31 Δεκεμβρίου 1956. ΜΙΧΑΗΛ ΓΕΩΡΓΑΛΛΑΣ: "Μάστρε μου πεθαίνω. Ζήτω η Ελλάς!"

Το 1935, στο κατεχόμενο σήμερα χωριό Μαραθόβουνο, γεννήθηκε ο Μιχαήλ (Μάκης) Γεωργάλλας. Στις 31 Δεκεμβρίου 1956 ο 21χρονος Μάκης ξεψυχούσε με το όνομα της Μάνας Ελλάδας στα χείλη…Φοιτούσε ακόμη στο Παγκύπριο Γυμνάσιο, όταν πρωτοστατούσε σε μαχητικές διαδηλώσεις κατά των αποικιοκρατών. Δεν μπορούσε η ελληνική του ψυχή να δεχτεί πως η Κύπρος ήταν σκλαβωμένη. Σε κάθε χριστιανική και εθνική κίνηση μέσα ήταν κι ο Μάκης. Συνελήφθηκε και κλείστηκε στα κρατητήρια της Κοκκινοτριμιθιάς. Μα πώς μπορούσε να χωρέσει η ελεύθερη ψυχή του στις φυλακές εκείνες; Με μεγάλη τόλμη πέτυχε να δραπετεύσει στις 13 Σεπτεμβρίου 1956 και να καταφύγει στα βουνά. Αμέσως μετά, κατάφερε να ενωθεί με την ομάδα του Γρηγόρη Αυξεντίου, όπου παρέμεινε μέχρι το θάνατό του, τρεις μήνες αργότερα.(Διαβάστε περισσότερα)

"ΤΕΡΘΙΟ" ΜΙΛΑΝ-ΑΣΤΡΑΫ

Δ. ΚΑΛΛΟΝΑ
VIVA LA MUERTE
Η Ισπανία μέσα στις φλόγες.
Σελ.205.
Εκδόσεις ΛΟΓΧΗ

Διατηρώ ακόμα ζωντανή στη μνήμη μου τη σιλουέτα και τη φυσιογνωμία ενός αξιωματικού που εγνώρισα στο μεγάλο σαλόνι του Γκραντ Οτέλ, στη Σαραγόσσα. 

Μάλλον ψηλός , τυλιγμένος σε μια γαλάζια μπέρτα, μ΄ ένα μαύρο μονόκλ στο δεξί μάτι, είχε κάτι το αφάνταστα επιβλητικό επάνω του. Ήταν κομψός και μεγαλοπρεπής. Ευγενής και αφελής συγ­χρόνως. Γέρος και νέος. Στρατιώτης και άνθρωπος του σαλονιού. Όταν άφησε τη μεταξωτή μπέρτα να πέση από το δεξί του ώμο, εφάνηκε ότι ο αριστερός βραχίονας είχε κοπή. Όταν τα φώτα έπεσαν πάνω στο πρόσωπό tou, ετόνισαν ,μία φυσιογνωμία χαραγμένη από τη θέληση και τov αγώνα. Μια βαθειά ουλή αυλάκωνε το αριστερό του μάγουλο. Εν άλλο τραύμα , είχε χαράξεις τοξοειδώς το πηγούνι. Ένα χυμένο μάτι κρυβόταν πίσω από το μαύρο μονόκλ! Το βάδισμά του, τέλος, άφινε να εννοηθή ότι ο αξιωματικός αυτός είχε τραυματισθή επανειλημμένα στα πόδια . Αδύνατος, κομψός, παρά τα εξήντα χρόνια του, ευθυτενής και ζωηρός , όπως ένας νέος τριάντα χρόνων. Συμπαθέστατος με τις κάπως νευρικές κινήσεις του είχε κάτι από τους κοντοτιέρου του μεσαίωνα. 

Όταν εμπήκε στο σαλόνι , όλοι, άνδρες και γυναίκες, ανώτεροι και κατώτεροι αξιωματικοί σηκώθηκαν με σεβασμό. Ένας ψίθυρος - ένα όνομα - ένα σύμβολο : Μιλάν Αστράϋ. Ένας αληθινός ήρωας. Πολεμάει επί σαράντα χρόνια. Έχασε το ένα χέρι του και το ένα μάτι του . Έχει τραυματισθή τριάντα φορές, τον εσεβάσθηκε όμως ο θάνατος. Ακάλυπτος πάντα με το πιστόλι στο χέρι, πρώτος μεταξύ των πρώτων, αφάνταστα τολμηρός, ταχύς και αποφασιστικός , σκληρός και ακούραστος, αναδείχθηκε ένας άριστος στρατιωτικός αρχηγός. Στο Μαρόκο επολέμησε χρόνια ολόκληρα επί κεφαλής διαφό­ρων μονάδων. Εκεί έχασε το δεξί του μάτι και το αριστερό χέρι του' εκεί ετραυματίσθηκε είκοσι πέντε φορές ! Επί πλέον, ο στρατηγός Μιλάν Αστράϋ είνε ένας θαυμάσιος ρήτορας. Eμπvευσμένος, προικισμένος με μια επιβλητικώτατη φωνή, ξέρει να παρασύρη τους στρατιώτες. Αυτή του η ικανότητα έχει καταστή παροιμιώδης. Είνε αυ­τός, τέλος, που. ώργάνωσε το περίφημο «Τέρθιο», την Ισπανική Λεγεώνα των Ξένων. 

Όταν στα 1920, η Ισπανική Κυβέρνηση , απεφάσισε να ιδρύση την Ισπανική Λεγεώνα των Ξένων, ανέθεσε τη δύσκολη αυτή αποστολή στον αντισυνταγματάρχη τότε Μιλάν Αστράϋ, δοκιμασμένο αρχηγό και άριστο οργανωτή. Του έδωκε πλήρη εξουσιοδότηση και όλα τα αναγκαία μέτρα. Και όπως ήταν φασικό, τον άφησε να διαλέξη τους συνεργάτες του. Ως υπαρχηγό ο Μιλάν Αστράϋ απέσπασε τον τριακονταετή τότε ταγματάρχην Φράνκο, το σημερινό «Καουντίγιο» που είχε πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό του και είχε αποκτήσει, φήμη εξαιρετικού αρχηγού. Ήταν μια εποχή κατά την οποία η Ισπανία είχε περιέλθει  σ' αδιέξοδό με την υπόθεση του Μαρόκου. Οι Μαρο­κινοί , υποκινούμενοι από τον περίφημο πρίγκηπα Ελ Ραϊζούνι και από άλλους  φυλάρχους, ωργάνωναν συνεχείς επαναστάσεις  και  εί­χαν φέρει σε δυσχερή θέση τους Ισπανούς. Μεγάλες θυσίες  σ' άνδρες και  χρήμα εστοίχιζαν οι  επιχειρήσεις αυτές. Οι  καλλίτεροι α­ξιωματικοί και oι καλλίτεροι στρατιώτες της Ισπανίας εχάνονταν στα βoυvα και τις ερήμους της Αφρικής. Oι εφημερίδες της αριστεράς  κατηγορούσαν  το Βασιλέα και τις συντηρητικές Κυβερνήσεις,  ότι σπαταλούν άσκοπα το  χρήμα του Ισπανικού λαού και το ισπανικό αίμα σε  μια υπόθεση από την οποία δεν έχει κανένα ουσιαστικό όφε­λος η  Ισπανία, μόνο και μόνο για την ικανοποίηση μιας "μεγαλομανούς πολιτικής». Ωρισμένοι  στρατιωτικοί είχαν μάλιστα κηρυχθή  αναφανδόν υπέρ της εγκαταλείψεως του Μαρόκου. Ακόμη και αυ­τός ο Πρίμο ντε Ριβέρα,  ήταν κηρυγμένος υπέρ της εγκαταλείψεως. Kαι  μόνο κατόπιν  ισχυράς  πιέσεως των αξιωματικών του στρατού του Μαρόκου και συγκεκριμένα του Φράνκο και του Μιλάν Αστραϋ, αναγκάσθηκε ν΄ αναθεωρήση τις  ιδέες του. Έπειτ΄από όλην αύτη την κίνηση, η  Ισπανική Κυβέρνηση , απεφάσισε να ιδρύση σώματα από ιθαγενείς στρατιώτες μ' επι κεφα­λής Ισπανούς αξιωματικούς - είνε oι περίφημοι "ρεγκουλάρες" - και το «Τέρθιο», την Ισπανική Λεγεώνα των Ξένων.

Την απόφαση για την ίδρυση της  Ισπανικής Λεγεώνος, των Ξέ­νων την  έλαβαν στις 28 Απριλίου του 1920. Και  τον Οκτώβριο  του ιδίου χρόνου , ο  υπαρχηγός Φράνκο επιθεωρούσε  τους πρώτους λεγεωναρίους στο Αλγεθίρας.

Τυχοδιώκτες απ' όλα τα μέρη του κόσμου. Άνθρωποι που εβαρέθηκαν την ήρεμη ζωή και άνθρωποι  τους οποίους η ζωή είχεν απο­γοητεύσει. Φυγόδικοι  και καταστραμμένοι οικονομικά. Άνθρωποι τέλος που επροτίμησαν έναν αξιοπρεπή θάνατον  από μια  καταφρονημένη  ζωή, άγνωστοι, μεταξύ άγνωστων, έσπευσαν να καταταχθούν στο «Τέρθιο». Ισπανοί που δεν είχαν κανένα πόρο ζωής απετέλεσαν τους πρώτους πυρήνες της Λεγεώνας. Πολλοί απ' αυτούς κρύβουν  το πραγματικό τους όνομα. Άλλοι δηλώνουν  με  υπερηφάνεια την ευ­γενική τους καταγωγή. 'Αλλοι απ' αυτούς εμπνέουν τον φόβο, άλ­λοι την συμπάθεια, άλλοι τον θαυμασμό, και άλλοι τον οίκτο. Αλλά κανένας δε θα κατηγορηθή  ποτέ για δειλία ή για τον παραμικρό δισταγμό. Όλοι  αυτοί που παρελαύνουν μπροστά  στον τριακονταετή ταγματάρχη στο Αλγεθίρας, είνε  όλοι άνδρες γεροί, τολμηροί, δυ­νατοί, αποφασισμένοι να πολεμήσουν και να πεθάνουν. Δεν χρειά­ζονται παρά μόνο ψυχωμένους αρχηγούς. Και αυτούς τους έχουν. Ο Μιλάν Αστράϋ, ο Βέλενζουέλλα που σκοτώθηκε στο Μαρόκο με το πιστόλι στο χέρι και ο Φράνκο, αργότερα, υπήρξαν αρχηγοί  αντάξιοι των ανδρών του «Τέρθιο».
«Όταν μου εδόθηκε η εντολή, λέγει ο Μιλάν Αστράυ—να οργανώσω τη Λεγεώνα των Ξένων, προσπάθησα πρώτα να φαντασθώ πως έπρεπε να είνε οι λεγεωνάριοί μου. Και τους είδα ακριβώς όπως είνε σήμερα. Έπειτα διερωτήθηκα ποίοι θα ήσαν οι αρχηγοί , oι ικανοί να με βοηθήσουν .Και εσημείωσα τον Φραγκίσκο Φράνκο από τους πρώτους . Του ετηλεγράφησα προσφέροντας του την θέση του υπαρχηγού .Εδέχθηκε αμέσως και εργασθήκαμε μαζί για να δημιουργήσουμε τη Λεγεώνα. Κατά τον ίδιο τρόπο εδιάλεξα όλους τους αξιωματικούς ».
Στις 16 Οκτωβρίου είχε σχηματισθή το πρώτο τάγμα που ετέθη υπό την διοίκηση του Φράνκο . Από αυτή την ημέρα η Ισπανική Λεγεώνα των Ξένων, έγραψε σελίδες αφαντάστου ηρωισμού . Επάλαισε επί χρόνια προς τους πολεμιστάς όλων των Μαροκινών φυλών . Αντιμετώπισε τον Ελ Ραϋζούνι και τον Αβδ-ελ-Κριμ. Άφησε τους νεκρούς της στο Μπενί Αρρός και στη Μελίλλα. Στις επιχειρήσεις της Μελίλλας, σε μια μέρα είχε 143 νεκρούς και βαρειά πληγωμένους , πέντιε υπολοχαγούς και ένα λοχαγό με πολλαπλά τραύματα.
Ο στρατηγός Μιλάν Αστράϋ μιλεί με θαυμασμό για την αντοχή και τον ηρωισμό των ανδρών του «Τέρθιο »  . 
...οι άνδρες της Λεγεώνος ξέρουν να υποφέρουν και ξέρουν επίσης να μάχονται. Εβάδιζαν επί ολόκληρες ώρες κάτω από ένα φλογερό ήλιο, χωρίς ν΄ αναπαυθούν ούτε στιγμή, χωρίς ίχνος νερού, χωρίς το παραμικρό παράπονο .Και όταν έφθασαν στο πεδίο των επιχειρήσεων , επετίθεντο αμέσως, πρωτού προφθάσουν να σκουπίσουν τον ιδρώτα τους.

Αλλά και στον εμφύλιο Ισπανικό πόλεμο το  «Τέρθιο» έγραψε σελίδες εφάμιλλες εκείνων που έγραψε στο  Μαρόκο. Στην Ουέσκα στο Οβιέδο , στο Τερουέλ, στη  Λερίντα, στο Μπιλιμπάο, επολέμησε στην πρώτη γραμμή, Και είχε τις  μεγαλείτερες απώλειες. Είτε στο πεζικό, είτε στην αεροπορία, είτε στ' άρματα μάχης, oι άνδρες της Ισπανικής Λεγεώνας των Ξένων . διακρίθηκαν πάντα. Δεν υπάρχει σήμερα ένας λεγεωνάριος άθικτος. Όλοι φέρουν πολλαπλά τραύματα και όλοι  σχεδόν έχουν παρασημοφορηθή με το μετάλλιο της στρατιωτικής αξίας. Στις επιχειρήσεις για την κατάληψη: της Λέριντα, το «Τέρθιο» είχε απώλειες 85 περίπου τοις εκατό. Στο μέτωπο της Αστουρίας 80 % και 70 % στο Τερουέλ. Σ' όλες τις επιχειρήσεις το «,Τέρθιό» αποτελεί την πρωτοπορεία. Kaι oι πρώτες οβίδες , oι πρώτες χειροβομβίδες  και oι πρώτες σφαίρες, είνε για τις «Mπαντέρες » του . Οι άνδρες του «Τέρθιο» «ξέρουν να πολεμούν και ξέρουν να πεθαίνουν».

Η Iσπανική  Λεγεώνα των Ξένων έχει ιδρυθή πάνω στις ίδιες βάσεις, στις οποίες έχει οργανωθή και η Γαλλική Λεγεώνα. Αλλά  διαφέρει κάπως απ'  αυτή. Πρώτα-πρώτα η πλειοψηφία στο «Τέ|ρθιο»^: αποτελείται από Ισπανούς, ενώ στη Γαλλική Λεγεώνα τα 90 % είνε ξένοι. Έπειτα η πειθαρχία στην Ισπανική Λεγεώνα είνε πιο αυστηρή , πιο άγρια, αν θέλετε.

Ο δεκανέας του «Τέρθιο» είνε παντού δεκανέας. Και στο στρατώνα και στη μάχη και στη διασκέδασι. Ο λοχαγός είνε πρόσωπο ιερό και η παραμικρή παράβαση τιμωρείται κατά τρόπο σκληρό. Μόνον έτσι μπορεί να διατηρηθή πειθαρχία μεταξύ τέτοιου είδους ανθρώπων. Γιατί μέσα στη Λεγεώνα δεν υπάρχουν μόνο κόμητες και βαρώνοι- υπάρχουν και κακούργοι , απόφοιτοι φυλακών, παλληκαράδες όλων των ποιοτήτων , εκ φύσεως κακοί και "εκ δυστυχίας" ανισόρροποι.Η Ισπανική Λεγεώνα  των Ξένων , αποτελείται από 20 «Μπαντέρες» και η δύναμη της ανέρχεται σε 20.000 άνδρες  περίπου. Η «Μπαντέρα» αντιστοιχεί  προς ένα τάγμα και αποτελείται  από τρεις λόχους  πεζικού και ένα λόχο πολυβόλων. Κάθε  «Μπαντέρα» έχει στη δύναμή της , το ανάλογο πυροβολικό , 6 καταδιωκτικά  αεροπλάνα  που εκτελούν χρέη «συνδρόμων»  του πεζικού και τις βοηθητικές  υπηρεσίες της.  Τελευταία εφοδιάστηκε και με ωρισμένο αριθμό  αρμάτων  μάχης. Μόνο ιππικό  δεν διαθέτει το «Τέρθιο».

Από τις 20 «Μπαντέρες» οι 18 είνε μάχημες, μια παραμένει ως εφεδρεία στο  Ριφ του Μαρόκου  και μια  είνε διεσπαρμένη  στις διάφορες βοηθητικές υπηρεσίες, αποθήκες, γραφεία κλπ.

Κάθε λεγεωνάριος παίρνει 800 πετσέτες  εφ άπαξ , όταν κατατάσσεται και 5 πετσέτες  την ημέρα , από τις οποίες  οι δύο  αφίνονται για το συσσίτιο .Το συσσίτιο  του «Τέρθιο» όμως  είνε εξαιρετικό. Τέσσαρα πιάτα  το μεσημέρι , και τρία το βράδυ , φρούτα , γλυκά , κρασί, κονιάκ. Πρόκειται δηλαδή για ένα  «γεύμα πολυτελείας»

«Η  «Λεγεώνα των Ξένων « έχει τον επίσημο ύμνο της , έχει τα θαυμάσια ανέκδοτά της. Έχει τους ήρωές της και τα μασκώτ  που ακολουθούν  πιστά τη  «Μπαντέρα», στην οποία ανήκουν  ως την πρώτη γραμμή.  Κατσίκες, σκυλάκια, μικρά αρνιά , μικρές τίγρεις, γάτοι και ό,τι άλλο μπορείτε να φαντασθήτε ακόμα , χρησιμοποιούνται  ως μασκώτ. Εξ άλλου κάθε «Μπαντέρα» , εκτός από τον αριθμό της , έχει και την επίσημη ονομασία της, όπως αίφνης η «Μπαντέρα Ζαν Ντ’ Αρκ».

Υπάρχει  ακόμη  ένας μικρός λεγεωνάριος ηλικίας δέκα πέντε  χρονώ , που έχει λάβει μέρος σε τρεις  μάχες, που έχει πολεμήσει  στην πρώτη γραμμή, περνώντας μπροστά από τα εχθρικά πολυβόλα και που έχει φθάσει στο βαθμό του λοχία!

Είδα αυτούς τους «ντεσπεράδος» στο στρατόπεδό τους στα περίχωρα της Λέριντα. Ήταν  χωρισμένοι σε μεγάλες συντροφιές  και ξαπλωμένοι πάνω στη χλόη , που την εχρύσωναν οι τελευταίες αναλαμπές του δειλινού.

Άνδρες ψημένοι , με αδρά χαρακτηριστικά , με δυνατά μπράτσα οι περισσότεροι, μ’ ένα βλέμμα που είχε την κρυάδα  του ατσαλιού. Άλλοι είχαν μακρυές γενειάδες. Άλλοι φαβορίτες  που έφθαναν ως το στόμα! Άλλοι εκάπνιζαν  μακρυές πίπες  που θύμιζαν Ανατολή. Ετραγουδούσαν  κάτι νοσταλγικούς σκοπούς  που άφιναν στο ήσυχο ανοιξιάτικο σούρουπο μια πικρή γεύση θανάσιμης μελαγχολίας. Ξεμανίκωτοι, καθώς ήσαν , με βγαλμένα τ’  αμπέχωνα, με τα  μαλλιά ανάκατα , με τα μπράτσα και τα στήθια στιγματισμένα , έμοιαζαν σαν πειρατές που μόλις είχαν ξεμπερδέψει από το καράβι που εκούρσεψαν. Κ' εσκέφθηκα τότες πόσα δράματα κρύβονται κάτω απ'ο αυτή τη ψεύτικη ευθυμία. Κι' ακόμα εφαντάστηκα όλους αυτούς  τους άγνωστους ήρωες  που έχουν ταφή  πάνω στις φαλακρές κορφές των βουνών του Μαρόκου, μέσα στη φλογισμένη έρημο , ή στη ρίζα μιας φοινικιάς. Κ' είδα έπειτα αυτό το νεαρό λοχία που πηδά μπροστά στα εχθρικά πολυβόλα , με την ίδια αφέλεια που έπαιζε πέρυσι το κρυφτό! . Η σάλπιγγα σημαίνει τώρα διανομή συσσιτίου . Τα τραγούδια  σταματούν .Δεν ακούγονται πια παρά τα παραγγέλματα  των αξιωματικών που επιστατούν στη διανομή .Αύριο , κατά τα χαράματα, η Λεγεώνα θα φύγη για την πρώτη γραμμή.  Πολλοί απ' αυτούς, δίχως άλλο βλέπουν για τελευταία φορά  αυτό τον ήλιο που στέλνει στον κάμπο τα τελευταία του μειδιάματα.

Στην έξοδο του Στρατοπέδου  ένα μεγάλο πανώ ορθώνεται κάτω από την Ισπανική σημαία.

Στο πανώ αυτό με το κόκκινο φόντο είναι γραμμένο , με μαύρα μεγάλα γράμματα, το σύνθημα του "Τέρθιο":

"VIVA LA MUERTE!" (Ζήτω ο θάνατος).

LEON URIS: ΕΞΟΔΟΣ

19 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1938

200 Συναγωγές κλείστηκαν!

200 εβραϊκά σπίτια γκρεμίστηκαν.

8.000 εβραϊκά μαγαζιά λεηλατήθηκαν.

50 Εβραίοι δολοφονήθηκαν.

3.000 Εβραίοι μαστιγώθηκαν.

20.000 Εβραίοι πιάστηκαν.

Από σήμερα απαγορεύεται:

Στους Εβραίους ν' ασκήσουν οποιοδήποτε επάγγελμα ή εμπόριον.

Στα παιδιά των Εβραίων να φοιτούν σε δημόσιο σχολείο, να μπαίνουν σε δημόσιο κήπο, σε  αθλητικό γήπεδο, σε πισίνα.

Το σύνολο των Εβραίων της Γερμανίας τιμωρείται με πρόστιμο 50 εκατομμυρίων δολλαρίων.

Όλοι οι Εβραίοι υποχρεούνται να φορούν κίτρινο περιβραχιόνιο με το κίτρινο άστρο του Δαυίδ.

Είταν αδύνατο να πιστέψεις ότι  τα πράγματα μπορούσαν να χειροτερέ­ψουν ακόμα. Αλλά το κύμα φούσκωνε ολοένα και τέλος ξέσπασε στο νησί του Γιόχαν Κλέμεντ, μια μέρα που η μικρή Κάρεν γύρισε στο σπίτι με το πρό­σωπο ματωμένο και με τα ουρλιαχτά «Εβραία! Βρωμοεβραία!», στ' αυτιά της!

Για τον άνθρωπο που έχει ρίζες τόσο βαθιές, και πίστη τόσο δυνατή, η βίαιη καταστροφή της πίστης του αυτής, είναι μια τρομακτική συμφορά. Κ' η καταστροφή είταν ακόμα πιο φοβερή για τον Γιόχαν Κλέμεντ, που επιμέ­νοντας πεισματικά στο λάθος του, έσυρε στον κίνδυνο τη ζωή της οικογένειάς του. Τώρα, τρομαγμένος από την άβυσσο πούχε ανοίξει κάτω από τα πόδια του, δε σκεφτόταν τίποτ' άλλο απ' τη φευγάλα. Αναζητώντας σπασμωδικά, κάποια διέξοδο, βρέθηκε στην έδρα της Γκεσταπό, στο Βερολίνο. Όταν γύ­ρισε απ' το Βερολίνο, κλείστηκε στο γραφείο του δυο μερόνυχτα, σκυμμένος ( 67 ) πάνω στο τραπέζι του, κυττάζοντας το χαρτί που είταν απλωμένο μπροστά του. Είταν ένα μαγικό χαρτί που τούχε δώσει η Γκεσταπό. Η υπογραφή του -πάνω σ' αυτό το χαρτί θα τον γλύτωνε, αυτόν και την οικογένεια του, από κά­θε νέα ενόχληση. Είταν ένα σωτήριο έγγραφο. Το διάβασε και το ξαναδιά­βασε, ώσπου το έμαθε απ' έξω κι ανακατωτά:

...Εγώ, ο Γιόχαν Κλέμεντ, ύστερα από την ανωτέρω λεπτομερή έρευναν και τα αδιαμφισβήτητα γεγονότα, που περιέχονται εις αυτήν, επείσθην απολύτως ότι τα στοιχεία τα αναφερόμενα εις την γέννησίν μου, είναι πλα­στογραφημένα. Δεν είμαι, ούτε υπήρξα ποτέ Εβραίος. Είμαι Άριος και...

Υπόγραψέ το! Υπόγραψε το! Χίλιες φορές έπιασε την πέννα για να γράψει στο χαρτί τ' όνομά του. Δεν είταν πια καιρός για υψηλές εξάρσεις! Ποτέ δεν είταν Εβραίος. . . Γιατί να μην υπογράψει;

Η Γκεσταπό, τούχε δώσει να καταλάβει καθαρά, πως αν δεν υπόγραφε αυτό το χαρτί, η οικογένεια του θα μπορούσε να φύγει από τη Γερμανία, μόνο αν αυτός έμενε σαν όμηρος.

Το πρωί της τρίτης μέρας, βγήκε από το γραφείο του χλωμός κ' εξαν­τλημένος κι αντίκρυσε τα γεμάτα αγωνία μάτια της Μύριαμ. Σίμωσε στο τζά­κι κ' έριξε το έγγραφο στις φλόγες.

«Δε μπορώ να το_κάνω», ψιθύρισε. «Πρέπει να ετοιμαστείς να φύγεις από τη Γερμανία, με τα παιδιά, τώρα αμέσως».

Ένας εφιαλτικός φόβος τον κυρίεψε τώρα για την οικογένεια του, όσο δεν την έβλεπε να φεύγει. Κάθε χτύπος στην πόρτα, κάθε κουδούνισμα στο τηλέφωνο, κάθε πατημασιά, τούφερνε και μια καινούργια ανατριχίλα, πού δεν την είχε ξανανιώσει.

Έκανε το σχέδιο του. Πρώτα - πρώτα, η οικογένεια του θα πήγαινε να ζήσει κοντά σε μερικούς συναδέρφους του στη Γαλλία. Η Μύριαμ είταν ετοι­μόγεννη και δε μπορούσε να ταξειδέψει μακριά. Όταν γεννούσε και ξεγέρευε, θα συνέχιζαν το ταξείδι τους στην Αγγλία, ή στην Αμερική.

Η κατάσταση δεν είταν όλως διόλου απελπιστική. Μόλις εξασφαλιζόταν η οικογένεια του, θα μπορούσε να κυττάξει για τον εαυτό του. Υπήρχαν με­ρικές μυστικές οργανώσεις που δούλευαν στη Γερμανία, που είχαν ειδικευτεί στο να βγάζουν από τη Γερμανία επιστήμονες. Τούχαν μιλήσει για κάποιους που δρούσαν στο Βερολίνο — μια ομάδα Εβραίοι της Παλαιστίνης, που αυτο-ονομάζονταν «Μοσσάντ Αλιγιά Μπετ».

Τα πράγματα τα είχανε μπαλαρισμένα όλα, το σπίτι είταν κλειστό. Το αντρόγυνο έμεινε την τελευταία του νύχτα αμίλητο, ελπίζοντας αόριστα σε κάποιο ξαφνικό θαύμα που θα τους ξεμάκραινε το χωρισμό.

Μα κείνη τη νύχτα — την παραμονή της αναχώρησης — η Μύριαμ Κλέμεντ ένιωσε να την πιάνουν οι πόνοι. Δεν της επιτρέψανε να μπει σε κλινι­κή κ' έτσι γέννησε στην κρεβατοκάμαρα της. Είταν ένα δεύτερο αγόρι. Ο τοκετός είταν δύσκολος και παρουσίασε επιπλοκές, κ' έτσι η μητέρα είχε α­νάγκη από πολλές βδομάδες ανάπαυση.

Ο Γιόχαν Κλέμεντ ένιωσε τα λογικά του να σαλεύουν. Έβλεπε στα δ­ράματα του, την οικογένεια του να μη μπορεί να φύγει μπροστά στο ολοκαύ­τωμα που . ζύγωνε. Πηδώντας σαν τρελλός στο τραίνο του Βερολίνου, έ­τρεξε ίσια στη Μάινεκεστράσσε No 10, στο κτίριο που στέγαζε τη  Μοσσάντ.

Είταν ένα καταφύγιο τρομοκρατημένων ανθρώπων που προσπαθούσαν απελ­πισμένα να φύγουν από τη Γερμανία. Ο Κλέμεντ στάθηκε στην ουρά: Επί τέλους, στις δύο το πρωί, τον έμπασαν σ' ένα γραφείο όπου τον περίμενε ένας πολύ νεαρός και πολύ εξαντλημένος άντρας. Τον λέγανε Αρί Μπεν Χαναάν, και είταν ένας Παλαιστίνιος επιφορτισμένος να οργανώνει αποδράσεις Ε­βραίων από τη Γερμανία.

Ο Μπεν Χαναάν τον κύτταξε με τα κατακόκκινα μάτια του. Έβγαλε έναν αναστεναγμό.

— Θα κανονίσουμε τη φυγή σας, κύριε καθηγητά. Γυρίστε στο σπίτι σας και περιμένετε. Πρέπει να προμηθευτώ ένα διαβατήριο, μια βίζα. . . Θα εξαγοράσω τα κατάλληλα πρόσωπα. Θα τώχω σε λίγες μέρες.

— Δεν είναι για μένα, τον έκοψε ο Κλέμεντ. Εγώ δε μπορώ να φύγω, ούτε η γυναίκα μου. Έχουμε τρία παιδιά. Αυτά είναι που πρέπει να φύγουν.

— Αυτά πρέπει να φύγουν, επανέλαβε ο Μπεν Χαναάν σαρκαστικά. Κύ­ριε καθηγητά, δεν ξέρετε, φαίνεται, την κατάσταση. Εσείς, ως καθηγητής Πανεπιστημίου, είσαστε μια προσωπικότης. Εσάς θα μπορέσω να σας βοη­θήσω. Για τα παιδιά σας, όμως, δε μπορώ, δυστυχώς, να κάνω τίποτα.

— Μα πρέπει! Πρέπει! ξεφώνισε ο Κλέμεντ.

Νευριασμένος ο Παλαιστίνιος χτύπησε τη γροθιά του στο τραπέζι.

— Μα δε βλέπετε αυτό το πλήθος που έχει κατακλύσει το σπίτι; Όλοι αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να φύγουν απ' τη Γερμανία! Έσκυψε πάνω απ' το τραπέζι και σχεδόν άγγιξε τον καθηγητή. Είναι πέντε ολόκληρα. χρόνια που σας παρακαλούμε, σας ικετεύουμε να φύγετε από τη Γερμανία,  σεις δε θελή­σατε να μας ακούσετε. «Είμαστε Γερμανοί», μας κοπανούσατε, «Γερμανοί εκα­τό τα εκατό. . . ποτέ δε θα μας ενοχλήσουν». Και σήμερα, έρχεστε εδώ για να κλάψετε. Τώρα όμως είναι πολύ αργά. Κι αν ακόμα κατορθώνατε να φύγετε απ' τη Γερμανία, οι Εγγλέζοι δε θα σας άφηναν να μπήτε στην Παλαιστίνη. Τί θέλετε, λοιπόν, να κάνω;

Ο Κλέμεντ δεν ήξερε τί ν' απαντήσει. Ο Μπεν Χαναάν καλμάροντας κάπως κάθησε στην καρέκλα του, πήρε ένα φάκελλο και τον ξεφύλλισε.

— Έχω πετύχει βίζες για τετρακόσα παιδιά. Και βρήκαμε στη Δα­νία οικογένειες που προθυμοποιούνται να τα φιλοξενήσουν. Έχουμε οργανώ­σει ένα ειδικό τραίνο. Μπορώ να δώσω μια θέση σ' ένα απ' τα παιδιά σας...

— Μα... μα έχω τρία. . .

— Κ' εγώ έχω δέκα χιλιάδες. Αλλά δεν έχω βίζες. Δεν έχω κανένα μέσο για να βουλιάξω τον αγγλικό στόλο. Ύστερα απ' αυτή την εξήγηση, μπορώ να σας δώσω μια συμβουλή: στείλτε το μεγαλύτερο σας παιδί, αγόρι ή κορίτσι, που θα μπορεί καλύτερα να φροντίσει κάπως τον εαυτό του. Το τραίνο φεύγει από το Βερολίνο απόψε, από το σταθμό του Πότσδαμ.

Knut Hamsun

Ο Θόδωρος, ο Quisling κι ο Bardeche ή στιγμές απ' τη Νορβηγική ιστορία.....όπως και νάχει πάντως ΜΠΑΓΑΣΑΣ εγώ, θα προσθέσω τη ζωή και το έργο του Knut Hamsun, ενός συγγραφέα που παρέμεινε ως το τέλος πιστός στις ιδέες του, ενός συγγραφέα που -αν και σιγματίστηκε- η λογοτεχνική προσφορά του παραμένει μεγαλειώδης και αναγνωρισμένη. 

Πού τον θυμήθηκε επιτέλους, αυτός ο Θόδωρος τον Quisling; 

Εγώ τι θυμάμαι απ’ αυτόν;…..κυρίως τους θεατρινισμούς αυτού του αθεόφοβου του Τσόρτσιλ…..«…..μια αχρεία γενιά από Quislings - για να χρησιμοποιήσω τη λέξη, η οποία θα εκφράζει στο εξής την καταφρόνια της ανθρωπότητας - στρατολογήθηκαν για να κολακεύσουν με δουλοπρέπεια τον κατακτητή, για να συνεργαστούν με τα σχέδιά του και να επιβάλουν την εξουσία του στους συμπατριώτες τους, ενώ οι ίδιοι ταπεινώνονται με τη δουλικότητα τους»…..κραύγαζε δραματικά την άνοιξη του ’40 για να στιγματίσει τον Quisling και τους ομοίους του…..και είναι γεγονός σύντροφοι, ότι ο λόγος του «έπιασε»…..κι από τότε, το επίθετό αυτό αποτελεί συνώνυμο του προδότη στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου. (Διαβάστε περισσότερα)

ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΗΣ Falange Española y de las JONS.

Προς όλα τα μέλη της  Falange Española y de las JONS.

Αφού πράξαμε το καθήκον μας, συμβάλλοντας με τις δυνάμεις μας στην ήττα του αντιισπανικού κινήματος [1] είναι για μας υπόθεοις ζωής και θανάτου η διαφύλαξις με κάθε θυσία της αυτοτέλειας του ύφους και του δόγματος από επικίνδυνες παρερμηνείες.

Είναι εξ ίσου επείγον όλοι οι εγγεγραμμένοι στο κίνημα μας ν' αρχίσουν από τώρα, με ενθουσιασμό και προθυμία να διαδίδουν τις παρακάτω οδηγίες:

Ενάντια στη σύγχυση.

Η νίκη πάνω σ' ένα αυτονομιστικό κίνημα μπορεί να γέμιση με ιστορικό και Εθνικό περιεχόμενο μια περίοδο μισού αιώνος.

Γι αυτόν τον λόγο οι νικηταί πρέπει να μπορούν να αντιληφθούν και να κατανοήσουν το μη επιδεχόμενο σύγχυσι νόημα μιας Διαφορετικής Ισπανίας. Δεν έχουμε ελπίδες πως θα συμβή κάτι τέτοιο.

Το ανέμελο ύφος αυτού που κυβερνά, ο εγωιστικός, συντηρητικός και αντιηρωικός τόνος του συνασπισμού των κομμάτων πού σήμερα βρίσκον­ται στην εξουσία, δικαιολογούν την πρόβλεψι πως δεν θα ληφθή η παραμικρή μέριμνα.

 Η ημερομηνία 7  Οκτωβρίου που θα μπορούσε να σημάνη μια αφετηρία, θα καταλήξη να μπερδευτή μέσα στο συνονθύλευμα άλλων μετρίων ημερομηνιών (2).

Λαϊκοί, ρίζοσπάοται, δημοκρατικοί και αγροτικοί θα ψάξουν να βρουν τον τρόπο ώστε να μη βγη το παραμικρό ηρωικό δίδαγμα από τα γεγονότα που συνέβησαν.

Ο πλούτος του Ισπανικού αισθήματος, το νόημα της νίκης επί του αυτονομισμού , θα ξοδευθή στον ενθουσιασμό των «πατριωτικών συγκεν­τρώσεων», στιίς ευχαριστίες προς την κυβέρνησι και τις συμμαχίες των κονφορμιστών. Η νεολαία μας δεν θα συμμετάσχη σ' αυτές τις γελοίες παρελάσεις. Στην υπερήφανη απομόνωσι του χθες και του πάντα θα διατήρηση άθικτη την πνευματική αρετή της αναγεννήσεως για την στιγμή που θα φθάση στην τελική νίκη, δίχως μεσολαβήσεις και δίχως την συμμετοχή κανενός.

« Εναντίον της τάξεως». Προσοχή

 Από τα μέχρι τώρα γεγονότα βγαίνει το συμπέρασμα πως το πρώτο μέλημα όλων αυτών που παρουσιάζονται σαν δεξιοί, είναι η «αποκατάστασις της τάξεως». Μετά το τέλος της περιόδου του αγώνος, κανένα από τα μέλη μας δεν πρέπει να συμμερισθή ή να συμμετάσχη στην πραγματοποίησι τέτοιων προθέσεων.

Θέλομε και εμείς την τάξι. μια τάξι όμως ολότελα διαφορετική. Το ισχύον κοινωνικό καθεστώς, το μοναδικό ίσως πράγμα που κατόρθωσε να διασωθή από την επανάοτασι, μας φαίνεται, σε γενικές γραμμές, άχρηστο.

Ήμασταν αντίθετοι στην επανάστασι  εξ αιτίας όλων εκείνων των Μαρξιστικών και αντιισπανικών στοιχείων της' παρ όλα αυτά δεν παραγνωρίζομε το γεγονός ότι η απόγνωσι των συνδικαλιστικών και των αναρχικών σοσιαλιστικών μαζών έχει ένα βαθύ λόγο υπάρξεως' ένα λόγο πού εμείς συμμεριζόμαστε:

Κανένας δεν τρέφει μεγαλύτερο θυμό και αηδία απ' εμάς για αυτήν την συντηρητική κοινωνική τάξι που οδηγεί στην πείνα τεράστιες μάζες και που υπερασπίζεται την χρυσωμένη οκνηρία των λίγων.

Όλα τα μέλη μας πρέπει να καταστήσουν ξεκάθαρη την θέσι αυτή και να προσαρμόσουν την συμπεριφορά τους στον κανόνα αυτό: μετά την σιγή και του τελευταίου τυφεκίου της ανταρσίας, απαγορεύεται κατηγο­ρηματικά οποιαδήποτε συνεργασία με τα «στοιχεία τής τάξεως».

Κανένα μέλος της φάλαγγος δεν πρέπει να συμμετάσχη στις «ομάδες των πολιτών», στα «κομιτάτα συγκεντρώσεως» ή σ' ό,τιδήποτε άλλο παρόμοιου τύπου.

Ενάντια στους συμβιβασμούς

 Από τώρα προβλέπεται -και αυτό είναι ένα επιπλέον στοιχείο για την επερχόμενη σύγχυσι - πως τα επαναστατικά γεγονότα θα στερούνται κάποιου οριστικού επιλόγου.

Από τώρα άρχισαν οι προετοιμασίες για την ατιμωρησία των ηγετών της επαναστάσεως' το καταστατικό της Καταλονίας δεν πρόκειται να καταργηθή.

Παράλληλα, η κυβέρνησις προχωρώντας σ' αυτές τις διαπραγματεύ­σεις ελπίζει, χάρις στις μεσολαβήσεις του καθηγητού Μπεστέϊρο, να «δαμάση» τα συνδικάτα.

Κανένας από μας δεν πρέπει να θεωρηθή απών από την διαμαρτυρία μας γι' αυτά τα γεγονότα.

Απαιτούμε υποδειγματικές τιμωρίες για όλους τούς πραγματικούς πολιτικούς αρχηγούς του επαναστατικού κινήματος.

 Απαιτούμε την ολοκληρωτική αναίρεσι του Καταστατικού της Καταλο­νίας. Αντ' αυτοϋ θα εφαρμοσθούν, όπως στις άλλες περιοχές της Ισπανίας, αποκεντρωτικά μέτρα που θα είναι απαλλαγμένα από τα αυτονομιστικά σχέδια.

Τέλος, απαιτούμε πέρα από μια ολοκληρωμένη επανάοτασι στον κοινωνικό και οικονομικό τομέα, την κατάργησι όλων των μυστικών πόρων της U.G.T. και του Σοσιαλιστικού Κόμματος.

Ενάντια στην θυσία των  Ενόπλων Δυνάμεων

Με περισσότερη αφοσίωσι άπ' αυτήν που συναντάται στις δημόσιες τελετές για τον εορτασμό των επετείων, τις μέρες αυτές πρέπει να συμμερισθούμε τα υπερήφανα και σιωπηλά αισθήματα του Στρατού μας, του Ναυτικού μας, της Πολιτοφυλακής μας, της Φρουράς των Ασσάλτος, των Αστυνομικών μας, των δυνάμεων της τάξεως και της Ασφαλείας.

 Υπέμειναν τις συνέπειες μιας παράλογης πολιτικής που αφού πρώτα επέτρεψε την δημιουργία των ταραχών, στην συνέχεια φόρτωσε τις ευθύνες της στους βασανισμένους ώμους των  Ενόπλων Δυνάμεων.

Τις ήμερες αυτές οι Ένοπλες Δυνάμεις μας απέκτησαν το φωτοστέ­φανο των μαρτύρων.  Επιπλέον υπέμειναν το τρομερό θέαμα των παθών που είχαν υποστή  οι γυναίκες τους και  τα παιδιά τους. Αλλά παρ' όλα αυτά, ούτε ό τρόμος, ούτε ή αδυναμία, ούτε ή απειθαρχία μπόρεσαν νά βρουν ανάμεσα τους πρόσφορο έδαφος.

Οι στρατιωτικοί έχυσαν το αίμα τους για  χάρι της  Ισπανίας και για τα σφάλματα και τις προδοσίες άλλων.

Οι Ισπανικές Ένοπλες Δυνάμεις αξίζουν πολύ περισσότερο από υμνητικά λόγια και τελετές. Έχουν ανάγκη από δικαιοσύνη.

Τα στρατοδικεία όπως πάντα, βαραίνουν με την αυστηρότητα τους πάνω σ' όλους όσους ευρισκόμενοι μέσα στις στρατιωτικές γραμμές, υπεχώρησαν ή παρεδόθησαν Έτσι είναι το σωστό. Όμως δεν πρέπει να μείνουν ατιμώρητοι οι πραγματικοί ένοχοι, οι πολιτικοί εκείνοι που για να ικανοποιήσουν τις βρωμιές τους και να κερδίσουν προνόμια δεν δίστασαν να χύσουν ανεπανόρθωτα, ποτάμια με τόσο καλό  Ισπανικό αίμα.

Αυτές οι οδηγίες να διαβιβασθούν από τις τοπικές και επαρχιακές διοικήσεις της φάλαγγος και των JONS προς όλους τους εγγεγραμμέ­νους του κινήματος.

Οι αρχηγοί να κάνουν ένα αυστηρό έλεγχο για την πιστή εφαρμογή τους και να ανακοινώσουν στην Γενική Διεύθυνσι τα ονόματα των παραβατών -αν βεβαίως υπάρξουν- για την λήψι των αναγκαίων μέτρων.

Ζήτω η  Ισπανία

Μαδρίτη 13  Οκτωβρίου 1934

Ο αρχηγός Χοσέ  Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα

1. Εκμεταλλευόμενος την αδυναμία και την ανικανότητα της κυβερνή­σεως Lerroux ο Αυτονομιστής αρχηγός της Καταλονίας Companys  αφού κατοχύρωσε  το καθεστώς της «Γενικής Διοικήσεως» αξίωσε  τον πλήρη διαχωρισμό της επαρχίας αυτής  από το ισπανικό κράτος.

Στις 6   Οκτωβρίου οι Καταλανοί πιάνουν τα όπλα και κατεβαίνουν στους δρόμους. 24 ώρες αργότερα ο επαναστατικός πυρετός περνά στις Αστουρίες. Αυτή την φορά η κυβέρνησις είναι υποχρεωμένη νά απάντηση δυναμικά, ζητώντας την επέμβασι του στρατού. Η στάσις καταστέλλεται από δυνάμεις τακτικού στρατού και νεαρών Φαλαγγιτών.

2. Πράγματι στίς 7  Οκτωβρίου 1934, ο στρατός διατάσσεται να κατάπνιξη την ανταρσία των αυτονομιστικών κινημάτων στην Καταλονία και στις Αστουρίες. 

15Δεκεμβρίου 1955: Χαράλαμπος Μούσκος: Ο πρώτος νεκρός αγωνιστής της ΕΟΚΑ

Ο Χαράλαμπος Μούσκος γεννήθηκε στις 19 Μαΐου 1932 στην Παναγιά της Πάφου.  Εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ με την έναρξη του αγώνα τον Απρίλη του 1955. Η ομάδα του, με αρχηγό τον ίδιο, έλαβε ενεργό μέρος τη νύκτα της 1ης Απριλίου 1955 σε επίθεση στην Αρχιγραμματεία. Τρεις μήνες μετά συνελήφθη με άλλους, μετά από προδοσία, αφού βρέθηκαν στο σπίτι που νοίκιαζε όπλα και πυρομαχικά. Κατά τη δίκη του αθωώθηκε, γιατί το σπίτι ήταν ξεκλείδωτο και υπήρχε η δικαιολογία ότι μπορούσε να μπει μέσα όποιος ήθελε. Γνωρίζοντας όμως ο ήρωας ότι, με βάση το νόμο της 15ης Ιουλίου 1955 «περί προσωποκρατήσεως», μπορούσε να συλληφθεί και να κρατηθεί χωρίς να του προσαφθεί συγκεκριμένη κατηγορία, έφυγε τρέχοντας από το δικαστήριο, καταδιωκόμενος από αστυνομικούς. (Διαβάστε περισσότερα ) 

RAMIRO LEDESMA RAMOS ΙΙ

(Επιστροφή)
7. Falange Española y de las JONS.

Από τις δημοτικές εκλογές της 23ης Απριλίου μέχρι τις γενικές εκλογές της 19ης Νοεμβρίου 1933 η απόσταση ήταν πολύ μικρή για να σημειωθούν αξιόλογες αλλαγές, στις διαθέσεις των Iσπανών ψηφοφόρων. 

Για μια ακόμα φορά οι δυνάμεις της Αριστεράς νικήθηκαν. Έχοντας στη διάθεσή τους μόλις 100 Βουλευτές έναντι 205 της Δεξιάς και 165 του Κέντρου, υποχρεώθηκαν για δεύτερη φορά, να πληρώσουν πανάκριβα τα προηγούμενα λάθη τους. Στο στρατόπεδο των νικητών ο συνασπισμός CEDA [1] κατάφερε να κερδίσει 115 έδρες και στο Κάδιξ ο José Antonio Primo de Rivera , στηριζόμενος στις δικές του αποκλειστικά δυνάμεις κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής. Η Καινούρια Κυβέρνηση[2] δήλωσε σαν βασικό της στόχο να απαλλάξει τη χώρα από τις επαναστατικού τύπου υπερβολές, στη πράξη όμως αυτό που επιθυμούσε ήταν να καταστρέψει αδιάκριτα το έργο της προηγούμενης.... 

Ακόμα και σαν Βουλευτής ο José Antonio Primo de Rivera δεν έπαψε να αναζητά τρόπους προσέγγισης με όλες τις ιδεολογικά συγγενικές προς τη Φάλαγγα ομάδες. Ο διάλογος με τοJONS επαναλήφθηκε κάτω από καινούριες και φαινομενικά καλύτερες προϋποθέσεις. Καποιες προηγούμενες αγκυλώσεις ξεπεράστηκαν ή απλά έδωσαν τέτοια εντύπωση.. Στις αρχές Φεβρουαρίου του 1934 οι συνομιλίες έφτασαν μια ανάσα μακρυά από συμφωνία προγραμματικού τύπου. Το Εθνικό Συμβούλιο του JONS που συγκλίθηκε στη Μαδρίτη , έδωσε τη τελική έγκριση ύστερα από διαβουλεύσεις δύο ημερών. 

Μια ημέρα αργότερα, στις 13 Φεβρουαρίου οι δύο ηγετικές προσωπικότητες , των αντίστοιχων πολιτικών ομάδων, ο Ledesma Ramos και ο José Antonio Primo de Rivera έβαλαν τις υπογραφές τους στο τελικό πολιτικό κείμενο , γνωστό και σαν ενωτικό σύμφωνο. Με τον τρόπο αυτό η Falange Española και το JONS συγχωνεύτηκαν σε ένα καινούριο πολιτικό σχήμα με τίτλο: Falange Española y de las JONS. 

Το γεγονός αναγγέλθηκε επίσημα στις 4 Μαρτίου 1939 στη διάρκεια πολιτικής εκδήλωσης στο κατάμεστο θέατρο Calderon του Valladolid. 

Κεντρικός ομιλητής ο Βουλευτής  José Antonio Primo de Rivera  .[3] 

Η διεύθυνση του καινούριου αυτού πολιτικού σχήματος ανατέθηκε σε μια επιτροπή , μια junta de Mando Nacional. Την επιτροπή κλήθηκαν να στελεχώσουν οι : José Antonio Primo de Rivera, Ramiro Ledesma Ramos, Ruiz de Alda, Onésimo Redondo, Raimundo Fernández Cuesta και Rafael Sánchez Mazas. 

Το κίνημα αυτοχαρακτηρίσθηκε εθνικό-συνδικαλιστικό και διέθετε ένα πρόγραμμα επαναστατικό. Τα μέλη της ηγετικής ομάδας αδιαφορούσαν αν τα όποια κοινωνικό -ιδεολογικά χαρακτηριστικά του μπορούσαν να παραπέμψουν σε συνειρμούς για επιρροές φασιστικού ή Εθνικοσοσιαλιστικού τύπου .Το πρόγραμμα συνδύασε με τρόπο θαυμαστό το σεβασμό στις παραδοσιακές ιστορικές αξίες με τις δογματικές αρχές κύρια πάνω στα ζητήματα της κοινωνικής δικαιοσύνης .Έστρεψε τη πλάτη στον ίδιο βαθμό τόσο στο Καπιταλισμό όσο και στο Μαρξισμό, καυτηρίασε τις υπερβολές του ταξικού αγώνα και τη διαβρωτική του επίδραση πάνω στον κοινωνικό ιστό της χώρας. Στη θέση των απαρχαιωμένων δομών και λειτουργιών του Κράτους διακήρυξε μια επαναστατική κοινωνική πολιτική , που χαρακτηριζόταν από μια φιλοσοφία συντεχνιακού τύπου ,προέβλεπε τη κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής , το ξεπέρασμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μέσα από καινούργια σχήματα λαϊκής συμμετοχής (οργανική δημοκρατία) την Εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων οργανισμών κοινής ωφέλειας, τον επαναπροσδιορισμό της έννοιας της λεγομένης ατομικής περιουσίας και αυτή ακόμα την υπαγωγή των ατομικών συμφερόντων στο γενικότερο συμφέρον του Κράτους και του λαού.............. 

Τον Σεπτέμβριο η Διοικούσα επιτροπή ,παραχώρησε τα δικαιώματά της σε ένα σχήμα περισσότερο ευέλικτο, σε μια τριανδρία ( triunvirato) που αποτελείται από τους Ruiz de Alda,Primo de Rivera και Ledesma Ramos. Όπως θα δείξουν τα πράγματα ήταν το ενδιάμεσο στάδιο πριν το κίνημα περάσει κάτω από τον έλεγχο του ενός Ανδρός , του Ηγέτη , του Εθνικού Αρχηγού.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

7.1 Confederatión Espanola de Derechas Autónomas (CEDA) .Ιδρύθηκε από το José Maria Gil Robles στις 28 Φεβρουαρίου σαν αντίδραση στη πολιτική του Manuel Azaña και της Κυβέρνησης της Μαδρίτης. 

7.2 Οι εκλογές πράγματι διεξήχθησαν και είχαν ως αποτέλεσμα τον εκλογικό καταποντισμό των αριστερών δυνάμεων. Τα δύο σοσιαλιστικά κόμματα κατέλαβαν μόλις 68 έδρες στο κοινοβούλιο έναντι 221 του Κεντροδεξιού Κόμ­ματος και του Καθολικού Κόμματος. Ακόμα και οι βασιλόφρονες κατέλαβαν 35 έδρες και οι Καταλανοί 24. Η συγκεκριμένη βέβαια κατανομή των εδρών είχε να κάνει και με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο. Παρόλα αυτά η επικράτηση της δεξιάς ήταν αναμφισβήτητη.

Η νέα κυβέρνηση της δεξιάς είχε από την πρώτη στιγμή να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις των αναρχι­κών, οι οποίοι μάλιστα απείχαν από τις εκλογές. Και πάλι σημειώθηκαν σφοδρές συγκρούσεις με τον στρα­τό με πολλούς νεκρούς. Στο μεταξύ οι σοσιαλιστές διασπάστηκαν. Οι συντηρητικότεροι τάχθηκαν στο πλευρό του Πριέτο. Οι μαχητικότεροι τάχθηκαν υπέρ του Λάργκο Καμπαλλέρο. Άρχισαν μάλιστα να οργανώνουν και παραστρατιωτικές ομάδες. Κύριος φόβος των αριστερών ήταν η συμμετοχή στην κυβέρνηση του ηγέτη του μεγαλυτέρου εκείνη τη στιγμή κόμματος της καθολικής δεξιάς, του Χιλ Ρόμπλες. Αν ο Ρόμπλες αναλάμβανε έστω και χαρτοφυλάκιο, διακήρυσσαν, αυτοί θα κατέφευγαν στα όπλα. Ο Ρόμπλες ήταν φυσι­κά επηρεασμένος από τη ναζιστική Γερμανία. Αποστα­σιοποιήθηκε όμως από αυτήν λόγω της αθεΐας του καθεστώτος του Χίτλερ. Ο ίδιος ήταν βαθιά θρησκευόμενος. Το όνειρο του ήταν να μετατρέψει την Ισπανία σε μια χριστιανοδημοκρατική χώρα. Η απειλή της αριστεράς πάντως έπιασε τόπο και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Ζαμόρα ανέθεσε την εντολή σχηματι­σμού κυβέρνησης στον Λερούχ, τον αρχηγό του Κεντροδεξιού Κόμματος, αν και αυτό μειοψηφούσε σε έδρες έναντι του κόμματος του Ρόμπλες - 104 έδρες οι Κεντροδεξιοί, 117 το κόμμα του Ρόμπλες. .Ωστόσο η κυβέρνηση του Λερούχ πολιτεύθηκε εξίσου ασύνετα με την προηγούμενη σοσιαλιστική κυβέρνη­ση. Έσπευσε να καταργήσει όλες τις μεταρρυθμίσεις της προηγούμενης κυβέρνησης και έπληξε σκληρά ης αδύναμες οικονομικά ομάδες του πληθυσμού. Σε καμία περίπτωση δεν επέδειξε το πρόσωπο της λαϊ­κής δεξιάς που ευαγγελιζόταν πριν τις εκλογές. Μοιραία λοιπόν και η κυβέρνηση αυτή αναγκάστηκε να παραιτηθεί τον Οκτώβριο του 1934. Ο Ρόμπλες ζήτη­σε τότε από τον πρόεδρο της δημοκρατίας να του αναθέσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, εφό­σον το κόμμα του ήταν το πρώτο σε αριθμό εδρών στο κοινοβούλιο. Και πάλι όμως η αριστερά αντέδρασε και απείλησε ανοικτά ότι θα καταφύγει στα όπλα -πολλά μέλη αριστερών κομμάτων είχε ήδη εξοπλι­στεί. Ο πρόεδρος Ζαμόρα υποχώρησε και πάλι και ανέθεσε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης και πάλι στον Λερούχ. Το κόμμα όμως του Ρόμπλες θα συμμετείχε αυτή τη φορά στην κυβέρνηση και μέλη του θα αναλάμβαναν υπουργοί. Η αριστερά δεν δέχθηκε ούτε καν αυτόν τον συμβιβασμό.(Παντελής Καρύκας:Ισπανικός εμφύλιος Πόλεμος. Πολεμικές μονογραφίες 23)

7.3 .... Αν με πολλή δυσκολία και κάποιους κινδύνους, ξεχυθήκαμε στους κάμπους και στις πόλεις της Ισπανίας -και δεν είναι αυτό που ενδιαφέρει-για να κηρύξουμε αυτό τον καλό λόγο, το κάναμε -όπως άλλωστε σας είπαν όλοι οι σύντροφοι που μίλησαν πριν από μένα- διότι πλέον δεν έχουμε μια μόνον Ισπανία. Η Ισπανία αντιμετωπίζει τρεις διαφορετικού τύπου απειλές που και οι τρεις αποσκοπούν στον διαμελισμό της: οι προσπάθειες για τοπική αυτοδιάθεση, ο κομματικός αγώνας, η ταξική διαίρεση.

Το τοπικό αυτονομιστικό κίνημα, είναι ένα σημάδι εκφυλισμού πού εμφανίζεται αμέσως μόλις λησμονηθεί πως η πατρίδα δεν είναι το αντικείμενο που ο καθένας θα μπορούσε ενστικτωδώς να κατανοήσει στο πρωτόγονο στάδιο του αυθορμητισμού του, πως η Πατρίδα δεν είναι η γεύση του νερού αυτής της πηγής ή το χρώμα της γης κάτω απ' εκείνα τα δένδρα, αλλά πως είναι μια αποστολή στην Ιστορία, μια αποστολή σε παγκόσμιο επίπεδο..................

Όταν κατά παρόμοιο τρόπο, επιτυγχάνεται ο εκφυλισμός της παγκόσμιας αποστολής, τότε βρίσκουν πρόσφορο έδαφος οι αυτονομιστικές τάσεις κι ο κόσμος επιστρέφει στη γη του, στη δική του διάλεκτο, τη δική του μουσική, και τότε ξαναβάζει σε κίνδυνο αυτή την ένδοξη ενότητα της Ισπανίας των ένδοξων εποχών.................

Σαν να μην φθάνει αυτό είμαστε χωρισμένοι σε πολιτικά κόμματα. Τα κόμματα είναι γεμάτα από σκουπίδια. Όμως πέρα από τα σκουπίδια αυτά υπάρχει μια αίτια που από μόνη της είναι σε θέση να τα καταστήσει μισητά. 

Τα πολιτικά κόμματα γεννιούνται τη στιγμή ακριβώς που χάνεται η αίσθηση της αλήθειας, σύμφωνα με την οποία λαοί και άνθρωποι, έχουν μια αποστολή μέσα στην ίδια την ζωή. Πριν από την γέννηση των κομμάτων, οι λαοί και οι άνθρωποι αυτοί, γνώριζαν ότι πάνω απ' αυτούς υπήρχε μια αλήθεια σε αντίθεση με το απόλυτο ψέμα.

Όμως φθάνει μια στιγμή που στους ανθρώπους αυτούς λέγουν πως ούτε η αλήθεια ούτε το ψέμα μπορεί να υπάρξουν σαν απόλυτες αξίες και πως όλα μπορούν να συζητηθούν, πως όλα μπορούν να λυθούν με την ψηφοφορία, αποφασίζοντας με τον τρόπο αυτό για το αν η πατρίδα πρέπει να συνεχίσει τον δρόμο της ενωμένη ή να καταφύγει στην αυτοκτονία, αν υπάρχει ή όχι θεός.

Οι άνθρωποι διαιρούνται σε φατρίες, βρίζονται, μάχονται και τέλος μια Κυριακή τοποθετούν ένα κουτί πάνω σ' ένα τραπέζι και αρχίζουν να ρίχνουν μέσα, κομμάτια χαρτιού, τα οποία αποφασίζουν αν υπάρχει ή όχι θεός, αν ή Πατρίδα πρέπει να αυτοκτονήσει ή όχι.......

8. Η διαγραφή 

Τα Χριστούγεννα του 1934 η εικόνα που παρουσίαζε  το Κόμμα ήταν απογοητευτική. Το πολιτικό συμβούλιο που συνεδρίασε εκτάκτως  στη Μαδρίτη κατέγραψε  μια σειρά από προβλήματα που φάνταζαν αξεπέραστα. Χρήματα δεν υπήρχαν ούτε για τα στοιχειώδη,  τα γραφεία ξενοικιάζονταν, στη Κεντρική Διεύθυνση το ηλεκτρικό ήταν  κομμένο από καιρό και οι συνεδριάσεις γίνονταν με το φως των κεριών . Στη θέση των σπασμένων παραθύρων πύκνωσαν τα χάρτινα μπαλώματα που περιόριζαν κάπως το κρύο. Μπροστά από μια παλιά γραφομηχανή τα στελέχη που ήθελαν να γράψουν ένα άρθρο  ή ένα γράμμα περίμεναν  οπλισμένοι με υπομονή τη σειρά τους. 

Δίκαια ή άδικα όλη αυτή η κατάσταση χρεώθηκε  στο  jefe nacional. Ο κίνδυνος μήπως υπάρξει γενικευμένη αντίδραση οδήγησε σε εν θερμώ αποφάσεις. Οι φήμες που άρχισαν να διαρρέουν μιλούσαν  για σχέδιο ανατροπής του Αρχηγού. Οι  υποψίες έπεσαν στο  Ramiro Ledesma Ramos  και τους συνωμότες της Καφετέριας  Fuyma. Είναι αλήθεια ότι ο  Ramiro Ledesma Ramos   έχει μετανοιώσει για τη συνένωση του JONS με τη  Falange Española και προφανώς σχεδίαζε  να σώσει ότι είναι δυνατό να σωθεί. Από το σημείο αυτό μέχρι την ανατροπή του Αρχηγού η απόσταση είναι υπερβολικά μεγάλη.
Θεωρητικά η αφορμή δόθηκε από μια δήλωση η οποία δημοσιεύθηκε στις 14 Ιανουαρίου στη ρεπουμπλικανική εφημερίδα Heraldo de Madrid .Μέσα από τη δήλωση αυτή την οποία είχαν υπογράψει ο  Ramiro Ledesma Ramos, ο Redondo και ο  Sotomayor, εκφραζόταν «la necesidad de reorganizar las JONS fuera de la órbita de Falange Española y de la disciplina de su jefe, José A. Primo de Rivera».[1]
Αφού άφησε να περάσουν 24 ώρες στη διάρκεια των οποίων έγιναν αλλεπάλληλες συσκέψεις τη Κυριακή  16 Ιανουαρίου ο  Jose Antonio συγκάλεσε το Συμβούλιο με βασικό θέμα την αποπομπή από το Κόμμα των δύο από τους τρεις που είχαν υπογράψει τη δήλωση. Για την ώρα ο Redondo Onesimo παρέμενε στο απυρόβλητο γιατί όπως σωστά είχε διαβλέψει ο Jose Antonio το Valladolid θα προσδιόριζε την επιτυχία ή την αποτυχία του σχίσματος.[2]

Μετά τη διαγραφή του Ramiro Ledesma η πολιτική διεύθυνση του Συμβουλίου ανατέθηκε στο Ruiz del Alda του οποίου η εντιμότητα και η παντελής έλλειψη πολιτικών φιλοδοξιών ήταν σε όλους πολύ γνωστές . Την άδεια καρέκλα του  Ramiro Ledesma Ramos  στο Συμβούλιο κλήθηκε να καταλάβει με διαταγή του Εθνικού Αρχηγού ( jefe nacional ) ο Alejandro Salazar, καινούριος υπεύθυνος του SEU...............

Η τελευταία μάχη που θα εξασφάλιζε και τη νίκη, περνούσε μέσα από τις γραμμές του CONS όπου οι πιστοί στο Sotomayor αποτελούσαν την πλειοψηφία. Το πέρασμα του Σωματείου στον έλεγχο του Αρχηγού ήταν μια άμεση αναγκαιότητα. .
 Τη Δευτέρα 17 Ιανουαρίου ο  José Antonio Primo de Rivera   έκανε την εμφάνισή του με κάποιους από τους στενούς συνεργάτες του στα Κεντρικά Κομματικά γραφεία αποφασισμένος να ξεκαθαρίσει οριστικά τη κατάσταση. Αντί για στολή, φορούσε ένα κομψό ατσαλάκωτο γκρι κουστούμι , λευκό πουκάμισο και γραβάτα. Ειδοποιημένοι για την άφιξή του  ένα πυκνό πλήθος εργατών συγκεντρώθηκαν του έκλεισαν το δρόμο .Δεν έλειψαν οι εχθρικές χειρονομίες οι κραυγές και αυτές ακόμα οι απόπειρες χειροδικίες. Ρυθμικά οι συγκεντρωμένοι οπαδοί του Ledesma κραύγαζαν:«¡fuera de aquí los señoritos!»

Μια ακόμα  κρίσιμη στιγμή. Μπροστά σ' αυτό το πλήθος που προκαλούσε  ο  José Antonio Primo de Rivera  μίλησε ήρεμα κάνοντας έκκληση στη λογική: 

«Quizá salga muerto de este cuarto. Pero lo que es seguro es que antes de matarme habréis de oír a este señorito.»

Η διάσπαση τελικά αποφεύχθηκε και η συντριπτική πλειοψηφία  παρέμεινε στο πλευρό του  José Antonio .

Περίπου δύο εβδομάδες αργότερα σε μια επιστολή του στον Υπεύθυνο Πληροφοριών της Οργάνωσης, ο José Antonio διαβεβαίωσε ότι οι αποχωρήσεις των στελεχών από τις  τάξεις της Οργάνωσης , σε ολόκληρη την Ισπανία , δεν ξεπερνούσαν τις δύο δωδεκάδες.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

8.1  "η ανάγκη αναδιοργάνωσης του JONS έξω από τη τροχιά της Ισπανικής Φάλαγγας και τον έλεγχο του αρχηγού της, é José A. . Primo de Rivera."

8.2 Προς τη κατεύθυνση αυτή σημαντικός υπήρξε ο ρόλος που διαδραμάτισαν οι José Miguel Guitarte και ο Alejandro Salazar. Μεγάλη επιρροή επίσης,άσκησαν στο Onesimo Redondo κύκλοι Ιησουιτών .

9.Μια νέα αρχή. 

Μετά την επίσημη διαγραφή του από το Κίνημα, στις 14 Ιανουαρίου 1935, ο Ledesma Ramos δεν άφησε το χρόνο να περάσει. Στο μυαλό του είχε ωριμάσει η ιδέα να γυρίσει σελίδα και να ξεκινήσει από την αρχή μια καινούρια προσπάθεια . Εγχείρημα δύσκολο που το οδηγούσε το πείσμα και όχι η λογική. Πρώτα από όλα έπρεπε να ξαναστήσει σε καινούριες βάσεις τις δομές του JONS και να το στελεχώσει με τους έμπειρους συντρόφους που ήθελαν να τον ακολουθήσουν. Στο κάλεσμά του όμως πολύ λίγοι έδωσαν το παρόν. Με μεγάλες δυσκολίες κατάφερε να εκδώσει ένα εβδομαδιαίο θεωρητικά περιοδικό το οποίο ονόμασε La patria libre.[1] Δεν έπαψε να κατηγορεί μέσα από τις σελίδες του το Χοσέ Αντόνιο και την ίδια την οργάνωση της Φάλαγγας ότι ήσαν υπόλογοι γιατί είχαν προδώσει συνειδητά τα ιδανικά της κοινωνικής επανάστασης. Ο διανοούμενος στη περίπτωση αυτή δεν μπόρεσε να αντιληφθεί ότι η στείρα πολεμική με τους παλιούς συντρόφους όχι μόνο δεν οδηγούσε πουθενά αλλά πρακτικά περιθωριοποιούσε τόσο τον εαυτό του όσο και τη προσπάθεια που είχε αναλάβει.
Σταδιακά ο Πολιτικός άρχισε να επισκιάζεται από το Διανοούμενο. Ο Ledesma Ramos ένοιωσε ότι είχε ακόμα να πει πάρα πολλά . Ξεκίνησε να γράφει και να καταγράφει . Άρχισε να συντάσσει το περίφημο Discurso a las Juventudes de Espãna (Ομιλία προς τη νεολαία της Ισπανίας ), μια αυθεντική σύνοψη της επαναστατικής και ριζοσπαστικής ιδεολογίας του καιρού του. Κατάφερε να ΤΟ τελειώσει σχετικά γρήγορα και το βιβλίο εκδόθηκε μέσα στο Μάιο.Συνέχισε να γράφει ασταμάτητα . Έξι μήνες αργότερα ολοκλήρωσε το Φασισμός στην Ισπανία (οι ρίζες,η ανάπτυξη και οι εκπρόσωποί του) αλλά αυτή τη φορά το υπέγραψε με το ψευδώνυμο Robert Lanza, ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσε παλιά στο περιοδικό του JONS .
Μέσα από αυτό το δεύτερο βιβλίο επιχείρησε μια βαθιά ανάλυση των ισπανικών φασιστικών κομμάτων και ανέδειξε τις τροχιές τους (της ομάδας του, της La conquista del Estado, της Falange, και του JONS). Η μελέτη αυτή απετέλεσε το καλύτερο οδηγό για τη κατανόηση της αποτυχίας και επί πλέον βοήθησε να αναλυθούν όλες εκείνες οι αιτίες που τροχοπέδησαν κάθε προσπάθεια επιβολής φασιστικού τύπου προσανατολισμού, στην Ισπανία. Ο ίδιος ο Φασισμός ,πάντα κατά την άποψή του, απογυμνωμένος από τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά δεν ήταν τίποτα περισσότερο από τις επιπτώσεις του φόβου της μεσαίας τάξης μπροστά στη κοινωνία της μάζας έτσι όπως εκδηλώθηκε δυναμικά στη διάρκεια της μεταπολεμικής κρίσης.
Η πρότασή που κατέθεσε για το ξεπέρασμα της κρίσης σε κάποια σημεία της ήταν αμφιλεγόμενη . Αν η σύγχρονη κοινωνία δεν θα κατάφερνε τελικά να προσανατολιστεί προς ένα μονοκομματικό καθεστώς, αριστοκρατικού τύπου, τότε τη πρωτοβουλία θα έπρεπε να αναλάβουν οι εργάτες οι οποίοι επιπλέον θα είχαν την αποστολή να προστατέψουν και να διασφαλίσουν τόσο την επανάσταση τους όσο και τα επιτεύγματα που θα προέκυπταν από αυτή. .................
Το βιβλίο έκλεινε με τα παρακάτω λόγια του συγγραφέα που αποτελούν και ένα είδος αυτοκριτικής.
«A Ramiro Ledesma y a sus camaradas les viene mejor la camisa roja de Garibaldi que la camisa negra de Mussolini.»[2]

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

9.1 La Patria Libre, είχε μικρή διάρκεια ζωής μόλις ένα μήνα και μισό.Στο διάστημα αυτό εκδόθηκαν 7 τεύχη. Τα κείμενα στη συντριπτική τους πλειοψηφία  είχαν γραφεί από το Ramiro Ledesma. 

9.2 "Στο Ramiro Ledesma και τους συντρόφους του ταιριάζει καλύτερα το κόκκινο πουκάμισο του Garibaldi παρά το μαύρο πουκάμισο του Mussolini.."

12.Το τέλος. 

Ο κύκλος έμοιαζε να κλείνει. Ο διανοούμενος και φιλόσοφος κυριάρχησαν και πάλι στη ψυχή και στο πνεύμα ενός άνδρα που παρέμεινε παρόλα αυτά ένας ονειροπόλος επαναστάτης . Μόλις έμαθε ότι κρατούσαν το José Antonio Primo de Rivera στις φυλακές της Μαδρίτης , δίχως να το σκεφτεί δεύτερη φορά , αποφάσισε να τον συναντήσει αδιαφορώντας για τη προσωπική του ασφάλεια.[1] Τι μπορεί να συζήτησαν οι δύο άνδρες εκείνη τη Μαγιάτικη ημέρα του 1936 στη διάρκεια ενός συντομότατου επισκεπτηρίου είναι εύκολο να υποθέσει κανείς. Ασφαλώς το παρελθόν δεν ήταν πλέον εμπόδιο να δουν ξεκάθαρα τώρα οι δύο άνδρες ,όλα όσα είχαν παραγνωρίσει  και παρερμηνεύσει κάποιους μήνες πριν. Σε εκείνη ακριβώς τη περίσταση, λέγεται ότι ο José Antonio Primo de Rivera θέλησε να παραδώσει την ηγεσία της Φάλαγγας στα χέρια του παλιού του συντρόφου. Ο Ramiro Ledesma Ramos αρνήθηκε. Πως θα μπορούσε να συμπεριφερθεί διαφορετικά;….. 

Ακολουθώντας  τη μοναχική του πορεία επιχείρησε,  στις αρχές Ιουλίου,  μια καινούρια εκδοτική περιπέτεια. Είδε το φως ένα ακόμα περιοδικό με το χαρακτηριστικό τίτλο Nuestra Revoluciòn (Η δική μας Επανάσταση). Το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε στις αρχές Ιουλίου 1936, μια εβδομάδα περίπου πριν από την έναρξη του εμφυλίου. Δεύτερο τεύχος δεν βγήκε ποτέ. 

Τον συνέλαβαν, πραγματικά κατά τύχη, λίγο μετά τη στρατιωτική εξέγερση. Τα χρόνια του αγώνα είχαν χαραχθεί πάνω του και εξωτερικά θύμιζε ελάχιστα το παλιό διανοούμενο , τον εύθυμο και ατρόμητο καβαλάρη της θρυλικής θορυβώδους μοτοσυκλέτας του .Τον μετέφεραν στις φυλακές της Μαδρίτης και εκεί όταν βεβαιώθηκαν για τη ταυτότητά του , διέταξαν να μη του δώσουν ούτε ένα βιβλίο , ούτε ένα χαρτί, ούτε ένα μολύβι . Για να έχει μια κάποια στοιχειώδη επικοινωνία με τον έξω κόσμο μυήθηκε γρήγορα στο παμπάλαιο αλλά τόσο αποτελεσματικό κώδικα επικοινωνίας των κρατουμένων. Έτσι κατάφερε να πληροφορηθεί ανάμεσα στα άλλα , το τιμημένο θάνατο του συντρόφου του Onésimo Redondo [2] και τη μεταφορά του Χοσέ Αντόνιο στις φυλακές του Αλικάντε. 

Ο Θάνατος του Ramiro Ledesma Ramos  αποφασίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Στις 29 Οκτωβρίου οδηγήθηκε για εκτέλεση στο νεκροταφείο του Aravaca . Σύντροφός στου στο οδοιπορικό του θανάτου ο πολιτικός και συγγραφέας Ramiro de Maeztu.[3] 

Κυκλοφόρησαν διάφορες ιστορίες σχετικά με το θάνατό του , και όλες επιχείρησαν να υπογραμμίσουν το θάρρος του μπροστά στο θάνατο [4] . Υπάρχει η μαρτυρία ότι όταν ο δάσκαλός του Ortega y Gasset πληροφορήθηκε την εκτέλεση του αγαπημένου του μαθητή, αναφώνησε ταραγμένος: Δεν σκότωσαν τον άνθρωπο , σκότωσαν την ιδέα! [5]

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

12.1 

12.2 Ο Onesimo Redondo(1905-1936) σκοτώθηκε πολεμώντας στο μέτωπο της Μαδρίτης. Κατά μία άλλη εκδοχή σκοτώθηκε σε ενέδρα του εχθρού.

12.3 Βουλευτής του Κόμματος της Ισπανικής Ανανέωσης (Μοναρχικός) Λέγεται ότι τη στιγμή της εκτέλεσης πρόφτασε να πει στους άνδρες του εκτελεστικού αποσπάσματος : "Εσείς δεν γνωρίζεται το λόγο για τον οποίο με σκοτώνετε αλλά εγώ τον γνωρίζω' για να γίνουν τα παιδιά σας καλύτερα από σας."

12.4 Μια ενδιαφέρουσα μαρτυρία σχετικά με το τέλος του είναι και η ακόλουθη:

"Έφθασε η 28η Οκτωβρίου. Ο Ramiro είπε:" Νοιώθω ότι σήμερα θα με εκτελέσουν." Προαίσθημα ; 

Την νύχτα, όταν είχε ήδη ξαπλώσει στο πάτωμα για να κοιμηθεί , έφτασαν οι πολιτοφύλακες με ένα κατάλογο .Περιείχε 32 ονόματα κρατουμένων, που έπρεπε να μεταφερθούν στις φυλακές Chinchilla , πρόσχημα για να κρύψουν την αλήθεια.

-Δεκατέσσερα.Ramiro Ledesma!

Οι ελάχιστες ελπίδες εξανεμίστηκαν κι αυτές ολοκληρωτικά. Μαζί με το Ledesma καλούν το Ramiro Maeztu. Ο δημιουργός του Hispanidad πεθαίνει σαν θεματοφύλακας των Ισπανικών αξιών. Δεν υπάρχει τρόπος καλύτερος.Ο Ramiro βγαίνει με τη σειρά του, δεν έχει κανένα νόημα πλέον να κρατά τη ταυτότητα του Roberto Lanzas ,στα μισά του δρόμου θέλει να επιστρέψει για να πάρει το σακάκι του .Δεν του το επιτρέπουν. Στη γραμμή έχει για τελευταία φορά την ευκαιρία να μιλήσει με το Maeztu , σε μια προσπάθεια να στηρίξει ο ένας τον άλλο για να παραμείνουν δυνατοί. Ο Ramiro βλέπει το τέλος ... Επιθυμεί να τελειώσουν όλα όσο γίνεται πιο γρήγορα. αλλά δεν θέλει να δείχνει αυτό που αισθάνεται, δεν θέλει να πεθάνει στο σημείο που αυτοί έχουν ορίσει...

Είχε μπει ήδη η 29η Οκτωβρίου, είχε ήδη φτάσει η ώρα του θανάτου. Οπλισμένοι πολιτοφύλακες στα πλευρά του τον οδήγησαν προς το φορτηγό που θα τον μετέφερε.

Ξαφνικά ορμά πάνω σε ένα πολιτοφύλακα και προσπαθεί να του αρπάξει το ντουφέκι.

-Θα πεθάνω όπου θέλω εγώ και όχι εσείς .

Και πέφτει.Η σφαίρα από το όπλο ενός άλλου στρατιωτικού ανακόπτει την έκρηξη της οργής του,,,.. 

Δεν χρειάστηκε να τον αποτελειώσουν , κυλούσε ήδη το αίμα από το κεφάλι του, δεν γινόταν τίποτα. Όλα είχαν τελειώσει. Τον σήκωσαν και τον μετέφεραν με τους άλλους 31 στο νεκροταφείο όπου έγινε η εκτέλεση...... 

12.5 Erik Norling Από το πρόλογο του στο:Η σφραγίδα του Θανάτου.

                                                                         

RAMIRO LEDESMA RAMOS I

1905-2005
100 χρόνια από τη γέννηση
του Ramiro Ledesma Ramos

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1. Τα χρόνια της νεότητας. 

Σε ηλικία 15 ετών

Ο Ramiro LedesmaRamos γεννήθηκε στο χωριό Alfarz de Sayago της επαρχίαςZamora [1] στις 23 Μαΐου 1905. Ο πατέρας του ήταν ο δάσκαλος του χωριού και όσοι τον γνώρισαν ομολογούν ότι διέθετε με αξιοθαύμαστη πνευματική καλλιέργεια. Παλαιών παραδοσιακών αντιλήψεων, φρόντισε να δώσει στο γιο του μια ανατροφή αυστηρή όπου οι βασικές αξίες της ζωής επικεντρώνονταν σε ιδέες όπως, η διαφύλαξη της τιμής , το πνεύμα της θυσίας για οτιδήποτε το ανώτερο και ευγενικό, ο τιμημένος θάνατος. 

Από τα πρώτα χρόνια της ζωής του ο μικρός Ramiro εκδήλωσε μια ασυνήθιστη έφεση για τη μελέτη. Διάβαζε η ξεφύλλιζε οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια του σε έντυπη μορφή και στα δεκατέσσερα χρόνια του (1919) ασχολήθηκε , με σχετική μάλιστα επιτυχία σαν αρθρογράφος στην επαρχιακή εφημερίδα. Οι πληροφορίες σχετικά με τα πρώτα του παιδικά χρόνια είναι ελάχιστες και σε μεγάλο βαθμό αντικρουόμενες. Κατά μία εκδοχή σε ηλικία μόλις 16 χρόνων για λόγους καθαρά βιοποριστικούς αποφάσισε να εγκαταλείψει το οικογενειακό περιβάλλον και να αναζητήσει τη τύχη του στη Πρωτεύουσα.[2] Κατά μία άλλη εκδοχή κλήθηκε να καλύψει μια κενή θέση υπαλλήλου στα Ταχυδρομεία της Πρωτεύουσας. Όπως και να έχει το θέμα η δουλειά του προσέφερε ένα μικρό μισθό με τον οποίο κατάφερε να επιβιώνει. Πολύ σύντομα ο έφηβος πια Ramiro ανακάλυψε ότι η επιβίωση στη σύγχρονη Ισπανία ήταν ένας αγώνας πολύ δύσκολος, που γινόταν δυσκολότερος δίχως κάποια υποστήριξη , δίχως κάποια οικονομική άνεση ,δίχως ένα γνωστό όνομα με ή δίχως τίτλο ευγενείας. Κλεισμένος στο μικρόκοσμό του, στο δωμάτιο κάποιας πανσιόν, περνούσε τον ελεύθερο χρόνο του διαβάζοντας και μελετώντας. Δεν φαίνεται να τον ικανοποιούσε ιδιαίτερα η εργασία γραφείου, έκανε σχέδια για το μέλλον και στο μεταξύ αποτύπωνε στο χαρτί τα πρώτα του λογοτεχνικά κείμενα.
Με τη βοήθεια Ernesto Gimenez Caballero [3] και του εξαδέλφου του César Arconeda [4] ήρθε σε επαφή με τη Gaceta Literaria [5], και εκδήλωσε ,σχεδόν από την αρχή, σοβαρό ενδιαφέρον για τη γαλλική πρώτα για τη γερμανική αμέσως μετά, φιλοσοφία. Ονόματα όπως εκείνα των Nietzsche, Bergson, Kierkegaard, Ottogaard, Hegel, Heidegger, Fichte τον είχαν συναρπάσει.
Αν και αγνοούσε τη γερμανική γλώσσα, δεν παραιτήθηκε από την ιδέα να μελετήσει τους Γερμανούς φιλοσόφους. Αποφάσισε, ότι οι ίδιοι οι φιλόσοφοι που τόσο θαύμαζε μπορούσαν να του μάθουν τη γλώσσα τους μέσα από τα ίδια τους τα έργα.[6] Η επίδραση που οι Γερμανοί συγγραφείς και η γερμανική κουλτούρα γενικότερα άσκησαν πάνω στο νεαρό Ramiro υπήρξε εμφανέστατη στο λογοτεχνικό του έργο και σημάδεψε βαθύτατα τη πολιτική του σκέψη. Δεν έπαψε ποτέ να θαυμάζει το Nietzsche ,ενστερνίστηκε την ιδέα του υπερανθρώπου, που δεν ήταν τίποτα άλλο από την εμφάνιση του καινούριου ανθρώπου, ενός ανθρώπου ελεύθερου και δυνατού , που ήταν αφέντης και κύριος του εαυτού του , που μπορούσε να αποφασίσει ελεύθερα τόσο για τη ζωή όσο και για το θάνατό του. Ασφαλώς ένοιωσε από την αρχή μεγάλη συμπάθεια για το πρωτοφανέρωτο Εθνικοσοσιαλιστικό πείραμα όπως αυτό εκδηλώθηκε αρχικά, με τις όποιες δυσκολίες του, στη Γερμανία. Καθώς περνούσε ο καιρός το κριτικό του πνεύμα άρχισε να απορρίπτει σιγά σιγά τόσο το σύγχρονο ποζιτιβισμό[7] όσο και ρασιοναλισμό [8] . Ακόμα και αυτή η Ισπανική Παράδοση είχε πάψει πια να τον εκφράζει .
Εκείνη την εποχή η Ισπανία περνούσε μια βαθιά πολιτικό-κοινωνική κρίση [9] . Η κρίση εκείνη του 1917-22 έμοιαζε σε αρκετά μεγάλο βαθμό με την Ιταλική κρίση του 1917 -22 . Όμως οι λύσεις που δόθηκαν στο πρόβλημα στάθηκαν τελείως διαφορετικές.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1.1 Σήμερα ένα μικρό χωριό με περίπου 200 κατοίκους.
1.2 Μόλις στα δεκάξι του μετακομίζει στη Μαδρίτη όπου εργάζεται σαν υπάλληλος των Ταχυδρομείων ....... Η κοινωνική του μικροαστική προέλευση , θα τον σημαδεύσει για πάντα ' νοιώθει να είναι μακρυά από τους κοινωνικούς αγώνες στη διάρκεια της δεκαετίας του 20.(Από την εισαγωγή του Erik Norling¨στη δεύτερη έκδοση του βιβλίου του Ramiro Ledesma Ramos με τίτλο :Η σφραγίδα του θανάτου.
1.3 Ernesto Giménez Caballero (1899-1988) Ισπανός συγγραφέας,σκηνοθέτης και διπλωμάτης
1.4
1.5 La Gaceta Literaria, ibérica - americana - internacional. Δεκαπενθήμερο περιοδικό που εκδιδόταν στηΜαδρίτη ανάμεσα στα 1927 και τα 1932 Σύμφωνα μ τον εμπνευστή και Διευθυντή της Ernesto Giménez Caballero" «La Gaceta fue la precursora del Vanguardismo en la Literatura, Arte y Política."
1.6 Η επάρκειά του στη γλώσσα του Γκαίτε , θα φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που θα μεταφράσει στα ισπανικά διάφορα φιλοσοφικά έργα που θα εκδοθούν στη Μαδρίτη . (Erik Norling)
1.7 Ποζιτιβισμός: Φιλοσοφικό κίνημα εμπνευσμένο από ορισμένες βασικές ιδέες σχετικά με την υπερεκτίμηση της προόδου και της επιστημονικής μεθόδου που γεννήθηκε στη Γαλλία.
1.8 razionalismo: (από το λατινικό όρο ratio, «λογική») Φιλοσοφικό ρεύμα βασιζόμενο στο αξίωμα ότι η ανθρώπινη λογική μπορεί πρωταρχικά να είναι η πηγή κάθε γνώσης.
1.9 H Ισπανία-όπως η Ουγγαρία και η Ρουμανία ήταν μια χώρα πολύ υπανάπτυκτη ,με μια βιομηχανία σχετικά μέτρια, με χωρικούς , και ένα άλυτο αγροτικό πρόβλημα, απέραντες εκτάσεις γης ανήκαν στην Εκκλησία και στους Ευγενείς. Αλλά, σε αντίθεση με τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης η Ισπανία είχε ένα ισχυρό εργατικό κίνημα- αλλά βαθύτατα διαιρεμένο- και βασανιζόταν από πολλές βίαιες συγκρούσεις ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά, ανάμεσα σε ρεπουμπλικάνους και μοναρχικούς. Η ισχυρότερη οργάνωση της αριστεράς ήταν εκείνη των συνδικαλιστών ή των αναρχοσυνδικαλιστών, που κυριαρχούσαν στο συνδικαλιστικό κίνημα αλλά που βρίσκονταν μακρυά από τη πολιτική δράση και δεν συμμετείχαν στις εκλογές.(Carsten:The rise of Fascism)

2. Ο διανοούμενος.

Το Σεπτέμβριο του 1923 όταν η κρίση στην Ισπανία πήρε εκρηκτικές διαστάσεις  ο  στρατός με επικεφαλής  το Γενικό Διοικητή της Καταλονίας στρατηγό   Μιγκουέλ Πριμο Ντε Ριβέρα ανέλαβε να σώσει τη χώρα. [1] Ο στρατηγός διακήρυξε  από τη πρώτη στιγμή, ότι ο βασικός του σκοπός του είναι να απαλλάξει την Ισπανία  "από τους επαγγελματίες πολιτικάντηδες από τους ανθρώπους ....υπεύθυνους για τη περίοδο της κακοτυχίας  και της διαφθοράς που ξεκίνησε στα 1898" .  Στα χρόνια που ακολούθησαν ,στη διάρκεια των οποίων η στρατιωτική επανάσταση στο έλεος των δυνάμεων του πλούτου και της συντήρησης έχασε σταδιακά τη δύναμη και την αξιοπιστία της,  ο έφηβος ακόμα  Ramiro με βλέμμα κριτικό, επιχείρησε να αποκωδικοποιήσει τις μικρές καθημερινές αλήθειες που τον περιέβαλαν .Είχε πια ξεθαρρέψει μέσα του ο λογοτέχνης και η πένα έτρεχε πάνω στο χαρτί με μεγαλύτερη ταχύτητα και πάνω από όλα, με μεγαλύτερη σιγουριά. Ανάμεσα στα 1923-1925   είδαν το φως  μια σειρά από κείμενα που όχι μόνο έμοιαζαν αλλά και ήταν,  βαθιά επηρεασμένα από τις παράλληλες φιλοσοφικές του μελέτες και αναζητήσεις. Ανάμεσά τους το  El vacio (Το κενό), το El joven suicida (Ο νεαρός αυτόχειρας ) και το  El fracaso de Eva (Η αποτυχία της Εύας) . Πρόκειται δυστυχώς για έργα καταδικασμένα να μείνουν για πολύ καιρό στο συρτάρι. Περισσότερο τυχερό στάθηκε ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα που γράφτηκε  στα 1924 με τον εντυπωσιακό τίτλο El Sello de la muerte  (Η σφραγίδα του θανάτου) [2] ,  όχι τόσο χάρη στο ένστικτο των υπευθύνων του εκδοτικού οίκου Reus της  Madrid, όσο χάρη στη γενναιοδωρία ενός θείου που προσφέρθηκε  να καλύψει τα έξοδα της έκδοσης.Στα 1925 χρονιά που η δικτατορία του Πρίμο ντε Ριβέρα προσπάθησε πέφτοντας στο άλλο άκρο, να  μεταμορφωθεί σε πολιτικό κόμμα [3], ο Ramiro Ledesma Ramos ολοκλήρωσε το  El Quijote y nuestro tiempo (Ο Κιχώτης και ο καιρός μας), εμφανέστατη προσφορά χρέους  στο γέρο δάσκαλο της Salamanca, τον Unamuno [4] . Στα 1926, γράφτηκε  στη Φιλοσοφική Σχολή του  Πανεπιστημίου  της  Mαδρίτης.  Στα 21 μόλις χρόνια του, ήταν  μια πολλά υποσχόμενη διάνοια που προκαλούσε ζήλια και θαυμασμό μαζί.  Έγραφε πλέον στα έγκυρα επιστημονικά και λογοτεχνικά περιοδικά και σ΄αυτή ακόμα τη ‘’Revista de Occidente’’ που είχε ιδρύσει ο μεγάλος φιλόσοφος Ortega y Gasset . Ο Ortega Y Gasset είχε τη φήμη ενός φιλελεύθερου συντηρητικού που αναγνώρισε αμέσως την αξία του νεαρού φοιτητή . Προσφέρθηκε πέρα από δάσκαλός του να γίνει ο οδηγός που θα τον μυούσε στο σύνθετο κόσμο της γερμανικής φιλοσοφίας. Υπό την επίβλεψη του μεγάλου ακαδημαϊκού δασκάλου o Ledesma Ramos άρχισε να μελετά τώρα με κριτικό πνεύμα, τους Ottogaard, Hegel, Scheler, Meyerson, Richert, Hartmann, Heidegger, Fichte, και άλλους. Είναι πια τακτικός συνεργάτης τόσο της  Gaceta Literaria όσο και της περισσότερο έγκυρης   Revista de Occidente .   Παράλληλα μεταφράζει και κάνει γνωστούς στην Ισπανία συγγραφείς όπως ο Einstein, ο Heidegger, ο Scheler. Ο κατάλογος των έργων που δημοσιεύτηκαν ανάμεσα στο 1928 και 1930 , από τη γραφίδα ενός  υπαλλήλου των ταχυδρομείων  είναι αρκετά μεγάλη για να εντυπωσιάσει πέρα από τους αδαείς  και τους ανθρώπους του πνεύματος [5]. Στο μεταξύ η επανάσταση του στρατού οδηγείται σε πλήρη χρεοκοπία και στις  αρχές του 1930  ο Στρατηγός Ντε Ριβέρα υποχρεώνεται να παραιτηθεί. Το 1931 είναι μια αποφασιστική χρονιά στη ζωή της Ισπανίας. Ύστερα από μια  συγκεχυμένη κατάσταση ημιδικτατορίας , οι δημοτικές εκλογές της 12ης Απριλίου (1931)  δίνουν τη νίκη στους  ρεπουμπλικανούς, οι οποίοι  κυριαρχούν πλέον  στις μεγαλύτερες ισπανικές πόλεις. Μόλις 15 μηνών μετά τη αποπομπή του  Ντε Ριβέρα , ο Βασιλιάς υποχρεώθηκε και αυτός σε παραίτηση. Η Ισπανία  που κοιμήθηκε στις 14 Απριλίου με Μοναρχία ξύπνησε την επομένη  με Δημοκρατία.

 ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 

2.1 ...στα 1923  ο Αλφόνσος ΧΙΙΙ διαλύει τα νομοθετικά σώματα . Καλεί ένα πολιτικάντη αξιωματικό, παλιό Γερουσιαστή , τον στρατηγό Μιγκέλ Πρίμο Ντε Ριβέρα.Του εμπιστεύεται την προεδρία του υπουργικού συμβουλίου, με εξουσίες που ξεπερνούν τα συνταγματικά πλαίσια.Πρόκειται για μια ημιδικτατορία, περισσότερο θορυβώδη παρά κακή . Ζορζ Ρου: Ο Ισπανικός εμφύλιος πόλεμος.

2.2 Έχει εκφραστεί επανειλημμένα η άποψη ότι το μυθιστόρημα αυτό έχει αρκετά σημάδια  επιρροής που είχε αρχίσει να ασκεί στη σκέψη του  ο Ουναμούνο ........

2.3

2.4

2.5

3. Ο Πολιτικός.

Το 1931 στάθηκε για το Ramiro Ledesma Ramos η αποφασιστικότερη χρονιά της ζωής του . Μόλις 25 χρόνων πτυχιούχος της Φιλοσοφικής είχε μπροστά του μια λαμπρή ακαδημαϊκή καριέρα και ένα εξ ίσου λαμπρό μέλλον. Και όμως την Άνοιξη εκείνης της χρονιάς ,κάτω από συνθήκες που μπορούμε αμυδρά να προσεγγίσουμε αλλά είναι δύσκολο να κατανοήσουμε, έστρεψε τις πλάτες στο λαμπερό κόσμο που ανοιγόταν μπροστά του , και αποφάσισε να ασχοληθεί με τη πολιτική. Και σε όσους φωναχτά ή εξέφρασαν την απορία πώς ο λαμπρός πανεπιστημιακός θυσίαζε τα πάντα για ένα αβέβαιο μέλλον, όπως εκείνο της πολιτικής, εκείνος είχε έτοιμη την απάντηση στα πλαίσια μιας γενικότερης φιλοσοφικής αλήθειας που από καιρό είχε κάνει κτήμα του . "Toda novedad auténtica está condenada por radical designio, a no ser comprendida. Es el caso de las juventudes cuando acometen la creación de nuevos estilos de vitalidad.»[1]

…………………………………………………………………..

Βαθύτατα επηρεασμένος από τις ιδέες του δασκάλου του Ortega y Gasset ,του θεωρητικού της "ασπόνδυλης Ισπανίας", ο Ramiro Ledesma Ramos ανέκαθεν έτρεφε εμπιστοσύνη στις νικηφόρες δυνάμεις που πάντα βρίσκονταν κρυμμένες μέσα στις αξιοκρατικού τύπου κοινωνίες. Αριστοκράτης του πνεύματος υποστήριξε την ανάγκη σταθερού διαχωρισμού του ανθού της διανόησης από τις ιδιοτροπίες της μάζας και της ιδιόρρυθμης λογικής της. Σαν συνειδητός Αντιμαρξιστής και φανατικός πολέμιος του αστικού κοινοβουλευτισμού είχε κάθε λόγο να απορρίψει τη σύγχρονη κοινωνία σε επίπεδο αξιών. Τα υπάρχοντα πολιτικά σχήματα δεν το συγκινούσαν γιατί απλά δεν είχαν τη θέληση ούτε να αντικρίσουν κατάματα τη φύση των προβλημάτων ούτε φυσικά διέθεταν την ικανότητα και τη δύναμη να τα λύσουν.

Η λύση γι αυτόν ,η μοναδική αποτελεσματική λύση , βρισκόταν στην ιδέα της επιστροφής στο παρελθόν, πάνω στους δρόμους του Καστιλιανού Εθνικισμού. Το μέσον δεν μπορούσε να είναι άλλο από εκείνο που ο ίδιος είχε κωδικοποιήσει σαν εθνικοσυνδικαλιστική ιδέα

 Στην ιδέα του ταξικού αγώνα που κατά τη γνώμη του (και όχι μόνο) αποτελούσε τροχοπέδη για την ανάπτυξη και την ολοκλήρωση του Έθνους, ήταν έτοιμος να αντιπαραβάλει την ιδέα της συνεργασίας και της αλληλοσυμπαράστασης των τάξεων μοναδικό ασφαλή δρόμο για την επίτευξη της Εθνικής ευημερίας και προόδου.

Ο Ramiro Ledesma Ramos αναδείχτηκε στον υπέρτατο εκπρόσωπο της Συντηρητικής επανάστασης στην οποία συμμετείχαν νεαροί διανοούμενοι , εκείνοι ακριβώς οι διανοούμενοι που μετά το τέλος του μεγάλου πολέμου, είχαν ξεσηκωθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη και ο καθένας ζητούσε στη γλώσσα του να συνδεθεί ο Εθνικισμός τους με τις ανάγκες μιας κοινωνικής επανάστασης εξελισσόμενοι σε προδρόμους του Φασισμού και του Εθνικοσοσιαλισμού[2] ... Δύο ήσαν οι κεντρικοί άξονες του Κινήματος που το διαφοροποίησαν αναγκαστικά από τα άλλα αντίστοιχα πολιτικά κινήματα εκείνης της περιόδου. Ο αντιμαρξισμός με τη γενικότερη έννοια και απόρριψη του αστικού κοινοβουλευτισμού .Το πολιτικό ιδεολογικό πρόγραμμα διαρθρώθηκε σε 17 σημεία όπου η παραπομπές στη Μουσσολιανή γραμματεία υπήρξαν εμφανέστατες. Η διάδοσή του έγινε με προκηρύξεις και με χωνιά τόσο στη Μαδρίτη όσο και τη Βαρκελώνη.

Ο Ramiro Ledesma Ramos έγινε ο εμπνευστής του εθνικού συνδικαλισμού , προσφέροντας το ιδεολογικό και δογματικό οπλοστάσιο του Ισπανικού Φασισμού . Θα δώσει στο κίνημα το σύνθημα, τα σύμβολα , το τελετουργικό.[3]

 Αν θεωρήσουμε ότι όλα αυτά έγιναν από ένα καθαρό μίσος απέναντι στη κοινοβουλευτική δημοκρατία , την οποία είναι αλήθεια ότι ο ο Ramiro Ledesma Ramos θεωρούσε αστική και διαβρωμένη, θα πρόκειται δίχως άλλο για υπερβολή. Ασφαλώς και έδειξε ξεκάθαρα τη προτίμησή του για τα συστήματα που υποσχέθηκαν  και εξασφάλισαν τη τάξη , όπως ο ιταλικός φασισμός η ο ρωσικός σοβιετισμός, η καλύτερα ακόμα ο σταλινισμός. Ο κόσμος ύστερα από τη λαίλαπα του πολέμου χρειαζόταν τάξη και ευημερία .Και αυτά δεν μπορούσαν να τα δώσουν τα κόμματα στη παραδοσιακή τους φλύαρη μορφή αλλά μια πολιτική στρατιωτικής συνείδησης της υπευθυνότητας και της δράσης. Τα θεμέλια του κινήματος τα αποτελούσαν οι ομάδες ,"οι ομάδες των νέων αγωνιστών , δίχως υποκριτική διάθεση μπροστά στα όπλα και τη πολεμική πειθαρχία Όπως και τα ιταλικά επαναστατικά συνδικάτα το Ισπανικό κίνημα δεν πίστευε σε μαζικές λαϊκές εξεγέρσεις αλλά στην επανάσταση της ελίτ των λίγων αποφασισμένων , που εκπαιδευμένοι κατάλληλα θα οδηγήσουν τα πλήθη στο δρόμο της επανάστασης. "

 O ίδιος ο τίτλος του πολιτικό-ιδεολογικού οργάνου δεν άφηνε κανένα περιθώριο για παρερμηνείες:La Conquista dell'Estado (η Κατάκτηση του Κράτους). 

Πρόκειται για ένα πρωτοποριακό ιδεολογικό εβδομαδιαίο περιοδικό με βαθύτατες μαλαπαρτιανές επιρροές.[4]

Από το πρώτο τεύχος οι πολιτικές ιδέες χαρακτηρίζονται από μια ξεκάθαρη διαύγεια.

"Δεν μας ενδιαφέρει ούτε η Μοναρχία ούτε η Δημοκρατία.Αυτές είναι έγνοιες που αφορούν τους γέρους. Όποια και αν είναι η σημαία που θα θριαμβεύσει ….. δεν πρόκειται να αντιταχθούμε.

Ο πρωταρχικός μας στόχος είναι η επαναστατική αρτιότητα. Αυτός είναι ο λόγος που δεν αναζητούμε ψήφους αλλά μειοψηφίες άξιες και τολμηρές…."[5]

Μέσα από τις σελίδες παγιώθηκαν μια σειρά από θέσεις που διαμόρφωσαν οριστικά τη φυσιογνωμία του πολιτικού αυτού οργανισμού.[6]

Κατ΄αρχάς η ανάγκη εθνικοποιήσεων όλων των στρατηγικής φύσεως για την οικονομία βιομηχανιών ήταν μια θέση απόλυτη και κατηγορηματική . Το κράτος οφείλει να διατηρεί κάτω από τον απόλυτο έλεγχό του τις μεταφορές , τις ασφαλιστικές εταιρίες και το εξωτερικό εμπόριο . ...

Οι πολιτικές εκλογές του Ιουνίου 1931 έδωσαν στις δυνάμεις της Αριστεράς μια μεγάλη πλειοψηφία στα Cortes . Από τις σελίδες του περιοδικού, ο Ραμίρο (Ιούνιος 1931) χαιρέτησε  τη καινούρια πραγματικότητα: "Ζήτω ο καινούριος κόσμος του ΧΧ Αιώνα! Ζήτω η Φασιστική Ιταλία! Ζήτω η Σοβιετική Ρωσία! Ζήτω η Χιτλερική Γερμανία! Ζήτω η Ισπανία που θα δημιουργήσουμε! Κάτω οι αστικές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες![7]

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

3.1

3.2 Έχει επίσης ενδιαφέρον να υπογραμμιστούν οι σχέσεις του Ramiro Ledesma με τις γαλλικές μη κομφορμιστικές ομάδες της δεκαετίας του '30 και η επιρροή την οποία άσκησαν  πάνω στη πολιτική του σκέψη .Αναφερόμαστε στις επαφές του  με τις Ομάδες της Νέας Τάξης, με το περιοδικό Plan και όλο το δίκτυο των αντικομφορμιστών διανοουμένων, που στη διάρκεια της δεκαετίας εκείνης παίζουν ρόλο νεωτεριστών στο  κόσμο της Γαλλικής κουλτούρας. Κανένας βιογράφος του Ramiro Ledesma δεν έχει ασχοληθεί με τη σχέση αυτή. Ο Ramiro Ledesma μπορεί να θεωρηθεί ο Ισπανός εκπρόσωπος του ρεύματος αυτού που ο Ελβετός πανεπιστημιακός  Armin Mohler, ονόμασε συντηρητική επανάσταση. Με τον όρο αυτό , γίνεται κατανοητή η ομάδα  των νέων διανοουμένων που βγήκαν από τη κρίση του Α Παγκοσμίου πολέμου (στην Ισπανία  από τη Πριμοριβεριστική Δικτατορία)  που στη Γερμανία, την Ιταλία  και τη Γαλλία προσπάθησαν να συνδέσουν  τον Εθνικισμό με την ανάγκη  μιας κοινωνικής επανάστασης..Προφανώς  , το φαινόμενο αυτό καλύπτει  ένα ευρύ και σύνθετο φάσμα, πολύ ευρύ  για να αναλυθεί στο σημείο αυτό. Οι πλέον δραστήριοι εκπρόσωποι  αυτής της πρωτοπόρου ομάδας  του Εθνικοσοσιαλισμού και του Ιταλικού Φασισμού , κατέληξαν να συγκλίνουν   στο ένα ή στο άλλο πεδίο , πολλοί σε εκείνο του Κομμουνισμού και πολλοί σε εκείνο του Φασισμού.Επιπλέον εμφανίστηκαν και  εκείνοι που αποκαλούνται Εθνικομπολσεβίκοι, που είναι τοποθετημένοι ανάμεσα στο Φασισμό και τον Κομμουνισμό και των οποίων η Εθνικοεπαναστατική ιδεολογία  κατόρθωσε να δημιουργήσει μια κοινωνική βάση. Σχετικά με το πολιτικό του λόγο , μερικοί προσπάθησαν να ταυτίσουν το Ramiro με την ομάδα αυτή, δίχως όμως να προσφέρουν αποδείξεις , με μόνο κριτήριο τη διαίσθησή τους...(Από την εισαγωγή του Erik Norling¨στη δεύτερη έκδοση του βιβλίου του  Ramiro Ledesma Ramos με τίτλο :Η σφραγίδα του θανάτου.)

3.3 Αυτά ακριβώς που η Ισπανική Φάλαγγα πρώτα και  ο Φράνκο αργότερα θα οικειοποιηθούν

3.4 Ο ίδιος ο τίτλος παραπέμπει στο ομότιτλο  La Conquista dello Stato, φασιστικό έντυπο της Φλωρεντίας. Ιδεολογικά προτάσσει  τα συμφέροντα της εθνικής κοινότητας  στα ατομικά, εξυμνεί τον ισπανικές εδαφικές διεκδικήσεις , την ιεράρχηση της κοινωνίας  στο όνομα της υπεροχής των διανοουμένων  και τη συνδικαλιστικοποίηση της κοινωνίας.Το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε στη Μαδρίτη στις 14 Μαρτίου 1931 (ένα μήνα πριν από τη προκήρυξη  της Δεύτερης Ισπανικής Δημοκρατίας και μέχρι το 18ο τεύχος (24 Οκτωβρίου 1931είχε μια σταθερή  κυκλοφορία.

3.5 Nellessen Bernd: Die verbotene Revolution (H απαγορευμένη επανάσταση) Αμβούργο 1953.

3.6  Πρόκειται για τα 17 προγραμματικά σημεία όπως καταγράφηκαν  ιεραρχικά στο Conquista dell'Estado αρ.1

 1.º Todo el poder corresponde al Estado. 2.º Hay tan sólo libertades políticas en el Estado, no sobre el Estado ni frente al Estado.3.º El mayor valor político que reside en el hombre es su capacidad de convivencia civil en el Estado. 4.º Es un imperativo de nuestra época la superación radical, teórica y práctica del marxismo. 5.º Frente a la sociedad y el Estado comunista oponemos los valores jerárquicos, la idea nacional y la eficacia económica. 6.º Afirmación de los valores hispánicos. 7.º Difusión imperial de nuestra cultura. 8.º Auténtica elaboración de la Universidad española. En la Universidad radican las supremacías ideológicas que constituyen el secreto último de la ciencia y de la técnica. Y también las vibraciones culturales más finas. Hemos de destacar por ello nuestro ideal en pro de la Universidad magna. 9.º Intensificación de la cultura de masas, utilizando los medios más eficaces. 10.º Extirpación de los focos regionales que den a sus aspiraciones un sentido de autonomía política. Las grandes comarcas o Confederaciones regionales, debidas a la iniciativa de los Municipios, deben merecen, por el contrario, todas las atenciones. Fomentaremos la comarca vital y actualísima. 11.º Plena e integral autonomía de los Municipios en las funciones propia y tradicionalmente de su competencia, que son las de índole económica y administrativa. 12.º Estructuración sindical de la economía. Política económica objetiva. 13.º Potenciación del trabajo. 14.º Expropiación de los terratenientes. Las tierras expropiadas se nacionalizarán y serán entregadas a los Municipios y entidades sindicales de campesinos. 15.º Justicia social y disciplina social. 16.º Lucha contra el farisaico pacifismo de Ginebra. Afirmación de España como potencia internacional. 17.º Exclusiva actuación revolucionaria hasta lograr en España el triunfo del nuevo Estado. Métodos de acción directa sobre el viejo Estado y los viejos grupos políticos sociales del viejo régimen.

3.7  Conquista dell'Estado αρ.13 (6 Ιουνίου 1931)

4.JONS

Η προσωρινή Ισπανική Κυβέρνηση ορκίστηκε στις 15 Απριλίου 1931 μέσα σε ένα κλίμα που μπορούσε να χαρακτηριστεί συναινετικό .Η πολιτειακή αλλαγή έγινε αποδεκτή από τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών με τρόπο ήρεμο και δεν σημειώθηκαν ταραχές.

Ακόμα και αυτή η Συντακτική Ομάδα του " La Conquista dell'Estado  " δεν θέλησε να αφήσει ασχολίαστο το μεγάλο αυτό πολιτικό γεγονός και στο τεύχος της 18ης Απριλίου υπεραμύνθηκε  του δικαιώματος του Ισπανικού λαού να αποκτήσει το πολίτευμα, που πραγματικά επιθυμούσε. Προχώρησε ακόμα παραπέρα. Χαιρέτησε   δίχως επιφυλάξεις και αναστολές την πολιτειακή μεταβολή και ζητωκραύγασε δυνατά: ¡Viva la República! [1] 

"La voluntad del pueblo español se ha decidido de un modo magnífico y vigoroso por la República, y nosotros, férvidos exaltados de la energía nacional, hispánica, celebramos su disciplinado triunfo. ¡Viva la República! Nunca hemos creído subversivo este grito, que hoy es y representa el clamor entusiasta de los españoles." 

Αυτή λοιπόν η προσωρινή Κυβέρνηση της Δεύτερης Δημοκρατίας, ξεκίνησε  τη θητεία της με πολύ καλές προϋποθέσεις. Πρωθυπουργός τοποθετήθηκε ο Niceto Alcala Zamora [2] ένας μετριοπαθής πολιτικός ,Καθολικός και φιλελεύθερος . Η Κυβέρνησή του μπορεί να μην διέθετε -εντυπωσιακό- έστω και ένα στρατηγό, διαθέτει όμως κάποια   ριζοσπαστικά στοιχεία με ακραίες αντιλήψεις όπως οι  Manuel Azaña, Francisco LargoCaballero και Indalecio Prieto.  

Αν και προσωρινή, η Κυβέρνηση βιάστηκε  να ολοκληρώσει αυτό που θεωρούσε  βασικό της έργο και ξεκίνησε  από τα δύσκολα. Μια σειρά όμως, λανθασμένων ενεργειών  σε συνδυασμό με ένα εκτός τόπου και χρόνο  δογματισμό, προκάλεσαν καινούριες δυναμικές αντιδράσεις. Όταν μάλιστα η Κυβέρνηση επιχείρησε να ελέγξει με τρόπο σπασμωδικό τις  αντιδράσεις εκείνες, έχασε ουσιαστικά κάθε πρωτοβουλία και αναγκάστηκε  να τρέχει πίσω από τα γεγονότα. Και αυτό στάθηκε  ένα λάθος, ακόμα μεγαλύτερο . Τα γεγονότα της 11ης Μαΐου  σηματοδότησαν  την αρχή της αντίστροφης  μέτρησης. Η σύγκρουση με την Εκκλησία αποδείχθηκε ολέθρια. Αιφνιδιασμένη από το δυναμισμό των κινητοποιήσεων και με δεδομένες πλέον τις ανυπέρβλητες δυσκολίες  στη διαχείριση της εξουσίας η Κυβέρνηση πήρε στις 3 Ιουνίου την απόφαση να προκηρύξει  Γενικές εκλογές με σκοπό τη σύγκλιση Συντακτικής Συνέλευσης. Όλο αυτό το διάστημα o Ledesma και οι σύντροφοι του συνέχισαν την ιδεολογική τους μάχη μέσα από το  " La Conquista dell'Estado "  . 

Μεγάλος νικητής των εκλογών, που διεξήχθησαν με σχετική ηρεμία και τάξη  στις 28 Ιουνίου, ήταν το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSOE) η πολιτική ναυαρχίδα των δυνάμεων της Αριστεράς.  Πρωθυπουργός ανέλαβε και πάλι ο  NicetoAlcala Zamora .

Το 18ο τεύχος του " La Conquista dell'Estado "  κυκλοφόρησε κανονικά στην ώρα του στις 11 Ιουλίου. Το 19ο τεύχος όμως που έπρεπε να κυκλοφορήσει  στις  18 κυκλοφόρησε τελικά με καθυστέρηση δύο εβδομάδων  στις 25 Ιουλίου . Μετά από αυτό ακολούθησε σιωπή.
Ολόκληρο τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο  δεν κυκλοφόρησε ούτε ένα τεύχος . Το περιοδικό έκανε και πάλι την εμφάνισή του   στις  3 Οκτωβρίου .Σχεδόν ταυτόχρονα πύκνωσαν οι φήμες ότι η ομάδα των νέων που  ήταν συσπειρωμένη  γύρω από το περιοδικό, βρισκόταν ήδη σε διαπραγματεύσεις με τους  Καθολικούς  ιντεγκραλιστές του Valladolid,[3] για να  συγχωνευτούν σε ένα ευρύτερο πολιτικό σχήμα . Ηγέτης της Ομάδας αυτής ήταν ο Onesimo Redondo. [4]
Με σχεδόν πλήρη ταύτιση απόψεων για τις λύσεις που έπρεπε δοθούν στα καυτά  εθνικά και κοινωνικά προβλήματα η διαδικασία της συγχώνευσης ολοκληρώθηκε πολύ σύντομα.

Στις 16 Οκτωβρίου 1931, ο Niceto Alcala Zamora   υποχρεώθηκε σε παραίτηση και τη θέση κατέλαβε ο Azaña .  Η Κυβέρνηση συνέχισε με μεγαλύτερη ένταση τις επιθέσεις της εναντίον της Καθολικής Εκκλησίας την οποία κατηγόρησε σα το κύριο υπεύθυνο των συσσωρευμένων προβλημάτων της χώρας.  Μοιραία η δράση έφερε την αντίδραση.

Στις 21 Οκτωβρίου η Κυβέρνηση κατέφυγε  στη ψήφιση νόμου που απαγόρευσε τις ατομικές ελευθερίες και στη πράξη φίμωσε την αντιπολίτευση.Τρεις ημέρες αργότερα, στις 24 Οκτωβρίου,  συνεπές στο ραντεβού με τους αναγνώστες του κυκλοφόρησε  το 23ο  τεύχος του  " La Conquista dell'Estado "    που έμελε να είναι και το τελευταίο. Μέσα από αυτό αναγγέλθηκε επίσημα πλέον η δημιουργία ενός διευρυμένου πολιτικού φορέα που θα αγωνιζόταν  για τα ιδανικά και την ευημερία μιας ένδοξης χώρας όπως η Ισπανία.
Επίσημα η πολιτική συγχώνευση των δύο ομάδων πραγματοποιήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 1931. Την ιδεολογική πλατφόρμα απετέλεσαν τα 16 σημεία του Valladolid .Στην ηγεσία του  σχηματισμού αυτού που ονομάστηκε JONS κλήθηκε να ασκήσει μια τριμελής επιτροπή αποτελούμενη από τους Onesimο Redondo, Ramiro Ledesma και Francisco Jimenez [5] . 

Ο καινούριος πολιτικός σχηματισμός με τα αρχικά J. O. N. S [6]χαρακτηριζόταν και ασφαλώς εμπνεόταν από την εθνικοεπαναστατική ιδεολογία που είχε προκύψει  σχετικά πρόσφατα από τη μήτρα της λεγόμενης συντηρητικής επανάστασης. Σε πολιτικό επίπεδο το JONS εξέφρασε κατηγορηματικά την αντίθεσή του τόσο απέναντι στην έννοια της ταξικής πάλης ,  όσο και απέναντι στον αστικό κοινοβουλευτισμό.   Σε αντίθεση με αυτά, το JONS  πίστευε ότι το καινούριο κοινωνικό κράτος της εργασίας και της προόδου, έπρεπε να οικοδομηθεί πάνω σε   ιδέες και αρχές  που παρέπεμπαν άμεσα στον Ιταλικό Φασισμό ,(Συντεχνίες,  κοινωνικοποίηση των  μέσων παραγωγής κλπ). 

Το Εθνικοσυνδικαλιστικό Κράτος ολοκληρωτικό από τη φύση του , υιοθέτησε σε μεγάλο βαθμό τις οικονομικές διεκδικήσεις της Αριστεράς ,  έστρεψε τη πλάτη στις διάφορες ενώσεις και δεν έκρυψε τη πρόθεσή του να φέρει  σε  επαφή , περισσότερο ή λιγότερο βίαια, τον Εθνικισμό με τη προλεταριακή επανάσταση.

Όπως είπε ο ίδιος ο  Ramiro Ledesma Ramos : 

«Όλοι εμείς θεωρούμε απόλυτα φυσιολογική αυτή τη πλημμυρίδα των απεργιών ακριβώς γιατί θα συμβάλουν στην αποσταθεροποίηση ψεύτικων ισορροπιών. Από την άλλη πλευρά βρισκόμαστε μπροστά σε επαναστατικές κινητοποιήσεις, τις οποίες ο λαός μας έχει ανάγκη, περισσότερο από ποτέ .Η κοινωνική μάχη στη βάση των απεργιών και των συγκρούσεων με τη κοινοβουλευτική αντίδραση μπορεί να μας προσφέρει την ευκαιρία για συγκρούσεις αποφασιστικές. Μπροστά σε τρομοκρατημένους αστούς από το θάρρος του λαού , επικροτούμε τη συνδικαλιστική δράση που ανανεώνει τις πολεμικές και ηρωικές αρετές της φυλής.  ................................................

Το πολιτικό σύμβολο, έμπνευση του  Ramiro Ledesma Ramos  ήταν τα πέντε βέλη και ο ζυγός.[7] Τα αυτοκρατορικά σύμβολα έδεναν αρμονικά με τα χρώματα της Αναρχίας το κόκκινο και μαύρο , το χθες έδενε αρμονικά με το σήμερα.

Τα συνθήματα περιεκτικά και αποτελεσματικά. 

"España Una, Grande y Libre!", 

"Arriba los valores hispánicos!", 

"Arriba España!."

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
4.1 Τεύχος  6 .Τίτλος του άρθρου : Η ανακήρυξη της Δημοκρατίας. 

4.2  Niceto Alcalá Zamora (1877-1949) Ισπανός πολιτικός.  Πρώτος Πρόεδρος της Ισπανικής Δημοκρατίας.

4.3 Ήταν μια δυναμική ομάδα νέων κυρίως ατόμων οργανωμένη στη Juntas Castellanas de Actuación Hispánica (JCAH) . 

4.4 Onesimo Redondo (1905-1936) Σε αντίθεση με το Ledesma, ο Onesimo Redondo ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Κοινωνικού Καθολικισμού και  μέλος της ACNP. Σαν καθολικός και δραστήριος Μοναρχικός βρισκόταν ιδεολογικά πολύ πιο κοντά στο Χοσέ Αντόνιο Πρίμο Ντε Ριβέρα  αρχηγού  του UMN παρά στο   Ledesma που κηρύσσει την επανάσταση μέσα από το "La Conquista dell'Estado "  

4.5  Αργότερα θα αντικατασταθεί από τον Antonio Bermudez Canete

4.6 Juntas Castellanas de Actuación Hispánica (JCAH)

4.7 El emblema de las JONS:

El yugo es la yunta; la junta, las Juntas de nosotros, nuestra propia coyuntura histórica. Las flechas hienden las mañanas de España. Hienden. Ofenden. Son la ofensiva de una raza, de una juventud que pretende imponerse ahora. 

El yugo camina delante del arado. Es la agricultura nacional. El campo nacional. La vida nacional. 

Cada manojo de saetas es una gavilla de corazones, una hermandad, un gremio, un Sindicato. 

Las flechas son de hierro, de acero, de la carne española eterna. Aguzadas, forjadas con el fuego antiguo por sindicalistas nacionales. 

El yugo y las flechas son también la cruz; forman una cruz. Para sus cruzados, toda gran empresa ha sido una cruz en la encrucijada de los tiempos. Si el yugo pesa, apesadumbra a alguien. Las flechas aligeran, alegrarán nuestra buena ventura española. 

Aunque cerca del yugo está siempre el estímulo. 

Los campesinos que hablaban latín estimulaban a sus bueyes –junto a la cerviz– con una punta de saeta en la extremidad de un palo. 

Nuestro escudo huele a garrote, y a fragua, y a pan, y a vino, y a sal, y a eternidad. 

El equilibrio duradero entre un pasado horizontal –el yugo– y la ascensión vertical, celestial, de un futuro: las flechas. Habrá que reconquistar nuestra patria a flechazos, a golpes de cariño. Amorosamente. Duramente. Como se conquista a la mujer que parirá a nuestros herederos.

5.

J. A.

6. Ανάμεσα στο νόμο και το δίκαιο.
Η κατάκτηση της εξουσίας στη Γερμανία από τους Εθνικοσοσιαλιστές δημιούργησε όπως ήταν αναμενόμενο έντονο προβληματισμό και μεγάλες κινητοποιήσεις στις πρωτεύουσες, κυρίως της Δυτικής Ευρώπης. Οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς αντέδρασαν με συνθήματα και διαδηλώσεις Αντέδρασαν έντονα και κάποιες φορές σπασμωδικά, περισσότερο από ένστικτο, παρά από κομματική καθοδήγηση, μια που εκείνο που τότε απασχολούσε το Στάλιν, το Πατριάρχη του Παγκόσμιου Κομμουνισμού, δεν ήταν πως θα αναχαίτιζε τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό αλλά το πως θα έπειθε το Χίτλερ να μη διακόψει την "υπόγεια" κυρίως, γερμανοσοβιετική συνεργασία.
Στο χώρο της τεμαχισμένης Ισπανικής Δεξιάς πέρα από αυτούς που γιόρτασαν την Εθνικοσοσιαλιστική Νίκη, σαν να επρόκειτο για νίκη δική τους, και τo jons δεν απετέλεσε εξαίρεση , υπήρξαν και οι άλλοι, τα μεγαλοστελέχη των λεγόμενων παραδοσιακών αστικών κομμάτων, που έβλεπαν με ανησυχία, όχι τόσο την αναπόφευκτη επέλαση των Αριστερών , όσο τη φυγή των ψηφοφόρων τους, προς τα "δεξιά". [1]
Στα πλαίσια αυτής της προοπτικής, κάθε άλλο παρά εξωπραγματικής, κι αυτοί ακόμα οι Μοναρχικοί που είχαν συσπειρωθεί στην "Ισπανική Ανανέωση" ,ανέπτυξαν μια ασυνήθιστη κινητικότητα. . Από αυτό το γενικό ξεσηκωμό δεν έλλειψαν ούτε οι μεγαλόσχημοι κατέχοντες , που μπροστά στο κίνδυνο να τα χάσουν όλα ,άρχισαν να ανοίγουν, έστω και δειλά τα πορτοφόλια τους.
Μέσα σ΄αυτή τη πρωτοφανέρωτη ιδεολογική σύγχυση κάποιοι νοσταλγοί και φίλοι του πεθαμένου δικτάτορα αποφάσισαν με τη σειρά τους να προχωρήσουν στην ίδρυση ενός ακόμη πολιτικού κόμματος .




Σε ρόλο Προδρόμου επιφορτισμένου να αναγγείλει τον ερχομό και να προπαρασκευάσει το δρόμο του Μεσσία επιστρατεύτηκε ο πολιτικός και έμπειρος δημοσιογράφοςManuel Delgado Barreto . Ο σχεδιασμός του Barreto ήταν φιλόδοξος. Πίστευε ότι πριν από την ίδρυση του Κόμματος, η ηγεσία του οποίου προοριζόταν για το γιό του Πρίμο ντε Ριβέρα , Χοσέ Αντόνιο, έπρεπε να γίνουν κάποιες προπαρασκευαστικές ενέργειες . Μια από αυτές προέβλεπε τη δημιουργία ενός πολιτικό-ιδεολογικού εντύπου σε θέση να συσπειρώσει γύρω του αν όχι όλα, τουλάχιστον τα μαχητικότερα και αξιολογότερα στοιχεία του αντιμαρξιστικού μετώπου. Ένα έντυπο επαναστατικό που θα απευθυνόταν πρωταρχικά στους νέους και το οποίο θα στηριζόταν σε δύο βασικούς άξονες . Την Εθνική Ολοκλήρωση και τη Κοινωνική δικαιοσύνη. Ο τίτλος του περιοδικού έπρεπε να παραπέμπει στη δυναμική μιας επανάστασης σε θέση να σαρώσει τα κακώς κείμενα και να δώσει την ελπίδα για ένα κόσμο καλύτερο.
Από τους πρώτους που ο Barreto κάλεσε να στηρίξουν την προσπάθεια ήταν ο Λεντέσμα Ραμός ο οποίος και δέχθηκε πρόθυμα. Τοποθετήθηκε στη συντακτική επιτροπή και από τη θέση εκείνη είχε αποφασιστικό λόγο για τη ποιότητα των κειμένων και για την ιδεολογική ορθοδοξία των συντακτών τους.[2] . Η θεματολογία που τελικά επιλέχτηκε και εγκρίθηκε σαν ύλη του πρώτου τεύχους δικαιολόγησε απόλυτα το τίτλο του περιοδικού που δεν μπορούσε να είναι άλλο από το : El Fascio
Από το Hacia un nuevo Estado [3] που υπέγραψε πρώτο πρώτο ο José Antonio Primo de Rivera μέχρι το El sentido social del fascismo [4]·του Ernesto Giménez Caballero από τη πρώτη μέχρι τη τελευταία σελίδα προβλήθηκε και εξυμνήθηκε ένα ξεκάθαρο φασιστικό μοντελο διακυβέρνησης, το οποίο, κατά την άποψη των αρθρογράφων ήταν το μόνο κατάλληλο για να βγάλει τη χώρα από τη κρίση. Στο ίδιο τεύχος ο Ramos Ledesma είχε τη δυνατότητα να παρουσιάσει με μια δισέλιδη συνέντευξή του τις ιδεολογικές θέσεις του JONS και o Juan Aparicio (κάνοντας χρήση μόνο των αρχικών του ονόματός του) προχώρησε μέσα από ένα σύντομο αλλά περιεκτικό κείμενο στην αποκωδικοποίηση του συμβόλο του ζυγού και των 5 βελών έμβλημα της ομάδας του JONS
 

Στα 1933 ήταν αδιανόητο να σκεφθεί κανείς
ότι πίσω από το ερωτηματικό μπορούσε να
κρύβεται ο Στρατηγός Francisco Franco.

Ο προϋπολογισμός μιλούσε για εκτύπωση 130.000 τευχών και η προβλεπόμενη ημερομηνία έκδοσης του περιοδικού ήταν η 16 Μαρτίου 1933.
Υπήρχε κάτι το συμβολικό στην ημερομηνία εκείνη. Συμπληρώνονταν ακριβώς τρία χρόνια από το θάνατο του δικτάτορα.
Ένα παρόμοιο εκδοτικό γεγονός δεν μπορούσε να μείνει κρυφό. Οι αριστερές πολιτικές οργανώσεις θεώρησαν χρέος τιμής να μην επιτρέψουν τη κυκλοφορία του φασιστικού εντύπου και έθεσαν ένα σοβαρό δίλημμα στη Κυβέρνηση. Αν δεν αναλάμβανε πρωτοβουλία να κατασχέσει το περιοδικό , τότε τη λύση θα την έδιναν οι πολίτες. [5]
Τελικά η Κυβέρνηση υπέκυψε στον εκβιασμό και η αστυνομία ανέλαβε τα υπόλοιπα.Τα έντυπα κατασχέθηκαν όλα.
Ο Ramiro Ledesma Ramos δεν θέλησε ύστερα από όλα αυτά, να μείνει άλλο στη Πρωτεύουσα. Είχε πληροφορηθεί στο μεταξύ ότι η αστυνομία καταζητούσε το σύντροφό του Onesimo Redondo ο οποίος, για να μη συλληφθεί, είχε καταφύγει στη Πορτογαλία και κρυβόταν εκεί. Πέρασε τα σύνορα και τον βρήκε. Τον ενημέρωσε για τα όσα είχαν γίνει στη Μαδρίτη και συζήτησαν για την ανάγκη να δημιουργηθεί ένα καινούριο ιδεολογικό όργανο υπό μορφή εντύπου. Ότι δεν μπόρεσε να το πραγματοποιήσει ο Manuel Delgado Barreto θα το έκαναν αυτοί . Σχετικά με την ονομασία θα διάλεγαν κάτι που θα μπορούσε να παραπέμψει συνειρμικά με σχετική ευκολία στην ίδια τους την οργάνωση. Το πρώτο τεύχος θα μπορούσε να κυκλοφορήσει μέχρι το Μάιο, σε δύο μήνες το αργότερο. Το περιοδικό βγήκε πραγματικά το Μάιο αλλά η αστυνομία προχώρησε σε σύλληψη του Ramiro Ledesma Ramos με μια βαρύγδουπη κατηγορία, εκείνη της συνωμοσίας εναντίον της δημοκρατίας. Φυσικά προφυλακίστηκε.

Επειδή στο δικαστήριο η κατηγορία δεν μπόρεσε να σταθεί τον άφησαν ελεύθερο. Ένας σύντροφος , ο José María de Areilza τον κάλεσε στον Άγιο Σεβαστιανό για λίγες ημέρες ξεκούρασης. Εκεί, συμπτωματικά η όχι συναντήθηκε με το Χοσέ Αντόνιο Primo de Rivera, και τους Ruiz de Alda και Garcia Valdecasas.

 Μερικές εβδομάδες αργότερα , ήταν Αύγουστος πια, ο Χοσέ Αντόνιο με δική του πρωτοβουλία ζήτησε να συναντήσει και πάλι το Ramiro Ledesma Ramos. Δίχως περιστροφές του πρότεινε να ενώσουν τις ομάδες τους και να προχωρήσουν μαζί.Τον διαβεβαίωσε ότι ο ίδιος δεν είχε εξαρτήσεις πολιτικές ή άλλες με την τάξη του και τα συμφέροντά της, και μάλιστα δεσμευόταν να δοθεί στο Κόμμα ένα όνομα που δεν θα άφηνε περιθώρια για δεύτερες σκέψεις, όπως το Fascismo Espanol σαν παράδειγμα. . Ο Ledesma Ramos αρνήθηκε τη πρόταση. Δεν είναι γνωστό αν η άρνησή του τότε είχε να κάνει με θέματα ιδεολογίας και τακτικής ή αν με το μάτι του επαναστάτη , με τη διορατικότητα του επαναστάτη είχε αντιληφθεί ότι πέρα από τις όποιες καλές προσθέσεις του συνομιλητή του υπήρχε η αμείλικτη πραγματικότητα δύο πολιτικών ομάδων που δυσκολευόταν να κατανοήσει η μία την άλλη γιατί η κάθε μία μιλούσε και σκευτόταν σε γλώσσα διαφορετική………
Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου όλος αυτός ο κόσμος που ο Χοσέ Αντόνιο είχε καταφέρει να συσπειρώσει τους προηγούμενους μήνες , συνέρρευσε στο καινούριο πολιτικό σχηματισμό που έφερε ένα ελληνικό όνομα: Φάλαγγα [6] .Η επίσημη ανακήρυξη έγινε μπροστά σε 2000 άτομα στο θέατρο Κομέντια της Μαδρίτης στις 29 Οκτωβρίου. Ο Ledesma δεν μπορούσε να λείψει από εκείνη τη μεγάλη ώρα. Ούτε φυσικά και πολλά από τα στελέχη του JONS.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

6.1 Vast sums of money were spent convincing these poor but proud farmers that the republic would proletarianize them. When Acción Popular absorbed similar rightist organiz­ations in early 1933 and became the CEDA, it could count its support in the millions. That support was consistently presented with the most virulently anti-republican propa­ganda as part of a process whereby it was being groomed to fight the left for what Gil Robles called 'possession of the street'. Mass rallies were staged at which the audiences were pushed to rabid hostility to the parliamentary regime. In 1937, and also in his memoirs, Gil Robles claimed that the reserves of anti-republican belligerence thus created made possible Franco's civil war victory. Despite the intensity of its anti-republicanism, the CEDA remained within the bounds of legality. However, an open admiration for both Italian fascism and German nazism indicated the fragility of legalism. Hitler and Mussolini were admired for fulfilling the tasks that the CEDA had set itself, the destruction of social­ism and communism, the abolition of liberal parliamentarism and the establishment of the corporative state.(S.J Woolf :Fascism in Europe)
Ανάμεσα στους αρθρογράφους ήσαν ονόματα πολύ γνωστά όπως ο José Antonio Primo de Rivera , ο Juan Aparicio, ο Rafael Sánchez Mazas και ο Ernesto Giménez Caballero .
6.2 Προς ένα νέο Κράτος
6.3
6.4 Η κοινωνική σημασία του Φασισμού
6.5 Στα 1935 ο Ramiro Ledesma Ramos,στο βιβλίο του ¿Fascismo en España? δίνει τη δική του μαρτυρία για τα γεγονότα που τότε έλαβαν χώρα.
La aparición de EL FASCIO Aquí reseñaremos ahora un episodio que tuvo bastante resonancia, y al que le corresponde, naturalmente, en este libro, una alusión en cierto modo amplia. Nos referimos a la aparición de El Fascio, semanario del que no salió más que un número, recogido casi íntegramente por la policía. El episodio es sintomático; pero en realidad fue una formidable ventaja que el Gobierno suspendiese aquella publicación, que en medio de algunos aciertos suponía para el movimiento nacional una posición falsísima y errónea. (Por ejemplo, su misma denominación, El Fascio, titulo que no tenía por que decir nada al alma española, era la primera contradicción grave.) La idea de la fundación de El Fascio corresponde íntegra a Delgado Barreto, entonces, y creo que todavía ahora, director de La Nación. Se le ocurrió, naturalmente, a la vista del triunfo de Hitler, cuando la enorme masa española, que comenzaba a estar de uñas con el Gobierno Azaña, asistía con admiración a las gestas del fascismo alemán. Delgado Barreto, con su formidable olfato de periodista garduño, vio con claridad que en un momento así, en una atmósfera como aquélla, si un semanario lograba concentrar la atención y el interés de las gentes por el fascismo, tenía asegurada una tirada de 100.000 ejemplares. Barreto no se engañaba en esta apreciación. Era un hombre que no tenía, posiblemente, del fascismo más que ideas muy elementales, y hasta incluso falsas; pero sabía a la perfección el arte de hacer un periódico fascista para el tendero de la esquina, para el hombre de la calle. Lo que es, desde luego, un valor. Indudablemente, tras de Barreto estaba ya José Antonio Primo de Rivera. No se olviden las relaciones de Delgado Barreto con el general. Y ahora, ante la empresa fascista, operaba de acuerdo con los propósitos políticos del hijo, de José Antonio, que en estas fechas comenzó a soñar con un partido fascista del que él fuese el jefe. No obstante, Delgado Barreto daba ya entonces la sensación de que no le dominaba una fe absoluta en cuanto a la capacidad de José Antonio, y con mucha prudencia eludía jugarlo todo a la carta exclusiva de éste. Se formó un consejo de redacción, para el que fueron requeridos los jonsistas. Estos se prestaron de malísima gana, porque les horrorizaba verdaderamente el título del periódico y porque no veían garantías de que aquello no se convirtiese en una madriguera reaccionaria. Pero el afán de destacar su labor y de popularizar en lo posible al movimiento jonsista pudo más que todo, y convinieron entrar en aquel Consejo, si bien bajo el compromiso de que ellos, los de las J.O.N.S., redactarían dos planas, que de un modo exclusivo estarían con integridad dedicadas al jonsismo. El Consejo de redacción, además del director, que era Barreto, lo formaban: Giménez Caballero, Primo de Rivera, Ramiro Ledesma, Sánchez Mazas y Juan Aparicio. Con anterioridad a su salida, El Fascio fue profusamente anunciado. Ello hacía que pudieran percibirse las reacciones de la gente, y también que aumentasen de día en día los pedidos de los corresponsales, que a última hora rebasaban los 130.000 ejemplares. El Gobierno asistía con bastante inquietud a esta realidad. Pero más aún que el Gobierno, los socialistas, a quienes una salida así, descarada y desnuda, de un periódico fascista, al mes y medio escaso de ser batida por Hitler la socialdemocracia alemana, les parecía intolerable. Al mismo ritmo que aumentaba la expectación de la gente crecía la inquietud del Gobierno, que se disponía a movilizar su aparato policiaco. En esto, de modo apresurado y espectacular, se reunieron las directivas del partido socialista y de la U.G.T. El acuerdo consistió en anunciar que ambas organizaciones se disponían por sí, y con todas sus fuerzas, a impedir la publicación y venta de El Fascio, si las autoridades no se adelantaban a suspenderlo gubernativamente. El periódico estaba listo y se disponía a arrostrar cualquier vendaval. Desde luego, y después de la actitud coactiva de los socialistas, era segura la intervención del Gobierno, y muy probable el encarcelamiento de los redactores más destacados. El día antes de la salida no faltaba más que el artículo de Sánchez Mazas, hombre al parecer no muy provisto de heroísmo, que, ante la inclemencia del temporal, con diversas excusas, no escribió el artículo y se fue a pasar el día fatídico a El Escorial. Giménez Caballero hizo todo un plan programático de bastante interés, si bien quizá demasiado severo, intelectual y seco. Primo de Rivera escribió un artículo teórico contra el Estado liberal, que firmó con la inicial E. Ledesma y Aparicio llenaron las dos planas jonsistas. Y Barreto, periodista fecundo, escribió innumerables cuartillas haciendo llamamientos, perfilando la futura organización, etc. El Fascio apareció el día 16 de marzo y sólo pudo venderse en un corto número de poblaciones. Fue rigurosamente recogido por la policía. En Madrid se incautó de una camioneta con más de 40.000 ejemplares. Repitamos que fue una gran ventaja que la aventura de El Fascio terminase apenas nacida. Se iba desde él a una segunda edición del antiguo upetismo, que, naturalmente, para quienes representaban un sentido nuevo, nacional-sindicalista y revolucionario, hubiera significado el mayor de los contratiempos. Hubiera representado, asimismo, la renuncia a hacer del movimiento una cosa propia, una cosa de la juventud nacional, con su doctrina, su táctica y sus propósitos, en absoluto desligados de la carroña pasadista y superviviente. Los jonsistas, a la vista de aquella gente, y después de alegrarse de la suspensión, volvieron a sus tiendas, pues comenzaba para ellos su mejor etapa, la que los convirtió en señaladores y orientadores innegables del nuevo movimiento. Por primera vez conocieron entonces a Primo de Rivera, del que justo es decir no se mostraba tampoco muy conforme con aquella virgolancia de El Fascio, pues aunque nada provisto de cualidades de caudillo, es hombre inteligente y de buen sentido. En aquella ocasión, como luego en muchas otras, se dejaba, sin embargo, llevar.


6.6 Ο Hugh Thomas εκφράζει την άποψη ότι "the name being ominously taken from the Macedonian unit of battle responsible for the destruction of democracy in Greece in the fourth century B.C ."(The Spanish civil war)

(Επόμενο)