ΙΤΑΛΙΑ 1935. Ο ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ ΖΗΤΑ ,ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΔΩΡΙΖΟΥΝ ΧΡΥΣΟ ΣΤΗ ΠΑΤΡΙΔΑ

Στις 3 Οκτωβρίου 1935 το Βασίλειο της Ιταλίας με αφορμή το επεισόδιο που έλαβε χώρα εκατοντάδες χιλιόμετρα μακρυά, στα 100 πηγάδια του Ουάλ Ουάλ δέκα μήνες πριν, κήρυξε το πόλεμο εναντίον της Αβησσυνίας , μιας αφρικανικής χώρας που παρέμενε ακόμα ελεύθερη, γιατί ακριβώς δεν ενδιαφερόταν κανείς να τη κατακτήσει. Η ΚΤΕ (Κοινωνία των Εθνών) κατηγόρησε την Ιταλία ότι με τη πράξη της αυτή   παραβίασε το άρθρο XVI του καταστατικού του διεθνούς Οργανισμού και στις 18 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου , η συντριπτική πλειοψηφία των κρατών μελών, αποφάσισε να τιμωρήσει τον εισβολέα με ένα είδος οικονομικού αποκλεισμού.(sanzioni) Τα οικονομικά μέτρα που πάρθηκαν και τα οποία ελάχιστη πρακτική αξία είχαν (1) , στάθηκαν αφορμή να συσπειρώσουν τον ιταλικό λαό ακόμη περισσότερο, γύρω από το καθεστώς του Μουσολίνι . Σαν απάντηση στα μέτρα της ΚΤΕ, ο Ντούτσε του Φασισμού εξήγγειλε μια νέα πολιτική που με γρήγορους ρυθμούς όφειλε να οδηγήσει την Ιταλία στην αυτάρκεια και την αυτοδυναμία.

Ανάμεσα στις εκδηλώσεις που έλαβαν χώρα για την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης ,οργανώθηκε μία με την πομπώδη επωνυμία: "Χρυσός για την πατρίδα" . Κάνοντας έκκληση στα πατριωτικά φρονήματα των πολιτών, οι οργανωτές της ζητούσαν από τους Ιταλούς και τις Ιταλίδες να δωρίσουν στη Πατρίδα πέρα από χρυσό και ασήμι ,κάθε είδους υλικό που μπορούσε να χρησιμεύσει στην Εθνική οικονομία. (χαλκό , σίδερο κλπ)[2]. Τα σχολεία μετατράπηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη σε κέντρα συγκέντρωσης των πλέον ετερόκλητων υλικών . Ο πυρετός της πατριωτικης έξαρσης οδήγησε ακόμη και σε υπερβολές. Στα καταστήματα πλήθυναν οι πινακίδες που διαβεβαίωναν ότι όλα τα προς πώληση προιόντα ήσαν ιταλικά , ενώ αιθαίρετα παπάδες κατέβασαν από τα καμπαναριά τις καμπάνες κάποιες από τις οποίες είχαν ιδιαίτερα μεγάλη ιστορική αξία .

Στις 7 Δεκεμβρίου ο Μουσολίνι απευθύνθηκε προς τον Ιταλικό λαό με ένα λόγο ιδιαίτερα φορτισμένο συναισθηματικά κατήγγηλε την αδικία που η διεθνής κοινότητα επιχειρούσε σε βάρος της Ιταλίας. ............
Η 18η Δεκεμβρίου 1935, ήταν ημέρα κρύα και βροχερή. Κάτι τέτοιο δεν εμποδίζει τους κατοίκους της Ρώμης να εισρεύσουν κατά δεκάδες χιλιάδες στη piazza Venezia μπροστά από το Altare della Patria (3) για να δώσουν το παρόν τους στο γιορτασμό της ημέρας του γαμήλιου δακτυλιδιού (Giornata della fede) . Εθελοντικά εκατομμύρια Ιταλών και Ιταλίδων όχι μόνο στη Ρώμη αλλά και σ΄όλη την επικράτεια προσέφεραν τις βέρες τους για να καλυφθούν οι άμεσες ανάγκες της Πατρίδας . Το παράδειγμα έδωσε πρώτη η Βασίλισσα Έλενα. 

Περισσότερες από 250.0000 βέρες συγκεντρώθηκαν στη Ρώμη και περισσότερες από 180.000 στο Μιλάνο. Ανάλογες προσφορές έγιναν σε κάθε πόλη και χωριό με αποτέλεσμα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να συγκεντρωθούν 37 τόννοι σε χρυσό και 115 τόννοι σε ασήμι χωρίς να υπολογίζονται τα έσοδα από την αξιοποίηση ευτελέστερων υλικών και των άλλων κυρίως σε χρήμα ,παροχών. Ο τύπος ανέδειξε το γεγονός δίχως επιφυλάξεις και ενδοιασμούς. «Στην Ιταλία του Μουσολίνι -έγραφαν οι εφημερίδες , το ευγενές μέταλλο είναι το ατσάλι.

Ένας στρατιώτης από την Αβησσυνία έστειλε το δαχτυλίδι της πεθαμένης μητέρας του και ένα παιδάκι από τη Πίζα έγραφε. Για το Ντούτσε Μουσολίνι θα έδινα τα πάντα ακόμη και το αίμα μου ακόμη και το χρυσό μου ρολόι." ....
Όλοι όσοι δώρισαν τη βέρα τους , έλαβαν σε αντάλλαγμα μια άλλη σιδερένια. Όλες είχαν χαραγμένες στο εσωτερικό τους τις λέξεις ORO ALLA PATRIA και δίπλα την ημερομηνία - 18 NOV.XIV.

Υποσημειώσεις:
[1] Η Γερμανία βρισκόταν εκτός της ΚΤΕ και δεν μπορούσε να ψηφίσει εναντίον του οικονομικού αποκλεισμού της Ιταλίας. Υπέρ του αποκλεισμου ψήφησαν 52 χώρες και εναντίον μόνο 3 ( Αυστρία, Ουγγαρία και Αλβανία). Η Γαλλία αφού έκανε κάποιες χλιαρές προσπάθειες να υπερασπιστεί την Ιταλία προσχώρησε τελικά στη πλειοψηφία . Παρά τη σχεδόν ομόφωνη καταδικαστική απόφαση, τοκανάλι του Σουέζ παρέμεινε προκλητικά ανοικτό και φιλόξενο για τα ιταλικά πολεμικά και οι παραλαβές ρωσικού πετρελαίου για τις ανάγκες της Ιταλικής οικονομίας γίνονταν πάντα στην ώρα τους
[2]. Στην έκκληση του Μουσολίνι ανταποκρίθηκαν οι Βασιλείς ,ο Πρίγκιπας Ουμπέρτο πολλοί Γερουσιαστές όπως ο Croce και ο Albertini, ο Αρχιεπίσκοπος της Μπολόνια Nasalli Rocca που χάρισε το ποιμαντορική του ράβδο, ο Guglielmo Marconi ο Luigi Pirandello ο Gabriele D'Annunzio . Ακόμα και αντίπαλοι του καθεστώτος οπως ο Pavese εξορία στο Brancaleone, έστειλε στο Γραμματέα του κόμματος 50 λίρες με μια συγκινητική επιστολή.
[3]. Λέγεται και Vittoriano (σε ανάμνηση του Vittorio Emanuele II di Savoia, πρώτου Βασιλιά της Ιταλίας γνωστού και με το όνομα Vittoriano, (Μνημείο Άγνωστου Στρατιώτη)
[4].Υπάρχει ταύτιση απόψεων μεταξύ των ιστορικών ότι η πρωτοβουλία "χρυσός για τη πατρίδα" καλλιέργησε ένα θετικότερο κλίμα εμπιστοσύνης των Ιταλών απέναντι στο Φασισμό.

  

 Όταν η πατρίδα βρίσκεται σε κίνδυνο, χρειάζεται τον  Ηγέτη που μπορεί να εμπνεύσει στο λαό εμπιστοσύνη και όραμα   και όχι την ύπαρξη απλά, ενός αριθμού  λογαριασμού Τραπέζης στην υπηρεσία φιλανθρώπων πολιτών.

ΜΕ ΤΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ- 3

(Προηγούμενο) 
III ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΕΡΕΙΣΜΑΤΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ

Ερμηνεύοντας αυθεντικά το βαθύτερο νόημα των λεγομένων του Εθνικοσοσιαλιστή ηγέτη ,οι δύο αξιωματικοί αποφασίζουν να αναβαθμίσουν τη μορφή του μέχρι τότε αγώνα τους και να εντατικοποιήσουν τις προσπάθειές τους . Στο σημείο αυτό, ο ενθουσιασμός του νεοφώτιστου από τη μία , η έλλειψη εμπειρίας από την άλλη οδηγούν στα πρώτα λάθη τακτικής. Κάποια πράγματα λέγονται περισσότερο δυνατά από όσο πρέπει και κάποια αυτιά καλοθελητών, δείχνουν πρόθυμα να ακούσουν, ακόμα και ψιθύρους. Υπάλληλοι του Κράτους και του παρακράτους για δικούς τους λόγους ο καθένας καταγράφουν σχολαστικά τη δράση των δύο Αξιωματικών. Μικρά και μεγάλα αδικήματα που θα αξιοποιηθούν τη κατάλληλη πολιτικά στιγμή,  στοιχειοθετούνται μεθοδικά.

Η Φαιά Οικία στο Μόναχο

Όπως ακούγεται λογικό , το πρώτο σημαντικό βήμα που επιχειρούν οι υπολοχαγοί Scheringer και Ludin είναι να έλθουν σε επαφή με τα τοπικά στελέχη του Κόμματος, κάτι που υλοποιείται δίχως προβλήματα. Στη συζήτηση που οι αξιωματικοί έχουν απ' ευθείας με το Held[1] τον επικεφαλής αρχηγό του τοπικού NSDAP στο Ulm , εκφράζουν ξεκάθαρα τις σκέψεις και τις προθέσεις τους χωρίς ενδοιασμούς. Είναι Εθνικοσοσιαλιστές, πιστεύουν στον δίκαιο αγώνα που δίνει το Κόμμα για τη σωτηρία της πατρίδας, θέλουν να βοηθήσουν. Όπως άφησε να εννοηθεί ξεκάθαρα στην ομιλία του ο Αρχηγός ένα 1923 [2]δεν πρέπει να επαναληφθεί. Αν το κόμμα επιχειρήσει μέσα από πραξικόπημα ή επανάσταση να καταλάβει την εξουσία , ο στρατός , θα πρέπει αυτή τη φορά να σταθεί στο πλευρό του και όλοι πρέπει να εργαστούν για το σκοπό αυτό. Παραδέχονται ότι οι εξελίξεις των πολιτικών πραγμάτων ανησυχούν και προβληματίζουν πολλούς συναδέλφους τους και οι περισσότεροι στις μεταξύ τους συζητήσεις εύχονται να βρεθεί επί τέλους μια λύση που δεν διαφέρει και πολύ από αυτή που προτείνουν οι Εθνικοσοσιαλιστές. Οι δύο αξιωματικοί πιστεύουν ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να ενταθεί ο ιδεολογικός αγώνας στις τάξεις του στρατού και οι ίδιοι προσφέρονται να χρησιμεύσουν σα σύνδεσμοι ανάμεσα στο κόμμα και τους συναδέλφους τους. Παρόμοια όμως πρόταση σημαίνει απόπειρα εθνικοσοσιαλιστικής διείσδυσης στη  Reichswehr . και από μόνη της η Reichswehr είναι ένα πανίσχυρο Κράτος εν κράτει που έχει στη διάθεσή του αποτελεσματικότατους μηχανισμούς αυτοπροστασίας......

Ο Held ,προφανώς άτομο λογικό, δεν μπορεί να παραγνωρίσει τα άμεσα πολιτικά προβλήματα που μπορούν να δημιουργηθούν από αστοχίες ή λάθη στη διάρκεια μιας τέτοιας προσπάθειας. Δεν παρασύρεται από τον ενθουσιασμό των δύο αξιωματικών και το σημαντικότερο, δεν προσπαθεί να κερδίσει οφέλη από την απειρία και τον ενθουσιασμό τους, όπως θα συνέβαινε(πιθανόν) σε άλλες περιπτώσεις.

Αναγνωρίζει ότι αποφάσεις που έχουν να κάνουν με παρόμοια συνεργασία ξεφεύγουν από τις αρμοδιότητές του και παραπέμπει τους αξιωματικούς στα κεντρικά Γραφεία του Κόμματος στο Μόναχο. Όλα γίνονται με απόλυτη μυστικότητα .Το Μόναχο που ενημερώνεται αρμοδίως δεν κρύβει το ενδιαφέρον του για την υλοποίηση μιας παρόμοιας προοπτικής και την 1 Νοεμβρίου 1929 οι δύο αξιωματικοί διαβαίνουν το κατώφλι της λεγόμενης Φαιάς οικίας [3]. Εκεί γίνονται αμέσως δεκτοί από το Weiss[4] , τον τότε υπεύθυνο έκδοσης του Λαϊκού Παρατηρητή , επίσημου δημοσιογραφικού Οργάνου του Κόμματος. Ενημερωμένος έγκαιρα για το θέμα, αντιμετωπίζει τη προοπτική παρόμοιας συνεργασίας με απόλυτα θετικό πνεύμα και δείχνει κατασταλαγμένος στις αποφάσεις του. Ύστερα από κάποιες τελευταίες διευκρινήσεις, η συζήτηση διευρύνεται με τη συμμετοχή των Pfeffer[5] και Otto Wagener[6] .Ο πρώτος είναι ο επικεφαλής Αρχηγόςτων SAκαι ο δεύτερος ο Επιτελάρχης του .
Οι αξιωματικοί οφείλουν να γνωρίζουν ότι με τη συνεργασία τους αυτή, διακινδυνεύουν τα πάντα. Με ένα λάθος βήμα θα ξηλωθούν αστέρια και πιθανότατα να βρεθούν στο κελί κάποιας φυλακής. Οφείλουν εκ των προτέρων να γνωρίζουν ότι αν οι ενέργειές τους αποκαλυφθούν δεν πρέπει να περιμένουν βοήθεια και συμπαράσταση από πουθενά πολύ περισσότερο από το Κόμμα. Θα βρεθούν πρακτικά μόνοι.... Ύστερα από όλα αυτά οι δύο αξιωματικοί καλούνται για τελευταία φορά να αποφασίσουν .......

Αμέσως μετά την επιστροφή τους από το Μόναχο, ο Schlesinger και Laden πέφτουν με τα μούτρα στο προπαγανδιστικό τους έργο . Εφημερίδες, φυλλάδια ενημερωτικά, περνούν τις πύλες των στρατοπέδων κρυφές συναντήσεις με άλλους αξιωματικούς λαμβάνουν χώρα και άρθρα που αφορούν το στρατό και γενικά τα προβλήματά του, διοχετεύονται στο φιλικό τύπο. Σε πολύ λίγο διάστημα ένας ακόμα στρατιωτικός ο Υπολοχαγός Hans Friedrich Wendt [7]  μπαίνει στην ομάδα σαν ενεργό μέλος. Για τους επόμενους πέντε μήνες, οι τρεις άνδρες ασχολούνται συστηματικά με το έργο της διαφώτισης ,αφιερώνουν το σύνολο σχεδόν του ελεύθερου χρόνου τους ταξιδεύοντας σε διάφορες  περιοχές του Ράιχ αναζητώντας ανάμεσα στους συναδέλφους τους αυτιά πρόθυμα να ακούσουν το κατά Α. Χίτλερ ευαγγέλιο και τη δική τους αλήθεια.[8]. 

Από την περίφημη ομιλία του Χίτλερ στο Μόναχο μέχρι την ανεπίσημη έστω ένταξη των αξιωματικών στο προπαγανδιστικό μηχανισμό του Κόμματος το Νοέμβριο , πολλά γεγονότα, σημαντικά γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο τόσο σε διεθνές όσο και σε Εθνικό επίπεδο. 

Εθνικοσοσιαλιστικό πόστερ
από τις εκλογές του 1929..
στη Σαξονία
"Σπάσετε τις αλυσίδες του
 Dawes .”

Τον Απρίλιο το Γερμανικό Κοινοβούλιο επικυρώνει τη συμφωνία της Γένοβα του 1925[9] Πρωτοφανή κρούσματα βίας εκδηλώνονται ανήμερα τη Πρωτομαγιά σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις της Γερμανίας. Μόνο στο Βερολίνο, παρά τη παρουσία13.000 αστυνομικών , οι διαδηλώσεις κοστίζουν  9 νεκρούς και 63 τραυματίες [10 ]. Τα δύσκολα ακολουθούν .Στις αρχές Μαΐου, στο Παρίσι, η Γερμανική αντιπροσωπεία υποχρεώνεται τελικά να υποκύψει και μάλιστα άνευ όρων, στη λογική της πρότασης Jung[11] και στο Βερολίνο η Γερμανική κυβέρνηση επιχειρεί να πανηγυρίσει για το μεγάλο "κούρεμα" του χρέους της προς τους νικητές του Μεγάλου πολέμου. Ο Γερμανός πολίτης παρ΄όλα αυτά γνωρίζει ότι για τα 58 επόμενα χρόνια η χώρα του θα είναι οικονομικά σκλαβωμένη, και το μέλλον της αβέβαιο.[12] .Μέσα σ΄ αυτό το κλίμα γενικευμένης δυσαρέσκειας στις 12 Μαΐου πραγματοποιούνται τοπικές πολιτικές εκλογές (Landtagswahlen) στη Σαξονία [13]



Εθνικοσοσιαλιστικό πόστερ
από τις εκλογές του 1929..
στη Σαξονία.
"Δύο εκατομμύρια νεκροί.
Πέθαναν μάταια; Ποτέ.
Μέτωπο στρατιωτών !
Ο Αδόλφος Χίτλερ
σου δείχνει το δρόμο."
.

Oi Εθνικοσοσιαλιστές σ΄αυτές ακριβώς τις εκλογές γκρεμίζουν το μύθο του μικρού επαρχιακού κόμματος με ένα ποσοστό που τρομάζει.[14] Ενάμισι μήνα αργότερα όσοι θεωρούσαν την εθνικοσοσιαλιστική  επιτυχία στη Σαξονία  συμπτωματική διαψεύδονται με τη σειρά τους. Στις 23 Ιουνίου στις Δημοτικές εκλογές του Coburg ο συνασπισμός των Εθνικοσοσιαλιστών (στον οποίο συμμετέχουν και αστικά Κόμματα ) κερδίζει την απόλυτη πλειοψηφία.[15] Ακόμα και μέσα στο κόμμα, οι υπεραισιόδοξοι που προβλέπουν ότι στις επόμενες πολιτικές εκλογές τα ποσοστά μπορεί ακόμα και να τριπλασιαστούν, δεν αντιμετωπίονται πια με χαμόγελα αμηχανίας.

Στο μεταξύ το σχέδιο Jung και οι μειωμένες αντιστάσεις της Κυβέρνησης προκαλούν καινούριες ταραχές και διαμαρτυρίες.......

Στις 9 Ιουλίου η Κυβέρνηση καλείται να αντιμετωπίσει ένα ισχυρό αντιπολιτευτικό μέτωπο της Δεξιάς που θέλει να την υποχρεώσει σε διενέργεια δημοψηφίσματος [16]. Η πρωτοβουλία είναι του DNVP-Vorsitzende Hugenberg[17] .Δίνουν  δυναμικά το παρόν τους οι Theodor Duesterberg[18], Franz Seldte[19], Heinrich Claß[20] και ο Hitler (NSDAP) .

Στις 23 Ιουλίου η Κυβέρνηση αντεπιτίθεται με την αναθεώρηση του Νόμου για τη προστασία της Δημοκρατίας, ένα νόμο που μια άλλη γερμανική Κυβέρνηση είχε περάσει με αφορμή τη δολοφονία του Erzberger [21]

Στις αρχές Αυγούστου πραγματοποιείται στη Νυρεμβέργη το 4ο Συνέδριο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος[22] και το Σεπτέμβριο ο Γκαίμπελς που τα περισσότερα βέλη της  ιδεολογικής του φαρέτρα έχουν σα στόχο το  σχέδιο Jung και την οικονομική σκλαβιά που επαγγέλλεται, εύχεται   ανοικτά τον ερχομό  μιας  λαϊκής επανάστασης ότι και αν σημαίνει αυτή. Ανάμεσα στο θάνατο του Υπουργού των Εξωτερικών Στρέσεμαν [23] και τις δημοτικές εκλογές του Βερολίνου παρεμβάλλεται η Μαύρη Παρασκευή[24] και νομιμοποιείται έτσι η παγκόσμια πλέον, οικονομική κρίση......

Η συστηματική προσπάθεια
των κυβερνήσεων στη
διάρκεια της λεγομένης
 περιόδου της Βαϊμάρης να
αποκλείσουν με κάθε μέσον
τους  Εθνικοσοσιαλιστές
από τη πολιτική ζωή της
χώρας  έφερνε αντίθετα
αποτελέσματα.
(Σκίτσο του  Philipp Rupprecht)

Οι δημοτικές εκλογές στο Βερολίνο που πραγματοποιούνται στις 17 Νοεμβρίου δίνουν μια ακόμη ευκαιρία στα κόμματα της εξουσίας να δουν τα πράγματα πιο καθαρά. Οι Εθνικοσοσιαλιστές κερδίζουν από τους 225 δημοτικούς συμβούλους τους 13 . Η επιτυχία σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί εντυπωσιακή. Ο ψυχολογικός αντίκτυπος όμως ότι οι Εθνικοσοσιαλιστές πάτησαν στο Κόκκινο Βερολίνο ισοδυναμεί παρ΄όλα αυτά, με καταπληκτική νίκη. Τον Δεκέμβριο η ανησυχία της Κυβέρνησης μετατρέπεται σε πανικό Οι εκλογές για την ανάδειξη των μελών του Ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου της Θουριγγίας  [25] δημιουργεί καινούριο πονοκέφαλο ιδιαίτερα γιατί τα ίδια τα αστικά κόμματα ευνοούν  σύμπραξη και συνεργασία με τους Εθνικοσοσιαλιστές.  Οι φόβοι επαληθεύονται , οι Εθνικοσοσιαλιστές μπαίνουν στο Κοινοβούλιο και  το ενδεχόμενο συμμετοχής τους στη Κυβέρνηση θεωρείται ήδη γεγονός τετελεσμένο, Η Κεντρική Κυβέρνηση του Βερολίνου αντιδρά σπασμωδικά. Καινούριες διώξεις εναντίον των Εθνικοσοσιαλιστών εξαπλώνονται στη χώρα.[26]

Τον Ιανουάριο του 1930 οι επίσημες στατιστικές ανεβάζουν τους άνεργους πολίτες της χώρας σε 3.218. 000 . .....

Στις 22 Ιανουαρίου με μια απόφαση που λίαν επιεικώς ονομάζεται αντισυνταγματική το Υπουργείο Πολέμου του Ράιχ απαγορεύεται στους ένστολους κάθε συμπάθεια απέναντι σ΄ αυτά που η Κυβέρνηση θεωρεί πολιτικά άκρα , δηλαδή το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα (NSDAP) και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας (KPD) Η ηγεσία της Reichswehr ζει με το τρόμο ότι τα δύο αυτά κόμματα θα επιδιώξουν το καθένα για λογαριασμό του μια βίαιη διάλυση του κράτους και την εγκαθίδρυση της Κομματικής Δικτατορίας. Στις 23 Ιανουαρίου αυτό που όλοι θεωρούν δεδομένο στη Θουριγγία επαληθεύεται . Ένας εθνικοσοσιαλιστής ο Wilhelm Frick[27] αναλαμβάνει τα υπουργεία εσωτερικών και Παιδείας.. Είναι ο πρώτος Εθνικοσοσιαλιστής που καταλαμβάνει υπουργικό αξίωμα στη Γερμανία.

Horst Ludwig Wessel

Το Φεβρουάριο γίνονται αισθητά τα ψυχορραγήματα της κυβέρνησης Hermann Müller . Στους δρόμους της Γερμανίας οι συγκρούσεις ανάμεσα σε Εθνικοσοσιαλιστές και κομμουνιστές γίνονται αιματηρότερες και στο Βερολίνο ένας από τους βαθμοφόρους των SΑ o Horst Wessel[28] πέφτει αιμόφυρτος κάτω από τα πυρά των Κομμουνιστών. Είναι η κατάλληλη στιγμή. Για να κερδίσει λίγους ακόμη μήνες ζωής η Κυβέρνηση καταφεύγει και πάλι στα δύο άκρα και τους κινδύνους που η Δημοκρατία αντιμετωπίζει από αυτά . Στα πλαίσια της πολιτικής αυτής ,το υλικό που έχει συγκεντρωθεί  όλο αυτό το καιρό, σε βάρος των τριών αξιωματικών ,επανεξετάζεται με προσοχή και τελικά κρίνεται ικανό να στοιχειοθετήσει μια βαριά ,βαρύτατη κατηγορία , εκείνη της εσχάτης προδοσίας.
Τα πράγματα ακολουθούν το δρόμο τους και έτσι στις 6 Μαρτίου 1930, με μια συντονισμένη επιχείρηση οι τρεις αξιωματικοί συλλαμβάνονται αιφνιδιαστικά, και προφυλακίζονται

Υποσημειώσεις:

[3. 1]Held

[3. 2]Αναφορά στο αποτυχημένο πραξικόπημα του 1923 στο Μόναχο.

[3. 3] Φαιά Οικία

[3. 4]Weiss

]3. 5]
[3, 6]
[3. 7]Hans Friedrich Wendt ( 1903-  );Γερμανός στρατιωτικός. Υπηρέτησε τη περίοδο 1927-29 στο 5 Σύνταγμα Πυροβολικού στο Ulm.Δικάστηκε σε 18 μήνες φυλακή όπως και οι συγκατηγορούμενοι του για "εσχάτη προδοσία" .Μετά την αποφυλάκισή του πέρασε στο „Schwarzen Front“ του Όττο Στρασσερ. Με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία μετανάστευσε στη Γαλλία όπου και χάθηκε κάθε ίχνος από αυτόν..

[3. 8]

[3. 9]

[3.10]Matthias Erzberger (1875-1921) Γερμανός πολιτικός προερχόμενος από το Κέντρο. Πλήρωσε με τη ζωή του την υπογραφή που έβαλε στα 1918 κάτω από το αίτημα για τη κατάπαυση των 

[3.11] Τα προηγούμενα Συνέδρια είχαν πραγματοποιηθεί τις χρονιές 1923,1926 και 1927.

[3.12]
To σχέδιο  Young, αντικατέστησε  το σχέδιο  Dawes. Γεννήθηκε από το σύμφωνο της Γενεύης που είχε υπογραφεί στις 16/9/28 από τους 5 βασικούς πιστωτές όπου ανέθεταν σε μια επιτροπή εμπειρογνομόνων να επεξεργαστούν ένα σχέδιο που θα κανόνιζε οριστικά το πρόβλημα των επανορθώσεων..Οι εργασίες της επιτροπής υπό τη προεδρεία του αμερικανού Owen D. Young ξεκίνησε τις εργασίες της στις 9 Ιανουαρίου 1929...

[3.13]"Reichsausschuß für das deutsche Volksbegehren gegen den Young-Plan".

[3.14]

[3,15]

[3,16]

[3.17] Alfred Hugenberg (19 Ιουνίου 1865-   12 Μαρτίου 1951) Γερμανός Νομικός και πολιτικός  .

[3.18]

[3.19]

[3.20]Heinrich Claß (29 Φεβρουαρίου  1868 – 16 Απριλίου 1953) Γερμανός πολιτικός και συγγραφέας Πρόεδρος της  Pan-German League από1908 to 1939. .Εθνικοσοσιαλιστής από τα πρώτα ρόνια του αγώνα.

[3.21]

[3.22]Τα προηγούμενα Συνέδρια είχαν πραγματοποιηθεί τις χρονιές 1923,1926 και 1927.

[3.23]

[3.24]

[3.25]Οι εκλογές πραγματοποιήθηκαν στις 8 Δεκεμβρίου .Το NSDAP κέρδισε 6 από τις 53 έδρες και μαζί με το DNVP,το DVP και το Landbund σχημάτισαν Κυβέρνηση.

[3.26]

[3,27] Wilhelm Frick  (12 Mαρτίου 1877 – 16 Οκτωβρίου  1946) Γερμανός Νομικός και πολιτικός. Υπηρέτησε τις Κυβερνήσεις Χίτλερ από το 1933 μέχρι το 1943 σαν Υπουργός των Εσωτερικών.. Εθνικοσοσιαλιστής  από τα πρώτα χρόνια του αγώνα δικάστηκε και καταδικάστηκε για εγκλήματα πολέμου στη Νυρεμβέργη όπου και εκτελέστηκε..

[3.28] Horst  Ludwig Wessel (9 Οκτωβρίου 1907 – 23 Φεβρουαρίου 1930)  SA-Sturmführer που σκοτώθηκε από τους Κομμουνιστές στο Βερολίνο. ...

 
IV ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΓΙΑ ΝΑ ΛΑΜΨΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ.

   

Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ

Ακλόνητοι και απτόητοι οι ηρωικοί αυτοί μάρτυρες υπέστησαν και νέαν επίθεσιν. Με τα ολίγα πυρομαχικά που τους απέμειναν ηγωνίζοντο μέχρι της τελευταίας στιγμής, έτοιμοι να πέσουν μέχρις ενός παρά να παραδοθούν εις τον εγκληματικόν όχλον των ελασιτών.

Η ριφθείσα ιδέα της παρατόλμου εξόδου προς τους στρατώνας απερρίφθη και επεκράτησε τελικώς η γνώμη να αμυνθούν μέχρις εσχάτων. Συγχρόνως απεφασίσθη όπως ζητηθή δι' ετέρου συνδέσμου αποστελλομένου εις το Σύνταγμα ενίσχυσις εις άνδρας και πυρομαχικά. Ως σύνδεσμος εξελέγη ο ανθ]στής Βισβίκης, ο οποίος χωρίς να χάση καιρόν δια της κλίμακος υπηρεσίας επήδησεν εις την αυλήν της οικίας του Μητροπολίτου Πρεβέζης, η οποία συνείχετο με την πολυκατοικίαν του φυλακίου. Εκεί συνηντήθη μετά του ενοίκου Λοχαγού της στρατολογίας  Αγγέλου Κωλέτση με τον οποίον κατέστρωσαν σχέδιον εκτελέσεως της επικινδύνου αποστολής. Ατυχώς όλαι αι προς το Σύνταγμα οδοί εβάλλοντο θανασίμως και συνεπώς ήτο αδύνατος η επικοινωνία με το Σύνταγμα.

Χωροφύλακας
Θεόδωρος Παν Μανιάτης
1909-1944
ΑΘΑΝΑΤΟΣ

Ο Βισβίκης μετά την θλιβεράν αυτήν διαπίστωσιν και παρ' όλον ότι ο Κωλέτσης τον προειδοποίησεν οτι εβάδιζε προς βέβαιον θάνατον, αφού τα εχθρικά τμήματα εισήρχοντο ήδη εις την πολυκατοικίαν, εν τούτοις με μίαν ανεμόσκαλαν υπερεπήδησε τον υψηλόν τοίχον—ύψους 4, 1]2 μέτρων—και επανήλθεν εις την θέσιν του.

—Δεν μπορώ να προδώσω τους συντρόφους μου— είπε εις τον Κωλέτσην, πριν αναχωρήση—το καθήκον μου και η τιμή μου, επιβάλουν να επανέλθω εις την θέσιν μου, ακόμη και αν με περιμένει το μαρτύριον και ο θάνατος. Δώσε χαιρετισμούς εις τον Διοικητήν μου και πες του, εάν σωθής, ότι εστάθηκα πιστός εις τον όρκον μου και εις τας διαταγάς του.

Αυτά ήσαν τα τελευταία λόγια του σεμνού αυτού παλληκαριού, του οποίου η φιλοτιμία και η αυτοθυσία θα παραμένουν φωτεινά παραδείγματα δι'  όλους τους συνεχίζοντας εισέτι τον αγώνα προς συντριβήν του ληστοσυμμοριτισμού.

Μετά την επάνοδον του Βισβίκη η τραγωδία των μελλοθανάτων της πολυκατοικίας του Ντούνη υψούται εις την διαπασών της.

Όταν μετά δίμηνον ο Ταγματάρχης Παβέλλας Παναγ. επεραίωσεν την ένορκον προανάκρισιν προς εξακρίβωσιν των αιτίων της εξουδετερώσεως του 7ου φυλακίου, και υπέβαλλεν αυτήν αρμοδίως, με διεφώτισε πλήρως επί των συνθηκών που έλαβον χώραν τα δραματικά γεγονότα.

Εις τον επίλογον του πορίσματος της προανακρίσεως αναγράφονται τα εξής :

«Μετά την επάνοδον του Βισβίκη εις  το φυλάκιον, επηκολούθησε σύγχυσις και θόρυβος ασυνήθης.  Ηκούσθησαν δε έσωθεν φωναί;«Είμεθα κυκλωμένοι, είμεθα κυκλωμένοι» και ολίγον ύστερον «Προσοχή, Προσοχή παύσατε πυρ. Οι χωροφύλακες έφυγαν». Τα ανωτέρω ελέχθησαν κατά τον μάρτυρα Κωλέτσην υπό του Ντούνη, του οποίου ανεγνώρισε την φωνήν. Δεν γνωρίζομεν όμως αν ήτο πράγματι η φωνή του Ντούνη ή άλλου τινός, καθ'  όσον εις στιγμάς πανδαιμονίου, εκ των όλμων, πολυβόλων κλπ. ήτο δύσκολον να αναγνωρίση τις εκ του μακρόθεν, μεσολαβούντων άλλωστε και 2-3 τοίχων φωνήν, δι' ο και αμφιβάλλομεν. Αλλά και αν ελέχθησαν πράγματι τα ανωτέρω, δεν μειώνουν παντάπασιν την διαγωγήν του Ντούνη εξαρθέντος εις το ύψος αληθούς μάρτυρος του καθήκοντος, Μετά τα ανωτέρω λεχθέντα επήδησαν εις την αυλήν της οικίας Κωλέτση τρεις οπλίται. Πρώτος ο Κόλλιας, δεύτερος ο Αδαμόπουλος και τελευταίος ο Στασινόπουλος. Μετά ημίσειαν ώραν ομάς αναρχικών προσεπάθησε νά παραβίαση την επί της οδού Χατζηχρήστου κεντρικήν θύραν, ο θάνατος δε ενός εκ των επιτιθεμένων δια βολής εκ του εσωτερικού της οικίας τους εξηγρίωσεν. Τελικώς δια χειροβομβίδων και δυναμίτιδος παρεβίασαν την θύραν και ήρχισαν να κατακλύζουν την πολυκατοικίαν. Ταυτοχρόνως έτεροι στασιασταί παρεβίασαν καθ' όμοιον τρόπον την επί της οδού Μακρυγιάννη είσοδον του υπογείου, ούσαν αφρούρητον, η είσοδος των δε εκεί, όπως ήτο φυσικόν επέφερε σύγχυσιν εις τους υπερασπιστάς του φυλακίου, οίτινες μαχόμενοι εις τους υπεράνω ορόφους αντελήφθησαν αιφνιδίως εις το υπόγειον, κάτωθεν των και εις το ισόγειον να εισελαύνουν εχθροί ανενόχλητοι και κατά μάζας. Τα ανωτέρω εξειλίχθησαν σχεδόν ταυτοχρόνως και εν μέσω γενικής συγχύσεως και θορύβου καθ' ην στιγμήν πα-ρεβιάζοντο αι δύο είσοδοι του φυλακίου, ανετινάσσοντο τμήματα του κτιρίου και στίφη αναρχικών εισήλαυνον εντός της πολυκατοικίας καταλαμβάνοντα τους υπερασπιστάς της σχεδόν εξ απρόοπτου και αιφνιδιαστικώς. Επηκολούθησεν απεγνωσμένη πάλη σώματος προς σώμα καθ' ην οι ολιγάριθμοι και άνευ πυρομαχικών και οι πλείστοι τραυματισμένοι άνδρες του φυλακίου ηγωνίσθησαν ηρωϊκώς και γενναίως. Όταν όμως τους απέλειπεν και η τελευταία σωματική ισχύς, εξηντλημένοι πλέον και αιμόφυρτοι, υπέκυψαν εις τους πολυάριθμους εισβολείς παρ' ων απήχθησαν δια να ακολουθήσουν τον θλιβερόν ανήφορον της αιχμαλωσίας και των βασανιστηρίων, άτινα προηγήθησαν της εκτελέσεως, δι' όσους δεν κατώρθωσαν να αποδράσουν».

Αυτά αναφέρει τό πόρισμα της προανακρίσεως, το οποίον δίδει μίαν αρκετά ζωντανή εικόνα των διαδραματισθέντων.
Οι αναρχικοί μετά την άδοξον νίκην των κατά των ολιγαρίθμων ανδρών του 7ου φυλακίου απήγαγαν τους εξηντλημένους και βουτηγμένους εις το αίμα των πληγών των αιχμαλώτους και τους μετέφεραν εις μίαν οικίαν εκει πλησίον όπου είχεν εγκατασταθή η πολιτοφυλακή των ελασιτών και υπεβλήθησαν υπό ανακριτών δημίων εις ανάκρισιν και παντοίους εξευτελισμούς. Τέλος σιδηροδέσμιοι ανήλθον την οδόν του μαρτυρίου των, ενώ τα έκνομα πλήθη των κακούργων τους εράπιζον, τους έπτυον, και τους εκακοποίουν δι΄  υποκοπάνων, μαχαιρών και μαστιγίων. Η αφήγησις υπό διασωθέντων των ανιστορήτων δοκιμασιών που υπέστησαν οι συλληφθέντες προ του θανάνου των εκ μέρους τών ελασιτών, είναι απίστευτος εις θηριωδίαν.Απ΄ όλους αφηρέθησαν αι στολαί και τα υποδήματα και ημίγυμνοι, ανυπόδυτοι και τρέμοντες από το δριμύτατον ψύχος του χειμώνος εκείνου, μετεφέροντο από ανακριτού εις ανακριτήν και από φυλακής εις φυλακήν. Οι οφθαλμοί πολλών εξωρύχθησαν, οι μύτες και τα αυτιά τους απεκόπησαν. και αι γλώσσαι των εξερριζώθησαν. Αφάνταστα μεσαιωνικά μαρτυρία ιεράς εξετάσεως, δοκιμασίαι και βασανιστήρια τοιαύτα, που, εκείνα των πρώτων οσιομαρτύρων και Αγίων επί Νέρωνος, Καλλιγούλα και Διοκλητιανού, οχριούν. Τον σαδισμόν αυτόν οι ελασίται κακοποιοί εδιδάχθησαν ασφαλώς από τους θηριώδεις καθοδηγητάς των, που εξεπαιδεύθησαν εις τας ειδικάς σχολάς των βορείων βαρβάρων, γνωστού όντως ότι προπολεμικώς το ελληνικόν αίσθημα και ο φυλετικός μας πολιτισμός δεν ήτο δυνατόν να εμπνευσθούν και να εφαρμώσουν τοιαύτης εκτάσεως και είδους βασανιστήρια.

Τελικώς τα θύματα του 7ου φυλακίου ωδηγήθησαν εις μακρυνας χαράδρας και εσφάγησαν, ριφθέντα βορά των ορνέων και των κυνών. Από τους υπερασπιστάς του κυριευθέντος φυλακίου και συγκεκριμένως ο Ταγ)ρχης Ντούνης, ο Μοίραρχος Παπακώστας, ο ανθ]στής Βισβίκης, και ο ενωμοτάρχης Ζαμπός εξετελέσθησαν κατόπιν φρικτών βασανιστηρίων, ενώ ο Στασινόπουλος, Κόλιας, Αδαμόπουλος, Γρυπαίος, Λιακόπουλος, Κουτίβας και Βαρουξής διεσώθησαν. Των λοιπών τα πτώματα ανευρέθησαν εις ομαδικούς τάφους, ακρωτηριασμένα και αιμόφυρτα. Αμερολήπτως κρίνοντες τα γεγονότα πρέπει να εξάρωμεν την αυτοθυσίαν και τον ηρωϊσμόν των υπό τον σφαγιασθέντα Μοίραρχον Παπακώσταν ανδρών, οι οποίοι ηγωνίσθησαν τον υπέρ όλων και μέχρις εσχάτων αγώνα.

Ακόμη και οι προτείνοντες κατά την σύσκεψιν της τελευταίας στιγμής νά εγκαταλείψουν την ματαίαν άμυναν και να διασωθούν υπεν]ρχης Στασινόπουλος και χωροφύλακες Κόλλιας και Αδαμόπουλος, (οι οποίοι τελικώς διεσώθησαν πηδήσαντες τον μανδρότοιχον παρακειμένης οικίας) εξετέλεσαν πιστώς το καθήκον των.Ο αγών είχε πλέον κριθή όταν προέβαινον εις το διάβημα της σωτηρίας των. Επομένως πάσα περαιτέρω αντίστασις ήτο ματαία σπατάλη αίματος και η αιχμαλωσία των θα ήτο βεβαία με άμεσον επακόλουθημα τον θάνατον.

Θα πρέπει να σημειώσω ότι δύο εκ των ανδρών του φυλακίου, ο αιχμαλωτισθείς Κουτίβας και ο καταχωθείς υπό τα ερείπια της ταράτσας Γρυπαίος διεσώθησαν ως εκ θαύματος. Ο πρώτος ενώ προορίζετο δι' εκτέλεσιν, και αφού προηγουμένως είχεν υποστή τα πάνδεινα, κατώρθωσε να διαφυγή από τας χείρας των δημίων του και να καταφύγη εις το Νοσοκομείον «Ευαγγελισμός» όπου και διεσώθη.

Ο Γρυπαίος πάλιν καταχωθείς την 6ην Δεκεμβρίου εις την ταράτσαν κατήλθεν το βράδυ και γλυστρών από ορόφου εις όροφον τελείως εξηντλημένος και νήστις έφθασε μέχρι του ισογείου όπου ο ιδιοκτήτης της πολυκατοικίας Τουλούπας εκ φόβου, ή εκ συμπαθείας προς τους κομμουνιστάς ηρνήθη να τον αποκρύψη, οπότε την επομένην ομάς αναρχικών τον απήγαγε. Ηκολούθησε την οδον της αιχμαλωσίας και ενώ εκρατείτο εις τον συνοικισμόν Κουκάκι απελευθερώθη την 20ην Δεκεμβρίου υπό των Άγγλων.

Και τέλος ο Ταγματάρχης Παβέλλας προτείνει την επ' ανδραγαθία προαγωγήν όλων των λαβόντων μέρος εις τας μάχας του 7ου φυλακίου και δια τους οποίους τονίζει χαρακτηριστικώς ότι συνεκράτησαν τας μάζας των επιτιθεμένων επί πέντε  περίπου ώρας και τέλος αφού έρριψαν και το τελευταίον φυσίγγιον και την τελευταίαν χειροβομβίδαν των μετά πάλην σώματος προς σώμα συνελήφθησαν—πλην των διαφυγόντων τεσσάρων ανδρών—και απήχθησαν εις αιχμαλωσίαν ή σφαγιασμόν. Και καταλήγει ως εξής :

«Οι άνδρες του φυλακίου τούτου δεν παρεδόθησαν, αλλά συνελήφθησαν. Δεν επολέμησαν απλώς, αλλά ηνδραγάθησαν. Δεν απεχώρησαν, αλλά παρέμειναν ακλόνητοι εις τας θέσεις. Δεν επτοήθησαν προ του όγκου των επιτιθεμένων, αλλά κατεπτόησαν και κατεπόνησαν τους επιδρομείς. Οι οιοιδήποτε έπαινοι και  αμοιβαί θα είναι ανεπαρκείς διά τούς ενδόξους υπερασπιστάς του φυλακίου τούτου».

Με την έκθεσιν αυτήν του Ταγματάρχου Παβέλλα συνεφώνησα απολύτως και προσυπέγραψα δια την απονομήν των ηθικών αμοιβών προς τους ηρωικούς αυτούς άνδρας.

Δέον να σημειωθή ότι και η πολυκατοικία αύτη μετά προηγουμένην άγριαν λεηλασίαν της κινητής περιουσίας των ενοίκων υπέστη τοιαύτην καταστροφήν ώστε να παρουσιάζη εικόνα πραγματικού ερειπίου.

(Επιστροφή)

ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΝ 7ον ΦΥΛΑΚΙΟΝ

Εν τω μεταξύ και ενώ τα συνεχή κύματα των ελασιτικών εξορμήσεων δεν έπαυαν ουδέ μια στιγμή το δολοφονικό τους έργον τα φυλάκια του θανάτου εδέχοντο ήδη τρομεράν και δι' όλων των όπλων πίεσιν του εχθρού. Το κυριώτερον εκ τούτων δεσπόζον ευρυτάτης περιοχής και κείμενον επί της διασταυρώσεως των οδών Χατζηχρήστου—Μακρυγιάννη επί της πολυκατοικίας Τουλούπα, όπως αναφέραμεν εις προηγούμενον κεφάλαιον, ήτο το υπ' αριθμ, 7, το μαρτυρικόν, όπως απεκλείθη αργότερον φυλάκιον.
Η Διοίκησις του Συντάγματος, κατόπιν της εισηγήσεως του ενοίκου της πολυκατοικίας Ταγματάρχου Ντούνη, κατέλαβε το οίκημα τούτο προκαταλαμβάνουσα τους ελασίτας, οι οποίοι εζήτησαν να το καταλάβουν αυτοί πρώτοι την πρωΐαν της 5ης Δεκεμβρίου, Η δύναμις τον φυλακίου κατενεμήθη αναλόγως των όρων αμύνης και της σημασίας εκάστης θέσεως εντός της πολυκατοικίας και των ταρατσών της, επί της μεγάλης ταράτσας ετοποθετήθησαν υπό τον Μοίραρχον Παπακώσταν, ο Ανθ/στης Βισβίκης Σταύρος, ο ενωμ]ρχης Ζαμπός Άγγελος, ο υπεν]ρχης Βραζιώτης Γ. και οι χωρ]κες Αδαμόπουλος, Γρυπαίος, Κωνσταντινάκος, Λιακόπουλος και Κουτίβας εν όλω εννέα άνδρες συμπεριλαμβανομένου και του Μοιράρχου. Εις τον τρίτον όροφον, κάτωθι της ταράτσας και εις τους εξώστας του διετέθησαν 5 άνδρες, εκ των οποίων ο χωροφύλαξ Κόλιας  Ιωάννης  εις την κλίμακα υπηρεσίας (ανεμόσκαλαν).
Εις την επί της οδού Χατζηχρήστου ταράτσαν ετοποθετήθησαν ο υπενωμοτάρχης Ζωγράφος Λάμ και ο χωροφύλαξ Κομπιλάρας εις δε την ταράτσαν επί της οδού Μακρυγιάννη οι χωροφύλακες Βαρουξής Δημ. και Πολυμέρης Ιωσήφ. Εις τον πρώτον όροφον ωρίσθη ο υπενωμοτάρχης Στασινόπουλος Ηλίας, ο χωροφύλαξ Μανιάτης Θεοδωρος και ο ένοικος της πολυκατοικίας Ντούνης Θ. Ταγματάρχης Πεζικού.

Μόλις ήρχισεν η κατά του Συντάγματος επίθεσις, η πολυκατοικία εδέχθη συγχρόνως σφοδρόν πυρ εξ όλων των πλευρών του τετραγώνου. Οι άνδρες του φυλακίου παρ' όλον τον ατελή οπλισμόν των απήντησαν με μαχητικότητα και με ακλόνητον πίστιν εις τας κρούσεις του εχθρού, που ενόμιζεν ότι οι αμυνόμενοι θα παρεδίδοντο αμέσως. Εφ'  όσον όμως παρήρχετο η ώρα η θέσις του φυλακίου τούτου καθίστατο επισφαλεστέρα. Η ταράτσα εβάλλετο με διασταυρούμενα πυρά και δύο  εκ των ανδρών της αμύνης της ο Κουτίβας και ο Κωνσταντινάκος είχον ήδη τραυματισθή από των πρωινών ωρών.

O πολυβολητής Διακόπουλος είχε ανοίξη με την ξιφολόγχην του πολεμίστραν εις τον τοίχον και συνέχιζε μέ πείσμα τον αγώνα.

Συγχρόνως όμως όλα τα τμήματα, της πολυκατοικίας εβάλλοντο συνεχώς. Τα πυρομαχικά των αμυνομένων μετά τρίωρον εξηντλούντο και ο  Μοίραρχος Παπακώστας δια τίνος των έναντι του φυλακίου ανδρών του Συντάγματος, που ανήκεν εις το φυλάκιον της δευτέρας πύλης εντός του περιβόλου του Στρατώνος, εζήτησεν την αποστολήν από την Διοίκησιν, πυρομαχικών, και την εξόρμησιν άρματος διά να χαλαρωθή η πίεσις του εχθρού. Ο χωροφύλαξ φρουρός απεσύρθη προς συνεννόησιν και μου ανεκοίνωσε τι εζήτει ο Μοίραρχος Παπακώστας. Δυστυχώς δεν ήτο δυνατή η άμεσος ενίσχυσις του αποκεκομένου φυλακίου, συνεπεία του σφοδρού πυρός που εσάρωνε την οδόν Μακρυγιάννη. Υπεσχέθην όμως ότι εντός ολίγου θα εξωρμούσε το τεθωρακισμένον άρμα προς ανακούφισιν των αμυνομένων, αλλά και τούτο κατέστη αδύνατον λόγω βλάβης του.

Την 10ην πρωϊνήν ο Μοίραρχος Παπακώστας και ο Ταγματάρχης Ντούνης ετραυματίσθησαν, τα περισσότερα των όπλων ηχρηστεύθησαν, τα πυρομαχικά των είχον σχεδόν εξαντληθή. Ουδεμία ελπίς σωτηρίας διεγράφετο δια τους γενναίους αυτούς άνδρας, που κατέπιον το ποτήριον του μαρτυρίου μέχρι τρύγος και ανήλθον τον Γολγοθάν των φρικτών βασανιστηρίων εις τα οποία υπεβλήθησαν υπό των ανάνδρων εκτελεστών της ΟΠΛΑ των οποίων η αποθηριωθείσα ψυχή δεν ήτο δυνατόν να σεβασθή τον ηρωϊσμόν και την ανδρείαν των.

Ο Μοίραρχος Παπακώστας προ του κινδύνου, διέταξε τους διασωθέντας άνδρας της ταράτσας και του Γ' ορόφου να κατέλθουν εις τον Β' όροφον. Μόνον ο χωρ]λαξ Γρυπαίος έμεινεν επί της ταράτσας καταχωμένος υπό σωρόν ερειπίων.

Εν τω μεταξύ οι ελασίται που αντελήφθησαν την κρίσιμον θέσιν των συμπτυχθέντων ανδρών του φυλακίου ενέτεινον την πίεσιν και ήρχισαν να ωρύωνται, καλούντες τους υπερασπιστάς της ελευθερίας να παραδοθούν με την υπόσχεσιν ότι θα εφείδοντο δήθεν της ζωής των.

Αλλ'  ούτοι πιστοί εις τον όρκον των και εις τας διαταγάς του διοικητού των εξηκολούθησαν τον άπελπι αγώνα των χωρίς να επηρεάζωνται από τας δελεαστικάς προτάσεις των εθνοπροδοτών.

Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΤΟΝ ΗΡΩΩΝ

ΜΕ ΤΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ- 2

(Προηγούμενο)

ΙΙ

Δεν έχουμε κάποια πληροφορία αν στις 15 Μαρτίου 1929, όταν ο Χίτλερ ήλθε να μιλήσει στο Μόναχο σε ανοικτή πολιτική συγκέντρωση, οι δύο αξιωματικοί διακινδύνευσαν να τη παρακολουθήσουν "ζωντανά" ,   έστω και με πολιτική ενδυμασία. Το βέβαιο είναι ότι το κείμενο της σημαντικής ομιλίας που δημοσιεύτηκε ολόκληρο σε ειδική έκδοση του επισήμου οργάνου του Κόμματος [1] πέρασε κρυφά τις πύλες αρκετών   στρατοπέδων   σε μια αρκετά μεγάλη ακτίνα, γύρω από το Μόναχο.    . Μεγάλα αποσπάσματα της ομιλίας εκείνης αναδημοσιεύθηκαν  λίγες ημέρες αργότερα και στο μηνιαίο κομματικό  όργανο για το Στρατό , Deutscher Wehrgeist (Γερμανικό στρατιωτικό πνεύμα) H πολιτική αυτή ομιλία με το χαρακτηριστικό τίτλο "Εθνικοσοσιαλισμός και Reichswehr"   θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας μας  μια που θα επηρεάσει σημαντικά τη συμπεριφορά και το  τρόπο δράσης των δύο προαναφερόμενων αξιωματικών .[2] 

Επισημαίνουμε   από την αρχή, ότι  με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα   του περασμένου χρόνου, το  ποσοστό  του 2,5%   μπορεί να έβαλε  μέσα στο Κοινοβούλιο 12 Βουλευτές αλλά στον αγώνα για τη κατάκτηση της εξουσίας είχε ελάχιστη αξία. Ο δρόμος για τη τελική νίκη  φαινόταν υπερβολικά μακρύς και ανασφαλής μια  που το Κόμμα είχε επιλέξει συνειδητά το δρόμο της νομιμότητας και των κοινοβουλευτικών διαδικασιών. Αυτό δε σημαίνει ότι η ηγεσία του κόμματος ,  δεν αναζητούσε παράλληλα,ένα συντομότερο δρόμο , έστω και σαν υπόθεση εργασίας , μέσα από μια εκτροπή , δηλαδή μέσα από ένα πραξικόπημα ή μία επανάσταση.  Με βάση όμως τη πικρή εμπειρία του 1923 (και όχι μόνο)  ούτε ο Χίτλερ ούτε κανένας από τους άμεσους συνεργάτες του  μπορούσαν αυτή τη φορά να παραβλέψουν ένα βασικό αξίωμα. Δέκα χρόνια μετά το τερματισμό του πολέμου , η ιστορική εμπειρία είχε καταδείξει ότι καμιά πολιτειακή μεταβολή δεν μπορούσε να στεφθεί με επιτυχία  αν πρώτα οι επαναστάτες δεν εξασφάλιζαν  τη σύμπραξη ή η ανοχή του Στρατού.

Υπήρχαν οι προϋποθέσεις στα 1929  για την υλοποίηση παρομοίου εγχειρήματος; Απαντούμε ευθέως αρνητικά . Η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του Υπουργείου Άμυνας έδειχνε  απόλυτη υπακοή σε μια Κυβέρνηση η οποία όφειλε να αντιμετωπίσει άμεσα μια σειρά από σοβαρότατα εθνικά και οικονομικά θέματα την ώρα  που το εσωτερικό μέτωπο  δοκιμαζόταν σκληρά από αλλεπάλληλες κοινωνικές εκρήξεις και εντάσεις.

Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι  πολλοί αξιωματικοί και άνδρες ένοιωθαν να ταυτίζονται με αρκετές από τις εθνικοσοσιαλιστικές ιδέες , ιδιαίτερα εκείνες που αφορούσαν την Εθνική ανεξαρτησία και τη κοινωνική ευημερία.

.........................................................................................

Τι επιδιώκει ο Χίτλερ με εκείνη τη πολιτική του ομιλία[3] παρ΄ όλα αυτά; Σε ποιό βαθμό ελπίζει να εισακουστεί και πολύ περισσότερο να επηρεάσει το ακροατήριό του;

Η πρώτη εύκολη απάντηση είναι ότι παρουσιάζοντας τα μεγάλα προβλήματα της χώρας και την αδυναμία των μέχρι τώρα δημοκρατικά εκλεγμένων Κυβερνήσεων να δώσουν αξιοπρεπείς λύσεις, επιχειρεί να  βάλει το στρατό μπροστά από τις ευθύνες του.

Στη πράξη όμως ο Εθνικοσοσιαλιστής ηγέτης, επιχειρεί κάτι περισσότερο θεαματικό. Να υποβάλει στο ακροατήριό του την ιδέα  ότι ο στρατός τελικά θα επέμβει  όσα εμπόδια και αν παρεμβληθούν . Τα πολιτικά πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο και οι στρατιωτικοί το βλέπουν . Η δημοκρατία έχει αποδειχθεί ανίκανη να διαχειριστεί τη κρίση και οι στρατιωτικοί το βλέπουν.  Για την ώρα οι στρατιωτικοί μπορούν να βολεύονται με τη ψευδαίσθηση ότι βρίσκονται  υπεράνω της κρίσης , μπορούν  αν θέλουν  να εξορκίζουν το κακό  ψελλίζοντας  ξανά και ξανά τον όρκο υπακοής που έχουν δώσει στη Δημοκρατία . Τελικά ο στρατός  θα αναλάβει τις ευθύνες του για να σώσει  τη Πατρίδα από τη καταστροφή.

 Από τις πρώτες του λέξεις  ο Χίτλερ σημαδεύει  κατευθείαν στο στόχο.

"Για μας τους Εθνικοσοσιαλιστές η Reichswehr δεν σημαίνει απλά μια Εθνοφυλακή, ή ένας στρατός απαρτιζόμενος από πολίτες, ή ένας επαγγελματικός στρατός ' για μας σημαίνει επίσης και μια αποστολή.
Εμείς οι Εθνικοσοσιαλιστές οφείλουμε να απορρίψουμε κάθε ιδέα που προσδίδει σε οποιοδήποτε από τους θεσμούς χαρακτήρα αυτοσκοπού. Δεν πρόκειται ποτέ να αναρωτηθούμε αν κάτι είναι προς το συμφέρον της Reichswehr ή όχι, αν συμφέρει κάτι τέτοιο στο τακτικό στρατό ή όχι αλλά κάθε πρόβλημα θα το αντιμετωπίζουμε από την άποψη :Είναι αυτό προς τo συμφέρον του λαού[4] μας ή όχι;(Έντονες κραυγές επιδοκιμασίας) Χρησιμοποιώ ρητά τη φράση:" Είναι προς το συμφέρον του λαού μας;" γιατί η έννοια "Volk" είναι σπουδαιότερη για μας τους Εθνικοσοσιαλιστές από την έννοια "Κράτος".(Έντονες κραυγές επιδοκιμασίας)
Όλοι αυτοί οι θεσμοί , συμπεριλαμβανομένων των Κρατών ή του Στρατού δεν είναι αυτοσκοποί ούτε θα μπορεί να γίνουν ποτέ. Αν ένα Κράτος καταντήσει τόσο νωθρό και σάπιο, για χάρη του λαϊκού συμφέροντος, οφείλει να εξαλειφθεί[5]. (Καταιγίδα επευφημιών).....

Το τελευταίο καιρό οι "πολιτικοί " έχουν εξελιχθεί σε μια ειδική συντεχνία (γέλια στο ακροατήριο) που επιλέγονται από τη λαϊκή βάση μια φορά το χρόνο[6] , ή το πολύ κάθε 4 χρόνια με μια ειδική διαδικασία επιλογής (Παρατεταμένα γέλια και χειροκροτήματα)
Οι Στρατιώτες και οι αξιωματικοί εκπαιδεύονται γι αυτό λαμβάνουν ειδική εκπαίδευση σχετικά με την ειδικότητά τους προκειμένου να εξασφαλισθεί η συνέχεια της υπάρξεως του Έθνους.
Αλλά οι πολιτικοί εκλέγονται όχι από εκείνους που γνωρίζουν έστω και ελάχιστα πράγματα σχετικά με το θέμα, αλλά μάλλον από εκείνους που δεν κατάφεραν να εκλέξουν τους εαυτούς τους και αγνοούν τα πάντα.(Δυνατά χειροκροτήματα)
Ενώ κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει  ότι όλοι οι Γερμανοί και οι Γερμανίδες θα διέθεταν την ικανότητα να κυβερνήσουν ένα λαό, υπάρχει αυτός που υποστηρίζει ότι παρ όλα αυτά, είναι ικανοί να εκλέξουν εκείνους που είναι σε θέση να κυβερνήσουν το λαό. Αυτό είναι το μεγάλο προφητικό όραμα μέσα από το οποίο το Έθνος αναγνωρίζει τα μεγάλα πνεύματα ανάμεσα σε όλα όσα  κείτονται στα ψηφοδέλτια των εκλογέων.
Είναι η πλέον θαυμάσια διαδικασία που μπορεί να υπάρχει. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι το πεπρωμένο των μεγαλύτερων ανδρών καταγράφεται στο βιβλίο της Πρόνοιας. Αλλά σήμερα περισσότερο από ποτέ δεν πρέπει κανείς να αμφιβάλλει ότι αυτό ακριβώς το τμήμα της ανθρωπότητας που δεν διαθέτει ικανότητες επιλέγει, μέσα από τη ψηφοφορία , εκείνους τους οποίους το πεπρωμένο έχει προεπιλέξει, για να αναλάβουν καθήκοντα.

Στη συνέχεια ο Χίτλερ επιχειρεί να καταδείξει τη διαφορά μεταξυ δημοκρατίας , η οποία είναι ακατάληλη για αληθινή ηγεσία και τo αυταρχικό νόημα του στρατού , το οποίο κατά τη γνώμη του , είναι το μοναδικό που μπορεί αν εγγυηθεί μια αρρενωπή καθοδήγηση.

Το ερώτημα που ακολουθεί ρητορικό:
Θέλετε να γίνει ο στρατός υποχείριο των πολιτικών η θέλετε να τους παραμερίσετε μαζί με τη παρούσα χαμηλή πολιτική ηθική τους, ώστε να ξαναγίνει (ο στρατός) όπως ήταν παλιά;.............

Δεν διστάζει να καταγγείλει ευθέως τη δημοκρατία η οποία κατάφερε να αποξενώσει το στρατό από την πραγματική πολιτική του αποστολή .Πως όμως ο Χίτλερ αντιλαμβάνεται τη πολιτική αποστολή του στρατού; Tυπικά τουλάχιστον, ο στρατός οφείλει να απέχει από τις όποιες κομματικές δραστηριότητες στη πραγματικότητα όμως οφείλει να συμμετάσχει ενεργά στη καταστροφή της « σύγχυσης και του λοιμού των κομματικών επιλογών ». 
Αν σαν παράδειγμα (ο στρατός) ήταν γαλουχημένος με την ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού και κατά συνέπεια είχαν συμπεριφερθεί ανάλογα, η Γερμανία δεν θα είχε ποτέ βρεθεί σε αυτό το τέλμα της κομματικής πολιτικής και του κοινοβουλευτισμού . Ο Ιταλικός στρατός που αγκάλιασε τη Φασιστική υπόθεση , μπόρεσε με το τρόπο αυτό να σώσει την Ιταλία.......

Ποιος είναι αυτός που κατέστρεψε το παλαιό Ράιχ . Αυτό είναι συνειδησιακό θέμα στο οποίο είμαι πεποισμένος ότι ένας τιμημένος αξιωματικός δεν μπορεί να απαντήσει παρά μόνο την αλήθεια. Ποιός το κατέστρεψε; Ο Μαρξισμός . Και σήμερα ο κόσμος πιστεύει ότι μπορεί να μοιραστεί μαζί του τη διακυβέρνηση της χώρας ! Πιστέψτε με είναι τρομερό όταν η τιμή ενός αξιωματικού παύει πλέον να ταυτίζεται με την υψηλότερο νόημα της τιμής.(Δυνατά χειροκροτήματα) Δεν είμαστε εμείς αξιωματικοί .Εγώ υπήρξα ένας απλός τυφεκιοφόρος αλλά δεν συμφιλιώθηκα δεν συμβιβάστηκα με τους προδότες και καταστροφείς της πατρίδας μου.(Πολύ δυνατά χειροκροτήματα ) Εμείς δεν επιθυμούμε να συμφιλιωθούμε μαζί τους και δεν επιθυμούμε επίσης να έχουμε καμία συμμετοχή στη κυβέρνησή τους ' το μόνο που επιθυμούμε είναι να εκπληρώσουμε την αποστολή μας απέναντι στην ιστορία, μια αποστολή που οφείλουμε να φέρουμε σε πέρας: κάθε κακή πράξη πρέπει κάποτε  να τύχει εξιλέωσης    . ........Υπάρχει ένα άλλο Κράτος στο οποίο ο στρατός έχει μια διαφορετική αντίληψη σχετικά με αυτές τις αναγκαιότητες. Ήταν το Κράτος όπου τον Οκτώβριο του 1922, μία ομάδα ετοιμάστηκε για να αρπάξει τα χαλινάρια του Κράτους από τα χέρια των γκάνκστερς και τότε ο ιταλικός στρατός δεν είπε , « Η δουλειά μας είναι να διασφαλίσουμε απλά και μόνο την ειρήνη και την τάξη ». Αντ 'αυτού, είπε: «Είναι καθήκον μας να διασφαλίσουμε το μέλλον του ιταλικού λαού " (Δυνατά χειροκροτήματα). Και το μέλλον δεν βρίσκεται στη μεριά των κομμάτων της καταστροφής αλλά μάλλον στη μεριά των κομμάτων που φέρουν μέσα τους τη δύναμη του λαού που είναι προετοιμασμένος και ο οποίος επιθυμεί να συμπαραταχθεί με το στρατό , προκειμένου να βοηθήσει κάποια μέρα αυτό το στρατό να υπερασπιστεί τα λαϊκά συμφέροντα . Αντίθετα, βλέπουμε ακόμα αξιωματικούς της δικής μας Reichswehr να εξακολουθούν να βασανίζονται με το δίλημμα μέχρι ποίου σημείου μπορεί κανείς να βαδίσει στο πλευρό της Σοσιαλδημοκρατίας. Αλλά, αγαπητοί μου κύριοι, εσείς  πιστεύετε πραγματικά ότι έχετε κάτι κοινό με μια παγκόσμια ιδεολογία που μεθοδεύει ακριβώς τη διάλυση όλων όσων αποτελούν τη βάση της ύπαρξης ενός στρατού; Εσείς πρώτοι έχετε ανάγκη από ένα υγιή λαό.Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι εσείς σαν αξιωματικοί αδιαφορείτε για την τύχη του έθνους: αν έχει δηλητηριαστεί ή πάσχει από χρόνιο νόσημα , αν πιστεύει στον Θεό ή όχι, αν έχει ιδανικά ή όχι .. ή ότι δεν έχει σημασία για σας αν γεννιούνται παιδιά ή όχι Αυτό δεν μπορείτε να το πείτε. Χρειάζεστε όλα αυτά τα πράγματα αλλοιώς όλες σας οι πράξεις θα είναι επιφανειακές και υποκριτικές......Οι στρατηγοί της Ράιχσβερ ας βάλουν καλά στο μυαλό τους  τα παρακάτω. Η νίκη της μιάς πλευράς ή της άλλης βρίσκεται κατά ένα μέρος  στα χέρια του στρατού που σημαίνει, νίκη των μαρξιστών ή της δικής μας πλευράς. Είναι αναγκαίο  να πρέπει  κανείς  να κατανοήσει  με σαφήνεια τις συνέπειες.. Σε περίπτωση που οι αριστεροί κερδίσουν με τη βοήθεια της  υπέροχης απολίτικης  στάσης σας, μπορείτε να γράψετε πάνω από τη γερμανική Reichswehr, «Το τέλος της γερμανικής Reichswehr." Για τότε, κύριοι, θα πρέπει οπωσδήποτε να γίνει πολιτικοί , τότε θα σας φορέσουν στο κεφάλι σας το κόκκινο σκουφάκι των  Ιακωβίνων , και τότε θα πρέπει να βιαστείτε να προσαρμοστείτε γρήγορα στη νέα κατάσταση πραγμάτων. Στη συνέχεια, θα γίνετε διοικητές  ενός οργανισμού που δεν έχει να κάνει το παραμικρό  με το γερμανικό λαό, και, στη συνέχεια, ένα στράτευμα θα αναδυθεί παρόμοιο με εκείνο το  ρωσικό στρατό των δημίων με ένα και  μοναδικό  καθήκον: να υποτάξει το λαό του στους Εβραίους. Στη συνέχεια, θα πρέπει να παραιτηθείτε  από την ευτυχία μιας αναγέννησης του λαού μας και τη δόξα του Reichswehr, η οποία αποτελεί συνέχεια  της δόξας του παλιού στρατού...............Και μην ξεχνάτε ότι η παγκόσμια ιστορία συνεχίζει να τραβά μπροστά , και ότι δεν θα σταματήσει για τη Γερμανία επειδή έχετε επιτέλους αποκτήσει δημοκρατικό-μαρξιστικό στρατό. Αντιθέτως, η ώρα θα έρθει για να πραγματοποιηθεί η μοίρα του έθνους μας. Αυτές είναι οι προοπτικές που θα έχετε σε περίπτωση μιας δημοκρατικής νίκης και μην βαυκαλιζόσαστε με τη σκέψη ότι από τη μια στιγμή στην άλλη θα έχουν αλλάξει συναισθήματα απέναντί σας. Στη συνέχεια, μπορούν να εξελιχθούν σε δήμιοι του καθεστώτος και πολιτικοί επίτροποι και αν δεν συμπεριφερθείτε ανάλογα , η γυναίκα και το παιδί σας θα μεταφερθούν πίσω από κλειδωμένα κάγκελα. Και στη περίπτωση που δεν συμμορφωθείτε θα σας πετάξουν παράμερα και ίσως σας στήσουν μπροστά από ένα τοίχο , γιατί γι αυτούς, μια ανθρώπινη ζωή μετρά ελάχιστα.

Υποσημειώσεις:


[1] Voelkischer Beobachter της 26 Μαρτίου 1928.
[2]
[3]]Όπως επισημαίνει και ο Sir JohnWeeler -Bennett είναι απορίας άξιο το γεγονός ότι αυτή η πολιτική ομιλία απουσιάζει από τις συλλογές που επιμελήθηκαν τόσο ο Καθηγητής Βaynes όσο και ο Count de Roussy de Sales.
[4] Από εδώ ξεπηδά ανοικτά η βασική ιδέα ενός Εθνικοσοσιαλιστικού νοήματος σύμφωνα με το οποίο η Reichswehr -ο Γερμανικός Στρατός οφείλει να συμπεριφερθεί όχι πλέον σαν υπηρέτης του Κράτους αλλά σαν υπηρέτης του λαού και να σταθεί στο πλευρό του ακόμη και όταν ο τελευταίος υποχρεωθεί κάτω από συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες να στραφεί εναντίον του Κράτους. Σε καμιά περίπτωση ο στρατός δεν μπορεί, από τη φύση του να ανεχθεί ένα "νωθρό και σάπιο κράτος". Η φαινομενική μορφή αυτής της δήλωσης δεν είναι παρά ένα ρητορικό τέχνασμα. Το γεγονός ότι το ακροατήριο υποδέχεται τις συγκεκριμένες αυτές διαπιστώσεις με ζωηρά χειροκροτήματα φανερώνει ότι έχει καταλάβει απόλυτα απόλυτα αυτό που κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Στη πράξη ο Χίτλερ κρυφά προκαλούσε τη Reichswehr να αρνηθεί υπακοή στην κρατική εξουσία και να βαδίσει ενάντια στο Κράτος.
[5] Εδώ εκφράζεται η πεποίθηση , χαρακτηριστική για κάθε επαναστατικό κίνημα ότι έχει περισσότερα δικαιώματα απέναντι στο Κρατικό Δίκαιο , μια πεποίθηση δίχως την οποία κανένα επαναστατικό κίνημα δεν μπορεί να επιζήσει. αλλά και κανένα Κράτος που κρατιέται κάπως στα πόδια του μπορεί να ανεχθεί.
[6]

(Συνέχεια)

[2]