 |
| ΖΑΝ ΖΑΚ ΜΑΡΙ Ο ΤΡΟΤΣΚΙΣΜΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ Μετάφραση: ΜΠΑΜΠΗ ΓΕΩΡΓΟΥΛΑ ΥΔΡΟΧΟΟΣ ΑΘΗΝΑ 1973 |
Ο Τρότσκι ήθελε να γίνει η διαλογή μέσα σε μια πραγματική πολιτική μάχη και με μια καθαρή ιδεολογική οροθέτηση, κι' όχι σαν απόρροια του διακανονισμού των λογαριασμών του παρελθόντος. Ο πρώτος απολογισμός είναι αρκετά ενθαρυντικός: μια ομάδα συγκεντρώνεται γύρω άπ' τον Αλφρέντ Ροσμέρ (Μολινιέ, Γκουρζέ, Φράνκ, Βάν Χάιζενουρτ, Ναβίλ, Ρόζενταλ) και κυκλοφορεί στις 15 Αυγούστου του 1929 το πρώτο τεύχος της «Αλήθειας», που η προοιμιακή δήλωση της, γραμμένη απ' τον Τρότσκι, καταλήγει με μια προφητική προειδοποίηση προς τους αγωνιστές της Αντιπολίτευσης: αν η κομμουνιστική αριστερά εξακολουθήσει "να χρονοτριβεί στο προπαρασκευαστικό στάδιο και να μην αρχίζει την πολιτική της δράση δίπλα στους εργάτες (...), η κατάσταση αυτή υπάρχει φόβος να εκφυλίσει την αντιπολίτευση και να την κάνει αίρεση, ή ακριβέστερα πολλές μαζί αιρέσεις. Θέλουμε να κάνουμε τη βδομαδιάτικη εφημερίδα μας όργανο όλης της Αριστερής Αντιπολίτευσης (...) Οι στήλες της εφημερίδας θα είναι ανοιχτές για τις διάφορες τάσεις της σκέψης της κομμουνιστικής αριστεράς."
Τον Απρίλη του 1930 συγκροτείται « Ο κομμουνιστικός σύνδεσμος», με 200 - 300 μέλη. Ταυτόχρονα ιδρύεται μέσα στη C.G.T.U. — την κεντρική συνδικαλιστική οργάνωση που ελέγχεται απ' το Κ.Κ. μετά τη διάσπαση της C.G. Τ. το 1921— η «Ενιαία Αντιπολίτευση», με κέντρο την Ενιαία Εκπαιδευτική Ομοσπονδία, που καθοδηγείται από μέλη που έχουν διαγραφεί ή πρόκειται να διαγραφούν απ' το Κ.Κ.
Είναι η εποχή της "τρίτης περιόδου" η Κομμουνιστική Διεθνής αναγγέλλει, απ' το τέλος του 1928 και μετά, τη διαρκή ριζοσπαστικοποίηση των μαζών καί καταγγέλει στους εργάτες τη σοσιαλδημοκρατία, το δίδυμο αδελφό του (73) φασισμού, σαν τον κυριότερο εχθρό" είναι η εποχή της απελπισμένης δράσης " ενάντια στον πόλεμο" το Κ.Κ. ρίχνει κατά της αστυνομίας όλο και πιο αδύνατες ομάδες εργατών. Η Ενιαία Αντιπολίτευση, που είναι συνδικαλιστικός συνασπισμός — και τόσο πολύ δεμένη με τον «Κομμουνιστικό σύνδεσμο» που η πρώτη έκκληση της και τα πρώτα κείμενα της δημοσιεύονται στην «Αλήθεια» — ορθώνεται ενάντια σ' αυτή την πολιτική και προσηλυτίζει κατά δεκάδες τους υπεύθυνους της C.G.T.U., προπάντων στο Βορά.
Η εύθραυστη ενότητα του Συνδέσμου και του συνδικαλιστικού ρεύματος της Ενιαίας Αντιπολίτευσης, που αναγκαστικά είναι ετερογενές, σκοντάφτει στο πρώτο εμπόδιο, όταν ορισμένος αριθμός στελεχών του Συνδέσμου, που είναι και στελέχη της Ενιαίας Αντιπολίτευσης, αρνούνται να τηρήσουν φραξιονιστική πολιτική γραμμή και να παρέμβουν στο συνδικαλιστικό ρεύμα, υποτάσσοντας, όπως λέει ο Τρότσκι, "το Σύνδεσμο στήν Ενιαία Αντιπολίτευση". Τελικά και οι δυό οργανώσεις διαλύονται, και ο Κομμουνιστικός σύνδεσμος δεν κερδίζει με το μέρος του ούτε εναν συμπαθούντα απ' την Ενιαία Αντιπολίτευση ...
Η ομάδα των μπολσεβίκων - λενινιστών που βγαίνει άπ' αυτή την κρίση, είναι ανίσχυρη κι αποτελείται από νεαρούς αγωνιστές χωρίς πείρα στη "μαζική δουλειά", τη στιγμή που με την κατάρευση του γερμανικού Κ.Κ. μπροστά στο χιτλερισμό καί την πολιτική χρεοκοπία της Κομμουνιστικής Διεθνούς μπροστά στην άνοδο του φασισμού, ανοίγεται για τον Τρότσκι μια νέα περίοδος.
Η διαδήλωση της 6ης του Φλεβάρη και η απάντηση των εργατών στις 12 του ίδιου μήνα, εγκαινιάζουν μια νέα περίοδο ριζοσπαστικοποίησης των εργατών στη Γαλλία, σε μια στιγμή που οι τροτσκιστές είναι πέρα για πέρα ανίσχυροι και απομονωμένοι. Ο Τρότσκι προσδιορίζει μια νέα ταχτική, προσαρμοσμένη σ' αυτή την κατάσταση" προτείνει στη γαλλική καί την Ισπανική ομάδα να μπουν μέσα στα σοσιαλιστικά κόμματα που επηρεάζουν την πλειοψηφία των (74) εργατών σ' αυτές τις δυό χώρες ενώ η αριστερή τους πτέρυγα έχει την τάση να ενισχύεται. Η ριζοσπαστικοποίηση των μαζών, κατά τη γνώμη του, θα πραγματοποιηθεί αρχικά μέσα απ' τα παραδοσιακά κόμματα και συνδικάτα, που θεωρούνται απ' τους εργαζόμενους φυσικοί υπερασπιστές των συμφερόντων τους. Η έλλειψη δυνατότητας γι' αντιπολιτευτική δουλειά μέσα στους κόλπους του Κ.Κ. που εκπροσωπεί άλλωστε μια μειοψηφία του εργατικού κινήματος, είταν απόλυτη εκτός αν η δουλειά έπαιρνε τη μορφή της παράνομης φραξιονιστικής δράσης. Γι' αυτό oι Γάλλοι τροτσκιστές στα πλαίσια αυτής της ταχτικής, προσανατολίζονται, προς τη S.F.I.O., ενώ ταυτόχρονα συντάσσουν ένα πρόγραμμα δράσης, που αποτελεί πρώτο σχεδίασμα του μεταβατικού προγράμματος.
Τελικά, μετά από ζωηρές συζητήσεις, στις 29 Αυγούστου του 1934, οι μπολσεβίκοι - λενινιστές αποφασίζουν να περάσουν στις γραμμές της S.F.I.O. διατηρόντας "το πρόγραμμα τους και τις ιδέες τους" ... και το όργανό τους, την «Αλήθεια», που στο εξής θα έχει τούτο τον υπότιτλο: μπολσεβίκικο - λενινιστικό όργανο της S.F.I.O.
Η ομάδα τους αναπτύσεται γοργά" έχει δικό της άνθρωπο ένα επίτιμο μέλος της μόνιμης Διοικητικής Επιτροπής του σοσιαλιστικού κόμματος, ελέγχει τη Σοσιαλιστική Νεολαία στην περιοχή του Σηκουάνα, προοδεύει στον Σεν -ε - Ουάζ" το 1935 oι μπολσεβίκοι - λενινιστές παίρνουν 1.087 ψήφους στο συνέδριο της ομοσπονδίας στην περιοχή του Σηκουάνα, ενώ η τάση που εκπροσωπεί ο γενικός γραμματέας της S.F.I.O. Πωλ Φωρ παίρνει 1.571 ψήφους! Όμως το ρεύμα που τους προωθεί, γρήγορα θα στραφεί εναντίον τους: το πέρασμα των εργατικών οργανώσεων απ' το Ενιαίο Μέτωπο, που επιδίωκαν oι τροτσκιστές, στο Λαϊκό Μέτωπο με τους ριζοσπάστες, τους φέρνει ενάντια στο ρεύμα, τη στιγμή που οίι εργάτες αρχίζουν να κατεβαίνουν στους δρόμους στη Βρέστη ή στην Τουλώνα. Η δημιουργία της Επαναστατικής Αριστεράς μέσα στους κόλπους της S.F.I.O. απ' τον Μαρσώ
(75) Πιβέρ το Σεπτέμβρη του 1935, τους αποκόβει από χιλιάδες σοσιαλιστές εργάτες, που μπορούν να επηρεάσουν ή να οργανώσουν. Η προβοκατόρικη δολοφονία του Κύροφ, η προετοιμασία των δικών της Μόσχας προκαλούν μια βίαιη καμπάνια κατά των τροτσκιστών από μέρος του Κ.Κ., ενώ σχηματίζεται το Λαϊκό Μέτωπο κι' αγκαλιάζονται Τορέζ, Μπλούμ κι' Έριό με βάση το πρόγραμμα του τελευταίου. Τα αποτελέσματα δεν αργούν να 'ρθουν" η ηγεσία τηής S.F.I.O. διαγράφει 26 τροτσκιστές, έφηβους και νέους, " εξ αιτίας της καμπάνιας που άρχισε η «Αλήθεια» για την οικοδόμηση μιας 4ης Διεθνούς".
Βλέποντας το επαναστατικό κύμα που ξεσηκώνει το γαλλικό προλεταριάτο (μάρτυρες του είναι οι συγκρούσεις ανάμεσα στους εργάτες και την αστυνομία, στην Τουλώνα και στη Βρέστη τον Αύγουστο του 1935) και καταλαβαίνοντας ότι μετά απ' τις διαγραφές δε μπορεί να γίνει δουλειά μέσα στη S.F.I.O. χωρίς συνθηκολόγηση μαζί της, ο Τρότσκι ωθεί τους τροτσκιστές να φύγουν απ' το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Η πρόταση του αυτή προκαλεί σοβαρή κρίση στις γραμμές τους: ο H. Φράνκ κι' ο Ρ. Μολινιέ θέλουν να παραμείνουν στη S.F.I.O. και συγκροτούν Όμάδες Επαναστατικής Δράσης (G.A.R.) , που παρουσιάζονται σαν πρώτη απόπειρα για ένα μελοντικό επαναστατικό κόμμα με βάση ένα μίνιμουμ πρόγραμμα αποτελούμενο από τέσερα σημεία, που θα το εκλαϊκεύει μια "μαζική" εφημερίδα [12]. Οι ομάδες αυτές μετασχηματίστηκαν το Μάρτη του 1936 σε Διεθνιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Η εκλογική νίκη του Λαϊκού Μετώπου, το απεργιακό κύμα που την ακολουθεί, και κατά τον Τρότσκι σημαίνει την έναρξη της γαλλικής επανάστασης, είναι δυό γεγονότα που μεταβάλλουν την κατάσταση: οι τροτσκιστές ενώνονται βιαστικά και συγκροτούν (76) στις 2 του Ιούνη το Διεθνιστικό Εργατικό Κόμμα και κυκλοφορούν στις 12 του Ιούνη το πρώτο τεύχος μιας εφημερίδας, του «Εργατικού αγώνα», που κατάσχεται αμέσως απ' την κυβέρνηση Μπλουμ. Στην πρώτη σελίδα είχε για τίτλο:
ΣΤΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ.
"Περάστε Απ' τις απεργιακές επιτροπές στις μόνιμες εργοστασιακές επιτροπές!
Σχηματίστε ένοπλες εργατικές πολιτοφυλακές.
Πρέπει να συνδέσετε τις εργοστασιακές επιτροπές και να προετοιμάσετε ένα συνέδριο των εργοστασιακών επιτροπών για να οργανώσει τον αγώνα.
Παράλληλα με τις εργοστασιακές επιτροπές, δημιουργήστε επιτροπές άνεργων, στρατιωτών, αγροτών!"
Δέν πρόλαβε να συγκροτηθεί όμως το Διεθνιστικό Εργατικό Κόμμα κι' άρχισε να υποχωρεί το επαναστατικό κύμα, όταν ξαναγύρισαν οι απεργοί στις δουλιές υπακούοντας στους συνδικαλιστικούς καί πολιτικούς ηγέτες τους. Η μεταβολή αυτή είχε σα συνέπεια τη διάσπαση του νεαρού και μικρού κόμματος.
Η εξέλιξη που ακολούθησε η επαναστατική αριστερά της S.F.I.O. ενισχύει την κρίση. Ο Μ. Πιβέρ, αν και δέχτηκε να διαλυθεί η τάση που εκπροσωπούσε, υπακούοντας στην ηγεσία κατα τη διάρκεια του συνεδρίου της Μασαλίας το 1937, αν και αρνιέται, παρά την πίεση χιλιάδων αγωνιστών, να κόψει τις σχέσεις του με το κόμμα, μετά την δολοφονία του Κλισύ στις 6 του Μάρτη του 1937, όπου η αστυνομία του σοσιαλιστή υπουργού Μαρξ Ντορμουά σκότωσε πέντε διαδηλωτές εργάτες, τελικά έρχεται σε σύγκρουση μέ την επιδίωξη της κοινωνικής "ανακωχής" και με την πολιτική της ενότητας όλων των Γάλλων. Διαγράφεται απ' την ομοσπονδία του Σηκουάνα και ιδρύει το Εργατικό και Σοσιαλιστικό Κόμμα. Οι τροτσκιστές μπαίνουν σ' αυτό το (77) κόμμα σποραδικά, κατά τμήματα . . . Έρχεται όμως ο πόλεμος και το σαρώνει" ένα μέρος των τροτσκιστών ηγετών (Π. Ναβίλ, Ζ. Ρού...) καταρέει κι' αφήνει πίσω μια χούφτα τροτσκιστές, που αντιστέκονται στη φοβερή εξωτερική πίεση και στις δικές τους εσωτερικές συγκρούσεις που προκαλούνται απ' την εξωτερική πίεση κι' απ' την αδυναμία τους να πιαστούν απ' τους εργάτες. Για μιά στιγμή απομονώνονται, αποδιοργανώνονται αλλά εξακολουθούν να μην υποχωρούν μπροστά στην Ιερή Ένωση και στη σταλινική πολιτική που στηρίζει τους ναζί. Κι' αντιστέκονται μόνοι.
12. Την ίδια στάση πήρε σε χοντρές γραμμές και η " Εργατική πάλη" την επαύριο της γενικής απεργίας του Μάη - Ιούνη του 1968.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου