Αλλ' ο χαρακτήρ ενός πολέμου δεν καθορίζεται μόνον εκ του ιδεολογικού και κοινωνικού περιεχομένου αυτού ούτε μόνον εκ της επιδιώξεως αποσπάσεως μέρους της επικρατείας προς όφελος ξένου Κράτους. Κύριος παράγων, του χαρακτηρισμού ενός πολέμου ως εμφυλίου, κατά το Διεθνές Δίκαιον, θεωρείται η διεξαγωγή αυτού μεταξύ πολιτών του ιδίου Κράτους, και εν προκειμένω μεταξύ Ελλήνων. Η ηγεσία, όμως. του Συμμοριτοπολέμου παρεδέχθη επισήμως ότι το ήμισυ σχεδόν εξ αυτών απετελείτο εκ Σλαυομακεδόνων. δηλαδή εκ Σλαύων γεννηθέντων εις τήν Μακεδονίαν και εχόντων καθαρώς Σλαυϊκήν συνείδησιν. αγωνιζομένων δε δια την υποδούλωσιν της Ελληνικής Μακεδονίας εις τους Σλαύους. Οι συμμορίται. εξ άλλου, οι οποίοι κατέφυγον εις Νοτιοσλαυΐαν. μετά το αποτυχόν κομμουνιστικόν κίνημα του Δεκεμβρίου 1944. είναι τα ίδια εκείνα άτομα, τα οποία είχον συνεργασθή μετά των Βουλγαρικών αρχών κατοχής της Μακεδονίας και μετά του Ε.Λ.Α.Σ.. κατά την διάρκειαν του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, προς τον σκοπόν αποσπάσεως της Μακεδονίας εκ της Ελλάδος και της ενσωματώσεως αυτής εις την Κομμουνιοτικήν Βαλκανικήν Ομοσπονδίαν. Εκ του ετέρου, επίσης, ημίσεος των συμμοριτών, το εννενήκοντα τοις εκατόν εξ αυτών προήρχετο εκ της βιαίας στρατολογίας.
Ανεξαρτήτως, όμως. όλων αυτών, οι συμμορίται δεν είναι δυνατόν να θεωρώνται Έλληνες, επειδή συμπτωματικώς εγεννήθησαν εις την Χώραν μας, είτε επειδή ωμίλουν την Ελληνικήν γλώσσαν. Δεν είναι η κοινότης της γλώσσης και της καταγωγής τα κύρια και μοναδικά στοιχεία της εθνικότητος ενός άτομου. Βασικόν και ουσιαστικόν στοιχείον, το οποίον χαρακτηρίζει την εθνικότητα ενός ατόμου, είναι, επίσης, ο εθνικός τρόπος του σκέπτεσθαι, του αισθάνεσθαι και του ενεργείν. Ο δρων κατά του Έθνους του. υπηρετών και εκτελών πιστώς τας εντολάς και τα κατακτητικά σχέδια ξένης δυνάμεως, εις βάρος της Χώρας του, παύει να είναι αυτοπροαιρέτως και εξ υπαιτιότητας του τέκνον αυτού.
Επί του αντικειμένου αυτού γράφει ο Αλέξης Έλικιώτης, εις την σελίδα 436 του βιβλίου του «Ιστορική Αναμέτρηση»: «Το Κ.Κ.Ε. έξαπολύοντας τον Τρίτο Γύρο ενεργούσε σαν ενσυνείδητο όργανο της Βαλκανικής πολιτικής της Ρωσσίας και συναυτουργός της πραγματοποιήσεως των εδαφικών βλέψεων των γειτόνων. Η ενέργεια του Κ.Κ.Ε. εντεταγμένη μέσα στον γενικώτερο σχεδιασμό του Σλαυϊκού επεκτατισμού, δεν ήταν, σε τελευταία ανάλυση, ούτε καν δική του πρωτοβουλία. Η πρωτοβουλία του ήταν πρωτοβουλία τούυ μισθοφόρου ή του πιονιού. 'Ηταν πρόθυμος εκτελεστής ξένων αποφάσεων το Κ.Κ.Ε. και δουλικός υπηρέτης ξένων επιδιώξεων. Η πραγματικότης συνοψίζεται στη φράση του Ζαχαριάδη που ειπώθηκε στις παραμονές της εξαπολύσεως της Ανταρσίας:«Όσο πιο κάτω κατεβαίνουν οι Σλαύοι κομμουνιστές της Βαλκανικής, τόσο το καλύτερο δια το Κ.Κ.Ε.»!
Βασικόν και ουσιαστικόν επίσης στοιχείον, το οποίον χαρακτηρίζει την εθνικότητα ενός ατόμου είναι και η Παιδεία, δηλαδή η εκπαίδευσις, η μόρφωσις, η αγωγή. Ο περίφημος ρήτωρ και διδάσκαλος Ισοκράτης, ο οποίος απέδιδεν ιδιαιτέραν και μεγαλυτέραν σημασίαν εις την πνευματικήν συγγένειαν, εκ της λόγω καταγωγής τοιαύτης, εις τον «πανηγυρικόν» πολιτικόν λόγον του περί Ελλήνων, διετύπωσε το εξής σοφόν απόφθεγμα, το οποίον κατ' ελευθέραν μετάφρασιν έχει ως εξής: «Έλληνες αποκαλούνται, πολύ περισσότερον εκείνοι οι οποίοι έλαβον Ελληνικήν αγωγήν και εκπαίδευσιν, παρά οι έχοντες κοινήν καταγωγήν». Δεν αρκεί δηλαδή δια να θεωρηθή τις ως Έλλην , να προέρχεται εξ Ελλήνων το γένος γονέων , αλλά είναι απαραίτητον να έχη λάβη και Ελληνικήν παιδείαν , δια να αποκτήση Ελληνικήν συνείδησιν .
Δια τον Ισοκράτην, τον Πλάτωνα και την εποχήν των , το εννοιολογικόν περιεχόμενον της λέξεως «παιδεία» είχεν επεκταθή και είχε συνδεθή μεταξύ άλλων και με την έννοιαν της εθνικότητος ενός ατόμου. Άλλως τε, το γλωσσικόν κριτήριον δεν ημπορεί να θεωρηθή ως το κύριον γνώρισμα της εθνικής συνειδήσεως και δεν θεωρείται επαρκές δια τον καθορισμόν της εθνικότητος. Το να ομιλή τις την Ελληνικήν γλώσσαν. έστω και αν αύτη είναι η μητρική του γλώσσα, δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι είναι Έλλην, εάν ταυτοχρόνως δεν σκέπτεται Ελληνικά και δεν αγωνίζεται υπέρ της Ελλάδος. Η γλώσσα αποτελεί σαφώς εξωτερικόν δηλωτικόν της εθνικότητος και ουχί ουσιαστικόν γνώρισμα αυτής. Ουσιαστικόν γνώρισμα είναι η Ελληνική εθνική συνείδησις. Επομένως και κοινωνιολογικώς. ο Συμμοριτοπόλεμος δεν ήτο «εμφύλιος πόλεμος», αλλά πόλεμος μεταξύ Ελλήνων και ελληνοφώνων μισθοφόρων ξένου Κράτους, του Σοβιετικού.
Αλλά και αυτός ακόμη ο γνωστός Βουλγαρόφιλος Γερμανός συγγραφεύς Βάϊγκαν, εις τας σελίδας 1-2 του βιβλίου του «Εθνολογία της Μακεδονίας», αναγνωρίζει ότι η επιστήμη δεν πρέπει να ικανοποιήται δια της πολιτικής απόψεως, συμφώνως προς την οποίαν η μητρική γλώσσα ενός ατόμου καθορίζει την εθνικότητα του. «Η γλώσσα, γράφει, είναι κάτι το εξωτερικόν και μεταβλητόν και δεν πρέπει μόνον αυτή να λαμβάνηται ως κρίσις δια τον καθορισμόν της εθνικότητος, αλλά αι πνευματικαί και σωματικαί ιδιότητες, τα ήθη και τα λαϊκά έθιμα». Και ο Δημήτριος Ζάγκλης, ο οποίος παραθέτει την επιστημονικήν θεωρίαν του Γερμανού συγγραφέως Βάϊγκαν, εις τας σελίδας 536 και 537, του βιβλίου του «Η Μακεδονία του Αιγαίου και οι Γιουγκοσλαύοι», συμπληρώνει: «Πρώτιστον και κυριώτερον εξ όλων των βασικών γνωρισμάτων τα οποία καθορίζουν την εθνικότητα ενός ατόμου ή μιας ομάδος ατόμων, είναι η ψυχή και η συνείδησις. Η γλώσσα είναι το ένδυμα ενός ατόμου, δεν είναι το σώμα του ούτε η ψυχή του και η συνείδησίς του».
Εάν εις τας τάξεις των συμμοριτών συμπεριελαμβάνοντο και Έλληνες επιστρατευθέντες βιαίως, παιδιά, τραγικά θύματα του «παιδομαζώματος»ή και παρασυρθέντες και παραπλανηθέντες, οίτινες, μάλιστα, ηγνόουν διατί επολέμουν και υπέρ ποίων ηγωνίζοντο, τούτο το γεγονός δεν μεταβάλλει και δεν αλλοιώνει τον χαρακτήρα του πολέμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου