ΠΟΛΥΒΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: 37. Ο ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟΣ

Και επρόσθεσεν :
— Είδες ποτέ άνθρωπον κρεμασμένον;
— Όχι. Τί σημαίνει άνθρωπος κρεμασμένος;
— Ιδού!
Τότε είδα εμπρός μου δύο ανθρώπους, που ησχολούντο εις μίαν τερατώδη εργασίαν: ο ένας εκρεμούσε τον άλλον. Επλησίασα εις τον Δήμιον και του είπα :
— Άνθρωπε! διατί κρεμάς τον πλησίον σου; έχει και αυτός επίσης δύο πόδια, δια να υποβαστάζουν το βάρος του σώματος του· Έχει δε, όπως και συ, τον λαιμόν του ελεύθερον δια να αναπνέη. Συ, με ποίον δικαίωμα αναστρέφεις την φύσιν, και μεταφέρεις το βάρος του σώματος εις τον λαιμόν, αφίνων τα πόδια εις τον αέρα; Διατί δεν κάμνεις την δοκιμήν εις το ίδιον άτομόν σου, δια να πεισθής αν η πράξις σου είναι φυσική και δικαία;
Ο Δήμιος εστράφη και μου είπε :
— Υπάρχει νόμος που τιμωρεί τον κακόν και είνε κακός αυτός έκλεψε δια να φάγη.
Ηρώτησα τον κρεμασμένον :
— Ποιός σου είπε να μην κλέψης και διατί δεν υπήκουσες;
Ο κρεμασμένος δεν ημπόρεσε ν' απαντήση- αλλ' ο Δαίμων ήνωσε την σκέψιν του με την ιδικήν μου και ήκουσα την απάντησίν του :
— Μου είπε να μην κλέψω ο νόμος, αυτός ο ίδιος νόμος που μ' έκαμε κλέπτην. Ο νόμος, πού εγράφη μόνον και μό­νον δια να περιορίση την φύσιν, που είνε πάντοτε ηθική, και να επιβάλη συνθήκας, αι οποίαι, περιορίζουσαι την φύσιν, εί­νε ως επί το πλείστον ανήθικοι.»Έτσι, ένας άνθρωπος εσκέφθη μίαν ημέραν να προφυ­λάξη το υπερβάλλον του χρυσού του, δια να ικανοποιήση πα­ραλόγους επιθυμίας· διότι, αν αι επιθυμίαι του δεν ήσαν πα­ράλογοι, δεν θα είχεν ανάγκην υπερβάλλοντος χρυσού δια να τας ικανοποιήση. Και ιδού αμέσως ο νόμος εγράφη, εθεσπίσθη και επεβλήθη.
»:Αλλά πρέπει να γνωρίζης, ω Πτηνόν, ότι ο χρυσός υ­πάρχει εις τέτοιαν ποσότητα, ώστε ν' αρκή όπως ό κάθε άν­θρωπος έχη αρκετήν δια την τροφήν του· δηλαδή ευρίσκεται εις τόσην ποσότητα, ώστε να μην είνε αναγκαίος δια κανένα. Λοιπόν εκείνο που έχει κανονισθή πολύ άσχημα, είνε η κατα­νομή του χρυσού· αφθονεί έδω και λείπει εκεί. Και τούτο διότι τα δύο χέρια του ανθρώπου είνε αρκετά να του προμη­θεύσουν ό,τι του αναγκαιοί· άρα δι' εκείνους που έχουν περισ­σότερον παρ' όσον τους χρειάζεται, πρέπει να ειργάσθησαν και άλλα χέρια, από τα οποία αφηρέθη η αναλογία της τρο­φής των.
Ηρώτησα :
— Και τί έκαμεν ο περίεργος αυτός Νομοθέτης;
—Ο Νομοθέτης δεν εσκέφθη πως να διανείμη τον χρυσόν εξ ίσου εις όλους, αλλά πως να προφυλάξη το υπερβάλ­λον διότι το επαρκές και το φυσικόν δεν έχει ανάγκην φρου­ράς' φρουρείται μόνον του. Έτσι εθέσπιοαν ένα νόμον, δια του οποίου η Υπερβολή τιμωρεί την Έλλειψιν, ο δε Κόρος καταγγέλλει την Πείναν — χωρίς να σκεφθή, ότι η υπερβολή είνε πάντοτε ελάττωμα και όταν ακόμη είνε υπερβολή προ­τερήματος.
»Και εκρέμασε το σχοινί, που μεταφέρει εις τον λαιμόν το βάρος κάθε σώματος, πού έχει τραφή και βαρύνη από μίαν άτυχη τροφήν, κλαπείσαν δύο φοράς : κλαπείσαν από τα χέ­ρια ενός κλέπτου, που την είχε κλέψη από την φύσιν, δηλα­δή από τον θεόν. Λοιπόν εδώ ο κλέπτης του θεού δεν τιμω­ρείται· τιμωρείται μόνον ο κλέπτης του ανθρώπου· και ιδού εγώ κρεμασμένος.
»Αλλ' έστω· τουλάχιστον είμαι χορτάτος και πολύ ευχα­ριστημένος, διότι δια του θανάτου μου αποδίδω και πάλιν εις την φύσιν εκείνο, πού μου είχε προορίση και της το είχε κλέ­ψη ο κατήγορος μου!...
Αυτά εσκέφθη ο κρεμασμένος και ληστευμένος Κλέπτης, σιγά σιγά δε η σκέψις του εγέμισεν από το σκότος του θανά­του, μέσα εις το οποίον δεν ημπορούσα πλέον να διακρίνω τίποτε...
Τότε είπε το Φάσμα :
— Ιδού δύο άνθρωποι, χορτάτοι και οι δύο, που ο ένας φονεύει τον άλλον. Ο ένας φονεύεται, διότι ετράφη από το πλεόνασμα του πλουσίου' ο άλλος φονεύει και τρέφεται από το αίμα ενός πτωχού. Αλλοίμονον εις την Δικαιοσύνην, που δανείζεται την μάστιγα της Αδικίας, δια να κτυπήση βαρύτερον αλλ' αλλοίμονον και εις την Αδικίαν, που θα έχη το θράσος να δανείση εις την Δικαιοσύνην την μάστιγα της.Τότε ανέκραξα με τρόμον :
.— Ας φύγωμεν! ας φύγωμεν! Να κλέψη κανείς ολίγον άρτον από ένα πλούσιον, είνε έγκλημα· να κλέψη κανείς ολόκληρον την ζωήν ενός πτωχού, είνε νόμος. Ας φύγωμεν!... ας φύγωμεν!...

(Επιστροφή)