγγελθείσα δικτατορία, στο Βερολίνο η προσοχή και το ενδιαφέρον των θεατών επικεντρώθηκε για δεύτερη φορά πάνω στον Όουενς και τη προσπάθειά του να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο , στο άλμα εις μήκος. Το χρυσό διεκδικεί και ο Luz Long που θεωρείται ο καλύτερος Γερμανός αθλητής . Στο αγώνισμα αυτό νικητής τελικά αναδείχτηκε ο Όουενς με 8,06 μέτρα . Ο Γερμανός Luz Long ακολούθησε δεύτερος στη κατάταξη  με 7,87 μέτρα [8].

Ήταν η ώρα να ξεσπάσει το σκάνδαλο. Απόγευμα προχωρημένο, στην εξέδρα των επισήμων, η θέση του  Φύρερ ήταν άδεια. Οι δημοσιογράφοι έσπευσαν να ρωτήσουν τον ολυμπιονίκη , αν ο Χίτλερ , πριν αποχωρήσει, τον συνεχάρη για τη νίκη του. Ο αθλητής που ασφαλώς υποψιαζόταν  ότι η περίπτωσή του είχε ξεφύγει  από τα στενά αθλητικά όρια και αποκτούσε χαρακτηριστικά μιας υπόγειας πολιτικής αντιπαράθεσης, απρόβλεπτων διαστάσεων ,  απάντησε  αρνητικά, με τρόπο μάλιστα λακωνικό . 

Αν οι δημοσιογράφοι φρόντιζαν να κάνουν την ίδια ερώτηση και στους "άριους" πρωταθλητές στα αγωνίσματα εκείνης της ημέρας, πάλι την ίδια απάντηση θα έπαιρναν. 

Στις 5 Αυγούστου ο Owens διεκδίκησε το τρίτο του χρυσό στα 200 μέτρα. Κέρδισε με ευκολία τη πρώτη θέση σημειώνοντας μάλιστα καινούριο  ολυμπιακό ρεκόρ με χρόνο  20,7 δευτερόλεπτα. Δεύτερος ανέβηκε στο βάθρο των νικητών ένας άλλος μαύρος Αμερικανός , ο μεγαλύτερος αδελφός του Jackie Robinson,  ο Mack, με 21,1'και τρίτος ο Ολλανδός Osendarp με 21,3' .

Με το αγώνισμα στα 200 μέτρα ολοκληρώθηκε θεωρητικά η συμμετοχή του αθλητή στους Ολυμπιακούς αγώνες του Βερολίνου . Μόνο θεωρητικά. 

Στις 9 Αυγούστου ημέρα διεξαγωγής του αθλήματος της σκυταλοδρομίας 4Χ100  ο  Όουενς αιφνιδιάστηκε  από την απόφαση του υπεύθυνου της αμερικανικής ομάδας και παλαιού αθλητή, να αντικαταστήσει μαζί με τον επίσης μαύρο Metcalfe τους Marty Glickman and Sam Stoller, αθλητές στο αγώνισμα της σκυταλοδρομίας.

Η απόφαση αυτή δημιούργησε  όπως είναι φυσικό καινούριες ιστορίας συνωμοσίας , που  γιγαντώθηκαν όταν έγινε γνωστό ότι επρόκειτο για την αντικατάσταση δύο εβραίων αθλητών. Μια ιστορία στήθηκε σε χρόνο μηδέν.  Μετά τις νίκες Όουενς, θορυβημένοι οι υπεύθυνοι της γερμανικής αποστολής  για μια ενδεχόμενη νίκη της αμερικανικής ομάδας που θα είχε σαν  μοιραίο επακόλουθο την απονομή χρυσών μεταλλίων σε δύο Εβραίους προχώρησαν στο αυτονόητο.  Απαίτησαν τον αποκλεισμό τους, και το αίτημά τους αυτό φαίνεται πως συνάντησε την απόλυτη κατανόηση της Αμερικανικής πλευράς (!!!).

Για μια ακόμα φορά η αλήθεια ήταν διαφορετική. Οι επιτυχίες του Όουενς ασφαλώς και προβλημάτισαν τους Γερμανούς, πρόσωπα και ταχτικές επανεξετάστηκαν και ειδικά στο αγώνισμα της σκυταλοδρομίας επιστράτευσαν ότι καλύτερο διέθεταν. Ο γερμανικός πυρετός όπως είναι λογικό επηρέασε και το αμερικανικό στρατόπεδο.Και εδώ υπήρξε μια σημαντική ανακατάταξη δυνάμεων με αποκορύφωμα την αντικατάσταση των δύο αθλητών όχι γιατί ήσαν Εβραίοι αλλά γιατί στη κατάταξη των προκριματικών στη Νέα Υόρκη, είχαν καταλάβει τη 5η και 6η θέση αντίστοιχα.  Οι Αμερικανοί κρατούσαν τα πρωτεία του αγωνίσματος από τους Ολυμπιακούς του 1920 και ασφαλώς δεν είχαν καμιά διάθεση να διακινδυνεύσουν. Τελικά οι αλλαγές έπιασαν τόπο [12 ] 

Συνεχίζοντας τη παράδοση οι  Αμερικανοί, κέρδισαν ξανά τη πρώτη θέση με  δεύτερους τους Ιταλούς. Οι Γερμανοί περιορίστηκαν στη τρίτη θέση......

Στις 16 Αυγούστου με μια θεαματική τελετή λήξης των αγώνων έπεσε η αυλαία της κορυφαίας αυτής αθλητικής εκδήλωσης [13]. 

Οι Αμερικανοί αθλητές επιβιβάσθηκαν στο υπερωκεάνιο Queen Mary και πήραν το δρόμο της επιστροφής για την πατρίδα.. 

Στις 24 Αυγούστου η αμερικανική ομάδα έφτασε  στη Νέα Υόρκη και οι αθλητές έγιναν αντικείμενα  θερμής υποδοχής από πλήθος κόσμου. Κυκλωμένος από μικρόφωνα και δημοσιογράφους ο Όουενς κλήθηκε να απαντήσει σε μια σειρά από  ερωτήσεις που είχαν να κάνουν με τις εντυπώσεις του  αναφορικά με τους αγώνες , τη ρατσιστική Γερμανία ,  το Χίτλερ και την απαράδεκτη συμπεριφορά απέναντί του.  
Ο αθλητής από τις ημέρες του Βερολίνου γνώριζε πολύ καλά τι έπρεπε να πει για να γίνει αρεστός σε ένα σύστημα, που παντοδύναμο κρατούσε τα πάντα κάτω από τον έλεγχο του και έτρεφε ιδιαίτερη αδυναμία αν όχι στις κατασκευασμένες, τουλάχιστον  στις  επιλεκτικές αλήθειες .
Παρ΄όλα αυτά, και παρ΄όλες τις συστάσεις που του έγιναν να προσαρμόσει τη συμπεριφορά του  στις ανάγκες των καιρών, προτίμησε να επιμείνει στις δικές του αλήθειες , έχοντας συνείδηση  ότι σε πολλά αυτιά κάθε άλλο παρά ευχάριστα θα ακούγονταν.  Αντί να εκφράσει τη δυσφορία και το θυμό του για το απάνθρωπο ρατσιστικό καθεστώς που γνώρισε εκεί πέρα στην Ευρώπη , χρησιμοποίησε αντίθετα ένα λόγο συναινετικό που χαρακτηρίζονταν από μία θαυμαστή μετριοπάθεια και φανέρωναν έναν άνθρωπο κατασταλαγμένο και ισορροπημένο. 

Ο ανταποκριτής  του "Τύπου των σπορ του Pittsburgh" παρουσίασε  τις πρώτες δηλώσεις του  αθλητή με τον παρακάτω τρόπο  : 

Fuhrer Adolf Hitler's failing to receive him after he won the 100 meters dash didn't disappoint him , he said, because he realized that the German leader was a busy man and had to limit his time at the games. Germans were good sportsmen and their organization of the games was faultless, he said. [14] 

Σ΄αυτή την ίδια συνέντευξη έκανε για πρώτη φορά αναφορά σε ένα άγνωστο μέχρι τότε γεγονός, που από μόνο του ανέδειξε κάτω από διαφορετική οπτική τη τόσο αμφιλεγόμενη συμπεριφορά του Φύρερ της Γερμανίας, στα πλαίσια  μιας ιστορίας που ο ο ίδιος ο Αvery Βrundage Πρόεδρος τότε της  USOC [15] είχε εύστοχα χαρακτηρίσει " fairy tale":[16]

Hitler had a certain time to come to the stadium and a certain time to leave. It happened he had to leave before the victory ceremony after the 100 meters. But before he left I was on my way to a broadcast and passed near his box. He waved at me and I waved back. I think it was bad taste to criticize the 'man of the hour' in another country. [17]

Τέλος για την αντιμετώπιση που είχε από τους Γερμανούς η θέση του αθλητή ήταν  απόλυτη. 

... I was treated marvelous by everyone" said Owens."Anything any of the Americans athletes, including  myself , wanted they got for us. My biggest thrill was when the American  flag was raised after my victory in the 100 meters. My hardest event was the broad jump." [18]

Στις 13 Σεπτεμβρίου στο Canyon of Heroes του Broadway οργανώθηκε για χάρη των αθλητών μια κλασσική αμερικανική ticker-tape parade . Τελευταία αναλαμπή , μιας μεγάλης γιορτής που είχε φτάσει στο τέλος της, στάθηκε η μεγάλη δεξίωση στο Waldorf-Astoria η οποία, παρά τις όποιες προσδοκίες, στάθηκε για τον Όουενς μια επιπλέον πικρή εμπειρία. Αν και τιμώμενο πρόσωπο, του συνέστησαν διακριτικά αντί για τη κύρια είσοδο να προτιμήσει τη πόρτα υπηρεσίας και ν ' ανεβεί στο λαμπερό χώρο της δεξίωσης χρησιμοποιώντας τον υπηρεσιακό αναβατήρα,προορισμένο για μεταφορά προσωπικού και εμπορευμάτων. Μια ανακοίνωση που εκδόθηκε εκείνες τις ημέρες από το Λευκό Οίκο ερμηνεύθηκε σαν μια προσπάθεια της Επίσημης Πολιτείας να επανορθώσει έστω και αργά μια σειρά από σημαντικές παραλείψεις σε βάρος του μαύρου αθλητή. Αυτή η ανακοίνωση, εκδήλωσε τη πρόθεση του Αμερικανού Προέδρου να συναντηθεί με τον Ολυμπιονίκη , και να το συγχαρεί για τη μεγάλη του επιτυχία. Δυστυχώς επρόκειτο για μια πρωτοβουλία δίχως συνέχεια ή καλύτερα για μια αβάσιμη φήμη. Το 1936 ήταν για την Αμερική έτος εκλογών και στη Δημοκρατική Αμερική ένας μαύρος στο λευκό Οίκο, μπορούσε να ανατρέψει ευαίσθητες πολιτικές ισορροπίες. Για την ιστορία ο Πρόεδρος Roosevelt όχι μόνο αρνήθηκε να δεχτεί τον Αθλητή στο Λευκό Οίκο αλλά αρνήθηκε ακόμα και να εκτεθεί, με την αποστολή ενός απλού συγχαρητήριου τηλεγραφήματος.

Πολυάσχολο το Αμερικανικό Κράτος ξέχασε γρήγορα το μαύρο Αθλητή. Οι χορηγοί του γύρισαν τη πλάτη, πολλοί υποστηρικτές του εξαφανίστηκαν. Για να επιβιώσει ο ίδιος και για να συντηρήσει την οικογένειά του, κατέφυγε και πάλι σε "δουλειές του ποδαριού". Δούλεψε σαν υπάλληλος βενζινάδικου, σαν πωλητής, προσπάθησε δίχως επιτυχία να στήσει και να διαχειριστεί, κάποιες προσωπικές επιχειρήσεις. Για χάρη της επιβίωσης λοιπόν, ο λαμπρός αυτός αθλητής με τα 4 Ολυμπιακά χρυσά κατάντησε να συμμετέχει   σε γραφικούς αυτοσχέδιους αγώνες ταχύτητας με αντιπάλους άλογα , σκυλιά ακόμα και ανθρώπους , τη συμμετοχή των οποίων δελέαζε με τη παραχώρηση  ενός  σημαντικού  προβαδίσματος [20 ] .

Η κατάντια αυτή του λαμπρού αθλητή, που ενώ είχε κερδίσει την αγάπη και τον ανυπόκριτο θαυμασμό στη ρατσιστική Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία  πριν βρεθεί  αντιμέτωπος με την αδιαφορία και την απαξίωση μέσα στην ίδια του την πατρίδα, προκάλεσε  πολλά υποκριτικά σχόλια , αρνητικά τα περισσότερα. Σ΄ όλους αυτούς  τους επικριτές του είχε έτοιμη την απάντηση. 

"People said it was degrading for an Olympic champion to run against a horse, but what was I supposed to do?" "I had four gold medals, but you can't eat four gold medals." [21 ]

Η πικρία και η απογοήτευση  από τη καιροσκοπική συμπεριφορά Αμερικανού Προέδρου Ρούσβελτ απέναντί του, τον οδήγησαν στο χώρο των Ρεπουμπλικάνων. Τους επόμενους μήνες του 1936 στρατεύτηκε ανοιχτά υπέρ του Alf Landon [22] και πήρε ενεργό μέρος στη προεκλογική εκστρατεία με ομιλίες σε διάφορες πόλεις. 
Στηλιτεύοντας την υποκρισία όσων επιμένουν να ρωτούν για το αν ο Χίτλερ τελικά καταδέχτηκε να του σφίξει το χέρι, ο Όουενς απάντησε. 

« Είναι αλήθεια, ο Hitler δεν μου έσφιξε το χέρι  αλλά μέχρι τώρα δεν το έκανε ούτε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ .[23].» 

Από το γερμανικό ρατσισμό ο αθλητής πέρασε πολύ σύντομα στις ψευδαισθήσεις του Αμερικανικού ονείρου και δήλωσε με λόγο καταγγελτικό.

"When I came back to my native country, after all the stories about Hitler, I couldn't ride in the front of the bus," he said later. "I had to go to the back door. I couldn't live where I wanted. I wasn't invited to shake hands with Hitler but I wasn't invited to the White House to shake hands with the president either." [24] 

Στις 9 Οκτωβρίου 1936 μιλώντας σε ανοικτή συγκέντρωση των ρεπουμπλικάνων στη Βαλτιμόρη προχώρησε σε  σύγκριση των  δύο τόσο διαφορετικών συμπεριφορών, του Χίτλερ και του Ρούσβελτ.

"Some people say Hitler snubbed me. But I tell you, Hitler did not snub me. I am not knocking the President. Remember, I am not a politician, but remember that the President did not send me a message of congratulations because people said, he was too busy.[25]

Σχεδόν μια εβδομάδα αργότερα , στις 15 Οκτωβρίου 1936 ο Owens μίλησε σε μια άλλη συγκέντρωση μιας χιλιάδας μαύρων ρεπουμπλικάνων στο Kansas City  .Για μια ακόμη φορά ο λόγος του στάθηκε  καταγγελτικός. 

 "Hitler didn't snub me – it was our president who snubbed me. The president didn't even send me a telegram."[26]

(Συνέχεια και τέλος)

Υποσημειώσεις:

[ 1]  Τo όνομα Jesse το έλαβε από ένα καθηγητή του στο Cleveland όταν με τη χαρακτηριστική βαριά προφορά του Νότου. συστήθηκε σα J.C .
[ 2] Στα 1935, ο Owens παντρεύτηκε τη Ruth Solomon και μαζί της απέκτησε τρία κορίτσια:Τη Gloria, τη Beverly και τη Marlene.
[ 3] Αξίζει το κόπο να θυμηθούμε τa πικρόχολα σχόλια ενός δεδηλωμένου αντίπαλου του Εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος του γνωστού δημοσιογράφου William L. Shirer:

The Olympic games held in Berlin in August 1936 afforded the Nazis a golden opportunity to impress the world with the achievements of the Third Reich, and they made the most of it. The signs ”Juden unerwuenscht” (Jews Not Welcome) were quietly hauled down from the shops, hotels, beer gardens and places of public entertainment, the persecution of the Jews and of the two Christian churches temporarily halted, and the country put on its best behavior. 

No previous games had seen such a spectacular organization nor such a lavish display of entertainment. Goering, Ribbentrop and Goebbels gave dazzling parties for the foreign visitors – the Propaganda Minister’s ”Italian Night” on the Pfaueninsel near Wannsee gathered more than a thousand guests at dinner in a scene that resembled the Arabian Nights. The visitors, especially those from England and America, were greatly impressed by what they saw: apparently a happy, healthy, friendly people united under Hitler – a far different picture, they said, than they had got from reading the newspaper dispatches from Berlin. 

And yet underneath the surface, hidden from the tourists during those splendid late-summer Olympic days in Berlin and indeed overlooked by most Germans or accepted by them with a startling passivity, there seemed to be – to a foreigner at least – a degrading transformation of German life.(THE RISE AND FALL OF THE THIRD REICH A History of Nazi Germany σελ 206-7 )

[  4] Εφημερίδα ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ , 10 Αυγούστου 1936.

[  5] JohnToland Adolf Hitler Σελ 392. Ενδιαφέρουσα και η ανταπόκριση του Ε. Θωμόπουλου από το Βερολίνο ,που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ" στο φύλο της 4ης Αυγούστου 1936 
[  6] JohnToland Adolf Hitler Σελ 392-3 

[  7] Εφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ 4 Αυγούστου 1936
[  8]
[  9]
[10]
[11]
[12]
[13]
[14] The Pittsburg Press Sports 24 Αυγούστου 1936 σελ 26.
[15] United States Olympic Committee
[16]

[17] The Pittsburg Press Sports 24 Αυγούστου 1936 σελ 26. Πέρα από την ομολογία του αθλητή , το θέμα αν ο Χίτλερ αντάλλαξε  χειραψία με το  μαύρου αθλητή παραμένει ακόμα ανοικτό .Παραθέτω ενδεικτικά δύο χαρακτηριστικές μαρτυρίες εκ διαμέτρου αντίθετες. Η πρώτη έχει να κάνει με μια δήλωση του του πολυπαρασημοφορημένου πιλότου της Fleet Air Arm's, Eric Brown, ο οποίος στα 2014 σε μια έρευνα του BBC two δήλωσε δίχως μισόλογα "I actually witnessed Hitler shaking hands with Jesse Owens and congratulating him on what he had achieved." Σε μια διαφορετική κατεύθυνση κινείται ο συγγραφέας David Clay Large που στο βiβλίο του Nazi games επιχειρεί να καταδείξει ότι ο Χίτλερ παρέμενε ένας αμετανόητος ρατσιστής. Παρουσιάζει το Balbur von Schirach να ρωτά το Χίτλερ αν θα επιθυμούσε μια συνάντηση με τον Όουενς για να εισπράξει την απάντηση."Πιστεύεις πραγματικά ότι θα επιτρέψω στον εαυτό μου να φωτογραφηθώ ανταλλάσσοντας χειραψία με ένα νέγρο;"
[18] The Pittsburg Press Sports 24 Αυγούστου 1936 σελ 26.
[19]
[20] Τις πρώτες 10-20 γιάρδες στις 100
[21]
[22]
[23]
[24]
[25] The AFROAMERICAN 10/10/36  
[26] St. Joseph News-Press. 16/101936 Jeremy Schaap: Triumph: The Untold Story of Jesse Owens and Hitler's Olympics   

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΑΓΟΣ: Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΥ ΖΟΥΓΚΛΑΣ

     Στα  1882 οι Γερμανοι της Αυτοκρατοριας του Kaiser κατελαβαν την Νεα Γουινεα της Πολυνησιας.Την ανακηρυξαν προστατευομενη περιοχη,την ενσωματωσαν στις Αποικιες τους.Με τον παραφορο ενθουσιασμο των καινοφανων και απειρων αποικοικρατων ,και με τον γνωστο βορειο Ιδεαλισμο,προσπαθωντας να ερθουν σε επαφη με τους ιθαγενεις,για να κατανοησουν τα ηθη και τα εθιμα τους,τις προσφιλεις συνηθειες τους και την ιδιαιτερη Κουλτουρα τους οργανωσαν μια ερευνητικη εκστρατεια στα βαθη των δασων ,με επικεφαλής εικοσι χριστιανους Ιεραποστολους εκουσιως αοπλους και Καθολικες Καλογριες.Γνωριζαν εκ των προτερων οτι καποιες φυλες αυτοχθονων ηταν Καννιβαλοι.Παρα ταυτα ,πιστεψαν οτι θα τους εξανθρωπισουν με την διαδοση του ..θειου Λογου.Εμπλεοι ιερου Ζηλου και ψευδαισθησεων ,ξεκινησαν απο την Βαση τους με κατευθυνση την Ζουγκλα..Τις πρωτες ημερες διατηρουσαν επαφη με αγγελιαφορους απο τον γερμανικο Σταθμο..Συναντησαν τελικα τους Καννιβαλους,οι οποιοι αρχικως τους υποδεχθηκαν με μεγαλοπρεπεις τελετες και ανταλλαγη δωρων..Ομως οι εβδομαδες περνουσαν απο την πρωτη μερα της επισημου υποδοχης και τα ιχνη των Ιεραποστολων και των Καλογριων χαθηκαν....Καμμια επαφη..Ουδεις αγγελιαφορος..Οι Αξιωματικοι των γερμανικων Αρχων της παραλιακης Βασεως αρχισαν να ανησυχουν.Εστειλαν ενα ενοπλο αποσπασμα προς εντοπισμο τους....

.

     Οι γερμανοι Στρατιωτες ,μετα απο μια τυφλη περιπλανηση μεσα στην Ζουγκλα,ανακαλυψαν την φυλη των Καννιβαλων,οι οποιοι περιχαρεις οργανωσαν εκ νεου λαμπρες τελετες υποδοχης.Οταν οι Γερμανοι ηθελαν να μαθουν για την τυχη της αποστολης,οι Φυλαρχοι των Ιθαγενων,με αφοπλιστικη ειλικρινεια και εκπληκτικο αυθορμητισμο,τους απαντησαν αμεσως..Τους φαγαμε  χθες ...Πραγματι το κρεας τους ηταν θεσπεσιο.Και μαλιστα ,ειχαν ετοιμασει και νεα καζανια,για να καταβροχθισουν και τους Στρατιωτες..Πιστεψαν οτι οι  Αρχοντες ξενοι Επηλυδες στην Γη τους,προσφερονταν οικειοθελως να τους αποκαλυψουν τα μυστικα της δυναμεως τους ,με το να αποστελλουν νεανικες σαρκες ανθρωπων στα τελετουργικα τους μαγικα γευματα..Ετσι καθοριζε η πρωτογονη,χιλιοχρονη Κουλτουρα τους την ..γνωριμια μεταξυ διαφορετικων Λαων..Ενα εντυπωσιακο πολυπολιτιστικο Σοκ..και Δεος..Οι αφελεις Γερμανοι Στρατιωτες,..μπηκαν εγκαιρως στο νοημα..και τους γαζωσαν με τις σφαιρες...Ποιος ειχε δικαιο και ποιος αδικο;;;;Και οι δυο πλευρες αυτου του συναρπαστικου επεισοδιου ειχαν απλως,μια διαφορετικη προσεγγιση στην Εννοια του Δικαιου..και επραξαν αναλογως..Ασυμφωνια πολιτιστικων χαρακτηρων και Κουλτουρας..

.

     Αλλαγη Σκηνικου Χωρου και Χρονου.Στα τελη Απριλιου του 1941 οι γερμανικες στρατιωτικες Αρχες,ετοιμαζονταν πυρετωδως για την νικηφορα παρελαση των Στρατευματων τους στην Αθηνα,ενωπιον του Μνημειου του Αγνωστου Στρατωτου.Αντιπροσωπεια τους,μετεβη στον διορισμενο απο τον Στρατηγο Τσολακογλου ,γερμανοφιλο Ιατρο, Δημαρχο Αθηναιων Κωνσταντινο Μερμηγκα.Για ευλογους προληπτικους λογους προστασιας των στρατιωτων τους,απαιτησαν απο τον Δημαρχο ,να  τους παραδωσει εναν καταλογο με δεκα προκριτα μελη της κοινωνιας των Αθηνων,ετσι ωστε να τους συλλαβουν.Να τους κρατησουν Ομηρους ,μεχρι να ολοκληρωθει η παρελασις ,για να αποτραπουν ενδεχομενα Σαμποταζ και επειτα να τους απελευθερωσουν..Του εθεσαν ενα τελεσιγραφο δωδεκα Ωρων..Ο Κωνσταντινος Μερμηγκας τους απαντησε..Δεν χρειαζομαι ,Κυριοι,δωδεκα ωρες..για να συμπληρωσω τον καταλογο των Ομηρων..Χρειαζομαι μονον δωδεκα δευτερολεπτα..Και αμεσως πηρε ενα χαρτι ,εγραψε κατι γρηγορα και το παρεδωσε...

(Διαβάστε περισσότερα)

ΦΕΡΝΤΙΝΑΝΤ ΤΟΝΟΫ- ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΚΑΡΜΕΝ

Εις τις πρώτες γραμμές του μετώπου της κυβερνητικής παρατάξεως πολεμούν κορίτσια και νέες γυναίκες που φορούν επιδεικτικώς τα κόκκινα εμβλήματα του "Λαϊκού Μετώπου. Όπως έκαναν και οι Γαλλίδες πολίτιδες της επαναστάσεως του 1789.

Εις ολόκληρον την ισπανικήν χερσόνησον αι εργαζόμεναι γυναίκες συμμετέχουν  ενεργώς εις τον αγώνα  και αν δεν φθάνουν αριθμητικώς τους άρρενας συμπολεμιστάς των, τους συναγωνίζονται όμως με τον ιδικόν των τρόπον εμψυχώνουσαι και παρακινούσαι.

Μέσα σ' αυτές τις "Κόκκινες Κάρμεν "ημπορεί κανείς να βρη τα περισσότερον βίαια και περισσότερον αδιάλλακτα πνεύματα της Ισπανίας.

Εμπνεύστρια είναι η νεαρά δεκαεπταέτης Αϊντά Λαφουέντε, που ετυφεκίσθη με τη γροθιά της σηκωμένη υψηλά, έξω από την εκκλησίαν του Αγίου Πέτρου στο Οβίδεο.

Αυτό συνέβη τον Οκτώβριον του 1934. Η κόκκινη παρθένος ήτο αρχηγός των νεαρών κομμουνιστών του Οβίδεο επί δέκα ημέρας κατά την φοβεράν εκείνην εξέγερσιν. 

Σήμερον ευρίσκεται στο Μουσείον της Επαναστάσεως της Μόσχας το φόρεμα της ηρωίδος αυτής, τρυπημένον από πολλές σφαίρες. Το έστειλαν εκεί οι γονείς της.

Τώρα αι οπαδοί της φέρουν το όνομα των "γυναικών αμέσου δράσεως" δια να ξεχωρίζουν από τας γυναίκας , αι οποίαι απλώς δημηγορούν ή οργανώνουν και ιδιαιτέρως δια να μη συγχέωνται με τις δημοκράτισσες που τώρα φαίνονται πολύ ήπιαι και πολύ συντηρητικαί συγκρινόμεναι με αυτάς. 

Αλλά καλλίτερον θα έπρεπε να λέγονται "γυναίκες εμπρησμού ". 

Γιατί όταν πρόκειται να εμπρησθή μια εκκλησία ή ένα μοναστήρι, γυναίκες θα είνε πάντοτε μεταξύ αυτών που θα μεταφέρουν τους τενεκέδες του πετρελαίου δια να τους χύσουν επάνω στα ιερά λείψανα.

Το μίσος που δείχνουν εναντίον των καλογήρων πρέπει να το ιδή κανείς για να το πιστεύση. Πώς εν τούτοις συνέβη να παρουσιασθούν εις την Ισπανίαν οι απόγονοι των αιμοδιψών "πολίτιδων", που ενεφανίσθησαν πρώτην φοράν εις την Γαλλικήν Επανάστασιν και έπειτα εις την Κομμούναν του 1871; Διότι δεν ημπορεί κανείς να πη ότι γυναίκες του τύπου αυτού παρουσιάσθησαν κατά την ρωσσικήν επανάστασιν του 1917. 

Πολλά ηκούσθησαν τότε για κάποιο σύνταγμα Αμαζόνων αλλ' αυτό είνε μια διαφορετική υπόθεσις. Εδώ παρατάσσονται κορίτια το ένα δίπλα στο άλλο για να αντιμετωπίσουν τα αδέλφια των και τους αγαπημένους των. Όταν έπεσεν η ισπανική μοναρχία τπ 1931, η ζωή της Ισπανίδος που έως τότε εζούσεν απομονωμένη, ήλλαξε ριζικώς.

*

Η Ισπανίδα , είπαν πολλές φορές ,είνε ένα πλάσμα προωρισμένον να λατρεύεται και πρέπει ή να ασχολείται με τα οικιακά. ή να μπαίνη σε ένα θρησκευτικό τάγμα. 

Αυτό πραγματικά ίσχυε δια το μεγαλείτερο μέρος των γυναικών της Ισπανίας, των οποίων 65 τοις εκατόν ήσαν τότε αγράμματες .Φυσικά ήτο πολύ διαφορετικής νοοτροπίας, το συνεχές αυξάνον τμήμα των Ισπανίδων, αι οποίαι ειργάζοντο εις τα εργοστάσια. 

Εκεί η νοοτροπία των γυναικών όπως και αι σχέσεις των με τους άνδρας ανεπτύσσοντο όπως ακριβώς συνέβαινε και εις τας άλλας Δυτικάς χώρας. Και από εκεί προήλθον οι σημερινές "Κόκκινες Κάρμεν".

*

Αι Ισπανίδες από 18 μέχρι 20 ετών εμεγάλωσαν κάτω από μίαν ατμόσφαιραν διαρκούς επαναστάσεως, η οποία επέδρασεν εις την διαμόρφωσιν της νοοτροπίας των. Ήπιαν πολύ από το ναρκωτικόν που τους προσέφερεν η Δημοκρατία, πέταξαν την θρησκείαν,όπως και κάθε χαλινόν και γενικώς κάθε τι που ανήκει εις το παρελθόν. 

Η ιδέα να μοιάσουν με τις μητέρες τους τις αηδιάζει. 

*

Κάποτεσε ένα κέντρον της Μαλάγας ηρώτησαν ένα κορίτσι που διεσκέδαζεν εκεί περασμένα μεσάνυχτα , τι θα της έλεγεν ο πατέρας της όταν θα εγύριζε στο σπίτι της τόσο αργά. Εκείνη εγέλασε και απήντησε: 

-Ο πατέρας μου; Εάν μου ειπή κάτι, του απαντώ σηκώνοντας τη γροθιά μου, όπως κάμνει εκείνος όταν θέλη την ελευθερία του. Το μόνο που έχει να κάνη είναι να μη μιλά. 

Το ότι το κορίτσι αυτό θα παροτρύνη τους φίλους της να πολεμήσουν ή ακόμη το ότι θα πολεμά ναι αυτή δεν φαίνεται φυσικά καθόλου παράδοξο.

(Η ανταπόκριση του Τονόϋ δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Νταίλυ Μαίηλ και αναδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΝΕΑ ΑΛΗΘΕΙΑ  στο φύλο της 31 Ιουλίου 1936)

OΙ ΦΟΥΣΤΑΝΕΛΛΟΦΟΡΟΙ ΤΗΣ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ- ΖΗΤΩ ΤΟ...ΕΛΛΗΝΟΣ

ΒΕΡΟΛΙΝΟΝ 7 Αυγούστου (Αεροπορικώς).- Όσο πλησιάζουν στο τέρμα οι ιστορικοί αγώνες της ΧΙ Ολυμπιάδος του Βερολίνου, τόσο αυξάνουν και οι ένθερμες εκδηλώσεις του Γερμανικού λαού και των ξένων φιλάθλων και αθλητών που παρεπιδημούν εδώ , προς την Ελλάδα.

Οι επί κεφαλής της αποστολής μας τηρούν με πραγματικήν ακρίβειαν το πρόγραμμα που τους έχει καθορισθή εκ των προτέρων σύμφωνα με το οποίο δεν μένει ούτε μια ώρα αχρησιμοποίητη. Οι αρμόδιοι έχουν κανονίσει τα πάντα , με τέτοιο τρόπο ώστε οι επισκέπται και να ωφεληθούν και να αποκομίσουν αγαθές εντυπώσεις όταν θα επιστρέψουν στον τόπο τους.

Προχθές οι τελειόφοιτοι της Γυμναστικής Ακαδημίας δέχτηκαν στην κατασκήνωσί τους τον υπουργό Παιδείας,το διευθυντή της Φυσικής Αγωγής και τον Ράιχσπορτσφύρερ φον Τσάμμερ Ώστεν, μαζύ με αρκετούς εκπροσώπους του Γερμανικού Ράιχ και διαφόρους ηγέτας των Σουηδών αθλητών. Ο φον Τσάμμερ, συνεχάρη τους Έλληνας και γενικώς εξεφράσθη με θαυμασμόν δια την χώραν μας , την οποίαν ως εδήλωσε, δεν θα παραλείψη να ξαναεπισκεφθή , ευθύς ως αι διάφοροι κρατικαί ασχολίαι του το επιτρέψουν. Εντύπωσιν προυξένισε το γεγονός ότι οι Σουηδοί ηγέται, φίλαθλοι και αθληταί συνεμερίσθησαν με εκδηλώσεις πολύ ένθερμες τας κολακευτικάς για την Ελλάδα μας εκφράσεις του υπουργού της Παιδείας καθώς και του ηγέτου και οργανωτού των νεολαιών της Γερμανίας φον Τσάμμερ Ώστεν. Όλος ο κόσμος εδώ, έμαθε να ζητοκραυγάζη Ελληνικά και πάρα πολλοί Γερμανοί και ξένοι κατορθώνουν να τραγουδούν τις πρώτες στροφές του εθνικού μας ύμνου. Η παρέλασις των φουστανελλοφόρων τελειοφοίτων της Γυμναστικής Ακαδημίας Αθηνών, δια μέσου των οδών του Βερολίνου, όταν επήγαιναν να καταθέσουν τον στέφανον εις το μνημείον του αγνώστου στρατιώτου εχαιρετίσθη με φρενίτιδα εκδηλώσεων, η δε παρακολουθούσα έφιππος αστυνομία μετά πολλού κόπου κατόρθωσε να συγκρατή το πλήθος που άλλο δεν ζητούσε παρά να πλησιάση τους Έλληνας, να τους χαϊδέψη και να τους δη από κοντά. Η παρέλασις αυτή συνεκέντρωσε άπειρα πλήθη που παστωμένα στα πεζοδρόμια, χειροκροτούσαν , εμαίνοντο, ζητοκραύγαζαν αλλόφρονα! Ζήτω το Έλλενος! Χαλασμός κόσμου.Είνε να μη ενθουσιασθή κανείς όταν βλέπη ένα τέτοιο φιλέλληνα λαό; Έτσι και οι δικοί μας στην επιστροφή τους, όταν πήγαιναν λυγερόκορμοι και καμαρωτοί, ξέσπασαν σ΄ένα αρμονικό Ελληνικό τραγούδι , που συντονισμένο με το αρρενωπό παρουσιαστικό και το στρατιωτικό βήμα τους έκανε τον πειθαρχημένο και φιλόμουσο γερμανικό λαό , να τους παρακολουθή με μία κατανυκτική σιγή. Με μιά προσήλωσι που το σταμάτημα της κάθε στροφής του εμβατηρίου , ερχόταν να τους ξυπνήση μονομιάς, να τους ηλεκτρίση, για να ξεσπάσουν σ' αυθόρμητα χειροκροτήματα και παρατεταμένες ζητοκραυγές. Ύστερα απ τη παρέλασι αυτή οι Έλληνες κατηυθύνθησαν στο Στάδιο, για την εορτή της νεότητος , όπου εχόρεψαν Ελληνικούς χορούς. Οι Σουηδοί όρθιοι πετούν τα αθλητικά τους σκουφιά στον αέρα κι ο καγκελάριος με το χέρι υψωμένο τους χαιρετά από μακρυά . Τους Σουηδούς μιμούνται και οι αθληταί και απεσταλμένοι των άλλων χωρών και έτσι επικρατεί ένα πανδαιμόνιον φιλελληνικών εκδηλώσεων .Το στάδιον δονείται από τα χειροκροτήματα, κι ο Σπύρος Λούης δεν κατορθώνει να συγκρατήσεη τα δάκρυα. Η εορτή της νεότητος επισφραγίσθηκε με την δεξίωσι της "βραδυνής συντροφιάς" όπου οι ξένοι βρήκαν την ευκαιρία ύστερα από το χορό και τα μελωδικά τραγούδια των Ελλήνων να τους ζητούν επιμόνως αυτόγραφα για παντοτεινή ανάμνησι των φίλων των. Όλος ο γερμανικός τύπος σχολιάζει με τα ενθουσιοδέστερα άρθρα την αποστολήν μας και οι κινηματογράφοι απ' άκρου εις άκρον της χώρας παρουσιάζουν χωριά και τοπία της Ελλάδος καθώς και πανόραμα των κυριοτέρων της πόλεων και των ιστορικών της χώρας μνημείων. Τώρα μάλιστα με την ανάδειξιν και τρίτου Ολυμπιονίκου Έλληνος (ως γνωστόν ο Μάντικας, Σύλλας και Αντ/χης Παπαδήμας ανεκηρύχθησαν Ολυμπιονίκαι ) γενικό θέμα συζητήσεως και .... αναζητήσεως για αυτόγραφα, είνε οι διακεκριμένοι αυτοί αθληταί. Τα ανωτέρω παρουσιάζουν μια ώχρή εικόνα , που απέχει πολύ από τη πραγματική.Την ακρίβεια , θα την δήτε στις ταινίες όταν σας έλθουν αυτού θα την ζήσετε , μα δεν θα κατορθώσετε να την περιγράψετε.

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αθλητισμός της 10 Αυγούστου 1936)

Ν.ΖΙΡΩ: ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΤΕΡΓΑΡΙΑΣ

Οι  αιώνιοι ρωμηοί.... τζαμπατζήδες. Οι αρχαίοι Γερμανοί - Αυστρο-ιταλική καζούρα με το γάντι.

Οι  αιώνιοι ρωμηοί.... τζαμπατζήδες.

Έξω από τα πλαίσια των αγώνων του Βερολίνου συνέβησαν και αρκετά επεισόδια τα οποία αξίζει τον κόπο να αναφέρη κάποιος έστω και χρονογραφικώς. Πρώτα-πρώτα πρέπει να τονισθή ότι οι Γερμανοί από ματσαράγκες δεν είχαν  ιδέα.Ο Γερμανός άμα δεν είχε εισιτήριο  δεν πήγαινε στο στάδιο[1]. Νομίζετε όμως ότι θα συνέβαινε το ίδιο με το Ρωμηό; Κάθε άλλο.Με το δίκηο του άλλωστε , αφού ξεσηκώθηκε από του διαβόλου τη μάννα για να ιδή τους αγώνας και να μείνη απ' έξω;
Tί σοφίστηκε λοιπόν ένας από τους Έλληνας εκδρομείς , που ήταν πάρα πολλοί. Επήρε ένα σήμα της Ελληνικής ομάδος και το κόλλησε στο σακκάκι. Με αναίδεια και θράσσος της καλλιτέρας Ελληνικής εσοδείας εμπήκε στο στάδιο τη πρώτη φορά. Όχι μόνο αυτό αλλά επήρε κι δύο τρεις ακόμη δικούς του μέσα στο Ράιχσπορτφελντ. Ωραία όμως ήταν η στιχομυθία την οποία αντήλλαξε με τον φορατζή.
-Αλλό, βας ίστ ντας; του κάνει ο ελεγκτής.
Ο δικός μας με τουπέ χιλίων καρδιναλίων και χωρίς να χάση τη ψυχραιμία του:
-Γκρίχεν (Έλληνες) νατσιονάλ ομάδα(!) Όλοι τζουζάμεν (μαζύ).... Και χωρίς να γυρίση καθόλου να δη τι θα έκανε ο φορατζής πέρασε μαζύ με τους συντρόφους του στο καλύτερο μέρος του σταδίου. 

Οι αρχαίοι ....Γερμανοί.
Η αλήθεια όμως είνε ότι οι Γερμανοί όταν άκουγαν Έλληνα όχι μόνον έκαναν στραβά μάτια και κύτταζαν να τον διευκολύνουν, αλλά και τρελλαινόντουσαν από τη χαρά τους. Τους αθλητάς μας και γενικά τους φιλάθλους τους τάραζαν στις ερωτήσεις και στις απαγγελίες. Πρέπει να σημειωθή ότι όλοι οι τελειόφοιτοι του Γερμανικού γυμνασίου έχουν διδαχθή Όμηρο.
Αυτό άλλωστε ήταν και το μαρτύριο των δικών μας που έμειναν κατά τη διάρκεια των αγώνων στο Βερολίνο. Μόλις αντήλλασσε κανείς δυο κουβέντες μ' ένα Γερμανό, αμέσως άρχιζε αυτός να του απαγγέλη τη πρώτη γραμμή της Οδύσσειας: Άνδρα μοι (που το επρόφεραν οι Γερμανοί μόι) μούσα πολύτροπον κλπ.
Το ωραιότερον όμως συνέβη στην είσοδο του Ολυμπιακού χωριού μ΄ένα Έλληνα δημοσιογράφο. Μόλις πήγαινε να μπη στο χωριό, ένας δικός μας αθλητής τον φώναξε κάτι να του πη κάπως δυνατά. Μόλις τελείωσε τη κουβέντα του ο δημοσιογράφος, βλέπει να τον πλησιάζη ένας Γερμαναράς μέχρι εκεί πάνω και χωρίς καμμια άλλη διατύπωσι να τον προσφωνή ως ακολούθως;
-Ως ευ παρέστης,ω άνερ (!)Αθηναίε.....
Και άρχισε σε άπταιστο αρχαία Ελληνική να συζητή με τον απεσταλμένο του Αθηναικού τύπου. Περιττόν νομίζουμε είνε να τονίσουμε ότι ο φίλος και αγαπητός συνάδελφος έμεινε κόκκαλο. Δεν ήξερε τι να του απαντήση. Του είπε απλώς ...γερμανικά ότι η νεοελληνική δεν είχε καμμια σχέσι με την αρχαία ...και πάει λέγοντας....

Αυστρο-ιταλική καζούρα με το γάντι.

Στο τελικό του ποδοσφαίρου μεταξύ των εθνικών ομάδων Ιταλίας και Αυστρίας έγινε σωστό μακελειό όχι μόνο μέσα στο στίβο αλλά και στις κερκίδες. Οι Αυστριακοί αθληταί είχαν καθήσει δίπλα στους Ιταλούς και άρχισαν με φωνές και χειρονομίες αφ' ενός ν΄αποδοκιμάζουν τους αντιπάλους των και αφ ετέρου να ενισχύουν τους δικούς των.Οι Ιταλοί ως ήτο φυσικόν, ανταπέδιδαν τα ίσα. Στο φοβερό Αυστριακό "Τέμπο Αούστρια" απαντούσαν με όλη τη δύναμι των πνευμόνων των "Φορτσα Ατζούρι!"

Σε μια στιγμή όμως ένας Ιταλός μπακ με ένα δυνατό τσαρτζ ξαπλώνει φαρδύ πλατύ χάμω κεντρικό κυνηγό της Αυστρίας. Το στάδιο σείεται εκ θεμελίων από τις αποδοκιμασίες των 100 χιλιάδων Γερμανών θεατών. Ένας Αυστριακός αθλητής τότε σηκώνεται και αποτεινόμενος προς τους Ιταλούς αθλητάς , τους φιλοφρονούσε με μερικές Αυστριακές βρισιές. Οι Ιταλοί παρεξηγούνται και αρχίζουν οι αντεγκλήσεις και κατόπιν, αλά ρωμέικα , οι τσακωμοί και το ξύλο. Το ωραίο όμως είνε ότι ο ένας έβριζε τον άλλο χωρίς να καταλαβαίνονται μεταξύ των. Μια Ιταλίδα αθλήτρια που καθότανε κοντά σε μια άλλη Αυστριακή συνάδελφό της αίφνης τη βουτάει από τα μαλλιά και αρχίζει μια πρωτότυπη και διασκεδαστικώτερη γυναικεία ελευθέρα πάλη με κανονικές λαβές ... από τα μαλλιά. Τούφες τούφες έβγαιναν οι τρίχες από τις δύο συμπλεκόμενες . Εάν δεν τις χώριζαν εγκαίρως ασφαλώς δεν θα έμενε ούτε ίχνος τρίχας στα τόσο χαριτωμένα κεφαλάκια των δύο αθλητριών που εζήλεψαν τη δόξα του Τζιμ Λόντου.

Υποσημειώσεις

[1] Η πειθαρχία των Γερμανών απέναντι στο νόμο είχε εντυπωσιάσει και αυτόν ακόμη το Στάλιν , Στη γνωστή συνέντευξη που ο Άρχοντας του Κρεμλίνου είχε δώσει στα 1931 στο γερμανοεβραίο συγγραφέα Λούντβιχ κατέθεσε πάνω στο θέμα αυτό ,τη δική του προσωπική μαρτυρία. 

"Όταν κατοικούσα στο 1907 στο Βερολίνο, κο­ροϊδεύαμε συχνά την πειθαρχικότητα των Γερμα­νών φίλων μας. Διηγούμαστε τότε πως η διεύθυνση του Κόμματος είχε κάποτε οργανώσει μια διαδή λωση και διάφοροι σύντροφοι απ' τα προάστεια έ­πρεπε νάρθουν, μιαν ωρισμένη ώρα, στο Βερολίνο. Διακόσια πρόσωπα ήρθαν από ένα προάστειο, στα­μάτησαν όμως εκεί που γινόταν ο έλεγχος των ει­σιτηρίων, γιατί ο ελεγκτής εκείνη τη στιγμή έλ­λειπε. «Περάστε, λοιπόν, τους είπε ένας Ρώσσος, έχετε όλοι τα εισιτήρια σας εν τάξει!» Κανένας όμως δεν εκουνήθηκε απ' τη θέση του και φαίνεται πως έμειναν εκεί δυό ώρες ολόκληρες. 

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αθλητισμός της 31 Αυγούστου 1936)

Τα βαθύτερα αίτια της εν εξελίξει γενοκτονίας των Ευρωπαϊκών εθνών.

Η διαμορφωθείσα κατάσταση στην Ελλάδα, με την διασπορά (δήθεν προσωρινή…) πολλών χιλιάδων εξ ανατολών λαθροεποίκων σε «hot-spots», αποθήκες, χώρους παιδικών κατασκηνώσεων, πρώην στρατόπεδα καθώς και ποικίλους αυτοσχέδιους καταυλισμούς, τείνει δυστυχώς να παγιωθεί κατά τρόπο απελπιστικό. Ακόμη πιο απελπιστική είναι η (μη) αντίδραση των Ελλήνων ενώπιον αυτής της καταστάσεως ταχείας εθνοαποδομήσεως διά της αντικαταστάσεως του γηγενούς ελληνικού πληθυσμού από έναν συρφετό αλλοφύλων. Δυστυχώς οι συμπατριώτες μας συμπεριφέρονται ως λοβοτομημένοι…

Μεταξύ των πολιτών, άλλοι μεν, ψυχονοητικώς δηλητηριασμένοι ως το μεδούλι, από τα ευρέως διαδεδομένα και εμπεδωμένα ιδεοληπτικά παραισθησιογόνα (μαρξιστικής, λιμπεραλιστικής ή ιουδαιοχριστιανικής προελεύσεως), έχουν μετατραπεί σε φανατικούς γενιτσάρους, οι οποίοι με λύσσα απεργάζονται την διάλυση της φυλετικής βάσεως του ελληνισμού, άλλοι δε έχουν καταστεί θύματα μιας πρωτοφανούς στην ιστορία διαδικασίας μιθριδατισμού, οδηγούσας σε ιδιότυπη ναρκωτική παραλυσία που τους καθιστά απαθείς και αδρανείς παρατηρητές της πορείας της ελληνικής κοινωνίας προς τον όλεθρο!

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

CORNELIU ZELEA CONDREANU: ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ

Ολόκληρη η κοινωνική ιστορία των  ανθρώπων [1]  είναι γεμάτη από αγώνες, που θεμελιώνονται πάνω σε  δύο μεγάλες αρχές, που τείνουν να επικρατήσουν , η μία σε βάρος της άλλης ' στην αρχή της εξουσίας και στην αρχή της ελευθερίας.

Η εξουσία προσπάθησε να επεκταθεί σε βάρος της ελευθερίας και αυτή με τη σειρά της  προσπάθησε να περιορίσει όσο το δυνατόν περισσότερο την  αρχή της εξουσίας. Αντιπαρατιθέμενες , το μόνο που τελικά καταφέρνουν είναι να συγκρουσθούν.

Κάθε προσπάθεια προσανατολισμού ενός κινήματος  προς τη κατεύθυνση της μιας ή της άλλης αρχής, σημαίνει τη διαιώνιση της  παλιάς τακτικής  των ταραχών και των κοινωνικών πολέμων' σημαίνει  διαιώνιση από τη μία πλευρά, της τακτικής  της τυραννίας , της καταπίεσης και της αδικίας, και από την άλλη, διαιώνιση της τακτικής των αιματηρών εξεγέρσεων και της διαρκούς  συγκρούσεως.

Σε αυτό το σημείο  θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή όλων των λεγεωνάριων και ιδιαίτερα των  νεοτέρων, ώστε, από παρεξήγηση, να μην  αποκλίνουν από τη γραμμή του Κινήματος.

Έχω παρατηρήσει σε πολλές περιπτώσεις, ότι μόλις  ένας λεγεωνάριος αποκτήσει  ένα αξίωμα  επενδύει  όλη του την ύπαρξη με τη δοθείσα '' εξουσία », και αποδεσμεύεται από όλα όσα τον συνέδεαν μέχρι τότε, με τους συντρόφους , νοιώθοντας την ανάγκη να " επιβληθεί " με χρήση μάλιστα αυταρχικής μεθοδολογίας. 
Το κίνημα των λεγεωνάριων δεν βασίζεται αποκλειστικά, ούτε στην αρχή της εξουσίας ούτε σε εκείνη της ελευθερίας. Θεμελιώνεται πάνω στην  αρχή της αγάπης, στην οποία έχουν  τις ρίζες τους, τόσο η  ελευθερία όσο και η εξουσία.
Η αγάπη αντιπροσωπεύει τη συμφιλίωση μεταξύ των δύο αρχών, της εξουσίας και της ελευθερίας. Η αγάπη βρίσκεται στη μέση και πάνω από αυτές , συλλέγοντας ότι καλύτερο και οι δύο διαθέτουν, εξαλείφοντας παράλληλα τις μεταξύ τους αντιπαλότητες.
Η αγάπη δεν μπορεί να δημιουργήσει  ούτε τυραννία ούτε καταπίεση ούτε  αδικία, ούτε αιματηρή εξέγερση ούτε εμφύλιο πόλεμο. Ποτέ δεν μπορεί να σημαίνει σύγκρουση. Υπάρχει όμως μια υποκριτική αντίληψη της αρχής της αγάπης, που ασκείται από τυράννους και  Εβραίους, οι οποίοι συνεχώς και και με τρόπο συστηματικό επικαλούνται το αίσθημα της αγάπης των άλλων, ώστε να μπορούν να μισούν και να καταπιέζουν ανενόχλητοι.
Πραγματική αγάπη σημαίνει ειρήνη στις  ψυχές, στην κοινωνία και στον κόσμο.
Η ειρήνη δεν εμφανίζεται πλέον σαν μια ταπεινή έκφραση μιας  μηχανικής και ψυχρής ισορροπίας μεταξύ των δύο αρχών : εξουσία και ελευθερία - καταδικασμένων σε αιώνιο πόλεμο , δηλαδή σε αδυναμία εξισορρόπησης. 
Την ειρήνη δεν θα τη φέρει η δικαιοσύνη αλλά μόνο η καλοσύνη και η αγάπη, γιατί η δικαιοσύνη είναι πολύ δύσκολο να εφαρμοσθεί με τρόπο απόλυτο και αν ακόμη βρισκόταν ένας μηχανισμός που θα εξασφάλιζε  τη τέλεια εφαρμογή της,  ο άνθρωπος ατελής όπως είναι,  σε αδυναμία να τη κατανοήσει και να την εκτιμήσει , θα παρέμενε ένας αιώνιος ανικανοποίητος.

Η αγάπη είναι το κλειδί  της ειρήνη που ο Σωτήρας έδωσε σε όλα τα γένη του κόσμου. Και αυτά, ύστερα από τα σφάλματα τους.εξετάζοντας και δοκιμάζοντας τα πάντα , οφείλουν στο τέλος να παραδεχθούν ότι πέρα από την αγάπη  που ο θεός έσπειρε στις ψυχές των ανθρώπων, με τη μορφή σύνθεσης όλων των ανθρώπινων  αρετών, με τη μεσολάβηση του ίδιου του Σωτήρα Ιησού Χριστού  τον οποίο τοποθέτησε υπεράνω κάθε αρετής , δεν υπάρχει τίποτα άλλο σε θέση  να μας προσφέρει  ηρεμία και ειρήνη.

Όλες οι άλλες αρετές έχουν τη ρίζα τους στην αγάπη: η πίστη και η εργασία, η τάξη και η πειθαρχία.

Με τι τρόπο υπέροχο και σοφό μιλάει ο Απόστολος Παύλος!
Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. ² καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. ³ καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι. ⁴ Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, ⁵ οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, ⁶ οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· ⁷ πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. ⁸ Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει. εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις, καταργηθήσεται.  (Προς Κορινθίους Ι, 13, 1-8).
Αυτή είναι η αφετηρία του κινήματός μας. Δεν ξέρω πως μπορώ να σας παρακινήσω περισσότερο ,να καλλιεργήσετε την αγάπη, εσείς που δίνετε και εσείς που λαμβάνετε διαταγές. Κάτι τέτοιο όμως θα δώσει απίστευτες και άπειρες δυνατότητες στον αγώνα για την επίλυση όλων των δύσκολων ζητημάτων που  προκύπτουν.
Η πειθαρχία είναι ένα δικό μας όριο, τόσο για να προσαρμοζόμαστε στους ηθικούς κανόνες της ζωής, όσο και για να είμαστε συνεπείς με τη θέληση του αρχηγού. 

Όπου δεν υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει λεγεωναριακή ζωή. Παρατηρείστε μια στιγμή αυτή τη λεγεωναριακή ζωή, και κατανοήσετε εκείνο που μας συνδέει όλους, μικρούς και μεγάλους, πλούσιους και φτωχούς, γέρους και νέους.

Η αγάπη όμως δεν απαλλάσσει κανένα από  την υποχρέωση να είναι πειθαρχημένος όπως με τον ίδιο τρόπο δεν απαλλάσσει κανένα από την υποχρέωση να εργάζεται ή να είναι συνεπής.

Στην πρώτη περίπτωση την εφαρμόζουμε για να σκαρφαλώσουμε στις κορυφές της ζωής, στη δεύτερη περίπτωση για να συμβάλουμε στην επιτυχία στον αγώνα: με τη φύση ή εναντίον των εχθρών.

Μπορεί να υπάρχουν εκατό άνδρες που να  αγαπούν ο ένας τον άλλο με αγάπη αδελφική . Αλλά όταν πρόκειται να αντιμετωπίσουν ένα θέμα από κοινού, είναι πιθανό ότι ο καθένας έχει διαφορετική γνώμη. Εκατό διαφορετικές απόψεις δεν πρόκειται ποτέ να κερδίσουν, η αγάπη από μόνη της δεν μπορεί να τους καταστήσει νικητές. Είναι απαραίτητη η πειθαρχία Για να υπάρξει νίκη , απαραίτητη προϋπόθεση  είναι ότι ο καθένας θα υιοθετήσει μια  μόνο  άποψη, εκείνη του εμπειρότερου όλων, του αρχηγού.

Η πειθαρχία είναι η εγγύηση της νίκης, γιατί εξασφαλίζει την ενότητα της προσπάθειας. 

Υπάρχουν δυσκολίες που μόνο ένα ολόκληρο γένος ενωμένο, υπάκουο κάτω από κοινή διοίκηση , μπορεί να νικήσει. Ποιος μπορεί να είναι  τόσο ηλίθιος που σε μία παρόμοια περίπτωση θα αρνηθεί να συμμετάσχει  στη κοινή προσπάθεια, ισχυριζόμενος, ότι η πειθαρχία θα υποβίβαζε τη προσωπικότητά του! 

Σε παρόμοιες  περιπτώσεις, όταν το γένος απειλείται και όταν η φύση των πραγμάτων μας αναγκάζει  να υποστούμε πληγές , να χάσουμε τη ζωή και την οικογένεια , να  θέσουμε σε κίνδυνο το μέλλον των παιδιών, να παραιτηθούμε από οτιδήποτε υπάρχει πάνω στη γη προκειμένου να το σώσουμε , είναι τουλάχιστον γελοίο να μιλάμε για «υποβιβασμό της προσωπικότητας». 

Η πειθαρχία δε μας υποβιβάζει γιατί αυτή η ίδια μας καθιστά νικητές. Και αν οι νίκες κατακτώνται μόνο με τη θυσία , η πειθαρχία είναι η πιο μικρή από όλες τις θυσίες που ένας άνθρωπος μπορεί να υποστεί για τη νίκη του γένους του.

Αν η πειθαρχία είναι μια πράξη αυταπάρνησης , μια θυσία , που δεν μειώνει κανένα , γιατί κάθε θυσία εξυψώνει , δεν υποβιβάζει. 

Επειδή αυτό το γένος μας συναντά στη πορεία του γιγάντιες δυσκολίες που πρέπει να ξεπεραστούν κάθε Ρουμάνος οφείλει να λάβει την εκπαίδευση της πειθαρχίας της υπακοής και τη συνείδηση ότι με το τρόπο αυτό συνεισφέρει στη νίκη του αύριο.

Δίχως ομοψυχία δεν υπάρχει νίκη. Και δεν υπάρχει ομοψυχία δίχως πειθαρχία.Για το λόγο αυτό το γένος μας οφείλει να καταδικάσει και να θεωρήσει σαν εχθρική πράξη κάθε παρέκκλιση από τη σχολή της πειθαρχίας , σαν κάτι που θέτει σε κίνδυνο τη νίκη του και τη ζωή του.

Υποσημιώσεις:

[1] Στο πρωτότυπο κείμενο  istoria socială a omeniri . Σκόπιμα αντί για " ιστορία της ανθρωπότητας" χρησιμοποιώ τον όρο "ιστορία των ανθρώπων."

[2] Εάν υποθέσωμεν ότι ομιλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, δεν έχω όμως αγάπην, έγινα όμοιος προς τον άψυχον χαλκόν, που βουίζει, όταν τον κτυπούν, ή προς το κύμβαλον, που βγάζει θορυβώδη και χωρίς σημασίαν ήχον.2 Και εάν έχω το χάρισμα της προφητείας και εάν γνωρίζω όλα τα μυστικά σχέδια των βουλών του Θεού και έχω όλην την γνώσιν, που ειμπορεί να αποκτήση ο άνθρωπος, και εάν έχω κάθε βαθμόν πίστεως, ώστε να μεταθέτω και βουνά ακόμη, δεν έχω όμως αγάπην, δεν είμαι τίποτε. 3 Και εάν διαθέσω όλα τα υπάρχοντά μου δια να θρέψω με ψωμιά τους πτωχούς, και εάν παραδώσω το σώμα μου δια να καώ, δεν έχω ομως αγάπην, δεν ωφελούμαι τίποτε από τας θυσίας αυτάς. 4 Εκείνος, που έχει την αγάπην, είναι μεγαλόψυχος, ανεκτικός και με πλατειά καρδιά, γίνεται ευεργετικός και ωφέλιμος, η αγάπη δεν φθονεί, η αγάπη δεν ξιππάζεται και δεν φέρεται με αλαζονείαν και προπέτειαν, δεν φουσκώνει από οίησιν και υπερηφάνειαν, 5 δεν πράττει τίποτε το άσχημον, δεν ζητεί τα ιδικά της συμφέροντα, δεν ερεθίζεται από θυμόν και οργήν, δεν σκέπτεται ποτέ κακόν κατά του πλησίον, ούτε λογαριάζει το κακόν που έπαθε από αυτόν. 6 Δεν χαίρει, όταν βλέπει να γίνεται κάτι άδικον, χαίρει δε οταν βλέπη την αλήθειαν να επικρατή. 7 Σκεπάζει όλας τας ελλείψεις του πλησίου και δεν τον διαπομπεύει δι' αυτάς, σχηματίζει ευμενή πεποίθησιν υπέρ του αγαπωμένου εις όλα, και όταν ευρίσκεται ενώπιον παρεκτροπών του πλησίον ελπίζει, ότι από όλας αυτάς θα διορθωθή ούτος, εις όλα δεικνύει υπομονήν δια τον πλησίον. 8 Η αγάπη δεν ξεπέφτει ποτέ, αλλά μένει πάντοτε βεβαία και ισχυρά, ακόμη και μετά τον θάνατόν μας. Είτε προφητείαι υπάρχουν τώρα ως χαρίσματα του Πνεύματος, θα καταργηθούν είτε χαρίσματα γλωσσών υπάρχουν, και αυτά θα παύσουν, είτε γνώσις υπάρχει θα καταργηθή και αυτή. http://kato-ampelokipoinews.blogspot.gr/2013/08/photos.html

ΓΕΩΡΓΙΟΣ I. ΡΑΛΛΗΣ: H ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Έγινε συνήθεια τα τελευταία χρόνια να κατηγορούνται όλοι οι Έλληνες πολιτικοί ως φαύλοι και ανίκανοι. Τελευταία μάλιστα, επ' ευκαιρία της 25ης Μαρτίου, σε διαγγέλματα επισήμων ειπώθηκε ότι οι αγωνισταί του 1821 ώραματίζονταν πολύ περισσότερα απ' όσα κατωρθώθηκαν και πραγματοποιήθηκαν μέσα στα 150 χρόνια που πέρασαν και ακόμη ότι «περιοδικαί μεγάλης διαρκείας ανεπάρκειαι της πολιτικής ηγεσίας, εμπόδισαν να ολοκληρωθούν οι πόθοι των μαχητών του αγώνος της ελευθερίας».
Σκοπός της σύντομης επισκοπήσεως που ακολουθεί είναι να αποδείξη ότι οι Έλληνες πολιτικοί των τελευταίων χρόνων, που κατηύθυναν τις τύχες του έθνους, ανταποκρίθηκαν στο καθήκον τους και εξεπλήρωσαν την εντολή των αγωνιστών της Επαναστάσεως.

Μια σύγκριση του χάρτη της Ελλάδος του 1832 με τον χάρτη του σημερινού Ελληνικού Βασιλείου αποδεικνύει ότι η Ελληνική πολιτική ηγεσία εξεπλήρωσε ικανοποιητικά το δράμα του 1821 και μέσα σε 4 γενεές επέτυχε να περιληφθή στα όρια του ελ­ληνικού κράτους το μεγαλύτερο μέρος της νότιας άκρης της Βαλκανικής Χερσονήσου, όπου από αι­ώνες ζούσαν συμπαγείς ελληνικοί πληθυσμοί, και να τριπλασιασθή η αρχική έκταση του κράτους. Από 45.516 έγινε 132.000 τετρ. χιλιόμετρα.

Το κατόρθωμα αυτό της πολιτικής ηγεσίας είναι ακόμη σπουδαιότερο, όταν λάβη κανείς υπ' όψει του τις δυσχέρειες πού αντιμετώπισε. Το ακανθώδες Α­νατολικό ζήτημα ήταν πάντα ένα σοβαρώτατο εμπό­διο στην επέκταση των ελληνικών συνόρων, τα ο­ποία δεν ήταν δυνατό να καθορισθούν μονομερώς. Δεν εμπόδιζε μόνο ή Οθωμανική Αυτοκρατορία την πραγματοποίηση των πόθων των Ελλήνων. 

Την εμ­πόδιζαν κυρίως τα συμφέροντα των Δυνάμεων. Μερικές, όπως η Ρωσσία, είχαν βλέψεις στα εδάφη που διεκδικούσαμε εμείς, ενώ άλλες — όπως η Αγ­γλία — ήταν προσηλωμένες στο δόγμα της ακεραιότητος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, από τον φό­βο εξόδου της Ρωσίας στο Αιγαίο. H ελληνική πο­λιτική ηγεσία είχε ακόμη ν' αντιμετώπιση τις εδαφι­κές βλέψεις και διεκδικήσεις των νέων Βαλκανικών κρατών πού επωφθαλμιούσαν περιοχές της σημερι­νής Βορείου Ελλάδος.

Παρά ταύτα οι Έλληνες πολιτικοί, με ζήλο και αφοσίωση υπηρέτησαν την εθνική υπόθεση και χά­ρις στην δραστηριότητα και επιδεξιότητα τους κα­τώρθωσαν να παραμερίσουν τα εμπόδια και να δη­μιουργήσουν την σημερινή Ελλάδα, από την Θρά­κη μέχρι την Κρήτη και από την Κέρκυρα μέχρι την Ρόδο.

Βέβαια δεν συνέβαλαν στην επιτυχία αυτή όλοι οι πολιτικοί κατά τον ίδιο βαθμό. Αυτό άλλωστε ήταν και φυσικό αφού ούτε τον ίδιο ζήλο διέθεσαν όλοι, ούτε την ίδια αφοσίωση, ούτε και όλοι αντιμετώ­πισαν συνθήκες ευνοϊκές. Κατά γενικό κανόνα οι πολιτικοί που διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας ήταν φλογεροί πατριώτες και εθεώρησαν ως πρωταρ­χικό έργο τους την ολοκλήρωση των πόθων του γέ­νους. H μεθοδολογία ήταν βέβαια ανάλογη με την ιδιοσυγκρασία του καθενός και με τις ανάγκες της εποχής. Κοινή όμως επιδίωξις όλων ήταν να δημι­ουργήσουν στο λαό την ψυχολογία που θα του επέ­τρεπε, όταν παρουσιαζόταν η κατάλληλη στιγμή, να ακολουθήση τους πολιτικούς του ηγέτες στην πολε­μική προσπάθεια και να υποστή αδιαμαρτύρητα τις μεγάλες θυσίες που θα χρειάζονταν.

Χάρις στις συνεχείς προσπάθειες των πολιτικών ανδρών της Ελλάδος, η πρώτη μετά την επανάστα­ση γενεά, έζησε την ενσωμάτωση της Επτανήσου (1864), η δεύτερη γενεά του Τρικούπη και του Κου­μουνδούρου την προσάρτηση της Θεσσαλίας και της περιοχής της Άρτας (1881), η τρίτη, η γενεά του Βενιζέλου, είδε να πραγματοποιήται το γιγάντιο άλμα, που έφερε στην Ελλάδα την Ήπειρο, την Μα­κεδονία, την Κρήτη, την Θράκη και τα νησιά του Αιγαίου (1913 και 1922) και η τέταρτη γενεά, η γε­νεά η δική μας, έζησε τη χαρά της ενώσεως της Δω­δεκανήσου (1947). Φυσικά, την προσπάθεια αυτή των πολιτικών υποστήριξαν με όλη τους την ψυχή και με πάθος οι ένοπλες δυνάμεις και αποφασιστικός παράγων ήταν ο ενθουσιασμός και η θαυμαστή καρ­τερία του ηρωϊκού ελληνικού λαού. Ακόμη δεν πρέ­πει να λησμονούμε την συμβολή στους ιερούς αυ­τούς αγώνες των Ελλήνων βασιλέων. Πρέπει να θυμώμαστε τον 'Οθωνα που έζησε με το δράμα και το πάθος της Μεγάλης Ιδέας, τον συνετό και επιδέ­ξιο ρυθμιστή των πολιτικών μας πραγμάτων Γεώργιο τον Α', τον Βασιλέα Κωνσταντίνο, τον ένδοξο στρα­τηλάτη των Βαλκανικών Πολέμων, τον τραγικό βα­σιλέα Αλέξανδρο και τον ηρωικό βασιλέα του Β'. Παγκοσμίου Πολέμου, Γεώργιο τον Β'. 

O λόγος όμως είναι τώρα για τους πολιτικούς άνδρες που άλλωστε είχαν και την ευθύνη για την διαχείριση του εθνικού θέματος και πού είναι άξιοι της ευγνωμοσύνης του έθνους για τα επιτεύγματα τους σ' αυτόν τον τομέα...

Και η συμπεριφορά των πολιτικών ανδρών στην καθημερινή πρακτική πολιτική ζωή και τα ήθη του πολιτικού μας βίου ; Είναι αλήθεια ότι εβασίλευσε, όπως ισχυρίσθηκαν μερικοί που ηθελημένα ή άθελα αγνοούν την ιστορία μας, η φαυλότης, η συναλλαγή και το ταπεινό συμφέρον ;

Η προσεκτική εξέταση αποδεικνύει το ότι στην πατρίδα μας, κυριάρχησε, αντίθετα προς όσα λέγουν ωρισμένοι, η τιμιότης, η ευθύνη και ο ηθικός τόνος. Υπήρξαν βέβαια και εξαιρέσεις, αλλά και αυτές επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Ακούσαμε λόγου χάριν πολλές φορές κατηγορίες για την περίφημη «συναλλαγή» μεταξύ βουλευτών και ψηφοφόρων και πράγματι και εδώ και στην επαρχία, ένας αριθμός ψηφοφόρων συνήθιζε να καταφεύγη στον βουλευτή ή τον πολιτευτή της περιοχής ζητώντας προσωπικές εξυπηρετήσεις. Και ήταν τις περισσότερες φορές το αίτημα η ανάγκη να εισαχθή ο ίδιος ή συγγενής του στο Νοσοκομείο ή ο διορισμός του σε κάποια θέση. Και συνέβαιναν αυτά επειδή τα νοσοκομεία ήταν ανεπαρκή και η σειρά αναμονής των αρρώστων ατελείωτη, ή επειδή η υποανάπτυκτη ελληνική οικονομία δεν μπορούσε να απορροφήση όλους τούς άνεργους, και υπήρχαν χίλιοι υποψήφιοι για μια θέση, εκ των οποίων οι 200, αν όχι περισσότεροι, είχαν περίπου τα ίδια προσόντα. Και κατέφευγαν στον βουλευτή, που με τις ενέργειες του έπρεπε να αναπληρώση την έλλειψη κοινωνικής πολιτικής και πολλές φορές κατώρθωνε να επιτύχη να εισαχθή ο ασθενής σε Ιδιωτική κλινική με μειωμένα νοσήλεια ή να προσληφθή ο προστατευόμενος του σε κανένα εργοστάσιο. Υπέφερα και ο ίδιος, αν και βουλευτής Αθηνών, από τέτοιου είδους ενοχλήσεις και σπάνια ήμουν σε θέση να ικανοποιήσω το αίτημα. Εξακολουθούσαν παρά ταύτα οι Αθηναίοι να με αναδεικνύουν πρώτο βουλευτή τους και έπαυσαν να με ενοχλούν με αυτά τα αιτήματα, μόνο όταν πολλαπλασιάσθησαν τα Νοσοκομεία και μειώθηκε με την άνοδο της οικονομίας η ανεργία. Και είμαστε εμείς οι βουλευταί των μεγάλων πόλεων προνομιούχοι, επειδή το βιοτικό επίπεδο εδώ ήταν πάντοτε υψηλότερο, ενώ οι συνάδελφοι μας των επαρχιών εταλαιπωρούντο και έφθειραν την υγεία τους και ρευστοποιούσαν τις μικρές τους περιουσίες για να ικανοποιήσουν τα δίκαια αιτήματα που δεν μπορούσαν βέβαια όλα να ικανοποιηθούν. Και αρκετοί απ' αυτούς, από την καθημερινή αγωνία και την υπερκόπωση, όπως ο εξαίρετος σε ήθος, μόρφωση και ευφυΐα Γεώργιος Καρτάλης, έχασαν την ζωή τους αγωνιζόμενοι τον καλόν αγώνα που χαρακτηρίζεται από ωρισμένους «συναλλαγή».

Οι Ελληνικές Κυβερνήσεις ήξεραν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους να περιφρουρήσουν τα συμφέροντα του κράτους και του λαού και είναι σχεδόν άγνωστα τα σκάνδαλα στον δημόσιο βίο της Ελλάδος. Η παμψηφία σχεδόν των πολιτικών ετάφη (πριν βελτιωθούν οι απολαυές και οι συντάξεις) με έρανο των συναδέλφων τους και οι δηλώσεις του «πόθεν έσχες» αποδεικνύουν πόσοι από τους πολιτικούς άνδρες πούλησαν και προικώα ακόμα ακίνητα για να καλύψουν τις απαιτήσεις της πολιτικής και διατυπώθηκαν κατηγορίες κατά καιρούς, για να αποδειχθή σε λίγο είτε ότι ήταν εντελώς αβάσιμες, είτε ότι σε ελάχιστες περιπτώσεις επρόκειτο για ασήμαντες παραλείψεις, που είχαν κατά κανόνα σκόπιμα εξογκωθή. Και δεν ήταν μόνον το ανώτερο ήθος, η φιλοτιμία και η υπερηφάνεια των Ελλήνων πολιτικών που δεν επέτρεψαν να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να διαπραχθούν σκάνδαλα, αλλά και η ευαισθησία του ελληνικού λαού σε τέτοιου είδους θέματα και ο απόλυτος και αυστηρός έλεγχος κάθε κυβερνητικής ενεργείας από την Βουλή και τον Τύπο. Και έφθασε βέβαια ο έλεγχος αυτός, σε ωρισμένες περιπτώσεις, στο άλλο άκρο. Είναι προτιμώτερο όμως αυτό από την ολοκληρωτική απουσία κάθε δυνατότητας κριτικής που έχει κατά κανόνα θλιβερά αποτελέσματα.

Σε πολλές περιπτώσεις, οι 'Έλληνες πολιτικοί και ιδιαίτερα οι πολιτικοί αρχηγοί, επέδειξαν αυταπάρνηση και κομματική ανιδιοτέλεια όταν το επέβαλαν οι περιστάσεις και το συμφέρον της πατρίδος.......

(Το βιβλίο κυκλοφόρησε στα 1971, νομιμότατα, και είναι μια προσπάθεια του συγγραφέα να αποκαταστήσει το κύρος και την αξιοπιστία των  πολιτικών στα μάτια του λαού. Την ίδια ώρα οι "Απριλιανοί" ζούσαν με τη ψευδαίσθηση ότι είχαν κλείσει οριστικά τους λογαριασμούς τους με το παλαιοκομματισμό και ότι αυτός συνεπαγόταν.)