Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΗΤΤΑ ΚΑΙ Η ΑΝΕΦΑΡΜΟΣΤΗ ΕΙΡΗΝΗ

Αμέσως μετά το ξέσπασμα της Φεβρουριανής   Επανάστασης στη Ρωσία , o  μπολσεβίκος ηγέτης Lenin[1],  που βρισκόταν αυτοεξόριστος στην Ελβετία ανήσυχος και σε μεγάλο βαθμό αγανακτισμένος για την  αναποφασιστικότητα και τη μετριοπάθεια  των συντρόφων του στη Πρωτεύουσα, αποφασίζει να πάρει το δρόμο της επιστροφής με σκοπό να αποτρέψει ένα ήδη αναπόφευκτο συμβιβασμό. Η  απόφαση του Lenin να επιστρέψει για να ηγηθεί της επανάστασης έρχεται σε πλήρη αρμονία με τις ελπίδες του Γερμανικού επιτελείου που διαβλέπει ότι με το ξέσπασμα ενός αναπόφευκτου εμφυλίου πολέμου η  Ρωσία θα οδηγηθεί έξω από τις τάξεις των εμπολέμων. Οι προοπτικές που διαμορφώνονται είναι πραγματικά ευοίωνες. Δίχως τη Ρωσία το Ανατολικό Μέτωπο αναπόφευκτα θα καταρρεύσει, ο  εφιάλτης του διμέτωπου αγώνα θα γίνει παρελθόν και η άμεση μεταφορά των στρατευμάτων από τη Ανατολή στη Δύση θα ανατρέψει τις ισορροπίες στο Δυτικό  μέτωπο. Έχοντας αποκτήσει   την  πρωτοβουλία στο Δυτικό Μέτωπο οι  Κεντρικές Δυνάμεις ελπίζουν  να δώσουν την αποφασιστική μάχη  πριν προλάβουν να αποβιβαστούν στην Ευρώπη τα Αμερικανικά στρατεύματα. Αυτός είναι ο λόγος που η γερμανική στρατιωτική ηγεσία  προσφέρεται να  διευκολύνει τα σχέδια του  Μπολσεβίκου ηγέτη ανοίγοντας τα σύνορά της για να διασχίσει με ασφάλεια το έδαφος της Γερμανίας ,το «σφραγισμένο τραίνο»  [2]. Πίσω από το κανάλι της Μάγχης  , η Βρετανική ηγεσία ζει με ψευδαισθήσεις ακόμη και μετά την ανατροπή του Kerenskij [3]. Εξακολουθεί να πιστεύει  ότι τελικά θα πείσει τον  Lenin να μην εγκαταλείψει τον αγώνα  εναντίον των Κεντρικών Αυτοκρατοριών και κρατά  αποστάσεις από   τους αντιμπολσεβίκους στρατηγούς που οργανώνονται στην περιοχή του Ντον με πρόθεση να ανατρέψουν μια επανάσταση που φαντάζει ακόμη αδύναμη. Στις διαβουλεύσεις που γίνονται τόσο στο Λονδίνο , όσο και στην Αγία Πετρούπολη οι Βρετανοί δεν προβληματίζονται  ιδιαίτερα ούτε από την  ανατρεπτική ιδεολογία της καινούργιας κυβέρνησης ούτε από την επαναστατική της δυναμική .Γι' αυτούς προέχει  η διατήρηση του Ανατολικού Μετώπου  και για χάρη του σκοπού αυτού είναι πρόθυμοι να προχωρήσουν σε διαπραγματεύσεις.  Όμως η προοπτική των παροχών και των υποσχέσεων  της Βρετανίας δεν φαίνεται να κλονίζουν  στο παραμικρό  τις ξεκάθαρες[4] αποφάσεις του  Lenin.

Η  έξοδος   της Ρωσίας από τις τάξεις των εμπολέμων  το ταχύτερα δυνατόν –και μάλιστα με οποιοδήποτε τίμημα – είναι για τον Lenin η μόνη ρεαλιστική πολιτική  για τη σωτηρία της επανάστασης. Οι μπολσεβίκοι  του απέχουν πολύ από τα να θεωρούνται κυρίαρχοι του πολιτικού παιχνιδιού και στην  πραγματικότητα δεν ελέγχουν και μάλιστα χαλαρά , τίποτα περισσότερο από μια λουρίδα γης ανάμεσα στην Αγία Πετρούπολη και τη Μόσχα.  Φυγόκεντρες τάσεις που θεριεύουν μέσα στην αναρχία  και τα δεινά του πολέμου  χαλαρώνουν ακόμη περισσότερο τους εσωτερικούς δεσμούς των λαών της παλιάς Αυτοκρατορίας. Τα διάφορα εθνικιστικά κινήματα που εμφανίζονται σχεδόν παντού  ευαγγελίζονται ανοικτά τη ρήξη με το παρελθόν και οι αποσχιστικές διαθέσεις τους από μια αυτοκρατορία που έχει καταρρεύσει παίρνουν την μορφή ένοπλης αναμέτρισης.  Μεγάλα  κομμάτια  της Ρωσίας με πρώτα  και καλύτερα την Ουκρανία και την  Φινλανδία[5]  βαδίζουν ήδη πάνω στο δρόμο της  Εθνικής  ανεξαρτησίας και κρατούν από την αρχή εχθρική στάση απέναντι σε μια επανάσταση που προκαλεί φόβο. .Μέσα σ’ αυτή τη κοσμογονία , οι μηχανισμοί του παλιού καθεστώτος έστω και σπασμωδικά επιχειρούν να αντιδράσουν. Στρατηγοί και Ναύαρχοι  καταβάλουν προσπάθειες να συσπειρώσουν γύρω τους πιστά στη «νομιμότητα» στρατεύματα και ορκίζονται  να πνίξουν την επανάσταση στο αίμα. Μπροστά σ΄ αυτή τη κατάσταση που φαντάζει δραματική ο Lenin  βαδίζει ακλόνητος στην υλοποίηση των αποφάσεών του . Παρά τις αντίθετες γνώμες των συντρόφων του , παρά τις κραυγές διαμαρτυρίας των μέχρι χθες συμμάχων που χαρακτηρίζουν την πράξη «προδοσία» ο Lenin τολμά . Η Συνθήκη του   Brest-Litovsk (3/3/18) έστω και αν  υπογράφεται  με το  γερμανικό πιστόλι στον κρόταφο,  αποτελεί γι΄ αυτόν  μια αναγκαία πολιτική πραγματικότητα για την σωτηρία της Επανάστασης που κινδυνεύει. [6] 

Στις 15 Μαρτίου η συνθήκη του Brest-Litovsk  επικυρώνεται  από το Συμβούλιο των Σοβιετ με μεγάλη πλειοψηφία. 784 ψηφίζουν υπέρ, 261 κατά και καταγράφονται 115 αποχές. Κάνοντας καλή χρήση της ξεχωριστής συνθήκης που οι Κεντρικές Δυνάμεις υπογράφουν   με την «Λαϊκή Δημοκρατία της Ουκρανίας»[7]  η πορεία των Γερμανοαυστριακών   προς τον Εύξεινο Πόντο  αποτελεί  έναν απλό στρατιωτικό περίπατο με ανυπολόγιστο οικονομικό ενδιαφέρον Στις 2 Μαρτίου μπαίνουν συντεταγμένοι στο Κίεβο και 11 μόλις ημέρες μετά  βρίσκονται μπροστά στην Οδησσό .Στις 10 Απριλίου μπαίνουν στην   Χερσώνα. Οι Γερμανοί με το φωτοστέφανο του απελευθερωτή  καλούν στις  28  Απριλίου  τον Αταμάνο  Skoropadsky για να του αναθέσουν  την ευθύνη σχηματισμού   εθνοσυνέλευσης και αυτός με τη σειρά του απευθύνεται στους πλούσιους   γαιοκτήμονες. Την Πρωτομαγιά οι Μπολσεβίκοι παραδίδουν στους Γερμανούς ύστερα από συμφωνία την Στρατηγικής σημασίας Σεβαστούπολη  και μαζί μ΄ αυτή  ένα μέρος  του στόλου της Μαύρης θάλασσας. Στις 10 Μαΐου οι δυνάμεις των Κεντρικών Αυτοκρατοριών βρίσκονται στο  Ροστώβ επί του Ντον. Με τον Καύκασο να απέχει ελάχιστα τα σχέδια για την εκμετάλλευση  των πετρελαίων της περιοχής δεν είναι πλέον ένα απλησίαστο όνειρο. Η κατάληψη του Νοβοροσίσκ το αποδεικνύει.

Τα πάσης φύσεως αγαθά και  οι βασικές πρώτες ύλες για την Βιομηχανία που προμηθεύει η πλούσια Ανατολή έχουν σαν αποτέλεσμα την εξουδετέρωση των συνεπειών  του ναυτικού αποκλεισμου που οι Βρετανοί έχουν επιβάλει στις Κεντρικές Αυτοκρατορίες.. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει όσα πρόκειται να συμβούν 6 μήνες μετά. Η Γερμανία στα μάτια του Λένιν φαντάζει ακόμα ισχυρή και η επανάσταση χρειάζεται την συμπαράσταση αυτής της  ισχυρής χώρας .  Ο Κόμης  Mirbach ,ο Γερμανός Πρεσβευτής , δεν κάνει οικονομία στις υποσχέσεις του. Για τους Δυτικούς Συμμάχους που δεν μπορούν να αγνοήσουν ούτε το βαθύτερο νόημα της διάσκεψης των Γερμανών βιομηχάνων στο Ντύσελντορφ ούτε τον κίνδυνο μιας μαζικής μεταφοράς των στρατευμάτων του εχθρού από την  ειρηνευμένη Ανατολή στο κλυδωνιζόμενο Δυτικό Μέτωπο, η ανασύσταση του  Ανατολικού Μετώπου  κρίνεται πράξη πρωταρχικής σπουδαιότητας . Η μέχρι τότε σχεδόν αδιάφορη πολιτική  πολιτική απέναντι στους αντεπαναστάτες στρατηγούς υφίσταται μια βαθιά μεταστροφή. Υποσχέσεις όπλα και χρήματα  αρχίζουν να ταξιδεύουν στην μακρινή Ρωσία όπου  ο Εμφύλιος πόλεμος αποτελεί μια τραγική πραγματικότητα. Μπροστά σ΄ αυτό τον καινούργιο κίνδυνο η Κυβέρνηση του Λένιν επιχειρεί να κρατήσει επικίνδυνες ισορροπίες. Από την μια προσπαθεί να διατηρήσει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο τις σχέσεις της με τις Κεντρικές Αυτοκρατορίες και  από την άλλη  επιχειρεί να ξανά-στήσει τις γκρεμισμένες γέφυρες με το Λονδίνο και το Παρίσι.  Κατανοεί τους φόβους των Δυτικών Συμμάχων, διαβεβαιώνει ότι αν χρειαστεί ,η ίδια είναι πρόθυμη να δεχθεί στο έδαφος της συμμαχικά στρατεύματα που θα εκμηδενίσουν τον γερμανικό κίνδυνο  και οι  προϋποθέσεις που βάζει για τον σκοπό αυτό  δεν είναι και τόσο αδιαπραγμάτευτες. Οι σύμμαχοι όμως που βρίσκονται αντιμέτωποι με την φημολογούμενη αντεπίθεση του Λούντεντορφ δεν μπορούν να διαθέσουν στρατεύματα. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να στηρίξουν με χρήματα και πολεμικό υλικό όλους εκείνους  που επιθυμούν την συνέχιση του πολέμου . Όμως όλοι αυτοί  στη συντριπτική πλειοψηφία τους  βρίσκονται  στο αντίπαλο ιδεολογικό στρατόπεδο από εκείνο των Μπολσεβίκων. Τον Μάιο οι Κοζάκοι με την βοήθεια των Γερμανών  ανακαταλαμβάνουν το Νοβοτσερκασκ και το Ροστώβ.

Στις 4 Ιουλίου ξεκινούν οι εργασίες του 5^ου Συνεδρίου των Σοβιέτ. Οι Σοσιαλεπαναστάτες ασκούν έντονη κριτική στη συνθήκη του Μπρεστ Λιτοφσκ και ένας ομοϊδεάτης τους που ακούει στο όνομα  Blumkin  δολοφονεί στις 6 Ιουλίου τον Γερμανό Πρεσβευτή στη Μόσχα [8].

 Η  εύθραυστη Συνθήκη του Brest-Litovsk καταρρέει. Οι Γερμανοί  που εξακολουθούν να διατηρούν στο Ανατολικό Μέτωπο ισχυρές δυνάμεις συνεχίζουν την προέλασή τους με εμφανή διάθεση να οικειοποιηθούν τα πετρέλαια του Καύκασου την ίδια ώρα που  τα πιστά  στο παλαιό  καθεστώς στρατεύματα διάσπαρτα στις αχανείς εκτάσεις της χώρας, αναζητούν τρόπο συντονισμένης δράσης για να καταφέρουν στην Επανάσταση το αποφασιστικό χτύπημα. Χαμένη κατά μήκος του Υπερσιβηρικού η περίφημη Τσεχοσλοβακική λεγεώνα  μια αξιόμαχη και καλά εξοπλισμένη στρατιωτική δύναμη  στις τάξεις της οποίας  υπηρετούν και πρώην αιχμάλωτοι πολέμου φαίνεται αποφασισμένη να ανοίξει πολεμώντας  τον δρόμο που θα την οδηγήσει έξω από τη Ρωσία. Ο  λευκός και ο κόκκινος τρόμος έχουν φέρει την παλιά αυτοκρατορία σε απόγνωση και σαν να μη φτάνουν αυτά, η κυβέρνηση Lenin έχει τώρα να αντιμετωπίσει πέρα από τις δυνάμεις των  Κεντρικών Αυτοκρατοριών και την απροκάλυπτη εχθρότητα των Δυτικών Δημοκρατιών που έστω και καθυστερημένα ανακαλύπτουν στην μπολσεβίκικη επανάσταση το καινούργιο θανάσιμο κίνδυνο που απειλεί την Ευρώπη . Η παραβίαση της Βρετανικής Πρεσβείας στη Πετρούπολη (31 Aυγούστου) και η  δολοφονία του Ναυτικού ακολούθου πλοίαρχου Κρόμι είναι μια βολική αφορμή  για  μια ένοπλη συμμαχική απάντηση.[9]

Τέσσερις ημέρες αργότερα από αυτή την δίχως νόημα δολοφονίας ,  ο «μπολσεβίκικος κίνδυνος»  γίνεται  το κύριο θέμα  στο Πολεμικό συμβούλιο και η ανάγκη της συντριβής του  αναδεικνύεται σε θέμα άμεσης προτεραιότητας. Η Βρετανική κυβέρνηση έχει κάθε λόγο να απαιτήσει  την  ενίσχυση όλων των αντί-μπολσεβικικών δυνάμεων που βρίσκονται διάσπαρτες στην αχανή χώρα όχι μόνο με πολεμικό υλικό και χρήματα αλλά και με συμμαχικά στρατεύματα.[10] H παρουσία γερμανικών στρατευμάτων στην Φινλανδία (από τον Απρίλιο) , ο κίνδυνος να καταληφθεί το μεγάλης στρατηγικής σημασίας λιμάνι του Murmansk  και να λεηλατηθούν είτε από τους Γερμανούς είτε από τους μπολσεβίκους επαναστάτες οι τεράστιες αποθήκες του Αρχαγγέλου  ( Arkhangelsk) υποχρεώνει τους Αγγλογάλλους να προχωρήσουν σε κοινό στρατιωτικό σχεδιασμό με απώτερο στόχο την ανασύσταση του Ανατολικού Μετώπου.

Σ αυτή την προσπάθεια «για την σωτηρία του Δυτικού πολιτισμού» ο Αμερικανός Πρόεδρος Wilson  μένει αρχικά ασυγκίνητος. Όταν όμως αρχίζουν να καταφτάνουν τα πρώτα   Ιαπωνικά  Στρατεύματα  στο Βλαδιβοστοκ τα γεγονότα επιταχύνονται και ο ίδιος υποχρεώνεται να αναθεωρήσει τη στάση του.

Μια  ανεξέλεγκτη δράση της Ιαπωνίας στη Σιβηρία θα αποτελέσει  θανάσιμο κίνδυνο για τα αμερικανικά συμφέροντα και έτσι ο Πρόεδρος Wilson ,παρακάμπτοντας τις όποιες   αντιρρήσεις της στρατιωτικής ηγεσίας , τον Ιούλιο [11],ανάβει το πράσινο φως για τη συμμετοχή της χώρας στην σχεδιαζόμενη επέμβαση . Με πρόσχημα τον απεγκλωβισμό της Τσεχικής Λεγεώνας κατά μήκος του Υπερσιβηρικού , 5.000 άνδρες  παίρνουν τον δρόμο για την Βόρεια Ρωσία  ενώ άλλες 10.000   που σταθμεύουν στις Φιλιππίνες , επιβιβάζονται  σε πλοία που θα τους οδηγήσουν  στο Βλαδιβοστόκ .

Περισσότερο από την αποτελεσματικότητα των δυνάμεων της επέμβασης  οι  νικητές του πολέμου στηρίζονται στην ικανότητα και  αποφασιστικότητα των Ρώσων αντεπαναστατών .Από την εποχή του Brest-Litovsk  μια εικοσάδα ετερόκλητων κυβερνήσεων έχουν ξεφυτρώσει ανάμεσα σε Βλαδιβοστοκ και Αρχάγγελο και το μόνο που φαίνεται να  επιθυμούν είναι να ανατρέψουν την Κυβέρνηση των Μπολσεβίκων. Πάνω  σ΄ αυτή την προοπτική στήνονται τα πιο φιλόδοξα όνειρα . Ο διαμελισμός της Ρωσίας είναι πλέον μια αναγκαία πραγματικότητα και προνοητικά οι πιο βιαστικοί κάνουν σχέδια για να  διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους στην παλιά Αυτοκρατορία των Τσάρων  [12].  Παρ΄όλα αυτά  έχοντας συγκεχυμένη εικόνα για τις αντίπαλες δυνάμεις του εμφυλίου οι ηγέτες της επέμβασης κάνουν τις πρώτες παράτολμες επενδύσεις τους  στο πρόσωπο του αντεπαναστάτη στρατηγού Alexander Kolchak [13] και των στρατευμάτων που κάτω από τις διαταγές του οργανώνονται στη Σιβηρία...................................  

Λίγους  μόλις μήνες μετά το Brest-Litovsk ,  ο Γερμανός θύτης γίνεται και αυτός θύμα. Η Καιζερική  Γερμανία σε στρατιωτικό αδιέξοδο , επικαλούμενη ανθρωπιστικούς λόγους εγκαταλείπει τον αγώνα  και υπογράφει στις 11 Νοέμβριου 1918  την κατάπαυση των εχθροπραξιών. Με τον στρατό της  ακόμη ανέπαφο και μάλιστα εκτός συνόρων   πιστεύει  ότι βρίσκεται σε καλύτερη μοίρα από ότι οι Ρώσοι λίγους μήνες πριν.  Υπολογίζει ότι οι όροι της Ειρήνης θα διευθετηθούν μέσα από τα δεκατέσσερα σημεία του Αμερικανού Προέδρου Wilson[14]  και κάτι τέτοιο φαίνεται να απαλύνει το τίμημα της ήττας . Για να  διευκολύνει ακόμη περισσότερο τα πράγματα ο τελευταίος Καγκελάριος του Κάιζερ Μαξ της Βάδης αναλαμβάνει το βάρος της ευθύνης να κηρύξει  έκπτωτη τη δυναστεία  πριν υποβάλει με τη σειρά του παραίτηση. Με τη σύμφωνη γνώμη της στρατιωτικής ηγεσίας , η διακυβέρνηση της χώρας περνά κάτω από την ευθύνη του σοσιαλδημοκράτη Ebert και των παλιών συντρόφων του SPD [15]. 

Παρά την  εξωτερική εικόνα που η Γερμανία αγωνίζεται να παρουσιάσει, εσωτερικά , ολόκληρη η χώρα βρίσκεται από τα 1917 σε αναβρασμό. H ανταρσία των ναυτών στο Βίλλελμσχάφεν στα τέλη Οκτωβρίου κρύβει μέσα της μια επαναστατική δυναμική που εκδηλώνεται με όλο της το μεγαλείο στις 4 Νοεμβρίου-στο Κίελο.  Στα πρόθυρα μιας γενικευμένης αναρχίας με τα επαναστατικά συμβούλια των στρατιωτών στα πρότυπα των σοβιέτ να ξεφυτρώνουν  σαν μανιτάρια σε ολόκληρη τη Γερμανία , η εσωτερική τάξη έχει διασαλευτεί σε  βαθμό επικίνδυνο. Στο  Μόναχο ένας διανοούμενος του USPD , o Kurt Eisner [16] , με την βοήθεια των επαναστατικών στρατιωτικών συμβουλίων έχει ανατρέψει  δίχως ουσιαστική  δυσκολία την παλιά δυναστεία  των Βίτελσμπαχ και έχει ανακηρύσσει μια αμφιλεγόμενη “Δημοκρατία όπου τα επαναστατικά συμβούλια των εργατών και των αγροτών έχουν κυρίαρχο λόγο. Η ευκολία με την οποία πραγματοποιείται το εγχείρημα δίνει την εντύπωση ότι το δόγμα της παγκόσμιας επανάστασης που εξαγγέλλουν με ενθουσιασμό οι μπολσεβίκοι του Λένιν δεν είναι ένα απλησίαστο όνειρο. 

Όπως και στη Ρωσία ο επαναστατικός πυρετός  που προκαλούν οι κοινωνικές εντάσεις, η συνειδητοποίηση της αναπόφευκτης στρατιωτικής ήττας  και η ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο σαν αυτόν που  ευαγγελίζεται η μαρξιστική κοσμοθεωρία [17] δεν αφήνουν ψευδαισθήσεις για τα όσα  πρόκειται να επακολουθήσει μέσα στην ίδια τη Γερμανία.  Τα επαναστατικά συμβούλια που αγνοούν τις από καιρό διαβουλεύσεις του Ebert με τον Groener [18]  χαιρετίζουν στο πρόσωπο της καινούργιας  Κυβέρνησης το πολιτικό όργανο που θα κατευθύνει και θα συντονίσει την επανάσταση που μόλις έχει αρχίσει.  Ο Ebert όμως δεν πιστεύει στην επανάσταση.  Ο   ρόλος της κυβέρνησής του δεν είναι να καθοδηγήσει την επανάσταση αλλά να την συντρίψει και να επαναφέρει τη χώρα στην προηγούμενη  ομαλότητα και τη τάξη. Κάτω από το βάρος της ιστορικής του αποστολής και για χάρη της εξασφάλισης της συνεχείας του Έθνους με τους δυνατόν λιγότερους κλυδωνισμούς ο σοσιαλδημοκράτης Ebert είναι αποφασισμένος να κάνει μια σημαντικότατη ιδεολογική υπέρβαση.. Αποφασίζει να προασπίσει με κάθε μέσο όσα οι οπαδοί του, λόγω της κοινής ιδεολογίας,   θέλουν να καταστρέψουν.

Πρόκειται για ένα εγχείρημα πολύ δύσκολο, που κρύβει απρόβλεπτους κινδύνους που από την πρώτη στιγμή δημιουργεί  σοβαρούς κλυδωνισμούς στη Κυβέρνηση. Το USPD  και η ακραία έκφρασή του  οι Σπαρτακιστές  πολύ σύντομα ανακαλύπτουν ότι ακολουθώντας τον Ebert  βρίσκονται ήδη σε λάθος μεριά  και αναζητούν  τρόπο να εγκαταλείψουν  τη συλλογική προσπάθεια. Εκείνο που επιθυμούν δεν είναι το πέρασμα σε μια Προεδρική Δημοκρατία αλλά  η  επικράτηση της επανάσταση και μάλιστα μπολσεβίκικου τύπου.

Οι  Σπαρτακιστές είναι μειοψηφία στο  USPD  αλλά τηρουμένων των αναλογιών δεν είναι λιγότεροι από ότι ήσαν οι ομοϊδεάτες τους στην Αγία Πετρούπολη. Υπάρχουν όμως βασικές διαφορές που οι ηγέτες τους αρνούνται να κατανοήσουν. Το Βερολίνο δεν είναι Αγία Πετρούπολη, ο Liebknecht [19] και η Luxemburg [20] δεν έχουν την ιδιοσυγκρασία  και την αποφασιστικότητα του Lenin  και το σημαντικότερο ίσως ο Ebert δεν δείχνει καμία διάθεση να επαναλάβει τα τραγικά λάθη του Kerensky.

Οι διαθέσεις του USPD κάνουν  την   θέση του Ebert περισσότερο δύσκολη.   Βλέπει στη συμπεριφορά των παλαιών συντρόφων του  μια καινούργια απειλή  περισσότερο επικίνδυνη από εκείνη των εξαγριωμένων συντρόφων του στους δρόμους και τις πλατείες , μια απειλή που μόνο με τη βία και τη δύναμη των όπλων μπορεί να αποτρέψει.

Η επιθυμία των Ρώσων Μπολσεβίκων να καθοδηγήσουν την παγκόσμια επανάσταση έχει μετεξελιχθεί σε στρατηγική και οι εντολές του Vladimir Lenin προς το Κόκκινο στρατό στις 18 Νοεμβρίου 1918 ακτινοβολούν αισιοδοξία. Μέσα από το χάος της  κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης οι ομοϊδεάτες τους οφείλουν να διευκολύνουν τα προελαύνοντα στρατεύματα της επανάστασης ανατρέποντας με κάθε τρόπο τις παλιές αντιδραστικές εξουσίες. Ένα μεγάλο κομμάτι του USPD υιοθετεί με ενθουσιασμό την προοπτική αυτή και ετοιμάζεται για τη τελική σύγκρουση, Στην Πρωτεύουσα  η αγωνία  της προσωρινής κυβέρνησης Ebert μήπως το Βερολίνο ακολουθήσει την τύχη της Αγίας Πετρούπολης φαίνεται να διαιωνίζεται μέχρι τις  11 Δεκεμβρίου,  όταν επιτέλους  τα πρώτα τμήματα του τακτικού στρατού που επιστρέφουν από το μέτωπο μπαίνουν στο Βερολίνο .

Ο Πρόεδρος  Ebert σπεύδει να τα υποδεχτεί στη Πύλη του Βρανδεμβούργου  και σε μια αποστροφή του λόγου του τονίζει.

-Κανένας δεν μπόρεσε να σας νικήσει.

Η αισιοδοξία του διαρκεί όση ώρα διαρκεί η παρέλαση γιατί αμέσως μετά οι στρατιωτικοί σχηματισμοί αυτοδιαλύονται.  Ο θρύλος της «πισόπλατης»  μαχαιριάς μόλις έχει γεννηθεί.

Πέρα από τη Μάγχη η Βρετανία ζει μέσα στις αυταπάτες που γεννιούνται από τους πανηγυρισμούς για τη νίκη της και οι οποίες θεριεύουν υπέρμετρα  από τον προεκλογικό πυρετό.

Η χώρα έχει βγει από τον πόλεμο σοβαρά τραυματισμένη .Ο ίδιος ο Βασιλιάς Γεώργιος  που σε όλη τη διάρκεια της Σύγκρουσης αγωνίστηκε να αποδείξει ότι οι γερμανικές ρίζες της οικογένειας του δεν τον έκαναν λιγότερο Βρετανό , εγκαταλείπει   οριστικά τον τίτλο  Saxe-Coburg-Gotha που θυμίζει έντονα το γερμανικό παρελθόν της οικογέμειάς του και προσπαθεί να συνηθίσει εκείνο των   Windsor.

Οι πολίτες  δεν περιορίζουν τις αξιώσεις τους μόνο στη τιμωρία των ηττημένων εχθρών. Πιστεύουν ότι από τη στιγμή που ευθύνονται για τη φρίκη και τις καταστροφές του πολέμου οφείλουν να αναλάβουν κάθε αναγκαία δαπάνη  για τη δημιουργία μίας  χαρισάμενης μεταπολεμικής εποχής που δικαιωματικά τους ανήκει.

«Στη δική μου  εκλογική περιφέρεια του Ντάντη- αναφέρει ο Τσόρτσιλ , αξιοσέβαστοι, ορθόδοξοι , φιλελεύθεροι  σε όλη τους τη ζωή πολίτες ζητούσαν  τη σκληρότερη τιμωρία του συντετριμμένου εχθρού. Σε όλη τη χώρα οι πιο έξαλλες  ήταν οι γυναίκες , από τις οποίες 7.000.000 για πρώτη φορά επρόκειτο να ψηφίσουν . Μέσα σ’ αυτή την αναταραχή και την άγρια έξαψη  είχε πνιγεί η κρατική πολιτική και η εθνική αξιοπρέπεια.»

Το προεκλογικό κλίμα εκτρέφει παράλογες ελπίδες αλλά οι πολιτικοί που οργώνουν την χώρα  ζητώντας την ψήφο του λαού, όχι μόνο  δεν τολμούν  να διαλύσουν τις αυταπάτες αυτές αλλά αντίθετα τις κατευθύνουν σε ένα δίχως προηγούμενο παραλογισμό. . Ο Ώκλαντ Τζέντις συμβουλεύει αυτούς που σπεύδουν να τον ακούσουν  «We shall squeeze the orange until the pips squeak" να στίψωμε το (γερμανικό) πορτοκάλι μέχρι να τρίξουν τα κουκούτσια του».  Στο Μπρίστολ ο Lloyd George διαβεβαιώνει ότι οι Γερμανοί «πρέπει να πληρώσουν ως την τελευταία πεντάρα  και θα ψάξουμε ακόμα και στις τσέπες τους». Η κυβέρνηση  δεν κάνει οικονομία στις υποσχέσεις της για  μια Βρετανία «fit for heroes to live in»  και οι πολίτες ελπίζουν ότι τα γερμανικά μάρκα που θα αρχίσουν να εισρέουν άφθονα στη χώρα με τη μορφή πολεμικών αποζημιώσεων θα μετατρέψουν τη χώρα  σε μια καινούργια γη της Επαγγελίας.[21]  

Πέρα από τις πολεμικές επανορθώσεις και την μοίρα που οι νικητές πρέπει να επιφυλάξουν για τους ηττημένους  το μεγάλο θέμα της επέμβασης στην Ρωσία εξακολουθεί να παραμένει ανοικτό .Ο διαμελισμός της μεγάλης αυτής χώρας είναι ο επόμενος στόχος.Η εισήγηση Λόκχαρτ δεν εξαντλείται στον  Κόκκινο τρόμο, στην  μπολσεβικική απειλή πάνω  από την Ευρώπη και στα οικονομικά πλεονεκτήματα των Ευρωπαίων από μια βίαιη κατάρρευσή του. Στις 13 Νοεμβρίου το Φόρειν Όφις υπό την ηγεσία του Μπάλφουρ προσπαθεί να ανακεφαλαιώσει. Ο μπολσεβικικός κίνδυνος σε ότι αφορά τη Ρωσία και την Ευρώπη γενικότερα είναι δεδομένος όπως δεδομένη είναι και η άρνηση των Βρετανών να εμπλακούν σε μια καινούργια περιπέτεια . Η περίοδος είναι προεκλογική και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή για να μη δημιουργηθεί κλίμα ανασφαλείας και φόβου στις τάξεις των ψηφοφόρων . Για την ώρα η Κυβέρνηση βλέπει με συμπάθεια τον αγώνα των αντιμπολσεβικικών δυνάμεων ,τον οποίο σκοπεύει να στηρίξει με  βρετανικό χρήμα και όπλα δίχως να αποκλείει , μια δυναμικότερη απάντηση στο μέλλον. Στις 16/29 Νοεμβρίου ο Υπουργός των Εξωτερικών επιχειρεί να καθησυχάσει όσους ανησυχούν  διαβεβαιώνοντας ότι «ουδέποτε η Αγγλική Κυβέρνηση διανοήθηκε να αναμειχθεί στα εσωτερικά της Ρωσίας και να επιβάλει πολιτικές μεταρρυθμίσεις της αρεσκείας της…» για να προσθέσει αμέσως μετά «…πλην όμως δεν μπορούσε  να εγκαταλείψει τις αναληφθείσες υποχρεώσεις της ,ούτε να προδώσει τα συμφέροντά της.»  Την ώρα που γίνονται οι δηλώσεις αυτές ο αγγλικός στόλος έχει ήδη περάσει ανενόχλητος τα Δαρδανέλια και βρίσκεται στην Μαύρη θάλασσα. Η κυβέρνηση της Α.Μ  έχει αναγνωρίσει την αντεπαναστατική κυβέρνηση του Ομσκ και έχει ανάψει έστω και καθυστερημένα το πράσινο φως στον Στρατηγό Ντενίκιν.Στις  18 Δεκεμβρίου Γαλλικά στρατεύματα αποβιβάζονται στην Οδησσό, ενώ στη περιοχή του Καύκασου μια ισχυρή αντιμπολσεβικική ομάδα οργανώνεται κάτω από την διοίκηση του Κόλτσακ.

Οι πολιτικές εκλογές στη Βρετανία στα τέλη Δεκεμβρίου, δεν κρύβουν εκπλήξεις. Οι πολίτες αναγνωρίζουν  τον πρωτεργάτη της νίκης στο πρόσωπο του Lloyd George και δίνουν στο  Συνασπισμό του  οποίου ηγείται  ευρύτατη πλειοψηφία[22].

Στη Γαλλία η Δεύτερη Κυβέρνηση Clemenceau που κυβερνά  τη χώρα από τα 1917 δεν μπορεί να ξεφύγει από τη τροχιά παρόμοιας αυταπάτης. Περισσότερο πληγωμένη από ότι η Βρετανία καταμετρά τις ζημιές της και κάνει σχέδια για το μέλλον υπολογίζοντας με τη σειρά της όχι μόνο στα γερμανικά μάρκα αλλά και στην αναπόφευκτη ενσωμάτωση γερμανικών περιοχών με έντονο οικονομικό ενδιαφέρον.

Με τις βόρειες επαρχίες της ανασκαμμένες από τις οβίδες και τα χαρακώματα  με 300.000 σπίτια κατεδαφισμένα ,1600 χιλιόμετρα σιδηροδρομικών γραμμών εκτός λειτουργίας και με 6.000 εργοστάσια λεηλατημένα η χώρα υποφέρει από βαριά παράλυση. Το δημόσιο χρέος της μέσα στα τελευταία 4 χρόνια έχει εκτιναχτεί από τα  33,5 δισεκατομμύρια χρυσά φράγκα του 1914  στο φανταστικό ύψος των 219  δισεκατομμυρίων. Για τους Γάλλους πολιτικούς που οφείλουν με τη σειρά τους να ερμηνεύσουν  αυθεντικά το λαϊκό αίσθημα η μεταφορά των καταστροφών του πολέμου  στις πλάτες   της ηττημένης Γερμανίας μοιάζει απόλυτα λογική αν όχι ένας αναγκαστικός μονόδρομος. Τα φαντάσματα από τη συνθήκη της Φραγκφούρτης και ένα βαθύ λαϊκό αίσθημα ρεβανσισμού υποχρεώνουν τον   Clemenceau να μεθοδεύσει  την  οριστική απαλλαγή της χώρας του από τον Γερμανικό κίνδυνο. 

Το τυφλό πνεύμα της αντεκδίκησης περιορίζεται στο δόγμα μιας μόνιμα αποδυναμωμένης και ανίσχυρης Γερμανίας στο έλεος των νικητών. Επί πλέον τα ανεφάρμοστα σύνορα και οι εγκλωβισμένες μειονότητες κάτω από σημαίες που δεν αναγνωρίζουν θα σταθούν πηγή μόνιμων τριβών και εντάσεων που θα υπονομεύσουν ανεπανόρθωτα την ιδέα μιας μόνιμης ειρήνης. Ο Στρατάρχης  Ferdinand Foch [23] εκφράζοντας αυθεντικά το πνεύμα των Στρατιωτικών προχωρεί ακόμη περισσότερο απαιτώντας από την πολιτική ηγεσία την απομάκρυνση του ηττημένου εχθρού από τον Ρήνο. Επικαλούμενος την ιστορική αναγκαιότητα, επιμένει ότι  η γερμανική Ρηνανία  πρέπει να ακολουθήσει την τύχη της Λορένης και της Αλσατίας και να ενσωματωθεί στο Γαλλικό Κράτος.  Φρεσκάροντας την νεώτερη ιστορία τους οι Γάλλοι θυμούνται ότι η περιοχή του Σάαρ ήταν κομμάτι της Αυτοκρατορίας τους, πριν ακόμα ο Ναπολέων συναντήσει την μοίρα του στο Βατερλώ. Με έκπληξη διαπιστώνουν .ότι  η περιοχή στερείται φιλογαλλικών αισθημάτων. Όμως ο θεός της Γαλλίας επαγρυπνεί . Συμπαραστάτης της Ιστορικής ανάγκης  εμφανίζεται η οικονομική επιστήμη. Ο Lloyd George που καταλαβαίνει ότι ο πυρήνας της υπόθεσης  του γαλλικού πατριωτισμού βρίσκεται στα πλούσια ορυχεία της περιοχής επιχειρεί να πείσει ότι αν αντιμετωπιστεί το πρόβλημα στο  οικονομικό πεδίο τότε  η ιδέα της εκμετάλλευσης και η  ιδέα  της προσάρτησης είναι σχεδόν το ίδιο πράγμα .

 Οικονομικοί  εμπειρογνώμονες κάνουν τους πρώτους υπολογισμούς  για τη πλουτοπαραγωγική εκμετάλλευση περιοχών στις οποίες ακόμη κτυπά έστω και αδύναμα  η καρδιά της βαριάς γερμανικής βιομηχανίας.

Αν το πρόβλημα περιοριζόταν στην ασφάλεια των Γαλλογερμανικών συνόρων μια ισχυρή  σιδερόφρακτη Γαλλία θα μπορούσε να αποτελέσει ένα αποφασιστικό μέτρο. Στα 1919 το πρόβλημα είναι ευρύτερο.Η Γαλλία νομοτελειακά κληρονομεί την ευθύνη της ασφάλειας ολόκληρης της  Ανατολικής Ευρώπης  . Η πίεση πάνω στην Γερμανία δεν είναι αρκετή. Χρειάζεται να διασφαλιστούν τα ανατολικά ευρωπαϊκά σύνορα από την μπολσεβικική απειλή. Με βάση τις πληροφορίες που διαρρέουν μια επέμβαση στη Ρωσία παρουσιάζεται σαν μια πολύ εύκολη υπόθεση. Οι Γάλλοι πολιτικοί δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί ο γαλλικός στρατός δεν μπορεί να κάνει ότι και ο γερμανικός που ακόμα και μετά τον τερματισμό του πολέμου κρατά σε υποδειγματική τάξη τις απέραντες εκτάσεις της Ουκρανιας  μέχρι την Μαύρη θάλασσα. Τα συμφέροντα είναι τεράστια. Η άρνηση των Μπολσεβίκων να  επιστρέψουν τα γαλλικά δάνεια , σπρώχνουν την χώρα σε περιπέτεια.Στις 5/18 Δεκεμβρίου αποβιβάζονται στην Οδησσό τα πρώτα γαλλικά στρατεύματα.  

Στη θεωρία όλα φαίνονται ρόδινα. Στη πράξη όμως όχι.

Ο φόβος μήπως η Γερμανία πιεστεί περισσότερο από ότι αντέχει διχάζει τους νικητές. Ο Lloyd George αντιλαμβάνεται ότι μια υπερβολικά εξαντλημένη και ταπεινωμένη Γερμανία δεν θα διστάσει να ριχτεί στην αγκαλιά της επανάστασης που έχει πια φουντώσει στη Ρωσία. Στα τέλη του 1918 παρόμοια προοπτική δεν φαντάζει καθόλου απόμακρη. Η  χώρα βρίσκεται  βυθισμένη στο χάος και η  κυβέρνηση του Εbert  εξακολουθεί να είναι  απομονωμένη και ανασφαλής μέσα στην ίδια τη πρωτεύουσα  .Περισσότερα από 10.000  συμβούλια στρατιωτών και αγροτών διάσπαρτα στην επικράτειά της δεν ζητούν άλλο από μια επανάσταση μπολσεβίκικου τύπου και στα ανατολικά της σύνορα η κοσμογονία που συντελείται πάνω στα ερείπια δύο Αυτοκρατοριών μεγαλώνει τα καραβάνια των προσφύγων που κατευθύνονται προς τη Δύση κάνοντας περισσότερο έντονα τα κοινωνικά προβλήματα που έχει δημιουργήσει η τετράχρονη πολεμική προσπάθεια.

Στις 24 Δεκεμβρίου ο Ebert μπροστά σε μια πολιτική κατάσταση που έχει ξεφύγει έξω από κάθε έλεγχο  καταφεύγει στη δυναμική λύση της ένοπλης επέμβασης . Ο  στρατηγός  Lequis παίρνει την εντολή να γκρεμίσει τα οδοφράγματα και να αποκαταστήσει την τάξη , αρχή κάνοντας από το  επαναστατημένο και αναρχοκρατούμενο Βερολίνο. Στο  Εμπορικό κέντρο, καρδιά της επανάστασης , οι άνδρες  της Volksmarine του Dorrembach  πλαισιωμένοι από πολίτες, με το δάχτυλο στη σκανδάλη των όπλων τους δεν δείχνουν να πολύ-νοιάζονται για τις αυστηρές προειδοποιήσεις της Κυβέρνησης και δηλώνουν αποφασισμένοι  για όλα .  Ο στρατός που καλείται να επιβάλει την τάξη υπακούει χλιαρά δίχως πεποίθηση στις διαταγές της κυβέρνησης και το αποτέλεσμα είναι ανάλογο. Η αποτυχία αυτή  έχει δύο βασικές επιπτώσεις. Την ουσιαστική ρήξη με το USPD  που σηματοδοτείται από την αποχώρηση του τελευταίου  από την κυβέρνηση και την προώθηση του Gustav Noske [24] στο  Υπουργείο Άμυνας  . Ο Noske , χασάπης στο επάγγελμα ανήκει στην ηγεσία  του MSPD . Στο Κίελο τον περασμένο μήνα είχε αποδείξει έμπρακτα ότι για τον ίδιο η προάσπιση της έννομης τάξης είχε μεγαλύτερη αξία από την οποιαδήποτε ταξική συμπαράσταση . Γνωρίζοντας ότι απολαμβάνει την απόλυτη  εμπιστοσύνη του Στρατού και της Κυβέρνησης  κινείται γρήγορα και αποφασιστικά. Τμήματα του  τακτικού στρατού  υποστηριζόμενα από    ένοπλες ομάδες πολιτών[25] που στη κυριολεξία μαζεύονται από τους δρόμους βάζουν τέλος στη μπολσεβίκικη πρόκληση [26]  κατά τη διάρκεια της «αιματοβαμμένης εβδομάδας» του Ιανουαρίου.  Οι Σπαρτακιστές συνθλίβονται με παραπανίσια αγριότητα και οι αρχηγοί της συλλαμβάνονται και εξοντώνονται. 

Η αποτυχημένη εξέγερση του Βερολίνου δεν αποθαρρύνει τους μπολσεβίκους της  Μόσχας.[27] Καταγράφουν  δίχως υστερίες μια χαμένη μάχη, επιχειρούν να βγάλουν τα αναγκαία συμπεράσματα και όλοι φαίνεται να συμφωνούν ότι η παγκόσμια επανάσταση  είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση αν δεν την εμπνέει, οργανώνει και καθοδηγεί  ένα δικό της πολιτικό όργανο .

Για τον σκοπό αυτό μια μικρή ομάδα ηγετών από διάφορα κόμματα και εκφραστές αριστερών τάσεων της σοσιαλδημοκρατίας καλούνται  τώρα ,να κάνουν ένα μακρύ και επικίνδυνο οδοιπορικό μέχρι την Μόσχα για να δώσουν ζωή σε  μια καινούργια Διεθνή  σε θέση να οργανώσει και να καθοδηγήσει την παγκόσμια επανάσταση η  οποία ακόμη και τώρα θεωρείται εφικτή.

Μέσα σε ένα κλίμα  αβεβαιότητας και ανασφάλειας  οι εκλογές που προκηρύσσονται στην Γερμανία για ανάδειξη Συντακτικής Συνέλευσης , πραγματοποιούνται τελικά στις 19 Ιανουαρίου 1919.  Το SPD φαίνεται να επιβραβεύεται με το 37,90%  των ψήφων ακολουθούμενο σε απόσταση ασφαλείας από το Zentrum (Christliche Volkspartei) με19,70% και το DDP με 18,50%.[28]

Με βασικό νικητή το MSPD   η Γερμανική Εθνοσυνέλευση συγκαλείται όχι στο Βερολίνο αλλά στη ήρεμη και γραφική Βαϊμάρη. Στις 11 Φεβρουαρίου  ο εκλεκτός του Στρατού Φρειδερίκος Ebert εκλέγεται από την Εθνοσυνέλευση σαν πρώτος Πρόεδρος της Γερμανικής Δημοκρατίας .Δύο ημέρες αργότερα ο ομοϊδεάτης του  Philipp Scheidemann [29] σχηματίζει την πρώτη μεταπολεμική κυβέρνηση.[30]

Στη Βέρνη της γειτονικής Ελβετίας οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές σύντροφοι, δεν νοιάζονται τόσο για την Ευρώπη που εξακολουθεί να βρίσκεται σε  αναβρασμό παρά το γεγονός ότι ο πόλεμος έχει τελειώσει, όσο για αυτά που διαδραματίζονται  στην Επαναστατημένη Ρωσία. Οι πολιτικές ζυμώσεις  που  πραγματοποιούνται στη Μόσχα προδικάζουν πολιτικές εξελίξεις και σε μια προσπάθεια να μειώσουν την ενδεχόμενη επιρροή μίας αναπόφευκτης  3^ης Διεθνούς βιάζονται να νεκραναστήσουν την 2^η εκείνη ακριβώς που «νικημένη από τον οπορτουνισμό» είχε μετατρέψει το Μαρξιστικό κέλευσμα «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» στο καθόλου κολακευτικό «Προλετάριοι όλων των χωρών σκοτωθείτε.»  Η αποκλειστικότητα της σοσιαλιστικής ορθοδοξίας γίνεται το μήλο της έριδος και από την μία και από την άλλη πλευρά  και βαθαίνει το ιδεολογικό χάσμα ανάμεσα στους παλιούς συντρόφους σε τέτοιο βαθμό που ο Βρετανός Εργατικός MacDonald [31],  θα διαπιστώσει όχι άδικα.

«Η Δεύτερη Διεθνής  είναι το μοναδικό μέσο αμύνης εναντίον του Μπολσεβικισμού  πριν προσφύγει κανείς στη δύναμη των όπλων.».

Η νεκρανάσταση της Δεύτερης διεθνούς (3 Φεβρουαρίου) δεν τροχοπεδεί τις εργασίες για την ανακήρυξη της 3^ης που ξεκινούν στη Μόσχα στις 2 Μαρτίου. Η  ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς[32] αποφασίζεται  δύο ημέρες αργότερα. Ο Gregory Zinoviev [33] , ο συνταξιδιώτης του Λένιν στο σφραγισμένο τρένο του 1917 είναι ο πρώτος της πρόεδρος.

Οι πρώτες πολιτικές θέσεις  του Διεθνούς αυτού οργάνου αποκρυσταλλώνονται σε τρεις βασικούς άξονες.

1) Αναπόφευκτη αντικατάσταση του Καπιταλιστικού συστήματος με το Κομμουνιστικό  κοινωνικό  σύστημα

2) Ανάγκη στροφής της  προλεταριακής επαναστατικής δράσης για την ανατροπή των αστικών Κυβερνήσεων.

3) Καταστροφή του αστικού Κράτους και αντικατάστασή του από ένα προλεταριακό κράτος σοβιετικού τύπου  ικανό να  εξασφαλίσει την μεταβίβαση στην  Κομμουνιστική κοινωνία.

Κάνοντας πράξη τις αποφάσεις της η Βρετανική Κυβέρνηση και στα πλαίσια πάντα της αντιμπολσεβικικής σταυροφορίας εντείνει τις προσπάθειές της για να σταθεροποιήσει την παρουσία της στη Ρωσία. Έχοντας αποβιβάσει στρατεύματα στο Βατουμ ελέγχει από τον Ιανουάριο του 1919  έναν από τους σπουδαιότερους στρατηγικούς δρόμους του κόσμου .20.000 άνδρες καλύπτουν την σιδηροδρομική γραμμή του Καυκάσου από την Μαύρη θάλασσα μέχρι την Κασπία. Στο Βορρά οι δυνάμεις στην περιοχή του Αρχαγγέλου ζουν με την ψευδαίσθηση ότι μόλις  λιώσουν οι πάγοι θα μεταφερθούν πίσω στην Πατρίδα. Τα πλοία έρχονται όχι για να παραλάβουν τα στρατεύματα αλλά για να τα ενισχύσουν με καινούργιες δυνάμεις . Η φανερή πλέον διάθεση της Βρετανικής Κυβέρνησης να συνεχίσει την τυχοδιωκτική της περιπέτεια στη Ρωσία  έρχεται τώρα  σε ανοικτή σύγκρουση με το λαϊκό αίσθημα. Οι διαμαρτυρίες δεν λείπουν  και ήδη από τον Ιανουάριο του 1919 η  Daily Express προειδοποιούσε τον Πρωθυπουργό Lloyd George  ότι "the frozen plains of Eastern Europe are not worth the bones of a single grenadier"."(οι παγωμένες πεδιάδες της Ανατολικής Ευρώπης δεν αξίζουν κόκαλα ούτε ενός γρεναδιέρου). Οι πρώτες καταδίκες σε θάνατο στο Σύνταγμα του Yorkshire και μάλιστα για άρνηση υπακοής δείχνουν ότι πολύ σύντομα η κυβέρνηση πρέπει να αναθεωρήσει τη στάση της[34]. 

Πέρα από τις δυνάμεις της επέμβασης, τους Μπολσεβίκους και τις δυνάμεις της αντεπανάστασης υπάρχουν και οι παλιοί εχθροί. Πάνω από 1.000.000  Γερμανοί στρατιώτες εξακολουθούν να παραμένουν  στα παλιά εδάφη της Αυτοκρατορίας από την Φιλανδία μέχρι  την Μαύρη θάλασσα. Οι νικητές του πολέμου που δίνουν πρωταρχική σημασία στη διατήρηση της τάξης κρίνουν ότι η παρουσία τους είναι απαραίτητη  . 

Στις αρχές του 1919  στο ανατολικό τμήμα της χώρας βρισκόταν ο στρατός του Κόλτσακ  που κατείχε την γραμμή του μετώπου Πέρμι-Όρσκ. Ο στρατός των λευκών κοζάκων στα Ουράλια στρατοπέδευε κοντά στην πόλη Ουραλσκ και κατείχε το Γκούριεφ . Οι λευκές στρατιές του Ντενίκιν  βρίσκονταν σε πλήρη ετοιμότητα στον ποταμό Τέρεκ , είχαν καταλάβει το Νόβοτσερκασκ , το Ροστώφ του Ντον, την Γιούζοφκα και άλλα σημεία του Ντονμπάς. Τα στρατεύματα της Ανταντ  και της αντεπαναστατικής κυβέρνησης της Ουκρανίας (το λεγόμενο Διευθυντήριο) παίρνοντας την Ουκρανία οχυρώθηκε στην γραμμή  Χερσώνας –Νικολάεφ-Ζιτομίρ-Κόροστεν. Οι λευκοί Λεττονοί  βρίσκονταν στη γραμμή Σάβλι-Μιτάβα , τα στρατεύματα του Γιουντένιτς και οι λευκοί Εσθονοί στη γραμμή Βόλμαρ-Νάρβα, σκοπεύοντας να επιφέρουν το χτύπημά τους στην Πετρούπολη. Οι λευκοί Φιλλανδοί , οι επεμβατιστές, οι λευκοφρουροί , κατέχοντας τις βόρειες περιοχές της χώρας , ετοιμαζόντουσαν  να χτυπήσουν την Πετρούπολη, τη Βόλογντα και την Κότλας. Οι επεμβατιστές κυριαρχούσαν επίσης στις πόλεις Κρασνοβότσκ, Μπατούμ, Νοβοροσίσκ , Σεβαστούπολη και Οδησσό[35].

Για τους  συμμάχους, τα πράγματα  στη Νότια Ρωσία, βαδίζουν πάνω σε επικίνδυνο δρόμο. Η σταδιακή αποχώρηση των Γερμανών βυθίζει και πάλι την Ουκρανία στο χάος . Οι καταστροφικές  επιλογές των γάλλων επιτελικών οδηγούν τις πολεμικές επιχειρήσεις σε αδιέξοδο. Στις 12 Φεβρουαρίου ο Τσόρτσιλ ο καινούργιος Υπουργός Πολέμου  αντιμετωπίζει τον μπολσεβικισμό σαν τον μεγαλύτερο κίνδυνο που απειλεί την μεταπολεμική Ευρώπη .Οι συμμαχικές επιχειρήσεις στη Νότια Ρωσία υπό την διοίκηση του Γάλλου Στρατηγού Ντ Ανσελμ καρκινοβατούν και ο ίδιος  επιχειρεί να παρασύρει το Πολεμικό συμβούλιο σε μια  επέμβαση ευρείας κλίμακας. Ο  Lloyd George  περιορίζεται να υπενθυμίσει ότι τα σχέδια του θα απαιτήσουν τουλάχιστον 1.000.000 άνδρες. Η Βρετανία δεν έχει στρατιώτες για τον σκοπό αυτό και στηρίζει τις  ελπίδες της στις  αντιμπολσεβικικές δυνάμεις  .Οι καιροί ζητούν δράση και από τη Σιβηρία ο Ναύαρχος Alexander Kolchak  υπόσχεται να επαναφέρει τα πράγματα εκεί που ήσαν πριν από την επανάσταση. Αγνοώντας κάθε έννοια προπαγάνδας οι τσαρικοί αξιωματικοί στηρίζονται στη δύναμη της βίας και του τρόμου. Ο συνταγματάρχης  Sephanov είναι ένα απλό παράδειγμα.

Στις 2 Μαρτίου ξεκινά η αγωνία της Χερσόνας. Μπολσεβικικές δυνάμεις του Αταμάνου Γρηγόριεφ βρίσκονται αντιμέτωπες με τις Ελληνογαλλικές δυνάμεις της Επέμβασης (ένα τάγμα του  34^ου Συντάγματος και δύο λόχοι Γάλλων). Στις 10 η  Χερσόνα εγκαταλείπεται και την τύχη της ακολουθεί το Νικολάγιεφ τέσσερες ημέρες αργότερα.Στις 16 Μαρτίου ελληνογαλλικές δυνάμεις υπερασπίζονται την Μπερεζόφσκα. Στις 18 υποχωρούν άτακτα στη Σερπκα εγκαταλείποντας στον εχθρό τους τραυματίες. Την ώρα που το παιxνίδι στη νότια Ρωσία χάνεται μια καινούργια προσπάθεια λαμβάνει χώρα . Από τη Σιβηρία κινούμενες , ανάμεσα στα Ουράλια και τον Βόλγα οι ετερόκλητες  αντεπαναστατικές δυνάμεις του Alexander Kolchak κάτω από τις ευλογίες και την έμπρακτη βοήθεια των Δυτικών κάνουν μια πρώτη  προσπάθεια να προωθηθούν μέχρι τη Μόσχα. Σχέδιο φιλόδοξο, υπερβολικά φιλόδοξο για να έχει επιτυχία. Ο αρχικός ενθουσιασμός τους φέρνει ασυλλόγιστα πολύ μακριά από τα κέντρα ανεφοδιασμού τους και μόλις  η επίθεση δίνει σημεία εξαντλήσεως ξεκινά η αντεπίθεση των Μπολσεβίκων . Μη μπορώντας να κάνουν διαφορετικά οι  αντεπαναστάτες παίρνουν καταδιωκόμενοι τον δρόμο της επιστροφής.

Στα μέσα Απριλίου είναι πλέον κοινό μυστικό  ότι οι δυνάμεις της επέμβασης εγκαταλείπουν την Κριμαία. Οι μάχες πρακτικά έχουν σταματήσει . Στις 19 Απριλίου οι ναύτες από τα γαλλικά θωρικτά στασιάζουν,βγαίνουν στην στεριά και συναδελφώνονται με τους Μπολσεβίκους.  Ένας στρατονισμένος ελληνικός λόχος (10^ος) δεχόμενος επίθεση παίρνει διαταγή να κάνει χρήση των όπλων. Οι τραυματισμένοι γάλλοι  οξύνουν περισσότερο την κατάσταση και τα κανόνια των γαλλικών θωρηκτων στρέφονται εναντίον των ελληνικών. Η εγκαιρη επέμβαση του συνταγματάρχη Σμάιτς και η εγκαιρη άφιξη του ναύαρχου Καλθορπ με τα 4 ντρέτνωτ αποτρέπουν μια αιματοχυσία. Στις 28 Απριλίου το ελληνικό σύνταγμα παίρνει τον δρόμο της επιστροφής με πρώτο σταθμό την Κοστάνζα της Ρουμανίας.

Τα κακά νέα ταξιδεύουν στις Ευρωπαϊκές Πρωτεύουσες και τον  Μάιο του 1919, οι Βρετανοί  μετρώντας κέρδη και ζημίες βιάζονται  να θεωρήσουν τον   Kolchak καμένο χαρτί και τον εγκαταλείπουν στην τύχη του. Οι Γάλλοι κάνουν το ίδιο λίγες ημέρες αργότερα. Στο Βορρά όμως ο αγώνας δεν έχει σταματήσει. Έχοντας συμμετάσχει στην κατάληψη της Ρίγας (22 Μαΐου 1919) η Baltische Landeswehr  σημαδεύει τις Εσθονικές ακτές με απώτερο σκοπό να οργανώσει μια επίθεση εναντίον της Αγίας Πετρουπόλεως. Οι σύμμαχοι που τη συγκεκριμένη στιγμή νοιάζονται περισσότερο να διώξουν τους γερμανούς από την Βαλιτική, παρά να κάμψουν την αντίσταση των  μπολσεβίκων στην Αγία Πετρούπολη ενεργούν παρασκηνιακά  και το αποτέλεσμα γίνεται θεατό με τη  μάχη του Wenden, (19-21 Ιουνίου  1919).

   Στις  Βερσαλλίες οι Νικητές του πολέμου  κάτω από τη σκιά του πάντα γαντοφορεμένου και πάντα εκνευρισμένου Clemenceau του επονομαζόμενου «Τίγρη» εξακολουθούν να σχεδιάζουν με προχειρότητα, σύγχυση  και ιστορική ασυνέπεια τον καινούργιο ευρωπαϊκό χάρτη. Οι τέσσερις μεγάλοι, (πρακτικά τρεις) δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε βασικά ζητήματα  και αυτό δημιουργεί ψυχοφθόρες και χρονοβόρες συζητήσεις.  Οι Γάλλοι με νωπές ακόμη τις μνήμες από τον προηγούμενο πόλεμο εξακολουθούν να συνδέουν ευθέως την ασφάλεια τους με την οριστική εξάλειψη του γερμανικού κινδύνου. Οι Βρετανοί που έχουν συνέλθει απότομα από τη μέθη της νίκης ψαλιδίζουν όπως και όταν μπορούν τα γαλλικά σχέδια. Γι αυτούς ο πραγματικός κίνδυνος προέρχεται από τις ρωσικές στέπες και ο εχθρός πλέον δεν είναι ο ηττημένος Γερμανός αλλά ο παντοδύναμος μπολσεβίκος επαναστάτης που ονειρεύεται να τυλίξει την Ευρώπη στις φλόγες. Η ρωσική αναρχία απασχολεί ιδιαίτερα Γάλλους και Βρετανούς όμως οι   Αμερικανοί όχι μόνο πιστεύουν ότι η ειρήνευση της Ευρώπης είναι μια απλή υπόθεση αλλά προσφέρονται σαν μεσολαβητές να ειρηνεύσουν ακόμα και την Ρωσία. Ο νεαρός σύμβουλος του Ουίλσων,  Μπουλιτ φεύγει για την Μόσχα με σκοπό να βολιδοσκοπήσει τις πραγματικές διαθέσεις των Μπολσεβίκων αλλά η ψυχρολουσία που έρχεται από την Στοκχόλμη μέσα από τις  δηλώσεις  του Ρώσου Υπουργού Εξωτερικών Chicherin [36] δείχνει ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Η επαναστατημένη Ρωσία δεν αναγνωρίζει τα χρέη των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων ούτε έχει σκοπό να προβάλλει διεκδικήσεις έναντι των ηττημένων.[37].   Για τον Ουίλσων η Ρωσική άρνηση να παραδεχθεί τα χρέη της είναι μια δυσάρεστη έκπληξη.  Για τον Κλεμανσώ είναι η δικαίωση της πολιτικής του που έχει φέρει τους Γάλλους στην Οδησσό. Ο Lloyd George, καλύτερα πληροφορημένος πιστεύει ότι η Επέμβση στη Ρωσία σύντομα θα αποδειχθεί μια χαμένη υπόθεση και ότι από εδώ και πέρα ,  ο κυρίαρχος σκοπός πρέπει να είναι  η ανασυγκρότηση της  Ευρωπαικής Ηπείρου πάνω σε ορθολογιστικές βάσεις  Δίνει τη μάχη του χλιαρά δεσμευμένος από τις προεκλογικές υποσχέσεις του . Επιθυμεί μια μόνιμη ειρήνη και δεν παύει σε κάθε ευκαιρία προειδοποιεί, όχι άδικα ότι μια υπερβολικά αποδυναμωμένη και ταπεινωμένη Γερμανία μπορεί να  σταθεί ένας εύκολος στόχος του Μπολσεβικισμού . Επιχειρεί με ενστάσεις να λυγίσει την γαλλική υπεροψία [38] αλλά ο «ενδοτισμός» του αυτός προκαλεί κλυδωνισμούς ακόμα και σ’ αυτό το Βρετανικό κοινοβούλιο. Ανάμεσα στον Clemenceau και τον Lloyd George ο  Αμερικανός Πρόεδρος W. Wilson , ανήσυχος για την αρνητική επίδραση που αρχίζουν να έχουν πίσω στις ΗΠΑ οι πρωτοβουλίες του [39] εξακολουθεί να παζαρεύει με ελαφρότητα τα περισσότερα από τα δεκατέσσερα σημεία του με την ελπίδα ότι οι συνομιλητές του θα συναινέσουν τελικά στη δημιουργία αυτού που θεωρεί το αποκορύφωμα της πολιτικής του και δεν είναι άλλο  από  μια  Κοινωνία των Εθνών. Στις 14 Φεβρουαρίου 1918 εξακολουθεί να επιμένει ότι « όλες οι σαφώς καθορισμένες εθνικές βλέψεις πρέπει να λάβουν την μεγαλύτερη δυνατή ικανοποίηση ,χωρίς την εισαγωγή νέων ή  διαιώνιση παλαιών στοιχείων διχόνοιας και ανταγωνισμού, που αργότερα θα μπορούν να διαρρήξουν την ειρήνη της Ευρώπης και κατά συνέπεια του κόσμου ολόκληρου» Ο Wilson,  οραματίζεται ένα διεθνές όργανο στην υπηρεσία της ειρήνης και ο  Lloyd George βλέπει σ΄ αυτό  το διεθνές όργανο που θα κληθεί να αναθεωρήσει τα τραγικά λάθη μιας Συνθήκης Ειρήνης που ακόμη δεν έχει υπογραφεί.