(Προηγούμενο:Δημιουργηθείσα πολιτική κατάστασις μετά την κατάληψιν της Ελλάδος.)
Ελευθέρα Ελληνική Κυβέρνησις -A.
H εις το εξωτερικόν Ελευθέρα Ελληνική Κυβέρνησις, ενεργούσα νομοτύπως ως εντολοδόχος του Βασιλέως Γεωργίου Β'. έταξεν ως σκοπόν της την συνέχισιν του κατά των δυνάμεων του άξονος πολέμου μέχρι της τελικής νίκης, ευελπιστούσα ότι θα εξησφάλιζεν τας προϋποθέσεις δια την ικανοποίησιν των δικαίων της χώρας διεκδικήσεων.
Η Κυβέρνησις αύτη προεδρευομένη από τον Εμμαν. Τσουδερόν, εν αρχή συνειργάσθη στενώς μετά του Βασιλέως και εγεννήθησαν βάσιμοι ελπίδες παρά τω Ελληνικώ Λαώ, ότι αύτη θα ικανοποιούσε τα Εθνικά αιτήματα.
Δυστυχώς όμως αύτη περιλαβούσα εις τους κόλπους της Υπουργούς εν τη ολότητι Δημοκρατικών αρχών και τίνων αριστεριζόντων, συν τω χρόνω ήλθεν εις αντίθεσιν προς τον Βασιλέα, προέβη εις αντεκδικήσεις κατά πολιτικών και στρατιωιικών, ευρισκομένων εις την δικαιοδοσίαν της, δημιουργηθείσης ούτω καταστάσεως άκρως ηλεκτρισμένης και επικίνδυνου Αντί της Εθνικής Ενότητος, της "ψυχικής ανατάσεως, της δημιουργικής προσπαθείας και του ενθουσιασμού, η Κυβέρνησις αύτη, απειργάσθη την διαίρεσιν και το μίσος.
Κατά τας αρχάς Μαΐου 1942 ο καταφυγών εις Αίγυπτον πολιτικός ηγέτης Παν. Κανελλόπουλος, ανέλαβεν την Αντιπροεδρείαν της Κυβερνήσεως. Ούτος τυγχάνων ανεψιός του τυφεκισθέντος υπό της Επαναστάσεως του 1922 Πρωθυπουργού Δημ. Γούναρη, ίδρυσεν κόμμα με αρχάς Δημοκρατικάς, σκοπών να συγκεράση εν αυτώ τας αλληλομαχομένας παρατάξεις των Βενιζελικών και Λαϊκών. Η προσπάθεια του όμως αύτη, παρά την αγαθότητα των προθέσεων του απέβη άκαρπος, διότι οι μεν Βενιζελικοί έβλεπον τούτον μετά δυσπιστίας λόγω των συγγενικών του δεσμών προς τον Δημ. Γούνα· ρην και της προελεύσεως του εκ του Βασιλόφρονος Λαϊκού Κόμματος, οι δε αντιβενιζελικοί εθεώρουν τούτον ως νέον πολιτικόν ηγέτην μεγάλου μεν ηθικού περιεχομένου, αλλά άνδρα ρομαντικόν, υπεράγαν νεωτεριστήν και άπειρον.
Ελευθέρα Ελληνική Κυβέρνησις -A.
H εις το εξωτερικόν Ελευθέρα Ελληνική Κυβέρνησις, ενεργούσα νομοτύπως ως εντολοδόχος του Βασιλέως Γεωργίου Β'. έταξεν ως σκοπόν της την συνέχισιν του κατά των δυνάμεων του άξονος πολέμου μέχρι της τελικής νίκης, ευελπιστούσα ότι θα εξησφάλιζεν τας προϋποθέσεις δια την ικανοποίησιν των δικαίων της χώρας διεκδικήσεων.
Η Κυβέρνησις αύτη προεδρευομένη από τον Εμμαν. Τσουδερόν, εν αρχή συνειργάσθη στενώς μετά του Βασιλέως και εγεννήθησαν βάσιμοι ελπίδες παρά τω Ελληνικώ Λαώ, ότι αύτη θα ικανοποιούσε τα Εθνικά αιτήματα.
Δυστυχώς όμως αύτη περιλαβούσα εις τους κόλπους της Υπουργούς εν τη ολότητι Δημοκρατικών αρχών και τίνων αριστεριζόντων, συν τω χρόνω ήλθεν εις αντίθεσιν προς τον Βασιλέα, προέβη εις αντεκδικήσεις κατά πολιτικών και στρατιωιικών, ευρισκομένων εις την δικαιοδοσίαν της, δημιουργηθείσης ούτω καταστάσεως άκρως ηλεκτρισμένης και επικίνδυνου Αντί της Εθνικής Ενότητος, της "ψυχικής ανατάσεως, της δημιουργικής προσπαθείας και του ενθουσιασμού, η Κυβέρνησις αύτη, απειργάσθη την διαίρεσιν και το μίσος.
Κατά τας αρχάς Μαΐου 1942 ο καταφυγών εις Αίγυπτον πολιτικός ηγέτης Παν. Κανελλόπουλος, ανέλαβεν την Αντιπροεδρείαν της Κυβερνήσεως. Ούτος τυγχάνων ανεψιός του τυφεκισθέντος υπό της Επαναστάσεως του 1922 Πρωθυπουργού Δημ. Γούναρη, ίδρυσεν κόμμα με αρχάς Δημοκρατικάς, σκοπών να συγκεράση εν αυτώ τας αλληλομαχομένας παρατάξεις των Βενιζελικών και Λαϊκών. Η προσπάθεια του όμως αύτη, παρά την αγαθότητα των προθέσεων του απέβη άκαρπος, διότι οι μεν Βενιζελικοί έβλεπον τούτον μετά δυσπιστίας λόγω των συγγενικών του δεσμών προς τον Δημ. Γούνα· ρην και της προελεύσεως του εκ του Βασιλόφρονος Λαϊκού Κόμματος, οι δε αντιβενιζελικοί εθεώρουν τούτον ως νέον πολιτικόν ηγέτην μεγάλου μεν ηθικού περιεχομένου, αλλά άνδρα ρομαντικόν, υπεράγαν νεωτεριστήν και άπειρον.
Ο πολιτικός ούτος ανήρ εξ αγαθού συνειδότος, από κακήν των πραγμάτων εκτίμησιν και εν τινι μέτρω εκ μίσους προς την Δικτατορίαν Μεταξά, η οποία είχεν εξορίσει τούτον, ηκολούθησεν πολιτικήν άκρως αντίθετον προς τας απαιτήσεις της κρατούσης πολεμικής καταστάσεως και την θέσιν της Κυβερνήσεως του, ήτις ούτε Λαόν διέθετεν, ούτε νομοθετικόν σώμα, αλλά ήτο εις απλούς εντολοδόχος του Βασιλέως Γεωργίου.
Αι ωραίαι και μεγαλόστομοι τούτου διακηρύξεις περί Δημοκρατίας και Λαϊκής θελήσεως, κατά τρόπον, άκρως αδαή ετοποθετήθησαν επί του Στράτου και ηκούσθησαν ανεδαφικαί αντιλήψεις περί ταυτότητος Στράτου και Λαού και Στρατού βουλευομένου.
Η δημιουργηθείσα ατμόσφαιρα εις τας αναπτυσσομένας Ελληνικάς δυνάμεις εν Μέση Ανατολή, ένεκεν των ανωτέρω λόγων, υπήρξεν λίαν κατάλληλος δια την επικράτησιν πνεύματος ασυδοσίας και εύκολον διείσδυσιν εις αυτάς του κομμουνιστικού μιάσματος.
Η συμμαχία μετά της Σοβιετικής Ρωσσίας μεγάλως συνετέλεσεν εις την ταχυτάτην ανάπτυξιν φιλορωσσικού πνεύματος εις τας Ελληνικάς μονάδας, λόγω των ρωσσικών νικών κατά του άξονος, τας οποίας κομμουνιστικοί πράκτορες και αφελείς εθνικόφρονες Έλληνες, διεφήμιζον εν υπερβολαίς.
Η Κυβέρνησις εξ άλλου όχι μόνον δεν έλαβεν ουδέν μέτρον, ίνα συγκρατήση τον Στρατόν εντός ατμοσφαίρας ακραιφνώς Ελληνικής, αλλά επέτρεψεν να ασκείται η κομμουνιστική προπαγάνδα εν πλήρη ασυδοσία.
Δεν ήτο ασύνηθες το φαινόμενον να αναρτώνται εις γραφεία ενίων διοικήσεων αι εικόνες του Στάλιν και να κυκλοφορώσιν αύται μεταξύ των ανδρών ελευθέρως, καθώς και περιοδικά είτε άχρως κομμουνιστικά, ως ο «Αντιφασίστας», και ο «Αστήρ», είτε Εθνικού μεν χρώματος, πλην φιλοξενούντα άρθρα και διηγήματα με ανατρεπτικόν περιεχόμενον.
Συν τω χρόνω αι αντιδρώσαι διοικήσεις εις την κομμουνιστικήν διείσδυσιν εν τω στρατώ αντεκατεστάθησαν δι’ ετέρων, ως επί το πλείστον αποτάκτων των κινημάτων 1933 και 1935, αίτινες συγχέουσαι τας ιδέας της Δημοκρατίας και του σοσιαλισμού προς τον κομμουνισμον, υπήρξαν ανεκτικοί και εις πολλάς περιπτώσεις συνεργοί, εις την εν τω στρατεύματι κομμουνιστικήν προπαγάνδαν.
Εκτός τούτου, αι διοικήσεις αύται πνέουσαι μένεα κατά του καθεστώτος της Δικτατορίας Μεταξά, προέβαινον εις αντεκδικήσεις κατά των Αξιωματικών, οι οποίοι υπηρέτουν εις το στράτευμα επί δικτατορίας και δεν απεκήρυσσον ταύτην δημοσία ως προδοτικήν. Ούτω δια της τακτικής ταύτης του επισήμου Κράτους, οι εις Μέσην Ανατολήν υπηρετούντες Αξιωματικοί διαφοροποιήθησαν, κατά την εν Μ.Α. έκφρασιν, εις Τεταρτοαυγουστιανούς ή Φασίστας και εις Δημοκρατικούς ή Αντιφασίστας.
Κατ' αυτόν τον τρόπον εδημιουργήθη εις τας εν Μ.Α. Ελληνικάς δυνάμεις, ιδεώδες κλίμα δια την ανάπτυξιν της αναρχίας και των κινημάτων, τα όποια δι’ επιδεξίου ελιγμού οι κομμουνισταί κατώρθωναν να κατευθύνωσιν κατά το δοκούν, δια την τελικήν των επικράτησιν.
Το κατά Μάρτιον του 1943 εκραγέν επαναστατικόν κίνημα μεταξύ των -μονάδων του εις Μ. Α. Ελληνικού Στράτου, επέβαλεν την εκδίωξιν εκ της Κυβερνήσεως των θεωρουμένων ως Τεταρτοαυγουστιανών Υπουργών και τον διορισμόν ετέρων εν τω συνόλω Δημοκρατικών ή αριστεριζόντων, με αντιπρόεδρον τον αριστερίζοντα Γ. Ρούσον.
Αι ωραίαι και μεγαλόστομοι τούτου διακηρύξεις περί Δημοκρατίας και Λαϊκής θελήσεως, κατά τρόπον, άκρως αδαή ετοποθετήθησαν επί του Στράτου και ηκούσθησαν ανεδαφικαί αντιλήψεις περί ταυτότητος Στράτου και Λαού και Στρατού βουλευομένου.
Η δημιουργηθείσα ατμόσφαιρα εις τας αναπτυσσομένας Ελληνικάς δυνάμεις εν Μέση Ανατολή, ένεκεν των ανωτέρω λόγων, υπήρξεν λίαν κατάλληλος δια την επικράτησιν πνεύματος ασυδοσίας και εύκολον διείσδυσιν εις αυτάς του κομμουνιστικού μιάσματος.
Η συμμαχία μετά της Σοβιετικής Ρωσσίας μεγάλως συνετέλεσεν εις την ταχυτάτην ανάπτυξιν φιλορωσσικού πνεύματος εις τας Ελληνικάς μονάδας, λόγω των ρωσσικών νικών κατά του άξονος, τας οποίας κομμουνιστικοί πράκτορες και αφελείς εθνικόφρονες Έλληνες, διεφήμιζον εν υπερβολαίς.
Η Κυβέρνησις εξ άλλου όχι μόνον δεν έλαβεν ουδέν μέτρον, ίνα συγκρατήση τον Στρατόν εντός ατμοσφαίρας ακραιφνώς Ελληνικής, αλλά επέτρεψεν να ασκείται η κομμουνιστική προπαγάνδα εν πλήρη ασυδοσία.
Δεν ήτο ασύνηθες το φαινόμενον να αναρτώνται εις γραφεία ενίων διοικήσεων αι εικόνες του Στάλιν και να κυκλοφορώσιν αύται μεταξύ των ανδρών ελευθέρως, καθώς και περιοδικά είτε άχρως κομμουνιστικά, ως ο «Αντιφασίστας», και ο «Αστήρ», είτε Εθνικού μεν χρώματος, πλην φιλοξενούντα άρθρα και διηγήματα με ανατρεπτικόν περιεχόμενον.
Συν τω χρόνω αι αντιδρώσαι διοικήσεις εις την κομμουνιστικήν διείσδυσιν εν τω στρατώ αντεκατεστάθησαν δι’ ετέρων, ως επί το πλείστον αποτάκτων των κινημάτων 1933 και 1935, αίτινες συγχέουσαι τας ιδέας της Δημοκρατίας και του σοσιαλισμού προς τον κομμουνισμον, υπήρξαν ανεκτικοί και εις πολλάς περιπτώσεις συνεργοί, εις την εν τω στρατεύματι κομμουνιστικήν προπαγάνδαν.
Εκτός τούτου, αι διοικήσεις αύται πνέουσαι μένεα κατά του καθεστώτος της Δικτατορίας Μεταξά, προέβαινον εις αντεκδικήσεις κατά των Αξιωματικών, οι οποίοι υπηρέτουν εις το στράτευμα επί δικτατορίας και δεν απεκήρυσσον ταύτην δημοσία ως προδοτικήν. Ούτω δια της τακτικής ταύτης του επισήμου Κράτους, οι εις Μέσην Ανατολήν υπηρετούντες Αξιωματικοί διαφοροποιήθησαν, κατά την εν Μ.Α. έκφρασιν, εις Τεταρτοαυγουστιανούς ή Φασίστας και εις Δημοκρατικούς ή Αντιφασίστας.
Κατ' αυτόν τον τρόπον εδημιουργήθη εις τας εν Μ.Α. Ελληνικάς δυνάμεις, ιδεώδες κλίμα δια την ανάπτυξιν της αναρχίας και των κινημάτων, τα όποια δι’ επιδεξίου ελιγμού οι κομμουνισταί κατώρθωναν να κατευθύνωσιν κατά το δοκούν, δια την τελικήν των επικράτησιν.
Το κατά Μάρτιον του 1943 εκραγέν επαναστατικόν κίνημα μεταξύ των -μονάδων του εις Μ. Α. Ελληνικού Στράτου, επέβαλεν την εκδίωξιν εκ της Κυβερνήσεως των θεωρουμένων ως Τεταρτοαυγουστιανών Υπουργών και τον διορισμόν ετέρων εν τω συνόλω Δημοκρατικών ή αριστεριζόντων, με αντιπρόεδρον τον αριστερίζοντα Γ. Ρούσον.
Η Κυβέρνησις αύτη συν τω χρόνω έλαβεν επισήμως αντιβασιλικήν θέσιν, κατώρθωσεν δε, συνεπικουρούμενη από το σύνολον σχεδόν των εν Ελλάδι πολιτικών ηγετών, να θέση τελικώς υπό αίρεσιν την εν τω Ελληνικώ θρόνω θέσιν του Βασιλέως Γεωργίου.
Ο Στρατός και αι λοιπαί ένοπλοι δυνάμεις παρουσίαζον θλιβεράν εικόνα. Εις πολλάς μονάδας και σχηματισμούς, είχον δημιουργηθεί επιτροπάτα εκ κομμουνιστών οπλιτών, τα οποία ήλεγχον τας ενεργείας των διοικήσεων των, είτε εκ του εμφανούς είτε συγκεκαλυμμένως.
Η θέσις των Αξ)κών εις το στράτευμα εξαρτάται εξ ολοκλήρου από την πολιτικήν των τοποθέτησιν και τας περί αυτών κρίσεις των κομμουνιστικών επιτροπών.
Κατόπιν αλεπαλλήλων ανταρσιών και κινημάτων, οι κομμουνισταί συνεχώς ενισχυόμενοι, λόγω της Κυβερνητικής ανοχής, τον Απρίλιον του 1944 ενήργησαν την τελικήν των εξόρμησιν, ήτις ευτυχώς δια την Ελλάδα αντιμετωπίσθη υπό των οργανωμένων μικρών Αξ)κών και ούτω αι δυνάμεις Μ. Α. εκκαθαρισθείσαι πλήρως εκ των κομμουνιστικών στοιχείων, κατέστησαν άξιοι της Πατρίδος.
Κατόπιν της ανταρσίας ταύτης ο Πρωθυπουργός Τσουδερός υπέβαλεν την παραίτησίν του, ο δε Βασιλεύς ανέθεσεν την εντολήν της Πρωθυπουργίας εις τον Σοφ· Βενιζέλον, μέχρι τότε Υπουργόν Ναυτικών, με την εντολήν όπως αποκαταστήση την τάξιν και την πειθαρχίαν εις τας εν Μ.Α. ενόπλους δυνάμεις.
Η Μεγάλη Βρεττανία όχι μόνον δεν εβοήθησεν τον Βασιλέα όπως δημιουργήση άτμοσφαίραν πολιτικής ηρεμίας και Εθνικής Ενότητος, αλλά υποθάλπουσα και καλλιεργούσα τας διαφόρους πολιτικάς τάσεις εν Ελλάδι, με έκδηλον την προτίμησίν της προς τα αριστερά κόμματα, επέτυχεν την άποσύνθεσιν των Εθνικών πολιτικών δυνάμεων της χώρας και κατέστησεν αναγκαίαν δια την Ελλάδα την κηδεμονίαν της.
Τη απαιτήσει της Μεγάλης Βρεττανίας, εκλήθησαν εξ Ελλάδος εις Μ.Α. αντιπρόσωποι όλων των πολιτικών τάσεων, εν οις και του Κ.Κ.Ε., συνεκροτήθη δε η διάσκεψις του Λιβάνου τον Μάϊον του 1944, της οποίας αποτέλεσμα υπήρξεν ο σχηματισμός Κυβερνήσεως Εθνικής Ενώσεως, με συμμετοχήν εις αυτήν πέντε Υπουργών κομμουνιστών και πέντε αριστερών συνοδοιπορούντων.
Ευτύχημα είναι ότι Πρωθυπουργός της Κυβερνήσεως ταύτης υπήρξεν ο Αρχηγός του Σοσσιαλδημοκρατικού κόμματος Γεώργ. Παπανδρέου, ανήρ με φανατικήν προς τας Εθνικάς ιδέας προσήλωσιν, εκ πεποιθήσεων Δημοκράτης, με ευρύ πνεύμα εν τη επιλύσει των κοινωνικών προβλημάτων και ικανότατος εις το να αντιμετωπίζη με σύνεσιν, ορθολογισμόν, αλλά και αποφασιστικότητα τα προ αυτού δύσκολα προβλήματα. Ούτος γνωρίσας καλώς τας κομμουνιστικάς μεθόδους εκ της προσφάτου εις Ελλάδα δράσεως του, κατώρθωσεν δι’ επιδέξιου χειρισμού, όχι μόνον να αντιμετωπίση την κομμουνιστικήν δολιότητα, αλλά και να εξασφαλίση τας προϋποθέσεις δια την δημιουργίαν εν Ελλάδι Ελευθέρου πολιτικού βίου.
Η Κυβέρνησις Εθνικής Ενώσεως εν ομοφωνία απάντων των μελών του Υπουργικού συμβουλίου, διεκήρυξεν ότι ο Βασιλεύς Γεώργιος δεν θα επανέλθη εις Ελλάδα άμα τη απελευθερώσει, αλλά κατόπιν δημοψηφίσματος επί του πολιτειακού- Ωσαύτως τη πιέσει των κομμουνιστών, των συνοδοιπόρων και τίνων άλλων Υπουργών, απεφασίσθη όπως αποκηρυχθώσι τα Τάγματα Ασφαλείας, ως δυνάμεις προδοτικαί λόγω της συνεργασίας των μετά του εχθρού.
Ανεγνωρίσθησαν ως νόμιμοι Εθνικαί δυνάμεις τής Ελλάδος :
α. Ο κομμουνιστικός στρατός του Ε.Λ.Α,Σ., κυριαρχών εις ολόκληρον την ύπαιθρον Ελλάδα, πλην της Ηπείρου.
β. Αι δυνάμεις του Ε.Δ.Ε.Σ. κυριαρχούσαι εις ευρείαν έκτασιν της Ηπείρου.
γ. Έτεραι μικροοργανώσεις Εθνικής Αντιστάσεως, διαθέτουσαι ασημάντους ενόπλους ομάδας.
δ. Αι δυνάμεις τακτικού Στρατού αι ευρισκόμεναι εις Μ.Α.
Η καταγγελία των Ταγμάτων Ασφαλείας, είχεν ως αποτέλεσμα να διαλυθώσιν τα πλείστα τούτων, τα δε υπόλοιπα να αποδιοργανωθώσιν και να απωλέσωσιν το ηθικόν των, προ της βαρύτατης κατηγορίας της Εθνικής προδοσίας Η κατ' αυτόν τον τρόπον εξασθένησις των Ταγμάτων Ασφαλείας έδωσεν την ευκαιρίαν εις τον κομμουνιστικόν Ε.Λ.Α.Σ. να επιτεθή κατ αυτών την κατάλληλον στιγμήν και αίφνιδιαστικώς, με αποτέλεσμα να παραδώση εις την σφαγήν εκλεκτά τέκνα της Ελλάδος και να άπωλεσθώσιν δυνάμεις Εθνικαι, αίτινες αποτελούσαι το αντίπαλον του κομμουνισμού δέος, εξηνάγκαζαν τούτον να σέβηται εξ ανάγκης την ζωήν των Εθνικοφρόνων Ελλήνων πολιτών.
Δια της συμφωνίας της Γκαζέρτας της 24ης Σεπτεμβίου 1944, καθωρίσθη κοινός Αρχηγός των συμμαχικών δυνάμεων εν Ελλάδι ο Στρατηγός Σκόμπυ, υπό τας διαταγάς του οποίου υπήχθησαν αι εν Ελλάδι ανταρτικαί δυνάμεις της τε αριστεράς και της δεξιάς.
Την 23ην Οκτωβρίου 1944 η Ελληνική Κυβέρνησις αφίχθη εις Αθήνας εκ της Κάβα Ντέ·Τιρένι της Ιταλίας και ανέλαβε το βαρύ έργον της αποκαταστάσεως της τάξεως.
Κατά πρώτον απεφασίσθη η ανάπτυξις Εθνικού Στρατού δια γενικής στρατολογίας, ίνα συν τω χρόνω αντικατασταθώσιν δι' αυτο'υ αι ανταρτικαί δυνάμεις.
Οι κομμουνισταί εκτιμώντες την κατάστασιν και κρίνοντες ότι η κατάληψις της εξουσίας ήτο εύκολος δια πραξικοπήματος, λόγω των ελαχίστων δυνάμεων τας οποίας είχον να αντιμετωπίσωσιν, την 4ην Δεκεμβρίου ενήργησαν γενικήν εξόρμησιν διά την έπιβολήν του κομμουνισμού εν Ελλάδι.
Αι δυνάμεις του Ε.Δ.Ε.Σ. εν Ηπείρω διελύθησαν εντός βραχέος χρονικού διαστήματος υπό του Ε.Λ.Α Σ., τα δε υπολείμματα τούτου κατέφυγον εις Κέρκυραν, την οποίαν είχεν εκκαθαρίσει εκ τών κομμουνιστικών δυνάμεων ο Ταγ]ης Σαρρής Δημ.
Εις τας Αθήνας αντέστη η Ταξιαρχία Ρίμινι (3η Ελ. Ορ. Ταξιαρχίας) και ένα συγκρότημα Βρεττανικής Ταξιαρχίας, κατέχουσαι την περί την πλατείαν Συντάγματος περιοχήν, το στρατόπεδον Γουδί, τους στρατώνας των τέως 1ου και 34ου Συν/των Πεζικού και μίαν μικράν περιοχήν του Φαληρικού Κόλπου,
'Απασα η υπόλοιπος χώρα κατελήφθη υπό των κομμουνιστών, η δε Κυβέρνησις ευρίσκετο στενώς πολιορκουμένη υπό του Ε.Λ.Α,Σ, εις το μέγαρον τής Μεγάλης Βρεττανίας. Ούτως εΐχον τά πράγματα και οι Βρεττανοί μη διαθέττοντες δυνάμεις ικανάς να αντιμετωπίσωσιν την κομμουνιστικήν πλημμυρίδα, εσκέπτοντο να αποχωρήσωσιν εξ Ελλάδος, απαιτούσαι πολιτικόν μετά του Κ,Κ.Ε. συμβιβασμόν, όστις θα υλοποιείτο υπό του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού, μεταβιβαζομένων εις τούτον των καθηκόντων του Αντιβασιλέως.
Ο Στρατός και αι λοιπαί ένοπλοι δυνάμεις παρουσίαζον θλιβεράν εικόνα. Εις πολλάς μονάδας και σχηματισμούς, είχον δημιουργηθεί επιτροπάτα εκ κομμουνιστών οπλιτών, τα οποία ήλεγχον τας ενεργείας των διοικήσεων των, είτε εκ του εμφανούς είτε συγκεκαλυμμένως.
Η θέσις των Αξ)κών εις το στράτευμα εξαρτάται εξ ολοκλήρου από την πολιτικήν των τοποθέτησιν και τας περί αυτών κρίσεις των κομμουνιστικών επιτροπών.
Κατόπιν αλεπαλλήλων ανταρσιών και κινημάτων, οι κομμουνισταί συνεχώς ενισχυόμενοι, λόγω της Κυβερνητικής ανοχής, τον Απρίλιον του 1944 ενήργησαν την τελικήν των εξόρμησιν, ήτις ευτυχώς δια την Ελλάδα αντιμετωπίσθη υπό των οργανωμένων μικρών Αξ)κών και ούτω αι δυνάμεις Μ. Α. εκκαθαρισθείσαι πλήρως εκ των κομμουνιστικών στοιχείων, κατέστησαν άξιοι της Πατρίδος.
Κατόπιν της ανταρσίας ταύτης ο Πρωθυπουργός Τσουδερός υπέβαλεν την παραίτησίν του, ο δε Βασιλεύς ανέθεσεν την εντολήν της Πρωθυπουργίας εις τον Σοφ· Βενιζέλον, μέχρι τότε Υπουργόν Ναυτικών, με την εντολήν όπως αποκαταστήση την τάξιν και την πειθαρχίαν εις τας εν Μ.Α. ενόπλους δυνάμεις.
Η Μεγάλη Βρεττανία όχι μόνον δεν εβοήθησεν τον Βασιλέα όπως δημιουργήση άτμοσφαίραν πολιτικής ηρεμίας και Εθνικής Ενότητος, αλλά υποθάλπουσα και καλλιεργούσα τας διαφόρους πολιτικάς τάσεις εν Ελλάδι, με έκδηλον την προτίμησίν της προς τα αριστερά κόμματα, επέτυχεν την άποσύνθεσιν των Εθνικών πολιτικών δυνάμεων της χώρας και κατέστησεν αναγκαίαν δια την Ελλάδα την κηδεμονίαν της.
Τη απαιτήσει της Μεγάλης Βρεττανίας, εκλήθησαν εξ Ελλάδος εις Μ.Α. αντιπρόσωποι όλων των πολιτικών τάσεων, εν οις και του Κ.Κ.Ε., συνεκροτήθη δε η διάσκεψις του Λιβάνου τον Μάϊον του 1944, της οποίας αποτέλεσμα υπήρξεν ο σχηματισμός Κυβερνήσεως Εθνικής Ενώσεως, με συμμετοχήν εις αυτήν πέντε Υπουργών κομμουνιστών και πέντε αριστερών συνοδοιπορούντων.
Ευτύχημα είναι ότι Πρωθυπουργός της Κυβερνήσεως ταύτης υπήρξεν ο Αρχηγός του Σοσσιαλδημοκρατικού κόμματος Γεώργ. Παπανδρέου, ανήρ με φανατικήν προς τας Εθνικάς ιδέας προσήλωσιν, εκ πεποιθήσεων Δημοκράτης, με ευρύ πνεύμα εν τη επιλύσει των κοινωνικών προβλημάτων και ικανότατος εις το να αντιμετωπίζη με σύνεσιν, ορθολογισμόν, αλλά και αποφασιστικότητα τα προ αυτού δύσκολα προβλήματα. Ούτος γνωρίσας καλώς τας κομμουνιστικάς μεθόδους εκ της προσφάτου εις Ελλάδα δράσεως του, κατώρθωσεν δι’ επιδέξιου χειρισμού, όχι μόνον να αντιμετωπίση την κομμουνιστικήν δολιότητα, αλλά και να εξασφαλίση τας προϋποθέσεις δια την δημιουργίαν εν Ελλάδι Ελευθέρου πολιτικού βίου.
Η Κυβέρνησις Εθνικής Ενώσεως εν ομοφωνία απάντων των μελών του Υπουργικού συμβουλίου, διεκήρυξεν ότι ο Βασιλεύς Γεώργιος δεν θα επανέλθη εις Ελλάδα άμα τη απελευθερώσει, αλλά κατόπιν δημοψηφίσματος επί του πολιτειακού- Ωσαύτως τη πιέσει των κομμουνιστών, των συνοδοιπόρων και τίνων άλλων Υπουργών, απεφασίσθη όπως αποκηρυχθώσι τα Τάγματα Ασφαλείας, ως δυνάμεις προδοτικαί λόγω της συνεργασίας των μετά του εχθρού.
Ανεγνωρίσθησαν ως νόμιμοι Εθνικαί δυνάμεις τής Ελλάδος :
α. Ο κομμουνιστικός στρατός του Ε.Λ.Α,Σ., κυριαρχών εις ολόκληρον την ύπαιθρον Ελλάδα, πλην της Ηπείρου.
β. Αι δυνάμεις του Ε.Δ.Ε.Σ. κυριαρχούσαι εις ευρείαν έκτασιν της Ηπείρου.
γ. Έτεραι μικροοργανώσεις Εθνικής Αντιστάσεως, διαθέτουσαι ασημάντους ενόπλους ομάδας.
δ. Αι δυνάμεις τακτικού Στρατού αι ευρισκόμεναι εις Μ.Α.
Η καταγγελία των Ταγμάτων Ασφαλείας, είχεν ως αποτέλεσμα να διαλυθώσιν τα πλείστα τούτων, τα δε υπόλοιπα να αποδιοργανωθώσιν και να απωλέσωσιν το ηθικόν των, προ της βαρύτατης κατηγορίας της Εθνικής προδοσίας Η κατ' αυτόν τον τρόπον εξασθένησις των Ταγμάτων Ασφαλείας έδωσεν την ευκαιρίαν εις τον κομμουνιστικόν Ε.Λ.Α.Σ. να επιτεθή κατ αυτών την κατάλληλον στιγμήν και αίφνιδιαστικώς, με αποτέλεσμα να παραδώση εις την σφαγήν εκλεκτά τέκνα της Ελλάδος και να άπωλεσθώσιν δυνάμεις Εθνικαι, αίτινες αποτελούσαι το αντίπαλον του κομμουνισμού δέος, εξηνάγκαζαν τούτον να σέβηται εξ ανάγκης την ζωήν των Εθνικοφρόνων Ελλήνων πολιτών.
Δια της συμφωνίας της Γκαζέρτας της 24ης Σεπτεμβίου 1944, καθωρίσθη κοινός Αρχηγός των συμμαχικών δυνάμεων εν Ελλάδι ο Στρατηγός Σκόμπυ, υπό τας διαταγάς του οποίου υπήχθησαν αι εν Ελλάδι ανταρτικαί δυνάμεις της τε αριστεράς και της δεξιάς.
Την 23ην Οκτωβρίου 1944 η Ελληνική Κυβέρνησις αφίχθη εις Αθήνας εκ της Κάβα Ντέ·Τιρένι της Ιταλίας και ανέλαβε το βαρύ έργον της αποκαταστάσεως της τάξεως.
Κατά πρώτον απεφασίσθη η ανάπτυξις Εθνικού Στρατού δια γενικής στρατολογίας, ίνα συν τω χρόνω αντικατασταθώσιν δι' αυτο'υ αι ανταρτικαί δυνάμεις.
Οι κομμουνισταί εκτιμώντες την κατάστασιν και κρίνοντες ότι η κατάληψις της εξουσίας ήτο εύκολος δια πραξικοπήματος, λόγω των ελαχίστων δυνάμεων τας οποίας είχον να αντιμετωπίσωσιν, την 4ην Δεκεμβρίου ενήργησαν γενικήν εξόρμησιν διά την έπιβολήν του κομμουνισμού εν Ελλάδι.
Αι δυνάμεις του Ε.Δ.Ε.Σ. εν Ηπείρω διελύθησαν εντός βραχέος χρονικού διαστήματος υπό του Ε.Λ.Α Σ., τα δε υπολείμματα τούτου κατέφυγον εις Κέρκυραν, την οποίαν είχεν εκκαθαρίσει εκ τών κομμουνιστικών δυνάμεων ο Ταγ]ης Σαρρής Δημ.
Εις τας Αθήνας αντέστη η Ταξιαρχία Ρίμινι (3η Ελ. Ορ. Ταξιαρχίας) και ένα συγκρότημα Βρεττανικής Ταξιαρχίας, κατέχουσαι την περί την πλατείαν Συντάγματος περιοχήν, το στρατόπεδον Γουδί, τους στρατώνας των τέως 1ου και 34ου Συν/των Πεζικού και μίαν μικράν περιοχήν του Φαληρικού Κόλπου,
'Απασα η υπόλοιπος χώρα κατελήφθη υπό των κομμουνιστών, η δε Κυβέρνησις ευρίσκετο στενώς πολιορκουμένη υπό του Ε.Λ.Α,Σ, εις το μέγαρον τής Μεγάλης Βρεττανίας. Ούτως εΐχον τά πράγματα και οι Βρεττανοί μη διαθέττοντες δυνάμεις ικανάς να αντιμετωπίσωσιν την κομμουνιστικήν πλημμυρίδα, εσκέπτοντο να αποχωρήσωσιν εξ Ελλάδος, απαιτούσαι πολιτικόν μετά του Κ,Κ.Ε. συμβιβασμόν, όστις θα υλοποιείτο υπό του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού, μεταβιβαζομένων εις τούτον των καθηκόντων του Αντιβασιλέως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου