Πέμπτη 10 Αυγούστου 2017

ΤΑΚΑΣΙ ΝΑΓΚΑΪ: ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΤΟΥ ΝΑΓΚΑΣΑΚΙ.

Η ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ
Όταν στις 10 Αυγούστου 1945, o ήλιος ανέτειλε πάλι πίσ' από το όρος Κομπίρα, δε φώτιζε πια την όμορφη πεδιάδα που μέσα στη πρασινάδα της κολυμπούσε σα διαμάντι ή άλλοτε ευτυχισμένη πολιτεία' άλλα το τραγικό πίνακα μιας έρημης και πυρπολημένης μεγαλούπολης. Στη θέση ενός μέρους που χθες ακόμα άνθιζε η ζωή, έμει­ναν φρικτοί λοφίσκοι. Κάτω από τις ανεστραμμένες καμι­νάδες, τα εργοστάσια δείχνανε τα ερείπια τους' οι δρόμοι σκεπασμένοι από τους γκρεμισμένους τοίχους δε ξεχωρίζανε. Από τον πυκνοκατοικημένο συνοικισμό δε μέ­νανε παρά άμορφοι τοίχοι και πέτρες' τα χωράφια είχανε ξυρισθεί και τα άλση καίγανε ακόμα' τα μεγάλα δέντρα ήτανε σκορπισμένα δω και κει σα σπιρτόξυλα.
Σκηνή ερημιάς κι' απελπισίας... Τίποτα δε κινιότανε ούτε σκυλί ούτε γάτα. Η καθολική εκκλησιά που άργησε να πάρει φωτιά, άφηνε κόκκινες φλόγες προς τον ουρανό σα νάθελε να ολοκληρώσει το δράμα με τούτη τη τελευταία κι' έσχατη εικόνα. Την αυγή, εγκαταλείψαμε το καταφύγιο μας κι' αρχίσαμε τη δουλειά μας ανάμεσα στα ερείπια της Ιατρικής Σχολής. Βρήκαμε έναν άντρα κάτω από μια λαμαρίνα στη γωνιά του γηπέδου. 'Ητανε ο γιατρός Γιαμάντα εκείνος μας είπε πως πέθανε η Τσουτίτα.. Πήγαμε υστέρα προς το θάλαμο της βακτηριολογίας' ανάμεσα στις στάχτες που σκεπάζανε τη θέση του εργαστηρίου, βρήκαμε σωρούς από ασβεστοποιημένα κόκκαλα : αναμφίβολα οι υπόλοιποι των καθηγητών που εργάζονταν κει. Ανακαλύψαμε επίσης ένα γυναικείο σκελετό' σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, εκεί ήτανε ο θάλαμος που, καθώς έλεγε ο Γιαμάντα, η Τσουζίτα κάηκε ζωντανή. Αυτός ο σκελετός!... μ' εκείνο το γλυκό πάντα χαμόγελο' μαζεύοντας κείνα τα κόκκαλα πάνω σ' ένα χαρτί, αναρωτήθηκα: Μήπως είναι εφιάλτης που σε λίγο θα τον διώξω μακρυά ξυπνώντας ;

Φτάσαμε στην αίθουσα διδασκαλίας, και μέσα στους σαράντα ως πενήντα σκελετούς στη γραμμή. Κι' ανάμεσα σ' αυτούς θάτανε και κείνος της Καταότα και της μικρής σουσουράδος. Να λοιπόν τι έμενε απ' αυτούς' τους φοιτητές, που με το δραπάνι του ο Χάρος, ήρθε να τους θερίσει την ώρα που αυτοί κρατούσαν την πέννα έτοιμοι να κρατήσουν σημειώσεις. Κ' είχανε μπει με τόσο κέφι στην αίθουσα εκείνο το πρωί, φορώντας τα καρέ τους σκουφάκια Ι...
Οι φόβοι μας για τις πέντε άλλες νοσοκόμες επιβεβαιώθηκαν όταν βρήκαμε τα πτώματα τους μέσα ατό στάδιο, στο χωράφι με τις πατάτες,
Δεν μας ξάφνιασε η σιωπή τους! Η Γιαμασίτα, η Γιοσίντα και η Ινούε θάτανε σκυμένες στη δουλειά όταν η Χόμα και η Κογιανάζι τις πλησιάζανε και τις χαιρετούσανε με το χέρι. Γιατί οι τρεις  εργάτριες, φαίνονταν να σηκώνονται ν' αποδώσουν το χαιρετισμό όταν η βόμβα ήρθε και τις θέρισε όλες μαζί. 'Ήτανε όλες εκεί, και οι πέντε με τα χέρια παν' απ' το κεφάλι, και οι δυό απείχανε μόλις λίγα μέτρα από τις τρεις.
Φαίνονταν όλες τόσο νέες και αθώες που η προϊσταμένη τους έπιανε τα χέρια και τους φώναζε με τα ονόματα τους' έχουν όμως τα πτώματα φωνές! Αν ήξερα ότι η ζωή τους θα ήτανε τόσο σύντομη, σκέφτηκα, δε θα τις είχα πότε παρατηρήσει!... Καθώς έβαλα το χέρι μου πάνω στα παγωμένα κεφάλια τους, είδα τη Γιαμασίτα... τη Γιαμασίτα τη χοντροκέφαλη, μα που ωστόσο την αγαπούσα πολύ περισσότερο από την Ινούε που ήταν πάντα σοφή και φρόνιμη. Μια καρφίτσα που χε, σε σχήμα σκυλάκιου, ήτανε ακόμα πάνω στο στήθος της και τ' άχρωμα χείλια της ήτανε πασπαλισμένα χώμα... Τ' ήτανε λοιπόν κείνο που εκτόξευσε η βόμβα και αμέσως με την έκρηξη της προκάλεσε τέτοια αφάνταστη καταστροφή ; Η προϊσταμένη ήρθε κοντά μου με μια από κείνες τις προκηρύξεις που πέταξαν τ' αεροπλάνα την προηγούμενη νύχτα. Άρχισα να διαβάζω και καταλαβαίνοντας αμέσως, φώναξα : βόμβα ατομική!
Η πρωινή ταραχή με κατέλαβε πάλι... Αν εκείνοι είχανε την ατομική βόμβα, η Ιαπωνία έχει νικηθεί...
Έτσι η επιστήμη γνώριζε ένα καινούργιο θρίαμβο, αλλά ταυτόχρονα και η ήττα της χώρας μου γινότανε αναπόφευκτη. Σε μένα συγκρουότανε η υπερηφάνεια του ειδικού φυσικού με τον πόνο του πατριώτη Ιάπωνα...
Μια βέργα μπαμπού ήτανε στο έδαφος. Τη κλότσησα και πήγε μακρυά 'κάνοντας ένα κρότο ξερό. Κατόπιν έσκυψα, την πήρα στο χέρι μου και τη σήκωσα προς τον ουρανό νευρικά, ενώ τα δάκρυα αυλάκωναν τα μάγουλα μου.
Ένα μπαμπού ενάντια στην ατομική βόμβα!.. Πολύ τραγική κωμωδία για να βρεις τρόπο να την κάνεις λόγια. Από δω και μπρος δεν μπορούσες να τ' ονομάζεις πόλεμο αυτό που γίνεται,  Δεν έχουμε παρά να  παραταχθούμε σε φάλαγγες  και να παραδεχτούμε  το   θάνατο χωρίς αντίσταση, αφού δε μπορεί να υπάρξει!... Να τι έγραφε η προκήρυξη:

«Στον ιαπωνικό λαό, Διαβάστε με προσοχή εκείνο που ακολουθεί I  
Η Αμερική κατόρθωσε ν' ανακαλύψει  μια   βόμβα ισχυρότερη από κάθε μηχανισμό που βρέθηκε μέχρι  σήμερα. Αυτή η βόμβα ισοδυναμεί με τόσες γνωστές βόμβες που θα μπορούσανε να φέρουν 2.000 τεράστια βομβαρδιστικά τύπου Β 26. Αναλογιστείτε αυτό το τρομερό γεγονός του   οποίου  εμείς σας επιβεβαιώνουμε την αλήθεια.
Αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε ,αυτό το όπλο στην Ιαπωνία. Αν αμφιβάλετε, ρωτήστε να μάθετε το αποτέλεσμα της μιας και μόνης ατομικής βόμβας που ρίξαμε στη Χιροσίμα.Πριν καταστρέψουμε με την ατομική βόμβα όλες σας τις στρατιωτικές εφεδρείες που σας επιτρέπουν ακόμα να συνεχίζετε αυτό το παράλογο πόλεμο, σας συμβουλεύουμε να στείλετε υπομνήματα στον Αυτοκράτορα και να του ζητάτε να σταματήσει τις εχθροπραξίες.Ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, έχει ήδη υποβάλει ένα σχέδιο με δέκα τρία άρθρα με τους όρους για μια τιμητική παράδοση. Σας συμβουλεύουμε να δεχθείτε τους όρους και ν' αρχίσετε να κτίζετε μια ειρηνική Ιαπωνία καινούργια και καλύτερη.Πάρτε αμέσως μέτρα για να σταματήσει η στρατιωτική αντίσταση. Αν όχι, δε θα διστάσουμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη βόμβα και κάθε είδος όπλου ακόμα τρομακτικότερου, για να τελειώσουμε αυτό τον πόλεμο γρήγορα κι' αναπότρεπτα».

Το πρώτο διάβασμα με κατέθλιψε... Το δεύτερο με γιόμισε περιφρόνηση, το τρίτο μ' έκανε να βράζω οπό λύσσα..Ύστερα το ξαναδιάβασα και τα αισθήματα μου αλλάξανε: έμεινα με την εντύπωση ότι το περιεχόμενο ήτανε λογικό κι' επί τέλους απόλυτα ρεαλιστικό... Με το μπαμπού στο δεξί χέρι και τη προκήρυξη στ' αριστερό, γύρισα στο καταφύγιο όπου βρήκα τον καθηγητή Σεΐκι. Του έδειξα την έκκληση' τη διάβασε, έβγαλε ένα παράξενο μουγκρητό και ξανάπεσε χάμω για να μείνει εκεί ακίνητος και σιωπηλός, με το βλέμμα καρφωμένο στο χάος, επί μια ώρα σχεδόν.
Τί συμβαίνει όταν παθαίνει έκρηξη ένα άτομο ; Αυτό το ζήτημα μ' απασχολούσε όσην ώρα έμενα ξαπλωμένος πλάι σ' αυτόν το μεγαλόσωμο ξεγυμνομένον άντρα. Ενέργεια, σωματίδια, ηλεκτρομαγνητικά κύματα, θερμότης, ήτανε τα τέσσερα στοιχεία που είχα πάντα στο νου μου.
Σιγά-σιγά, μαζευτήκανε όλοι γύρω απ τον καθηγητή, Σεΐκη και πιάσανε μια σοβαρή συζήτηση.
—Ποιος να το πραγματοποίησε αυτό; Ο Κόντον; Ο Λώρενς ;
—Ο Αϊνστάιν πρέπει νάχει βάλει το χέρι του. Και ο Μπορ με τους άλλους σοφούς της Ευρώπης που καταφύγανε στην Αμερική.
—Ο Άγγλος Καντουΐκ που ανακάλυψε το ουδετερόνιο, κι' ο Κος και η Κα Κιουρί, θα πήραν ασφαλώς μέρος στις εργασίες.
Η επιστημονική μας απομόνωση τα τελευταία χρόνια μας κάνει ν' αγνοούμε  και τις προόδους της επιστήμης και τα ονόματα των επιστημόνων...
—Θα κινητοποίησαν χιλιάδες σοφούς, θα τους ξεχώρισαν πεδία ερευνών και θα εργαστήκανε με τη μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα.
—Δεν είναι ζήτημα εργαστηριακών πειραμάτων. Εξαγωγή, διϋλισμός, ανάλυση  και τα λοιπά, πρέπει ν' απαιτήσανε μια βιομηχανική ισχύ τρομακτική...
—Τί γένος άτομου να χρησιμοποιήσανε; Λέτε ουράνιο ;
—Ίσως έvα πιο αλαφρό στοιχείο ; Τ' αλουμίνιο λόγου χάρη ;
—Μικρά άτομα, όπως το αλουμίνιο, παράγουν πολύ μικρή ενέργεια ! 
— Σύμφωνοι, μα το ουράνιο είναι πολύ σπάνιο και θα χρειαζότανε πολύς κόπος,,.

—Υπάρχει άφθονο ατό Καναδά...
Η συζήτηση μάκραινε χωρίς τέλος καθώς ο καθένας έβαζε επί τάπητος τις γνώσεις του πάνω στο θέμα...
—Αλλ' αφού τα ξέραμε ολ' αυτά, γιατί να μην είχαμε δοκιμάσει και μεις ;
—Δοκιμάσαμε, εργαστήκαμε και προσπαθήσαμε ν' απομονώσουμε το ουράνιο 235. Αλλά οι στρατιωτικοί είπανε πως αυτό στοίχιζε πολύ !
-......Μ' αυτό είναι ηλίθιο !
— Είναι περιττό να βασανιζόμαστε με τα περασμένα. Είναι η μοίρα των σοφών που αφήνουμε να τους σέρνουν από τη μύτη οι τρελοί.
—Εν πάσει περιπτώσει, συμπεράναμε όλοι, είναι μεγάλο κατόρθωμα !
Έτσι λοιπόν, ειδικοί κι* ερευνητές, είμαστε οι ίδιοι θύματα της βόμβας. Είμαστε οι θιασώτες της εμείς και βρισκόμαστε τώρα σ' αυτή την ωραία θέση για να παρατηρήσουμε τις επιδράσεις της πάνω στα θύματα...
Με τον πόνο, τη λύσσα και με τη λύπη για την ήττα γεννιότανε μέσα στις καρδιές μας και η έντονη επιθυμία να ψάξουμε για ν' ανακαλύψουμε την αλήθεια. Ανάμεσα στα ερείπια της καταστραμένης πόλης, ξανάπαιρνε ζωή λίγο-λίγο, το πάθος της επιστήμης. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου