ΑΝΕΙΡΗΝΕΥΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΦΑΤΡΙΩΝ ΥΠΟΝΟΜΕΥΟΥΝ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ 4ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

«21 Οκτωβρίου · 11 Δεκεμβρίου 1938. Κηφισιά. Τα σπου­δαιότερα συμβάντα. Γιατί δεν έγραφα σ' αυτό το διάστημα; Τι με εμπόδιζε; Μια μεγάλη αλλαγή μέσα μου. Έβγαλα το συμπέρασμα του περασμένου φερσίματός μου, επήρα απόφαση, εμπήκα σε άλλο δρόμο και τραβώ εμπρός. Έπρεπε όμως να φθάσω στο χείλος του γκρεμνού, σαν υπνοβάτης. Ας τα μετρήσουμε ένα-ένα. Πρώτασ-πρώτα η εκλογή του Αρχιεπισκόπου. Κινδυνεύει ο Χρυσόστομος. Αρχίζει κίνησις προεκλογική. Καλώ Γεωργακόπουλον, μου λέγει ότι σχεδόν όλη η Ιεραρχία είναι συγκεντρωμένη ολόγυρα στον Κορινθίας. Ο Γεωργακόπουλος το είχε προετοιμάσει όλο από καιρό-δυο χρόνια. Τον ανύψωσε, τον ενδυνάμωσε, τον έκανε αφέντη των υλικών μέσων της Εκκλησίας. Συγχρόνως εδυνάμωσε τον εαυτό του, απέκτησε την ιδιαιτέραν εκτίμησιν του Βασιλέως, του Διαδόχου, την ιδιαιτέραν συνάφειαν με την Αυλή, εμένα με κατέβασε με πολλή τέ­χνη και χωρίς να φαίνεται, μου έρριξε και μερικά κόκκαλα της Νεολαίας για να μη τον ενοχλώ, στο Υπουργικό Συμ­βούλιο έρριχνε πάγο. Και τώρα θέλησε να μου κολλήση τον Κορινθίας, τον άνθρωπο που συνώμοσε μαζί του, και που αισθανόμουνα την εχθρότητα.
Τι να κάμω; Γύρω μου κανείς. Κοτζιάς γραμμή στον Δαμασκηνό, που του έβλεπε βεβαία την επιτυχία. Σπυρίδωνος ύπουλα μου έσκαβε τον λάκκο. Οι άλλοι μη ξαίροντας τίποτε. Μανιαδάκης έτοιμος για ό,τι πω. Τραπεζούντος με σταυρωμένα τα χέρια. Η πε­ρασμένη ψυχική αδράνεια με έσπρωχνε σε αποφυγή του αγώνος. Ούτε ήξαιρα τι δυνάμεις είχα. Αγκαλά έχει κανείς δυνάμεις εκειές που θέλει να έχη. Και δίσταζα για όλα. Κατέφυγα στην ουδετερότητα. Επροσπάθησα να πάρω τον Γεωργακόπουλο με το καλό. Να τον κερδίσω. Κερδίζει κα­νείς τους εχθρούς του όταν τον νομίσουν χωρίς θάρρος; Έκαμνε και αυτός τον ουδέτερο, μα από κάτω ενεργούσε με όλη του τη δύναμη για τον Δαμασκηνό. Έλεγε σε όλους: Δεν με ενδιαφέρει ποιός θα εκλεγή, και οι δύο κα­λοί είναι. Στο τέλος δεν δίνω σημασία στην Εκκλησία... Δεν με φοβίζει ο Δαμασκηνός Αρχιεπίσκοπος. Είμαι αρ­κετά ισχυρός. Στην αρχή τα επίστευα. Έπειτα όμως λίγο-λίγο άρχισα να διστάζω. Εκαταλάβαινα ότι αυτά ήταν για να σκεπάσω την αδράνεια μου. Αλλά δεν ημπορούσα να κάμω και αλλιώς. Δεν ήταν πλέον καιρός για να έβγω υπέρ του Χρυσάνθου. Έτσι φανταζόμουνα. Από αυτήν την ασυνέπειαν με έβγαλε ο Νικολούδης. Γράμματα το ένα- επάνω στο άλλο. Μου έδειχνε τον κίνδυνο. Ενδιαφερόταν για τον Χρύσανθο. Αλλά αισθανόμουνα ότι όσα μου έλεγε ήταν αλήθεια. Του απαντούσα και προφορικά και με γράμματα αντιλέγοντας και επιμένοντας ότι έπρεπε να μείνω ουδέτε­ρος. Μα αισθανόμουνα σιγά-σιγά ότι δεν είχα δίκιο. Και έτσι άφησα τον Νικολούδη να ενεργήση και έσπρωξα τον Μανιαδάκη να τον βοηθήση. Αλλά μυστικά. Δεν ήθελα να δείξω ανάμιξιν. Εμπλέχτηκα στα δίχτυα που άπλωσα μό­νος μου. Είπα η Εκκλησία να μείνη απολύτως ελευθέρα. Και κάτω από αυτό το προνόμιο -υπουργός και κλίκα του προετοίμαζαν την εκλογή. Δεν είχα καταλάβει την δύναμη μου. Και έτσι έγινε η εκλογή. Γεωργακόπουλος με ηπάτησε και έβαλε να ψηφίση ο Δρυινουπόλεως. Ενώ την προηγουμένην ημέρα με είχε βεβαιώσει ότι ακόμα και αν τό Νομικό Συμβούλιο έδινε γνωμοδότηση υπέρ του να ψηφίση,αυτός δεν θα τον άφηνε. Με εμεταχειρίσθηκε θρασύτατα καί αναιδέστατα. Και είχα στα χέρια μου τα δελτία της Αστυνομίας και συνομιλίες των στα τηλέφωνα! - Είχα χάσει το κύρος μου.
»Αλλά ύστερα από την ψηφοφορίαν, εκατάλαβα τις δυνά­μεις μου και τον κίνδυνο. Αφού αφήκα τον αντίπαλον να μου επιτεθή σε όλο το μέτωπο και εξαντλήθηκαν οι δυνά­μεις του, του αντεπετέθηκα, του έριξα τις εφεδρείες μου. Ευρήκα το ασθενές σημείο σε όλη αυτήν την καλά ετοιμα­σμένη συνωμοτική επίθεση. Και τους επήγα στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Εκεί είδα τι είχε προετοιμασθή εναντίον μου και τι εκινδύνευσα. Αλλά η υπόθεσις ετράβηξε με καλή τέχνη και πάλι εκερδίθηκε οχι με ευκολία. (...) Εν τω μεταξύ είχα πάει στην Άγκυρα ακριβώς όταν επρόκειτο να έβγη η απόφασις του Συμβουλίου Επικρατείας. (...) Εγύρισα στις 25 Σεπτεμβρίου και επήρα το φραγγέλιο στα χέρια και έδιωξα τους απίστους από τον ναόν μου. Πρώτα-πρώτα έφυγε ο Γεωργακόπουλος, αφού μου έστειλε ένα γράμμα αναιδέστατο, συκοφαντικό και που δείχνει όλη του την αλαζονεία και τις ελπίδες που έτρεφαν οι συνωμό­τες. Επήρα αμέσως το Υπουργείον Παιδείας με Γενικόν Γραμματέα τον Σπέντζα και χωρίς να χάνω καιρό, ταχύ­τατα άλλαξα νόμους, έδιωξα πρόσωπα από το υπουργείον, έδιωξα τους ΟΔΕΠ κ.λ.π. Τότε έφυγε ο Σπυρίδωνος. Ξεσκεπάστηκε. Και με αυτή την ευκαιρία, άλλαξα τον Ρεδιάδη και τον Κρητικό. Και στο τέλος με λύπη μου, γιατί εχαρίσθηκε στον Παπαγεωργίου, έφυγε και ο Νικολόπουλος. Και επήρα νέους Υπουργούς, όλους Μεταξικούς. Στην αρχή για τον Γεωργακόπουλο ο Βασιλεύς έδειξε την επιθυμίαν του να τον κρατήσω σε άλλο Υπουργείο. Φεύ­γοντας για την Άγκυρα του ετηλεγράφησα κατά τρόπον μη αφήνοντα διέξοδο και μου απάντησε αμέσως συγκατανεύων.
Και του Σπυρίδωνος η αποχώρηση φαίνεται ότι τον εστεναχώρησε. Για τους άλλους εδέχθη χωρίς αντίρρηση. Φαίνεται ο Γεωργακόπουλος, Σπυρίδωνος και πριν Λογοθέτης είχαν σχηματίσει μέτωπον αυλικόν εναντίον μου. Ο Βασιλεύς ποτέ δεν τους είχε εννοήσει, είμαι βέβαιος. Τους ενόμιζε ειλικρινείς και ότι με επονούσαν τον δυστυχή, πεσμένον εις τα νύχια της κλίκας μου. Διότι έτσι θα έλεγαν, είμαι βέβαιος. Αλλά στο τέλος ο Βασιλεύς έμεινε πιστός και σταθερός μαζί μου. Και έτσι ίσως καλά το έκαμα όμως το έκαμα εξαρχής. Γιατί τον λάκκον που μου είχαν ανοί­ξει, όταν τον είδα ήταν αργά και δεν μπορούσα να τον πηδήσω. Έπρεπε να τον παρακάμψω. Και αυτό έγινε με κίν­δυνο αρκετό». (Ι.Μεταξάς: Ημερολόγιο Α, σελ 278-279 και 694-696.)

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΑΡΧΗΓΩΝ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΠΡΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ A.ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΑ Ο ΦΑΚΕΛΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ (1986)

................................................................................................. ............... ................................... ...............................   ............
 

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ  (Παναγιώτης Σαλαμαλίκης). Ο κ. Κύρκος έχει τον λόγο.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΥΡΚΟΣ. Κύριε Πρόεδρε, δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η κυπριακή προδοσία είναι η βοερότερη πράξη προδοσίας που συντελέστηκε στα χρόνια μας. Άκουσα με κάποια έκπληξη έναν συνάδελφο από τους κόλπους της Νέας Δημοκρατίας που θέλησε να απαλύνει την ευθύνη, αν κατάλαβα  καλά, και είπε, ας μην τους πούμε προδότες, ας τους πούμε ανοϊκούς.
Αγαπητοί  φίλοι, είχα πολλές φορές την ευκαιρία να πάω στην Κύπρο. Δεν ξέρω πόσοι από σας — ελπίζω οι περισσότεροι — πήγατε. Είναι 200.000 οι πρόσφυγες, 2.000 οι νεκροί, 2.000 οι αγνοούμενοι. Και περιμένουν και από εμάς να ακούσουν σήμερα ένα λόγο για να δουν ότι δεν τους έχουμε ξεχάσει. Επισκεφθείτε την Αρχιεπισκοπή, το Προεδρικό Μέγαρο. Δέστε ότι Ελλαδίτες έστρεψαν τα όπλα τα οποία τους εμπιστεύθηκαν για να υπερασπίσουν την Κύπρο για να καταλύσουν όχι τη λαοπρόβλητη, να καταλύσουν τη λαοφιλή κυβέρνηση του Μακαρίου. Πηγαίνετε στο νεκροταφείο για να ακούσετε από τον παπά του νεκροταφείου ότι τους οπαδούς του Μούσκου, του Αρχιεπισκόπου δηλαδή, δεν τους έθαβαν μέσα στο νεκροταφείο. Ήταν τόσο προδότες που τους έθαβαν έξω από το νεκροταφείο. Πηγαίνετε. Και όταν πάτε και γυρίσετε ας μην ακουσθεί στην αίθουσα αυτή ότι πρέπει να θεωρήσουμε ανοϊκούς τους υπεύθυνους της προδοσίας.
Μας  έδωσε ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως σήμερα μια εικόνα η οποία βεβαίως στα ανθρώπινα μέτρα ήταν δραματική. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει η ευχέρεια να αποδώσει κανένας την τραγωδία και την προδοσία στην έκταση που έγινε. Αυτά τα μηνύματα που ανταλλάσσονταν, αυτά τα: «μπλοφάρουν», «δείξτε αυτοσυγκράτηση», «είσθε δειλοί», «μην κάνετε τίποτε», αυτά βεβαίως δεν είναι πράξεις αφρόνων, δεν είναι πράξεις αξιωματικών που φορούν τη στολή του Έλληνα αξιωματικού. Ο κ. Δροσογιάνης θα με καταλαβαίνει πολύ καλύτερα από κάθε άλλον. Αυτές είναι πράξεις εσχάτης προδοσίας. Και βεβαίως αυτές κάπου εντάσσονταν. Δεν ήταν ενέργειες αφροσύνης. Έπρεπε να ανοίξει η πόρτα για την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων. Γιατί; Γιατί πιθανότατα θεωρείτο ότι η διχοτόμηση ήταν λύση. Γιατί πιθανότατα αυτές ήταν εντολές των ίδιων που υποστήριξαν τη δικτατορία στην Ελλάδα. Και ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι τη δικτατορία στην Ελλάδα την υποκίνησαν και την επέβαλαν οι Αμερικανοί, η CΙΑ, πράκτορές  τους ήταν οι Παπαδόπουλοι και οι Ιωαννίδηδες, θα σας πω και μερικά στοιχεία στη συνέχεια που είναι ενδιαφέροντα.
(Στο  σημείο αυτό την προεδρική έδρα καταλαμβάνει ο α' αντιπρόεδρος της Βουλής κ. ΜΙΧΑΗΛ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ).
Είναι  τυχαίο ότι όλοι αυτοί πέρασαν από την Κύπρο; Όλοι πέρασαν από την Κύπρο. Από την Κύπρο ξεκίνησε και η ιστορία του ΑΣΠΙΔΑ. Δε λέω τώρα να αναμοχλεύουμε τα παλιά, αλλά όλοι θυμόμαστε ότι από εκεί ξεκίνησε και αυτή η ιστορία, η οποία στη συνέχεια οδήγησε εκεί που οδήγησε. Ήταν δραματικές οι εκκλήσεις από κάτω και πρέπει να αποτίσουμε φόρο τιμής στους πατριώτες αξιωματικούς, Ελλάδίτες και Κύπριους. Να αποτίσουμε φόρο τιμής στα στρατευμένα παιδιά της Κύπρου, της Εθνοφρουράς και της ΕΛΔΥΚ, που πολέμησαν με όλο το πάθος της ψυχής τους, ξέροντας ότι είναι προδομένοι.
Μου είπαν τα υπευθυνότερα χείλη, ότι η απόβαση δε θα γινόταν, αλλά τα τηλεβόλα της Κυρήνειας δεν λειτούργησαν, εσίγησαν. Και υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα με την Αμμόχωστο. Η Αμμόχωστος δεν ήταν στο σχέδιο του Αττίλα, αλλά η Αμμόχωστος εγκαταλείφθηκε. Ποιος έχει την ευθύνη που οι Τούρκοι προχώρησαν και κατέλαβαν την Αμμόχωστο, για την οποία σήμερα τόσες προσπάθειες γίνονται, χωρίς να έχουν την Αμμόχωστο μέσα στην περιοχή, είτε του Αττίλα ένα, είτε του Αττίλα δύο; Ποιος έχει αυτές τις δραματικές ευθύνες;
Ποιος  πήρε στο λαιμό του έναν ολόκληρο λαό; Και ποιος πήρε ακόμα στο λαιμό του ολόκληρη την Ελλάδα; Γιατί ποιος δεν καταλαβαίνει ότι η Κύπρος είναι ένας θαυμάσιος μοχλός για να επηρεάζονται αδιάκοπα οι εσωτερικές εξελίξεις, για να εξαντλείται ό,τι έχουμε και δεν έχουμε εδώ, αντί να τα επενδύουμε σε οικονομική ανάπτυξη, γιατί υπάρχει πάντοτε μια απειλή από εκείνη την πλευρά που κανένας δεν μπορεί να την αγνοήσει; Ποιος δεν τα καταλαβαίνει αυτά;Κύριοι  συνάδελφοι της Νέας Δημοκρατίας, ας αφήσουμε τους εθνικούς λόγους και τα εθνικά απόρρητα. Πέντε και δέκα χρόνια μετά, αναρωτιέται ο κ. Βαρβιτσιώτης γιατί εσείς ανοίγετε  το φάκελο σήμερα; Και λέω γιατί σεις, όχι χθες; Οι μόνοι που δεν μπορούν να απευθύνουν το ερώτημα στο ΠΑΣΟΚ, είσαστε σεις. Ποιοι ήταν οι εθνικοί λόγοι σας και γιατί δεν τους είπατε; Ποιο ήταν το εθνικό απόρρητο; Δεν υπάρχει εθνικό απόρρητο που να μη το ξέρουν οι αντίπαλοι, που να μη το ξέρουν οι Τούρκοι σοβινιστές και που να μη το ξέρουν πολύ καλύτερα από τους Τούρκους επεκτατιστές οι Αμερικανοί, οι οποίοι κινούν τα νήματα σαν μαριονέτες. Ποιο ήταν το εθνικό απόρρητο που δεν έπρεπε να το ξέρει αυτός ο λαός; Αλλά και σεις, συνάδελφοι του ΠΑΣΟΚ, έχετε μια τρομακτική ευθύνη. Σε κάποια στιγμή, είναι αλήθεια, ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως, κάτω από ορισμένες συνθήκες, είπε ναι και ότι «υπάρχουν κάποιοι λόγοι, τους οποίους αποδέχομαι για ένα χρονικό διάστημα». Στη συνέχεια όμως τι έγινε; Δέστε τώρα το παράδοξο: ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως λέει, ότι αν προκύψουν ποινικές ευθύνες θα προχωρήσουμε. Ύστερα από τόσα χρόνια θα προχωρήσουμε; Δεν ξέρω τίποτε, κύριε Δροσογιάννη, αλλά σας ερωτώ: αν υποτεθεί, ότι προκύψουν ευθύνες για αξιωματικούς οι οποίοι κατέχουν ανώτατες θέσεις, πώς τόσα χρόνια αυτοί διοικούν; Και μάλιστα ενόψει των ενδεχομένων επιπλοκών στην Κύπρο; Μήπως για να κάνουν τα ίδια και να αφήσουν τις πύλες αφύλακτες; Εγώ λέω πως δεν υπάρχει κανένας. Ποιος μπορεί να διαβεβαιώσει ότι δεν υπάρχει κανένας; Και αν υπάρχει κάποιος ο οποίος θα βρεθεί στην κρίσιμη ώρα να δώσει την εντολή να μη χτυπήσουν τα τηλεβόλα της Κηρύνεια, τι γίνεται; Επί πέντε χρόνια το ανεχθήκατε και είναι ευθύνη δική σας. Τώρα βέβαια έρχεται η υπόθεση, αλλά όταν πια έχει μείνει ιστορία για να αντλήσουμε όλοι μαθήματα. Και εδώ έγινε μια συζήτηση, η οποία θα μπορούσε να είχε εκτραχυνθεί, που ευτυχώς όμως κρατήθηκε σε υψηλό επίπεδο και έτσι το μήνυμα που θα στείλουμε από την αίθουσα αυτή προς τον κυπριακό λαό, αλλά και το μήνυμα προς την άλλη πλευρά, είναι η απεριόριστη σταθερότητα αυτής της αίθουσας, που εκφράζει τον ελληνικό λαό.
Βέβαια, δεν υπάρχει μόνο ο Αττίλας Ι , υπάρχει και ο Αττίλας ΙΙ. Και ο Αττίλας II ήταν μεγαλύτερη τραγωδία και από τον Αττίλα Ι. Συνάδελφοι, ξέρετε ότι στις 31 Ιουλίου του 1974 συνελήφθηκε ένας Τούρκος ταγματάρχης, ο Τσαντινέλ, και πάνω του βρέθηκαν αυτό το πάκο των στοιχείων, που έδειχναν ότι επίκειται ο Αττίλας II;
(Επιδεικνύει στη Βουλή ορισμένα έγγραφα).
Αυτά τα στοιχεία τα είχε υπόψη του ο κ. Κληρίδης, ο οποίος στις 4 Αυγούστου απευθύνεται στις κυβερνήσεις των χωρών και δε λέει λέξη για τον Αττίλα, ο οποίος επίκειται. Και η ελληνική Κ ΥΠ κατέχει τα στοιχεία αυτά από ό,τι. δείχνουν τα έγγραφα από τις 10 Αυγούστου και ο Αττίλας II γίνεται στις 14 Αυγούστου. Ποιος έχει αναλάβει αυτή την τρομακτική ευθύνη να μην ενημερωθεί κανένας και να μην τεθεί σε κίνηση κανείς από τους διεθνείς μηχανισμούς αποτροπής και να μην υπάρξουν βέβαια και τα μέτρα αμύνης, τα οποία βεβαίως θα λαμβάνονταν, αν αξιοποιούνταν τόσο ασφαλείς πληροφορίες όσο ήταν οι πληροφορίες που από τη σύμπτωση της σύλληψης του Τούρκου ταγματάρχη υπήρχαν στα χέρια και της κυπριακής και της ελληνικής πλευράς. Και διαβάζει βέβαια κανείς τη δήλωση που γίνεται από το αντίστοιχο γραφείο Τύπου της Κυπριακής Κυβέρνησης, τότε ήταν προεδρεύων ο κ. Κληρίδης, ότι δεν χρησιμοποιήθηκαν αυτά τα στοιχεία σε επίδειξη καλής θελήσεως τότε; Την ώρα που οι άλλοι ετοίμαζαν το γιαταγάνι — δεν πρόκειται για γιαταγάνι, αλλά καταλαβαίνετε τη μεταφορική του έννοια. Η ελληνο-κυπριακή πλευρά απεδείκνυε — λένε τα επισημότατα χείλη — «αγαθή θέληση». Πρόσφερε δηλ. το λαιμό της για σφαγή. Αυτά πρέπει να διερευνηθούν, όπως πρέπει και άλλες πλευρές οι οποίες είναι στο σκότος.
«Θα εθεώρουν επί τη αναλήψει των καθηκόντων μου πα-ράλειψιν να μην εξέφραζα προς τον αποχωρήσαντα Πρόεδρον κ. Νικόλαο Σαμψών, την ευαρέσκειάν μου». Αλήθεια, είναι, κύριε Κληρίδη;

Δε θέλω τώρα να αναξέσω πληγές. Έχουν περάσει πολλά χρόνια. Αλλά μήπως άραγε ο φάκελος αυτής της υπόθεσης είναι  κλειστός, με όλες τις δραματικές συνέπειες, γιατί υπήρχαν ευθύνες εδώ ή εκεί; Απ* ό,τι είναι γνωστό, υπήρξε μια ανάκριση, η οποία έγινε επί Νέας Δημοκρατίας, από τον αντιστράτηγο δικαστικό αναθεωρητή κ. Μπέλκα. Γιατί σταμάτησε η ανάκριση;
Επανειλημμένα  έχει δημοσιευθεί στις εφημερίδες και λυπούμαι που δεν είναι εδώ ο κ. Αβέρωφ, γιατί το διατυπώνω για να υπάρχει μια απάντηση, ότι με δική του διαταγή — αναφέρεται και στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας το «Ποντίκι» — στις 21.3.1976 εζήτησε ως υπουργός Εθνικής Αμύνης «να καταστραφούν δια της πυράς» όσες εκθέσεις επί της κυπριακής κρίσεως υπήρχαν σε χέρια αξιωματικών!
Είναι  αλήθεια; Δεν είναι; Δεν μπορώ να το ξέρω. Δε θέλω να πω ότι είναι αλήθεια. Δεν μπορώ να το διαψεύσω.
Θα  παρακαλούσα πάρα πολύ τον κ. Αβέρωφ να δώσει μια εξήγηση. Αλλά αν είναι αληθές αυτό, περί ποίου φακέλου μιλάμε; Περί του ανυπάρκτου; Διότι ό,τι υπήρχε, θα έχει καταστραφεί!Κύριοι  συνάδελφοι, υπάρχει μια πολιτική ουσία, πίσω από όλα αυτά. Το ένα πραξικόπημα διαδέχονταν το άλλο εναντίον του Μακαρίου. Θα ήθελα να μπορούσα να σας διαβάσω τον κατάλογο με τις κώδικες ονομασίες: «Ερμής», «Απόλλωνας». Σαν τον περιβόητο δικό μας «Περικλή». «Ως τα μπούνια» χωμένος ο Γρίβας στην υπόθεση της ανατροπής του Μακαρίου. Ξέρετε πότε; Το 1966. Απόρρητη δική του επιστολή προς τον τότε διευθυντή του πολιτικού γραφείου, ή κάποιον αντίστοιχο του κ. Στεφανόπουλου, περιήλθε στα χέρια του Μακαρίου. Και απεκάλυπτε ότι ο Γρίβας ετοίμαζε πραξικόπημα εναντίον του. Πότε; Το 1966. Γιατί τόσο μίσος εναντίον του Αρχιεπισκόπου; Γιατί τόσο μίσος εναντίον αυτού που περιφρονητικά ονομάζονταν: «Παπάς», ή «Μούσκος»; Και το ξέρετε ότι αυτοί δεν ήταν χαρακτηρισμοί, που διατυπώνονταν μόνο από τα χείλη της δικτατορίας. Γιατί; Γιατί, βεβαίως, ο Εθνάρχης της Κύπρου είχε προσανατολίσει το σκάφος για την αναζήτηση λύσεως, όχι μόνο στα ύφαλα του ΝΑΤΟ, αλλά και στους δρόμους των αδεσμεύτων και είχε πει: «Θα τείνουμε και τα δυο χέρια. Και προς Δύση και προς Ανα­τολή, προκειμένου να επιτύχουμε την υποστήριξη, που είναι αναγκαία». Και βεβαίως αυτό, για την πάγια αντίληψη ότι «η Ελλάς ανήκει στη Δύση» και δεν μπορεί να απομακρυνθεί από εκεί, διότι... διότι... διότι... Και υπήρχαν πάντοτε «εθνικοί» λό­γοι, τους οποίους επικαλούνταν, για τούτο το λόγο έπρεπε ο Μακάριος να βγει από τη Μέση. Να βγει πολιτικά, να βγει ηθικά, και στο τέλος να βγει φυσικά. Επέζησε από τις δολοφο­νικές απόπειρες και τα πραξικοπήματα και απέθανε. Και σήμε­ρα βρίσκεται στον τάφο του στο κορυφαίο σημείο της Κύπρου — στο Θρονί — για να αγναντεύει τους ορίζοντες αυ­τής της πολύπαθης νήσου.
Εδώ βρίσκεται η πολιτική ουσία. Και εδώ βρίσκονται και οι πηγές στις περιπέτειες.
Μας είπε ο κ. Μητσοτάκης — και λυπούμαι που δεν είναι εδώ, αλλά είναι τόσο άχαρη η ώρα που μιλάμε και είναι τόσο άχαρος αυτός ο Κανονισμός, γιατί κάτι έχουμε και μεις να πούμε — ότι «βεβαίως ανετράπησαν οι θαυμάσιες προϋποθέ­σεις, που υπήρχαν πριν από τη δικτατορία». Πότε, κύριε Μητσοτάκη; Όταν είχε βαθύτατα διχασθεί αυτός ο τόπος, θα μας πείτε ότι υπήρχαν οι θαυμάσιες προϋποθέσεις, για να λυ­θεί το Κυπριακό; Και ότι ήμαστε πάρα πολύ κοντά κατά τις συνεννοήσεις του κ. Τούμπα και του κ. Τσαγκλαγιαγκίλ; Σε τι, αν αγαπάτε; Στην ένωση! Ποία αυταπάτη! Οποία θεία αφέ­λεια!
Και σήμερα, μπορεί να λέγονται αυτά τα πράγματα;
Πρώτον, είχε καταστραφεί κάθε δυνατότητα εσωτερικής ομοψυχίας και οι Τούρκοι σοβινιστές το ήξεραν καλύτερα από κάθε άλλον.
Δεύτερον, ύστερα από τη Ζυρίχη και το Λονδίνο, δε συ­ζητούσαν οι Τούρκοι περί ενώσεως.
Αν αυτά μας τα λέει ένας άνθρωπος της πείρας του Αρ­χηγού της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος υπήρξε και υπουργός των Εξωτερικών, τότε τι πρέπει να σκεφθούν όλοι οι άλλοι, που δεν έχουν αυτήν την πείρα;
Το αντίστροφο έπρεπε, λοιπόν, να πούμε. Πώς το μόνο που δεν σκέφτονται οι Τούρκοι είναι να φύγουν από το νησί.
Εκείνο που σκέφτονται είναι να καταλάβουν ολόκληρο το νησί. Και βεβαίως, με αυτού του είδους τις παγιδεύσεις, πότε είμαστε πρόθυμοι να συζητήσουμε περί του 4%, του 5%, του 25%, φθάσαμε στο 40% και καταλήξαμε να μας παίζουν στα δάκτυλα, γιατί εκείνοι, βεβαίως, έχουν τη δική τους διπλωματία, ενώ εμείς είχαμε τη δική μας θεία αφέλεια! Δεν μας επιτρέπεται πλέον αυτή η στάση. Και θέλετε να το επιβεβαιώσετε; Πηγαίνετε στην Κύπρο να δείτε τα παιδιά που στέλνονται από δω ή τα Ελληνοκυπριόπουλα, όπως τα εί­δα εγώ στις 2 η ώρα το πρωί, να βρίσκονται στην «πράσινη γραμμή» με το χέρι στη σκανδάλη, ξέροντας ότι η Κύπρος δεν έχει την κάλυψη, για να μπορέσει μόνη της να αντισταθεί, αλ­λά να είναι αποφασισμένα να το πράξουν.
Εμείς, τι είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε σ* αυτόν τον τόπο; Όχι υπέρ του οράματος της ενώσεως, διότι αυτό το όραμα, που και σήμερα το είδα να πλανιέται σε κάμποσες ομι­λίες, αυτό υπήρξε η καταστροφή της Κύπρου. Και το όραμα της ενώσεως έθαλψε και ο Γρίβας. Και στο όνομα αυτού του οράματος, ήθελε να εξοντώσει τον «αντεθνικό» Μούσκο. Διό­τι, αν θέλουμε να είμαστε αγρίως ρεαλιστές, θα έπρεπε να δού­με ότι, δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα και δεν υπήρχε από πολλά χρόνια. Και να εγκαταλείψουμε κατά συνέπεια αυτού του είδους την εύκολη φιλολογία, που γίνεται στην Ελλάδα, και να δούμε τις πραγματικότητες τις κυπριακές. Εκείνο που χρωστάμε να κάνουμε είναι να υψώσουμε τη φωνή μας, με ό­λους τους δυνατούς τρόπους, για να κατοχυρωθεί στο αδέ­σμευτο, η ανεξαρτησία, η ενότητα του κυπριακού κράτους. Για να αποκρουστούν τα σχέδια τα διχοτομικά, που υπάρχουν και από την πλευρά των Τούρκων σωβινιστών και από την πλευρά των Αμερικανών. Για να μπορέσουν οι δύο Κοινότη­τες να ζήσουν σε ειρήνη. Ναι οι δύο Κοινότητες! Και από το βήμα αυτό θέλω να υπογραμμίσω, ότι υπάρχουν δύο Κοινότητες στην Κύπρο. Ξέρετε τι έκανε ο Ιωαννίδης το *64; Ο Ιωαννίδης το '64 επισκέφτηκε το Μακάριο για να του πει, ότι έχει ετοιμάσει σχέδιο για νυκτερινή εξόντωση 10.000 Τουρκο­κυπρίων, για εκφοβισμό των υπολοίπων. Το 1964 ποιοι κυ­βερνούσαν; Και πώς βρισκόταν ο Ιωαννίδης σε θέση να κα­ταρτίζει πίνακα 10.000 προγραφών; Αλλά όταν, βεβαίως, στην Ελλάδα υπήρχαν σε προγενέστερα χρόνια χιλιάδες προ­γραφές, όχι το '64 αλλά νωρίτερα, γιατί ο Ιωαννίδης δεν θα εφάρμοζε τις προγραφές και εναντίον των Τούρκων, οι οποίοι, στο κάτω κάτω, ήταν αλλόφυλοι, για να μεταχειριστούμε αυτή τη βλακώδη λέξη.
Οι Τουρκοκύπριοι και οι Ελληνοκύπριοι έζησαν αιώνες ολόκληρους αδερφικά. Εκείνο που έχει να προσφέρει η ελλη-νοκυπριακή πλευρά, είναι το χέρι της συναδέλφωσης, για να ζήσουν και οι δύο Κοινότητες. Πώς; Χωρισμένες και μισού-μενες; Με το να είναι η μία αδιάκοπος αγωγός της τουρκικής επιρροής και επέμβασης; Για να είναι ο μοχλός της αδιάκοπης απειλής εναντίον της κυπριακής ανεξαρτησίας; Αυτό ποτέ! Ποτέ! Και τούτο πρέπει να το διακηρύξουμε στην αίθουσα αυ­τή.
Να ξεκινήσουμε από αυτή την αφετηρία. Και να υπερα­σπίσουμε από κει και ύστερα τη δίκαιη λύση του Κυπριακού, με τις πλούσιες δυνατότητες που μας δίνει το δίκαιο της υπόθεσης. Και να την υπερασπιστούμε παντού, όχι καθιστάμενοι ύποπτοι, ότι πίσω από την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας απο­βλέπουμε στην ένωση,αλλά με το πρόσωπο καθαρό, ότι ναι, έχουμε σχέσεις εθνικές με την μεγάλη πλειοψηφία του λαού της Κύπρου, διότι είναι Ελληνοκύπριοι από χιλιάδων χρό­νων. Αλλά ότι σεβόμαστε αυτό, που είπε ο Πρωθυπουργός πάρα πολύ σωστά, υπογραμμίζοντας το, για να μην υπάρχει κανενός είδους παρεξήγηση, ότι σεβόμαστε δηλ. την ανεξαρ­τησία, την ακεραιότητα, την ενότητα της Κυπριακής Δημο­κρατίας, στα πλαίσια ενός τύπου ομοσπονδίας, το απαραβία­στο του εδάφους της, την αποστρατικοποίηση.
Κύριοι συνάδελφοι, εμείς είμαστε ένα ελάχιστο, κατά τον  Κανονισμό, Κόμμα. Επαναφέρουμε όμως και πάλι την πρότα­ση μας να κάνουμε ένα ψήφισμα και να το απευθύνουμε στις Βουλές όλου του κόσμου, ιδιαίτερα στα Ευρωπαϊκά Κοινο­βούλια, Ανατολής και Δύσης, και το Κογκρέσσο, αλλά και στις άλλες χώρες. Και να ζητήσουμε, στο όνομα του δικαίου των αρχών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου — 50 χρόνια γιορτά­στηκαν πριν από λίγο — στο όνομα των αρχών του ΟΗΕ, στο όνομα του μέλλοντος της ανθρωπότητας, στο όνομα, αν θέλε­τε, των αρχών του Ελσίνκι, να ζητήσουμε τη δραστηριοποίη­ση και την επέμβαση τους, ώστε να ασκηθεί ασφυκτικός έλεγ­χος, βήμα βήμα, προκειμένου να απομονωθεί η πλευρά της Άγκυρας. .
Και σας προτείνουμε ακόμα μια φορά να καταρτίσουμε εθνικές αντιπροσωπείες, που ν' αυλακώσουν Ανατολή και Δύ­ση. Ο κ. .Αβέρωφ να τεθεί επί κεφαλής μιας εθνικής αντιπρο­σωπείας απ* όλα τα κόμματα και να πάει στην Αγγλία, γιατί έ­χει ιδιαίτερους δεσμούς με τη χώρα εκείνη. Μας είπε σήμερα ότι είναι αμερικανόφιλος. Να πάει και στην Ουάσιγκτον. Ο κ. Φλωράκης να πάει επικεφαλής αντιπροσωπείας, σ* άλλες χώ­ρες. Και να πάει το ΠΑΣΟΚ επικεφαλής άλλων εθνικών αν­τιπροσωπειών, σ' άλλες χώρες. Και να πάμε κι εμείς επικεφα­λής άλλης εθνικής αντιπροσωπείας, σ* άλλες χώρες, όπου ο δικός μας λόγος μπορεί ν' ακούγεται εκτός κανονισμού της Βουλής. Αν θέλουμε να υπερασπίσουμε πραγματικά αυτό, που λέμε συμφέροντα αυτού του τόπου και αν θέλουμε την ίδια στιγμή να δώσουμε μια ενθάρρυνση στους Κύπριους, που πε­ριμένουν, βεβαίως, απ' αυτό, που αποκαλούν «μητέρα πατρί­δα», την ενθάρρυνση και την ενίσχυση.
Μπορούσαμε να κάνουμε πολλά και πιστεύω ότι σ* αυτό μπορεί να βοηθήσει και το άνοιγμα του φακέλου της Κύπρου. Έρχεται, όμως, πολύ καθυστερημένα. Χάθηκαν χρόνια, αγα­πητοί συνάδελφοι, και είναι η ευθύνη του ΠΑΣΟΚ.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΤΣΙΦΑΡΑΣ (Υφυπ. Εμπορίου). Όχι ευ­θύνη του ΠΑΣΟΚ. Εμείς πέντε χρόνια μόνο είμαστε, Λεωνί­δα.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΥΡΚΟΣ. Πέντε χρόνια; Μα αρκούσαν 24 ώρες. Υπάρχει η ένσταση, ότι θα το εκμεταλλευθείτε κομματικά. Εκμεταλλευθείτε το! Δεν υπάρχει πράξη, που να μην μπορεί ν* αποτελέσει αντικείμενο μιας εκμετάλλευσης τέτοιας ή αλλιώτικης. Θέλετε να εκμεταλλευθείτε κι εσείς της Νέας Δημοκρατίας κομματικά το ότι το ΠΑΣΟΚ, για κομματικούς λόγους ανοίγει το φάκελο της Κύπρου; Κάντε το! Όμως ο φάκελος της Κύπρου ανοίγει. Κι αυτό, που πρέπει να αξιώσουμε είναι ν' ανοίξει σε βάθος, όχι για να «σκιστούμε» μεταξύ μας, όχι για να μετατρέψουμε την έρευνα, σε μια ακόμη ευκαιρία μιας δικομματικής διαμάχης, αλλά, για να μπορέσουμε να διεισδύσουμε στις πλευρές, να τις αναδείξουμε, να διδαχτούμε, για να μπορέσουμε επιτέλους να καταλήξουμε σε μια κοινή, ενιαία στάση, για να μπορέσουμε να βοηθήσουμε την Κύπρο, που δοκιμάζεται. Ευχαριστώ.
.......................................................................................

 Λεωνίδας Κύρκος (12/10/24 -  28/8/11) Έλληνας πολιτικός της Αριστεράς. Στα 1986  ήταν Πρόεδρος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας Εσωτερικού.

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ: Πάντοτε Ενωτικός - πάντοτε Έλληνας

Το 2014 ανακηρύχθηκε, στην Κύπρο, ως Έτος Κώστα Μόντη, καθώς συμπληρώνονται, τη χρονιά αυτή, εκατό χρόνια από τη γέννησή του (18.2.1914) και δέκα χρόνια (1.3.2004) από το θάνατο του ποιητή. Το μικρό αυτό κείμενο δεν αποσκοπεί στο να κομίσει κάτι καινούργιο όσον αφορά τον Μόντη, αλλά αποτελεί ένα μνημόσυνο, που κάθε άλλο παρά περιττό κρίνεται. Κι αυτό γιατί ο Κώστας Μόντης, το παιδί της κατεχόμενης σήμερα Αμμοχώστου, ο πολιτικός καθοδηγητής της Ε.Ο.Κ.Α., παραμένει για τους νεοέλληνες ένα άγνωστο όνομα. Ο Κώστας Μόντης υπήρξε όχι μόνο ένας - με αυστηρά κριτήρια - σημαντικότατος Έλληνας και Ευρωπαίος ποιητής και πεζογράφος, αλλά και ένας αγωνιστής της ελευθερίας της Κύπρου και πρόμαχος του ονείρου της Ένωσης. Ένα περιδιάβασμα στο διαδίκτυο και στη σχετική βιβλιογραφία είναι δόκιμο για μια γνωριμία με τον πνευματικό αυτό άνθρωπο. Για εδώ, αρκεί η μνεία του ονόματός του.

 

 (Διαβαστε περισσότερα)

ΝΙΚΟΛΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ: ΠΛΟΙΑΡΧΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ ΑΝΔΡΕΑ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ

(Εκφωνήθηκε στην κηδεία του, 13 Ιουλίου 2011 στον Ιερό Ναό Αγίου Αρσενίου, Λεμεσός  )

«Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερων έστιν η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον».

 

Σε αυτή τη φράση του Πλάτωνα συμπυκνώνεται η πεμπτουσία του Ελληνισμού. Με αυτές τις παρακαταθήκες διαιωνίζεται το Γένος μας κι εσύ δεν μπορούσες να αποτελέσεις εξαίρεση. 

Ξέρεις πατέρα, μέχρι να υπηρετήσω τη στρατιωτική μου θητεία δεν καταλάβαινα γιατί έλειπες τόσο συχνά. Μετά κατάλαβα πόσο τεράστιος είσαι. Μια ζωή στην πρώτη γραμμή με τους συναδέλφους και τους ναύτες που αγαπούσες, για να φτιάξεις ένα δυνατό Ναυτικό που να μπορεί να υπερασπιστεί την πατρίδα μας. Μετά βίας σου έβγαζα καμιά κουβέντα για την κατάσταση που επικρατούσε, αλλά απ’ όσα μου έλεγες ήταν διάχυτη η πικρία σου για την αδιαφορία των ανωτέρων να εξοπλίσουν το Ναυτικό μας. «Δεν μπορώ να εκτελέσω την αποστολή μου», έλεγες, γιατί ήξερες πολύ καλά πως «έχομεν Γην και Πατρίδαν, όταν έχομεν πλοία εις την θάλασσαν». Γι’ αυτό πάλευες, αλλά έβρισκες πόρτες κλειστές. Ωστόσο, αυτή σου την απογοήτευση προσπαθούσες να μην τη μεταφέρεις στο σπίτι και την οικογένειά σου. Μπορεί πολλοί να νόμιζαν ότι ήσουν και μαζί μας αυστηρός, όπως με τη δουλειά σου. Ουδέν αναληθέστερον. Εξάλλου, αν καμιά φορά θύμωνες και φώναζες σ’ εμάς, τα γλυκόλογα και τα πειράγματα της γυναίκας και των παιδιών σου σε ηρεμούσαν αυτοστιγμεί, ίσως και λίγο αργότερα αν ήσουν πολύ θυμωμένος. 

Πολλοί μου λένε να είμαι περήφανος για τον πατέρα μου γιατί είναι ήρωας. Μπορεί να μη σου το είπα ποτέ ρητώς, αλλά πάντα ήμασταν περήφανοι για σένα, δε χρειαζόταν να σε δολοφονήσουν στυγνά οι κυβερνώτες, δεν ήταν απαραίτητο να γίνεις κομμάτια για να καυχώμαστε για σένα. Όχι πως περίμενα κάτι άλλο από εσένα, τουλάχιστον έπεσες στις επάλξεις, στη ναυτική βάση που αφιέρωσες τόσο χρόνο και κόπο να ανεγερθεί και να’ ναι το καμάρι της Εθνικής Φρουράς. Να είσαι σίγουρος ότι μας μπόλιασες με τα ανώτερα ιδανικά της Φυλής μας, αυτά για τα οποία αγωνίστηκες και εν τέλει θυσιάστηκες.Γαλουχηθήκαμε με τις αρχές και τις αξίες του Ελληνισμού και είμαστε γεμάτοι απ’ αυτές μέχρι το μεδούλι μας.  

Στο ερώτημα «γιατί να γίνει η έκρηξη» θα απαντήσουν οι εμπειρογνώμονες και ορκίζομαι στο σεπτό σου σκήνωμα ότι οι ένοχοι θα πληρώσουν για σένα και τους υπόλοιπους λεβέντες. Όσον αφορά το ερώτημα «γιατί ο πατέρας μου», αυτό είναι εύκολο ν’ απαντηθεί. Γιατί ποτέ δεν κιότεψες, ποτέ δεν απαρνήθηκες την ευθύνη. Γνήσιος εκφραστής των διδαχών του Λεωνίδα, των Μαραθωνομάχων, των ανταρτών του 1821, των ηρώων του Έπους του 1940, των λεβεντών του 1955, των ηρωικώς πεσόντων του 1974. Όταν επισκέφθηκα το χώρο του εγκλήματος στο Μαρί, μέσα στο μυαλό μου βούιζαν τα λόγια των λεβεντών που θυσιάστηκαν εκεί: «Ω ξειν αγγέλειν Έλλησι Κυπρίοις ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».

Όταν το μοιραίο πρωί οι καπνοί από την έκρηξη έφτασαν στο σπίτι μας, πριν ακόμα μάθω οτιδήποτε, ένιωθα ότι μέσω αυτής της σκόνης ήρθες για τελευταία φορά κοντά μας. Δε σε αγκάλιασα γιατί θα με περνούσαν για τρελό, ίσως ήθελα να διατηρώ την ψευδαίσθηση ότι θα σε δω το μεσημέρι πριν πάω δουλειά. Είδες όμως, έχασα την τελευταία μου ευκαιρία να σε αγκαλιάσω. Ελπίζω να με συγχωρέσεις. Η φλόγα σου υπάρχει μέσα στη μάνα μου, εμένα, την Κυριακή και το Χριστόφορο. Και θα μεταλαμπαδευθεί παντού. Θα κάνουμε τα πάντα για να μην ξεχαστούν οι αγώνες σου.

Και που’ σαι, όταν συναντήσεις το Μάτση και τον Αυξεντίου, τον Τάσο Ισαάκ και το Σολάκη Σολωμού, πες τους να μην ανησυχούν γιατί ο σπόρος που φύτεψαν έχει αβγατίσει. Και εσύ, μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά είστε οι πιο πρόσφατοι ήρωες στο ήδη υπερπλήρες Πάνθεον της Ελληνικής Ιστορίας. Γιατί όσο κι αν προσπαθούν οι λογής Πηλιογούσηδες και Εφιάλτες να μας ξεριζώσουν, εμείς είμαστε τραχείς: «Χρόνια σκλαβκιές ατέλειωτες, τον πάτσον τζιαι τον κλώτσον τους, εμείς τζιαμαί, ελιές τζιαι τερατσιές πάνω στο ρότσον τους». 

Ήσουν πολέμιος της φυγοστρατίας, το θεωρούσες και είναι υποτιμητικό. Γι’ αυτό και τώρα, μετά το τραγικό συμβάν που οι απάτριδες και οι ριψάσπιδες καλούν τους νέους να μην υπηρετήσουν την πατρίδα, ξέρω ότι θα είσαι έξαλλος. Γιατί κι εσύ αντιμετώπιζες την ανικανότητα και ανευθυνότητα των αρχόντων του τόπου, αλλά δε σταμάτησες να υπηρετείς την πατρίδα. Δεν το έκανες για όλους αυτούς τους ανάξιους που μας κυβερνούν, αλλά για τη σκλαβωμένη πατρίδα μας και τους ανθρώπους της. Απαρνήθηκες τον νεοταξίτικο ατομικισμό και έκανες βίωμά σου την ελληνόπνευστη συλλογικότητα. Έτσι, λοιπόν, δεν πρέπει ν’ απαξιώνουμε τις τιμημένες Ένοπλες Δυνάμεις και τα στελέχη που παλεύουν νυχθημερόν κάτω από αντίξοες συνθήκες, εισπράττοντας την αδιαφορία και τη θυμηδία της πολιτικής ηγεσίας. Απαξιώστε τους θρασύδειλους κυβερνώντες και όχι το στράτευμα! 

Αγαπητοί Αξιωματικοί, Υπαξιωματικοί και Ναύτες του ένδοξου Πολεμικού Ναυτικού. Σας βλέπω με τις άσπρες σας στολές, λεβέντες και λεβέντισσες, και ξέρω πως ο πατέρας μου ήθελε το καλύτερο για σας, αλλά και να’ στε οι καλύτεροι. Είμαστε μια οικογένεια, γιατί ξέρετε πως ο πατέρας μου σας είχε σαν παιδιά του. Απαιτούμε στη μνήμη των νεκρών μας να ανοικοδομηθεί άμεσα η Ναυτική Βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» και να μην τεθεί ούτε για μια στιγμή σε κίνδυνο η ασφάλεια οποιουδήποτε στελέχους ή ναύτη, με τη χρησιμοποίηση εμπορευματοκιβωτίων ως κτηρίων. Τα κονδύλια που παίρνετε να τα δώσετε μια φορά για το κοινό καλό και όχι για ίδιον όφελος.  

Κι εσείς περήφανοι Αξιωματικοί, Υπαξιωματικοί και Ναύτες, σπάστε τον άτυπο νόμο της σιωπής, αντιδράστε, ξεσηκωθείτε. Τα εκρηκτικά εξερράγησαν στα ήδη σεσηπότα θεμέλια του κράτους και το εκθεμελίωσαν. Να βγει όλος ο κόσμος στους δρόμους, να υπάρξει πάνδημη διαμαρτυρία για όλα αυτά τα τραγικά και ν’ απαιτήσουμε παραίτηση και φυλάκιση των υπευθύνων. Ξεσηκωθείτε, φωνάξτε. Μας δολοφονούν! Αν δεν υπάρξουν δομικές και συστημικές αλλαγές, την επόμενη φορά μπορεί να βρεθούμε εμείς σ’ αυτή τη θέση. Μην πιστεύετε τις πομφόλυγες των κρατούντων. Απαιτήστε την παραδειγματική τιμωρία των ανεύθυνων και ανίκανων κυβερνώντων. Μην το μετατρέψετε σε πεδίο κομματικών αντιπαραθέσεων· κανείς δεν το θέλει αυτό. Μόνο δικαιοσύνη ζητούμε. 

Πλοίαρχε Ιωαννίδη ήμουν και είμαστε περήφανοι που σε είχαμε σύζυγο και πατέρα. Σ’ ευχαριστούμε περισσότερο γιατί έκανες πράξη τις ιδέες σου, με τις οποίες μας γαλούχησες και δεν έμεινες στα λόγια. Μαζί με τους υπόλοιπους λεβέντες υπογράψατε το μακρύ κατάλογο των ηρώων που με το αίμα τους πότισαν το δέντρο της Λευτεριάς και απέδειξαν ότι, όσο κι αν μας πολεμούν, ο Ελληνισμός δεν πρόκειται να χαθεί εδώ στην ανατολικότερη εσχατιά της Ελλάδας. Πραγματώσατε αυτό που έγραφε περήφανα ο Μάρκος Δράκος στον πατέρα του: «Ο Έλληνας γεννήθηκε αγωνιστής· σαν τέτοιος πρέπει να στέκεται στις επάλξεις, ακοίμητος φρουρός των ιδανικών και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας». 

Δε θα μπορούσαμε να έχουμε αξιότερο πατέρα. Δε σου πρέπουν μοιρολόγια γιατί δεν πέθανες, ζεις μέσα στον καθένα μας.

Αιωνία  σου η μνήμη.

Αθάνατος! 

Ηλεκτρονική διεύθυνση άρθρου: http://www.efylakas.com/archives/9078 

ΕΦ΄ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΠΟΥ Ο ΛΕΟΝ ΝΤΕΓΚΡΕΛ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕ ΣΤΟΝ ΕΚΔΟΤΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ "ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ" ΓΙΑΝΝΗ ΣΟΡΩΤΟ

Το Αντίδοτο : Κύριε Ντεγκρέλ , γνωρίσατε από πολύ κοντά τον Α. Χίτλερ. Τι ήταν και τι αντιπροσώπευε για σας ο Α. Χίτ­λερ ;

Λεόν Ντεγκρέλ : Την επανάσταση στην καθαρή της μορφή ! Πολλοί λένε διάφο­ρες «ιστορίες» γύρω από τον Χίτλερ , αλλά εγώ τον γνώρισα από πολύ κοντά. Ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν ένας ηγέτης ταγμένος στην υπηρεσία όχι μόνο του λαού του αλλά και όλης της Ευρωπαϊκής Φυλής. Πολέμησε όλες τις αντι - ε­θνικές δυνάμεις. Τσάκισε όλα τα στη­ρίγματα του καπιταλιστικού συστήματος. Φεουδάρχες , βιομήχανοι έπεσαν κάτω από την σοσιαλιστική αντεπίθεση του N.S.D.A.P.
Ο Αδόλφος Χίτλερ είτε θέλουν να το παραδεχτούν είτε όχι ε­φήρμοσε το πιο σοσιαλιστικό πρόγραμ­μα σ' όλη την Ευρώπη. Σας βλέπω που γελάτε κύριε Σορώτο , διότι ξέρω την ι­δεολογική σας τοποθέτηση. Αλλά ότι είπα δεν είναι για να σας ευχαριστήσω αλλά η πραγματικότητα.

Ο Χίτλερ μου μιλούσε με τα χειρότερα λόγια για τον καπιταλισμό και τους μικροαστούς. Μάλιστα μου είχε πει κάποτε πως «δεν πολεμάμε τον μπολσεβικισμό για να σώσουμε τα κεφάλια της αστικής τάξης αλλά για να σώσουμε το μέλλον της πα­τρίδας μας». Ο Χίτλερ επίσης ήτανε αντι - αποικιοκράτης.

Πάντα συμπαθούσε τους Άραβες , τον πολιτισμό τους και τους αγώνες τους. Ο φυλετισμός του δεν είχε να κάνει με το να σκλαβώνει άλλες φυλές, όπως λένε οι άσχετοι , αλ­λά με το η κάθε φυλή να ζήσει σύμφωνα με τους δικούς της νόμους. Μια λοιπόν νίκη του Χίτλερ θα ήταν προς το συμ­φέρον όχι μόνο της Λευκής φυλής αλ­λά κι όλου του κόσμου. Ο Ε.Σ. δεν θα εκ­μεταλλευόταν καμιά φυλή. Ο καπιταλι­σμός τις έχει εκμεταλλευτεί όλες. Κύ­ριε Σορώτο όλοι μας είμαστε σκλάβοι. Ζούμε σε πατρίδες που δεν μας ανή­κουν. Ανήκουν στους Αμερικάνους , στους Σοβιετικούς, αλλά όχι , σ’ εμάς.

Ποιο το κέρδος από τη νίκη των συμμάχων στο Β. Π.Π. ;

Κανένα. Έχουμε σήμερα τα Αμερικανικά τραστ να μας διευθύνουν και τους Ρώσους να καταδυναστεύουν την Αν. Ευρώπη. Ο Ε.Σ. έσπαγε όλες αυτές τις αλυσίδες για όλους τους λαούς. Το σύνθημά μας «ποτέ πια σκλαβωμένες πατρίδες , ποτέ πια σκλαβωμένοι λαοί». Αυτός ήταν ο δικός μας αγώνας. Δυστυχώς αυτός ο αγώνας συκοφαντήθηκε όσο κανείς άλλος.
Στις μάχιμες γραμμές του Ε.Σ. πολέμησαν οι νέοι από τα Βαλκάνια την Κ. Ευρώπη, από την Σκανδιναβία και τις Βαλτικές χώρες, από την Ινδία έως τα μουσουλμανικά SS - αυτούς τους πιστούς άραβες συντρόφους, πολεμήσαμε για μια ΝΕΑ ΕΥΡΩΠΗ ενάντια στην εκμετάλλευση του κεφαλαίου και την κόκκινη παρακμή.

Το Αντίδοτο : Κύριε Ντεγκρέλ από την πρώτη μας ερώτηση κατακρίνατε το κεφαλαιοκρατικό οικονομικό σύστημα. Για σας πως πρέπει να είναι διαρθρωμένη η οικονομία σ' ένα έθνος ;

Λ.Ν.: Το οικονομικό σύστημα πρέπει να είναι πάντα προς όφελος του λαού και του έθνους , να εξασφαλίζει μία σχετική εθνική αυτάρκεια και να μη βασίζεται στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξεως και του κάθε εργαζομένου. Εμείς φτιάξαμε μια εθνικολαική οικονομία , μια οικονομία για όλο το λαό. Γνωρίζετε πως στην Ε.Σ. Γερμανία στο κάθε δάνειο που έπαιρνε ο εργάτης για αγοράσει σπίτι , είχε το δικαίωμα να το εξοφλήσει σε δέκα χρόνια. Για κάθε παιδί τώρα που θα έκανε του αφαιρείτο το 25% της αξίας του δανείου. Δηλαδή με 4 παιδιά εξοφλούσε το δάνειο του σπιτιού του.

Αυτός ήταν ο σοσιαλισμός και αυτός ήταν ο Χίτλερ. Έχετε δει κανένα σημερινό καθεστώς να εφαρμόζει τέτοια πολιτική ; Ο Ε.Σ. όμως την εφήρμοσε πριν από 50 χρόνια.

Κύριε Ντεγκρέλ είστε σο­σιαλιστής ;

Λ.Ν. : Μα φυσικά αφού ο σοσιαλισμός είναι το σπουδαιότερο σημείο της πολιτικής του Χίτλερ. Είναι βλακεία να ταυτίζεται ο σοσιαλισμός με τον μαρξισμό. Για μας τους Ε.Σ. είναι αντίθετα πράγματα. Επειδή νομίζω ότι απευθύνομαι σε συνειδητοποιημένους αναγνώστες δεν χρειάζεται να αναφερθώ στις τεράστιες διαφορές σοσιαλισμού – μπολσεβικισμού.


Το Αντίδοτο : Κύριες Ντεγκρέλ πιστεύετε ότι ο μπολσεβικισμός έχει να προσφέρει τίποτα στο λαό ;

Ούτε έχει και ούτε είχε και ποτέ να προσφέρει. Από την εποχή των Λαϊκών Μετώπων , που ήταν περισσότερο αντι – λαϊκά παρά λαϊκά , έως σήμερα ο μπολσεβικισμός το μόνο που έχει «δώσει» στους εργάτες είναι μιζέρια , ανέχεια , εργασιακές σχέσεις χειρότερες και από αυτές τις φεουδαρχίας και τίποτα περισσότερο. Ο Ε.Σ. ανέβηκε στην εξουσία έχοντας στο πλευρό του την πλειοψηφία του λαού με όλους τους κανόνες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ο μπολσεβικισμός όμως παρέμεινε μια ισχνή μειοψηφία κομματικών κομισάριων η οποία ζει παρασιτικά στις πλάτες του λαού. Ο Γκορμπατσώφ το μόνο που μπορεί να κάνει και το κάνει με μέγιστη επιτυχία , είναι να διορθώσει τη βιτρίνα του σοβιετικού καθεστώτος. Το «αρχιπέλαγος» των γκουλάγκ όπως έλεγε ο Σολζενίτσυν δεν είναι δυνατόν να ξεχαστεί. Τα εκατομμύρια των ψυχιατρείων , οι εκτοπίσεις , έχουν δείξει στον κόσμο τι σημαίνει «δικτατορία του προλεταριάτου».

Το Αντίδοτο : Κύριε Ντεγκρέλ εκτός από ένας πολύ μεγάλος πολιτικός είστε και στρατηγός του μοναδικού Ευρωπαϊκού στρατού – των Waffen SS. Τι ήταν τα Waffen SS ;

Λ. Ν. : Οι αριστοκράτες του ηρωισμού , η αφρόκρεμα της Ευρωπαϊκής νεολαίας που πολέμησε στις στέπες του Ανατολικού Μετώπου κάτω από την καθοδήγηση του μεγάλου μας Αρχηγού , θυσιαζόμενοι για την Ζωή , για τον Πολιτισμό και την Νέα Ευρωπαϊκή Τάξη. Μας απο­κάλεσαν «μισθοφόρους» και «δολοφό­νους» , ταπεινά άτομα αστικής νοοτρο­πίας. Θεέ μου πόσο έχουν σφάλλει σ' αυτούς τους χαρακτηρισμούς. Αυτό που μας καθοδηγούσε ήταν η αντίδρα­ση μας στον μπολσεβικισμό και στις μα­σωνόδoυλες δυτικές δημοκρατίες. Αυ­τά τα παιδιά που πολέμησαν στα WAF­FEN SS , 18 - 22 χρόνων από διαφορετικές χώρες και κοινωνικές τάξεις, οι πε­ρισσότεροι αγροτόπαιδα και φοιτητές, ήταν ιδεαλιστές.
Πολεμούσαν και πέ­θαιναν για την ιδεολογία και την πατρί­δα μας, την Ευρώπη. Οι Γερμανοί πέθαι­ναν στο ίδιο χαράκωμα με τους Σουη­δούς , τους Γάλλους , τους Ισπανούς και ας μην ξεχνάμε τους 60.000 SS μου­σουλμάνους. Στα WAFFEN-8S δεν υ­πήρχαν μόνο Γερμανοί. Θυμάμαι τώρα ότι την πρωτοχρονιά του 1944 όλοι οι μουσουλμάνοι SS πήραν ως δώρο από τον Χίτλερ μια χρυσή αλυσίδα που κρε­μασμένο στην άκρη της είχε ένα μικρό Κοράνι, ύστατη προσφορά του Χίτλερ προς αυτούς τους ηρωικούς άντρες που είχαν συνδέσει το μέλλον της πατρίδας τους με τη νίκη των Ευρωπαϊκών Επαναστατικών δυνάμεων. Στα WAF­FEN SS όλη αυτή την περίοδο πολέμησε ότι πιο αγνό, ότι πιο ηρωικό και ιδεαλιστικό στοιχείο υπήρχε στην Ευρωπαϊκή νεολαία. Αυτό ήταν τα WAFFEN SS.

Το Aντiδοτο : Θα μπορούσατε να μας πείτε τι γνωρίζετε για την πατρίδα μας ;

Λ.Ν. : Την Ελλάδα την έχω γνωρίσει από τα βιβλία. Είμαι λάτρης του πολιτισμού και της φιλοσοφίας σας. Όπως θα παρατηρήσατε στο γραφείο μου έχω το ά­γαλμα του Λεωνίδα. Το όνομά μου είναι επίσης ελληνικό.
Ακόμα θυμάμαι κάποτε που ρώτησα τον Χίτλερ ποια είναι η πατρίδα μας , είχα την εντύπωση πως θα μου απαντούσε η Ευρώπη. Ξέρετε όμως τι μου απάντησε ; Η Ελλάδα , Πατρίδα μας είναι η Ελλάδα.
Ελπίζω στο μέλλον να μου δοθεί η ευκαιρία να την επισκεφτώ.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ: Ο ΥΠΝΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΔΟΤΗ

Τραντάζουν τα παράθυρά του
Σκέλεθρα ολόρθα τα΄ αγριοκαίρια
Φυτεύει η νύχτα ολόγυρά του
Τάφων σταυρούς και νεκροκέρια.

Κι΄αν ύπνος κλη τα βλέφαρά του
Σκόρπια ορφανά κ΄ έρημα ταίρια
Τον καταριώνται στα όνειρά του
Σηκώνοντας τα΄άσαρκα χέρια.

Στου νου του την σπηλιά φωλιάζει
Και τον κυττάζει και τον κράζει
Μεγαλομάτα κουκουβάγια….
Αλίμονό του, τον θυμάται!
Κι’ αλίμονό του , που κοιμάται
Τον ύπνο του Θανάση Βάγια!

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ: ΠΕΝΤ΄ΑΙΩΝΕΣ…..

                                       

                                                             
Πέντ’ αιώνες πρόσμενε το Γένος
Τον ερχομό του, που είχε αργήση.
Για να ξυπνήση ο Κοιμισμένος
Κ΄η Άγια Σοφιά να λειτουργήση.

Κ΄ήρθε! Σά να ήρθε αποσταλμένος
Άγγελος Θεού στη Στερνή Κρίση,
Με την ρομφαία αρματωμένος
Να καταλύση και να στήση.

Κ΄ήρθε ! Μα η πλάνη ήτον μεγάλη:
Του αγγέλου τα φτερά κερένια .
Στάχτη η ρομφαία η σιδερένια…
Σφάλα, εκκλησιά, την πόρτα πάλι!
Βαθειά κοιμήσου. Κοιμισμένε!
Με τη λαχτάρα, ω Γένος, μένε!