II. H δικαιολογία της «Διαχύτου κοινής γνώμης»
Ως ήτο άλλωστε φυσικόν, η δημιουργία εκ των υστέρων αδικήματος μέγα προεκάλεσεν σάλον, θέλων δε να δικαιολογήση τα αδικαιολόγητα ο επί της Δικαιοσύνης Υπουργός, υπεστήριξε, ότι ήτο αξίωσις της «διαχύτου κοινής γνώμης» η τιμωρία των κατά το διάστημα της Κατοχής σχηματισάντων Κυβέρνησιν.
Πιθανόν κατά την Κατοχήν μία μεγάλη μερίς του Λαού, αγνοούσα την κατάστασιν, να ήτο κατά του σχηματισμού Κυβερνήσεων, τούτο όμως δεν δηλοί, ότι ώφειλον οι πολιτικοί άνδρες, αντίθετον έχοντες γνώμην, να υποταχθούν εις την αξίωσιν ταύτην της πλειοψηφίας έστω του Λαού (πράγμα λίαν αμφίβολον και μη δυνάμενον να προσδιορισθή την εποχήν εκείνην) και όντες πεπεισμένοι, ότι ο σχηματισμός Κυβερνήσεως Ελληνικής υπό Κατοχήν θα απέβαινε επ' ωφελεία του Έθνους, να αποφύγουν εκ μόνου του λόγου τούτου να συμπράξουν εις ταύτας. Οι πολιτικοί άνδρες είναι ταγοί και ουχί ουραγοί της κοινής γνώμης και ως τοιούτοι έχουν την υποχρέωσιν να καθοδηγούν τον Λαόν και ουχί να ποδηγετούνται υπ' αυτού.
Και εάν όμως δεχθώμεν ότι η «διάχυτος κοινή γνώμη» ήτο κατά του σχηματισμού Κυβερνήσεων καθ ον χρόνον αύται εσχηματίσθησαν, καθ' ην εποχήν ο επί της Δικαιοσύνης επιβήτωρ υπέβαλε προς έγκρισιν το νομοσχέδιον «περί επιβολής κυρώσεων κατά των μετά του εχθρού συνεργασθέντων» αξίωσις του Λαού ήτο να μη εισαχθούν εις δίκην οι ούτω κατά την Κατοχήν πολιτευθέντες. Το κίνημα του Δεκεμβρίου και οι πρώτοι μετά την απελευθέρωσιν μήνες, είχον πείση τον Λαόν ότι ο πατήρ μου ορθώτατα είχεν πολιτευθή επιζητήσας έστω και υπό κατοχήν να καταστήση ακινδύνους τους ερυθρούς ανατροπείς. Αξίωσις του Λαού ήτο να αφεθή αμέσως ελεύθερος ο Ιωάννης Ράλλης και τούτο, αυτός ούτος ο Νικ. Κολυβάς [1] ανεγνώρισε δηλώσας προς ανταποκριτήν των «Δημοκρατικών Χρονικών» την 2αν Ιουλίου 1945 τάδε : «Κατά τας καθημερινάς ακροάσεις των πολιτών, προσήρχοντο επιτροπαί και μοι εζήτουν την απόλυσιν των δοσιλόγων. Αι επιτροπαί αύται δεν ήσαν σκηνοθετημέναι αλλ αυθόρμητοι.
Το Υπουργείον Δικαιοσύνης δια δημοσίων προσκλήσεων εκάλει τους πολίτας που είχαν στοιχεία κατά των δοσιλόγων να υποβάλλουν μηνύσεις. Κανείς δεν υπέβαλε τοιαύτην».
Εκ της συνεντεύξεως ταύτης προκύπτει, ότι ο Νικ. Κολυβάς όχι μόνον δεν επίστευεν, ότι ο Ελληνικός Λαός εζήτει την τιμωρίαν των Κυβερνήσεων Κατοχής και χωρίς να αποδεικνύεται δόλος, αλλ αντιθέτως» εγνώριζε ούτος κάλλιστα ότι, η μεγάλη μερίς του Λαού εθεώρει ότι οι σχηματίσαντες τας Κυβερνήσεις ταύτας ορθώς κατ αρχήν είχον πολιτευθή. Και γεννάται όθεν το ερώτημα, πως ετόλμησε, χωρίς καν να έχη σύμφωνον εις την πράξιν του ταύτην την κοινήν γνώμην, να καταλύση αρχάς ακαταλύτους, αξίωμα ως το «ουδεμία ποινή, ουδέν έγκλημα άνευ νόμου» και δια μιας αισχράς Συντακτικής Πράξεως να καταδικάση, αυτός ο Νομοθέτης, άνδρας ους η μεγίστη μερίς των Ελλήνων εθεώρει σωτήρας της ;
Ως ήτο άλλωστε φυσικόν, η δημιουργία εκ των υστέρων αδικήματος μέγα προεκάλεσεν σάλον, θέλων δε να δικαιολογήση τα αδικαιολόγητα ο επί της Δικαιοσύνης Υπουργός, υπεστήριξε, ότι ήτο αξίωσις της «διαχύτου κοινής γνώμης» η τιμωρία των κατά το διάστημα της Κατοχής σχηματισάντων Κυβέρνησιν.
Πιθανόν κατά την Κατοχήν μία μεγάλη μερίς του Λαού, αγνοούσα την κατάστασιν, να ήτο κατά του σχηματισμού Κυβερνήσεων, τούτο όμως δεν δηλοί, ότι ώφειλον οι πολιτικοί άνδρες, αντίθετον έχοντες γνώμην, να υποταχθούν εις την αξίωσιν ταύτην της πλειοψηφίας έστω του Λαού (πράγμα λίαν αμφίβολον και μη δυνάμενον να προσδιορισθή την εποχήν εκείνην) και όντες πεπεισμένοι, ότι ο σχηματισμός Κυβερνήσεως Ελληνικής υπό Κατοχήν θα απέβαινε επ' ωφελεία του Έθνους, να αποφύγουν εκ μόνου του λόγου τούτου να συμπράξουν εις ταύτας. Οι πολιτικοί άνδρες είναι ταγοί και ουχί ουραγοί της κοινής γνώμης και ως τοιούτοι έχουν την υποχρέωσιν να καθοδηγούν τον Λαόν και ουχί να ποδηγετούνται υπ' αυτού.
Και εάν όμως δεχθώμεν ότι η «διάχυτος κοινή γνώμη» ήτο κατά του σχηματισμού Κυβερνήσεων καθ ον χρόνον αύται εσχηματίσθησαν, καθ' ην εποχήν ο επί της Δικαιοσύνης επιβήτωρ υπέβαλε προς έγκρισιν το νομοσχέδιον «περί επιβολής κυρώσεων κατά των μετά του εχθρού συνεργασθέντων» αξίωσις του Λαού ήτο να μη εισαχθούν εις δίκην οι ούτω κατά την Κατοχήν πολιτευθέντες. Το κίνημα του Δεκεμβρίου και οι πρώτοι μετά την απελευθέρωσιν μήνες, είχον πείση τον Λαόν ότι ο πατήρ μου ορθώτατα είχεν πολιτευθή επιζητήσας έστω και υπό κατοχήν να καταστήση ακινδύνους τους ερυθρούς ανατροπείς. Αξίωσις του Λαού ήτο να αφεθή αμέσως ελεύθερος ο Ιωάννης Ράλλης και τούτο, αυτός ούτος ο Νικ. Κολυβάς [1] ανεγνώρισε δηλώσας προς ανταποκριτήν των «Δημοκρατικών Χρονικών» την 2αν Ιουλίου 1945 τάδε : «Κατά τας καθημερινάς ακροάσεις των πολιτών, προσήρχοντο επιτροπαί και μοι εζήτουν την απόλυσιν των δοσιλόγων. Αι επιτροπαί αύται δεν ήσαν σκηνοθετημέναι αλλ αυθόρμητοι.
Το Υπουργείον Δικαιοσύνης δια δημοσίων προσκλήσεων εκάλει τους πολίτας που είχαν στοιχεία κατά των δοσιλόγων να υποβάλλουν μηνύσεις. Κανείς δεν υπέβαλε τοιαύτην».
Εκ της συνεντεύξεως ταύτης προκύπτει, ότι ο Νικ. Κολυβάς όχι μόνον δεν επίστευεν, ότι ο Ελληνικός Λαός εζήτει την τιμωρίαν των Κυβερνήσεων Κατοχής και χωρίς να αποδεικνύεται δόλος, αλλ αντιθέτως» εγνώριζε ούτος κάλλιστα ότι, η μεγάλη μερίς του Λαού εθεώρει ότι οι σχηματίσαντες τας Κυβερνήσεις ταύτας ορθώς κατ αρχήν είχον πολιτευθή. Και γεννάται όθεν το ερώτημα, πως ετόλμησε, χωρίς καν να έχη σύμφωνον εις την πράξιν του ταύτην την κοινήν γνώμην, να καταλύση αρχάς ακαταλύτους, αξίωμα ως το «ουδεμία ποινή, ουδέν έγκλημα άνευ νόμου» και δια μιας αισχράς Συντακτικής Πράξεως να καταδικάση, αυτός ο Νομοθέτης, άνδρας ους η μεγίστη μερίς των Ελλήνων εθεώρει σωτήρας της ;
Υποσημειώσεις:
[1] Κολυβάς Νικόλαος (1884-1951) Νομικός και πολιτευτής από τη Ζάκυνθο. Διετέλεσε γενικός γραμματέας του Υπουργείου Γεωργίας και σύμβουλος Επικρατείας. Εξελέγη βουλευτής στα 1926 και 1935.Στα 1945 διετέλεσε Υπουργός Δικαιοσύνης στη Κυβέρνηση του Ν. Πλαστήρα. Την ίδια χρονιά άρχισε να εκδίδει το περιοδικό ¨Δημοκρατικά Χρονικά"
III. H στάσις των πολιτικών ανδρών.(Επιστροφή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου