XIX Τάγματα ασφαλείας.
Η κατά των Ταγμάτων Ασφαλείας εκτοξευθείσα υπό του «ειδικού» επιτρόπου κατηγορία είναι ότι, τα σώματα ταύτα εδημιουργήθησαν δια να προκαλέσουν εμφύλιον σπαραγμόν προς όφελος των εχθρών της πατρίδος. Ανέλυσεν ωραιότατα ο πατήρ μου εις το οικείον μέρος της λογοδοσίας του την κατάστασιν, ην τα τάγματα εκλήθησαν να αντιμετωπίσουν, την μέχρι της δημιουργίας των τρομοκράτησιν των εθνικιστών υπό των ανατροπέων και την λυσσαλέαν αντίδρασιν, έμμεσον και άμεσον, ην προέβαλλον οι Γερμανοί και οι Ιταλοί, επιζητούντες όπως ο πατήρ μου εν τέλει εγκαταλείψη την πρόθεσιν του σχηματισμού των.
Αλλά και όλοι σχεδόν οι μάρτυρες κατηγορίας μεταξύ των οποίων και ο κ. Θεμ. Σοφούλης, ο στρατηγός Γυαλίστρας, ο στρατηγός Μελισσηνός, ο καθηγητής κ. Μπαλής, ο συνταγματάρχης Καλφαρέντζος κ.α κατέθεσαν, ότι τα Τάγματα εδημιουργήθησαν δια την κατά του ΕΑΜ—ΕΛΑΣ άμυναν των πολιτών, την πεποίθησιν δε ταύτην είχεν, ως εκ πλείστων λόγων του εμφαίνεται, και ο κ. Τσώρτσιλ, δηλώσας ολίγον προ της απελευθερώσεως μας, ότι οι άνδρες των Ταγμάτων θα είχον χρησιμοποιηθή κατά του εχθρού, εάν δεν ευρίσκοντο εις την ανάγκην να αμυνθούν κατά των εγκληματιών του ΕΛΑΣ. Η δημιουργία των σχηματισμών αυτών ήτο απολύτως αναγκαία, εάν δε δεν υπήρχεν εν Αθήναις το σύνταγμα ευζώνων, ασφαλώς οι κομμουνισταί θα είχον καταλάβη την πόλιν τας τελευταίας ημέρας του Σεπτεμβρίου 1944, ότε ελάχισται Γερμανικαί δυνάμεις υπήρχον εν τη πρωτευούση και βεβαίως δεν θα ήτο δυνατή τότε η απόβασις αγγλικών δυνάμεων ως και η ενταύθα εγκατάστασις της Κυβερνήσεως Παπανδρέου. Οι κομμουνισταί, εννοούντες ότι δεν θα ηδύναντο να γίνουν κύριοι των Αθηνών εκ των έξω, λόγω του ότι αι προς την πόλιν διαβάσεις κατείχοντο υπό των Γερμανών ισχυρώς, επεχείρησαν να πραγματοποιήσουν το σχέδιόν των τούτο εκ των έσω. Προς τον σκοπόν αυτόν, ήδη από της συνθηκολογήσεως της Ιταλίας, ήρξαντο διοχετεύοντες εντός της πόλεως άνδρας και πολεμικόν υλικόν, διοργανούντες συνάμα τον αποκληθέντα εφεδρικόν ΕΛΑΣ. Αλλά τα Τάγματα εφρόντισαν εγκαίρως να ματαιώσουν τα σχέδια ταύτα. Δια της αναφερθείσης ήδη εκκαθαρίσεως των στρατιωτικών νοσοκομείων, δια των διεξαχθεισών» εις τας συνοικίας ιδίως, συστηματικών ερευνών προς ανακάλυψιν όπλων και πυρομαχικών και δια της συλλήψεως πλείστων στελεχών του κομμουνιστικού κόμματος, εξηρθρώθη τελείως η εις την πρωτεύουσαν και τον Πειραιά, δύναμις των οργανώσεων αυτών.
Αντιληφθέντες τότε τον μεγάλον δι' αυτούς και τον αγώνα τους κίνδυνον, αποφασίζουν οι ιθύνοντες των οργανώσεων αυτών την άρδην μεταβολήν των σχεδίων δράσεως των.
Ούτω, κατά Σεπτέμβριον 1944, εκπρόσωποι της Π.Ε.Ε.Α. (κυβερνήσεως των βουνών) ζητούν να έλθουν εις επαφήν μετά του πατρός μου. τη μεσολαβήσει των, τότε Προέδρου και Γενικού Γραμματέως του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, κ. κ. Γεωργίου Δ. Ράλλη και Κ. Φ. Γιαννακοπούλου.
Αι προτάσεις των είναι : παράδοσις των Παλαιών Ανακτόρων και των σημαντικωτέρων δημοσίων κτιρίων των Αθηνών εις το ΕΛΑΣ, αναλαμβάνοντος εις αντάλλαγμα να εξασφαλίση την ζωήν και την περιουσίαν του Ιωάννου Ράλλη και των συνεργατών του. Ο πατήρ μου όμως αρνείται και να συζητήση ακόμη τας προτάσεις αυτάς : «Η αποστολή μου, απαντά, συνίσταται εις το να παραδώσω την πόλιν ελευθέραν από τους αναρχικούς εις τους συμμάχους και την αποστολήν ταύτην θα προσπαθήσω πάση θυσία να φέρω εις πέρας». Όντως δε την 13 Οκτωβρίου αι μεν συμμαχικαί δυνάμεις εισήρχοντο αμαχητί εις την πρωτεύουσαν, ο δε ελληνικός λαός έβλεπεν στεφόμενον δι επιτυχίας το έργον το οποίον προ δεκαοκτώ μηνών είχεν αναλάβει ο Ι. Ράλλης. Ο κ. Παν. Κανελλόπουλος, κατά την σύσκεψιν της 28ης Δεκεμβρίου 1944, είπεν εις μίαν στιγμήν προς τον συμμετασχόντα ταύτης συν. Παρτσαλίδην, Γενικόν Γραμματέα του ΕΑΜ, τα εξής ; «Απορεί όλος ο κόσμος πως συνέβη να οχυρώσετε μέσα στας Αθήνας σπίτια» όταν κατά το διάστημα της Κατοχής δεν υπήρχε ούτε ένα οχυρωμένο. Ενώ ημείς είμεθα ανύποπτοι και συνεργαζόμεθα μαζύ σας με αθωότητα, σεις οχυρώνατε την Αθήνα..». Σφάλλεται ο κ. Κανελλόπουλος διατεινόμενος ότι «όλος ο κόσμος απορεί». Η απορία είναι ιδική του και των εν τη περιφήμω εκείνη Κυβερνήσει της «Εθνικής Ενότητος» συνεργατών του μόνον, διότι οι άλλοι Έλληνες γνωρίζουν καλώς, ότι η μη οχύρωσις κατά την κατοχήν των οικιών των Αθηνών οφείλεται εις τα Σώματα Ασφαλείας και κυρίως εις το Ευζωνικόν Σύνταγμα των Αθηνών, όπερ εις τον αγώνα του αυτόν κατά του κομμουνισμού έσχεν, από της 1ης Ιανουαρίου 1944 μέχρι της απελευθερώσεως, πλην των εις τραυματίας απωλειών του, 322 οπλίτας και 37 αξιωματικούς νεκρούς.
Αλλ ο σκοπός του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, όπως επιβάλη την ειδεχθή τυραννίδα του επί του Ελληνικού Λαού και τα απάνθρωπα μέσα, α εχρησιμοποίησεν προς επίτευξιν του σκοπού τούτου εμφανίζονται, μετά τραγικής εναργείας, εις τα εν Πελοποννήσω λαβόντα χώραν γεγονότα. Ούτω αι δυνάμεις των Ταγμάτων Πύργου και Μελιγαλά, αίτινες ως εμφαίνεται εκ των δημοσιευομένων εγγράφων είχον θέσει εαυτάς υπό τας διαταγάς της Κυβερνήσεως Παπανδρέου, προ της αποχωρήσεως των Γερμανών, και των οποίων οι διοικηταί είχον την αφέλειαν να επιτρέψουν εις τας δυνάμεις των ανταρτών να εισέλθουν εις τας πόλεις ταύτας, υπέστησαν επίθεσιν εκ των νώτων και οι περισσότεροι εξ αυτών εφονεύθησαν. Οι αντάρται κατόπιν ήρχισαν να επιδίδονται εις την σφαγήν των εθνικιστών κατοίκων των πόλεων αυτών, μόνον και μόνον διότι δεν ανήκον εις το Κ.Κ.Ε. Το αυτό ακριβώς συνέβη και εις το Αγρίνιον. Μόνον ο εν Πάτραις Διοικητής του Συντάγματος Ευζώνων συνταγματάρχης πεζικού Κουρκουλάκος είχε την πρόνοιαν να μη επιτρέψη την είσοδον των δυνάμεων του ΕΛΑΣ εις τη πόλιν, παρά τα διαβήματα και τας επιθέσεις των, και κατόρθωσε ούτω να αποφευχθή η καταστροφή της πόλεως και η σφαγή των κατοίκων της υπό των επιδόξων «απελευθερωτών» της.
Δεν παρέλειψαν, εννοείται, οι κομμουνισταί και οι τούτους συμπαθούντες -μένεα φυσικώ τω λόγω πνέοντες-να περιλάβουν εν τη συκοφαντική κατά των Ταγμάτων εκστρατεία των, την κακόβουλον διάδοσιν ότι ταύτα επετέθησαν κατά των εν Πελοποννήσω αποβιβασθέντων Άγγλων. Δεν θα ασχοληθώ με την απόσεισιν τόσων μωρών ψευδολογιών, παραπέμπω απλώς τους αναγνώστας εις το μέρος εκείνο του βιβλίου τούτου [1] εν ω δι εγγράφων αποδεικνύεται, ότι άπαντες οι ευζωνικοί σχηματισμοί Πελοποννήσου είχον ταχθή από της 12ης Σεπτεμβρίου υπό τας διαταγάς της Κυβερνήσεως «Εθνικής Ενότητος».
Eν τη κατά την δίκην καταθέσει του ο κ. Παν. Κανελλόπουλος διηπόρει και πάλιν, την φοράν ταύτην ερωτών, διατί τα Τάγματα δεν επολέμησαν τους Γερμανούς. Δεν επιθυμώ να σχολιάσω την απορίαν ταύτην του αρχηγού του Ενωτικού Κόμματος, αποβλέπων όμως εις όσους μετά τούτου καταβάλλουν, αν μη τι άλλο, ποιάν τινά προσπάθειαν προς την κατεύθυνσιν της καλής πίστεως οφείλω να είπω τα εξής : Κατά πρώτον λόγον, ότι τα Τάγματα είχον οπλισθή με όπλα γερμανικά προς αντιμετώπισιν του εκ των αναρχικών κινδύνου και ότι θα ήτο, από απόψεως στρατιωτικής ηθικής, άτιμον να χρησιμοποιηθούν τα όπλα ταύτα εναντίον των Γερμανών. Εις τούτο θα μοι αντιταχθή πάραυτα υπό της πλειονότητος, εξοικειωθείσης ατυχώς πλήρως κατά τα τελευταία έτη εις το κυριαρχήσαν πλέον εν τη συγχρόνω πολιτική και στρατιωτική ηθική δόγμα, «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» θα μοι αντιταχθή, λέγω, ότι υποχρεώσεις του είδους της προαναφερθείσης δεν ήτο δυνατόν να νοηθούν υπάρχουσαι έναντι των Γερμανών, οίτινες τόσον συχνά είΐχον αθετήση τον λόγον τους κατά την εφαρμογήν του κοσμοκρατορικού των προγράμματος. Φρονώ μετά του πατρός μου, ότι ο κόσμος δια τον οποίον επολέμησαν αι πραγματικαί δημοκρατίαι αντλεί την ισχύν του εξ ορισμένων ηθικών αρχών, υπέρ της διασώσεως των οποίων—υποτίθεται τουλάχιστον — πως ηγωνίσθη, ότι αι αρχαί αύται πολύ περισσότεροι ή τα υλικά μέσα έφερον την νίκην και ότι πάντως μία παρασπονδία είναι παρασπονδία» είτε στρέφεται αύτη εναντίον Σκανδιναυού, είτε εναντίον Κάφρου.
Δεύτερον δέον να παρατηρηθή εις τον σεβαστόν «αντισυμβαλλόμενον του Κλάρα» και τους ομοφρονούντας ότι, ο κατά των Γερμανών αγών των Ταγμάτων, ενώ θα εξησθένιζε μοιραίως ταύτα και θα ημπόδιζε ούτω το έργον των, την άμυναν των Ελλήνων κατά του αναρχικού κινδύνου, θα συνεπήγετο εξ άλλου ολοσχερή πλέον καταστροφήν της πατρίδος μας, διότι εάν, λόγου χάριν οι σχηματισμοί Πελοποννήσου προέβαινον εις γενικήν σφαγήν των 2 ή 3 χιλιάδων Γερμανών αίτινες παρέμεινον εισέτι αυτοθι, δύναται τις να έχη αμφιβολίας περί των οργίων άτινα θα ελάμβανον χώραν ως αντίποινα εις την λοιπήν Στερεάν ή Βόρειον Ελλάδα και περί της εκτάσεως του θριάμβου ον θα είχον κατ αυτόν τον τρόπον προετοιμάση τα Τάγματα δια τους ερυθρούς οίτινες, καγχάζοντες από του ύψους των βουνών επί τη θέα της πυρπολουμένης Ελλάδος, δεν θα είχον πλέον ουδέν εμπόδιον ενώπιον των όπως, κατερχόμενοι εις τα κέντρα, εγκαταστήσωσι επί των ερειπίων την στυγνήν δικτατορίαν των ;
Ισχυρίζονται ακόμη οι των Ταγμάτων κατήγοροι, ότι ταύτα συμμετέσχον εις «μπλόκα» μετά Γερμανών. Και τούτο είναι ανακριβές. Οι Γερμανοί, άμα ως επληροφορούντο, ότι υπό των ευζωνικών σχηματισμών εγένετο εις τι σημείον των Αθηνών εκκαθαριστική επιχείρησις, χωρίς να ειδοποιήσουν την Ελληνικήν Κυβέρνησιν, προσέτρεχον και αυτοί και συνελάμβανον Έλληνας. Εις τας πράξεις των ταύτας δεν εβοηθήθησαν υπό των Ταγμάτων, εξ αντιθέτου οι εις ταύτα υπηρετούντες αξιωματικοί αντέδρασαν πολλάκις κατά της τακτικής ταύτης και επετύγχανον ενίοτε να αφεθούν ελεύθεροι οι ούτω συλλαμβανόμενοι, ως εγένετο κατά το «μπλόκο» της Καλλιθέας την 28ην Αυγούστου 1944, οπότε» χάρις εις τας προσπαθείας του πατρός μου [2] και του διοικητού των σχηματισμών Ευζώνων συνταγματάρχου κ. Πλυτζανοπούλου. κατωρθώθη η απόλυσις 7.000 Ελλήνων συλληφθέντων υπό των Γερμανών.
Τα Τάγματα Ασφαλείας ήσαν απαραίτητα δια την κατά του ΕΛΑΣ άμυναν του πληθυσμού. Άνευ αυτών και της Χωροφυλακής προ πολλού εν Ελλάδι θα είχε εγκαθιδρυθή πολίτευμα ως του Τίτο. Τούτο και ο Λαός κάλλιστα είχεν εννοήση και εζήτει επιμόνως την δημιουργίαν παρομοίων σχηματισμών εις πόλεις, εις ας δεν υπήρχεν τοιαύτη δύναμις. Τη απαιτήσει του λαού της Πελοποννήσου εδημιουργήθησαν τα υπό τον Συνταγματάρχην Παπαδόγκωναν τάγματα Τριπόλεως και Λακωνίας. Απαίτησις των κατοίκων της Αττικής, της Θεσσαλονίκης, της Στερεάς ήτο να περιφρουρηθή η ζωή των δια της αποστολής δυνάμεως Ευζώνων εις τας πόλεις των . Αλλά μήπως η από της απελευθερώσεως κρατήσασα κατάστασις αναρχίας δεν δικαιολογεί την κατά την κατοχήν ύπαρξιν της δυνάμεως αυτής ; Δεν δικαιολογούν την υπαρξίν τους τότε, αι σήμερον από όλα τα μέρη της Χώρας μας καταφθάνουσαι απεγνωσμέναι εκκλήσεις του πληθυσμού, αιτουμένου την χορήγησιν όπλων και πολεμοφοδίων ίνα, δυνηθή ούτω να προστατεύση την ζωήν του ;
Αλλά και όλοι σχεδόν οι μάρτυρες κατηγορίας μεταξύ των οποίων και ο κ. Θεμ. Σοφούλης, ο στρατηγός Γυαλίστρας, ο στρατηγός Μελισσηνός, ο καθηγητής κ. Μπαλής, ο συνταγματάρχης Καλφαρέντζος κ.α κατέθεσαν, ότι τα Τάγματα εδημιουργήθησαν δια την κατά του ΕΑΜ—ΕΛΑΣ άμυναν των πολιτών, την πεποίθησιν δε ταύτην είχεν, ως εκ πλείστων λόγων του εμφαίνεται, και ο κ. Τσώρτσιλ, δηλώσας ολίγον προ της απελευθερώσεως μας, ότι οι άνδρες των Ταγμάτων θα είχον χρησιμοποιηθή κατά του εχθρού, εάν δεν ευρίσκοντο εις την ανάγκην να αμυνθούν κατά των εγκληματιών του ΕΛΑΣ. Η δημιουργία των σχηματισμών αυτών ήτο απολύτως αναγκαία, εάν δε δεν υπήρχεν εν Αθήναις το σύνταγμα ευζώνων, ασφαλώς οι κομμουνισταί θα είχον καταλάβη την πόλιν τας τελευταίας ημέρας του Σεπτεμβρίου 1944, ότε ελάχισται Γερμανικαί δυνάμεις υπήρχον εν τη πρωτευούση και βεβαίως δεν θα ήτο δυνατή τότε η απόβασις αγγλικών δυνάμεων ως και η ενταύθα εγκατάστασις της Κυβερνήσεως Παπανδρέου. Οι κομμουνισταί, εννοούντες ότι δεν θα ηδύναντο να γίνουν κύριοι των Αθηνών εκ των έξω, λόγω του ότι αι προς την πόλιν διαβάσεις κατείχοντο υπό των Γερμανών ισχυρώς, επεχείρησαν να πραγματοποιήσουν το σχέδιόν των τούτο εκ των έσω. Προς τον σκοπόν αυτόν, ήδη από της συνθηκολογήσεως της Ιταλίας, ήρξαντο διοχετεύοντες εντός της πόλεως άνδρας και πολεμικόν υλικόν, διοργανούντες συνάμα τον αποκληθέντα εφεδρικόν ΕΛΑΣ. Αλλά τα Τάγματα εφρόντισαν εγκαίρως να ματαιώσουν τα σχέδια ταύτα. Δια της αναφερθείσης ήδη εκκαθαρίσεως των στρατιωτικών νοσοκομείων, δια των διεξαχθεισών» εις τας συνοικίας ιδίως, συστηματικών ερευνών προς ανακάλυψιν όπλων και πυρομαχικών και δια της συλλήψεως πλείστων στελεχών του κομμουνιστικού κόμματος, εξηρθρώθη τελείως η εις την πρωτεύουσαν και τον Πειραιά, δύναμις των οργανώσεων αυτών.
Αντιληφθέντες τότε τον μεγάλον δι' αυτούς και τον αγώνα τους κίνδυνον, αποφασίζουν οι ιθύνοντες των οργανώσεων αυτών την άρδην μεταβολήν των σχεδίων δράσεως των.
Ούτω, κατά Σεπτέμβριον 1944, εκπρόσωποι της Π.Ε.Ε.Α. (κυβερνήσεως των βουνών) ζητούν να έλθουν εις επαφήν μετά του πατρός μου. τη μεσολαβήσει των, τότε Προέδρου και Γενικού Γραμματέως του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, κ. κ. Γεωργίου Δ. Ράλλη και Κ. Φ. Γιαννακοπούλου.
Αι προτάσεις των είναι : παράδοσις των Παλαιών Ανακτόρων και των σημαντικωτέρων δημοσίων κτιρίων των Αθηνών εις το ΕΛΑΣ, αναλαμβάνοντος εις αντάλλαγμα να εξασφαλίση την ζωήν και την περιουσίαν του Ιωάννου Ράλλη και των συνεργατών του. Ο πατήρ μου όμως αρνείται και να συζητήση ακόμη τας προτάσεις αυτάς : «Η αποστολή μου, απαντά, συνίσταται εις το να παραδώσω την πόλιν ελευθέραν από τους αναρχικούς εις τους συμμάχους και την αποστολήν ταύτην θα προσπαθήσω πάση θυσία να φέρω εις πέρας». Όντως δε την 13 Οκτωβρίου αι μεν συμμαχικαί δυνάμεις εισήρχοντο αμαχητί εις την πρωτεύουσαν, ο δε ελληνικός λαός έβλεπεν στεφόμενον δι επιτυχίας το έργον το οποίον προ δεκαοκτώ μηνών είχεν αναλάβει ο Ι. Ράλλης. Ο κ. Παν. Κανελλόπουλος, κατά την σύσκεψιν της 28ης Δεκεμβρίου 1944, είπεν εις μίαν στιγμήν προς τον συμμετασχόντα ταύτης συν. Παρτσαλίδην, Γενικόν Γραμματέα του ΕΑΜ, τα εξής ; «Απορεί όλος ο κόσμος πως συνέβη να οχυρώσετε μέσα στας Αθήνας σπίτια» όταν κατά το διάστημα της Κατοχής δεν υπήρχε ούτε ένα οχυρωμένο. Ενώ ημείς είμεθα ανύποπτοι και συνεργαζόμεθα μαζύ σας με αθωότητα, σεις οχυρώνατε την Αθήνα..». Σφάλλεται ο κ. Κανελλόπουλος διατεινόμενος ότι «όλος ο κόσμος απορεί». Η απορία είναι ιδική του και των εν τη περιφήμω εκείνη Κυβερνήσει της «Εθνικής Ενότητος» συνεργατών του μόνον, διότι οι άλλοι Έλληνες γνωρίζουν καλώς, ότι η μη οχύρωσις κατά την κατοχήν των οικιών των Αθηνών οφείλεται εις τα Σώματα Ασφαλείας και κυρίως εις το Ευζωνικόν Σύνταγμα των Αθηνών, όπερ εις τον αγώνα του αυτόν κατά του κομμουνισμού έσχεν, από της 1ης Ιανουαρίου 1944 μέχρι της απελευθερώσεως, πλην των εις τραυματίας απωλειών του, 322 οπλίτας και 37 αξιωματικούς νεκρούς.
Αλλ ο σκοπός του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, όπως επιβάλη την ειδεχθή τυραννίδα του επί του Ελληνικού Λαού και τα απάνθρωπα μέσα, α εχρησιμοποίησεν προς επίτευξιν του σκοπού τούτου εμφανίζονται, μετά τραγικής εναργείας, εις τα εν Πελοποννήσω λαβόντα χώραν γεγονότα. Ούτω αι δυνάμεις των Ταγμάτων Πύργου και Μελιγαλά, αίτινες ως εμφαίνεται εκ των δημοσιευομένων εγγράφων είχον θέσει εαυτάς υπό τας διαταγάς της Κυβερνήσεως Παπανδρέου, προ της αποχωρήσεως των Γερμανών, και των οποίων οι διοικηταί είχον την αφέλειαν να επιτρέψουν εις τας δυνάμεις των ανταρτών να εισέλθουν εις τας πόλεις ταύτας, υπέστησαν επίθεσιν εκ των νώτων και οι περισσότεροι εξ αυτών εφονεύθησαν. Οι αντάρται κατόπιν ήρχισαν να επιδίδονται εις την σφαγήν των εθνικιστών κατοίκων των πόλεων αυτών, μόνον και μόνον διότι δεν ανήκον εις το Κ.Κ.Ε. Το αυτό ακριβώς συνέβη και εις το Αγρίνιον. Μόνον ο εν Πάτραις Διοικητής του Συντάγματος Ευζώνων συνταγματάρχης πεζικού Κουρκουλάκος είχε την πρόνοιαν να μη επιτρέψη την είσοδον των δυνάμεων του ΕΛΑΣ εις τη πόλιν, παρά τα διαβήματα και τας επιθέσεις των, και κατόρθωσε ούτω να αποφευχθή η καταστροφή της πόλεως και η σφαγή των κατοίκων της υπό των επιδόξων «απελευθερωτών» της.
Δεν παρέλειψαν, εννοείται, οι κομμουνισταί και οι τούτους συμπαθούντες -μένεα φυσικώ τω λόγω πνέοντες-να περιλάβουν εν τη συκοφαντική κατά των Ταγμάτων εκστρατεία των, την κακόβουλον διάδοσιν ότι ταύτα επετέθησαν κατά των εν Πελοποννήσω αποβιβασθέντων Άγγλων. Δεν θα ασχοληθώ με την απόσεισιν τόσων μωρών ψευδολογιών, παραπέμπω απλώς τους αναγνώστας εις το μέρος εκείνο του βιβλίου τούτου [1] εν ω δι εγγράφων αποδεικνύεται, ότι άπαντες οι ευζωνικοί σχηματισμοί Πελοποννήσου είχον ταχθή από της 12ης Σεπτεμβρίου υπό τας διαταγάς της Κυβερνήσεως «Εθνικής Ενότητος».
Eν τη κατά την δίκην καταθέσει του ο κ. Παν. Κανελλόπουλος διηπόρει και πάλιν, την φοράν ταύτην ερωτών, διατί τα Τάγματα δεν επολέμησαν τους Γερμανούς. Δεν επιθυμώ να σχολιάσω την απορίαν ταύτην του αρχηγού του Ενωτικού Κόμματος, αποβλέπων όμως εις όσους μετά τούτου καταβάλλουν, αν μη τι άλλο, ποιάν τινά προσπάθειαν προς την κατεύθυνσιν της καλής πίστεως οφείλω να είπω τα εξής : Κατά πρώτον λόγον, ότι τα Τάγματα είχον οπλισθή με όπλα γερμανικά προς αντιμετώπισιν του εκ των αναρχικών κινδύνου και ότι θα ήτο, από απόψεως στρατιωτικής ηθικής, άτιμον να χρησιμοποιηθούν τα όπλα ταύτα εναντίον των Γερμανών. Εις τούτο θα μοι αντιταχθή πάραυτα υπό της πλειονότητος, εξοικειωθείσης ατυχώς πλήρως κατά τα τελευταία έτη εις το κυριαρχήσαν πλέον εν τη συγχρόνω πολιτική και στρατιωτική ηθική δόγμα, «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» θα μοι αντιταχθή, λέγω, ότι υποχρεώσεις του είδους της προαναφερθείσης δεν ήτο δυνατόν να νοηθούν υπάρχουσαι έναντι των Γερμανών, οίτινες τόσον συχνά είΐχον αθετήση τον λόγον τους κατά την εφαρμογήν του κοσμοκρατορικού των προγράμματος. Φρονώ μετά του πατρός μου, ότι ο κόσμος δια τον οποίον επολέμησαν αι πραγματικαί δημοκρατίαι αντλεί την ισχύν του εξ ορισμένων ηθικών αρχών, υπέρ της διασώσεως των οποίων—υποτίθεται τουλάχιστον — πως ηγωνίσθη, ότι αι αρχαί αύται πολύ περισσότεροι ή τα υλικά μέσα έφερον την νίκην και ότι πάντως μία παρασπονδία είναι παρασπονδία» είτε στρέφεται αύτη εναντίον Σκανδιναυού, είτε εναντίον Κάφρου.
Δεύτερον δέον να παρατηρηθή εις τον σεβαστόν «αντισυμβαλλόμενον του Κλάρα» και τους ομοφρονούντας ότι, ο κατά των Γερμανών αγών των Ταγμάτων, ενώ θα εξησθένιζε μοιραίως ταύτα και θα ημπόδιζε ούτω το έργον των, την άμυναν των Ελλήνων κατά του αναρχικού κινδύνου, θα συνεπήγετο εξ άλλου ολοσχερή πλέον καταστροφήν της πατρίδος μας, διότι εάν, λόγου χάριν οι σχηματισμοί Πελοποννήσου προέβαινον εις γενικήν σφαγήν των 2 ή 3 χιλιάδων Γερμανών αίτινες παρέμεινον εισέτι αυτοθι, δύναται τις να έχη αμφιβολίας περί των οργίων άτινα θα ελάμβανον χώραν ως αντίποινα εις την λοιπήν Στερεάν ή Βόρειον Ελλάδα και περί της εκτάσεως του θριάμβου ον θα είχον κατ αυτόν τον τρόπον προετοιμάση τα Τάγματα δια τους ερυθρούς οίτινες, καγχάζοντες από του ύψους των βουνών επί τη θέα της πυρπολουμένης Ελλάδος, δεν θα είχον πλέον ουδέν εμπόδιον ενώπιον των όπως, κατερχόμενοι εις τα κέντρα, εγκαταστήσωσι επί των ερειπίων την στυγνήν δικτατορίαν των ;
Ισχυρίζονται ακόμη οι των Ταγμάτων κατήγοροι, ότι ταύτα συμμετέσχον εις «μπλόκα» μετά Γερμανών. Και τούτο είναι ανακριβές. Οι Γερμανοί, άμα ως επληροφορούντο, ότι υπό των ευζωνικών σχηματισμών εγένετο εις τι σημείον των Αθηνών εκκαθαριστική επιχείρησις, χωρίς να ειδοποιήσουν την Ελληνικήν Κυβέρνησιν, προσέτρεχον και αυτοί και συνελάμβανον Έλληνας. Εις τας πράξεις των ταύτας δεν εβοηθήθησαν υπό των Ταγμάτων, εξ αντιθέτου οι εις ταύτα υπηρετούντες αξιωματικοί αντέδρασαν πολλάκις κατά της τακτικής ταύτης και επετύγχανον ενίοτε να αφεθούν ελεύθεροι οι ούτω συλλαμβανόμενοι, ως εγένετο κατά το «μπλόκο» της Καλλιθέας την 28ην Αυγούστου 1944, οπότε» χάρις εις τας προσπαθείας του πατρός μου [2] και του διοικητού των σχηματισμών Ευζώνων συνταγματάρχου κ. Πλυτζανοπούλου. κατωρθώθη η απόλυσις 7.000 Ελλήνων συλληφθέντων υπό των Γερμανών.
Τα Τάγματα Ασφαλείας ήσαν απαραίτητα δια την κατά του ΕΛΑΣ άμυναν του πληθυσμού. Άνευ αυτών και της Χωροφυλακής προ πολλού εν Ελλάδι θα είχε εγκαθιδρυθή πολίτευμα ως του Τίτο. Τούτο και ο Λαός κάλλιστα είχεν εννοήση και εζήτει επιμόνως την δημιουργίαν παρομοίων σχηματισμών εις πόλεις, εις ας δεν υπήρχεν τοιαύτη δύναμις. Τη απαιτήσει του λαού της Πελοποννήσου εδημιουργήθησαν τα υπό τον Συνταγματάρχην Παπαδόγκωναν τάγματα Τριπόλεως και Λακωνίας. Απαίτησις των κατοίκων της Αττικής, της Θεσσαλονίκης, της Στερεάς ήτο να περιφρουρηθή η ζωή των δια της αποστολής δυνάμεως Ευζώνων εις τας πόλεις των . Αλλά μήπως η από της απελευθερώσεως κρατήσασα κατάστασις αναρχίας δεν δικαιολογεί την κατά την κατοχήν ύπαρξιν της δυνάμεως αυτής ; Δεν δικαιολογούν την υπαρξίν τους τότε, αι σήμερον από όλα τα μέρη της Χώρας μας καταφθάνουσαι απεγνωσμέναι εκκλήσεις του πληθυσμού, αιτουμένου την χορήγησιν όπλων και πολεμοφοδίων ίνα, δυνηθή ούτω να προστατεύση την ζωήν του ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου