Τότε με ωδήγησε το Φάσμα εις μίαν μικράν τάφρον, εις το βάθος της οποίας υπήρχεν ένα χειρόγραφον από πάπυρον.
— Ιδού, μου είπεν, ανοίγων εμπρός μου το χειρόγραφον. Είνε η ιστορία ενός Κόρακα συζύγου. Ας την διαβάσωμεν.
Και ήρχισε να διαβάζη :
«Μίαν φοράν υπήρχεν ένας άνθρωπος, που ήθελε να μάθη διατί ο εγκέφαλος της γυναίκας του έχει διαφορετικήν σύστασιν από τον ιδικόν του. Εσκέφθη ν' απευθυνθή εις τους πλέον σοφούς, αλλά παρητήθη γρήγορα από την ιδέαν του, παρατηρήσας ότι και οι σοφώτεροι ήσαν, καθώς και αυτός, προσκολλημένοι εις μίαν γυναίκα.
»Και είπε τότε εις τον εαυτόν του :
— »Τί τάχα να μάθω περισσότερον από μίαν σοφίαν, που ευρίσκεται εις την αυτήν θλιβεράν κατάστασιν με την ιδικήν μου αμάθειαν;
»Δεν είχε τελειώση την σκέψιν ταυ και ιδού εμπρός του «δύο κόρακες. » Εσκέφθη :
— »Εάν ερωτούσα αυτά τα πτηνά.
»Ο ένας από τους δύο κόρακες ησθάνθη καλά την σκέψιν του Ανθρώπου, και του είπε πλησιάζων άφοβα :
— »Είμαι έτοιμος να σου δώσω κάθε πληροφορία δια το ζήτημα που σε βασανίζει. Εγώ είμαι το αρσενικόν του ζεύγους.
— »Ας ιδούμεν λοιπόν τι ημπορεί να γνωρίζη ο Κόρακας, δια τον οργανισμόν του εγκεφάλου μιας γυναίκας.
— »Ω Άνθρωπε! απήντησεν ο Κόρακας· όλα τα θήλεα έχουν τον ίδιον οργανισμόν του εγκεφάλου μιας γυναίκας, αρχίζοντας από την κυρίαν σου και τελειώνοντας εις την ιδικήν μου. Η διαφορά της εκδηλώσεως οφείλεται εις την ποιότητα των πράξεων και των έξεων αλλ' η ηθική υπόστασις είναι η ιδία.
»Τότε επλησίασε κοντά εις το θηλυκόν του και επρόσθεσε :
— »Παρατήρησε μέσα εις το κρανίον της. Εγώ ηξεύρω καλά τι πράγμα είνε ο εγκέφαλος της, διότι ημείς οι κόρακες τα τρώγομεν ευτυχώς τα θηλυκά μας, όταν πεθαίνουν και γνω-ρίζομεν καλά τον οργανισμόν των.
»Ο Άνθρωπος έκυψε.
»Ποίον θέαμα! Το ήμισυ του κρανίου είχεν αφαιρεθή και ο εγκέφαλος εφάνη ανοικτός, ενώ εις το μέσον του υπήρχεν ένα κουτάλι της σαλάτας, το οποίον εις κάθε αντιληπτικήν δόνησιν του εγκεφάλου, εκινείτο διαρκώς και εσύγχιζε την αντίληψιν.
— » Σαλάτα λοιπόν ετοιμάζεται εδώ μέσα;
Πάντοτε' κάθε τι που εισάγουν εις τον εγκέφαλον αι αισθήσεις από τον εξωτερικόν κόσμον, το ανακατώνει διαρκώς το κουτάλι, μεταβάλλει τας φυσικάς αναλογίας, συνεπώς δε την λογικήν σύστασιν και το υποχρεωτικόν ηθικόν συμπέρασμα.
— »Δέν καταλαβαίνω καθόλου τί μου λέγεις, είπεν ο Άνθρωπος.— »Τώρα θΑ καταλάβης. Δοκίμασε, λόγου χάριν, την ακοήν της, η οποία λειτουργεί και ολιγώτερον.Πλησίασε και ειπέ της :
«Η απιστία είνε ηδονή πρόσκαιρος· η πίστις είνε ηδονή διαρκής».
«Ο Άνθρωπος έσκυψε και επρόφερε την φράσιν αυτήν.
»Μόλις όμως επρόφερε την πρώτην λέξιν, το κουτάλι ήρχισε να κινήται με τόσην ορμήν, ώστε μετά την τελευταίαν λέξιν ολόκληρος η φράσις είχε γίνη σαλάτα.
»Κατόπιν το κουτάλι, αφού ετελείωσε την υπηρεσίαν του, εσταμάτησεν, ωσάν να εφοβείτο μήπως τακτοποίηση πάλιν κατά λάθος τας λέξεις, αι οποίαι μέσα εις το εγκέφαλον ευρίσκοντο τοποθετημένοι ως εξής :
»Η απιστία είνε ηδονή διαρκής· η πίστις είνε ηδονή πρόσκαιρος».
»Τότε ο Άνθρωπος και ο Κόρακας...
Ο Δαίμων, που εδιάβαζε το χειρόγραφον, εσταμάτησε και μου είπε :
—Δεν φαίνεται τίποτε άλλο εις το χειρόγραφον υποπτεύομαι ότι το υπόλοιπον θα το έχη φάγη κάποιος αρσενικός ποντικός.
—Κρίμα! και ήτο τόσον περίεργος ιστορία ! Συ, που είσαι Δαίμων, τί υποθέτεις πως έκαμαν ο Άνθρωπος και ο Κόρακας, υστέρα από την αποκάλυψιν αυτήν;—Φαίνεται ότι και οι δύο επέστρεψαν πάλιν εις τα θηλυκά των. Ο Άνθρωπος, που συνέγραψε το χειρόγραφον, είχε την βλακώδη απλότητα να προσθέση και την παράγραφον αυτήν. Αλλ' ο Ποντικός, εξυπνότερος απ' αυτόν και αξιοπρεπέστερος, κατέφαγε το τέλος της διηγήσεως και έτσι, τουλάχιστον απέναντι της ιστορίας, έσωσε την άξιοπρέπειαν του Ανθρώπου, του Κόρακα, την ιδικήν του και όλων των αρσενικών ζώων, που δεν ημπορούν να ζήσουν χωρίς θηλυκά, διότι ωθούνται διαρκώς από το ένστικτον της ετεροδημιουργίας και της αυτοεξοντώσεως. (Επιστροφή)
— Ιδού, μου είπεν, ανοίγων εμπρός μου το χειρόγραφον. Είνε η ιστορία ενός Κόρακα συζύγου. Ας την διαβάσωμεν.
Και ήρχισε να διαβάζη :
«Μίαν φοράν υπήρχεν ένας άνθρωπος, που ήθελε να μάθη διατί ο εγκέφαλος της γυναίκας του έχει διαφορετικήν σύστασιν από τον ιδικόν του. Εσκέφθη ν' απευθυνθή εις τους πλέον σοφούς, αλλά παρητήθη γρήγορα από την ιδέαν του, παρατηρήσας ότι και οι σοφώτεροι ήσαν, καθώς και αυτός, προσκολλημένοι εις μίαν γυναίκα.
»Και είπε τότε εις τον εαυτόν του :
— »Τί τάχα να μάθω περισσότερον από μίαν σοφίαν, που ευρίσκεται εις την αυτήν θλιβεράν κατάστασιν με την ιδικήν μου αμάθειαν;
»Δεν είχε τελειώση την σκέψιν ταυ και ιδού εμπρός του «δύο κόρακες. » Εσκέφθη :
— »Εάν ερωτούσα αυτά τα πτηνά.
»Ο ένας από τους δύο κόρακες ησθάνθη καλά την σκέψιν του Ανθρώπου, και του είπε πλησιάζων άφοβα :
— »Είμαι έτοιμος να σου δώσω κάθε πληροφορία δια το ζήτημα που σε βασανίζει. Εγώ είμαι το αρσενικόν του ζεύγους.
— »Ας ιδούμεν λοιπόν τι ημπορεί να γνωρίζη ο Κόρακας, δια τον οργανισμόν του εγκεφάλου μιας γυναίκας.
— »Ω Άνθρωπε! απήντησεν ο Κόρακας· όλα τα θήλεα έχουν τον ίδιον οργανισμόν του εγκεφάλου μιας γυναίκας, αρχίζοντας από την κυρίαν σου και τελειώνοντας εις την ιδικήν μου. Η διαφορά της εκδηλώσεως οφείλεται εις την ποιότητα των πράξεων και των έξεων αλλ' η ηθική υπόστασις είναι η ιδία.
»Τότε επλησίασε κοντά εις το θηλυκόν του και επρόσθεσε :
— »Παρατήρησε μέσα εις το κρανίον της. Εγώ ηξεύρω καλά τι πράγμα είνε ο εγκέφαλος της, διότι ημείς οι κόρακες τα τρώγομεν ευτυχώς τα θηλυκά μας, όταν πεθαίνουν και γνω-ρίζομεν καλά τον οργανισμόν των.
»Ο Άνθρωπος έκυψε.
»Ποίον θέαμα! Το ήμισυ του κρανίου είχεν αφαιρεθή και ο εγκέφαλος εφάνη ανοικτός, ενώ εις το μέσον του υπήρχεν ένα κουτάλι της σαλάτας, το οποίον εις κάθε αντιληπτικήν δόνησιν του εγκεφάλου, εκινείτο διαρκώς και εσύγχιζε την αντίληψιν.
— » Σαλάτα λοιπόν ετοιμάζεται εδώ μέσα;
Πάντοτε' κάθε τι που εισάγουν εις τον εγκέφαλον αι αισθήσεις από τον εξωτερικόν κόσμον, το ανακατώνει διαρκώς το κουτάλι, μεταβάλλει τας φυσικάς αναλογίας, συνεπώς δε την λογικήν σύστασιν και το υποχρεωτικόν ηθικόν συμπέρασμα.
— »Δέν καταλαβαίνω καθόλου τί μου λέγεις, είπεν ο Άνθρωπος.— »Τώρα θΑ καταλάβης. Δοκίμασε, λόγου χάριν, την ακοήν της, η οποία λειτουργεί και ολιγώτερον.Πλησίασε και ειπέ της :
«Η απιστία είνε ηδονή πρόσκαιρος· η πίστις είνε ηδονή διαρκής».
«Ο Άνθρωπος έσκυψε και επρόφερε την φράσιν αυτήν.
»Μόλις όμως επρόφερε την πρώτην λέξιν, το κουτάλι ήρχισε να κινήται με τόσην ορμήν, ώστε μετά την τελευταίαν λέξιν ολόκληρος η φράσις είχε γίνη σαλάτα.
»Κατόπιν το κουτάλι, αφού ετελείωσε την υπηρεσίαν του, εσταμάτησεν, ωσάν να εφοβείτο μήπως τακτοποίηση πάλιν κατά λάθος τας λέξεις, αι οποίαι μέσα εις το εγκέφαλον ευρίσκοντο τοποθετημένοι ως εξής :
»Η απιστία είνε ηδονή διαρκής· η πίστις είνε ηδονή πρόσκαιρος».
»Τότε ο Άνθρωπος και ο Κόρακας...
Ο Δαίμων, που εδιάβαζε το χειρόγραφον, εσταμάτησε και μου είπε :
—Δεν φαίνεται τίποτε άλλο εις το χειρόγραφον υποπτεύομαι ότι το υπόλοιπον θα το έχη φάγη κάποιος αρσενικός ποντικός.
—Κρίμα! και ήτο τόσον περίεργος ιστορία ! Συ, που είσαι Δαίμων, τί υποθέτεις πως έκαμαν ο Άνθρωπος και ο Κόρακας, υστέρα από την αποκάλυψιν αυτήν;—Φαίνεται ότι και οι δύο επέστρεψαν πάλιν εις τα θηλυκά των. Ο Άνθρωπος, που συνέγραψε το χειρόγραφον, είχε την βλακώδη απλότητα να προσθέση και την παράγραφον αυτήν. Αλλ' ο Ποντικός, εξυπνότερος απ' αυτόν και αξιοπρεπέστερος, κατέφαγε το τέλος της διηγήσεως και έτσι, τουλάχιστον απέναντι της ιστορίας, έσωσε την άξιοπρέπειαν του Ανθρώπου, του Κόρακα, την ιδικήν του και όλων των αρσενικών ζώων, που δεν ημπορούν να ζήσουν χωρίς θηλυκά, διότι ωθούνται διαρκώς από το ένστικτον της ετεροδημιουργίας και της αυτοεξοντώσεως. (Επιστροφή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου