Εθνικόφρων - ον παρεξηγημένη λέξη απ' όλους σχεδόν τους σημερινούς «κουλτουριάρηδες» και ιδίως από τους κομμουνιστές που της έδωσαν λαθεμένη ερμηνεία (εθνικιστής ή οπαδός του εθνικισμού), για να εξυπηρετήσουν κυρίως, κομματικές σκοπιμότητες και ξένους ανθελληνικούς σκοπούς. Εθνικόφρων, ον σημαίνει αυτός που πιστεύει στο έθνος του. Κι αλίμονο στον άνθρωπο ή στο λαό που δεν πιστεύει στα στοιχεία της πνευματικής και εθνικής του παράδοσης, που έχουν απόλυτη κι άρρηκτη ενότητα με τη συγκρότηση του και με τη συνεχειακή του πορεία και την ύπαρξη του και που είναι: «τα όργανα της λειτουργίας της ζωής του», όπως, πολύ σωστά και σοφά, λέγει ο αείμνηστος Ι. Ν. Θεοδωρακόπουλος. Ακόμα και ο Αριστοτέλης, ο παμμέγιστος και συστηματικός νους όλου του κόσμου στην Ηθική του μένει πιστός στη γραμμή της ελληνικής παράδοσης. Ο πολύς Φώτης Κόντογλου (s) (1896-1965) στο βιβλίο του: «Η πονεμένη Ρωμιοσύνη» που κυκλοφόρησε στα 1963, σ' ένα κεφάλαιό του με τίτλο: «Η ακατανίκητη ελληνική φύτρα» λέγει: «Ένας λαός που έχει χάσει την παράδοση του είναι σαν τον άνθρωπο που έχει χάσει το μνημονικό του». Ο ποιητής και συγγραφέας Ίων Δραγούμης (1878-1920), ο άνθρωπος με προοδευτικές δημοκρατικές ιδέες, που υπήρξε ένα από τα τραγικά θύματα του σκοταδισμού κατά τον εθνικό διχασμό στην περίοδο 1912-1920, στο βιβλίο του: «Ελληνικός πολιτισμός» β' έκδοση, Αθήνα 1927, αναφέρει: «... Το να νοιώθεις την καταγωγή σου, τη συνέχεια του εθνικού εγώ σου, την ιστορία που σε κάνει συνειδητό... αυτό δεν είναι «προγονοπληξία», είναι απλή και καλή «προγονολατρεία», θύμηση των περασμένων, γνωρισμός με τον εαυτό σου. Και αυτή η προγονολατρεία πρέπει να βρίσκεται, είναι η παράδοση η χρήσιμη...». Αλλά και ο Στρατής Μυριβήλης, ο μεγάλος ζωγράφος του πεζού μας λόγου λέγει: «... Και αυτή η εθνική φυλετικά ιδιομορφία της ψυχής μου, είναι ακριβώς εκείνη που με εντάσσει φυσιολογικά μέσα στην πανανθρώπινη κοινωνική σύνδεση. Αλλά για να μη χάσω τον εαυτό μου, πρέπει να γνωρίσω τον εαυτό μου. Το «γνώθι σ' αυτόν» είναι και η πλουταρχική πηγή της γνώσεως. Αυτό λοιπόν πρέπει να 'ναι η βάση της γενικής παιδαγωγικής προσπάθειας του Έθνους του οποίου εντολοδόχος είναι το κράτος και η Εκκλησία...». (Στρατής Μυριβήλης: «Οι παραδόσεις του Γένους και η δύναμη της Βυζαντινής μουσικής » περιοδικό «Ευθύνη», Αθήνα 1979, σελ. 102).
Πιστεύω πως ένα Έθνος που αλλοιώνει είτε με τη γνώση, είτε με την άγνοια, είτε με την αδιαφορία την εθνική του ταυτότητα, υποσκάπτει τα θεμέλια της ίδιας του ύπαρξης και της ίδιας του ψυχής, και προχωράει ακράτητο προς την καταστροφή και τον αφανισμό. Και το Έθνος, που αποκόβεται από τα εθνικά του πιστεύω, από την τιθήνη των ιδεών και των αξιών που ενώνουν το χθες με το σήμερα, πίπτει ατό έρεβος. Γι αυτό και ο Αϊνστάιν (Einstein, 1879-1955) είπε τη περίφημη ρήση: «Πάτησα στους ώμους των προγόνων μου για να ατενίσω το μέλλον». Εμείς οι Έλληνες που έχομε χιλιάδες χρόνια, ιστορία και πολιτισμό πρέπει να ξέρομε από που ερχόμαστε και που πηγαίνομε. Έχομε μέσα μας μια σπερματική πυξίδα, αΐδια και αναλλοίωτη που μας κατευθύνει. Αυτή την σπερματική πυξίδα των χιλιάδων χρόνων του πολιτισμού μας (Ερμής ο Τρισμέγιστος, 9.000 π.Χ., «Ορφικά») φοβάται ο εβραϊκός σιωνισμός κι αυτή φοβήθηκε και ο εκπρόσωπος του, ο Κίσινγκερ ο καταχθόνιος και αντιπαθητικός αυτός μισέλληνας και έγραψε το γνωστό εχθρικό λιβελογράφημα εναντίον της Ελλάδας και των Ελλήνων. Σ' αυτούς όλους όσους μάχονται τον Ελληνισμό, απαντώ με τη πλατωνική φράση του φιλόσοφου που αναφέρει στον Τίμαιο: Ότι θα μένει αιωνίως «ολίγον σπέρμα» και δεν θα καταφέρουν ποτέ τίποτε γιατί οι Έλληνες σε κάθε εξωτερικό κίνδυνο ήσαν και θα είναι πάντα ενωμένοι και όπως λέγει και ο εθνικός ποιητής της Κύπρου Βασίλης Μιχαηλίδης (1850-1918): «Η Ρωμιοσύνη θα χαθεί όντας ο κόσμος λείψει».
Η παρερμηνεία και η παραποίηση διαφόρων, εθνικής σημασίας, λέξεων - (Εθνικός-ή-όν αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στο Έθνος. Εθνισμός ή εθνική συνείδηση, ο πατριωτισμός, φιλοπατρία, το εθνικό και πατριωτικό αίσθημα δεν έχει σχέση με τη λέξη Εθνικισμός - Εθνικιστής που σημαίνουν αποκλειστική και αρρωστημένη προσήλωση στα εθνικά ιδεώδη με τάσεις εδαφικής επέκτασης του Έθνους σε βάρος άλλων εθνών. Εθνικισμός σημαίνει ακόμα και φανατισμός και μάλιστα ο τέτοιου είδος φανατισμός είναι επιζήμιος για κάθε λαό και Έθνος) - αποτελούν παραπλάνηση του λαού και αλλοίωση των εθνικών του πιστεύω.
Εθνικόφρων, λοιπόν, δεν έχει την έννοια του εθνικιστή, του ακραίου, του φανατισμένου, αλλά την έννοια του έχοντος εθνικά φρονήματα κι αυτά τα εθνικά φρονήματα που περικλείουν πίστη και αγάπη προς το έθνος είναι απαραίτητα σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε Έλληνα και μάλιστα σήμερα που μας εχθρεύονται τόσοι και τόσοι.
Πιστεύω ακράδαντα πως σ' όλες τις παρατάξεις υπάρχουν Έλληνες εθνικόφρονες και για μένα όλοι οι Έλληνες είναι εθνικόφρονες, πιστεύουν και αγαπούν το Έθνος τους κι αυτή η εθνικοφροσύνη τους, ανταμώνεται αδελφικά και φαίνεται καθαρά, σαν μια γρανιτένια συνισταμένη ορατών καΙ αοράτων δυνάμεων, όταν το Έθνος και η πατρίδα μας, απειλούνται από εξωτερικούς κινδύνους και εχθρούς. Τότε ο λαός μας γίνεται, όλος, μια σιδερένια γροθιά, ένα εθνικόφρον σύνολον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου