ΠΕΡΙ «ΕΝΟΤΗΤΟΣ»...

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό το Κίνημα τον Ιανουάριο του 1981 . Αν και ανυπόγραφο δεν είναι δύσκολο να εντοπιστεί από το ύφος της γραφής ,ο συντάκτης του στο πρόσωπο του γνωστού διανοητή Ανδρέα Δενδρινού. Περιγράφει μια κατάσταση που τριάντα έξι χρόνια εμφανίζεται σχεδόν ταυτόσημη με αυτή που ζούμε, με αποτέλεσμα η ιδέα του Εθνοκοινωνισμού να παραμένει ακόμη και σήμερα μια μακρινή και συγκεχυμένη προοπτική.

Κάθε φορά που πλησιάζουν οι εκλογές βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο της επαναλήψεως του τροπαρίου της «Ενότητος». 'Εχει γίνει σαν το τροπάριο της Κασσιανής. Επαναλαμβάνεται ακριβολογικά και σε τακτές προθεσμίες απ' αυτούς που θέλουν να εξαργυρώσουν υπηρεσίες, απ' αυτούς πού θέλουν να τους συγχωρεθούν τα ανομήματα των προηγουμένων χρόνων κι απ' αυτούς που ψάχνουν για κάποια σταδιοδρομία, ή για να συνεχίσουν μια ήδη αρχινισμένη.
Το φόβητρο είναι πάντα το ίδιο αν και το μασκάρεμα αλλάζει τις περισσότερες φορές. Αλλά η ουσία είναι μία: Πρόκειται για το πάπλωμα, ή για την κουτάλα, ή για το μέλι, ή για το κόκκαλο. Δηλαδή γιο την πολυπόθητη εξουσία! Αυτοί που την έχουν, προσπαθούν έτσι να την διατηρήσουν. Αυτοί που δεν την έχουν προσπαθούν να την αποκτήσουν, ή τουλάχιστον να εμποδίσουν τους άλλους να την διατηρήσουν, με έσχατη ελπίδα να τους υποχρεώσουν να την μοιρασθούν μαζί τους...
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις πρόκειται για υπόθεσι που δεν άφορα καθόλου στα πραγματικά συμφέροντα του λαού, ούτε - και ιδίως - του Έθνους. Πρόκειται πάντα και μόνο για την διατήρησι της μιας ή της άλλης πανομοιότυπης όψεως του θλιβερού και παρηκμασμένου πολιτικού κατεστημένου της χώρας, αυτού που συμβολίζει την Άρνηση, υπό όλες τις μορφές της.

Το σενάριο είναι πάντα το Ίδιο: Κάποτε εξαπατούν τον λαό και παίρνουν μια κάποια πλειοψηφία, λέγοντας και υποσχόμενοι τα πάντα, παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα - αντικλείδι, όπου ο καθένας βρίσκει κάτι που τον συμφέρει ή που επιθυμεί αλλά αποφασισμένοι να κάμουν ακριβώς ή σχεδόν το αντίθετα απ όσα λένε.

Δεν μπορεί να γίνη αλλιώς. Γιατί το σύστημα μέσα στο οποίο κινείται, ο κομματισμός, προϋποθέτει ότι δεν υπάρχει σαφής ιδεολογική γραμμή και καμιά ουσιαστική κοσμοθεώρησις. Η εξουσία, στον σημερινό κοινοβουλευτισμό είναι απλή διαχείρισις δι' εκπροσώπων. Είναι διοίκησις υποκαταστήματος της Διεθνούς της Οικονομίας και οι διαχειρισταί δεν μπορεί ποτέ να είναι ηγέται και οδηγοί, αλλά ουραγοί και καθοδηγούμενοι.

Οι Νέοι όλου του Κόσμου το βλέπουν πιο και το καταλαβαίνουν. Είναι και πιο  ώριμοι και πιο έμπειροι από όσο  θα περίμεναν oι μεγαλύτεροί  τους. Η επιτάχυνσις  των εξελίξεων τους έκαμε έτσι. Υπάρχει παντού, σε Δύσι και Ανατολή, σε Βορρά και Νότο, ένας τεράστιος  επαναστατικός παλμός. Προς στιγμήν φάνηκε να διαυλώνεται  οπό τον Μπολσεβικισμό. Παντού. Αλλά ο Μπολσεβικισμός, γέννημα και θρέμμα των  ιδίων κύκλων που γέννησαν έθρεψαν τον καπιταλισμό έδειξε γρήγορα την ουσία του. Από το απόγειο τη ακμής του άρχισε κι αυτός την Παρακμή του. Και  οι Νέοι, παραδέρνοντας και σε πειρασμούς βουτηγμένοι , περιμένουν ακόμη την φωνή εκείνη που θα τους δείξη τον δρόμο: «Έλα πάλι» να τους πη... Άργιε νάρθη   εκείνη η μέρα... Καί θάρθη...

Προς το παρόν, το τέρας των εκλογών, η Ύδρα με τα 300 και πλέον κεφάλια αναδύθηκε πάλι Και το τροπάριο της «Ενότητος» ξανάρχισε το μοιρολόι του. Πάντα το ίδιο: «Αν δεν ενωθούμε, θάρθη η Αριστερά». «Αν δεν ενωθήτε, θα χαθήτε» «Ή εμείς ή το χάος», «Ή εμείς, ή τα...» Με δυο λόγια.Ή θα ψηφήσετε εμάς, όπως είμαστε, θέλετε δε. θέλετε, ή θα σας καταστρέψουμε»...

Αυτός ο εκβιασμός έχει θέσι για τους «εθνικόφρονας». Έχει θέσι γιο όλους όσους νοιάζονται α) γιο τον εαυτό τους β) για τον εαυτό τους γ) για τον εαυτό τους. Έχει θέσι για τους διστακτικούς, τους αναποφάσιστους, τους φοβισμένους, τους φιλήσυχους, τους ημιμαθείς και τους αμόρφωτους. Και φυσικά για τους εκμαυλιστάς και τους εκμαυλισμένους.

Ο εκβιασμός δεν έχει θέσι για όσους έχουν ξεκάθαρες σκέψεις και καθαρές Ιδέες. Δεν έχει θέσι για όσους θέλουν την ανατροπή του πολιτικού κατεστημένου του Μεταπολέμου. Δεν έχει θέσι γι αυτούς που ξέρουν τι θέλουν, πως το θέλουν, γιατί το θέλουν, τι δεν θέλουν, πως δεν το θέλουν, γιατί δεν το θέλουν... Δεν έχει θέσι για όσους πιστεύουν στην ιδεολογία του Επαναστατικού Εθνικισμού και του Εθνικού Κοινωνισμού. Για όσους θέλουν την Εθνοκρατία και όχι την Δημοκρατία ή την Λαοκρατία. Όσους είναι, όσους θέλουν να είναι, όσους δεν τολμούν να είναι, όσους θα ήθελαν να είναι, όσους μπορούν να είναι.

Αυτοί λένε «ΟΧΙ» στον εκβιασμό. Δεν θα γίνουν κουβαληταί του σάπιου και αρνητικού πολιτικού κατεστημένου. Δεν έχουν καμιά δουλειά μαζί του. Δεν ανήκουν στις αγελαίες τάξεις του. Δεν τους τιμά. Δεν τους γεμίζει. Δεν τους εμπνέει τίποτα, εκτός από αηδία, περιφρόνησι, μίσος και χαιρεκακία. Όσοι διστάζουν θα πρέπει να καταλάβουν, ότι αν υποκύψουν στον εκβιασμό, θα διαιωνίσουν μιαν αφόρητη κατάστασι, που λένε ότι αποστρέφονται. Ότι αν γίνουν κουβαληταί, θα μείνουν πάντα κουβαληταί. 'Οτι αν μπουν μέσα, θα γίνουν μοιραία σαν κι εκείνους. Ότι αν τους δώσουν το δάκτυλο, θα χάσουν το χέρι, το μπράτσο γρήγορα, το σώμα ύστερα. Ότι αν νομίσουν ότι «θα τους την φέρουν από μέσα», δεν έχουν ιδέα για τι πράγμα μιλούν, ούτε τις δυνατότητες εκμαυλισμού του κατεστημένου και ούτε τα παθήματα τους έγιναν μαθήματα. Θ' αποδείξουν ότι δεν έμαθαν τίποτα και τα ξέχασαν όλα. Όπως π.χ. την ΕΝΕΠ.

Oι «μεγάλοι» έχουν δικαιολογία για να την παθαίνουν. Έζησαν πάντα με τα παθήματα τους και κανείς δεν τους έμαθε ποτέ μαθήματα. Μπορούν μόνο ν' ακολουθούν. Ποτέ να οδηγήσουν πλέον. Γιατί οδήγησαν επί δεκαετίες. Και οδήγησαν στην κατάστασι που βρίσκονται όλοι τώρα.

Οι «μικροί» δεν έχουν δικαιολογίες. Σ' αυτούς ανήκει το μέλλον. Και θα είναι αυτό που θα σφυρηλατήσουν oι ίδιοι.

Οι «μικροί» έχουν μόνο αιτιολογίες. Οι αιτιολογίες σημαίνουν αιτίες. Και οι αιτίες είναι στην ουσία μία μόνο: Μερικοί εκμαυλισταί. Αυτοί πού τους παρασύρουν με υποσχέσεις και με αντικατοπτρισμούς ελιγμών προς τον σαπουνισμένο κατήφορο του κατεστημένου. Που δεν είναι όμως κατήφορος γι' αυτούς. Μόνο για τους άλλους, τους μικρούς στρατιώτες, τους νέους αγωνιστάς. Που θα πάνε μια μέρα στο σπίτι τους αηδιασμένοι. Ενώ οι άλλοι θα πάνε στις θέσεις, καμαρωτοί αν όχι καμαρωμένοι.

Οι εκμαυλισταί μιλούν για «Ενότητα». Και εισπράτουν επαίνους και ενισχύσεις. Αλλά για ποια «ενότητα» μιλούν; Αυτοί την έσπασαν με τα ίδια τους τα χέρια, όχι μία, αλλά δύο και τρεις φορές. Δεν μπορούν λοιπόν να μιλούν για «ιδεολογική ενότητα». Την κλότσησαν. Αν μιλούν για «πολιτική ενότητα», αυτό σημαίνει ότι θέλουν να ενωθούν με άλλους, πού δεν έχουν καμιά ιδεολογία. Ότι θέλουν να συμπράξουν με το πολιτικό κατεστημένο, ή με ένα κάποιο μέρος του, αδιάφορο ποιο. Όλο το ίδιο είναι. 

Αυτή την στιγμή, μερικοί νομίζουν ότι υπάρχουν τέσσερις οργανώσεις πού «ενώνονται» για... άγνωστον τι. Ή μάλλον «μυστικό». Και βρίσκουν «χειροκρότημα» από μερικούς και από ένα κάποιο συγκρότημα, μη θέλοντας να θυμηθούν την απορία του Περικλή στην Αγορά των Αθηνών: «Τί κακόν είπα, για να με χειροκροτούν;»

Η μια αποτελείται από παλαιούς οπαδούς και μέλη μιας παλαιοκομματικής οργανώσεως του πολιτικού που σήμερα υποτίθεται ότι αρνούνται. Δεν έχει σημασία πόσοι είναι. Σημασία έχει τι είναι και ιδίως, τι δεν είναι. Το τι είναι, ειπώθηκε. Και ασφαλώς δεν είναι ιδεολόγοι του Εθνικού Κοινωνισμού, ούτε του Επαναστατικού Εθνικισμού. Είναι γεννήματα και θρέμματα του Συστήματος. Απλώς θέλουν να ξαναμπούν στο προσκήνιο του Συστήματος.

Τί δουλειά μπορούν να έχουν οι νέοι Εθνοκοινωνισταί και Εθνικισταί μαζύ τους; Τί κοινό μπορούν να έχουν;

Η δεύτερη είναι λίγο ή πολύ άγνωστη. Και ως προς τον αριθμό και ως προς την σύνθεσί της. Αν ήταν αξιόλογη, θα είχε ακουσθή, έστω και κατηγορηθή. Αν αποτελείτο από νέους, θα είχε κάποια εκδήλωσι και κάποια εμφανή προμετωπίδα. Αν αποτελείται από μεγάλους, θα πρέπει να είναι μάλλον απόμαχοι και συνταξιούχοι του Συστήματος. Και τότε, πάντως όχι Εθνοκοινωνισταί, ούτε ιδεολόγοι. Γιατί η Ιδεολογία είναι πολύ νέα για να ερασθή γέρους και οι γέροι δεν μπορούν να την ικανοποιήσουν.

Η τρίτη είναι κάτι σαν μια λέσχη. Και ποτέ μια λέσχη δεν ανέτρεψε τίποτα, ποτέ και πουθενά. Ούτε πίστεψε ποτέ σε καμιά ιδεολογία. Λέσχες και ιδεολογίες Ριζοσπαστικές είναι ασυμβίβαστα. Άλλωστε, όταν είχαν κάποια ευκαιρία και κάποια δύναμι, δεν έκαμαν τίποτα που ν' αφήση ίχνη, ακόμη λιγώτερο εποχή. 

Τί δουλειά και τί ελπίδα μπορούν να έχουν οι νέοι Εθνοκοινωνισταί και Εθνικισταί μαζύ τους; Τί κοινό μπορούν νά έχουν;

Η τετάρτη τέλος είναι ομάδα που διέσπασε την ενότητα της ιδεολογίας του Εθνοκοινωνισμού. Και κάποιοι απ' αυτούς, όχι για πρώτη φορά. Και την έσπασε για λόγους που κάποτε όλοι θα μάθουν. Δημιούργησε σύγχυσι σε όλη την παράταξι που σήμερα λέει ότι θέλει να ενώση. Αλλά να ενώση πως; Ιδεολογικά, δεν μπορεί, γιατί αποποιήθηκε εμπράκτως την Ιδεολογία, με την διάσπασι και την «ένωσί» της με άλλους, που καμιά ιδεολογική συγγένεια δεν είχαν, μ' αυτήν. Πολιτικά, μπορεί να προσπαθήση, αλλά για να πάη προς άλλη κατεύθυνσι, με άλλους κανόνες, τους κανόνες του Συστήματος και στο πεπρωμένο του Συστήματος. Δεν είναι λοιπόν «ιδεολογική ομάδα». Αλλά τότε τί είναι; Επαγγελματική πολιτική ομάδα; Επαγγελματικό σωματείο; Λέσχη επαγγελματιών; Επιχείρησις πολιτικής;

Τί δουλειά και τί ελπίδα μπορούν να έχουν οι νέοι Εθνοκοινωνισταί και Εθνικισταί μαζί της; Τί κοινό μπορούν να έχουν;

Το λάδι και το νερό δεν ενώνονται. Μόνο το ίδιο σχήμα , μέσα στο ίδιο δοχείο , μπορούν να πάρουν.Συνεπώς , ή οι μεν, ή οι δε , πρέπει να αφομοιωθούν  με τους άλλους. Ν' αλλάξουν δηλαδή  ουσία.Και αυτοί που άλλαξαν  δεν μπορεί να είναι οι ηλικιωμένοι πολιτικοί , οι θιασώται του Συστήματος και οι κυνηγοί των  βουλευτικών εδρών του, έστω και "Ευρωεδρών".  Από τα δύο ένα λοιπόν  ή λένε ψέματα  μεταξύ  σαν ομάδες , ή λένε ψέματα στους νέους  που τους ακολουθούν ακόμη .Αλλά τα ψέματα βλάπτουν.

Και δεν είναι χαρακτηριστικά ιδεολόγων. Είναι χαρακτηριστικά κοινοβουλευτικών κατεστημένων. Κανείς δεν μπορεί τότε να ξέρη που αρχίζουν και που τελειώνουν τα ψέμματα. Τα τεντώνουν ή τα στενεύουν, όπως καθορίζει το συμφέρον εκείνων που τα λένε. Και οι Έλληνες, νέοι και λιγώτερο νέοι, χόρτασαν και από ψέμματα. Μόνο παραπάνω σύγχυσι μπορούν να φέρουν. Μόνον ν' αποδεκατίσουν ψυχικά τους αγωνιστάς μπορούν. «Εθνικόν είναι ότι αληθές. Τα ψέμματα καταθάπτουν τους λαούς», είπε ο Εθνικιστής Περικλής Γιαννόπουλος. Και τις ιδεολογίες καταθάπτουν, θάπρεπε να συμπλήρωση αν ζούσε ακόμη.

Τα συμπεράσματα είναι απλά:

Δεν μπορεί να υπάρξη «ενότητα». Γιατί η  Ιδεολογία είναι μια και μόνη: ο Εθνοκοινωνισμός. Αυτοί που την έχουν, την αποδεικνύουν με απτές αποδείξεις, έγγραφες, θετικά μεν μ' αυτά που γράφουν και υπογράφουν, αρνητικά δε με την αδυναμία των βατράχων τού έλους να τους κατηγορήσουν ιδεολογικά, ή πολιτικά, περιοριζόμενοι σε μικροπρεπείς ή χαμερπείς προσωπικές επιθέσεις, όπως αρμόζει άλλωστε σε τέτοιους. Αυτοί που την έχουν, την χαίρονται και προχωρούν στην δική τους στρατηγική, χωρίς ελιγμούς και συναλλαγές. Ακόμη λιγότερο συνδιαλλαγές. Το να μιλά κανείς για «ενότητα», σημαίνει ότι θέλει να «ενωθή» με άλλους, διαφορετικούς, με βάσι μια απροσδιόριστη νεφελώδη συγγένεια. Δηλαδή να συνδιαλλαγή. Ενότητα θα πη συνδιαλλαγή και συναλλαγή από ιδεολογικής απόψεως. Και η ιδεολογία δεν υπάρχει τότε. Στην Ιδεολογία του Εθνοκοινωνισμού, όπως και σε κάποια άλλη, υπάρχει μόνο προσχώρησις ανεπιφύλακτη. Ένα είναι το Κίνημα του Εθνοκοινωνισμού. Οι αιρέσεις ποτέ δεν έγιναν θρησκείες, είπε κάποιος στο Κρεμλίνο και ήξερε από τέτοια...

Η «ενότητα» είναι απλώς παγίδα για τους αφελείς, που δεν ξέρουν για τι μιλούν και δεν σκέπτονται πριν μιλήσουν, από καθόλου αφελείς, που ξέρουν τι λένε και γιατί το λένε.

Δεν μπορεί να ύπαρξη ενότητα με το πολιτικό κατεστημένο και τις ποικίλες, κρυφές ή φανερές παραφυάδες του. Φωτιά και νερό δεν ενώνονται ποτέ. Η πρώτη καίει και εξαγνίζει. Το δεύτερο παίρνει την μορφή του δοχείου όπου μπαίνει.

Για τους Εθνοκοινωνιστάς η επιλογή είναι απλή και αδυσώπητη. Θα την κάνουν τώρα, ή αργότερα. Όσο πιο γρήγορα, τόσο λιγότερο θα υποφέρουν και τόσο ταχύτερα θα πραγματώσουν τα όνειρα τους:

Μακρυά από τούς εκμαυλιστάς. Μακρυά από την συναλλαγή. Μακρυά από την συνδιαλλαγή. Μακρυά από την πρακτόρευσι. Μακρυά από το αρνητικό πολιτικό κατεστημένο, όλο. Μακρυά από τα εθνοκτόνα και ψυχοκτόνα παιγνίδια του παλαιοκομματισμού. Μακρυά από νεροκουβάλημα στις εκλογές και πριν απ' αυτές.

Αφήστε τους να φαγωθούν. Να συκοφαντηθούν. Να λερωθούν. Να εισπράξουν. Να πληρώσουν. Να συναλλαγούν. Να συνδιαλλαγούν. Να πουληθούν. Να πουλήσουν. Να νοικιασθούν. Να νοικιάσουν, Να φαν. Να πιουν. Να παίξουν. Να καταστρέψουν. Να καταστραφούν.

Αλλά χωρίς εσάς. Όχι εσάς. Και, πάντως, χωρίς εμάς...

Θερινὸν Ἡλιοστάσιον 2017

Αστρονομικά υπολογίζεται ως η μεγαλύτερη ημέρα του καλοκαιριού η 21ηΙουνίου (συνήθως), ημέρα κατά την οποία ο Ήλιος φτάνει στο βορειότερο σημείο της εκλειπτικής και αρχίζει να κατέρχεται προς τον ουράνιο ισημερινό. Το σημείο αυτό ονομάζεται θερινή τροπή και μάλιστα μερικές ημέρες πριν και μετά την τροπή, ο Ήλιος φαίνεται να αργοστέκει πάνω στην εκλειπτική και το σημείο αυτό ονομάζεται θερινό ηλιοστάσιο· η λέξη δε, προέρχεται από το λατινικό solistitium, το οποίο σημαίνει «ηλιο-σταμάτημα».

Τα αρχαία γερμανικά φύλα το αποκαλούσαν «Litha» ενώ στην Σουηδία ονομάζεται «Midsommar» και εορτάζεται από τα αρχαία χρόνια προς τιμήν της γονιμότητος. Και στην αρχαία Γαλατία, ο εορτασμός του ονομαζόταν «γιορτή της Επόνα», θεάς της γονιμότητος και προστάτιδος των αλόγων.

Στην Δανία καλείται «Sankt Hans» είναι η ημέρα όπου οι μεσαιωνικοί σοφοί άνδρες και γυναίκες (οι γιατροί εκείνης της περιόδου) συγκέντρωναν τα ειδικά βότανα ώστε να θεραπεύουν τους ανθρώπους κατά το υπόλοιπο του έτους. Τέλος, στην Νορβηγία λέγεται επίσης «Sankthansaften», υπάρχει δε μια συνήθεια να τελούνται πλαστοί γάμοι μεταξύ ενηλίκων και παιδιών συμβολίζοντας έτσι την άνθηση της νέας ζωής.

Στην αρχαιότητα η ημερομηνία του θερινού ηλιοστάσιου ήταν ένα σημαντικό ορόσημο για την οργάνωση των καλλιεργειών τους. Εξ άλλου τους επέτρεπε να κατανοούν τις επόμενες καιρικές συνθήκες. Επίσης θεωρείται παραδοσιακή ημέρα για γάμους. Όλοι οι λαοί στην θρησκευτική τους παράδοση, πρώτιστα δε μάλιστα οι Άριοι λαοί, συνέδεσαν το φως του Ηλίου με την ανώτερη πνευματική κατάσταση που μπορεί να περιέλθει ο άνθρωπος. 

Οι περισσότερες θρησκείες και οι μυστικιστικές δοξασίες θέσπισαν πανηγυρικούς εορτασμούς για τον Θεό Ήλιο και ό,τι αυτός συμβολίζει. Εξαιρετικά σημαντικοί είναι οι εορτασμοί σε ολόκληρη την Ευρώπη, κυρίως στο βόρειο τμήμα της, Βαλτικές χώρες, Γερμανία, Σκανδιναυΐα, και Μεγάλη Βρετανία κ.ά..

Οι Δρυίδες των αρχαίων Κελτών γιόρταζαν τις «Φωτιές της ακτής». Μάλιστα, κάθε χρόνο στην Βρετανία στις 21 Ιουνίου συγκεντρώνονται χιλιάδες κόσμου στο μεγαλιθικό μνημείο του Στόουνχετζ (Stonehenge), καθώς η ανατολή του θερινού ηλιοστασίου εμφανίζεται στον ορίζοντα σε ευθυγράμμιση με την ογκώδη κύρια πέτρα του μνημείου. Μερικοί πιστεύουν ότι χτίστηκε αποκλειστικά για τον λόγο αυτό.

Από τα προϊστορικά ακόμη χρόνια, οι Άριοι λαοί κατά την νύχτα του θερινού ηλιοστασίου ανάβουν φωτιές, τις οποίες διατηρούν ώς το ξημέρωμα, για να δηλώσουν την πίστη τους στον ζωοδότη Ήλιο αλλά και για να εξαγνίσουν κάθε κακή τροπή, εξασφαλίζοντάς του τον αιώνιο δρόμο στο δώμα του ουρανού.

Ανάλογες φωτιές ανάβουν τόσο στην Φινλανδία δίπλα στις όχθες των λιμνών, τις οποίες αποκαλούν ukko προς τιμήν του παλαιού φιλανδού ομώνυμου θεού τους, όσο και στην Λεττονία, ενώ παράλληλα τραγουδούν παραδοσιακά τραγούδια και καίνε στεφάνια-κορώνες, τα οποία είναι φτιαγμένα από λουλούδια για τις γυναίκες και από βελανιδιά για τους άνδρες.

Στην Ρώμη γιόρταζαν τα «Βεστάλια», μια γιορτή προς τιμήν της θεάς Βέστα (Vesta) της ρωμαϊκής μυθολογίας, η οποία είναι η παρθένος θεότητα της οικογένειας και της οικιακής εστίας, αντίστοιχη της Εστίας  (ἀρχαϊκή ονομασία Fεστία, με δίγαμμα “βαῦ” F μπροστά, που κατόπιν εξέπεσε) στην ελληνική μυθολογία. Και αυτές οι γιορτές της φωτιάς διαρκούσαν μια ολόκληρη εβδομάδα, ενώ την πρώτη μέρα, άνοιγε το ιερό του ναού της για μια και μοναδική φορά κατά την διάρκεια του χρόνου κι οι γυναίκες πρόσφεραν θυσίες.

Και στην Ελλάδα επίσης επιβιώνουν οι πανάρχαιες φωτιές των ηλιακών τροπών (τ᾿ Άη-Γιαννιού, το αντίστοιχο του των Sankt Hans [=Johannes, δηλ. Ἰωάννης] Σκανδιναυών), οι οποίες συνηθίζονται σ’ όλους τους Ινδοευρωπαϊκούς λαούς. Επί πλέον η πυρολατρεία συνδέεται με το έθιμο του πρωτομαγιάτικου στεφανιού· συνηθίζεται να ανάβουν φωτιά μ’ αυτά και ενώ πηδούν την φλόγα τραγουδούν:  «να πηδήξω την φωτιά – μη με πιάσει αρρωστιά» ή «αφήνω τον κακό (ή τον καλό) τον χρόνο, πάω στον καλύτερο» και άλλα όμοια.

Διαβάστε περισσότερα

ΣΤΡΑΤΗ ΜΥΡΙΒΗΛΗ : Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ 2

Προηγούμενο
.......................................................................................................................................................................................................... .......................................................................................................................................................................................................... ..........................................................................................................................................................................................................

Αμέτρητα είναι τα δεινά που σώριασε και εξακολουθεί vα σωριάζει πάνω στην Ελλάδα η θεομηνία του σλαύικου κομμουνισμού. Να πιάσει να τα λογαριάσει κανείς, δε θα βρει άκρη. Μόνο στις δώδεκα πληγές του Φαραώ, που αναφέρει η γραφή, μπορεί να βρει κανείς κάτι ανάλογο, αν τις φανταστεί να ενεργούν σύγχρονα και χωρίς διακοπή επί χρόνια ολόκληρα. Ανάμεσα τους το πιο αποτρόπαιο είναι χωρίς άλλο το «παιδομάζωμα». Τη λέξη αυτή την έφκιασε το Ελληνικό Γένος στην πιο σκληρή περίοδο τής Τουρκικής σκλαβιάς. Είναι ένας όρος που ζημιώθηκε με ποταμούς από δάκρυα και αίμα. 
Τριακόσια χρόνια, τριακόσια έξη χρόνια για την ακρίβεια, η λέξη αυτή αποτελούσε τον πιο πικρό βραχνά για την Ελληνίδα μητέρα. Ξυπνούσε και πλάγιαζε, και μπροστά της στεκόταν αυτή η μυστική τρομάρα. Πότε θα περάσει η Κουστωδία του Σουλτάνου από το χωριό, να μαζέψει για τα Τάγματα των Γενιτσάρων τα πιο γερά, τα πιο έξυπνα, τα πιο όμορφα αγόρια τους. Τα μεγάλωναν, τα βύζαιναν, τα νανούριζαν και τα μοιρολογούσαν σα νάταν ετοιμοθάνατα. Η ομορφιά τους είταν μαχαίρι δίκοπο για τη βασανισμένη τους καρδιά. Η γέννηση του αγοριού σημάδευε για το ελληνικό σπίτι τη γέννηση μιας νέας δυστυχίας. Το παιδομάζωμα άρχισε στα 1320 ακόμα, από τα χρόνια του Ορχάν, που είταν ο γιος του Οσμάν, του ιδρυτού του τουρκικού Κράτους. Πήρε τέλος στα 1632, στα χρόνια του Σουλτάνου Μουράτ του Δ'. Ο Μουράτ κατάργησε το φοβερό τούτο φόρο των υποδουλωμένων Ελλήνων, για να διαλύσει αυτά τα τάγματα, που άρχισαν να παίζουν το ρόλο πραιτωριανών στην Τουρκική αυτοκρατορία. Ο Καρολίδης όμως πιστεύει πως ο Σουλτάνος φοβήθηκε μήπως με το παιδομάζωμα λείψει ολότελα το χριστιανικό στοιχείο από το κράτος του. Και το χριστιανικό στοιχείο ο Μουράτ το λογάριαζε πολύ χρήσιμο για την ύπαρξη και τη στερέωση της τουρκικής αυτοκρατορίας. Απ' αυτό είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πόσο ελληνικό αίμα ρούφηξε αυτός ο απαίσιος φόρος από την καρδιά του σκλαβωμένου Γένους. Το πιο ακριβό και το πιο διαλεχτό του αίμα. Ο Παπαρρηγόπουλος λογαριάζει σε ένα εκατομμύριο τα Ελληνόπουλα που τούρκεψαν, και πολέμησαν τη φυλή που τα γέννησε, όλα αυτά τα τρακόσια έξη μαύρα χρόνια. Οι τούρκοι παίρνανε από κάθε οικογένεια ένα ή δύο αγόρια, κάποτε και τα μονογενή τους, από 10 μέχρι 14 χρονώ. Η απόγνωση και η λαχτάρα των μανάδων είτανε τέτοια που, όπως διηγείται ο Γερμανός συγγραφέας Γκέρλαχ που γύρισε την ανατολή στα 1572, οι μανάδες που είδε  στη Βιθυνία, κάνανε προσευχές στο θεό, να πάρει τ' αγόρια τους, πριν έρθουν οι Αξιωματικοί του Σουλτάνου γι' το παιδομάζωμα. ... «Τα δημοτικά τραγούδια που άκουσα στην,Ελλάδα, λέει ο Γάλλος περιηγητής Μπρυνέ ντε Πρελ, τραγουδάνε τις μανάδες του Μωρηά που σφάζουν με τα ίδια τους τα χέρια τ' αγόρια τους, να μην πέσουν στα χέρια των τούρκων στρατολόγων». Και ο Μέντελσων Βαρτόλντι λέει: «Σπαράζει η καρδιά του ανθρώπου να μαθαίνει πως oι Ελληνίδες μητέρες σφάζουν τα παιδιά τους μπροστά στις στρατολογικές ορδές των Τούρκων, για να μη τα δούνε να ντροπιάζουν την πατρίδα τους και τη θρησκεία», Τα τάγματα αυτά των Γενιτσάρων έφτασε να έχουν στις αρχές του 17ου αιώνα δύναμη 46 χιλιάδων ανδρών. Όλοι αυτοί οι θηριώδεις διώχτες του Ελληνικού Γένους δεν είταν παρά εξισλαμισμένα Ελληνόπουλα, που τα μεγάλωσε ο Τούρκος, σπουδάζοντας τα να σφάζουν και να καίγουν την Ελλάδα και τους γονείς που τα γέννησαν. Από τότε που σταμάτησε αυτή η φριχτή δοκιμασία του Ελληνικού Γένους πέρασαν 316 χρόνια.

Τριακόσια δέκα έξη χρόνια είχε ν'  ακουστεί στον τόπο μας η λέξη "παιδομάζωμα", η πιο ανατριχιαστική λέξη που έπλασε ο Ελληνικός λαός με το αίμα, με το δάκρυ και με την πιο τρυφερή του σάρκα. Το ανάφερνε η ιστορία μονάχα. Με αποτροπιασμό το ανάφερε και η λαογραφία μας με τα τραγούδια-μοιρολόγια, που διασώθηκαν από κείνο το πανελλήνιο σύθρηνο. Και κατόπι σαν ήθελαν πια οι άνθρωποι να χαρακτηρίσουν τη βαρβαρότητα και την αγριότητα κείνης της εποχής, λέγανε: "την εποχή που γινόταν το παιδομάζωμα". Και εννοούσαν μιαν εποχή άγριας βαρβαρότητας, που οι μητέρες δάκρυζαν αίμα, και οι πατέρες καταργιούνταν την ερωτική χαρά του γάμου που έσπερνε τόση θλίψη και τόσο σπαραγμό μέσα στο σπίτι τους.

Καί ήρθε το 1948. Ο κόσμος σ' αυτό το αναμεταξύ προόδεψε. Υπάρχουν τώρα διεθνείς ερυθροί Σταυροί, υπάρχουν σύλλογοι προστασίας των ζώων, που δεν επιτρέπουν καν να κρατάς τα πουλερικά από τα πόδια με το κεφάλι κρεμασμένο προς τα κάτω, για να μην υποφέρουν από τούτη την αφύσικη στάση. Υπάρχουν διεθνείς οργανώσεις γυναικών, και ορφανοτροφεία και Υπουργεία περιθάλψεως. Υπάρχουν νόμοι και Δικαστήρια, που προστατεύουν τα παιδιά, ακόμα και από ένα μπάτσο που θα τους δώσει ο γονιός και ο δάσκαλος. Υπάρχουν ακόμα οργανώσεις ευαίσθητων ανθρώπων πού έχουν ως μοναδικό σκοπό ν' αγοράζουν και να ξελευτερώνουν από τα κλουβιά τους  τα σκλαβωμένα πουλιά. Τόσο πολύ προόδεψε μέσα σ' αυτά τα 316 χρόνια η ανθρωπιά, που έγινε νόμος και δικαστήριο. 
.......................................................................................................................................................................................................... .......................................................................................................................................................................................................... ..........................................................................................................................................................................................................

Τι ειν αυτό  που γυρεύω; Μια μεγάλη, μια πανελλήνια οργάνωση της Μακρονήσου γυρεύω, για τα δηλητηριασμένα νειάτα , σαν αυτή που αυτοσχεδίασε και τόσο άξια έφερε σε τέλος ο Στρατός μας.

Αυτή είναι η νέα γενεά της Ελλάδας για την οποία πρέπει να αγωνιστούμε όλοι .Με πάθος, με φανατισμό, με επιμονή.Τα παιδιά, τα νιάτα. Αυτά είναι το νέο θεμέλιο , η ελπίδα μας για το μέλλον.Αυτό το ξέρει  ο σλαύος  Ελληνομάχος, γι' αυτό ζητά να μεταδώσει τη σαπίλα της προπαγάνδας του στο Εθνικό μας θεμέλιο. Αλλιώτικα, όταν θα μεστώσουν λιγάκι οι μικροί γενίτσαροι  του παιδομαζώματος που γίνεται στο εξωτερικό και εξαπολυθούν ενάντια στην Πατρίδα μας μόλις θα τους το διατάξει ο σλαύος, θα είναι πια τότε αργά.Και τι θα γίνει τότες αυτό:   Οι άλλοι, οι νέοι Γενίτσαροι που εκπαιδεύονται μέσα στις πόλεις μας και  μέσα στα χωριά μας, θα ενωθούν μαζί τους για να χτυπήσουν την Πατρίδα από τη ράχη, όπως μόνο oι κομμουνιστές ξέρουν να χτυπούν την πατρίδα τους από τη ράχη. Ποιος είναι  λοιπόν ο μυστικός αυτός προστάτης των συνοδοιπόρων, των δημοσιογράφων, των λογίων, των υπαλλήλων, που εμποδίζει το χέρι της Ελλάδας να ξετινάξει από πάνω της τα παράσιτα της σιγανής φθοράς; Δεν είναι καθόλου μυστικός. Και δεν είναι ένας. Δύο είναι. Ο ένας εσωτερικός. Ο πολιτευόμενος που ξέχασε πως είναι εθνικός απόστολος και Εθνικός αγωνιστής και έγινε επαγγελματίας της  Βουλής, και δούλος της συναλλαγής. Ο άλλος είναι εξωτερικός. Είναι ο διεθνής κομμουνισμός που το χρώμα του αρχίζει από το αιματηρό κόκκινο του μπολσεβίκου και φτάνει έως το πιο υποκριτικά δυσδιάκριτο τριανταφυλλί, τής συνοδοιπορίας, τής ουδετερότητας, τής δήθεν ανθρωπιάς, της δήθεν δημοκρατίας, της δήθεν ελευθερίας σκέψεως. Όλες αυτές τις ωραίες λέξεις που αποκοιμίζουν την συνείδηση των νωθρών, των ανάνδρων και των καιροσκόπων, ο κομμουνιστής προπαγανδιστής τις μεταχειρίζεται για να διαλύσει την εθνική ενότητα. Και γι' αυτό βλέπετε κάθε φορά που πάει η Ελλάδα να κάνει μιαν αποφασιστική κίνηση για να κόψει με το νυστέρι τον κακό καρκίνο που της κατατρώει τα σπλάχνα, ακούγονται από μέσα από τον τόπο καθώς και από όλα τα πέρατα της γης, από τα σλαυόδουλα κράτη εις τα Κοινοβούλια και τις εφημερίδες των δημοκρατιών, ακούγονται κραυγές και βρισιές και συκοφαντίες ενάντια στην Ελλάδα. Ενάντια στην Ελλάδα που υποφέρει, που αιμορροεί οχτώ συνεχή χρόνια, που αγωνίζεται για όλους τους λεύτερους λαούς, που καίγεται και ρημάζεται και δεν έχει λεφτά για να οπλιστεί όπως οπλίστηκε το 40—41. Και  δεν έχει λεφτά να ξοδέψει στο εξωτερικό για να απαντήσει στη διεθνή συκοφαντική επίθεση που της γίνεται. Και δεν έχει ηγέτες άξιους να μπουν επικεφαλής ενός πανελλήνιου συναγερμού. Ηγέτες άξιους αυτού του λαμπρού λαού, του προδομένου.

Ενός συναγερμού που να μην ενδιαφέρεται για τα κόμματα, και για τους κομματάρχες και  για τις ωραίες λέξεις τις αδειανές πού είναι ηχηρές, ακριβώς γιατί είναι αδειανές, όπως είναι ηχηροί οι  αδειανοί ντενεκέδες.

Τότε λοιπόν; θα μας ρωτήσετε. Είστε ένας απελπισμένος; Καθόλου δεν είμαι ένας απελπισμένος. Είμαι απεναντίας ένας αισιόδοξος, ένας Έλληνας γεμάτος πίστη για το μέλλον και για το παρόν της φυλής μου, ένας άνθρωπος γεμάτος από χαρά και περηφάνια για το λαό στον οποίον ανήκει. Γιατί κάθε μέρα αυτός ο λαός μας δίνει νέες αποδείξεις για   τη θαυμαστή ποιότητα του. Το δείχνει με την αντίσταση του προς τα μολύσματα της αποσύνθεσης που τον ποτίζουν. Το δείχνει με τα έργα του τα καταπληχτικά. Με το θάρρος του το ακατανίκητο. Με την τιμιότητα του την αμόλυντη. Με τη λεβεντιά του την αλύγιστη που κάνει την ιστορία του των 3000 χρόνων μια αδιάσπαστη σειρά από γεγονότα ομοιόμορφα υπέροχα. 

Αυτό το Λαό σήμερα δεν τον αντιπροσωπεύουν οι ανάξιοι πολιτευόμενοι, ούτε οι άνανδροι λόγιοι, ούτε οι συμβιβαστικοί κρυφοπροδότες. Τον αντιπροσωπεύει ο Στρατός. Ο Ελληνικός Στρατός, που δεν είναι τίποτ΄ άλλο παρά ο ένοπλος Ελληνικός Λαός, απαλλαγμένος από την πολιτική διαφθορά, θέλετε να δήτε την ποιότητα του Λαού μας; Κοιτάξετε το στρατό του. Αυτόν που στάθηκε στα σύνορα από την 28 του Οχτώβρη του 1940 και από τότε δεν σταμάτησε τον αγώνα του. Τον κράτησε ένοπλος, ώσπου τσακίστηκε στο χέρι του το όπλο, μαζύ με το χέρι που το κρατούσε. Δεν τόνε σταμάτησε άοπλος. Τον συνέχισε πεινασμένος, βασανισμένος, φυλακισμένος, ντουφεκισμένος, σταυρωμένος. Τον συνεχίζει τώρα μόλις του παράδωσαν μερικά από τα όπλα που τούκλεψαν πάνω στην ιερή μάχη του εχτροί και φίλοι. Τον συνεχίζει στην Πίνδο και στο εσωτερικό, στις πολιτείες και στα βουνά και στα καράβια, όπως μόνος αυτός ξέρει να τον συνεχίζει.

Αυτό είναι που λέμε με δύο λέξεις: «Το πνεύμα του Γράμμου». Το πνεύμα του Γράμμου είναι ο  δυνατός αγέρας του καθαρμού και της υγείας, που κατεβαίνει από τις τρομερές βουνοκορφές της Ηπείρου για να συνεπάρει στο πέρασμα του όλα τα μολύσματα του κάμπου και της Πολιτείας. Το πνεύμα του Γράμμου σαν έρθει η ώρα θα κατεβεί στις πολιτείες, θα κατεβεί στις καρδιές μας, να γίνει συνείδηση πανελλήνιου εξαγνισμού. Και ανόρθωσης. Και τιμωρίας. Ο Γράμμος είναι η μεγάλη αναπνοή μας. Η μεγάλη ελπίδα μας. Αυτός είναι που δίνει σήμερα τις αποστομωτικές απαντήσεις του στη διεθνή συκοφαντική εκστρατεία πού διεξάγει στο εξωτερικό ο κομμουνισμός σαν παγκόσμια οργάνωση κακοποιών. Αυτός είναι πάλι που θα φυσήξει μεθαύριο στο εσωτερικό, όταν θα τελειώσει εκεί πάνω και εδώ γύρω με τα ανδράποδα των σλαύων, για να συνεφέρει την Ελλάδα στη φυσική της, την ιστορική της ηθική υγεία. Το πνεύμα του Γράμμου είναι η αισιοδοξία μου και η πίστη μου. Ξαίρω ποια είναι η αισιοδοξία και η πίστη όλων των γνήσιων Ελλήνων. Γι΄ αυτόν τον ανώνυμο φαντάρο, γι΄ αυτόν τον ήρωα Χωροφύλακα, γι' αυτόν το φτωχό Μ.Α.Υ. πρέπει να κινηθεί, να κινείται αδιάκοπα, άγρυπνα, ακούραστα, γενναιόδωρα η στοργή μας, η φροντίδα μας, η αγάπη μας, η έγνοια μας. Γιατί αυτός είναι η αληθινή καρδιά της ΕΛΛΑΔΑΣ, η ζεστή, η πιο πιστή, η τίμια καρδιά της ΕΛΛΑΔΑΣ.

ΣΤΡΑΤΗ ΜΥΡΙΒΗΛΗ : Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ

ΣΑΝ ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Η Καλαμάτα πήρε το φετεινό καλοκαίρι την ξεχωριστή τιμή και χαρά να κρατήσει για κάμποσες μέρες κοντά της το γνωστό σ' όλους κορυφαίο λογοτέχνη, εξαίρετο άνθρωπο και διαλεχτό, προ παντός, Έλληνα κ. Στρατή Μυριβήλη, τον άνθρωπο με τη μεγάλη καρδιά. Ο αγνός διανοούμενος και πατριώτης, που θέλησε να γνωρίσει από κοντά το λαό μας και να ζήσει τις σκληρές στιγμές της βασανισμένης ζωής του που οι εχθροί της Πατρίδας τον ανάγκασαν να ζει, πάσκισε, κοντά στ' άλλα, να ζωγραφίσει τους μεγάλους κινδύνους που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελληνική φυλή και να δώσει τον τόνο που πρέπει στο σημερινόν Εθνικόν αγώνα. Κρατώντας το μυστικό της πέννας και του λόγου, μίλησε πλούσια και ζωντανά, όπως ξέρει αυτός να γράφει και να μιλά, κι' η φωνή του αντήχησε στις Ελληνικές καρδιές. Η Καλαμάτα δοκίμασε την περηφάνεια να τον χειροκροτήσει σε τέσσερες εξαιρετικές διαλέξεις του που έδωσε από μικρόφωνο. Μια (αυτή που είναι τυπωμένη παρακάτω: "Ο  κομμουνισμός και το παιδομάζωμα" , που έδωσε στο λαό της Καλαμάτας από τον εξώστη του ξενοδοχείου "Ακταίον" στην πλατεία Βασιλέως Γεωργίου. Άλλη, με θέμα: "ο άρρωστος πολιτισμός", που, έπειτα από παράκληση του Συμβουλίου της Λαϊκής Βιβλιοθήκης της Καλαμάτας, έδωσε στον Κήπο της Εδέμ. Μια άλλη, για το στρατό, και την τελευταία, πάλι στον Κήπο με θέμα την αξέχαστη Ελληνίδα Δέλτα.

Το Συμβούλιο της Βιβλιοθήκης της Καλαμάτας, αναγνωρίζοντας την αξία που θα είχε να μπουν και στο τελευταίο σπίτι οι φωτεινές αυτές διαλέξεις, παρακάλεσε τον κ. Μυριβήλη να δώση το δικαίωμα να τυπωθούν σε βιβλιαράκια οι διαλέξεις του και αυτός ευγενέστατα δέχτηκε πρόθυμα να τις παραχωρήσει αφιλοκερδώς. Γι΄ αυτό, το Συμβούλιο της Βιβλιοθήκης αισθάνεται επιτακτική την υποχρέωση να ευχαριστήσει θερμά και πάλι τον αγνόν αγωνιστή και φλογερό πατριώτη για τη γενναία χειρονομία του.

Σήμερα δίνουμε στην κυκλοφορία τη διάλεξί του: "o κομμουνισμός και το παιδομάζωμα". Αργότερα ελπίζουμε να τυπωθεί και η άλλη: "ο άρρωστος πολιτισμός".

Κρίνουμε ανώφελο να πούμε περισσότερα στους αναγνώστες για τον κ. Μυριβήλη, που το πλούσιο έργο του είναι πασίγνωστο. Έχοντας υπ' όψη μας όμως την αξία που έχει η διάλεξη που κυκλοφορούμε, παρακαλούμε θερμά όλους να καταβάλουν κάθε προσπάθεια ώστε να διαβαστεί όσο το δυνατό από περισσότερους και προ παντός από τους νέους. Μ' αυτό τον τρόπο πιστεύουμε πως η προσπάθεια του κ. Μυριβήλη, προσπάθεια να νικήσουμε στο σημερινό μεγάλο αγώνα της Φυλής, να σώσουμε την Ελλάδα, θα αποδώσει τους λαμπρούς καρπούς της.

Καλαμάτα: Νοέμβρης 1948

(Τό Διοικ. Συμβούλιο της Λαϊκής Βιβλιοθήκης   της   Καλαμάτας)

Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ

Κάθε φορά που μια μεγάλη χαρά, ή μια θλίψη έρχεται να συνταράξη ως τις Εθνικές του ρίζες ένα λαό, τα άτομα που τον αποτελούν αισθάνονται τη βιολογική ανάγκη να συμπλησιαστούν και να συνειδητοποιήσουν όσο περισσότερο μπορούν την ομαδική τους αλληλεγγύη. Το ίδιο γίνεται όταν ένας μεγάλος κίνδυνος σταθεί πάνω από το Εθνικό σύνολο! Τότε κάθε άτομο υπακούει σε μια μυστική, κεντρομόλο δύναμη, που το σπρώχνει να συσπειρωθή γύρω στην κοινή, την παλιά και αγαπημένη εθνική εστία. Το αποτέλεσμα είναι θαυμαστό. Το απομονωμένο άτομο αισθάνεται τότε μέσα του τη δύναμη της ομογένειας του συνόλου, ο καθένας γίνεται η συνισταμένη όλων των συγκλινουσών θελήσεων. Μπορεί τώρα πια να δεχτεί κατάστηθα όλη τη χαρά και όλη τη θλίψη της ομάδας. Μπορεί ο καθένας να αντικρύσει τη φοβέρα του κινδύνου με όλη την τρομερή δύναμη των ενωμένων συνειδήσεων. Και αντίθετα πάλι. Το πλήθος των ατόμων που αποτελούν την ομογενή κοινότητα, αποχτά ξαφνικά το αίσθημα της ασφάλειας, που ενώνει τις αμέτρητες προσωπικότητες σε μίαν ενιαία σύνθεση. Ο άπειρος αριθμός παραμερίζει τα διαχωριστικά γνωρίσματα και τις επί μέρους διαφορές, και αισθάνεται να συμπτύσσεται σε ένα πολυάνθρωπο και χιλιόψυχο εθνικό υπεράτομο. Ένα υπεράτομο που συγκεντρώνει και εκφράζει τις δυνατότητες και τους πόθους ολοκλήρου ενός λαού, ολάκερης μιας φυλής. Τότες όλες οι καρδιές χτυπούν με τον ίδιο ρυθμό. Γίνουνται μια καρδιά. Η καρδιά της φυλής που χτυπά σε εκατομμύρια στήθη. Και ο ήχος είναι καταπληχτικός και όλοι τον αφουγκράζονται με συγκίνηση. Είναι ο ρυθμός που σφυρηλατεί μέσα σ' ένα σπήλαιο τη μοίρα και τη ζωή της ενωμένης φυλής.

Αυτές τις κρίσιμες και υπέροχες ώρες τις γνωρίσαμε όλοι μας αυτά τα τελευταία χρόνια. Η δική μου η γενεά τις γεύεται και τις ζει από το 1912 ως τα σήμερα. Η νεώτατη γενεά τις χαίρεται από κείνο το κοσμογονικό πρωϊνό της 28 του Οχτώβρη 1940. Οι πρόγονοι μας άκουσαν το χτύπο της πανεθνικής καρδιάς τη μέρα της Σαλαμίνας, τη μέρα του Μαραθώνα, τη μέρα του Μεγαλεξάνδρου, τη μέρα του Βασιλείου του Τσιμισκή, τη μέρα του Ακάθιστου ύμνου, τη μέρα του Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου, τη μέρα της Αγίας Λαύρας και του Μεσολογγίου τη μέρα, και της Κρήτης. Και θα ζήσουμε τη μέρα της Κύπρου και της Β. Ηπείρου τη μέρα. Όλες αυτές oι μεγάλες μέρες, και άλλες ακόμα, είναι μέρες που ακούγεται μέσα από τη σκοτεινή σπηλιά του χρόνου ο ρυθμός της πανεθνικής καρδιάς, που σφυροκοπά πάνω στο σκληρό αμόνι της Ιστορίας, τη μοίρα του γένους. Του Γένους του Ελληνικού.

Κάθε φορά που το Γένος σύσσωμο αιστανθεί αυτό το θαύμα, νοιώθει συγχρόνως πως καμιά υλική δύναμη δεν μπορεί να το καταπονέσει και να το βάλει κάτω. Αυτό το ξέρουν καλά — καλύτερα οπό μας-όλοι οι εχθροί που κατά καιρούς επιχείρησαν να εξαφανίσουν την Ελληνική φυλή που στέκεται πεισματικά ριζωμένη πάνω σε τούτο το βράχο σαν τα δυνατά πουρνάρια επί τριάντα αιώνες. Οι παλιοί καταχτητές το ήξεραν οπό διαίσθηση. Οι σημερινοί το ξέρουν επιστημονικά. Γι΄ αυτό και εφαρμόζουν γιο την υποταγή των λαών ολόκληρο σύστημα μιας ψυχοτεχνικής, σατανικά σοφής, μελετημένης και πειραματισμένης επί τριάντα χρόνια μέσα στα μυστικά εργαστήρια της ψυχολογίας των λαϊκών μαζών. Και γι΄ αυτό οι επιθέσεις τους εκδηλώνουνται με λύσσα και μανία ενάντια σε όλους εκείνους τους παράγοντες που αποτελούν τους συνδετικούς κρίκους γιο την Εθνική μας ενότητα. Τη σημαία, τη θρησκεία, το σχολειό, τα ήθη και έθιμα, τη γλώσσα, τα τραγούδια και τις παραδόσεις της οικογένειας.

Συνέχεια

Οι νόμοι του Γ’ Ράιχ για την προστασία των ζώων

«Στο νέο Ράιχ η σκληρότητα εναντίον των ζώων, δε θα επιτρέπεται.»

Στην ιστορία συχνά ο Χίτλερ παρουσιάζεται ως μια βίαιη και αυταρχική προσωπικότητα, δίχως ευαισθησίες και ενδιαφέροντα. Είναι όμως πραγματικά έτσι; Κάποια γεγονότα έρχονται για να διαψεύσουν τη παραπάνω θεωρία.

Έχει ακουστεί από επιτελείς του Χίτλερ και ανθρώπους του στενού του περιβάλλοντος που τον γνώρισαν καλά, ότι υπήρξε ένας «διερμηνέας του Πνεύματος της Φύσεως». Ο τίτλος αυτός δεν του αποδόθηκε άδικα αφού ήταν εκείνος που για πρώτη φορά στην ιστορία ασχολήθηκε σοβαρά και με απόλυτη αυστηρότητα σε θέματα που αφορούσαν τη προστασία της φύσεως και των ζώων.

Αν και το 1933 που ανήλθε το NSDAP στην εξουσία υπήρχαν ορισμένοι υποτυπώδεις νόμοι που αφορούσαν στη συμπεριφορά απέναντι στα ζώα, ο Χίτλερ ήταν το πρόσωπο που καθιέρωσε πραγματικούς νόμους  και αυστηρές ποινές σε αυτούς που θα κακομεταχειριζόντουσαν ένα ζώο για οποιοδήποτε λόγο.

Γελοιογραφία  του σατυρικού περιοδικού Kladderadatsch .
Τα ζώα  χαιρετίζουν με  υψωμένη τη δεξιά  τον Πρόεδρο του
Κοινοβουλίου Hermann Göring , πρωτεργάτη της ψήφισης
μιας σειράς πρωτοποριακών νόμων με αποκλειστικό σκοπό
τη προστασία τους από  βάναυσες και απάνθρωπες
συμπεριφορές. των "πολιτισμένων"ανθρώπων.

Στο Γ’ Ράιχ έγινε πραγματικότητα αυτό που ακόμα και τώρα κυνηγάνε οι απανταχού ανά τον κόσμο φιλόζωοι, ενώ οι ποινές για τον βασανισμό και τον φόνο ενός ζώου φτάσανε σε επίπεδα που πάντα απαιτούσε η φιλοζωική κοινότητα και ίσως και παραπάνω. Ο Εθνικοσοσιαλισμός απέρριψε τους ανθρωποκεντρικούς λόγους για τη προστασία των ζώων και τόνισε ότι τα ζώα θα πρέπει να  προστατεύονται για τους δικούς τους λόγους.

Οι πολιτικές σχετικά με τη συνύπαρξη των ζώων και του ανθρώπινου πολιτισμού πραγματικά φτάσανε σε άλλα επίπεδα. Ακόμα και για τη κατασκευή οδών για να μπορούν τα ζώα του δάσους να περνάνε τους αυτοκινητόδρομους χωρίς να γίνονται θύματα ατυχημάτων φρόντισε η εξουσία του Γ’ Ράιχ.

Ο «Reichstierschutzgesetz» ο νόμος του Ράιχ για τη προστασία των ζώων δηλαδή, θεσπίστηκε αμέσως και μάλιστα έγινε υποχρεωτικό μάθημα στα δημοτικά, τα γυμνάσια, τα λύκεια και τα Πανεπιστήμια της Γερμανίας.!

Ο Χέρμαν Γκέρινγκ προειδοποιούσε: «Όσοι συμπεριφέρονται στα ζώα σαν να είναι άψυχα αντικείμενα θα στέλνονται στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως».

Η Γερμανία του Χίτλερ έγινε το πρώτο κράτος και δυστυχώς το τελευταίο που τιμωρούσε όσους έκαναν πειράματα σε ζώα και τεμαχίζονταν όσο ακόμα αυτά ήταν ζωντανά.Ακόμα και το εμπόριο παγίδας απαγορεύτηκε, όπως επίσης και το ανεξέλεγκτο κυνήγι. Απαγορεύτηκε το πετάλωμα των αλόγων και θεσπίστηκαν νόμοι ακόμα και για τον τρόπο βρασίματος των οστρακοειδών «ώστε να μη βράζονται ζωντανά και υποφέρουν». Στα τέλη του 19ου αιώνα ο εβραϊκός τρόπος σφαγής «kosher» και τα πειράματα στα ζώα ήταν από τις κύριες ανησυχίες της γερμανικής κυβέρνησης του Γ’ Ράιχ. Μάλιστα από το 1927 ακόμα, εκπρόσωπος του NSDAP είχε απευθυνθεί στο Ράιχσταγκ και είχε κάνει έκκληση για δράσεις κατά των βασανισμών των ζώων και τη σφαγή «kosher».

Στις 21 Απριλίου του 1933 ψηφίστηκε ο νόμος σχετικά με τη σφαγή των ζώων που όριζε ότι κανένα ζώο δε θα σφάζεται χωρίς αναισθητικό. Στις 24 Απριλίου εκδόθηκε νόμος σχετικά με την απαγόρευση της ζωοτομίας, ενώ στις 16 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς ψηφίστηκε η πλήρης απαγόρευση της. Ο Χέρμαν Γκέρινγκ ανακοίνωσε σχετικά: «Τέλος στα αφόρητα βασανιστήρια και στη ταλαιπωρία σε πειράματα  με ζώα. Μια απόλυτη και μόνιμη απαγόρευση στη ζωοτομία είναι όχι μόνο απαραίτητη νομοθεσία για την προστασία των ζώων δείχνοντας την αλληλεγγύη στον πόνο τους, αλλά είναι επίσης ένας νόμος για την ίδια την ανθρωπότητα… Ανακοινώνω επομένως,  την άμεση απαγόρευση της ζωοτομία η οποία θα αποτελεί πράξη αξιόποινη. Μέχρις ότου να ορισθεί η οριστική τιμωρία στον ένοχο, θα πρέπει να μεταβαίνει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης».

Ψηφίστηκαν επίσης νόμοι που αφορούσαν την αναδάσωση και την προστασία των ζώων στο φυσικό τους περιβάλλον.

Διαβάστε περισσότερα

6ο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΥΣ ΣΤΑ 1918

ΔΙΟΙΚΗΣΗ
Διοικητής

 Αντ/σχης Τσερούλης Νικ (Οκτ 1916-Απρ, 1918 Αντ/σχης Εξαρχάκος Κων/νος (Μάι- Δεκ 1918)
ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ

I Τάγμα

Ταγ/ρχης Τσίπουρας Νικ 

II Τάγμα
Ταγ/ρχης Καρακούφας Βησσαρ.
ΙΙΙ Τάγμα

Ταγ/ρχης Πλαστήρας Νικ.

Επιστροφή στη Μεραρχία Αρχιπελάγους.

5ο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΥΣ ΣΤΑ 1918

ΔΙΟΙΚΗΣΗ
Διοικητής

 Αντ/σχης Παλαιολόγος Κ. Αντ/σχης Τσιμικάλης Ευθύμιος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ

I Τάγμα

Ταγ/ρχης Παπαγιάννης Βασίλειος 

II Τάγμα
Λοχαγός Ντόζης  Ιωάννης

ΙΙΙ Τάγμα

Ταγ/ρχης Μπάμπαλης Κων/νος

Επιστροφή στη Μεραρχία Αρχιπελάγους.

4ο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΥΣ ΣΤΑ 1918

ΔΙΟΙΚΗΣΗ
Διοικητής

 Αντ/σχης Μανέτας Κων/νος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ

I Τάγμα

Ταγ/ρχης Μπιτσανης Αθανασιος

II Τάγμα

Ταγ/ρχης  Ζήρας  Γεώργιος

Επιστροφή στη Μεραρχία Αρχιπελάγους.

3ο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΣΕΡΡΩΝ στα 1918

ΔΙΟΙΚΗΣΗ

Διοικητής

Ταγ/ρχης Σπυράκος Αλέξανδρος (Σεπτ. 1916 - Ιαν. 1917), Αντ/σχης Μπαρτζούκας Κων/νος (Ιαν -Απρ.1917) Συν/ρχης Καλομενόπουλος Nικόστρατος (Απρ. 1917- Ιούνιος 1918, Συν/ρχης Λιάσκος Χρήστος.( Ιουν.-Δεκ 1918)

ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ

I Τάγμα

Λοχαγός  Σκουλάς Αχ. (έως Ιαν.1917) Ταγ/ρχης Σταυριανόπουλος Διον. (Ιαν. -Σε­πτ 1917) Ταγ/ρχης Καρασεβδάς Παντελής (Αυγ - Δεκ1918).

II Τάγμα

Λοχαγός Καλονάρος Μιχαήλ

III Τάγμα

Ταγ/ρχης Καρασεβδάς Παντελής(μέχρι Αυγ.1918) Ταγ/ρχης Σκουλάς Αχ (Αυγ- Σεπτ 1918 )

                                                                                                                                                                                                        Επιστροφή στη Μεραρχία Σερρών

Ι.ΠΟΛΕΜΗΣ: Η ΔΙΑΝΑ

Κοιμήσου , λεβεντόκορμο' τα ονείρατα τα πλάνα
που μάγευαν την νειότη σου στον ταπεινό καιρό,
σαν τον καπνό στον άνεμο τα σκόρπισε η διάνα
όταν σε πρωτοξύπνησε με τ΄ όπλο στο πλευρό .

Μάχης μονάχα ονείρατα σου φέρνει ο ύπνος τώρα
κ' η διάνα , που το χάραμα με γέλιο σε ξυπνά
κράζει και λέει χαλκόφωνη κοντοζυγώνει η ώρα
που τάψυχα τα ονείρατα θα γίνουν ζωντανά.

Κι αν σ' εύρη βόλι αλύπητο στη μάχη, και σου φέρη
τον ύπνο τον αξύπνητο, μην παραπονεθής'
η Δόξα η δαφνοστέφανη με σάλπιγγα στο χέρι
τη διάνα την ασίγητη θε να σημάνη ευθύς.

ΤΡΙΚΟΥΠΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: ΜΕΤ ΕΜΠΟΔΙΩΝ "ΠΑΡΑΔΟΣΗ -ΠΑΡΑΛΑΒΗ" ΤΟΥ Γ.ΣΩΜΑΤΟΣ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΤΗ ΠΡΟΥΣΣΑ

 
Συμφώνως όθεν τη ληφθείση Διαταγή της Στρατιάς , μετέβην εις Προύσσαν και διηυθύνθην κατ΄ ευθείαν εις τα Γραφεία της Διοικήσεως του Γ' Σώματος Στρατού, έν­θα ευρίσκετο ο Στρατηγός Ιωάννου. Άμα τη εισόδω μου, ο Στρατηγός Ιωάννου εφάνη ως εκπλαγείς. «Καλώς τον Στρατηγό, είπε" πώς απ' εδώ;».
-Ήλθον να αναλάβω την Διοίκησιν του Σώματος Στρατού τω απήντησα.
-Μπα! έκαμεν εκείνος, ως έτι μάλλον εκπλησσόμενος- δεν έλαβον τοιαύτην Διαταγήν. (Κατόπιν έμαθον, ότι είχε λάβει ήδη την Διαταγήν).
Μετά μικράν συνομιλίαν απεχώρησα και εξελθών ετη-λεγράφησα σχετικώς εις την Στρατιάν.Την επομένην έλαβον κοινοποίησιν της προς τον Στρατηγόν Ιωάννου αποσταλείσης νεωτέρας Διαταγής της Στρατιάς, ήτις είχεν ως εξής:
«Παραδώσατε αμέσως την Διοίκησιν του Σώματος Στρα­τού εις τον Στρατηγόν Τρικούπην. Υπέχετε ευθύνην δια πάσαν βραδύτητα παραδόσεως».
Άμα τη λήψει της Διαταγής της Στρατιάς μετέβην παρά τω Στρατηγώ Ιωάννου και τον ηρώτησα εάν έλα­βε την Διαταγήν.
-Μάλιστα, μοι απήντησε, αλλά δεν θα σοι παραδώσω την Διοίκησιν.

-Πώς; τω λέγω. Δεν θα εκτέλεσης την Διαταγήν της Στρατιάς;

-Εγώ θα υπακούσω εις τον Παπούλαν, ο οποίος είναι νεώτερος μου; ήτο η απάντησίς του.

-Εν τοιαύτη περιπτώσει, υπέλαβον, εάν ήμην εις την θέσιν σας, θα ανέφερον τηλεγραφικώς εις τον Υπουργόν των Στρατιωτικών, ότι κατόπιν διορισμού ως Διοι­κητού της Στρατιάς του Στρατηγού Παπούλα, νεωτέρου μου όντος, εγώ δεν δύναμαι να παραμένω ως Διοικητής Σώματος Στρατού, και διατάξατε εις τίνα θέλετε να πα­ραδώσω την Διοίκησιν.

-Δηλαδή θέλεις να σοι παραδώσω την Διοίκησιν, μοι απήντησεν. Όχι, δεν σοι την παραδίδω, και εν ανάγκη θα έβγω εις το κλαρί. Πάντως, δεν σοι παραδίδω την Διοίκησιν.

Κατόπιν του επεισοδίου τούτου απεχώρησα του Στρα­τηγείου του Γ' Σώματος Στρατού.

Η κατάστασις ήτο δυσάρεστος. Οι αξιωματικοί είχον πληροφορηθή τα μεταξύ του Στρατηγού Ιωάννου και εμού διαμειφθέντα και ευρισκόμην εις δύσκολον θέσιν. Η χαώδης αύτη κατάστασις δεν ηδύνατο να εξακολουθήση και εσκέφθην, ότι η μόνη ενδεικνυομένη λύσις ήτο να ειδοποίηση η Στρατιά απ' ευθείας τας Μεραρχίας, ότι μοι ανετέθη η Διοίκησις του Γ' Σώματος Στρατού. Ανέφερον όθεν κρυπτογραφικώς εις την Στρατιάν περί των διαμειφθέντων εν Προύσση και προέτεινα την λύσιν ταύτην.

Την επομένην το εσπέρας, ενώ εγευμάτιζον εις το ξενοδοχείον μετά του Στρατηγού Χαραλάμπους Τσερούλη, Διοικητού Μεραρχίας, λαμβάνει αυτός και εγώ τηλεγραφικήν Διαταγήν της Στρατιάς, συντεταγμένην συμφώνως τη προτάσει μου. Μετά την ανάγνωσιν ταύτης ο Στρα­τηγός Τσερούλης μοί είπεν, ότι λυπείται δια τα συμβάν­τα και θα μεταβή προς συνάντησιν του Στρατηγού Ιωάν­νου, με παρεκάλεσε δε να αναμένω την επιστροφήν του, χωρίς να προβώ εις ουδεμίαν άλλην ενέργειαν.

Μετά ημίσειαν ώραν περίπου, επιστρέψας ο Στρατη­γός Τσερούλης μοι ανεκοίνωσεν, ότι δυστυχώς ο Ιωάν­νου ήτο ανένδοτος και ότι επέμενεν εις την άρνησίν του να μοι παραδώση την Διοίκησιν.

Κατόπιν τούτου απέστειλα Διαταγήν προς τον εν Προύσση Φρούραρχον Αντισυνταγματάρχην Πυροβολι­κού Ι. Γαρέζον, όστις ήτο προσέτι γνωστός μοι ως υπηρετήσας προ ετών εις το Σύνταγμα μου, δια της οποίας διέτασσον, όπως διαθέση εν δωμάτιον του Φρουραρχείου εις το οποίον να εγκαταστήσω το Γραφείον του Γ' Σώματος Στρατού την πρωίαν της επομένης .

Την επομένην, λίαν πρωί, μετέβην εις το Φρουραρχείον, εγκατεστάθην εις το διατεθέν μοι Γραφείον και εξέδωκα Διαταγήν προς τας Μεραρχίας, δια της οποίας εγνωστοποίουν αυταίς, ότι κατόπιν Διαταγής της Στρατιάς ανέλαβον την Διοίκησιν του Γ' Σώματος Στρα­τού και ότι εφεξής ουδεμία Διαταγή του Σώματος θα ίσχυεν εάν δεν θα έφερεν ιδιόχειρον την υπογραφήν μου.

Απηύθυνα ετέραν Διαταγήν προς το Φρουραρχείον, ίνα μη αποστείλη πλέον φρουράν εις το Κατάστημα του Γ' Σώματος Στρατού, καθόσον από σήμερον, έγραφον, η Διοίκησις του Σώματος εγκαθίσταται εις το Φρουραρ­χείον.

Κοινοποίησις της Διαταγής ταύτης εγένετο και προς τον Στρατηγόν Ιωάννου.

Κατόπιν των άνω προσήλθεν εις το Γραφείον μου ο Υπασπιστής του Στρατηγού Ιωάννου, όστις με παρεκάλεσε να μεταβώ εις το Κατάστημα του Σώματος Στρα­τού, ίνα μοι παραδώση ο Στρατηγός την Διοίκησιν. Το μόνον, όπερ επιθυμεί ο Στρατηγός, μοι προσέθεσεν, εί­ναι να διατηρήση το Γραφείον Α' επί τινας ημέρας, προς τακτοποίησιν προσωπικών του τινών ζητημάτων.

«Δυό σκούφιες σ' ένα κεφάλι δεν χωρούν», τω απήντη­σα. Ή αυτός θα είναι ή εγώ.

Τότε με παρεκάλεσε να αναμείνω επ' ολίγον την απάντησίν του.

Μετ' ολίγον επανέρχεται λέγων μοι, ότι ήλθεν, όπως με συνοδεύση εις το Γραφείον του Σώματος Στρατού, ένθα με ανέμενεν ο Στρατηγός.

Άμα εισήλθον εις το Γραφείον ο Ιωάννου ηγέρθη και μοι παρεχώρησε την θέσιν του.

Τω εξέφρασα την λύπην μου δια τα δυσάρεστα γεγο­νότα και επηκολούθησε μεταξύ μας μικρά φιλική συνομιλία. Αφού δε ικανοποίησα απάσας τας αιτήσεις του, ηγέρθη προς αναχώρησιν.

ΚΟΥΚΟΥΤΣΑΚΗΣ ΣΤ: Η "ΧΑΡΑΔΡΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ".

Αυτός ήταν ο Στεργιάδης. Κι αυτό ήταν το σύστημά του . Αυτή η εξευτελιστική συμπεριφορά του απέναντι παντός Έλληνος και παντός Ελληνικού. Και, προ πάντων , αυτό το μαστίγιον, αυτό το "κνούτον" , αυτός ο βούρδουλας , ήταν όχι μόνον το σύμβολον της μυσαράς του εξουσίας, αλλά και ο μόνος σύντροφος και ο μόνος του σύμβουλος και το μόνον μέσον σωφρονισμού και εξευτελισμού, αλλά και κάθε παραλογισμού του...Διότι, προ παντός άλλου , ο Ύπατος Αρμοστής της Ελλάδος εν Σμύρνη, εις ένα νεύμα του οποίου έτρεμαν όλοι και όλα , όσα ευρίσκοντο εις την Ελληνικήν Μικρασίαν, από την θάλασσαν του Μαρμαρά έως τα βουνά της Τζίννας και του Τμώλου, και από τας παραλίας του Αιγαίου έως το Σεϊδη-Γαζή και το Αφιόν -Καραχισάρ και τον ακραίον σταθμόν του Τσιβρίλ .. προ παντός άλλου , ήτο "παράλογος"! Ευέξαπτος, νευροπαθής, πείσμων, ακαταλόγιστος, ισχυρογνώμων, βίαιος εις την πρώτην εκδήλωσιν κάθε εντυπώσεως του και κάθε αποφάσεως , βλάσφημος μέχρις αηδίας και προστυχολόγος, (ενίοτε μάλιστα βωμολόχος),τυραννούσε τον εθνομάρτυρα Χρυσόστομον και τον ύβριζε , καπηλικώς χωρίς αφορμή, εξευτέλιζε τους συνεργάτας του με λόγια συντριπτικά και ακατανόμαστα , χτύπαγε τους βαθμούχους άνευ διακρίσεως πέταγε τους δημοσιογράφους και τους δημογέροντας έξω από το γραφείο του, απειλούσε με γρόνθους το σύμπαν και ύψωνε το μαστίγιόν του , τον ιδικόν του αχώριστον "βούρδουλαν" σε κάθε πλάτη και σε κάθε κεφαλή.. Κι έκανε άπειρες αδικίες και παρεξκγήσεις και γκάφες ανήκουστες!... Το βέβαιο είναι πως για τις τελευταίες αυτές περιπέτειες του μετάνοιωνε εύκολα και εταπεινώνετο αμέσως με περισσότερο παραλογισμό παρ' όσον χρησιμοποιούσε όταν εξηυτέλιζε... Αλλά σε τι ωφελούσε μια τέτοια ταπείνωσι, όταν δεν συντελούσε κι' αυτή παρά μόνο στην καταρράκωσι του Ελληνικού γοήτρου εν Μικρασία;

Η μανία του ιδίως εναντίον των παπάδων και των αρχιερέων και κάθε ρασοφόρου , ήταν παροιμοιώδης και έμοιαζε με λύσσα! 

Κάποτε βούτηξε τον Άγιον Σμύρνης, τον Μεγαλομάρτυρα Χρυσόστομον από τα γένεια , και τον εξύβρισεν ελεεινά και μια τούφα γένεια του μάρτυρος απόμειναν στα χέρια του !... Αφορμή ήταν μια μικρά διαχείρησις χρημάτων που του είχεν εμπιστευθή δια τους πρόσφυγας των Γαννοχώρων εις τας πατρίδας των. Και εξεμάνη, διότι κάτι του είπαν , ενώ ουδείς λόγος και ουδεμία αφορμή συνέτρεχεν ώστε να υποψιασθή τον Άγιον εκείνον Μητροπολίτην!... 

Το απόγευμα της ιδίας ημέρας μετάνοιωσε και, μαζί με την συγνώμη που του ζήτησε , του έστειλε δώρον ένα αυτοκίνητον!... 

Άλλοτε πάλιν ένας ιερεύς του Χορόσκιοϊ εδείχθη ανάξιος της αποστολής του δια κάποιαν ασέλγειαν. Η Μητρόπολις Σμύρνης τον έπαυσεν αμέσως και εντός τριών ημερών έστειλεν άλλον στη θέση του . Αλλά, τέσσαρες μέρες μετά την καθαίρεσιν , ο Στεργιάδης έμαθε τα καθέκαστα , και έξω φερνών έστειλε να του φέρουν από το Χορόσκιοϊ τον ιερέα για να τον τιμωρήση ο ίδιος... Οι απεσταλμένοι του που δεν ήξεραν καν περί τίνος επρόκειτο και δια ποίαν αφορμήν ενήργουν την σύλληψιν και την μεταφοράν του ιερέως , έπιασαν τον νεοδιορισθέντα εφημέριον και τον έφεραν ενώπιον του σατράπου ... 

Και τότε εκείνος , ανερώτητα, ανεξέταστα, αναπολόγητα, έπιασε τον περίφημον "βουρδουλα" του και, επί δέκα λεπτά της ώρας , μουγκρίζων, αφρίζων και μαινόμενος, χτυπούσε στις πλάτες και στο πρόσωπον τον ανύποπτον και αθώον ιερέα, ο οποίος δεν ήργησε , με τα ράσα κουρελιασμένα, να πέση λιπόθυμος.... 

Μίαν ώρα αργότερον , ενώ ο αθώος ιερεύς ματωμένος, ωδύρετο εις την εξώθυραν του Αρμοστειακού μεγάρου , ο σατράπης έμαθε την αλήθειαν και την παρεξήγησιν της οποίας έγινε αφορμή... Ζήτησε τότε συγγνώμην από τον δαρέντα παπάν και του έδωσεν εκατό λίρες για ...τους πτωχούς της ενορίας του! Δηλαδή , για να λησμονήση το ξύλο που του έδωσε!.. 

Τι ωφελούσαν όμως η συγγνώμες που ζήτησε εις πλέον από τριακόσια παρόμοια επεισόδια της ορμητικής νευροπαθείας του , όταν ο εθνικός εξευτελισμός συνετελείτο δια του προσώπου του Ανωτάτου Άρχοντος της Μικρασίας , κατά τρόπον τόσον εντυπωσιακόν και συντριπτικόν;...

Αλλ' όσον και αν ήτο βίαιος και ορμητικός εις τους εξευτελισμούς και το μαστίγωμα που έδινε με τα χέρια του , άλλο τόσον ήτο θρασύδειλος! Και ενώ έβριζε και χτυπούσε σαν λυσσασμένος, όταν το θύμα του εσήκωνε κεφάλι και ...πυγμήν, ο Στεργιάδης εγίνετο πτώμα. Άλλαζε όψιν. Άλλαζε τόνον φωνής. Άλλαζε συμπεριφοράν ... Και όχι μόνον ικανοποιούσε το παρ' ολίγον θύμα του , αλλά και πλειοδοτούσεν εις την παροχήν αντισταθμισμάτων για να λησμονηθή το επεισόδιον.... 

Έτσι τάπαθε μια μέρα μ' έναν ανώτερον αξιωματικόν του Στρατού της ξηράς [1]. Μόλις ήρχισε να τον υβρίζη και να σηκώνη χέρι επάνω του, ο συνταγματάρχης έβγαλε το περίστροφόν του και τον ηπείλησεν ... Ο Στεργιάδης έγινε αμέσως πτώμα. Προσεποιήθη πως εχαμογέλασε και η αισχρά γλώσσα του έγινε .... γλυκυτάτη. Στο τέλος , προέπεμψε τον συνταγματάρχην έως την εξώπορτα και του χάϊδευε φιλικώς και ταπεινώς τους ώμους , ενώπιον όλων των ανθρώπων του, που ήξευραν ότι τον είχε προσκαλέσει δια να τον επιτιμήση και να τον υβρίση κατά τας συνηθείας του. ........

[1] Για το περιστατικό έχουν καταγραφεί διάφορες εκδοχές .Μία από αυτές θέλει σαν πρωταγωνιστή του επεισοδίου το στρατηγό Δημήτριο Ιωάννου. (Θ.Μ)

(Το έργο δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ στα 1933)