ΡΟΥΜΑΝΙΑ: ΤΟ "ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ" ΤΗΣ 21 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1941-ΙΙ

Η πιο πειστική απόδειξη της αθωότητας των Λεγεωνάριων σχετικά με το θέμα αυτό, είναι ότι οι στρατιωτικές δυνάμεις που έλαβαν μέρος στο πραξικόπημα υπό την άμεση καθοδήγηση του Στρατηγού Αντονέσκου, βρέθηκαν αντιμέτωπες με μια μαζική μεν, ανοργάνωτη δε, αντίσταση. Από την πλευρά των λεγεωνάριων δυνάμεων σημειώνονται εμφανέστατα αμυντικές και όχι επιθετικές κινήσεις και είναι παντελώς ανύπαρκτο κάποιο οργανωμένο σχέδιο . Περιορίζονται απλά να αντιδράσουν  , στις προσπάθειες των στρατιωτικών δυνάμεων να καταλάβουν τις Νομαρχίες ,τα Δημαρχεία , τα αστυνομικά τμήματα, κλπ., τα οποία δικαιωματικά βρίσκονταν κάτω από τον έλεγχο των Λεγεωνάριων.

Λογικά, ποιά επαναστατική δύναμη στον κόσμο, θα ξεκινούσε μια επανάσταση, χωρίς προετοιμασία, χωρίς να διαθέτει ένα σχέδιο της επίθεσης, χωρίς τη συμπαράσταση ενός μέρους του στρατού , χωρίς να ξεκινήσει την "επανάστασης" με μια γενική επίθεση , σε πολλά μέρη της χώρας ταυτόχρονα , χωρίς να προσπαθήσει πριν από οτιδήποτε άλλο, να προκαλέσει τη παραίτηση κάποιων υπουργών της Κυβέρνησης για να ανατραπεί η Συνταγματική συνέχεια.

Αυτά είναι τα ελάχιστα που θα απαιτούσε μια τέτοια ενέργεια . Ούτε ένα όμως, από τα παραπάνω χαρακτηριστικά μπορούν να αποδοθούν στο Κίνημα των Λεγεωνάριων , το οποίο, το μόνο που έκανε, ήταν να υπερασπιστεί τον εαυτό του από τη μεθοδευμένη δράση του Στρατηγού Αντονέσκου.

Για να είμαστε δίκαιοι, αν το Κίνημα των Λεγεωνάριων αποφάσιζε να καταφύγει στην ένοπλη δράση για την απομάκρυνση από την κυβέρνηση των μη λεγεωνάριων υπουργών , η περίφημη «εξέγερση» θα είχε μια διαφορετική χροιά και δεν θα τελείωνε με την ήττα των κατηγορουμένων για δήθεν μεθόδευσή της.

Στη συνέχεια, υπάρχει το ερώτημα για το ποιος προγραμμάτισε αυτή την εξέγερση και γιατί.

Η Ιστορία που γράφτηκε από τους νικητές, σχεδόν πάντα παρουσιάζει τους νικημένους σαν τους ηθικούς αυτουργούς όλων των προβλημάτων : από τις κακές προθέσεις μέχρι την μυστική προετοιμασία της επιχείρησης - από την πρωτοβουλία της δράσης μέχρι τα πιο ειδεχθή εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης. Σε αυτή την περίπτωση, τα πράγματα δεν μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Και μετά από αυτό το επεισόδιο, οι λεγεωνάριοι που βρέθηκαν είτε μέσα στις ρουμανικές φυλακές είτε μέσα στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεν ήσαν πρακτικά σε θέση  να αναδείξουν την αλήθεια.

Και η αλήθεια τους απαλλάσσει από κάθε ενοχή και ρίχνει ολοκληρωτικά την ευθύνη στο Στρατηγό Αντονέσκου.

Με το πέρασμα του χρόνου, δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία για όλους όσους μπήκαν στο κόπο να αναλύσουν τα γεγονότα της εποχής. Το σύνολο της συνομωσίας και η εκτέλεση αυτής που αποκλήθηκε απλά , "υπόθεση" πέφτει στους ώμους του Στρατηγού . Αυτός αποφάσισε να σπάσει τη συμφωνία συνεργασίας με το Κίνημα των Λεγεωνάριων και προκάλεσε τη σύγκρουση που θα του επέτρεπε να αποβάλει τους Λεγεωνάριους από την εξουσία, προκειμένου να γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος της κυβέρνησης και, ει δυνατόν, του συνόλου του Κινήματος. Αυτό ήταν το πιο εύκολο από όλα  να επιτευχθεί, επειδή οι λεγεωνάριοι , μέσα στην ειλικρίνεια και τη πίστη τους, δεν είχαν υποψιαστεί τίποτα και επιπλέον πίστευαν σταθερά στις πολιτικές σχέσεις , ανάμεσα σε αυτούς και το Στρατηγό Αντονέσκου υπό την αιγίδα του Εθνικού Κράτος των Λεγεωνάριων.

Αλλά γιατί ο Στρατηγός όφειλε να λάβει μια τόσο παράλογη, αντεθνική, επικίνδυνη απόφαση; Για ένα και μόνο λόγο - που για χιλιετίες προκάλεσε τις χειρότερες συγκρούσεις και γέννησε τις καταστροφικότερες συνέπειες: τη φιλοδοξία. Εκείνοι που τον ήξεραν ομολογούν ότι σπάνια θα μπορούσε να συναντήσει κανείς ένα περισσότερο φιλόδοξο άτομο ή κάποιον που λαχταρούσε περισσότερο από αυτόν,  το μεγαλείο ή την απόλυτη εξουσία.

Ο Αντονέσκου δεν οφείλει το παρατσούκλι "το κόκκινο σκυλί" στα αισθήματα πίστης και αφοσίωσης που είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα της σκυλίσιας ράτσας.
Χαρακτηρίζεται σκύλος με την υποτιμητική σημασία της λέξης.
-Δαγκώνει τη στιγμή που δεν το περιμένει κανείς...είπαν οι υφιστάμενοί του αξιωματικοί. Το πρώτο αίσθημα που εμπνέει είναι ο φόβος.
Η αυστηρότητά του , η σκληρότητά του που ποτέ δεν του επέτρεψε να κατανοήσει τη σημασία του ρήματος "συγχωρώ" ασφαλώς και έπαιξαν ρόλο σε όλα αυτά.
Πρέπει όμως να προστεθεί ότι δεν αποτελούσε μέρος της εποχής μας' μέσα του ξαναζούσε εκείνος ο πρωτόγονος άνθρωπος που κατάφερε να εξημερωθεί αργά μέσα στους αιώνες. Ποιά άλλα αισθήματα πέρα από το φόβο μπορούσαν να γεννηθούν από την αναχρονιστική παρουσία ανάμεσά μας , ενός απ' ευθείας απόγονου των δύσκολων, πρωτόγονων πολεμιστών άλλων εποχών;  

 Αυτές οι γραμμές έχουν ληφθεί από ένα βιβλίο εξαιρετικά ευνοϊκό για το Στρατηγό Αντονέσκου, γραμμένο από ένα άτομο της συνοδείας του, το οποίο δεν μπορεί να κατηγορηθεί για συμπάθεια απέναντι στους λεγεωνάριους. Πιασμένος από τα δίχτυα της φιλοδοξίας του, ο Στρατηγός δεν μπορούσε να δεχτεί ή ακόμη και να φαντασθεί μια ενδεχόμενη συνδιαχείρηση μιας εξουσίας, η οποία κατά τη γνώμη του,ήταν εντελώς δική του. Η παρουσία μιας λεγεωνάριας ιεραρχίας, και ειδικά η ύπαρξη του Horia Sima με την ιδιότητα του αρχηγού ενός πολιτικού κινήματος το οποίο διέφευγε από την προσωπική του επιρροή, εκτιμήθηκαν με την απαιτούμενη σοβαρότητα . Υπήρχε λοιπόν μια οργάνωση στο Κράτος η οποία, παρά την πίστη των μελών της σ΄αυτόν , δεν μπορούσε να χειραγωγηθεί  σαν  οργανωμένη δύναμη που επιπλέον, αποτελούσε τη βάση του νέου καθεστώτος.
Ο Στρατηγός Αντονέσκου θα ήθελε το Κίνημα της Λεγεώνας να εξαρτάται από αυτόν τον ίδιο  και επιπλέον να  αναγνωρισθεί  σαν ο μοναδικός ηγέτης του Κινήματος. Μάλιστα προσπάθησε να κερδίσει τη συμπάθεια των λεγεωνάριων μαζών φορώντας το πράσινο πουκάμισο και υιοθετώντας τη ρητορική και το τρόπο δράσης του Λεγεωνάριου την ίδια ώρα που επιχειρούσε να επισκιάσει τη προσωπικότητα του Horia Sima . Όλα αυτά αποδείχτηκαν μάταιες προσπάθειες , γιατί σε καμία περίπτωση δεν είχε τα απαιτούμενα προσόντα για το σκοπό αυτό. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να απαιτήσει από τις δυνάμεις των Λεγεωνάριων να τον αναγνωρίσουν ως ανώτατο ηγέτη του Κινήματος. Και αυτή η προσπάθεια κατέληξε επίσης σε πλήρη αποτυχία.

(Προηγούμενο)

(Επόμενο)