Πριν από 60 χρόνια ακριβώς, στις 30 Αυγούστου 1957, η σύζυγος του Μουσολίνι Dona Rachelle παρέλαβε από εκπροσώπους της Ιταλικής Πολιτείας μέσα σε ένα φτηνό κιβώτιο, ότι είχε απομείνει από το σύζυγό της τον άλλοτε δυνατό και κραταιό Duce του Φασισμού. Μαζί με το κιβώτιο τα οστά τοποθετήθηκαν στη κρύπτη της οικογένειας στο νεκροταφείο του Predappio. Η μεγάλη μετά θάνατο περιπλάνηση του λειψάνου του Μουσολίνι είχε τελειώσει..
..................................................................................................................................
H κατάρρευση του Φασιστικού Καθεστώτος και ο τερματισμός του πολέμου όχι μόνο δεν οδήγησε την Ιταλία σε καθεστώς ειρήνης αλλά προκάλεσαν καινούρια δεινά. Η χώρα βρέθηκε σε καθεστώς εμφυλίου πολέμου . Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα στις 21 Ιουνίου 1945 ορκίστηκε η Κυβέρνηση Parri , μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Η Κυβέρνηση δεν ήταν σε θέση να διασφαλίσει την ηρεμία και την ασφάλεια . Ιδιαίτερα στη Βόρεια και Κεντρική Ιταλία όπου δρούσε ανεξέλεγκτη La Volante Rossa ένα οπλισμένο παρακλάδι των Gruppi di Azione Patriottica (GAP). Αυτή η παρακρατική οργάνωση , με την ανοχή ή όχι των άλλων πολιτικών δυνάμεων είχε αυτοανακηρυχθεί αρχάγγελος μιας πολιτικής κάθαρσης υποκαθιστώντας τη δικαιοσύνη και περιφρονώντας τις αρχές. Απέναντι σ΄αυτή τη κατάσταση άρχισαν να οργανώνονται ομάδες αντίστασης αποτελούμενες κατά κύριο λόγο από οπαδούς του προηγούμενου καθεστώτος.. Στις αρχές Ιουνίου του 1945 στη Λούκα έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα συνθήματα στους τοίχους που παρέπεμπαν και εξυμνούσαν αξίες και συνθήματα του παλαιού καθεστώτος ενώ στο Τορίνο μια πολιτική οργάνωση που δρούσε στη παρανομία αυτοπροσδιόριζε τα μέλη της σαν lupi mannari [7].. Στο Μιλάνο ,παλιά μητρόπολη του Φασισμού όπου η κατάσταση του νεοφασισμού ήταν δύσκολη και σύνθετη [6] μια λιτή ανακοίνωση τον Οκτώβριο , γνωστοποιούσε τη γέννηση ενός κόμματος , διαφορετικο'υ από όλα τα άλλα Του Φασιστικού Δημοκρατικού Κόμματος (Partito Democratico Fascista).
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ
ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣΣήμερα τα Κόμματα που βρίσκονται στη Κυβέρνηση αντιπροσωπεύουν "το ψεύδος της Ιταλίας..... Ο αγώνας τους επικεντρώνεται αποκλειστικά στην ικανοποίηση των βρόμικων συμφερόντων τους και των πλέον παράλογων. καταστρεπτικών ξένων επιδιώξεων. Ο φασισμός, ζωογόνα ανάσα της χώρας, ψυχής του έθνους θα σαρώσει από την ιερή γη, τη σαπίλα που τώρα κυριαρχεί και θα οδηγήσει ξανά την Ιταλία στις παλιές και υπέροχες παραδόσεις της. Ζήτω η ΙΤΑΛΙΑ Ζήτω ο DUCE
Ιδρυτής του Δημοκρατικού Φασιστικού Κόμματος ήταν ένας εικοσιπεντάχρονος που άκουγε στο όνομα Domenico Leccisi [8]. Στο πλευρό του συντάχθηκε από την αρχή μια μικρή ομάδα έμπιστων αλλά αποφασισμένων συντρόφων ανάμεσα στους οποίους οι Mauro Rana και Antonio Parozzi .
Σκοπός της οργάνωσης ήταν να δώσει κουράγιο και ελπίδα στους κατατρεγμένους και μη της πόλης του Μιλάνο και πάνω από όλα να πείσει τους "νικητές" ότι το συμφέρον της πατρίδας δεν βρισκόταν στη συνέχιση του εμφυλίου πολέμου αλλά στην εθνική συμφιλίωση....
Η πρώτη πράξη αντίστασης της παράνομης αυτής οργάνωσης, με καθαρά συμβολικό χαρακτήρα, καταγράφηκε στις 5 Νοεμβρίου 1945 . Ο Leccisi επικεφαλής μιας μικρής ομάδας συντρόφων εμφανίστηκε αιφνιδιαστικά έξω από το κινηματογράφο Odeon περιλούζοντας με εύφλεκτο υλικό και στη συνέχεια βάζοντας φωτιά στα ταμπλό με τις διαφημιστικές φωτογραφίες του έργου που παιζόταν εκείνη την ημέρα και δεν ήταν άλλο από το "Roma città aperta". [9]
Η κυβέρνηση Parri [10] έπεσε στις 10 Δεκεμβρίου .Την διαδέχτηκε αμέσως η πρώτη κυβέρνηση De Gasperi .Το νευραλγικό Υπουργείο των Εσωτερικών ανέλαβε ο Giuseppe Romita ,
Τον Ιανουάριο του 1946, ο Domenico Leccisi μαζί με το Rana πραγματοποίησαν μια ακόμη καταδρομική επιχείρηση. Τρύπωσαν σε ένα τυπογραφείο στη λεωφόρο Garibaldi ζητώντας από το προσωπικό να τους τυπώσει ένα αριθμό φύλων της παράνομης εφημερίδας τους "Φασιστικός αγώνας" , ένα όργανο μάχης με αξιόλογη κυκλοφορίας μέσα στη πόλη και στα περίχωρα. Την ευθύνη του εντύπου είχε μια νεαρή συναγωνίστρια η Brunilde Tanzi [11] . Στα 35 της χρόνια ήταν μια όμορφη γυναίκα με μεγάλα μαύρα μάτια , που αδιαφορούσε για το κίνδυνο.
Στις 11 Απριλίου 1946 ο Leccisi απευθύνθηκε με ενυπόγραφη επιστολή στο νομάρχη του Milano Ettore Troilo προτείνοντας ένα πολιτικό συμβιβασμό που θα έριχνε μια "γέφυρα επικοινωνίας ανάμεσα σε φασισμό και αντιφασισμό με μοναδική προϋπόθεση την αποφυλάκιση όσων ακόμα βρίσκονταν στις φυλακές του San Vittore ένοχοι για τα πολιτικά τους πιστεύω και την άδεια πραγματοποίησης μνημόσυνου για τους πεσόντες της Repubblica Sociale
Italiana. Σε αντίθετη περίπτωση επιφύλασσε για τον εαυτό του το δικαίωμα
να αρχίσει αγώνα στο όνομα όλων αυτών των μαρτύρων . Μπροστά στο πυρετό των προετοιμασιών για το δημοψήφισμα σύμφωνα με το οποίο ο ιταλικός λαός έπρεπε να αποφασίσει αν ήθελε ή όχι τη Μοναρχία οι προτάσεις του Leccisi έμειναν δίχως απάντηση.
Το επόμενο χτύπημα που ο Leccisi και η ομάδα του σχεδίασαν ξέφευγε κατηγορηματικά από τα στενά όρια της πόλης του
Μιλάνο.
Όπως θα θυμηθεί ο ίδιος αργότερα:
‘Όλα τα βράδια όταν από το Μιλάνο επέστρεφα στο Vernante, του Piemonte - το τραίνο περνούσε κοντά από το νεκροταφείο του Musocco - έβλεπα εκείνο το μεγάλο σταυρό που φώτιζε την είσοδο. Και γιγαντώθηκε μέσα μου η ιδέα: πρέπει να τον πάρω , δεν μπορώ να τον αφήσω εκεί [12].
Ήταν κοινό μυστικό ότι στο νεκροταφείο του Musocco είχε θαφτεί με απόλυτη
μυστικότητα και προφυλάξεις ο Ντούτσε του Φασισμού, ο Μπενίτο Μουσολίνι. Η
αναζήτηση ενός τάφου δίχως όνομα ανάμεσα σε τάφους που αντί για ονόματα είχαν αύξοντες αριθμούς ,
ήταν μια πολύ δύσκολη και χρονοβόρα υπόθεση. Οι όποιες μαρτυρίες , αντιφατικές στη πλειοψηφία τους ήσαν καταδικασμένες να κάνουν το μυστήριο ακόμα πιο πυκνό.. Στη διάρκεια των τελευταίων μηνών ,τα μέλη της οργάνωσης είχαν κάνει πολλές επισκέψεις στο συγκεκριμένο νεκροταφείο. . Προσπαθούσαν να βρουν κάποια ένδειξη, κάποιο χειροπιαστό στοιχείο που θα τους βοηθούσε να εντοπίσουν τον τάφο αλλά οι ιερείς δήλωναν άγνοια, τα αρχεία με τα τοπογραφικά δεν ήσαν προσβάσιμα ... Η λύση του μυστηρίου ήρθε απρόσμενη από ένα Γερμανό στρατιώτη αιχμάλωτο πολέμου, που ήταν εντεταλμένος με τη φροντίδα των τάφων των συμπατριωτών του στο ίδιο νεκροταφείο. Ήταν
αυτόπτης μάρτυρας της ταφής και μπορούσε
να υποδείξει με ακρίβεια το σημείο που είχαν παραχώσει το κακοποιημένο πτώμα. Πεδίο αριθμός 16, ανώνυμος τάφος 384 [13]
Παραμονές της πρώτης επετείου της μεταπολεμικής εποχής μια παράτολμη ενέργεια σχεδιάστηκε μεθοδικά .
Τη νύχτα της 22 προς 23 Απριλίου, και ενώ οι πολιτικές και στρατιωτικές αρχές της πόλης είχαν στραμμένη τη προσοχή τους στην εξέγερση των κρατουμένων στις φυλακές,[14] τρεις ίσκιοι σκαρφάλωσαν τη μάντρα του νεκροταφείου, πήδηξαν μέσα και κατευθύνθηκαν προς
τον τομέα 16 και το σημείο που βρισκόταν ο ανώνυμος τάφος με τα λείψανα του Μουσολίνι.
Ο Domenico Leccisi, θα θυμηθεί:
Πήγαμε στο τάφο, σκάψαμε και εκείνο που με εντυπωσίασε ήταν η ηχώ από τα πρώτα χτυπήματα της αξίνας, που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ. Έμοιαζαν με κανονιοβολισμούς , έτσι αντηχούσαν δυνατά και εντυπωσιακά στην ησυχία της νύχτας..Πρώτος κατέβηκε ο Parozzi (Andrea Parozzi, ) και στη συνέχεια ο Mauro (Mauro Rana,), κι εγώ που έσυρα με προσοχή το μουσαμά με τα λείψανα προς τη κατεύθυνση των δύο.που τον έπιασαν με τα χέρια ανοικτά.....[15]
Πάνω στον ανοιγμένο τάφο, ο Leccisi αφήνει ένα σημείωμα για όσους δουν το πρωί το τάφο άδειο:
Το λείψανο του Μπενίτο Μουσολίνι τέθηκε υπό τη προστασία των Φασιστών του Δημοκρατικού Φασιστικού Κόμματος... Ο Ντούτσε είναι και πάλι ανάμεσά μας.
Πάνω σε ένα καρότσι του κήπου και σπρώχνοντας μπροστά φτάσαμε από το κεντρικό
διάδρομο την έξοδο.... Στη συνέχεια τον
τοποθετήσαμε στο πορτμπαγκάζ της μαύρης Aprilia που
ήταν παρκαρισμένη εκεί κοντά.
Η είδηση ότι άγνωστοι προχώρησαν κρυφά στην εκταφή του νεκρού Μουσολίνι και η φυγάδευση του λειψάνου του προς άγνωστη κατεύθυνση δημιούργησε όπως ήταν φυσικό μεγάλη έκπληξη εντός και εκτός της Ιταλίας. Οι εφημερίδες έδωσαν μεγάλη δημοσιότητα στο γεγονός και φυσικά οι φήμες σχετικά με την εξαφάνιση του λειψάνου άρχισαν να οργιάζουν. Υπήρχαν πληροφορίες ότι το λείψανο είχε μεταφερθεί ήδη στο Τορίνο , ότι είχε περάσει τα σύνορα με προορισμό τη Βρετανία, ότι ο Duce έστω και νεκρός επιχειρούσε μια δεύτερη πορεία προς τη Ρώμη όπου οι πιστοί του σκόπευαν να εκθέσουν τη σωρό του σε λαϊκό προσκύνημα [17], ότι βρισκόταν σε ασφαλή τοποθεσία στο Μιλάνο, ότι είχε ... αναστηθεί όπως ο Κύριος. Από όλες αυτές τις φήμες η αστυνομία εκτιμούσε σα περισσότερο αληθοφανή εκείνη που ήθελε το λείψανο να βρίσκεται ακόμα στο Μιλάνο, όπου κάποιοι αμετανόητοι σκόπευαν να μετατρέψουν δημιουργώντας επεισόδια τη θλιβερή επέτειο της 28 Απριλίου, σε ημέρα Μουσολίνι . Προληπτικά, ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις κινήθηκαν προς το Μιλάνο , απέκλεισαν τις κεντρικές αρτηρίες που οδηγούσαν στη πόλη και έκαναν αισθητή τη παρουσία τους και μέσα σ΄ αυτή [18].
Η ομάδα του Domenico Leccisi όμως, δεν είχε τόσο φιλόδοξα σχέδια . Εκείνο που την ενδιέφερε πάνω από όλα ήταν να βρεθεί ένα προσωρινό ασφαλές καταφύγιο για το λείψανο που είχαν ξεθάψει και να περιμένουν υπομονετικά να κοπάσει ο θόρυβος που είχε δημιουργηθεί και στον οποίο είχαν συμβάλει αρκετά. Οι όποιες άλλες αποφάσεις θα παίρνονταν αργότερα.
Το λείψανο φιλοξενήθηκε αρχικά στο υπόγειο του σπιτιού του Mauro Rana (Ferruccio) μέσα σε ένα μπαούλο. Όλο αυτό το διάστημα η αστυνομία ενεργούσε με μέθοδο και προσοχή. Το σημείωμα που οι δράστες είχαν αφήσει στο τάφο είχε τη βαρύτητα "επισκεπτηρίου" που διευκόλυνε για τον εντοπισμό τόσο του πολιτικού περιβάλλοντος όσο και της ταυτότητας των πιθανών δραστών. Από εκεί και πέρα όλα ήσαν ζήτημα χρόνου. Νοιώθοντας την αστυνομία μια ανάσα μακρυά από το σπίτι του Mauro Rana η ομάδα πήρε εν θερμώ την απόφαση να μεταφέρει το λείψανο σε μια καινούρια τοποθεσία στο Madesimo, στην επαρχία του Sondrio 110 χιλιόμετρα βόρεια του Μιλάνου και 50 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Sondrio, μια ήσυχη απομονωμένη περιοχή, όπου ο Mauro Rana διατηρούσε ένα αγροτόσπιτο [19].
Στις 29 Απριλίου η αστυνομία έχοντας κάποιες ενδείξεις προχώρησε στη σύλληψη του Mauro Rana αλλά παρά τη κατ' οίκον έρευνα που ακολούθησε, δεν βρέθηκε κάτι που να συνέδεε ευθέως τόσο αυτόν όσο και τη γυναίκα του με την εξαφάνιση του Μουσολίνι.
Δεν είναι απόλυτα κατανοητοί οι λόγοι για τους οποίους σε πολύ μικρό διάστημα αποφασίστηκε καινούρια μεταφορά του λειψάνου του Μουσολίνι ,πίσω στο Μιλάνο . Πιθανότατα η ομάδα θεωρούσε ή είχε ενδείξεις ότι η κρυψώνα στο Madesimo είχε τραβήξει τη προσοχή είτε των αρχών ασφαλείας είτε και αυτής ακόμα της Volante Rossa. Η αστυνομία σε κάθε ευκαιρία δήλωνε ότι ήταν πολύ κοντά στη σύλληψη των ενόχων και αυτό καθιστούσε επιτακτική την ανάγκη να βρεθεί το γρηγορότερο ένας τόπος ασφαλής, που δεν θα κινούσε υποψίες και θα είχε περιορισμένη πρόσβαση. Για το Leccisi το μοναστήρι του Sant' Angelo , στο ιστορικό κέντρο της πόλης, ήταν για την ώρα η καλύτερη δυνατή λύση. Το παλιό μοναστήρι από την ίδρυσή του στα 1552 ήταν έδρα του Τάγματος των frati minori και το τελευταίο καιρό είχε τη φήμη ενός φιλόξενου τόπου για όποιο κατατρεγμένο του χτυπούσε τη πόρτα. Ο Leccisi ήρθε σε επαφή με δύο γνωστούς από "παλιά" πατέρες, εξομολογήθηκε το πρόβλημά του και ζήτησε βοήθεια. Οι πατέρες Enrico Zucca και Alberto Parini έδειξαν κατανόηση και έτσι στις 7 Μαΐου το λείψανο μεταφέρθηκε στο μοναστήρι με απόλυτη μυστικότητα. Για να μη προκαλέσουν υποψίες το λείψανο είχε μοιραστεί σε δύο λαστιχένιους σάκους που είχαν τοποθετηθεί ο ένας μέσα στον άλλο. Ένα σύντομο σημείωμα τοποθετημένο στον εξωτερικό σάκο, προειδοποιούσε και βεβαίωνε:‘"non aprire fino al giorno dell’onorata e degna sepoltura di questi che sono i resti di Benito Mussolini’...........
Στις 31 Ιουλίου η Αστυνομία κατάφερε να συλλάβει επιτέλους τον Leccisi . Ο ίδιος ο Αστυνομικός Διευθυντής του Μιλάνο Vincenzo Agnesina που θέλησε να τον δει από κοντά του είπε :
Για λόγους πρακτικούς , που μπορούμε να υποθέσουμε , ο Πατέρας Parini δεν πήγε αμέσως στην αστυνομία αλλά άφησε να περάσει ένα δεκαήμερο. Στους αστυνομικούς παραδέχτηκε τη δική του αλήθεια , ομολόγησε τη συμμετοχή του στην όλη υπόθεση, ανέλυσε τα κίνητρα της πράξης του. Δεν αρνήθηκε να υποδείξει το σημείο στο οποίο βρισκόταν το λείψανο αλλά ζήτησε πρώτα να ικανοποιηθεί μια απαραίτητη γι αυτόν προϋπόθεση. Μια επίσημη έγγραφη εγγύηση ότι μετά τη παραλαβή του λειψάνου η Ιταλική κυβέρνηση θα φρόντιζε ώστε το λείψανο του Μουσολίνι να τύχει μιας ταφής αντάξιας για χριστιανό.
Ο Αστυνομικός διευθυντής διαβίβασε το αίτημα στη Ρώμη τηλεφωνικά και μία ώρα αργότερα ήρθε η εξουσιοδότηση.
Στις 12 Αυγούστου ο πατέρας Parini συνοδευόμενος από τον Αστυνομικό Διευθυντή του Μιλάνου Agnesina, και τον αρχηγό του πολιτικού γραφείου , Ancillotti, μετέβησαν οδικά στη Certosa της Pavia , στο μοναστήρι όπου ο ίδιος είχε μεταφέρει εκεί το λείψανο του Μουσολίνι.
Ύστερα από μια τυπική αναγνώριση ,το λείψανο μέσα στο ίδιο ξύλινο κιβώτιο επέστρεψε στο Μιλάνο με απόλυτη μυστικότητα. Προσωρινά τοποθετήθηκε σε μια καλά φρουρούμενη αίθουσα μέσα στο ίδιο το κτίριο της αστυνομικής Διεύθυνσης εν αναμονή παραπέρα οδηγιών.
Η κυβέρνηση για κάθε ενδεχόμενο, ζήτησε να γίνει εκ νέου αναγνώριση της ταυτότητας του λειψάνου και δύο ιατροδικαστές του Πανεπιστημίου οι καθηγητές Mario Cattabeni και Antonio Cazzaniga το βεβαίωσαν ενυπόγραφα.
Παρ΄όλα τα αυστηρά μέτρα ασφαλείας, το μυστικό έπαψε να είναι μυστικό .
Στις 21 Αυγούστου κάποιος ή κάποιοι άγνωστοι πριν ακόμα ξημερώσει, πήγαν από το σημείο που πριν 16 μήνες οι Μιλανέζοι είχαν κρεμάσει τα πτώματα του Μουσολίνι , της Πετάτσι και των άλλων φασιστών αξιωματούχων και άφησαν εκεί ένα μπουκέτο από ντάλιες, πέντε λευκές και 5 κόκκινες. [42]
Στις 25 Αυγούστου το λείψανο του Μουσολίνι βρέθηκε και πάλι σε κίνηση. Το συνόδευαν αυτή τη φορά ο Αστυνομικός Διευθυντής του Milano Agnesina ο πατέρας Mauro da Cornate d'Adda, και ισχυρή αστυνομική δύναμη. Προορισμός ήταν το Μοναστήρι των Καπουτσίνων στο Cerro Maggiore κοντά στο Legnano. Εκεί η σωρός του Μουσολίνι τοποθετήθηκε μέσα σε ένα ξύλινο ντουλάπι και εκεί παρέμεινε μέχρι το 1957 όταν ο Βουλευτής πλέον Domenico Leccisi απέτρεψε τη κατάρρευση της Χριστιανοδημοκρατικής Κυβέρνησης του Adone Zoli [43] με μοναδικό αντάλλαγμα, την επιστροφή των λειψάνων του Μουσολίνι στην οικογένεια του.
Η είδηση ότι άγνωστοι προχώρησαν κρυφά στην εκταφή του νεκρού Μουσολίνι και η φυγάδευση του λειψάνου του προς άγνωστη κατεύθυνση δημιούργησε όπως ήταν φυσικό μεγάλη έκπληξη εντός και εκτός της Ιταλίας. Οι εφημερίδες έδωσαν μεγάλη δημοσιότητα στο γεγονός και φυσικά οι φήμες σχετικά με την εξαφάνιση του λειψάνου άρχισαν να οργιάζουν. Υπήρχαν πληροφορίες ότι το λείψανο είχε μεταφερθεί ήδη στο Τορίνο , ότι είχε περάσει τα σύνορα με προορισμό τη Βρετανία, ότι ο Duce έστω και νεκρός επιχειρούσε μια δεύτερη πορεία προς τη Ρώμη όπου οι πιστοί του σκόπευαν να εκθέσουν τη σωρό του σε λαϊκό προσκύνημα [17], ότι βρισκόταν σε ασφαλή τοποθεσία στο Μιλάνο, ότι είχε ... αναστηθεί όπως ο Κύριος. Από όλες αυτές τις φήμες η αστυνομία εκτιμούσε σα περισσότερο αληθοφανή εκείνη που ήθελε το λείψανο να βρίσκεται ακόμα στο Μιλάνο, όπου κάποιοι αμετανόητοι σκόπευαν να μετατρέψουν δημιουργώντας επεισόδια τη θλιβερή επέτειο της 28 Απριλίου, σε ημέρα Μουσολίνι . Προληπτικά, ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις κινήθηκαν προς το Μιλάνο , απέκλεισαν τις κεντρικές αρτηρίες που οδηγούσαν στη πόλη και έκαναν αισθητή τη παρουσία τους και μέσα σ΄ αυτή [18].
Η ομάδα του Domenico Leccisi όμως, δεν είχε τόσο φιλόδοξα σχέδια . Εκείνο που την ενδιέφερε πάνω από όλα ήταν να βρεθεί ένα προσωρινό ασφαλές καταφύγιο για το λείψανο που είχαν ξεθάψει και να περιμένουν υπομονετικά να κοπάσει ο θόρυβος που είχε δημιουργηθεί και στον οποίο είχαν συμβάλει αρκετά. Οι όποιες άλλες αποφάσεις θα παίρνονταν αργότερα.
Το λείψανο φιλοξενήθηκε αρχικά στο υπόγειο του σπιτιού του Mauro Rana (Ferruccio) μέσα σε ένα μπαούλο. Όλο αυτό το διάστημα η αστυνομία ενεργούσε με μέθοδο και προσοχή. Το σημείωμα που οι δράστες είχαν αφήσει στο τάφο είχε τη βαρύτητα "επισκεπτηρίου" που διευκόλυνε για τον εντοπισμό τόσο του πολιτικού περιβάλλοντος όσο και της ταυτότητας των πιθανών δραστών. Από εκεί και πέρα όλα ήσαν ζήτημα χρόνου. Νοιώθοντας την αστυνομία μια ανάσα μακρυά από το σπίτι του Mauro Rana η ομάδα πήρε εν θερμώ την απόφαση να μεταφέρει το λείψανο σε μια καινούρια τοποθεσία στο Madesimo, στην επαρχία του Sondrio 110 χιλιόμετρα βόρεια του Μιλάνου και 50 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Sondrio, μια ήσυχη απομονωμένη περιοχή, όπου ο Mauro Rana διατηρούσε ένα αγροτόσπιτο [19].
Στις 29 Απριλίου η αστυνομία έχοντας κάποιες ενδείξεις προχώρησε στη σύλληψη του Mauro Rana αλλά παρά τη κατ' οίκον έρευνα που ακολούθησε, δεν βρέθηκε κάτι που να συνέδεε ευθέως τόσο αυτόν όσο και τη γυναίκα του με την εξαφάνιση του Μουσολίνι.
 |
| Il Messaggero di Roma 28/5/1946 |
Δεν είναι απόλυτα κατανοητοί οι λόγοι για τους οποίους σε πολύ μικρό διάστημα αποφασίστηκε καινούρια μεταφορά του λειψάνου του Μουσολίνι ,πίσω στο Μιλάνο . Πιθανότατα η ομάδα θεωρούσε ή είχε ενδείξεις ότι η κρυψώνα στο Madesimo είχε τραβήξει τη προσοχή είτε των αρχών ασφαλείας είτε και αυτής ακόμα της Volante Rossa. Η αστυνομία σε κάθε ευκαιρία δήλωνε ότι ήταν πολύ κοντά στη σύλληψη των ενόχων και αυτό καθιστούσε επιτακτική την ανάγκη να βρεθεί το γρηγορότερο ένας τόπος ασφαλής, που δεν θα κινούσε υποψίες και θα είχε περιορισμένη πρόσβαση. Για το Leccisi το μοναστήρι του Sant' Angelo , στο ιστορικό κέντρο της πόλης, ήταν για την ώρα η καλύτερη δυνατή λύση. Το παλιό μοναστήρι από την ίδρυσή του στα 1552 ήταν έδρα του Τάγματος των frati minori και το τελευταίο καιρό είχε τη φήμη ενός φιλόξενου τόπου για όποιο κατατρεγμένο του χτυπούσε τη πόρτα. Ο Leccisi ήρθε σε επαφή με δύο γνωστούς από "παλιά" πατέρες, εξομολογήθηκε το πρόβλημά του και ζήτησε βοήθεια. Οι πατέρες Enrico Zucca και Alberto Parini έδειξαν κατανόηση και έτσι στις 7 Μαΐου το λείψανο μεταφέρθηκε στο μοναστήρι με απόλυτη μυστικότητα. Για να μη προκαλέσουν υποψίες το λείψανο είχε μοιραστεί σε δύο λαστιχένιους σάκους που είχαν τοποθετηθεί ο ένας μέσα στον άλλο. Ένα σύντομο σημείωμα τοποθετημένο στον εξωτερικό σάκο, προειδοποιούσε και βεβαίωνε:‘"non aprire fino al giorno dell’onorata e degna sepoltura di questi che sono i resti di Benito Mussolini’...........
Στις 31 Ιουλίου η Αστυνομία κατάφερε να συλλάβει επιτέλους τον Leccisi . Ο ίδιος ο Αστυνομικός Διευθυντής του Μιλάνο Vincenzo Agnesina που θέλησε να τον δει από κοντά του είπε :
« Στον αγώνα δρόμου για τη σύλληψή σας, με τους εγκληματίες της Volante rossa και την οπλισμένη ομάδα που επιχειρεί παράνομα μέσα από τις γραμμές της Δημοτικής Αστυνομίας, κερδίσαμε εμείς. Αν πέφτανε στα χέρια τους δεν θα βρισκόσασταν σήμερα μπροστά μου.»Η σύλληψη του Αρχηγού και ο εγκλεισμός του στις φυλακές του San Vittore όπως ήταν λογικό δημιούργησε ένα καθεστώς ανασφάλειας όχι μόνο μεταξύ των οπαδών αλλά και στους δύο μοναχούς που έκρυβαν το μεγάλο μυστικό. Αναλογιζόμενος τις τεράστιες ευθύνες που θα προέκυπταν από μια ενδεχόμενη ομολογία των συλληφθέντων ο Πατέρας Parini ζήτησε τη συμβολή των ιεραρχικά ανωτέρων του οι οποίοι με τη σειρά τους του ζήτησαν να βγάλει αμέσως από το μοναστήρι το λείψανο και να το φυγαδεύσει. Την 1η Αυγούστου μέσα σε ένα ξύλινο κιβώτιο κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του πατέρα Parini ο σάκος με τα λείψανα ταξιδεύει οδικώς μέχρι τη Certosa, της Παβία στο ομώνυμο Μοναστήρι που ήταν ηγούμενος ο Πατέρας Lamberto .
Για λόγους πρακτικούς , που μπορούμε να υποθέσουμε , ο Πατέρας Parini δεν πήγε αμέσως στην αστυνομία αλλά άφησε να περάσει ένα δεκαήμερο. Στους αστυνομικούς παραδέχτηκε τη δική του αλήθεια , ομολόγησε τη συμμετοχή του στην όλη υπόθεση, ανέλυσε τα κίνητρα της πράξης του. Δεν αρνήθηκε να υποδείξει το σημείο στο οποίο βρισκόταν το λείψανο αλλά ζήτησε πρώτα να ικανοποιηθεί μια απαραίτητη γι αυτόν προϋπόθεση. Μια επίσημη έγγραφη εγγύηση ότι μετά τη παραλαβή του λειψάνου η Ιταλική κυβέρνηση θα φρόντιζε ώστε το λείψανο του Μουσολίνι να τύχει μιας ταφής αντάξιας για χριστιανό.
Ο Αστυνομικός διευθυντής διαβίβασε το αίτημα στη Ρώμη τηλεφωνικά και μία ώρα αργότερα ήρθε η εξουσιοδότηση.
Προς τον Πατέρα Alberto Parini - Μοναστήρι S. Angelo - Milano.
Ύστερα από αίτημά σας και μετά από από τυπική τηλεφωνική εξουσιοδότηση, η οποία μου παραχωρήθηκε σήμερα το απόγευμα από τον αρχηγό της αστυνομίας εξοχ, Ferrari, αναλαμβάνω επίσημη δέσμευση εκ μέρους και για λογαριασμό της ιταλικής κυβέρνησης, να εναποθέσω το λείψανο του Mussolini αμέσως μόλις μου το παραδώσετε σε χώρο χριστιανικό και γνωστό μόνο σε σας, σε μένα και στον Αρχηγό της Αστυνομίας Εξοχ. Ferrari. "
 |
| Il Messaggero di Roma 18/8/1946 |
Ύστερα από μια τυπική αναγνώριση ,το λείψανο μέσα στο ίδιο ξύλινο κιβώτιο επέστρεψε στο Μιλάνο με απόλυτη μυστικότητα. Προσωρινά τοποθετήθηκε σε μια καλά φρουρούμενη αίθουσα μέσα στο ίδιο το κτίριο της αστυνομικής Διεύθυνσης εν αναμονή παραπέρα οδηγιών.
Η κυβέρνηση για κάθε ενδεχόμενο, ζήτησε να γίνει εκ νέου αναγνώριση της ταυτότητας του λειψάνου και δύο ιατροδικαστές του Πανεπιστημίου οι καθηγητές Mario Cattabeni και Antonio Cazzaniga το βεβαίωσαν ενυπόγραφα.
 |
| Il Messaggero di Roma 21/8/1946 |
Στις 21 Αυγούστου κάποιος ή κάποιοι άγνωστοι πριν ακόμα ξημερώσει, πήγαν από το σημείο που πριν 16 μήνες οι Μιλανέζοι είχαν κρεμάσει τα πτώματα του Μουσολίνι , της Πετάτσι και των άλλων φασιστών αξιωματούχων και άφησαν εκεί ένα μπουκέτο από ντάλιες, πέντε λευκές και 5 κόκκινες. [42]
Στις 25 Αυγούστου το λείψανο του Μουσολίνι βρέθηκε και πάλι σε κίνηση. Το συνόδευαν αυτή τη φορά ο Αστυνομικός Διευθυντής του Milano Agnesina ο πατέρας Mauro da Cornate d'Adda, και ισχυρή αστυνομική δύναμη. Προορισμός ήταν το Μοναστήρι των Καπουτσίνων στο Cerro Maggiore κοντά στο Legnano. Εκεί η σωρός του Μουσολίνι τοποθετήθηκε μέσα σε ένα ξύλινο ντουλάπι και εκεί παρέμεινε μέχρι το 1957 όταν ο Βουλευτής πλέον Domenico Leccisi απέτρεψε τη κατάρρευση της Χριστιανοδημοκρατικής Κυβέρνησης του Adone Zoli [43] με μοναδικό αντάλλαγμα, την επιστροφή των λειψάνων του Μουσολίνι στην οικογένεια του.
Υποσημειώσεις:
[ 1]
[ 2]
[ 3]
[ 4]
[ 4]
[ 6] Giuseppe Parlato ”Fascisti senza Mussolini”: pag. 228
[ 7] Λυκάνθρωποι.
[ 8] Ο Domenico Leccisi γεννήθηκε στις 20 Μαΐου 1920 στη Molfetta, μια παραθαλάσσια πόλη της Αδριατικής ,στην επαρχία του Μπάρι.
[ 9] Πρόκειται για την ιταλική νεορεαλιστική πολεμική ταινία, παραγωγής 1945 που είχε σκηνοθετήσει ο Ρομπέρτο Ροσελίνι. Ελληνικός τίτλος: Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη
[ 8] Ο Domenico Leccisi γεννήθηκε στις 20 Μαΐου 1920 στη Molfetta, μια παραθαλάσσια πόλη της Αδριατικής ,στην επαρχία του Μπάρι.
[ 9] Πρόκειται για την ιταλική νεορεαλιστική πολεμική ταινία, παραγωγής 1945 που είχε σκηνοθετήσει ο Ρομπέρτο Ροσελίνι. Ελληνικός τίτλος: Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη
[10]
[11] Η Brunilde Tanzi γεννήθηκε στο Μιλάνο στα 1912 .Προερχόμενη από οικογένεια Φασιστών εντάχθηκε και η ίδια πολύ νέα στο κίνημα.Στη διάρκεια της Ιταλικής κοινωνικής Δημοκρατίας υπηρέτησε σαν βοηθητική στις τάξεις της Χ MAS και μετά το τέλος του πολέμου εντάχθηκε στην ομάδα του Domenico Leccisi και ανέλαβε την επιμέλεια και προώθηση του παράνομου εντύπου της οργάνωσης "Φασιστικός αγώνας". Δολοφονήθηκε από τους κομμουνιστές της Volante Rossa. στο κέντρο της πόλης του Μιλάνου στις 17 Ιανουαρίου 1947
[12] Fabrizio Laurenti: "Il corpo del Duce"
[13]
[14]
[15] Μια διαφοροποιημένη περιγραφή του ίδιου στο Mario Giovana, Le nuove camicie nere, Edizioni dell'Albero, Torino, 1966.
[16]
[17]
[18]
[11] Η Brunilde Tanzi γεννήθηκε στο Μιλάνο στα 1912 .Προερχόμενη από οικογένεια Φασιστών εντάχθηκε και η ίδια πολύ νέα στο κίνημα.Στη διάρκεια της Ιταλικής κοινωνικής Δημοκρατίας υπηρέτησε σαν βοηθητική στις τάξεις της Χ MAS και μετά το τέλος του πολέμου εντάχθηκε στην ομάδα του Domenico Leccisi και ανέλαβε την επιμέλεια και προώθηση του παράνομου εντύπου της οργάνωσης "Φασιστικός αγώνας". Δολοφονήθηκε από τους κομμουνιστές της Volante Rossa. στο κέντρο της πόλης του Μιλάνου στις 17 Ιανουαρίου 1947
[12] Fabrizio Laurenti: "Il corpo del Duce"
[13]
[14]
[15] Μια διαφοροποιημένη περιγραφή του ίδιου στο Mario Giovana, Le nuove camicie nere, Edizioni dell'Albero, Torino, 1966.
[16]
[17]
[18]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου