 |
| ΜΠΕΡΝΑΡ ΣΩ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ (ΟΔΗΓΟΣ ΤΗΣ ΕΞΥΠΝΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΑΠΟΔΟΣΗ Α.Σ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΤΑΘΗ Δ . ΠΡΩΤΑΙΟΥ Ο.Ε.Ε. ΑΤΛΑΣ ΣΕΛ 390 |
Ο Ιούλιος Καίσαρ, ο Κρόμβελ, ο Ναπολέων, κι' ο Λουδοβίκος Ναπολέων, είναι οι φασίστες ηγέτες περασμένων εποχών, που γι' αυτούς κάνουμε περισσότερο λόγο.
Μα δεν είναι παρά μονάχα τέσσερες μέσα σε τόσους τυχοδιώκτες που κάναν παράνομες επαναστάσεις, αυτά που λέμε πραξικοπήματα, ενάντια στον κυβερνητικό μηχανισμό, που δεν έχει τόση γρηγοράδα, για να βγάζει πέρα τη δουλειά του.
Εδώ κι' εκατό χρόνια, που οι κυβερνήσεις δέν είχαν παρά μονάχα τα αστυνομικά καθήκοντα, κι' η βιομηχανία, η εκπαίδευση, η δημόσια υγεία, ήταν αφημένες στην ιδιωτική επιχείρηση, και στην ελεημοσύνη, δεν παρουσιαζόταν τόση ανυπομονησία, για την αργοκίνητη λειτουργία του κοινοβουλευτικού μηχανισμού και για την αναξιότητα των δημοσίων υπηρεσιών, καθώς γίνεται τώρα, που οι κυβερνήσεις χρειάζεται να ρυθμίζουν δραστήρια κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής.
Σας αφηγήθηκα στο κεφάλαιο 66, (Κομματικό σύστημα) πως στο διάστημα της βασιλείας του Γουλιέλμου στην Αγγλία, το κομματικό σύστημα, που επιβλήθηκε στο Κοινοβούλιο, έκανε τη Βουλή των Κοινοτήτων μια απλή λέσχη, που κουβεντολογούσαν και μηχανορραφούσαν οι πολιτικάντηδες.
Ήταν η Βουλή των Κοινοτήτων ανίκανη να χρησιμοποιήσει μέτρα σαν κι' αυτά π.χ. που χρησιμοποίησε η σοβιετική κυβέρνηση για να σώσει τη Ρωσσία από την ανεργία, από την πείνα κι' από τις άλλες αθλιότητες, που ο καπιταλιστικός πολιτικός κόσμος τις δέχεται σαν Χρόνιες καταστάσεις κι' αναπότρεπτες.
Έγιναν πολλές φορές προσπάθειες να απλωθεί το εκλογικό δικαίωμα, στους αρσενικούς της αστικής τάξης στα 1832, στους αρσενικούς χειρόνακτες στα 1867, και λίγο - λίγο και σ' άλλα κοινωνικά στρώματα μέχρι τα 1918, που το εκλογικό δικαίωμα παραχωρήθηκε και στις γυναίκες, και καθιερώθηκε για πάντα σ' όλους τους ενήλικες στη Μεγάλη Βρεταννία. άντρες και γυναίκες.
Αυτό τελείωσε όλες τις ελπίδες, που στο δέκατο έννατο αιώνα είχαν απομακρύνει την επανάσταση.
Πριν από τα 1832, όλα θα πήγαιναν μια χαρά, όταν ψηφίστηκε ο μεγάλος Μεταρρυθμιστικός Νόμος.
Η απογοήτευση που έσπειρε, γέννησε το άσκοπο χαριστικό κίνημα, που ζητούσε καθολική ψηφοφορία και κάθε χρόνο εκλογές.
Την κατάχτηση του εκλογικού δικαιώματος από μια μερίδα εργατών στα 1867, την πήρε το κατόπι η εμφάνιση του σοσιαλισμού στα 1889.
Μα και πάλι, έμενε ακλόνητη η πεποίθηση, πως όλα τα κοινοβουλευτικά προβλήματα, θα τα έλυνε με τον πιο καλό, και τον πιο κοινοβουλευτικό τρόπο η κατάχτηση της Βουλής των Κοινοτήτων από ένα κόμμα εργατικό.
Η πεποίθηση αυτή, φούντωσε σαν φωτιά, όταν πριν από τον πόλεμο έγινε η κίνηση για τη γυναικεία ψήφο.
Δεν έχω δει ρήτορες με μεγαλύτερο ενθουσιασμό, με μεγαλύτερη έμπνευση, και συγκεντρώσεις με μεγαλύτερη θέρμη από τις συγκεντρώσεις και τους ρήτορες των «σουφραζετών» αυτής της εποχής.
΄Ηταν τόση μεγάλη η πεποίθηση στη θαυματοποιό δύναμη της ψήφου, που δε μου συχώρεσαν το γεγονός, πως προειδοποίησα τις σουφραζέτες, ότι η παροχή ψήφου στη γυναίκα θα είχε πιθανή συνέπεια τον αποκλεισμό της από το Κοινοβούλιο. Τους είπα ακόμα, πως αυτό που χρειαζόντουσαν ήταν ένας συνταγματικός νόμος, που να ορίζει πως όλες οι δημόσιες: αρχές, θα πρέπει να έχουνε ένα αντιπροσωπευτικό ποσοστό από γυναίκες, ανεξάρτητα αν θάχουνε ψήφο, ή θα ναι χωρίς ψήφο.
0ι πρώτες γενικές εκλογές που έγιναν διάλυσαν τις αυταπάτες των φανατικών οπαδών του κινήματος της ψήφου, γέμισαν ενθουσιασμό τους Συντηρητικούς και τους αντιδραστικούς, που είχαν δεχτεί την παραχώρηση της γυναικείας ψήφου με την προοπτική πως θα βοηθούσε το κόμμα τους.
Όλες οι γυναίκες υποψήφιες που ήταν διάσημες για τους αγώνες τους αντιμετώπισαν την περιφρόνηση και την ήττα. Κι' ο Σοσιαλιστής ηγέτης, διώχτηκε από την έδρα του στο Κοινοβούλιο, που τη βαστούσε γερά πριν. Κι' αυτό έγινε από την ψήφο των γυναικών.
Μετά τις εκλογές αυτές, το Κοινοβούλιο παρουσίασε αυτό το περίεργο θέαμα, μια συνέλευση του την απαρτίζανε 614 άντρες και 1 γυναίκα, που αντιπροσώπευαν δεκαεννιά εκατομμύρια άντρες και εικοσιένα εκατομμύρια γυναίκες.
Ευτύχημα είναι πως σε πολλά ζητήματα που έχουνε σημασία για τις γυναίκες η παρουσία και μιας μονάχης ακόμα γυναίκας παρουσιάζει μια διαφορά που μονάχα όσοι την παρακολούθησαν έχουνε τη δυνατότητα να την εκτιμήσουν.
Το γεγονός πως το Κοινοβούλιο έχει μια δυσκινησία στη λειτουργία του, και πολλές φορές χάνεται σε παρελκυστικές συζητήσεις, όπου οργανωμένα συμφέροντα αχρηστεύουνε τους νέους πολιτικούς με μεταρρυθμιστικές τάσεις, οδήγησε, πολλούς φιλόδοξους και ευφυείς τυχοδιώκτες στην κατάργηση του. Βέβαια οι δυο Ναπολέοντες πέθαναν εξόριστοι, και το τέλος του Χίτλερ και του Μουσσολίνι και του Κεμάλ και του Σάχη Ριζά είναι άγνωστο. Όμως μένουνε ένα μεγάλο διάστημα πανίσχυροι στην εξουσία.
Ο Κρόμβελ που δεν ήταν φιλόδοξος απατεώνας, μα μεταρρυθμιστής κατάφερε το Κοινοβούλιο να θανατώσει το βασιλιά, ύστερα διάλεξε ένα τόσο καλό Κοινοβούλιο, που το είπαν Κοινοβούλιο των Αγίων, μα το ίδιο έγινε τόσο παράλογο ύστερα, που το κατάργησε και κυβέρνησε μόνος του.
Ο Έμμετ στην Ιρλανδία δοκίμασε να ξεσηκώσει τον Ιρλανδικό λαό, θαρρώντας πως θα τον ακολουθήσει. Ο Ιρλανδικός λαός δεν ξεσηκώθηκε, κι' ο Έμμετ κρεμάστηκε.
Οι δικτάτορες της εποχής μας (1937), ούτε του Έμμετ, ούτε του Κρόμβελ τις αυταπάτες έχουνε. Πρώτα μελετάνε κάθε μέσο προλεταριακής προπαγάνδας οργάνωσης και παράνομης συνομωτικότητας. Η έρευνα αυτή, τους μαθαίνει πως τα προλεταριακά σωματεία, κι' οι ηγέτες τους, είναι ή πραγματικά πολύ, σαν τα εργατικά συνδικάτα, ή αιρέσεις ιδεαλιστών και έξαλλων, που δεν έχουνε ιδέα διοίκησης και είναι τιποτένια η αγωνιστική τους δύναμη, και τσακώνονται μεταξύ τους, σαν τους πρώτους χριστιανούς θεολόγους.
Αυτά τα σωματεία αποτελούνε απελπισμένες μειοψηφίες, από την πλευρά, πως κάποτε θα τους παρουσιαστεί η ευκαιρία, να γίνουν κάτι σπουδαιότερο.
Τί πρέπει να κάνει τότε, ένας Βοναπάρτης, ένας Μουσσολίνι, ένας Χίτλερ, ένας Μουσταφά Κεμάλ, ένας Ριζά Παχλεβί ,όταν φτάνει μπροστά σε μια τέτοια αποκάλυψη;
Η απάντηση είναι εύκολη: να περιφρονήσει όλες τις μειοψηφίες των πολιτικών οπαδών, σαν τους Φιλελεύθερους, τους Ρεμπουπλικάνους, τους Σοσιαλιστές, τους Μπολσεβίκουςσυλλογίστηκε να κάνει συνομωσία ενάντια στο καθεστώς, και που έχει τη γνώμη, πως τα ασήμαντα αυτά σωματεία, θα έπρεπε να τα έχει καταργήσει η αστυνομία.
Η πλειοψηφία αυτή, είναι που πάει κάθε Κυριακή στην εκκλησία φορώντας τα γιορτινά, ή παίζει γκολφ, ή τένις με σπορ κοστούμια.
Είναι η ίδια πλειοψηφία, που τσαλαπατιέται στις στέψεις, στους βασιλικούς γάμους, στις στρατιωτικές παρελάσεις, και κόβονται τα ποδάρια της περιμένοντας ολόκληρες ώρες το λείψανο τού βασιλιά.
Είναι η ίδια πλειοψηφία που θαρρεί πως έχει έναν κώδικα και μια πίστη, και στην πραγματικότητα δεν κάνει παρά ότι κάνουνε όλοι οι άλλοι, και στενοχωριέται όταν κάποιος τραβήξει διαφορετικό δρόμο.
Είναι η ίδια πλειοψηφία, που γυμνάζει το μυαλό της λύνοντας σταυρόλεξα και παίζοντας μπριτζ, και το σώμα της παίζοντας γκολφ, ή τένις και χορεύοντας φοξ - τροτ και ρούμπες, και που το πιο μεγάλο μέρος της δεν κάνει τίποτα απ' αυτά, παρά βγάζει ίσα - ίσα το ψωμάκι του, και ανατρέφει τα παιδιά του ζώντας μια μονότονη ρουτίνα που στα τελευταία χρόνια άρχισε να τη σπάζει λίγο ο ασύρματος.
Εσείς, Έξυπνη Γυναίκα, που τα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα, σας ενδιαφέρουνε τόσο, που να σας καταφέρουνε να διαβάσετε αυτό το βιβλίο, γνωρίζετε καλά αυτούς τούς ανθρώπους, που σας κυττάζουνε δύσπιστα και με αντιπάθεια, κι' ακόμα σας θαρρούνε για λίγο παλαβή. Εκτός από την περίπτωση, που ευτυχώς για σας, νοιώθουνε τόσο σεβασμό για οποίον διαβάζει σοβαρά βιβλία, και βλέπουνε σε σας ανώτερες διανοητικές ικανότητες, ώστε αισθάνονται περηφάνεια πού σας γνωρίζουνε χωρίς να ξέρουνε γιατί.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι πατριώτες. Δηλαδή νοιώθουνε πως ο Θεός τους έφτιαξε ανώτερους από τους ανθρώπους των άλλων χωρών. Για να διατηρηθεί αυτή η γνώμη διψάνε για δόξα (μια εφεύρεση του Ναπολέοντα), πάει να πει για καινούργιες μάχες, που σ' αυτές νικάνε τα αντρεία παιδιά τους, ή τ' αδέρφια τους.
Την ιστορία την ξέρουμε σα μάχες, που η χώρα τους τις έδωσε νικηφόρα.
Μα δεν είναι ανάγκη να μπω σε λεπτομέρειες, ξέρετε για ποιους ανθρώπους σας μιλάω.
Μ' αυτά καταλαβαίνετε, πως, αν οι κοινοί αυτοί άνθρωποι οργανωθούν πολιτικά, θα ψηφίσουνε με τέτοιον τρόπο, που θα αφανίσουνε τις μικρές ομάδες, και στην ανάγκη θα τις εξοντώσουνε.
Το μόνο που έχει να κάνει ο δικτάτορας, είναι να μεταχειριστεί τους τρελλούς κατά την τρέλλα τους, λέγοντας τους όποια παραμύθια τους αρέσουνε, κι' αυτός θ' ανασκουμπωθεί για να κάνει μεταρρυθμίσεις τέτοιες, που τις χρειάζεται το κοινό μυαλό, και θα σταματήσει τις πιο φανερές καταχρήσεις της άρχουσας τάξης.
Το άλλο μέτρο θα είναι, να ξεφορτωθεί όλες τις οικονομικές οργανώσεις που έχουνε συγκροτηθεί ανεξάρτητα από την εξουσία του. Αυτό το καταφέρνει εύκολα με την απλή βία. Σώματα από αθλητικούς άντρες νέους πολύ, αφοσιωμένους στον αρχηγό θα οργανώσουνε επιδρομές στα πιο αθώα εργατικά σωματεία, ή στις πιο παλιές εργατικές ενώσεις, θα σπάσουνε τα γραφεία τους, τα έπιπλα, θα καταστρέψουνε ότι βρούνε, θ' αδειάσουνε τα χρηματοκιβώτια τους, θα κακοποιήσουνε οποίους βρούνε εκεί, θα πάρουνε τα μητρώα τους , και θα καταδιώξουνε όσους είναι γραμμένοι σ΄αυτά.
H Αστυνομία δε θα κάνει καμιά επέμβαση παρά μονάχα για να τους σώσει από αντίποινα αν χρειαστεί. Μετά από τα γεγονότα αυτά ο Αρχηγός πρέπει ν' αποκαταστήσει την τάξη.
Με την καταστροφή και τη λεηλασία των γραφείων, δε σημαίνει πως θα διαλυθούνε οργανώσεις, ολόκληρες, με κεφάλαια στην Τράπεζα, με επενδύσεις, με υποθήκες και με ρουτίνα επιχειρήσεων.
Μα και στο σημείο αυτό, είναι εύκολη η λύση, ο φασίστας αρχηγός δημεύει τις περιουσίες των οργανώσεων και μεταβάλλει σε κρατικές υπηρεσίες: τις οργανώσεις, κάτω από τον απόλυτο έλεγχο της κυβέρνησης του.
Τις οργανώσεις που έχουνε καθαρά πολιτικό χαραχτήρα, και δέν έχουνε άλλες ασχολίες εκτός από την προπαγάνδα, τις εκμηδενίζει με τη φωτιά και το σίδερο, τις κηρύσσει παράνομες κι' απαγορεύει κάθε τάση ανασυγκρότησής τους.
Ο φασισμός, ξεφορτώνεται και την κομματική αντιπολίτευση, που βάζει ανόητα και παράλογα εμπόδια, και που δίνει όψη στα κοινοβούλια μιας παράταξης ανθρώπων που προσπαθούνε να κυβερνηθούνε και μιας άλλης παράταξης, που προσπαθεί να τους μποδίζει.
Με τέτοιες συνθήκες, είναι πολύ εύκολο σ' ένα Ναπολέοντα να κλείσει ένα κοινοβούλιο, και να ανακηρυχτεί σωτήρας της χώρας του, με πανηγυρικά δημοψηφίσματα.
Το κακό για τις φασιστικές ιδιοφυίες, είναι που δεν είναι αθάνατες και καθώς έγινε και με τους Ναπολέοντες, είναι δυνατό να πέσουνε πριν να πεθάνουνε.
Ακόμα οι φασίστες δικτάτορες, που δεν είναι ικανοί σαν το Μεγάλο Πέτρο, σφάζονται σαν τον Νέρωνα και σαν τον Τσάρο Παύλο, το διάδοχο τής Αικατερίνης.
Το συμπέρασμα που βγαίνει, είναι πως το έθνος έχει ανάγκη ένα Σύνταγμα, που να σιγουράρει την αεικίνητη κυβερνητική λειτουργία, στα μεταξύ δύο ικανών κυβερνητών χρονικά διαστήματα.
Η ιστορία των απόλυτων κληρονομικών μοναρχιών, είναι η ιστορία των κρατών, που βουτιούνται στην αταξία και στη διαφθορά, και που κάπου -κάπου παρουσιάζεται και κανένας ικανός μονάρχης, ή κανένας ικανός κυβερνήτης και σώζει την κατάσταση.
Κανείς από τους φασίστες δικτάτορες δεν είναι δυνατό ν' απαντήσει στο ρώτημα: «Ποιός θα σας διαδεχτεί;». Κανείς δεν είναι δυνατό να γλυτώσει από τις συνεχείς υπόνοιες για την πνευματική του, υγεία, κι' απ την πεποίθηση, πως κάποτε θαρθεί η ώρα να γεράσει και να πεθάνει.Αυτό δεν τον αφήνει να κάνει μια σίγουρη προοπτική τι θα γίνει μετά .από κείνον.Ύστερα, έρχεται κι' η ρομαντική δίψα για στρατιωτικές δάφνες και για πολεμικές αρετές που οι αρχηγοί πρέπει να ικανοποιούνε και να τάζουνε πως θα ικανοποιήσουν.
Η Αικατερίνη, στις περιπτώσεις που οι υπουργοί της της δημιουργούσαν φασαρίες, έλεγε, πολύ σοφά από την πλευρά της, «ας τους γλεντήσουμε με κανένα μικροπόλεμο».
Μα και σήμερα, που οι πόλεμοι είναι τόσο καταστρεπτικοί, που ο φόβος που προκαλούνε έχει σηκώσει ένα κύμα ειρηνισμού, οι φασίστες αρχηγοί συνεχίζουνε να φοβερίζουνε, με την κλαγγή των όπλων, καθώς κάναν άλλοτε oι Χοετζόλλερν, και είναι δυνατό, σαν τούς δυο Ναπολέοντες να παίξουνε έναν πόλεμο σαν το τελευταίο ατού που τους μένει. Επειδή οι οπαδοί τους, είναι πολύ αμόρφωτοι και δεν καταλαβαίνουνε τις πολιτικές τους μεταρρυθμίσεις.
Θέλουνε, καθώς λένε oι Ζουλού, να πλύνουνε τα πόδια τους και να αντικρύσουνε τη σημαία τους να κυματίζει θριαμβευτικά πάνω από το πεδίο της μάχης.
Μα όλες αυτές οι αδυναμίες του Φασισμού είναι τυπικές μπροστά στο μειονέχτημά του, που τον αχρηστεύει, και τον κάνει ανίκανο να γλυτώσει το μοιραίο γλύστρημα στην άβυσσο, που στάθηκε μέχρι τα τώρα το τέλος όλου του καπιταλιστικού πολιτισμού.
Για τούς φασίστες, θα πούμε πως γέμισαν τούς χορτασμένους με αγαθά, και τους φτωχούς τους πέταξαν έξω με άδεια χέρια.
Απάνω στη μέθη τής νίκης, και της ηθικής αγανάχτησης τους βάζουνε φωτιά σ' ένα γαλατάδικο, σε μια εταιρία Φίλων, σ' έvα Συνδικαλιστικό γραφείο, σ' ένα τυπογραφείο κομμουνιστικού τύπου, μα ποτέ δε θα βάζανε φωτιά σε μια βίλλα, σε μια τράπεζα και δε θα πειράζανε ένα συντηρητικό υπουργό.
Κι' αν τους ζητήσετε κάτι τέτοιο, θα σας πούνε τρελλό ή κόκκινο.
Ο Φασίστας Αρχηγός, ο Μαθητευόμενος Μάγος, ο παληός μας φίλος, βρίσκει τον τρόπο να ξυπνήσει τα δαιμόνια, μα δέν ξέρει το ξόρκι να τα σταματήσει.
Μέχρι ένα σημείο, ο Αρχηγός είναι δυνατό να βάλει κάποιον έλεγχο στη Βιομηχανία, είναι δυνατό να αναγκάσει τους πιο φτωχούς εργοδότες, να βάλουνε σύγχρονες μηχανές και να καλυτερέψουνε τις μεθόδους τους, γιατί αυτό τούς ωφελεί κιόλας, τους φτωχούς μόνο εργοδότες θα καταστρέψει, μα αυτή είναι «αμελητέα ποσότητα».
Ίσως να βάλει φόρο στα εισοδήματα τους και στα κέρδη τους, και να τους υποχρεώσει με την τρομοκρατία, να βοηθήσουνε στη συγκρότηση, ενός μεγάλου στρατού, που θα προστατέψει ενάντια στους ξένους αντιφασίστες.Ίσως, να τους κάνει να πιστέψουνε ακόμα, πως αυτό είναι λογικό και κερδοφόρο.Ίσως ακόμα να τους δώσει μια θέση στο κράτος, λέγοντας τα συνδικάτα τους συντεχνίες. Μα οι εργοδότες, δε θα θελήσουνε και δε θ' αφήσουνε να γίνουνε πάρα πάνω από μια βιτρίνα, για στάχτη στα μάτια.
Αν προχωρήσει προς το Σοσιαλισμό, τότε γίνεται πια επαναστάτης Μπολσεβίκος, κι' αυτός, το μεγαλύτερο ατού που έχει, είναι να «σώσει την κοινωνία από τον Κομμουνισμό». Μια λέξη που χαρακτηρίζουμε πια κάθε προλεταριακή κίνηση.
Και μ' όλο που του είναι δυνατό να ωφεληθεί από τη σαστιμάρα, όμως δεν του είναι δυνατό να προχωρήσει πολύ, γιατί η πλουτοκρατία θα τον πετάξει.
Στον κανόνα που λέει πως ο φασισμός είναι εύκολο να ληστεύει όσο του κάνει κέφι τούς φτωχούς, και δεν είναι δυνατό να ληστέψει τους πλούσιους, υπάρχουνε κάποιες παράξενες εξαιρέσεις.
Κάποτε, μια μερίδα πλούσιων γίνεται τόσο πλούσια, πού αν βοηθήσουνε καμπόσες προλήψεις ενάντια τους, για πολιτικούς, θρησκευτικούς, και φυλετικούς λόγους , τότε ο πειρασμός για την αρπαγή είναι τόσο δυνατός που κανένας δεν είναι δυνατό να του προβάλει αντίσταση.Ο Ερρίκος ο Η' λεηλάτησε τις εκκλησίες κι' αναγκάστηκε να μοιράσει τα πλιάτσικα στους νομάρχες του.
Ο Φύρερ Χίτλερ λήστεψε τους Εβραίους και διάταξε, πως είναι έγκλημα, να είναι κανε!ς Εβραίος, στη Γερμανία.
Κι' εκείνοι κάτω απ την ανάγκη και τη βία παράτησαν τις δουλειές τους, κι' άφησαν τις περιουσίες τους να τις εκμεταλλεύονται οι Γερμανοί κεφαλαιοκράτες, με την ίδια αχόρταγη διάθεση που εκμεταλλευόντουσαν το γερμανικό προλεταριάτο, όπως το εκμεταλλευόταν όμοια, κι' οποιοσδήποτε εβραίος κεφαλαιοκράτης.
Ακόμα, προσπάθησε να ληστέψει και τις εκκλησίες.
Όμως προκαλώντας την έχθρα των Εβραίων, και των πιστών, κλονίζει το αίσθημα της σιγουριάς που θέλουνε να νοιώθουνε οι Εκκλησίες, κάτω από τις συγκεντρωτικές κυβερνήσεις, και ενώ προσπαθεί να οργανώσει μια ευρωπαϊκή καπιταλιστική σταυροφορία ενάντια στη Ρωσσία (η Ρωσσία ο τάφος του μεγαλείου του Ναπολέοντα) ο Φύρερ διατρέχει έναν κίνδυνο που ίσως αποδειχτεί ο αφανισμός του γερμανικού φασισμού.
Κι' ο κίνδυνος αυτός, είναι σίγουρα πολύ πιο φοβερός γι' αυτόν, από τον κίνδυνο που αντιμετώπισε κουρελιάζοντας τη Συνθήκη των Βερσαλλιών και το Σύμφωνο του Λοκάρνο.
Ο Φασισμός κι΄ο Κομμουνισμός έχουνε κάμποσα κοινά σημεία .Κι' οι δύο ξεμπλέκουνε γρήγορα με την Ελευθερία και τη Δημοκτατία όπως τη νοιώθουμε οι φιλελεύθεροι , σαν ελευθερία ανάπτυξης των ικανοτήτων τους , και πιπιλάνε σαν καραμέλλα , το σύνθημα της ελευθερίας , χορτάτες τάξεις που έχουνε γεμίσει το στομάχι τους με τη μερίδα του λέοντα.
H Αστυνομία δε θα κάνει καμιά επέμβαση παρά μονάχα για να τους σώσει από αντίποινα αν χρειαστεί. Μετά από τα γεγονότα αυτά ο Αρχηγός πρέπει ν' αποκαταστήσει την τάξη.
Με την καταστροφή και τη λεηλασία των γραφείων, δε σημαίνει πως θα διαλυθούνε οργανώσεις, ολόκληρες, με κεφάλαια στην Τράπεζα, με επενδύσεις, με υποθήκες και με ρουτίνα επιχειρήσεων.
Μα και στο σημείο αυτό, είναι εύκολη η λύση, ο φασίστας αρχηγός δημεύει τις περιουσίες των οργανώσεων και μεταβάλλει σε κρατικές υπηρεσίες: τις οργανώσεις, κάτω από τον απόλυτο έλεγχο της κυβέρνησης του.
Τις οργανώσεις που έχουνε καθαρά πολιτικό χαραχτήρα, και δέν έχουνε άλλες ασχολίες εκτός από την προπαγάνδα, τις εκμηδενίζει με τη φωτιά και το σίδερο, τις κηρύσσει παράνομες κι' απαγορεύει κάθε τάση ανασυγκρότησής τους.
Ο φασισμός, ξεφορτώνεται και την κομματική αντιπολίτευση, που βάζει ανόητα και παράλογα εμπόδια, και που δίνει όψη στα κοινοβούλια μιας παράταξης ανθρώπων που προσπαθούνε να κυβερνηθούνε και μιας άλλης παράταξης, που προσπαθεί να τους μποδίζει.
Με τέτοιες συνθήκες, είναι πολύ εύκολο σ' ένα Ναπολέοντα να κλείσει ένα κοινοβούλιο, και να ανακηρυχτεί σωτήρας της χώρας του, με πανηγυρικά δημοψηφίσματα.
Το κακό για τις φασιστικές ιδιοφυίες, είναι που δεν είναι αθάνατες και καθώς έγινε και με τους Ναπολέοντες, είναι δυνατό να πέσουνε πριν να πεθάνουνε.
Ακόμα οι φασίστες δικτάτορες, που δεν είναι ικανοί σαν το Μεγάλο Πέτρο, σφάζονται σαν τον Νέρωνα και σαν τον Τσάρο Παύλο, το διάδοχο τής Αικατερίνης.
Το συμπέρασμα που βγαίνει, είναι πως το έθνος έχει ανάγκη ένα Σύνταγμα, που να σιγουράρει την αεικίνητη κυβερνητική λειτουργία, στα μεταξύ δύο ικανών κυβερνητών χρονικά διαστήματα.
Η ιστορία των απόλυτων κληρονομικών μοναρχιών, είναι η ιστορία των κρατών, που βουτιούνται στην αταξία και στη διαφθορά, και που κάπου -κάπου παρουσιάζεται και κανένας ικανός μονάρχης, ή κανένας ικανός κυβερνήτης και σώζει την κατάσταση.
Κανείς από τους φασίστες δικτάτορες δεν είναι δυνατό ν' απαντήσει στο ρώτημα: «Ποιός θα σας διαδεχτεί;». Κανείς δεν είναι δυνατό να γλυτώσει από τις συνεχείς υπόνοιες για την πνευματική του, υγεία, κι' απ την πεποίθηση, πως κάποτε θαρθεί η ώρα να γεράσει και να πεθάνει.Αυτό δεν τον αφήνει να κάνει μια σίγουρη προοπτική τι θα γίνει μετά .από κείνον.Ύστερα, έρχεται κι' η ρομαντική δίψα για στρατιωτικές δάφνες και για πολεμικές αρετές που οι αρχηγοί πρέπει να ικανοποιούνε και να τάζουνε πως θα ικανοποιήσουν.
Η Αικατερίνη, στις περιπτώσεις που οι υπουργοί της της δημιουργούσαν φασαρίες, έλεγε, πολύ σοφά από την πλευρά της, «ας τους γλεντήσουμε με κανένα μικροπόλεμο».
Μα και σήμερα, που οι πόλεμοι είναι τόσο καταστρεπτικοί, που ο φόβος που προκαλούνε έχει σηκώσει ένα κύμα ειρηνισμού, οι φασίστες αρχηγοί συνεχίζουνε να φοβερίζουνε, με την κλαγγή των όπλων, καθώς κάναν άλλοτε oι Χοετζόλλερν, και είναι δυνατό, σαν τούς δυο Ναπολέοντες να παίξουνε έναν πόλεμο σαν το τελευταίο ατού που τους μένει. Επειδή οι οπαδοί τους, είναι πολύ αμόρφωτοι και δεν καταλαβαίνουνε τις πολιτικές τους μεταρρυθμίσεις.
Θέλουνε, καθώς λένε oι Ζουλού, να πλύνουνε τα πόδια τους και να αντικρύσουνε τη σημαία τους να κυματίζει θριαμβευτικά πάνω από το πεδίο της μάχης.
Μα όλες αυτές οι αδυναμίες του Φασισμού είναι τυπικές μπροστά στο μειονέχτημά του, που τον αχρηστεύει, και τον κάνει ανίκανο να γλυτώσει το μοιραίο γλύστρημα στην άβυσσο, που στάθηκε μέχρι τα τώρα το τέλος όλου του καπιταλιστικού πολιτισμού.
Για τούς φασίστες, θα πούμε πως γέμισαν τούς χορτασμένους με αγαθά, και τους φτωχούς τους πέταξαν έξω με άδεια χέρια.
Απάνω στη μέθη τής νίκης, και της ηθικής αγανάχτησης τους βάζουνε φωτιά σ' ένα γαλατάδικο, σε μια εταιρία Φίλων, σ' έvα Συνδικαλιστικό γραφείο, σ' ένα τυπογραφείο κομμουνιστικού τύπου, μα ποτέ δε θα βάζανε φωτιά σε μια βίλλα, σε μια τράπεζα και δε θα πειράζανε ένα συντηρητικό υπουργό.
Κι' αν τους ζητήσετε κάτι τέτοιο, θα σας πούνε τρελλό ή κόκκινο.
Ο Φασίστας Αρχηγός, ο Μαθητευόμενος Μάγος, ο παληός μας φίλος, βρίσκει τον τρόπο να ξυπνήσει τα δαιμόνια, μα δέν ξέρει το ξόρκι να τα σταματήσει.
Μέχρι ένα σημείο, ο Αρχηγός είναι δυνατό να βάλει κάποιον έλεγχο στη Βιομηχανία, είναι δυνατό να αναγκάσει τους πιο φτωχούς εργοδότες, να βάλουνε σύγχρονες μηχανές και να καλυτερέψουνε τις μεθόδους τους, γιατί αυτό τούς ωφελεί κιόλας, τους φτωχούς μόνο εργοδότες θα καταστρέψει, μα αυτή είναι «αμελητέα ποσότητα».
Ίσως να βάλει φόρο στα εισοδήματα τους και στα κέρδη τους, και να τους υποχρεώσει με την τρομοκρατία, να βοηθήσουνε στη συγκρότηση, ενός μεγάλου στρατού, που θα προστατέψει ενάντια στους ξένους αντιφασίστες.Ίσως, να τους κάνει να πιστέψουνε ακόμα, πως αυτό είναι λογικό και κερδοφόρο.Ίσως ακόμα να τους δώσει μια θέση στο κράτος, λέγοντας τα συνδικάτα τους συντεχνίες. Μα οι εργοδότες, δε θα θελήσουνε και δε θ' αφήσουνε να γίνουνε πάρα πάνω από μια βιτρίνα, για στάχτη στα μάτια.
Αν προχωρήσει προς το Σοσιαλισμό, τότε γίνεται πια επαναστάτης Μπολσεβίκος, κι' αυτός, το μεγαλύτερο ατού που έχει, είναι να «σώσει την κοινωνία από τον Κομμουνισμό». Μια λέξη που χαρακτηρίζουμε πια κάθε προλεταριακή κίνηση.
Και μ' όλο που του είναι δυνατό να ωφεληθεί από τη σαστιμάρα, όμως δεν του είναι δυνατό να προχωρήσει πολύ, γιατί η πλουτοκρατία θα τον πετάξει.
Στον κανόνα που λέει πως ο φασισμός είναι εύκολο να ληστεύει όσο του κάνει κέφι τούς φτωχούς, και δεν είναι δυνατό να ληστέψει τους πλούσιους, υπάρχουνε κάποιες παράξενες εξαιρέσεις.
Κάποτε, μια μερίδα πλούσιων γίνεται τόσο πλούσια, πού αν βοηθήσουνε καμπόσες προλήψεις ενάντια τους, για πολιτικούς, θρησκευτικούς, και φυλετικούς λόγους , τότε ο πειρασμός για την αρπαγή είναι τόσο δυνατός που κανένας δεν είναι δυνατό να του προβάλει αντίσταση.Ο Ερρίκος ο Η' λεηλάτησε τις εκκλησίες κι' αναγκάστηκε να μοιράσει τα πλιάτσικα στους νομάρχες του.
Ο Φύρερ Χίτλερ λήστεψε τους Εβραίους και διάταξε, πως είναι έγκλημα, να είναι κανε!ς Εβραίος, στη Γερμανία.
Κι' εκείνοι κάτω απ την ανάγκη και τη βία παράτησαν τις δουλειές τους, κι' άφησαν τις περιουσίες τους να τις εκμεταλλεύονται οι Γερμανοί κεφαλαιοκράτες, με την ίδια αχόρταγη διάθεση που εκμεταλλευόντουσαν το γερμανικό προλεταριάτο, όπως το εκμεταλλευόταν όμοια, κι' οποιοσδήποτε εβραίος κεφαλαιοκράτης.
Ακόμα, προσπάθησε να ληστέψει και τις εκκλησίες.
Όμως προκαλώντας την έχθρα των Εβραίων, και των πιστών, κλονίζει το αίσθημα της σιγουριάς που θέλουνε να νοιώθουνε οι Εκκλησίες, κάτω από τις συγκεντρωτικές κυβερνήσεις, και ενώ προσπαθεί να οργανώσει μια ευρωπαϊκή καπιταλιστική σταυροφορία ενάντια στη Ρωσσία (η Ρωσσία ο τάφος του μεγαλείου του Ναπολέοντα) ο Φύρερ διατρέχει έναν κίνδυνο που ίσως αποδειχτεί ο αφανισμός του γερμανικού φασισμού.
Κι' ο κίνδυνος αυτός, είναι σίγουρα πολύ πιο φοβερός γι' αυτόν, από τον κίνδυνο που αντιμετώπισε κουρελιάζοντας τη Συνθήκη των Βερσαλλιών και το Σύμφωνο του Λοκάρνο.
Ο Φασισμός κι΄ο Κομμουνισμός έχουνε κάμποσα κοινά σημεία .Κι' οι δύο ξεμπλέκουνε γρήγορα με την Ελευθερία και τη Δημοκτατία όπως τη νοιώθουμε οι φιλελεύθεροι , σαν ελευθερία ανάπτυξης των ικανοτήτων τους , και πιπιλάνε σαν καραμέλλα , το σύνθημα της ελευθερίας , χορτάτες τάξεις που έχουνε γεμίσει το στομάχι τους με τη μερίδα του λέοντα.
Μα εκείνοι που εγκωμιάζουνε την ελευθερία εκεί που δεν υπάρχει , είναι ανυπόφοροι, σαν εκείνους που εγκωμιάζουνε την ειρήνη εκεί που δεν υπάρχει.
Το αληθινό αγεφύρωτο χάσμα, που χωρίζει το Φασισμό, από τον Κομμουνισμό , ανοίγεται όχι από τις μεθόδους παραγωγής και βιομηχανικής πειθαρχίας , μα από το ζωτικό ζήτημα , το βασικό, της μοιρασιάς των εισοδημάτων , που ο καπιταλισμός απέτυχε ελεεινά, κι ο Φασισμός είναι μια αρώστεια που δεν έχει άλλη θεραπεία από τον Κομμουνισμό.
Και όπως ο Φασισμός σχηματίζει ένα ενιαίο μέτωπο με μια δημόσια προοπτική, είναι προτιμότερος από τον Φιλελευθερισμό.Μα αφού ο Φασισμός διατηρεί την ατομική ιδιοχτησία , θα καταντήσει οπωσδήποτε στον κοινωνικό βούρκο της γενικής φτώχειας και του τεράστιου πλούτου , της σκλαβιάς και του κηφηνισμού. Και ολοένα πάνω από το κεφάλι του θα κυματίζει η φοβέρα της Προλεταριακής Επανάστασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου