ΈNA ΜΕΛΑΝΟ ΣΗΜΕΙΟ.
Στην οδό Κράσνι πάροδο της Ελληνικής οδού ανάμεσα σε πελώρια σπίτια ρωσσικά φαίνεται κτισμένο κάποιο χαμηλό σπιτάκι, απεριποίητο σαν έρημο και εγκατελειμμένο. Ο πρόεδρος του εργατικού Συλλόγου «Ερμής», που είχε την καλοσύνη να με φέρη έως εκεί, δείχνοντας μου το σπιτάκι αυτό μου είπε με συγκίνησι: «Το χαμηλό αυτό σπιτάκι μετά τον τάφο του Πατριάρχου Γρηγορίου είναι το πολυτιμότερο κειμήλιο της Οδησσού για την Ελληνική ψυχή!» Επάνω από την πόρτα του είναι κτισμένη μικρή μαρμάρινη πλάκα. Γεμάτος από περιέργεια έπειτα από τα λόγια αυτά του συνοδού μου ζυγώνω και διαβάζω κάτι γράμματα χαραγμένα επάνω στην πλάκα « Οικία Γρηγορίου Μαρασλή, εν η συνεδρίαζεν η Φιλική Εταιρία».
Πώς έγινα αυτή τη στιγμή είναι αδύνατον να το περιγράψω. Άρχισα να τρέμω από τη συγκίνησι και θορυβημένος τρομερά εζήτησα νάμπω μέσα να φιλήσω το δάπεδο, που επάτησαν τα πόδια εκείνων, που προσέφεραν τις πιο πολύτιμες υπηρεσίες για την ελευθερία της γλυκείας μας Πατρίδος. Ενόμιζα ότι κάτω από τη στέγη αυτή θα εύρισκα υλοποιημένες σαν κρύσταλλα, σαν σταλακτίτες τις σκέψεις και τους παλμούς των καρδιών των Φιλικών. Ο κ. Κοντογεώργης μ' εκράτησε.
«Μη βιάζεσθε, Πανοσιώτατε. Το σπίτι αυτό δεν είναι ελεύθερο, το έχουν ενοικιάσει σε κάποιο εβραίο, ο οποίος το έχει μεταβάλει σε καρβουναποθήκη !»
Τα γεμάτα πικρία αυτά λόγια του πατριώτου συνοδού μου, εγέννησαν και ατη δική μου ψυχή ανάμικτα συναισθήματα από αγανάκτησι και πόνο. Ω ! Οφείλουμε με ντροπή μας να ομολογήσουμε ότι oι Έλληνες της Οδησσού, oι κατά τα άλλα τόσο θερμοί πατριώται, δεν είχαν όλως διόλου εκτιμήσει την αξία αυτού του σπιτιού. Έπρεπε ιερό προσκύνημα να είναι για τους Έλληνας, βαπτιστήριο ενθουσιασμού ιερού και φιλοπατρίας.Και όμως το έχουν σε χέρια βέβηλα ενοικιάσει για να το κάμουν αποθήκη ξύλων και κάρβουνων !
Αλλοίμονο ! Ο «Ερμης», επρόσθεσεν ακόμα 1.500 'ρούβλια παραπάνω από το νοίκι του Εβραίου για να το πάρη αυτός τουλάχιστον και να το κάμη λαϊκόν αναγνωστήριον. Ο εβραίος όμως άμα τώμαθε επρόσθεσε κι' εκείνος άλλες δυο χιλιάδες και ήσαν έτοιμοι oι αρμόδιοι να τον αφήσουν πάλι. Αυτές τις ήμερες είχε φθάσει ο Ελληνικός στρατός στην Οδησσό και ο «Ερμής» έτριξε τα δόντια του στους πατριδοκάπηλους εκείνους και αυτοί εφοβήθηκαν και το ενοικίασαν σ' εκείνον, αλλά με τη συμφωνία να αναλάβη να έξωση αυτός τον εβραίο. Τεχνικό κι' αυτό. Γιατί κατά ένα νόμο Ρωσσικό τελευταίο δεν μπορούσε να γείνη έξωσις, παρά έπειτα από δικαστικές διατυπώσεις, και τα δικαστήρια δεν λειτουργούσαν, και σύρε γύρευε.
Το πολύ λυπηρό είναι ότι αυτή τη βεβήλωσι την έκαμε η Ελληνική Εκκλησία, στην οποίαν ανήκε το σπίτι αυτό. Μια μέρα μάλιστα, ενώ εγώ άφηνα η αγακτημένη μου κραυγή να βγαίνει από τα στήθη μου για την ασέβειαν αυτή, κάποιος από εκείνους που είχαν την ουρά τους μέσα στην αντεθνική αυτή υπόθεσι, ετόλμησε να μου ειπή :« Μα, ξέρετε, Πανοσιώτατε, ζημιώνεται η Εκκλησία δυο χιλιάδες 'ρούβλια από αυτή τη δουλειά I»
«Μπά I είπα εγώ ξεσπώντας την οργή μου σαν ηφαίστειο, και αν ένας άλλος Εβραίος έλθη και σου προτείνει να σου ατιμάση τη γυναίκά σου πληρώνοντας δέκα χιλιάδες 'ρούβλια, θα το δεχθής για να μη χάσης τις χιλιάδες ;
Κι' αν ένας άλλος ακόμα θελήση και την Εκκλησία μας για σταύλο να νοικιάση δίνοντας είκοσι χιλιάδες ρούβλια, θα τη δώσωμε για να μη ζημιωθούμε το ποσόν ;»
Ο ψευτοέλλην έμεινε αποσβολωμένος και 'γω εξακολούθησα: Τα όσια και τα ιερά σε δημοπρασία, φίλε μου, δε βγαίνουν, θεμελιώνονται με αίματα και με θυσίες !»
Το Συμβούλιο του «Ερμού» έκαμε μιαν αναφορά στο Συνταγματάρχη μας, κι* ένα σε μένα γράμμα να φροντίσω για να βγάλουμε έξω τον Εβραίο από το ιερό κειμήλιο του Γένους.
Ο Συνταγματάρχης μας, η ξεχειλισμένη εκείνη καρδιά από αγνό πατριωτισμό, με μια χειρονομία έφερε το ζήτημα στη λύσι. Έδωσε διαταγή στον υπασπιστή Παλαιολόγο του Επιτελείου να πάη με το «έτσι θέλω» να διώξη τον Εβραίο από μέσα, σαν δε θελήση μόνος του με το καλό να φύγη. Κι' έτσι το πράγμα μπήκε στη θέσι του.
Επιστροφή
Επιστροφή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου