Κατεδείχθη νομίζω αρκούντως το πως ο κ. Ελ. Βενιζέλος, παρορμώμενος υπό της περιέργου ψυχοσυνθέσεως αυτού, μετέβαλε τον εαυτόν του και την ακολουθήσασαν αυτόν μερίδα εις εχθρούς του επισήμου Κράτους.
Τοιαύτας δημιουργήσας όμως συνθήκας δεν ώκνησε να επωφεληθή της ψυχολογικής καταστάσεως και των αναγκών, ας ο μέγας πόλεμος εγέννησε παρά τοις συμμάχοις της «Συνεννοήσεως», κατόρθωσε δε ούτω τη βοηθεία αυτών να παραλύση το Κράτος της Ελλάδος και να επιβή της εξουσίας υπό την προστασίαν ξένης στρατιωτικής δυνάμεως. Τούτο πράξας ήτο υποχρεωμένος να καταστήση την Ελλάδα πράγματι εμπόλεμον παρά το πλευρόν των Μεγ. Δυνάμεων, ων είχεν αποβή ήδη δια του Κράτους της Θεσσαλονίκης αυτόκλητος σύμμαχος, Ο Ελληνικός Λαός όμως, σχεδόν εν τη ολότητι αυτού, βαρέως έφερε τα κατά της ανεξαρτησίας αυτού , τη εμπνεύσει του κ. Βενιζέλου, κατενεχθέντα πλήγματα, τους διωγμούς, τους εξευτελισμούς, τας εκ των αποκλεισμών στερήσεις, την απονέκρωσιν της πολιτικής αυτού ζωής, την στέρησιν του να διαθέτη ελευθέρως και άνεξελέγκτως τα του οίκου του.
Η τοιαύτη ψυχική διάθεσις του Ελληνικού Λάου και η απέναντι του κ. Ελ. Βενιζέλου και των οπαδών του δυσπιστία αυτού δεν ήτο μόνον εικαζομένη, αλλ' έκδηλος, εκορύφωσε δε την εκδήλωσιν της προς τον άλλοτε λατρευτόν άνδρα απεχθείας, η εν Αθήναις εμφάνισις των ξένων λογχών, υπό την σκέπιν των οποίων κατέλυσεν ο κ. Βενιζέλος εις το ξενοδοχείον της «Μεγ. Βρεττανίας» και μετέβη είτα εις τα Ανάκτορα ίνα αναλάβη την αρχήν. Η εύθικτος φιλοτιμία του Ελληνικού Λάου είχε τρωθή βαθύτατα ! Αναμφιβόλως, άμα τη αφίξει του ό κ. Βενιζέλος ευρέθη εντός εχθρικού περιβάλλοντος, όπερ όμως αυτός παρεσκεύασε τοιούτον.
Υπό τοιούτους όρους δυο ήσαν αι οδοί, αίτινες ηνοίγοντο προ του κ. Βενιζέλου! όπως δυνηθή να χρησιμοποιήση τας δυνάμεις του Λαού τούτου δια την εκπλήρωσιν των προς τους Συμμάχους και υποστηρικτάς του αναληφθεισών παρ αυτού υποχρεώσεων. Η πρώτη ήτο η της συνδιαλλαγής προς αυτόν δια λόγων και πράξεων σεβασμού προς τα καταπατηθέντα ιδεώδη και την κυριαρχίαν αυτού, η δε δευτέρα η της βιαίας επιβολής δια της καταδυναστεύσεως.
Άγνωστον αν έλεγχοι συνειδότος ή παρορμήσεως κακών συμβουλών, παριστώντων ανυπάρκτους κινδύνους, εξέτρεψαν δυστυχώς τον κ. Βενιζέλον από της πρώτης οδού ! Αυτός όστις ουδέποτε ενεβάθυνεν εις την ψυχολογίαν του Λαού τούτου, αυτός όστις ουδέποτε ήσθάνθη πόση ευγένεια αισθημάτων, πόση φιλοπατρία, πόση μεγαλοψυχία, πόση ανεξικακία κρύπτεται εις τα στήθη αυτού, δεν εύρε δυο λέξεις όπως ομιλήση προς τα αισθήματα ταύτα, όπως θεραπεύση την τρωθείσαν φιλοτιμίαν του, αφίνων εις αυτόν διέξοδον επί τω λόγω ότι ίσως επλανάτο, ή ότι ενδεχομένως επλανώντο οι μέχρι της στιγμής εκείνης ηγηθέντες αυτού, δεν εστάθη ικανός όπως τον συναρπάση και κερδίση την εύκολον συγγνώμην του δια τα τελεσθέντα ! Τουναντίον ενεδύθη την πανοπλίαν των συκοφαντιών και των διαβολών, αίτινες εχρησίμευσαν εις αυτόν δια να αποβή ο μόνος φίλος των Συμμάχων, και εξετόξευσε προς πάσαν διεύθυνσιν τα δηλητηριώδη βέλη του εναντίον των δήθεν προδοτών και των εχθρών της Πατρίδος. Τίνες δε ήσαν ούτοι ; Αι κορυφαί της κοινωνικής και της πολιτικής ζωής του τόπου, εις πάντας τους κλάδους της δημοσίας ζωής, οι μη συνταχθέντες αυτώ και μετά τούτων άπας ο ακολουθήσας αυτούς Λαός ! Ο Λαός, φυσικά, μη δυνάμενος ν' ανεχθή την ύβριν, έκλεισε την κοχλάζουσαν πικρίαν εις τα στήθη του και παρέμεινε κατά το φαινόμενον αδιάφορος.
Δεν απέμεινε λοιπόν εις τον κ. Βενιζέλον παρά η δευτέρα οδός, η της καταδυνάστευσεως του Λαού και ταύτην ηκολούθησεν αδιστάκτως και μετά πρωτοφανούς αγριότητος από της πρώτης στιγμής· Την εις Αθήνας εμφάνισίν του επηκολούθησαν άμεσοι αθρόαι συλλήψεις και εγκαθείρξεις, ανθρώπων πάσης ηλικίας και πάσης τάξεως, Ιδίως δε αξιωματικών της ξηράς και της θαλάσσης. Ταύτας επηκολούθησαν αθρόαι επίσης αποτάξεις αξιωματικών, ούχι βεβαίως άσχετοι προς κένωσιν θέσεων υπέρ των εισηγητών του εγκληματικού τούτου μέτρου, όπερ τοιαύτας εγέννησε κατόπιν ολεθρίας συνεπείας δια τε τον Στρατόν και τα δημόσια οικονομικά. Αι εξορίαι, αι κατά χιλιάδας φυλακίσεις πολιτών, αι κακώσεις παρά των οργάνων της εξουσίας , τα όργια και τα εγκλήματα των ειδικών ταγμάτων ασφαλείας, οι νόμοι περί «Δυσμενείας κατά του Καθεστώτος», αι εκδικήσεις πολιτών βενιζελικών κατ' αντιθέτων, αι εκθύμως πραγματοποιούμενοι υπό των βενιζελικών αρχών, η μεταβολή της δικαιοσύνης και του κλήρου εις όργανα της φατρίας, η εγκατάλειψις του δημοσίου πλούτου εις την διάθεσιν των οπαδών αυτής, η αφειδής παροχή τιμών, βαθμών και θέσεων εις αναξίους, πάντα ταύτα παρείχον την εικόνα της ειδεχθεστέρας τυραννίας, υφ' ην εστέναζεν ο Λαός, άλλα και Κράτους εν πλήρει αποσυνθέσει.
Την οδόν ταύτην τυφλώς όσον και επιμόνως ηκολούθησεν ο κ. Ελ, Βενιζέλος επί τριετίαν ολόκληρον, βαίνων πάντοτε από κακού εις χειρότερον, ούτως όμως σταδιοδρομών, ησθάνετο ολονέν πιεστικωτέραν την μόνωσιν, εις ην κατεδίκασεν αυτός εαυτόν, ησθάνετο ότι ουδαμώς εστέγαζεν αυτόν η λαϊκή εμπιστοσύνη και ότι η θύελλα της λαϊκής οργής έμέλλε να εξαπολυθή θάττον ή βράδιον ακάθεκτος κατά της κεφαλής του.
Είνε αληθές ότι, μετά τας Συμμαχικάς λόγχας, αι λόγχαι των πραιτωριανών του τον εστήριζον—αλλ' έως πότε ; Οι πραιτωριανοί ήρχιζαν, ως κατά κανόνα συμβαίνει εις όλους τους τυράννους, να καθίστανται και προς αυτόν οχληροί, η δε Λαϊκή οργή έβραζε! Εσκέφθη τότε να σαγηνεύση τον Λαόν, όστις ως ήλπιζεν ο κ. Βενιζέλος, θα τον συνεχώρει και θα εδικαίωνε πάντα όσα κατ' αυτού διέπραξεν, αν παρουσίαζεν εις αυτόν μεγαλειώδη και ανέλπιστα τα αποτελέσματα της πολιτικής, δι΄ ην τόσα υπέστη ο Λαός.
Η ανάγκη αύτη δια τον κ. Βενιζέλον υπήρξεν η αφετηρία του ψευδούς, όπερ εδημιούργησε την θλιβεράν Μικρασιατικήν περιπέτειαν, ην επροκάλεσε και εις ην προσεχώρησεν ούτος ακάθεκτος και μετά πρωτοφανούς απρονοησίας, ίνα δύναται να επιδεικνύη τον χάρτην της παρ' αυτού επί του χάρτου μόνον τετραπλασιασθείσης Ελλάδος και να προβάλλη ούτως ευλογοφανή δικαιολόγησιν της τρομακτικής αναστατώσεως εις ην έρριψε το Κράτος και τον Λαόν.
Η 1 Νοεμβρίου 1920 τω εδίδασκεν όμως, οτι ο Λαός δεν ήτο πλέον δυνατόν να πλανηθή , ότι είχε πλέον καλώς γνωρίση αυτόν και ότι η απολεσθείσα εμπιστοσύνη αδύνατον ήτο πλέον να ανακτηθή.
Τούτο συναισθανόμενος ο κ. Βενιζέλος και καταδικάζων αυτός εαυτόν δια την περιφρόνησιν, ην έδειξε κατά Λαού υπερηφάνου και ευγενούς όστις τόσον τον ανύψωσε και τόσην έδωκεν εις αυτόν ισχύν, δεν έσχε το θάρρος να παραμείνη ως πολιτικός μαχητής εις την θέσιν του, αλλ' υπό το κράτος τον πανικού, όστις τον κατέλαβεν, εγένετο πολιτικός φυγάς. Η παταγώδης αποδοκιμασία του όμως δεν ίσχυσεν όπως παρακινήση τούτον, ίνα εμβαθύνη εις τα αίτια αυτής, και διά τούτο, αντί να ομιλήση αύτη προς την καρδίαν του και την συναισίν του, εξηρέθησε τά νεύρα του και εξεχείλισε την χολήν του, τον συνεσκότησε δε το πάθος εις βαθμόν ώστε να ωμώση πλέον αδιάλακτον μίσος και εκδίκησιν κατά των αντιπάλων του και κατ' αυτού έτι του Ελληνικού Λαού, αδιαφορών αν ούτως έπληττε θανασίμως και την Ελλάδα και το ίδιόν του έργον......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου