Το στρατιωτικό πραξικόπημα της 1 Μαρτίου 1935 ήταν καθαρά έργο της αγγλικής πολιτικής στην Ελλάδα και αποτελούσε μια τεράστιας έκτασης πολιτική προβοκάτσια, προκειμένου να υπάρξει αφορμή για να λυθούν τα χέρια κυβερνητικών κύκλων και να πραγματωθεί η βαθειά αντιδημοκρατική τομή στο στράτευμα, ώστε να χάσει το σαφή δημοκρατικό του χαρακτήρα και ν' αποκοπεί από την παράδοση του 1821.
Στη μεγάλη αυτή πρόκληση που οργάνωσε με σατανικότητα η Ιντέλιτζενς Σέρβις μέσο πρακτόρων της που δρούσαν στην λειτουργούσα από το 1933 παράνομα μέσα στο στράτευμα «Ελληνική Στρατιωτική Οργάνωση» με υποτιθέμενο σκοπό την προάσπιση της δημοκρατίας, η Βρεταννική μυστική υπηρεσία είχε τοποθετήσει τους ανθρώπους της, που ωθούσαν την κατάσταση προς την κατεύθυνση που αυτή είχε εκλέξει.
Με τις ευλογίες του Βενιζέλου, ο οποίος ουδέποτε απομακρύνθηκε από τον αστερισμό της αγγλικής πολιτικής, με τη συγκατάθεση του Ν. Πλαστήρα και των άλλων στρατιωτικών παραγόντων, αποφασίστηκε η έκρηξη του κινήματος για την 1η Μαρτίου 1935 και η βίαιη κατάληψη της εξουσίας από την Βενιζελική παράταξη. Η παγίδα ήταν καλοστημένη. Ο Φοίβος Γρηγοριάδης, αντιστασιακός αξιωματικός, ποΥ γνωρίζει πρόσωπα καΙ πράγματα του στρατεύματος καθώς και τις διασυνδέσεις ορισμένων αξιωματικών με ανώτατα στελέχη των βρεταννικών υπηρεσιών, γράφει στο βιβλίο του «Ελληνική Δημοκρατία» 1972, σελ.412) κρίνοντας τους πρωτεργάτες του κινήματος:
«Αφελείς δεν ήσαν, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος από τους αρχηγούς της Αθήνας. Αν δεν υπάρχη αφέλεια και υπάρχουν άλλου είδους ευθύνες -απέναντι εκείνου που παρέσυραν στον όλεθρο και απέναντι όλης της παρατάξεως τους-τότε ήσαν συνυπεύθυνοι μέχρι συνενοχής. Πολύ «άγνωστο στοιχείο» έμεινε για την προετοιμασμένη αποτυχία του κινήματος εκείνου. Οι συνυπεύθυνοι δεν θα δώσουν ποτέ εξηγήσεις μεταξύ τους (...). Γι' αυτά και γι' αυτά, και μέχρις αποδείξεως του αντιθέτου, επικρατεί η πεποίθησις πως οι ίδιοι οι κορυφαίοι του το σαμποτάρισαν εκείνο το κίνημα. Με εντολή των 'Αγγλων, για την εξυπηρέτηση αγγλικών σχεδίων με την αποτυχία του. Πάμπολλοι κορυφαίοι κινηματίες θα βρεθούν στενά συνδεδεμένοι με τους "Αγγλους στον πόλεμο και την κατοχή. Ο δε πραγματικός αρχηγός, ο Μείζων Τσιγάντες, θα βρεθή (όπως και ο Μπακιρτζής άλλωστε) ανώτερος αξιωματούχος τηςΙντέλλιντζενς Σέρβις. Ισόβαθμος στην ιεραρχία της σκοτεινής βρετανικής υπηρεσίας με τον Κρις Γουντχάουζ, τον αρχηγό της Βρεταννικής Αποστολής στ' ελληνικά βουνά. Τον αξιωματούχο πού, από μικρό παιδί, προορισμό είχε να δράση μια μέρα στην Ελλάδα. Και γι' αυτό είχε σπουδάσει αρχαιολόγος και έμαθε τα ελληνικά «φαρσί» (τη νεοελληνική). Ισόβαθμος αξιωματούχος μ' αυτόν, θα βρεθή ο Ί. Τσιγάντες. Και, φυσικά, το ερώτημα έρχεται απόλυτα δικαιολογημένο: από πότε υπηρετούσε στην Ιντέλλιντζενς, γιά ν' ανέβη τόσο ψηλά; Ίσως πριν από το 1935, μάλλον πριν...»
Και ο Κ. Καλλιγάς (ένθ. άν. σελ. 39) προσθέτει στα ονόματα των αξιωματικών πού είχαν τότε επαφή με τους Βρεταννούς τον ταγματάρχη Θωμά Σφέτσο και τον πλωτάρχη Αθ. Ζάγκα.
ΤΟ κίνημα επρόκειτο να εκδηλωθεί ταυτόχρονα στην Αθήνα και στις φρουρές Β. Ελλάδος, αλλά ως το βράδυ είχαν κινηθεί μόνο η διλοχία Μακρυγιάννη και η Σχολή Ευελπίδων. Τις βραδυνές ώρες ο επικεφαλής της διλοχίας Μακρυγιάννη συνταγματάρχης Στέφανος Σαράφης παραδόθηκε με τους αξιωματικούς του στον Κονδύλη, ενώ οι στασιαστές της Σχολής Ευελπίδων με επικεφαλής το Γιάννη Τσιγάντε, πηγαίνοντας για το Πέραμα προκειμένου να επιβιβασθούν στα πλοία του στόλου, ο οποίος είχε και αυτός προσχωρήσει στο κίνημα, πιάστηκαν από τον συνταγματάρχη Νόμπελη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου