Οι θυρωροί της οδού Μοsciaisk τέντωναν το αυτί κάθε φορά που ακουγόταν θόρυβος από ερπύστριες στο δρόμο. Να είχαν κιόλας φτάσει;
Για τους Μοσχοβίτες , όλα ήσαν δυνατά εκείνες τις ημέρες.
Οι πόλεις διαθέτουν και αυτές νευρικό σύστημα. Και όταν τα νεύρα τεντώνονται υπερβολικά ακολουθεί η κατάρρευση. Στις 19 Οκτωβρίου 1941 τα νεύρα της Μόσχας ήσαν πολύ τεντωμένα. Ανησυχητικές ειδήσεις διέσχιζαν τη πόλη: η κυβέρνηση είχε φύγει. Το διπλωματικό σώμα είχε εγκαταλείψει τη Μόσχα. Πήραν ακόμα και το φέρετρο του Λένιν, το γυάλινο φέρετρο του πατέρα της επανάστασης. Το πήγαν ποιος ξέρει που. Όλες αυτές οι ειδήσεις και οι φήμες συμπυκνώνονταν στη φράση: οι Γερμανοί βρίσκονται ήδη στις εισόδους της Πρωτεύουσας. Και αμέσως μετά χαμηλόφωνα: Τα τεθωρακισμένα τους μπορεί να φτάσουν εδώ από τη μια στιγμή στην άλλη.Αυτό το ενδεχόμενο έκανε τους Μοσχοβίτες να χάνουν τα μυαλά τους και εκμηδένιζε και αυτόν τον ίδιο το φόβο που τους ενέπνεε η μυστική αστυνομία του Στάλιν......
Στις ουρές μπροστά από τα αρτοπωλεία ο κόσμος άρχισε να γκρινιάζει: Φτάνει πια ο πόλεμος. Παρατήστε τα.
Έπειτα στην οδό Sadovaia , σημειώθηκε εισβολή στο πρώτο κατάστημα, ένα φορτηγό γεμάτο κονσέρβες λεηλατήθηκε, ανατράπηκε και πήρε φωτιά. Η εξέγερση παραμόνευε στους υγρούς και παγωμένους δρόμους , στα σπίτια με την υποτυπώδη θέρμανση , καθόταν στο ίδιο τραπέζι με άτομα που πεινούσαν. Η εξουσία του Στάλιν διασαλευόταν. Ο κόσμος άρχισε να αποκαθηλώνει τα πορτραίτα του από τους τοίχους , οι πρώτες ταυτότητες του Κομμουνιστικού κόμματος ρίχτηκαν στη φωτιά.Ξαφνικά , ένα όμορφο πρωινό στα γραμματοκιβώτια των θυρωρείων εμφανίστηκαν προκηρύξεις με περιεχόμενο απλό κάποιες φορές μάλιστα τυπωμένο."Θάνατος στους Κομμουνιστές" έγραφαν. Υπήρχαν και αντισημιτικά συνθήματα. Οι παραλήπτες αυτών των απειλών διάβαζαν κατάπληκτοι ,πρωτόγνωρες, πρωτόγονες προκλητικές φράσεις......
Γράφει σχετικά ο Α.Μ Samsonov στο βιβλίο του "Η μεγάλη μάχη της Μόσχας" .
"Ο συναγερμός διαδόθηκε στη πόλη. Η εκκένωση των βιομηχανικών εγκαταστάσεων, των υπουργείων των υπηρεσιών , των οργανισμών επιταχύνθηκε. Εκείνη την εποχή σημειώθηκαν σποραδικές εκδηλώσεις αποπροσανατολισμού ανάμεσα στο πληθυσμό . Υπήρχαν άτομα που καλλιεργούσαν τον πανικό , που εγκατέλειπαν τη θέση εργασίας τους, που βιάζονταν να εγκαταλείψουν τη πόλη. Υπήρχαν επιπλέον και οι προδότες που εκμεταλλεύονταν τις περιστάσεις και για να κλέψουν αγαθά σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας και προσπαθούσαν να υπονομεύσουν την εξουσία του σοβιετικού κράτους."..........
Όμως ούτε ο φανατισμός του Κόμματος , ούτε τα στρατοδικεία και οι με συνοπτικές διαδικασίες εκτελέσεις μπόρεσαν στα τέλη Οκτωβρίου, να τροχοπεδήσουν περισσότερο , τα συνεχώς συχνότερα φαινόμενα διάλυσης. Οι κατοικίες όσων έφευγαν λεηλατούνταν και στη συνέχεια γίνονταν καταλύματα για λιποτάκτες. Τραυματίες , νέοι που είχαν λιποταχτήσει από τα τμήματα εργασίας και παιδιά περιφέρονταν λίγο πολύ παντού. Τμήματα ασφαλείας όφειλαν συνεχώς να "χτενίζουν" τις στοές του μετρό, τους σιδηροδρομικούς σταθμούς και τα προάστια που είχαν καταστραφεί από τους βομβαρδισμούς. Έμοιαζε να είναι το τέλος της Μόσχας.
Αυτή τη σκληρή, μη αναστρέψιμη αλήθεια τη παρουσίασε με τη μορφή χρονικού ένας Πολωνοεβραίος δάσκαλος ο Μendel Mann, που εκείνη την εποχή είχε καταφύγει στη Ρωσία, και που ο ίδιος το χαρακτήριζε " μυθιστόρημα" παρά το γεγονός ότι οι κυριότερες σκηνές βασίζονται σε γεγονότα που συνέβησαν πραγματικά. Το βιβλίο του Vor Moskaus Toren που δημοσιεύτηκε στο Ισραήλ, μεταφράστηκε σε όλες σχεδόν τις γλώσσες του δυτικού κόσμου .Στις σελίδες 141-2 του μυθιστορήματος περιγράφεται μια σκηνή που ρίχνει ένα ζωηρό φως στη κατάσταση που βρισκόταν η Μόσχα στα τέλη Οκτωβρίου 1941.
"Από ένα πλάγιο μικρό δρόμο , εμφανίστηκαν δύο τραυματισμένοι στρατιώτες. Ο πρώτος, ψηλός και σκυφτός, είχε το ένα χέρι στο γύψο, ο άλλος μικρόσωμος και εύσωμος περπατούσε με τα δεκανίκια αρκετά άνετα. Ήταν τραυματισμένος στο γόνατο. Έφτασαν στο κέντρο του μεγάλου μισοέρημου δρόμου και άρχισαν να κραυγάζουν: Γερμανικά τεθωρακισμένα στην οδό Καλούγκα και στο Psotchnaia. Είναι μέσα στη πόλη! Φτάνουν! Ρώσοι ,τρέξτε να σωθείτε! Τα παντζούρια στα παράθυρα άρχισαν ξαφνικά να κλείνουν. Ακούστηκε η φασαρία από μεταλλικά ρολά που κατέβαιναν το ένα μετά το άλλο. Οι πόρτες των σπιτιών άνοιγαν και ένα πλήθος με απορημένα πρόσωπα εμφανίστηκε στο δρόμο.
Οι δύο τραυματίες σταμάτησαν στη γωνία ενός χαμόσπιτου ο αδύνατος στρατιώτης τέντωσε το γερό του χέρι προς κάποια απροσδιόριστη κατεύθυνση κραυγάζοντας.
-Νάτοι..έρχονται οι Γερμανοί.
Η περίπολος εξαφανίστηκε στο σκοτεινό διάδρομο κάποιου σπιτιού. Μετά από λίγο , από την ίδια πόρτα που μπήκαν ξεμύτισαν και οι έξι , αυτή τη φορά με τα κεφάλια ακάλυπτα και άοπλοι. Από τις στρατιωτικές χλαίνες είχαν αφαιρέσει όλα τα διακριτικά.
-Τα ποντίκια εγκαταλείπουν το καράβι που βυθίζεται...φώναξε μια γυναίκα.
-Αφήστε τους να φύγουν . Έτσι και αλλιώς θα τους πιάσουν παρακάτω.
Αργά η μάζα του κόσμου πύκνωνε στο δρόμο και σχημάτισε μια πομπή . Επί κεφαλής βάδιζαν οι δύο τραυματίες , μετά κάποιες γυναίκες και παραπίσω το πλήθος.
Από τους πλάγιους δρόμους εμφανίστηκαν σε ομάδες παιδιά δεκατετράχρονα που δούλευαν στα εργοστάσια. Όλοι αυτοί ενώθηκαν με τη πορεία κραυγάζοντας.
Ξαφνικά ένας άνδρας ξεδίπλωσε ένα μεγάλο λευκό σεντόνι και άρχισε να το ανεμίζει σα σημαία πάνω από το κεφάλι του . Στο κέντρο του σεντονιού ήταν ζωγραφισμένη μια μαύρη σβάστικα.
Το πλήθος κοντοστάθηκε αναποφάσιστο, απογοητευμένο.
-Θάνατος στους κομμουνιστές ! φώναξε ο άνδρας με τη σημαία. Κάτω οι Εβραίοι.
Μια μεγάλη σιωπή απλώθηκε στη γκρίζα μοσχοβίτικη ατμόσφαιρα. Ο ουρανός πάνω από τα κεφάλια του πλήθους βάραινε σαν μια μάζα παγωμένου τρόμου.
-Ο πόλεμος τελείωσε.
-Σ' ευχαριστούμε Παναγία Παρθένα μητέρα του Θεού.
Τα αυτόματα ενός περίπολου ασφαλείας έβαλαν τέλος στη παράξενη αυτή σκηνή.
Και οι Γερμανοί δεν ήρθαν. Γιατί δεν μπόρεσαν να έλθουν; Που κατέληξαν από τη στιγμή που είχαν διεισδύσει σε διάφορα σημεία κοντά στη περιφέρεια της Μόσχας , στο διεθνή και εθνικό δρόμο, μόλις μια ώρα με το αυτοκίνητο, μακριά από τη πόλη;
Μα που κατέληξαν τελικά οι Γερμανοί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου