Ένα άλλο σημείο τριβής με το Χίτλερ ήταν η ρατσιστική εκστρατεία. Ο πατέρας μου δεν υπήρξε ποτέ αντισημίτης : από το 1922 μέχρι το 1938 η Ιταλική εβραϊκή κοινότητα κατάφερε να ζήσει και να εργαστεί μέσα σε απόλυτη ελευθερία παντού, σε κάθε πόλη της Ιταλίας.
Από τότε όμως που ήταν αδύνατη η παραπέρα αντίσταση στη γερμανική πίεση και ο διεθνής εβραϊσμός εκδήλωσε ανοικτά την εχθρότητά του απέναντι στη Γερμανία, και πλαγίως εναντίον της Ιταλίας, η ιταλική κυβέρνηση πήρε κάποια μέτρα που περιόριζαν τις ελευθερίες των Εβραίων . Η εφαρμογή παρόμοιων μέτρων υπήρξε αξιοσημείωτα χαλαρή και ελαστική και απόδειξη αυτού το γεγονός είναι ότι όλοι οι Εβραίοι που γνώριζα όλα εκείνα τα χρόνια, κάνουν ένα ξεκάθαρο διαχωρισμό ανάμεσα στις διώξεις του Χίτλερ και την ανοχή του Μουσολίνι.
΄Ενα παράδειγμα: το Μάιο του 1938 ζήτησα τη συμβουλή του πατέρα μου για το τρόπο με τον οποίο έπρεπε να συμπεριφερθεί ένας νεαρός Ισραηλίτης φίλος μου που ανησυχούσε για τη τύχη της οικογένειάς του και της ανθηρής επιχείρησης υφασμάτων ,που διατηρούσε στο κέντρο της Ρώμης.
-Να απομακρυνθεί διακριτικά από την Ευρώπη ολόκληρη. Ο πόλεμος μπορεί να ξεσπάσει από τη μια στιγμή στην άλλη και η ζωή για τους Εβραίους δεν θα είναι εύκολη.
-Ακόμα και στην Ιταλία;
-Σου επαναλαμβάνω. Το καλύτερο είναι να φύγει και να περιμένει να περάσει η θύελλα. Με το τρόπο αυτό θα σώσει και τη ζωή του και τη περιουσία του.
Μεγάλος είναι ο κατάλογος των Εβραίων που διασώθηκαν από τις Ιταλικές αρχές , μέσα και έξω από τη χώρα ύστερα από προσωπικές παρεμβάσεις του Ντούτσε. Ακόμα και από τη Πολωνία που είχαν καταλάβει οι Γερμανοί κατάφερε να φέρει πίσω στην Ιταλία αρκετούς Ισραηλίτες. Στο Μπουένος Άιρες συνάντησα ένα Εβραίο από τη Βερόνα που κατάφερε στα 1944 να φτάσει στην Αργεντινή , μέσω Ισπανίας σε μια εποχή που τα SS είχαν τον έλεγχο ολόκληρης της βόρειας Ιταλίας.
Σχετικά τώρα με τα στρατόπεδα εξόντωσης το μόνο που μπορώ να πω είναι :σύμφωνα με φήμες υπήρχαν κάποια στρατόπεδα αιχμαλώτων , Lager εγκλείστων όπου πολλοί από τους ανθρώπους που βρέθηκαν εκεί , πέθαναν από τις ασθένειες και τη πείνα, ειδικά τη τελευταία χρονιά του πολέμου. Ποτέ όμως δεν είχαμε πληροφόρηση για μαζικές εξοντώσεις με θαλάμους αερίων η με άλλα συστήματα το ίδιο απάνθρωπα.
Κάποιο απόγευμα πήγα στο Νταχάου για να πω δυο λόγια παρηγοριάς στους Ιταλούς στρατιώτες που είχαν μεταφερθεί εκεί μετά την 8η Σεπτεμβρίου. [2] Επισκέφθηκα τους θαλάμους τους αλλά κανένας τους δεν μου είπε , έστω και με μισόλογα , ότι στους άλλους τομείς του στρατοπέδου, γίνονταν δολοφονίες ή μαζικές εκτελέσεις.
Αντίθετα οι έγκλειστοι έκαναν παράπονα για το κρύο,για τη σκληρή τευτονική πειθαρχία , την έλλειψη ειδήσεων από τα σπίτια τους (είχαν περάσει κάποιοι μήνες μετά την 8η Σεπτεμβρίου 1943) και πάνω από όλα για το συσσίτιο, αρκετό σε ποσότητα αλλά .... γερμανικό. Νοσταλγούσαν τη μακαρονάδα και το κρασί.
Μου παρέδωσαν γράμματα με τη παράκληση να τα προωθήσω στις οικογένειές τους και εγώ τους μοίρασα δέματα με τρόφιμα, τσιγάρα και μάλλινα ρούχα. Οι συνθήκες διαβίωσής τους δεν ήσαν χειρότερες από εκείνες των ρεπουμπλικανών στρατιωτών που εκπαιδεύονταν στο Grafenwohr ή στο Padenborn.
Ο πατέρας μου πέθανε αγνοώντας το Ματχάουζεν, το Μπέλσεν ή το Άουσβιτς. Ούτε ένας Ιταλός πολίτης, φασίστας ή όχι, καταδικάστηκε ποτέ για εγκλήματα γενοκτονίας. Μια φορά στο Mar del Plata ένας Εβραίος αμέσως μόλις μου συστήθηκε μου είπε απότομα.
-Εξαιτίας αυτού του καταραμένου πολέμου η οικογένειά μου είχε την ατυχία να χάσει δέκα μέλη της.
-Και η δική μου το ίδιο -απάντησα το ίδιο απότομα-και αυτό δεν ανακουφίζει ούτε το δικό μου ούτε το δικό σας πόνο , αλλά από τη στιγμή που ο κόσμος βρισκόταν σε πόλεμο οι πιθανότητες να πεθάνουμε μέσα ή έξω από ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης ήταν ακόμα και για μας πολλές."
Πέρα όμως από το πατέρα μου και το ίδιο το Φασιστικό καθεστώς δεν υπήρξε "αντί-εβραϊκό". Πραγματικά από την εποχή των αγώνων υπέρ της επέμβασης της Ιταλίας στο πόλεμο στα 1914 πολλοί ήσαν οι Εβραίοι Ιταλοί που συμπάθησαν τον Μουσολίνι και τις ιδέες του. Αργότερα πολλοί ήσαν και οι Εβραίοι squadristi που συμμετείχαν στη πορεία προς τη Ρώμη , ειδικά από το Λιβόρνο και την Τεργέστη για να μη μιλήσουμε για το Μιλάνο. Μετά το 1922, κάποιοι Εβραίοι απέκτησαν σημαντικά αξιώματα στις φασιστικές κυβερνήσεις , όπως ο Aldo Finzi και ο Guido Jung και άλλοι στο στρατό , το ναυτικό και τις οργανώσεις του Κράτους και του PNF.
Είναι πολύ γνωστές οι συνομιλίες που είχε ο Duce με το Chaim Weizmann στο Palazzo Venezia για τη δημιουργία ενός εβραϊκού Κράτους, η προστασία και η βοήθεια που προσφέρθηκε στους Ισραηλίτες που εγκατέλειπαν τη Γερμανία μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία στα 1933 και αργότερα η υποστήριξη σ΄εκείνους που παρέμειναν στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Γαλλία κάτω από τη Κυβέρνηση του Vichy. Επιπλέον εκείνα τα χρόνια μερικά μέλη του Irgoun έλαβαν στρατιωτική εκπαίδευση σε στρατόπεδο που βρισκόταν κοντά στη Tarquinia. Από τότε προβλεπόταν πόλεμος εναντίον της Αγγλίας.
Ο φασισμός δεν γεννήθηκε "ρατσιστικός" και όλα όσα στα 1932 ο πατέρας μου δήλωνε στον Εβραίο συγγραφέα στο περίφημο βιβλίο του "Συνομιλίες με το Μουσολίνι." [10] είναι μια ξεκάθαρη απόδειξη. Μπορεί να λεχθεί με βεβαιότητα ότι η πλειοψηφία των Εβραίων Ιταλών (όχι περισσότεροι από 50.000 στα 1938 ήταν αρκετά συναινετική απέναντι στο Φασιστικό Καθεστώς τουλάχιστον μέχρι την υπογραφή του Χαλύβδινου συμφώνου που μας έκανε συμμάχους της Γερμανίας.
Αξίζει το κόπο να θυμηθούμε έστω και περιληπτικά , όσα ο διάσημος μαθητής κι συνάδελφος του Sigmund Freud, o τριεστίνος Edoardo Weiss αφηγήθηκε στους δημοσιογράφους πριν πεθάνει , στα 1970 στις Η.Π.Α.
[1][2][3][4][5][6][7][8][9][10]
(Προηγούμενο)
(Συνέχεια)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου