ΠΩΣ Η ΑΓΓΛΙΑ ΕΠΡΟΔΩΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ και την παρέδωσε στα νύχια της πείνας.

Το κύριον ερώτημα του ελληνικού Λαού είναι και πρέπει να είναι το εξής: πού είναι το ψωμί που έχει κιόλας πληρώσει ο Έλλην φορολογούμενος με τα φτωχά του μέσα; Oι αρμόδιες για την διατροφή του ελληνικού Λαού Αρχές, είναι σε θέσι να δώσουν καθαρά την απάντησι στο ερώτημα. Προσπάθησαν με κάθε δυνατό τρόπο  να λύσουν το πρόβλημα αυτό για να καταπραϋνουν τη δυστυχία των φτωχών της Ελλάδος.

Η Α.Μ ο Αρχιεπίσκοπος κ. Δαμασκηνός , προσεπάθησε προσωπικώς , κατόπιν συναινέσεως των Αρχών Κατοχής να εξασφαλίση και να φέρη στη χώρα τις μερίδες του ψωμιού που ανήκαν στον ελληνικό λαό (αφού είχαν πληρωθή κιόλας απ' αυτόν ). Αλλ΄αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων , που έγιναν από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Ελληνικού υπουργείου των Οικονομικών τον περασμένο Απρίλιο, ήταν να κλεισθή μία συμφωνία μετά της Αγγλίας σύμφωνα με την οποίαν  η Βρεταννική Κυβέρνησις  ανελάμβανε  την υποχρέωσι να παραδώση  350.000 τόννους αυστραλιανού σίτου. Η τιμή αγοράς  των σιτηρών  αυτών πληρώθηκε  τότε κατά το μεγαλύτερον της μέρος  τοις μετρητοίς  από τον Έλληνα φορολογούμενο , κυρίως γιατί  είχε δοθή η εγγύησις, ότι τα σιτηρά αυτά  θα παραδίδονταν  ΚΑΙ ΑΝ ΑΚΟΜΗ οι Άγγλοι αναγκάζονταν , εξ αιτίας  των πολεμικών γεγονότων , να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Η  εγγύησις αυτή εδόθηκε  από τον  Άγγλο  πρεσβευτή σερ Μίχαελ Πάλαιρετ στον κ. Κοτζιά τον Απρίλιο του 1941, δηλαδή  σε μια στιγμή , όπου τα Γερμανικά στρατεύματα είχαν κιόλας διαβή τα σύνορα, και οι Άγγλοι υποκινούσαν τον ελληνικό λαό  σ' ένα άσκοπο αιματοκύλισμα. Για να δώσουν δε στην όλη συμφωνία  την όψι μιάς τίμιας δουλειάς,πήραν πραγματικώς  τα λεπτά  των Ελλήνων φορολογουμένων , ενώ το εμπόρευμα , μετά την κατάρρευσι του αγγλοελληνικού μετώπου , κατακρατήθηκε στην Αλεξάνδρεια.

Αντί του υπό του ελληνικού Λαού παραγγελθέντος άρτου, ακολουθούσε η αγγλική κήρυξις  του αποκλεισμού εναντίον της μόλις προ ολίγου συμμάχου  Ελλάδος . Αντί του αγγλικού άρτου ήλθε η αγγλική επιχείρησις  λιμοκτονίας, το ύπουλο  αυτό παλαιό  αγγλικό μέσο , που έχει σκοπό  να κατανοήση με το μέσο της πείνης του πληθυσμού  ώριμο για επαναστατικές  απερισκεψίες. Σύμφωνα με την νοοτροπία της η Αγγλία  απέρριψε αλύπητα τις προσπάθειες που έγιναν  εκ μέρους εγκύρου  πλευράς  για την ελευθέραν  παραλαβή των παραγγελθέντων  και κατά μέγα μέρος πληρωθέντων  σιτηρών .Κατά τις πολυεβδομαδιαίες του προσπάθειες  ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος  παρεκάλεσε  την Αυτού Αγιότητα  τον Πάπα να ενεργήση με τον Νούντσιό του στο Λονδίνο , για την αποδέσμευσι των επί τη βάσει συμφωνιών  και των διενεργηθεισών  πληρωμών  ανηκόντων  στην Ελλάδα σιτηρών. Οι Αρχές  Κατοχής πάντοτε έτοιμες  για παροχή κάθε βοηθείας  στον Ελληνικό Λαό , έδωσαν την εξής δήλωσιν.

1) Ότι είναι σύμφωνες  με τις προσπάθειες του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου για την απελευθέρωσι των 350.000 τόννων σιτηρών .

2) Οι Δυνάμεις Κατοχής έδωσαν την διαβεβαίωσι πως οι ποσότητες των σιτηρών  θα χρησιμοποιούνται μόνο για τον ελληνικό πληθυσμό.

3) Στην Ελλάδα οι Αρχές Κατοχής έχουν την υποχρέωσι να χορηγήσουν  κάθε αναγκαία διευκόλυνσι για τα ταξίδια της ανόδου και καθόδου  των μεταγωγικών πλοίων. 
Οι Αρχές Κατοχή διαπραγματεύθηκαν  την παραπάνω υπόθεσι με την αληθινά θρησκευτική αυτή αντίληψι .Οι διαβεβαιώσεις αυτές ήταν τέτοιες , ώστε κάθε νομίμως ενεργούσα Κυβέρνησις, θα ώφειλε να ενδώση και μάλιστα αφού η Αγγλική Κυβέρνησις μαζί με την φυγάδα ελληνική Κυβέρνησι  των μεταναστών  , χρησιμοποιούσαν  κάθε μέσο στο ραδιόφωνο και στο τύπο , για να διαβεβαιώσουν υποκριτικά , ότι προσπαθούν  να ανακουφίσουν τη δυστυχία του ελληνικού Λαού με αποστολές τροφίμων.

Τέτοιου είδους διακηρύξεις  και λόγοι μεταβιβάσθηκαν εις τα ραδιόφωνα την 10,18,19 και 27 Αυγούστου , την 9ην,11ην ,12ην 13ην.14ην,15ην ,17ην και 26ην Σεπτεμβρίου, την 3ην ,6ην,14ην,15ην,27ην.και 28ην Οκτωβρίου. Εν ονόματι και ως εκπρόσωπος  του Βασιλέως αδελφού του, ο Έλλην διάδοχος Παύλος έδωσε την 1ην Δεκεμβρίου 1941 , σ΄ένα ραδιοφωνικό του λόγο απ' το Λονδίνο , την επίσημον δήλωσιν ότι όπως οι Άγγλοι νομίζει και η οικογένεια των Γλυκσβούργων , με λόγια και με προπαγάνδα έκανε αρκετά δια την Ελλάδα. Όλα αυτά όμως είναι λόγια. Από πράξεις δεν βλέπομε  τίποτε. 'Η μάλλον το μόνο , που η Αγγλία έκανε  με θόρυβο , ήταν ένα ψυχρό, χωρίς οίκτο  "όχι" που έδωσε στον αντιπρόσωπο του Πάπα , ο οποίος παρεκάλεσε  εν ονόματι του ΄Ελληνος Αρχιεπισκόπου , για χάρι του Ελληνικού λαού, να παραδοθούν τα σιτηρά που ανήκουν στην Ελλάδα και είναι πληρωμένα κιόλας απ'  αυτήν.

Έτσι ύστερα από την στρατιωτικήν προς την Ελλάδα προδοσία εκ μέρους της Αγγλίας , ήρθε η διαταράξασα τον λαόν οικονομική εξαπάτησις [1].

Ο Άγγλος υπουργός των Εξωτερικών  Ήντεν , ως αρμόδιος  αντιπρόσωπος της μεγάλης Βρεταννίας , στην υπόθεσι των σιτηρών παραδέχτηκε με ψυχρό κυνισμό  την εξαπάτησι αυτή, και επικυρώνοντας  την βάσι της αγγλικής πολιτικής  είπε:" Μ' αυτό ακριβώς , η εγκατάλειψις  στη πείνα, είναι η αγγλική μέθοδος".

Η μέθοδος αυτή της Αγγλίας σημαίνει  για την Ελλάδα πολιτική αποπλάνησι , στρατιωτική εκμετάλλευσι, οικονομική πίεσι και τέλος  εγκατάλειψι και παράδοσι του κακονεταχειρισμένου λαού στην πείνα. (Ακρόπολις Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 1941)

Υποσημείωση 
[1] Ο αναγνώστης μοιραία θα οδηγηθεί εδώ στο να εκφράσει μια απορία. Ήταν λοιπόν δυνατόν οι κατακτητές να αποδέχονται μετ' ευλογιών μια σειρά επαφών και διαπραγματεύσεων με τον θανάσιμο αντίπαλο τους προκειμένου να επισιτισθεί ο ελληνικός λαός και από την άλλη μεριά εκείνος, δηλ. οι Σύμμαχοι και κυρίως οι Βρετανοί, να αδιαφορούν για το αν θα ζήσουν ή όχι οι ΄Ελληνες, που τους πρόσφεραν πραγματικά την πρώτη νίκη στο συμμαχικό στρατόπεδο διεξάγοντας έναν αγώνα χωρίς ελπίδες;
Στο ερώτημα αυτό έχει κληθεί να απαντήσει προσεκτικά η ιστορία. Και για μεν το πρώτο σκέλος, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το αν Γερμανοί και Ιταλοί παραμέρισαν λόγους αρχής και κύρους, αφού - σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο - είχαν συγκεκριμένες ευθύνες για την επιβίωση του ελληνικού λαού. Και, σε τελευταία ανάλυση, μια ενδεχόμενη άρνηση της άλλης πλευράς, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί προπαγανδιστικά (όπως ακριβώς είχε επισημάνει ο Δαμασκηνός στο από 30.7.1941 έγγραφο του προς τους πληρεξουσίους, μη φανταζόμενος τότε ότι η άρνηση θα μπορούσε να εκφρασθεί!).
Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος, δηλ. τις βρετανικές ευθύνες για τον αποκλεισμό την εποχή που περνούσε ο ελληνικός λαός τή μεγαλύτερη τραγωδία του, εκεί πλέον η υπόθεση παίρνει άλλες διαστάσεις. Πρόκειται πλέον για έναν απαράδεκτο κυνισμό, με τεράστιο ηθικό κόστος. Στα πλαίσια αυτού του ηθικού στιγματισμού, δεν δίστασε να πάρει μέρος και η τότε εξόριστη ελληνική κυβέρνηση, όπως θα δούμε στη συνέχεια. 
Είναι κοινή πλέον πεποίθηση ότι τη μεγαλύτερη ευθύνη για την πείνα και τις εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς του «μαύρου χειμώνα» 1941-42 φέρει η συμμαχική πλευρά με την απαράδεκτη εκείνη συμπεριφορά της.(Δημοσθένης Κούκουνας:Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός σελ 72)

ΠΕΤΡΟΣ ΩΡΟΛΟΓΑΣ: (Ο ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ ΚΑΙ) ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Ήταν ακόμα πολύ νωρίς για να επιτύχη ο Δραγούμης τη γενική πολιτικοκοινωνική θεώρηση, να φτάση σε συμπεράσματα σαφή και να καθορίση τη μορφή της Ελληνικής Πολιτείας. Ατελής η πείρα του κι' ο πνευματικός του εφοδιασμός δεν παρουσίαζε πληρότητα. Παράλληλα τον πίεζεν η ανάγκη για σύντονη δράση και δεν έχανε ποτέ την παρουσία του συγκεκριμένου και αμέσου σκοπού του αγώνος, ώστε να απασχολήται ειδικώτερα με θεω­ρητικές αναζητήσεις.

Αλλ' ακριβώς η ανάγκη για τη σύντονη δράση προσέκρουε στην ανάγκη για τη διευκόλυνση της δράσεως, για την οργάνωση και την ανάπτυξη της. Κι' επήγασεν η πεποίθηση ότι με το αντιπροσωπευτικό σύστημα, το κοινο­βούλιο και τη δουλική προσήλωση στους τύπους, οι γεν­ναίες επιδιώξεις, οι μεγάλες πραγματοποιήσεις, είναι ανέφικτες.

Αντικρύζοντας τα εμπόδια και την αδράνεια ο Δραγούμης, αισθάνθηκεν ότι πρέπει να επιβληθή νέο σύστημα που να εξυπηρετή δίχως χρονοτριβή τις σκοπιμότητες, τις απαιτήσεις της τρέχουσας ώρας, και να μην αναχαιτίζον­ται οι ενέργειες, από καμμιά παρέμβαση αναρμόδιων και από κανένα γράμμα νεκρό.

— «Δεν συγχωρώ στον πατέρα μου το ότι προσκολ­λήθηκε στους συνταγματικούς τύπους».

Η Βουλή, η συνταγματική ορθοδοξία, η θεοποίηση των τύπων περιορίζουν την εθνική δραστηριότητα. Η όλη κοι­νοβουλευτική λειτουργία παρεμποδίζει την ανάπτυξη των πρωτοβουλιών. Έχει δημιουργηθεί ένας πολιτικός δασκα­λισμός, που δεν επιτρέπει την άμεση αντιμετώπιση των προβλημάτων. Η κοινοβουλευτική σχολαστικότητα απασχολείται με ζητήματα ακατανόητης ευθιξίας, με ζύγισμα δυνάμεων κομματικών και μέτρημα ψήφων. Αναφαίνεται, κάθε τόσο, η τυφλή θέληση των πολλών, για να εκμηδενίση μίαν απόφαση. Σπάνουν οι γενικές γραμμές της πολι­τικής, με το εναλλασσόμενο της κομματικής προσπάθειας.

Ο Δραγούμης έγινεν αντικοινοβουλευτικός στη Μακεδονία.

Αυτό που ζητεί να καταστρέψη, δεν ξέρει με τι μόνιμο και σταθερό να το αντικαταστήση, χαρακτηριστικό δε είναι το πως ταλαντεύεται απάνω στην εναγώνιά του έρευνα. Έχει πεισθεί ότι πρέπει να πέσουν οι φραγμοί, ότι δεν χρειάζεται να ζητήται. η γνώμη του πλήθους, σε προβλήματα που ξεπερνούν τη μάθηση του και την πείρα του, θέλει να ιδρυθή μια εταιρία στην Αθήνα με σκοπό «να βγάζη βουλευτές που να σκέφτονται αλλιώς από τους κοινούς (που να σκέφτονται για τη Μακεδονία)».

—«"Ας βγαίνουν βουλευτές, για να μην τύχη και θυμώση ο λαός αν του αφαιρέσουμε την ψήφο. Μα οι βουλευτές ας μην κοιτάζουν τα εθνικά ζητήματα. Ας κοιτάζουν τα επαρχιακά. Τα εθνικά τα κοιτάζουν εκεί­νοι που δεν έχουν να συλλογισθούν ούτε κοινοτικά, ούτε επαρχιακά".

Έτσι, από το 1903, ο Δραγούμης προσπαθεί να βρη έναν τύπο διακυβερνήσεως. Αρχική του σκέψη θα ήταν ν' αφαιρεθή από το λαό η ψήφος, που είναι άχρηστη και κάποτε τόσον επικίνδυνη. Αλλ' η αντικοινοβουλευτική του επαναστατικότητα δε φτάνει ίσαμε το σημείο ν' αποτολμήση καθαρά μια τέτοια δήλωση. Από την επίδραση τoυ περιβάλλοντος, κρατάει ακόμα ίσως κάτι από την πρόληψη των «λαϊκών ελευθεριών» και του φάνηκεν αρ­κετό να τις περιορίση στα έσχατα.

Ο λαός έχει ανάγκη να βρίσκεται σε απασχόληση. Οι εκλογές είναι οι μεγάλες γιορτές της δημοκρατίας, το Πάσχα της. Έχει συνηθίσει να βγάζη βουλευτές δικούς του εκλεκτούς, επαγγελματίες της πολιτικής για να τον εξυπηρετούν στα τοπικά και τα ατομικά ζητήματα. Κι' αν υπάρχει όμως τέτοια βουλή πρέπει να είναι ολότελα περιωρισμένη η αποστολή της. Ν' αποτελήται από πράκτορες επαρχιακούς, να μείνη στο φυσικό προορισμό της, να φτάνη ως εκεί που της επιτρέπουν οι δυνατότητες της, να μην είναι «σώμα κυρίαρχον», αλλ' άθροισμα αντιπροσώ­πων περιφερειακών και να μη δικαιούται να επεμβαίνη στον καθορισμό των μεγάλων κατευθύνσεων του Έθνους.

Από την πρώτη του εμφάνιση ο Δραγούμης εκδηλώ­νεται αντικοινοβουλευτικός. Αποκρούει το σύστημα και περιφρονεί την κοινοβουλευτική αριστοκρατία που βγάζουν στην επιφάνεια οι κάλπες.

Από την πρώτη του εμφάνιση εκδηλώνεται επίσης αντιδημοκρατικός, όχι μόνο διότι συγγενεύουν οι δυό έννοιες, όχι μόνον διότι δεν ανέχεται το ισοπέδωμα και ζητεί μια -διαφορετική τοποθέτηση και ικανοποίη­ση των αξιών, αλλά και διότι διαπιστώνει ότι ο λαός είναι αντιδημοκρατικός βαθύτατα. Αισθάνεται την ανάγκη της υποταγής σε ωρισμένα ξεχωριστά πρόσωπα, δεν παρα­δέχεται την έννοια της ισότητας, η επιβολή των ικανών γίνεται δίχως συζήτηση και παίρνει συχνά τις διαστάσεις μιας τυφλής προσωπολατρείας. 

Ο Έλλην βρίσκεται σε με­γαλύτερη άνεση μέσα σε μια κατάσταση πειθαρχίας, όταν καθοδηγείται από τους ικανούς και προτιμά να κινήται και να κατευθύνεται από πρόσωπα κι' όχι από ψυχρές ιδέες.

Όσο κι' αν η κοινοβουλευτική του αγωγή τον έκαμεν ευερέθιστο και φαινομενικά ανυπόταχτο, προτιμά να υποτάσσεται σε πρόσωπα Ισχυρά και να πιστεύη.

— «Στην εκκλησία της Αλεξανδρείας είχαν κλείσει, την πορτοπούλα που είναι στα κάγκελα και ο κόσμος σπρώχνονταν και ταράσσονταν. Ήρθε τρεχάτος ένας από μέσα και πήγε στην πορτοπούλα και την άνοιξε. Ο πρόξενος του είπε : — Τΐ κάνεις ;» Κι' εκείνος απήντησεν : 

— Ο πρόεδρος διέταξε».... Δηλαδή της κοινότη­τος ο πρόεδρος. Αυτός είναι ο Βασιλιάς, ο κοτζάμπα­σης ο προεστώς. Όλοι τον υπακούουν και δεν αντιλέγουν. Οι Έλληνες είμαστε ολιγαρχικοί κι' όχι δημοκρατικοί και όμως συχνά χανόμαστε από τα λόγια και δεν καταλαβαίνομε πως δεν είμαστε δημοκρατικοί. Ο πρόεδρος είναι ένας από μηχανής Θεός , είναι μια δύναμη ανώτερη , είναι μεγαλύτερος από τους άλλους ανθρώπους και δεν τον έβγαλεν η καθολική ψηφοφορία, αλλ' η αξία του".

Αντικοινοβουλευτικός, αντιδημοκρατικός, αντικομματικός ο Δραγούμης, κατανοεί από την πρώτη στιγμή, ότι οι θεσμοί και τα καθεστώτα δεν είναι σκοποί για τα Έθνη, άλλα μέσα και όπλα. Και διαισθάνεται ότι για την Ελλάδα χρειάζεται ένα καθεστώς καινούριο , πιο ελαστικό , πιο εξυπηρετικό των αναγκών της εποχής που να διευκολύνη τη δράση αντί να τη σταματά με τα μύρια εμπόδια. 

Στο Δεδέαγατς έχει τον καιρό να σκεφθή πλατύτερα. Μελετά τον κοινοβουλευτισμό όχι πια στενά μέσα στα ελ­ληνικά πλαίσια, άλλα σαν γενική αντίληψη του κόσμου. Μελετά τις επιδράσεις που μας έρχονται από τη Δύση, τις «νέες ιδέες» και βρίσκει ότι οι νέες ιδέες επιβουλεύονται το Έθνος περισσότερο από τους γύρω εχθρούς.

Φανερώθηκαν με τα κηρύγματα της γαλλικής Επα­ναστάσεως, απλώθηκαν με τη Δημοκρατία, αποτελούν το πνευματικό περιεχόμενο του «σύγχρονου πολιτισμού», του ρεπουμπλικανικού και σοσιαλιστικού. Και ο πολιτισμός αυτός μας έρχεται ύπουλος, μαλακός, καταπραϋντικός, γιο­μάτος χλιαρότητα, «με τη φιλανθρωπία του» με την αλλη­λοβοήθεια του, με τον κοινοβουλευτισμό του, με το ισοπέδωμά του και μας κάνει όλους τους ανθρώπους ίσους με τους μικρότερους».

Οι «νέες ιδέες» εξυπηρετούν την μετριότητα και τυποποιούν τον πολίτη στην άκρα νομιμοφροσύνη του. Καταρ­ρίπτουν την ισχυρή μονάδα, την αξία, ανεβάζουν το ανώ­νυμο πλήθος κι' αναγνωρίζουν την παντοδυναμίαν του Αριθμού. Παράλληλα απομονώνουν το άτομο και το στρέφουν κατά του συνόλου. Ιδιαίτερα, στην καμπή εκείνη της ιστορίας του Ελληνισμού, που το Έθνος είχεν ανάγκη από ένταση, ανάταση και ενότητα, ο Δραγού­μης κατανόησεν ότι πρέπει να χτυπηθούν οι νέες ιδέες, οι επίβουλες και χαυνωτικές, να πολεμηθούν οι επιδράσεις της Δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού.

Δεν κατώρθωοε, βέβαια, να καθορίση για την Ελλάδα το κατάλληλο σύ­στημα, το ολοκληρωμένο, που να βασίζεται απάνω σε αρ­χές θεωρητικές και να ξεπερνά την εξυπηρέτηση των παρωδικών σκοπιμοτήτων. Έδωκε μόνον. ένα τύπο διακυβερνήσεως με Βουλή περιωρισμένης δικαιοδοσίας, Δεν κατέστρωσε τις βάσεις του νέου συστήματος, που έπρεπε ν' αντικαταστήση το παλιό. Περιωρίσθηκε, την εποχή εκείνη σ' έναν αγώνα για το ξέσπασμα των εθνικών δυνάμεων και την ανάδειξη των ισχυρών ατόμων, έναν αγώνα, που φαντάζει κάποτε σαν αυτοσκοπός. Κι' εκδηλώθηκεν ανεπιφύλακτα εχθρός του κοινοβουλευτισμού του δημοκρατικού πνεύματος και των κομμάτων. 

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του γνώρισμα είναι ένας πληθωρισμός ζωτικότητας, μια ανάγκη δράσεως, άγρια θέληση, για ν' αναταράξη και ν' ανυψώση τον κοιμώμενο Ελληνισμό, η προσπάθεια του να χυθή, να διαλύση την ύπαρξή του μέσα στον Ελληνισμό, για να τον καλλιτερέψη και ν' αναβαπτισθή κι' ο ίδιος στην εθνική κολυμβήθρα να βγη καλλίτερος, υψωμένος, σ' ένα επίπεδο ανώτερης ζωής.

Αλλά και ο αποκλειστικός άνθρωπος της δράσεως, κινούμενος από ενστικτώδεις παρορμήσεις, δεν είναι. Εξακολουθητικά τον τυραννούν η εναγώνια σκέψη, ο προορισμός του, ο ατομικός του ρόλος, η οδύνη που έρχεται από την αδυναμία της αυτοϊκανοποιήσεως, η έννοια του χρόνου.

Κι' ή φράση του δε φτάνει ποτέ στην τελική μορφή, όπου βρίσκει την εύκολη λύτρωση του ο λογοτέχνης ασπαίρει, είναι δοχείο των κινήσεων της ψυχής του και των ορμών, είναι μια επέκταση δραστηριότητας.

Δεν παίρνει για σκοπό της ζωής του την τελειωμένη μορφή. Σκοπός της ζωής του, κύριος, βασικός, είναι ο πό­λεμος του υπερήφανου και Ισχυρού , που βδελυσσεται με όλες τις φρικιάσεις της επιδερμίδας του, κάθε τι μικρό και δόλιο. Που ζητεί κυριαρχώντας απάνω στο 'Έθνος, να μεταδώση σ' αυτό την ευγένεια και τη σκληρότητα.

Περισσότερο από κάθε εξήγηση χαρακτηρίζει τη στάση του Δραγούμη, τη θέση του και νοοτροπία του, κατά την αποστολική, μάλιστα, εκείνη περίοδο της ζωής του, η ακόλουθη περικοπή.

— «Η Μακεδονία είναι τόπος Αληθινής ζωής, όχι ψεύτικης, όπως αι Αθήναι. Οι Έλληνες, είτε αξιωματικοί, είτε άλλοι, που στην Αθήνα κοποοσκυλιάζουν.—-και κανένα κίνδυνο δεν έχουν από κανένα - πήγαν στη Μακεδονία να βοηθήσουν τους Μακεδόνες και βρέθηκαν ριγμένοι σε άλλον κόσμο, σε κόσμο επικίνδυνο, σε κόσμο αλύπητο, περιτριγυρισμένον από γκρεμούς, από βάραθρα, από τριβόλους και παγίδες, από Βουλγάρους, από στοιχειά και από αίματα, κόσμον ζωής αληθινής. Πρέπει ν' ακονίσουν το μυαλό τους. τα πόδια τους, τα χέ­ρια τους, να ξεσκουριάσουν τα όπλα τους, να είναι αδιά­κοπα ξυπνητοί και έτοιμοι για πόλεμο. Ειδεμή χάνονται, ειδεμή πεθαίνουν, από αλύπητο χέρι Βουλγάρων ή Τούρ­κων. Ο θάνατος είναι αλήθεια, δεν είναι λόγια, σαν τα γυμνάσια στα Παραπήγματα, τα γραφεία του υπουργείου των Στρατιωτικών και η πλατεία του Συντάγματος, με τα τραπεζάκια του Ζαχαράτου, Ζαβορίτη κ. λ. π. όπου κανείς δεν πεθαίνει παρά από συγκοπή. Οι αξιωματικοί αυτοί, oι ψεύτικοι άνθρωποι, έγιναν άνδρες αληθινοί, έγιναν αληθινοί άνθρωποι. Όσοι πήγαν στη Μακεδονία ελευθερώθηκαν από την ψευτιά, που φέρνει την παρα­λυσία και τη νάρκη».

Ο Δραγούμης εκίνησε το Έθνος, όσον ολίγοι, Ύστε­ρα από την ταπείνωση του 97 αισθάνθηκεν ότι είναι μόνος ανάμεσα σ' έναν κόσμον ηττημένων. Κινούμενος από την αλληλεγγύη τη φυλετική κι' από την υποχρέωση του δυνατού να επιβάλη τη θέληση του, είπεν εν τη καρδία αυτού, ότι το σκόρπιο και άβουλο πλήθος των ηττημένων, θα το μεταβάλη σε λαό νικητών.(Από το βιβλίο Ίων Δραγούμης ,σελ 13-18, Θεσσαλονίκη 1938)

CORNELIU ZELEA CODREANU: ΤΟ ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΟ ΕΤΟΣ 1921-1922

Η καινούρια Ακαδημαϊκή χρονιά ξεκίνησε δίχως απρόοπτα, με τη τελετή του αγιασμού. Για μια φορά ακόμα το Πανεπιστήμιο και το Ιάσιο βρίσκονταν σε γιορτή.(sunt în sărbătoare). 

Στο Bucureşti όμως , αυτό το μεγάλο γεγονός πέρασε σχεδόν απαρατήρητο.

Εκεί, με την άφιξη των φοιτητών , η φοιτητική μάζα χανόταν στο πλήθος των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων , των θορύβων , των φώτων, των συμφερόντων που συγκρούονταν βίαια. Στο Ιάσιο , όταν έφευγαν οι φοιτητές , επικρατούσε μια γενική μελαγχολία , όπως όταν μετανάστευαν οι γέρανοι (cocorilor) και τα πουλιά του φθινόπωρου. Όταν επέστρεφαν οι φοιτητές , επέστρεφε η νιότη , ξαναγεννιόταν η ζωή . Ήταν ημέρα γιορτής.

Στο Βουκουρέστι ο φοιτητής αισθανόταν απομονωμένος μέσα σε ένα απέραντο πλήθος , που τον αγνοούσε , δεν τον εκτιμούσε τον επιτιμούσε , δεν ενδιαφερόταν γι αυτόν , δεν τον αγαπούσε.

Η εκπαίδευση του φοιτητή στο Ιάσιο είναι ασύγκριτη , γιατί ανατρέφεται , όπως το παιδί με τη φροντίδα της μητρικής αγάπης , κάτω από τη προστασία της αγάπης των Ρουμάνων. Εδώ το γένος εκπαιδεύει τους φοιτητές του . Εγώ ο ίδιος, οφείλω σ΄αυτό το Ιάσιο, ένα μεγάλο μέρος της ευγνωμοσύνης, για όλα όσα κατάφερα να κάνω. Ένοιωθα πάντα τη φροντίδα που μου εξασφάλιζε εκείνη η ψυχή του Ιασίου , ένοιωσα την αγάπη του, ένοιωσα τη προσμονή , την ενθάρρυνση ,τις προκλήσεις , το προσκλητήριο αγώνα. 

Ακόμη και τώρα αυτά τα αισθήματα συνοδεύουν όλους εμάς, τους φοιτητές του Ιασίου και θα μας συνοδεύουν σε όλη μας τη ζωή , όπως οι συμβουλές και η σταθερή μητρική στοργή .

Από όλες αυτές τις γενιές των φοιτητών που πέρασαν από το Ιάσιο, πόσοι και πόσοι από αυτούς δεν υιοθέτησαν για όλη τους τη ζωή τις εκκλήσεις του Ιασίου για αγώνα! Πόσοι δεν τις ασπάστηκαν μέχρι το τάφο , πόσους δεν βαρύνουν σήμερα οι μομφές για τη στάση τους. 

Ήδη από την αρχή της χρονιάς γινόταν αντιληπτός ο τρόπος που ο εβραιοκομμουνισμός υποχωρούσε αποπροσανατολισμένος , με το ηθικό σχεδόν ολοκληρωτικά πεσμένο. Καμία προσπάθεια αντίστασης.

Οι καινούριες φουρνιές των φοιτητών , που από καιρό επιθυμούσαν να ταχθούν στο πλευρό μας και είχαν μόλις εγγραφεί, ενημερώθηκαν για άλλους τους αγώνες μας . Φτάνοντας εδώ , εντάχθηκαν στις γραμμές μας.

Επιστροφή

ΑΘΑΝ.Α ΧΡΥΣΟΧΟΟΥ: Η ΕΛΛΗΝΟΑΛΒΑΝΙΚΗ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΙΣ ΤΟΥ 1944 ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΙΝ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ-2

επιστροφή

δ) Απήντησα τω Αλβανώ αντιπροσώπω ότι δεν διεφώνουν προς τας αν­τιλήψεις του περί του κομμουνιστικού κινδύνου, αλλ' εξέφρασα την γνώμην ότι αδίκως οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου εχαρακτηρίσθησαν ότι κατά μέγα μέρος ήσαν κομμουνισταί. Προέβαλον την σκέψιν οτι οι προσελκυσθέντες εις το Ε.Α.Μ. ολίγοι ή πολλοί Βορειοηπειρώται Έλληνες είχον απατηθή από το εθνικόν προσωπείον αυτού, ως συνέβη και εις την γερμανοκρατουμένην Μακεδονίαν δια πολλούς εθνικόφρονας, ενδεχομένως δε η παρουσία παρά τω Ε. Α. Μ. της Συμμαχικής Αποστολής να συντελή εισέτι, ώστε να συγκρατή εις αυτό τους άντιληφθέντας την πλάνην των και διαγνώσαντες την παγίδα, την οποίαν εστησεν εις αυτούς ο κομμουνισμός, ώστε να επιτύχη να τους εντάξη εις τα δίκτυα του. Εξέφρασα άμα αυτώ την απορίαν διατί αφέθη η Συμμαχική Αποστολή να προσκολληθή εις τας εαμοκομμουνιστικάς συμμορίας της Αλβα­νίας εις εποχήν, καθ' ην αύται ήσαν ελάχιστοι εις δύναμιν και αριθμόν, έναντι των πολλών καί ισχυρών τότε εθνικιστικών ανταρτικών ομάδων, αι οποίαι μάλιστα, κατά τας πληροφορίας μου, διεξήγον πραγματικόν αγώνα αντιστάσεως κατά των ιταλικών αρχών κατοχής, και διατί αι έϊϊνικιστικαί ομάδες δεν έσπευσαν να ενταχθώσιν υπό την Συμμαχικήν Αποστολήν, ώστε να εξουδετερώσωσι τους κομμουνιστάς.

Εις τα ερωτήματα ταύτα ο Δημ. Φάλος μοι απήντησεν ότι η Συμμαχική  Αποστολή ήλθεν εις Αλβανίαν κατά τας αρχάς Ιουνίου εις εποχήν, καθ' ην η δράσις των εθνικιστικών ομάδων είχε φέρει τους Ιταλούς εις δύσκολον θέσιν, διότι αι ομάδες αύται όχι μόνον ήλεγχον όλας τας οδούς από Κορυτσάς και Αυλώνος μέχρι Σκούρας, αλλά και ενήργουν αιφνιδια­σμούς κατά των Ιταλικών φρουρών. Λέγεται ότι η αποστολή αύτη ήλθεν εις Αλβανίαν από την Πίνδον και εγκατεστάθη εις τα όρη της Νοτίου Αλβα­νίας πλαισιωμένη από εαμοκομμουνιστικάς ομάδας. Όλαι αί εθνικιστικαί ανταρτικαί ομάδες τότε έσπευδον μόλις επληροφορούντο την άφιξιν είις Αλβανίαν της Συμμαχικής Αποστολής να ενταχθούν εις αυτήν και εγκαταλείπουσαι λιμέρια και δράσιν εκινήθησαν προς συνάντησιν της αποστολής. Επειδή όμως η προσχώρησις αύτη δεν συνέφερε εις τον κομμουνισμόν, το Ε.Α.Μ. απέκλεισε την Συμμαχικήν Αποστολήν και δεν επέτρεψε να φθά­σουν εις αυτήν ανεπιθύμητοι. Δια τούτο ολίγαι μόνον ομάδες κατώρθωσαν να ταχθούν υπό τας διαταγάς της Συμμαχικής Αποστόλης και αύται ως Ε.Α.Μ. Αι περισσότεραι εθνικιστικαί ομάδες και ιδίως αι μεγάλαι, αίτι-νες έδρων εις την Βόρειον Αλβανίαν, ειδοποιήθησαν ότι δεν ήσαν δεκταί, διότι ήσαν όργανα του κατακτητού. Αντιλαμβάνεσθε οποίαν απογοήτευσιν εδοκίμασαν τα ανταρτικά σώματα, άτινα διεξήγον από καιρού αγώνα κατά του Ιταλού κατακτητού. Εθεωρούντο φίλοι του Συμμαχικού Αγώνος οι κομμουνισταί, οίτινες ποτέ δεν ηνώχλησαν τους Ιταλούς, και οι διεξάγον­τες την αντίστασιν εθνικόφρονες κατηγορούντο ως όργανα του εχθρού, τον οποίον επολέμουν. Η αποκαρδίωσις αύτη επέφερε την δίάλυσιν πολλών αν­ταρτικών ομάδων, αλλ' αι περισσότεροι εξ| αυτών επέστρεψαν εις τας περιοχάς δράσεως των, χωρίς όμως να έχωσι διάθεσιν να συνεχίσωσι την αντίοτασιν. Όταν μετά πάροδον ολίγων εβδομάδων κατέρρευσε το καθεστώς του Μουσσολίνη, τα ιταλικά τμήματα προς αποφυγήν της αιχμαλωσίας των υπό των Γερμανών, διότι δεν ήθελον να συμπολεμήσωσι μετ' αυτών, επροτίμησαν να παραδοθώσιν εις τας εαμοκομμουνιστικάς συμμορίας, αφ' ενός μεν διότι αύται δεν είχον ενοχλήσει τούς Ιταλούς, αφ' ετέρου δε διότι εις το Ε.Α.Μ. ήτο και η Συμμαχική Αποστολή. Ούτω το Ε. Α. Μ. ενισχύθη με άφθονον Ιταλικόν πολεμικόν πάσης φύσεως υλικόν και εξώπλισεν άνδρας και γυναίκας, νέους καί γέροντας δια βιαίας στρατολογίας, καθ' ην εποχήν αι εθνικιστικαί ομάδες υπελόγιζον ως ευτυχές απόκτημα την εξεύρεσιν ού μόνον ενός όπλου αλλά και ενός φυσιγγίου. Δυστυχώς ο διεθνής κομμουνι­σμός, κατευθυνόμενος από την Ρωσίαν, χάρις εις τας μεθόδους, τας οποίας σεις δεν γνωρίζετε, ενώ εγώ τας γνωρίζω καλώς ως ζήσας εις τον κομμουνισμόν και μάλιστα εκπαιδευθείς ειδικώς εν Ρωσία, έχει κατορθώσει να εκμεταλλεύηται εν παντί τον συμμαχικόν αγώνα της Αγγλίας και της Αμερικής . Αυτός εδημιούργησε τα διάφοοα Ε.A.M., το δε αλβανικόν Ε.Α.Μ., επικουρούμενον από το ελληνικόν και το γιουγκοσλαβικόν  και από όλα τα όργανα του διεθνούς κομμουνιομού, τα οποία δρώσι ουγκεκαλυμμένως παν­ταχού και εντός αυτών των γραφείων των Άγγλων και των Αμερικανών, επέτυχεν από της πρώτης στιγμής να αιχμαλωτίση κυριολεκτικώς και ν' απο­μονώση την Συμμαχικήν Αποστολήν και ν' άπαγορεύση εις αυτήν ν' αντι-ληφθή τι εγίνετο εις την Άλβανίαν και ποίον ήτο το συμφέρον του συμμα­χικού αγώνος. Κατόπιν της καταστάσεως, ήτις εδημιουργήθη εκ της άποξενώσεως των εθνικοφρόνων ανταρτικών ομάδων να ενταχθώσιν εις τον συμ­μαχικόν αγώνα, οί εθνικόφρονες Αλβανοί, απομείναντες εγκατελελειμμένοι εις την τύχην μας, δεν ηδυνάμεθα, εφ' όσον εθεωρούμεθα εχθροί του απε­λευθερωτικού αγώνος, να συνεχίσωμεν τον αγώνα αντιστάσεως κατά του κατακτητού. Μετά την επέκτασιν της γερμανικής κατοχής εν Αλβανία πα-ρητήθημεν του αγώνος αντιστάσεως και συσπειρωθέντες περί την οργάνωσιν του Έθνικού Μετώπου, απεφασίσαμεν να οργανώσωμεν την άμυνάν μας κατά του κομμουνισμού, αποδεχθέντες, εκόντες άκοντες, να συνεργασθώμεν μετά των Γερμανών, αφού επρόκειτο περί αγώνος ζωής ή θανάτου. Ελπίζομεν μόνον ότι oι Αγγλοι και οι Αμερικανοί θ' αντιληφθώσιν εγκαίρως τους κινδύνους, τους οποίους θ' αντιμετωπίση η ανθρωπότης από τον κομμουνισμόν, και θα παραμερίσωσι τους εαμοκομμουνιστάς, αλλά φοβούμεθα ότι δι' ημάς θα είναι αργά.

ε) Εν συνεχεία ο Αλβανός απεσταλμένος παρεκάλεσε να τεθώσι κατά μέρος αι τυχόν δημιουργηθείσαι μεταξύ Ελλήνων και Αλβανών παρεξηγή­σεις και με εξώρκισεν, όπως προς το συμφέρον των δύο Κρατών δεχθώ να μεσολαβήσω παρά τη Ελληνική Κυβερνήσει των Αθηνών, ίνα αύτη εν συν­εννοήσει μετά των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων της χώρας ορίση την επιτροπήν, ήτις από κοινού μετ' εξουσιοδοτημένης επιτροπής της Αλβανι­κής Κυβερνήσεως θα καθώριζε τας λεπτομερείας της προτεινομένης ενώσεως των δύο Κρατών.

Εδηλωσα εις τον Δημ. Φάλον, ότι υφίστατο σοβαρόν κώλυμα δια την ανάμειξίν μου, αφ' ενός μεν διότι περιελαμβάνετο εις τους αλβανικούς όρους η εν ίσοτιμία ένωσις Ελλάδος και Αλβανίας, αφ' ετέρου δε διότι δεν προεβλέπετο εκχώοησις της Βορείου Ηπείρου εις την Ελλάδα, ότε θα ήρετο πάσα δυσ­πιστία από ελληνικής πλευράς. Ιδιαιτέρως ετόνισα αυτώ ότι η περιοχή αύτη απετέλει αναπόσπαστον μέρος της λοιπής Ηπείρου και συνεπώς μέλος τής ελληνικής πατρίδος από ιστορικής και εθνολογικής απόψεως, δεδομένου άλλως ότι η ελληνικότης αυτής είχεν αναγνωρισθή δια παλαιοτέρων διεθνών συνθηκών. Παραιτηθήτε, κατέληξα, της Βορείου Ηπείρου, ίνα δυ­νηθώ , έχων ως βάσιν την χειρονομίαν σας ταύτην, η οποία θα ικανοποίηση το αίσθημα του ελληνικού λαού, να δικαιολογήσω την ανάμειξίν μου, εν τη βεβαιότητι ότι τότε όλοι οι Έλληνες θα είμεθα σύμφωνοι δια την πραγμα­τοποίησιν της ενώσεως των δύο Κρατών.

Εις την απαίτησίν μου ταύτην ο Αλβανός απεσταλμένος υπεχρεώθη να μοι εκμυστηρευθή , ότι κατά την λήψιν της αποφάσεως των εκπροσώ­πων του αλβανικού λαού δια την ένωσιν της Αλβανίας με την Ελλάδα είχον καθορισθή τα όρια υποχωρήσεως της δια τας επισήμους συνομιλίας διά την ένωσιν ταύτην ορισθησομένης Αλβανικής "Επιτροπής, ίνα μη ματαιωθή η συνεννόησις λόγω προβολής υπό της Ελληνικής Επιτροπής διαφόρων απαι­τήσεων. Τα όρια ταύτα, διαλαμβανόμενα εις την δια την σνγκρότησιν της επιτροπής ταύτης αποφασισθείσαν εξουσιοδότησιν, περιελάμβανον ως «έσχα­τον όριον» υ π ο χ ω ρ ή σ ε ω ς της Αλβανίας «την π α ρ α δ ο­χ ή ν ενιαίου κράτους εν μέρει δυαδικού, με τοπικήν ανεξαρτησίαν εντός .των σημερινών ορίων Ελλάδος και ' Αλβανίας εις ό, τι αφορά την διοίκησιν, την δι­καιοσύνην, την εκπαίδευσιν και τας πολιτικάς αρχάς».

Εννοείτε, μοι ετόνισεν, ότι κατόπιν της αποφάσεως ταύτης, ίνα γίνη πα­ραδεκτή η απαίτησίς σας, επιβάλλεται να γίνουν εν Αλβανία νέαι συσκέ­ψεις και διασκέψεις όλων των παραγόντων, οίτινες είχον ενεργόν ανάμειξιν εις το ζήτημα τούτο. Φαντάζεσθε, προσέθεσε, πόσος χρόνος θ' απητείτο μέ­χρι λήψεως νέας αποφάσεως. Πάντως, επέρανεν, εάν και η συγκροτηθησομένη Ελληνική Επιτροπή επέμενεν εις το ζήτημα της Βορείου Ηπείρου, υπο­χρεωτικώς θα ετίθετο τούτο υπό της Αλβανικής Επιτροπής ύπ' όψιν της Αλβανικής Κυβερνήσεως κατά το διάστημα των εργασιών αυτών, χωρίς ν' αποκλείεται να συντελεσθή υποχώρησις της Αλβανίας και εις το σημείον τούτο ίνα μη ματαιωθή η ένωσις.

στ) Παρ' όλας τας υποχωρήσεις, τας οποίας έκαμεν ο Αλβανός απε­σταλμένος, τω υπέδειξα επιμόνως ότι οι Αλβανοί έδει να φανώσι περισσότερον υποχωρητικοί και προς επίτευξιν της ενώσεως να δεχθώσι την υπαγωγήν του κράτους των υπό την Ελλάδα, περιοριζόμενοι μόνον εις τοπικήν αυτοδιοίκησιν εις τας κυρίως αλβανικάς περιοχάς καί την εν αυταίς δια μόνον τους Αλβανούς λειτουργίαν τοπικών δικαστικών και εκπαιδευτικών αρχών, κατά τον μεσολαβήσοντα δε χρόνόν μέχρι της ενάρξεως των επισήμων συνομιλιών ν' αποδείξωσιν εμπράκτως ότι έπαυσαν αι διώξεις του χριστια­νικού στοιχείου.

Ο Αλβανός απεσταλμένος μοι παρέσχε τότε τας εξής διαβεβαιώσεις:

1ον) Ηγγυάτο ότι η αλβανική επιτροπή ουδεμίαν θα προέβαλλεν αξίωσιν να τεθή η Αλβανία εις ίσην μοίραν με την Ελλάδα. Συνεπώς, η Αλβανία θα ενετάσσετο εις το Ελληνικόν Κράτος.

2ον) Υπέσχετο ότι τόσον ως προς το ζήτημα της Βορείου Ηπεί­ρου, όσον και ως προς τας λοιπάς υποχωρήσεις, αίτινες ύπερέβαινον το καθορισθέν έσχατον όριον υποχωρήσεων, θα ενημέρωνε την Αλβανικήν Κυβέρνησιν, εισηγούμενος όπως δεχθή ταύτας και 3ον) Ανελάμβανε να προσκομίση μέχρι της διεξαγωγής των επισήμων διαπραγματεύσεων στοι­χεία υποδεικνύοντα την ειλικρίνειαν των Αλβανών ως προς την έναντι του χριστιανικού στοιχείου στάσιν και πείθοντα περί της εκδήλου φιλικής στάσεως των αρχών της Αλβανίας έναντι των χριστιανών κατοίκων αυτής.

Αφοπλισθείς πρo της υποχωρήσεως του Αλβανού απεσταλμένου εις όλας τας αξιώσεις μου, υπεσχέθην αυτώ ότι προσεφερόμην υπό τους ανωτέρω όρους να επικοινωνήσω με τον πρόεδρον της Κυβερνήσεως των Αθηνών Ιωάννην Ράλλην και να εισηγηθώ αυτώ την εν ομοφωνία με τους λοιπούς Έλληνας πολιτικούς αρχηγούς ανάθεσιν εις έξουσιοδοτημένην ελληνικήν επιτροπήν την έναρξιν διαπραγματεύσεων μετ' αλβανικής τοιαύτης προς επίτευξιν της συμφωνίας δια την ένωσιν των δύο κρατών. Τον παρεκάλεσα μόνον, όπως συναντηθώμεν την επομένην, ίνα επιβεβαιώσωμεν την ακριβή διατύπωσιν των συμφωνηθέντων όρων, μεθ' ο να υποβάλω την πρότασιν εις την Ελληνικήν Κυβέρνησιν.

ΑΘΑΝ.Α ΧΡΥΣΟΧΟΟΥ: Η ΕΛΛΗΝΟΑΛΒΑΝΙΚΗ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΙΣ ΤΟΥ 1944 ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΙΝ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΑΙ ΑΛΒΑΝΙΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΙΝ ΤΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ

Την 30ην του μηνός Φεβρουαρίου 1944, προσελθών εις το γραφείον μου ο εκ Κορυτσάς της Βορείου Ηπείρου δημοσιογράφος εν Θεσσαλονίκη Αλέξανδρος Ωρολογάς, μοι ανεκοίνωσεν ότι ευρίσκετο εν Θεσσαλονίκη ελθών εκ Τυράνων ο γενικός γραμματεύς και σημαίνον μέλος της οργανώσεως του Εθνικού Μετώπου της Αλβανίας δημοσιογράφος Δημήτριος Φάλος, ορθόδοξoς χριστιανός αλλά δεδηλωμένος Αλβανός, όστις ήτο επιφορτισμένος υπό της Αλβανικής Κυβερνήσεως με σοβαρωτάτην μυστικήν αποστολήν έχουσαν μεγάλην σπουδαιότητα δια την Ελλάδα και με παρεκάλεσε να ορίσω ημέραν και ώραν συναντήσεως μετ' αυτού, ίνα ενημερωθώ επί της αποστολής του. Εις εκφρασασθείσαν απορίαν μου δια την ζητουμένην συνάντησιν ο δημοσιο­γράφος Ωρολογάς μοί ανεκοίνωσεν οτι, ως ούτος συνήγαγε εκ της μετ' αυτού συνομιλίας του, ο απεσταλμένος ούτος ήτο κομιστής προτάσεων της Αλβα­νικής Κυβερνήσεως δια την ένωσιν της Αλβανίας με την Ελλάδα υπό τύπον δυαδικού κράτους και μέ παρεκάλεσε να τηρήσω μυστικήν την ανακοίνωσίν του ταύτην. 
Αντέτεινα εις τον συνομιλητήν μου την εκπληξίν μου, αφ' ενός μεν διότι εξελέγην εγώ ίνα λάβω γνώσιν των προτάσεων τούτων, αφ' ετέρου δε διότι οι Αλβανοί εζήτουν συνεννόησιν και ένωσιν μέ την Ελλάδα καθ' ον χρόνον είχον αναλάβει την συστηματικήν εξόντωσιν των Ελλήνων της Βο­ρείου Ηπείρου. Εις ταύτα ο Αλεξ. Ωρολογάς μου απήντησεν ότι λόγω της σοβαρότητος του ζητήματος υπεδείχθην ως το καταλληλότερον εν Θεσσαλο­νίκη πρόσωπον, όπερ θα ηδύνατο να χειρισθή το ζήτημα τούτο, και εν συνε­χεία να το φέρη υπ' όψιν της Ελληνικής Κυβερνήσεως, εις ό.τι δ' αφεώρα το ζήτημα της διώξεως των χριστιανών μοι ανεκοίνωσεν ότι, καθ' ας είχεν ούτος πληροφορίας, από τίνος η κατάστασις είχε μεταβληθή, της Αλβανικής Κυβερνήσεως αναλαβούσης την προστασίαν των χριστιανών δι' ευεργετικών δι' αυτούς μέτρων και ότι απόρροια της κυβερνητικής ταύτης μερίμνης υπήρξεν η ίδρυσις ήδη εν Τυράνοις Αλβανοελληνικού Συνδέσμου, εις ον μετείχον τα σοβαρώτερα και εγκυρότερα ηγετικά στοιχεία της Αλβανίας και πολλοί Έλληνες, παραρτήματα δε του συνδέσμου τούτου επρόκειτο να ιδρυθούν οσονούπω και εις άλλας πόλεις τής Αλβανίας.

Αποδεχθείς τελικώς την συνάντησιν ώρισα ταύτην δια την επομένην, συμφωνήσας μετά του δημοσιογράφου Αλεξάνδρου Ωρολογά, όπως συνοδεύση τον Δημήτριον Φάλον εις το γραφείον μου και μετά την παρουσίασιν αυτού αποχωρήση, ίνα η συνομιλία μου μετά του Αλβανού απεσταλμένου διεξαχθή κατά μόνας.
Λόγω της σοβαρότητος, ην ενείχεν η υπόθεσις αύτη, και του εθνικού ενδιαφέροντος, όπερ παρουσίαζεν, εμελέτησα το όλον ζήτημα, ανεσκόπησα την υφισταμένην ήδη εν Αλβανία κατάστασιν ανεμέτρησα ενδεχομένας συνεπείας και κατέληξα εις την τήρησιν προδιαγεγραμμένης τακτικής αμφι­βολιών και επιφυλάξεων. Ούτως, όταν την επομένην ο Αλέξ. Ωρολογάς μοι παρουσίασε τον Αλβανόν απεσταλμένον και απεχώρησε, διεξήγαγον μετά του Δ. Φάλου ευρείαν και πολύωρον συνομιλίαν κατευθυνομένην δια προβαλλομένων υπ' εμού ερωτήσεων και περιοριζομένην εις το πλαίσιον τούτων. Δεδομένου δ' ότι τα προβαλλόμενα ερωτήματα απετέλουν κατηγορητήριον κατά της Αλβανικής Κυβερνήσεως και του Αλβανικού Έθνους, εν συνδιασμώ με την τηρηθείσαν υπ' εμού τακτικήν εκδηλώσεων ασυμφωνίας και δισταγμών αναμείξεως εις προσπάθειαν ην δεν έκρινον σνμφέρουσαν δια την Ελλάδα, ο Αλβανός απεσταλμένος ευρέθη εις δυσχερή θέσιν, αλλ' επροτίμησεν αντί της διακοπής της μετ' εμού συνεννοήσεως να δεχθή όπως η Αλβανική επιτροπή παραιτηθή από τά πλείστα σημεία των όρων, οίτινες ετίθεντο δια την συμφωνίαν. Κατόπιν της υποχωρήσεως ταύτης απεδέχθην ν' αναλάβω την προαγωγήν της συμφωνίας.

Εν γενικαίς γραμμαίς η συνομιλία μου μετά του Αλβανού απεσταλ­μένου περιεστράφη εις τα εξής :

α) Εις την ερώτησίν μου περί του σκοπού της προκληθείσης συναντή­σεως μας ο Δημήτριος Φάλος μοι επέδειξεν έγγραφον, αλβανιστί συντεταγμένον, συνοδευόμενον υπό επισήμου μεταφράσεως εις την γαλλικήν, όπερ εβεβαίου την ιδιότητα αυτού ως επισήμου απεσταλμένου της Αλβανικής Κυβερνήσεως δι' υπόθεσιν υψίστης σημασίας, και είτα μοί ανεκοίνωσεν ότι ήτο κομιστής σχεδίου ενώσεως της Αλβανίας μετά της Ελλάδος υπό τύπον δυαδικού Ελληνοαλβανικού κράτους με ίσα δικαιώματα των δύο κρατών και λαών συμφώνως περίπου προς το προγενεστέρως υφιστάμενον Ιταλοαλβανικόν καθεστώς.

Δια την ένωσιν ταύτην ετόνισεν, ότι ήσαν σύμφωνοι όλοι οι Αλβανοί από των μελών της Αντιβασιλείας, της Κυβερνήσεως, των αρχηγών των πο­λιτικών κομμάτων και των φυλάρχων μέχρι του τελευταίου εθνικόφρονος, ανεξαρτήτως φυλής και θρησκεύματος, εξαιρέσει μόνον των κομμουνιστών.

β) Εις ερώτησίν μου τίνα ελατήρια ώθησαν τους Αλβανούς να κα­ταλήξωσιν εις την απόφασιν ταύτην απήντησεν' Η Αλβανία μόνη δεν δύναται να ζήση ως Κράτος. Είναι χώρα πτωχή και δεν θα δυνηθή ν' ανταπεξέλθη εις τας δαπανάς, ας θ' απαιτήση η διατήρησις της ανεξαρτησίας της σήμερον, όστε είπερ ποτέ και άλλοτε όλαι αι χώραι αντιμετωπίζουσι τον κομμουνιστικόν κίνδυνον. Εάν ενωθώμεν με άλλο κράτος αι δαπάναι ελαττούνται. Η ένωσις θ' αυξήση την ισχύν αμφοτέρων. Δια τούτο σας προσφέρομεν την ένωσιν, η οποία αναμφισβητήτως είναι συμφέρουσα δια την Ελλάδα. Εγώ ως χριστιανός ειργάσθην πολύ ώστε η ένωσις αύτη να αποτελέση πόθον όλων των Αλβανών, οι οποίοι δεν έχουσιν εμποτισθή με το μικρόβιον του κομμουνισμού και συνεπώς του διεθνισμού. Γνωρίζομεν άλλως όλοι, ότι Αλβανοί και Έλληνες συγγενεύομεν φυλετικώς. Αύτη η συγγένεια συνετέλεσε να σκεφθώμεν και ν' αποφασίσωμεν την ένωσιν με την Ελλάδα. Σχέψις να ενωθώμεν με το άλλο όμορον κράτος, την Σερβίαν, δεν εγένετο, ούτε δύναται να γίνη ποτέ, διότι εκτός του ότι δέν έχομεν κανένα φυλετικόν δεσμόν με τους Σέρβους, μας χωρίζει από τούτους μίσος λόγω των δεινοπαθημάτων, άτινα υφίστανται οι υπό τον ζυγόν αυτών 600.000 Αλβανοί. Οι Σέρβοι άλλως είναι Σλάβοι και ως τοιούτοι αργά ή γρηγορα θ' αφομοιωθούν προς τον Πανσλαβισμόν, δηλαδή πρός τον διεθνή κομμουνισμόν, όστις αποτελεί εξ ίσου κίνδυνον τόσον δια την Αλβανίαν όσον και δια την Ελλάδα και κάθε κράτος, το οποιον θέλει νά ζήση ελεύ­θερον. Όταν προ διημέρου ήλθον εις Θεσσαλονίκην αναζητών την ανεύρευσιν προσώπου, το οποίον θα ηδυνατό να βοηθήση δια την επιτυχίαν της συμφωνίας και έπληροφορήθην οτι είσθε Ηπειρώτης, ότι κατέχετε εμπιστευτικήν θέσιν και προΐστασθε οργανώσεως, η οποία ασχολείται εις την αντιμετώπισιν των Βουλγάρων και των κομμουνιστών, εσκέφθην ότι προς ους έπρεπε ν΄ αποταθώμεν και να σας παρακαλέσωμεν ν' αναλάβητε την επίτευξιν επαφής ορισθησομένης επισήμου Αλβανικής επιτροπής με εξουσιοδοτημένην Ελληνικήν δι' έναρξιν διαπραγματεύσεων. Πρέπει να βοηθήσητε ώστε να πραγματοποιηθή η ένωσις, η οποία, αν είναι συμφέρουσα δια την Αλβανίαν, αναμφισβητήτως είναι πολύ συμφερωτέρα δια την Ελλάδα.

γ) Ευχαριστήσας αυτόν δια την επιδειχθείσαν προς εμέ εμπιστοσύνην, τω εξέθηκα οτι ήμην υποχρεωμένος να δηλώσω αδυναμίαν αναμείξεως εις την υπόθεσιν ταύτην, αφ' ενός μεν διότι η ιδιότης μου δεν μοι παρείχε τοιαύτην αρμοδιότητα, ως στρατιωτικός δε ίσως ήμην ακατάλληλος, αφ' ετέρου δε διότι εγώ προσωπικώς δεν επίστευον ότι η προτεινομένη ενωσις των δύο κρατών θα ήτο συμφέρουσα δια την Ελλάδα. Εστήριξα την γνώμην μου ταύτην εις το ότι η Ελλάς ήτο μικρόν κράτος και δεν διέθετε την ισχύν, ην ηδύνατο ν' αντιτάξη χρείας τυχούσης η Ιταλία, ώστε να επιβληθή εις ενδεχομένην παρασπονδίαν της Αλβανίας, διότι εφοβούμην ότι εάν επραγματοποιείτο η προτεινομένη ένωσις, αύτη θα ήτο πρόσκαιρος και εις βάρος της Ελλάδος, δεδομένου ό τι ήτο ενδεχόμενον η Αλβανία, εν παρου­σιαζόμενη ευκαιρία νά επιτυχή συνεννύησιν και να εξασφαλίση υποστήριξιν ετέρου ισχυροτέρου κράτους, ίσως δε και μιας μεγάλης δυνάμεως, ώστε άνευ φόβου αντιποίνων να καταγγείλη την συμφωνίαν και ν' αποσπασθή τής ενώσεως, αφού πρότερον θα είχε απομυζήση από την Ελλάδα πάμπολλα ωφελήματα. Ετόνισα άμα αυτώ ότι η συμπεριφορά του Αλβανικού Κράτους προς το χριστιανικόν στοιχείον, αι πιέσεις και αι βαρβαρότητες, ας υφίσταντο οι Βορειοηπειρώται Έλληνες, οι φόνοι και οι συστηματικοί εμπρη­σμοί των ελληνικών συνοικισμών και οικιών, εν συνδυασμώ με την τραγωδίαν των στρατοπέδων συγκεντρώσεως, μαρτυρούντες τον υφιστάμενον εν Αλβανία φυλετικόν ανταγωνισμόν, απηγόρευον πάσαν πιθανότητα ειλικρι­νούς συνεννοήσεως.
Εις τας παρατηρήσεις μου ταύτας ο Αλβανός απεσταλμένος αντέταξε την διαβεβαίωσίν του ότι αι πληροφορίαι τας οποίας είχον εν σχέσει προς την βαρβαρότητα και τα εξοντωτικά μέτρα της Αλβανικής Κυβερνήσεως κατά του χριστιανικού πληθυσμού της Νοτίου Αλβανίας ουδόλως ανταπεκρίνοντο προς την πραγματικότητα και ετόνισεν ότι ούτος, καθ' ο χριστιανός ζων εν Αλβανία, και ενδιαφερόμενος τουλάχιστον εξ ίσου με ημάς τους Έλληνας δια τους ομοδόξους του , παρηκολούθησεν εκ του σύνεγγυς την όλην κατάστασιν και την πραγματοποιηθείσαν εξέλιξιν των γεγονότων, ην συνώψισεν ως εξής: Από της αναλήψεως της διακυβερνήσεως της Αλβανίας υπό της κυβερνήσεως του Εθνικού Μετώπου εσημειώθη όντως ανταγωνισμός, αλλ' ούτος διεξήχθη μόνον μεταξύ εθνικοφρόνων και κομμουνιστών. Δυστυχώς κατά μέγα μέρος οι χριστιανοί της Νοτίου Αλβανίας, παρασυρθέντες από απατη­λά συνθήματα και την προπαγάνδαν του αλβανικού και ελληνικού κομμουνισμού ενίσχυσαν δια παντός τρόπου τον εαμοκομμουνισμόν και ετάχθη­σαν αντιμέτωποι του Εθνικού Μετώπου. Εκτός της υπό του μεγαλυτέρου αριθμού των νέων ενισχύσεων των εαμοκομμουνιστικών ομάδων δι'εντά­ξεως των εις ταύτας, οι εις τας πόλεις και τα χωρία ως φιλήσυχοι παραμείναντες κατεσκόπευον τας κινήσεις των Μπαλλίστ και επληροφόρουν περί τουτων τας εαμοκομμουνιστικάς συμμορίας, παρείχον άσυλον εις τους κομμουνιστάς, διηυκόλυνον αυτούς εις την διαφυγήν των μετά την εκτέλεσιν κακουργημάτων, συνεκέντρωνον εφόδια δι' αυτούς και γενικώς ανεδείχθησαν στενοί συνεργάται αυτών εν παντί. Όθεν ήτο επόμενον να επισύρωσιν εναντίον αυτών την μήνιν των Μπαλλίστ και να υποστώσι παρ' αυτών αντί­ποινα, ως υφίσταντο αντίποινα και οι μωαμεθανοί Αλβανοί της αυτής κα­τηγορίας. Σεις επληροφορήθητε μόνον τα μέτρα, τα οποία ελήφθησαν κατά των χριστιανών και τα οποία μάλιστα σας τα παρέστησαν πολύ εξωγκωμένα, δεν αποκλείεται δε να σας παρέστησαν ότι και τα όργια και αι κακουργίαι των κομμουνιστών κατά των εθνικοφρόνων χριστιανών εγένοντο υπό των Μπαλ­λίστ. Μη διαχωρίζετε τους Αλβανούς εις μουσουλμάνους και χριστιανούς, αλλ' εις κομμουνιστάς και εθνικιστάς. Η Αλβανική Κυβέρνησις του Εθνι­κού Μετώπου, αφ' ης ανέλαβε την αρχήν, συμπεριεφέρθη προς τους κομμουνιστάς αυστηρώς άνευ διακρίσεως θρησκεύματος. Βεβαίως οι Βορειοηπειρώται που σας δίδουν τας πληροφορίας δεν σας επληροφόρησαν πόσα τουρκοαλβανικά χωρία επυρπολήθησαν και πόσοι Τουρκοαλβανοί κρατούνται εις τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως (εις τό σημείον δε τούτο ανέφερε μέγαν αριθμόν τουρκοαλβανικών χωρίων πυρποληθέντων υπό των Μπαλλίστ, ως ορμητηρίων των εαμοκομμουνιστικών συμμοριών). Ο ανταγωνισμός μεταξύ κομμουνιστών και εθνικιστών εν Αλβανία έχει λάβει διαστάσεις, αλλ' αι ωμότητες τών εθνικιστών δεν δύνανται να παραβληθώσι προς τας κακουργίας των εαμοκομμουνιστών. Εν πάση όμως περιπτώσει η κατάστασις έχει ήδη διευκρινισθή. Οι Αλβανοί ανεξαρτήτως φυλής ή θρησκεύματος έλαβον ή λαμβάνουσι θέσιν εις μίαν παράταξιν. Ήτο ανάγκη να γίνη ο διαχωρι­σμός των εις εθνικόφρονας ή κομμουνιστάς, μη χωρούσης μέσης λύσεως.
Επειδή δε ο διαχωρισμός ούτος δεν ήτο δυνατόν να γίνη από της μιας ημέρας εις την άλλην, η κυβέρνησις του Εθνικού Μετώπου εξήγγειλε και έταξε προθεσμίαν μέχρι τέλους Ιανουαρίου όπως όλοι οι εις τα όρη ή άλλως πως κρυπτόμενοι επανέλθωσιν εις τας οικίας των και επιδοθώσιν φιλονόμως εις τα ειρηνικά των έργα. Προ τριημέρου μάλιστα η κυβέρνησις επενέβη και έματαίωσε μίαν επιχείρησιν, ήτις είχεν οργανωθή με πολλάς δυνάμεις εναν­τίον χριστιανικών ανταρτικών ομάδων, αι οποίαι ήσαν συγκεντρωμέναι εις την περιοχήν της Πρεμετής, αφ' ενός μεν ίνα μη η επιχείρησις αυτή θεωρηθή ότι απετέλει δίωξιν και εξόντωσιν χριστιανών, αφ' ετέρου δε ίνα προηγηθή πάσης διώξεως προσπάθεια να πεισθώσιν ούτοι νά επανέλθωσιν εις τά χω­ρία των. Επίσης ειδοποιήθησαν αι οικογένειαι, αι οποίαι εγκατέλειψαν τα χωρία των και ζώσιν εις σπήλαια, να επανέλθωσιν εις τας οικίας των με την διαβεβαίωσιν ότι, αν αι οικίαι των είχον πυρποληθή, θα εγκατασταθώσι μερίμνη των τοπικών αρχών εις αλλάς οικίας και εν ανάγκη εις άλλα χωρία. Εις τα Τύρανα έχει συσταθή ήδη Αλβανοελληνικός Σύνδεσμος, είς τον οποίον ενεγράφησαν ως μέλη όλαι αι αλβανικαί προσωπικότητες. Ο σύνδεσμος αυτός έταξεν ως σκοπόν του την φιλικήν προσέγγισιν Αλβανίας και Ελλά­δος, αποβλέπει δε και ούτος εις την επίτευξιν της ενώσεως των δύο χωρών. Ήδη ο σύνδεσμος ούτος εργάζεται και επιβλέπει, όπως όχι μόνον εκλείψη πάσα διάκρισις, αλλά και εκδηλωθή απροκάλυπτος η προς το χριστιανικόν στοιχείον κρατική εύνοια. Συνεπώς αρκεί να βοηθήσουν εις τούτο οι χριστιανοί, οι οποίοι πρέπει να κατανοήσουν ότι δεν έχουν κανέν συμφέρον να υποστηρίζουν τον κομμουνισμόν, ο οποίος, εάν επικρατήση, πρώτους αυτούς θα κτυπήση, διότι είναι κατασκεύασμα και όργανον του Σλαβισμού.

(Συνέχεια)

ΓΕΩΡΓ.Β ΠΑΜΠΟΥΚΑΣ: ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Ο τέως γενικός διευθυντής του Εποικισμού Μακεδονίας κ.Ιω.Καραμάνος, εις δύο άρθρα του, δημοσιευθέντα εις πρωϊνήν εφημερίδα καταλήγει εις το συμπέρασμα , ότι "Προ παντός επείγει να παραδοθή ο χειρισμός των μεγάλων προβλημάτων , τα οποία συνθέτουν , το τραγικόν παρόν του Ελληνισμού εις τους ειδικούς και τεχνικούς... Αυτό είναι το προέχον". 

Δια να σωθή, λοιπόν η Ελλάς, πρέπει, κατά τον κύριον Καραμάνον , να τεθούν κατά μέρος "αι οικονομικαί , νομικαί και κοινωνικαί επιστήμαι, αίτινες δεν είναι εις θέσιν να καθορίσουν τας βάσεις της εργασίας δια την φυλετικήν επιβίωσιν του Ελληνισμού" και ν' ανατεθή η λύσις των σημερινών προβλημάτων ως καθαρώς τεχνικών, εις τον τεχνικόν κόσμον. Με άλλας λέξεις τα μεγάλα προβλήματα της χώρας εμφανίζονται ως τεχνικά και όχι ως πολιτικά, η Πολιτική Εξουσία επομένως πρέπει να περιέλθη εις χείρας τεχνικών προσώπων. 

Παρ΄όλον ότι το πρώτον μεν εκ των ως άνω δύο άρθρων αφορά κριτικήν της μέχρι τούδε ασκηθείσης ελληνικής πολιτικής ανατρέχον μέχρι των αδικιών , ας επήνεγκεν η συνθήκη των Βερσαλλιών , το δεύτερον δε δίδει γεωργικάς τινάς συνταγάς, δι΄ων επιδιώκεται η αύξησις της εθνικής μας παραγωγής-ειρήσθω εν παρόδω , ότι το ζήτημα αυτό έχει θεωρητικώς εξονυχισθή πλήρως και δια των συζητήσεων εν τη Ακαδημία Αθηνών, εκδοθέντος εν έτει 1934 του γνωστού τεύχους "Η γεωργική πολιτική του Κράτους" και δια των ομοίων του Ανωτάτου Οικονομικού Συμβουλίου, εκδοθέντων δύο τευχών:

"Τα μέτρα προς επαύξησιν της εγχωρίου σιτοπαραγωγής" (1934) και επί του γεωργικού προβλήματος της χώρας,(1939) εν τούτοις μοναδικόν συμπέρασμα των εν λόγω άρθρων είναι, ότι εάν θέλη να σωθή η Ελλάς πρέπει να εναποθέση τας τύχας της εις χείρας των τεχνικών, μόνων ικανών δια την σωτηρίαν της.

Αν και δια πνευματωδεστάτης επιστολής του εις εσπερινήν εφημερίδα υπό τον τίτλον "Μέχρι σανδαλίων" ο κ. Ε Κουλουμβάκης καθώρισε τα όρια της δράσεως των τεχνικών δια των εξής επιγραμματικών , "αλλοίμονον, εάν δεν χρησιμοποιούνται οι τεχνικοί , αλλά τρις αλλοίμονον, εάν ούτοι υπερβούν τα όρια της εκτελέσεως, μόνης της εκτελέσεως , αποκλειστικώς της εκτελέσεως", εθεώρησα σκόπιμον να αναπτύξω το ζήτημα τούτο ευρύτερον - όσον ο χώρος ενός άρθρου εφημερίδος το επιτρέπει - ιδία πως αντιλαμβάνονται την εν τω Κράτει θέσιν των τεχνικών και ειδικών τα νεώτερα ολοκληρωτικά Κράτη και πως καθορίζεται η σχέσις μεταξύ Πολιτικής και Τεχνικής εν Γερμανία ήτις, ως ορθώς γράφει ο κ Καραμάνος ωργανώθη και εδημιούργησε πλούτον και δύναμιν εκ του μη όντος, κινητοποιήσασα εις το ακρότατον όριον κάθε ανθρωπίνην ενέργειαν.

Δια του εν ευρυτέρα εννοία όρου "Οικονομία" (Βίστσαφτ) νοείται ο συνολικός χαρακτηρισμός όλων των μέτρων δια την κάλυψιν των υλικών αναγκών ενός λαού , ήτοι των αφορώντων την παραγωγήν , διανομήν και διάθεσιν των αγαθών. Μέρος της οικονομίας είναι η "Τεχνική" συνιστώσα το σύνολον της ανθρωπίνης ενεργείας, δι' ης αι γνώσεις των φυσικών επιστημών διαμορφούνται δημιουργικώς και τίθενται εις την υπηρεσίαν των σκοπών του ανθρώπου. "Πολιτική " είναι η επιστήμη η ερευνώσα τους σκοπούς και τα προβλήματα του κράτους και υποδεικνύουσα τα μέσα προς πραγματοποίησιν αυτών. Παλαιά είναι η συζήτησις μεταξύ των ασχολουμένων εις το δημόσιον δίκαιον περί της σχέσεως μεταξύ "Πολιτικής"(σκοποί του κράτους ) και "Οικονομίας" (υλικαί ανάγκαι του ανθρώπου ) και ποία εν τω δύο παίζει τον πρωτεύοντα ρόλον εν τω κράτει. 

Κατά τας φιλελευθέρας αντιλήψεις το κράτος εσέβετο επί τοσούτον την οικονομικήν ελευθερίαν ώστε εθυσίαζεν εις τον βωμόν ταύτης και ζωτικας έτι πολιτικάς ανάγκας αυτού. Με την σκέψιν της πολιτικής κυριαρχίας του ατόμου συνεβάδιζεν η ιδέα ενός απεριορίστου οικονομικού εγωισμού. Συνεπεία των ιδεών αυτών παρείχετο εις την Οικονομίαν κυριαρχών εν τω κράτει ρόλος και υπεροχή έναντι της κρατικής πολιτικής. Εις μίαν τοιαύτην Οικονομίαν κυριαρχούσαν του κράτους ανεξάρτητος από τούτου καθίστατο και η θέσις των οργάνων της Οικονομίας, ήτοι των τεχνικών και των ειδικών, οίτινες εχάρασσον γραμμάς και έδιδον κατευθύνσεις , ασχέτως προς τας πολιτικάς ανάγκας του κράτους και του λαού. Εις τα νεώτερα ολοκληρωτικά κράτη η περί Οικονομίας αντίληψις του φιλελευθέρου κράτους μετεβλήθη ακολουθήσασα την μεταβολήν των περι κράτους αντιλήψεων. Εφ'οσον -του λοιπού- το παν ενδιαφέρει το κράτος και δι' όλα ενδιαφέρεται τούτο, η εξουσία του επεξετάθη εις πάσαν εκδήλωσιν κοινωνικής δράσεως, οικονομικήν , πνευματικήν και εκπολιτιστικήν. Το σύνολον της Οικονομίας υπετάγη ούτως εις τους σκοπούς του κράτους. Ο διαχωρισμός πολιτικού και οικονομικού βίου ήρθη με την απόλυτον υποταγήν των οικονομικών εις τους πολιτικούς σκοπούς του κράτους. Κατά δηλώσεις του Χίτλερ της 30 Ιανουαρίου 1933 "ο λαός δεν ζη πλέον χάριν της οικονομίας , ούτε η οικονομία υφίσταται χάριν του κεφαλαίου, αλλ' αντιθέτως το κεφάλαιον οφείλει να υπηρετή την οικονομίαν και αύτη τον λαόν.".Ο καθηγητής Σόμπαρτ εδήλου εις το συντεχνιακόν συνέδριον της Φερράρας κατά Μάιον 1932 ότι "ενώ κατά τον παρελθόντα αιώνα ο οικονομικός παράγων υπερτέρει όλων των άλλων συμφερόντων , σήμερον οι άνθρωποι δεν θέλουν να υφίστανται την κυριαρχίαν της οικονομίας. Εισήλθομεν εις τον αιώνα της της πολιτικής .Τα πολιτικά , ήτοι τα εθνικά συμφέροντα , κυριαρχούν όλων των άλλων και η Οικονομία λαμβάνει υπηρετικήν θέσιν". Κατά τον Ρενάρ "κάθε οργάνωσις -επομένως και η κρατική - προέρχεται από την υποταγήν της ύλης εις την ιδέαν". Η τεχνική όμως ανταποκρίνεται προς τας υλικάς ανάγκας του ανθρώπου, ενώ η Πολιτική κατευθύνεται προς τας ψυχικάς, πνευματικάς και κοινωνικάς απαιτήσεις του λαού. Αντιθέτως προς τον κομμουνισμόν καθ' ον η κοινωνία ερευνάται μόνον από υλικής και οικονομικής απόψεως , τον εθνικοσοσιαλισμόν και φασισμόν ενδιαφέρει η κοινωνία από απόψεως πνευματικής, ηθικής , πολιτικής και οικονομική συγχρόνως. 

Ενώ η κομμουνιστική περί κράτους αντίληψις στηρίζεται επί υλιστικής καθαρώς βάσεως , δια τα ολοκληρωτικά κράτη το κράτος ιδρύεται επί ιδεαλιστικής βάσεως , και αποτελεί πνευματικήν και ηθικήν πραγματικότητα . Αφού κατά τον καθηγητήν Κελρόυτερ και η ερμηνία ακόμα του δικαίου αποτελεί πολιτικό πρόβλημα , δυναμένη να γίνη επιτυχώς μόνον συμφώνως προς τας περι κράτους ιδέας , κατά δε τον Μαρσέλ Πρελό πολιτική πρέπει να είναι η φύσις του κράτους εις οιονδήποτε πεδίον και αν ασκή την εξουσίαν του , έπεται ότι και η Οικονομία αποτελούσα μέρος του λαϊκού βίου πρέπει να κυριαρχείται υπό των ιδεών του λαού και της πολιτικής του εν γένει ζωής . Δια τον λόγον τούτον η Πολιτική και όχι η Οικονομία καλείται να κρίνη αποφασιστικώς δια την ζωήν του λαού. Συνέπεια των ανωτέρω ιδεών είναι ότι η Οικονομία δεν αυτοδιοικείται πλέον αλλ' υπόκειται εις την πολιτικήν αρχηγίαν και τας κατευθύνσεις ας χαράσσει το ενιαίον πολιτικόν κόμμα. Τούτο παραλαμβάνον από το κίνημα γενικάς τινας και απροσδιορίστους θεμελιώδεις ιδέας , τας επεξεργάζεται , τας τελειοποιεί και τας μεταβάλλει εις σύστημα κυβερνήσεως του λαού και διοικήσεως του κράτους .Το κόμμα επομένως και όχι η Τεχνική δύναται να συναγάγη εκ των γενικών του καθεστώτος ιδεών τας κατευθύνσεις καθ' ας πρέπει να διάγη ο λαός και να λειτουργή το κρατικόν μηχάνημα. Μόνον το κόμμα και η τούτο εκπροσωπούσα πολιτική αρχηγία και όχι αι ειδικότητες πληρούν το κράτος με ζωήν ,το εμπνέουν από τας ιδέας των και μεταβάλλουν τας ιδέας ταύτας εις κρατικούς θεσμούς . Αφού κατά την περίφημον φράσιν του Χίτλερ εξενεχθείσαν το 1934 κατά την συνεδρίασιν του κόμματος."Το κόμμα διατάσσει το κράτος", έπεται ότι οι εμπνεόμενοι από τας ιδέας του κόμματος φορείς των κομματικών αξιωματικών κατευθύνουν τους ειδικούς και τεχνικούς εν τη εκτελέσει των καθηκόντων του .Κατά τον καθηγητήν Χούμπερ η εμπειρία και τεχνική μόρφωσις είναι ιδιότητες χρήσιμοι αλλ' όχι αρκεταί. Δεν είναι -κατ' αυτόν -απαραίτητον να υπάρχη επιτελείον τεχνικών, αλλ' ικανοί άνδρες προικισμένοι με δύναμιν θελήσεως και δρώντες υπευθύνως. Εις την εξουσίαν των αρίστων - γράφει ο Χίτλερ εν τω βιβλίω του "Ο αγών μου"- πρέπει να παραδίδηται η οργάνωσις και διοίκησις του κράτους.

"Τοιούτοι είναι- εξακολουθεί - όxι οι κατάφορτοι με γνώσεις , αλλ' οι εμφανίζοντες αφοσίωσιν εις το έθνος των , ηθικήν τόλμην και αποφασιστικότητα."

Δια την από του 1933 και εντεύθεν γεωργικήν αναγέννησιν της Γερμανίας συνέβαλον βεβαίως μεγάλως οι τεχνικοί εις τον κύκλον της δράσεώς του έκαστος. Απλώς όμως και μόνον συνέβαλον διότι η επιτυχία οφείλεται αποκλειστικώς και εξ ολοκλήρου εις την κομματικήν οργάνωσιν και την πολιτικήν αρχηγίαν.

Αυτή ηδυνήθη να εμφυσυσήση εις την συνείδησιν του Γερμανού αγρότου την πίστιν ότι μόνον κράτη έχοντα πλήρη την αυτάρκειάν των εις τα είδη της διαττροφής του πληθυσμού των είναι και πολιτικώς ελεύθερα. 

Αυτή διέπλασε και επροπαγάνδισε παρά τοις αγρόταις την ωραίαν θεωρίαν ότι ο εκάστοτε κάτοχος του αγροτικού κτήματος είναι απλούς θεματοφύλαξ αυτού τόσον απέναντι των προγόνων του οίτινες του το εκληροδότησαν όσον και έναντι των απογόνων του , οίτινες διαιωνίζουν την φυλήν.

Αυτή θέσασα ως πολιτικόν σκοπόν του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος και ως βάθρον του αγροτισμού την φυλετικήν ρύθμισιν των προβλημάτων του εδάφους κατέστησε τον αγρότην ικανόν να ακούει μέσα του την φωνήν του αίματος και της φυλής του ήτις του υπαγορεύει να καλλιεργή επιμελώς το κτήμα του, δια να το παραδώση εις τα τέκνα του αποδοτικώτερον από ό,τι το παρέλαβεν από τους γονείς του. Η κομματική οργάνωσις και η πολιτική αρχηγία , οι άνδρες δηλαδή της δράσεως , της πρωτοβουλίας και της ευθύνης, ηδυνήθησαν να εμφυσήσουν εις την αγροτικήν τάξιν την υπερηφάνειαν δια την προέλευσίν της και την πίστιν της ότι αποτελεί την πραγματικήν αριστοκρατίαν της χώρας , την πηγήν και τον φορέα του υγιούς και αμιγούς αίματος της γερμανικής φυλής. Εξ αυτής προήλθον οι νόμοι του έτους 1933 περί κληρονομικών κτημάτων, περί γερμανικού αγροτισμού, περί υποχρεωτικής παροχής εργασίας των νέων, δι' ων εξησφαλίσθη το βιώσιμον του αγροτικού κλήρου, επετεύχθη ο εποικισμός χιλιάδων αγροτικών οικογενειών και δια των υπ' αυτής συσταθέντων ταγμάτων εργασίας αντιμετωπίσθη η έλλειψις αγροτικών χεριών. Η ιδία εδημιούργησε την γιγαντιαίαν οργάνωσιν διατροφής του γερμανικού λαού ως ισχυράν στήλην διατηρήσεως και ισχυροποιήσεως αυτού. Αυτή εσχεδίασε και έδωκε την μάχην παραγωγής και την εκέρδισεν εντός μιας και μόνης εξαετίας. 

Η Ελλάς ευρισκομένη εις θέσιν ανάλογον με εκείνην εις ην ευρέθη προ εικοσαετίας η Γερμανία έχει πολλά να διδαχθή εκ του τρόπου καθ ' ον η τελευταία ηδυνήθη τόσον ταχέως να επουλώση τας πληγάς της και να παρουσιάση το θαύμα της κρατικής της ανασυγκροτήσεως προ του οποίου ιστάμεθα σήμερον.

Η υποταγή των πάντων εις τους πολιτικούς σκοπούς του κράτους και η απόλυτος υπεροχή της πολιτικής αρχηγίας είναι οι δύο στύλοι εφ ' ων εστηρίχθη το χαλύβδινον κρατικόν οικοδόμημα της σημερινής Γερμανίας. Ο Χίτλερ δια μιας παραστικοτάτης του παραβολής υπεδεικνύει τους ενδεδειγμένους να τεθούν επί κεφαλής της ανορθώσεως της χώρας των, τους κεκτημένους τας ιδιότητας των αρχηγών. 

Εις αγόρευσίν του προ του Ράιχσταγ την 30ην Ιανουαρίου 1937 διεκήρυσσε:"Η διαπίστωσις του μεγάλου Κορσικανού ότι κάθε στρατιώτης φέρει πιθανώς εις τον γυλιόν του την στραταρχικήν ράβδον εύρε την εφαρμογήν της εν Γερμανία επί του πολιτικού πεδίου".

Το πολιτικόν επομένως δαιμόνιον και η αρχηγική ιδιοφυία ανορθούν τα κράτη και όχι απλώς η τεχνική και επιστημονική κατάρτησις.

ANTONIO ANIANTE: ΜΟΥΣΣΟΛΙΝΙ-2

(προηγούμενο)
Εάν αναδιφήσετε εις τα πρακτικά των συνεδριάσεων  της εποχής κατά την οποίαν ο φασισμός ευρίσκετο  εν τη γεννέσει του  θα ίδετε ότι δεν έχει υιοθετήσει   κανένα σύστημα, αλλ' ήτο  μία σειρά σημείων αφετηρίας. Με την  πάροδον του χρόνου  όμως τα πειράματα έγιναν  σύστημα αυτάρκες  και  ο φασισμός  επήρε μίαν θετικήν θέσιν απέναντι εις όλα τα άλλα συστήματα, πολιτικά και οικονομικά. Αν η Μπουρζουαζία  έλεγε  τότε, νομίζει, ότι ευρίσκει  εις  ημάς  ένα είδος αλεξικεραύνου , απαρτάται!

Ημείς οφείλομεν  να προηγούμεθα της εργασίας .Θέλομεν  να παρασκευάσωμεν  τας εργατικάς τάξεις , δια τον Αγώνα της ζωής, δια την αύριον!...

Αγωνιζόμεθα  κατά του οπισθοδρομικού  πνεύματος . Η διαδοχή  της εξουσίας  είναι ελευθέρα, οφείλωμεν όμως να είμεθα οπλισμένοι.

Από τότε ο Μουσσολίνι επέβαλεν εις τας συνελεύσεις  της οργανώσεως του, να υιοθετήσουν  το  σύστημα του εθνικού συνδικαλισμού  από οικονομικήν άποψιν.

Όταν η έννοια του Κράτους γράφει  ο Μουσσολίνι , παύση να υπάρχη και υπάρχει  μία τάσις εκ μέρους των ατόμων , να ενεργούν  κατά ένα τρόπον, ο οποίος θίγει την κυριαρχίαν του Κράτους , τότε αι εθνικαί κοινωνίαι  φθάνουν  εις την παρακμήν των! Από τα 1929  μέχρι σήμερον , η παγκόσμιος  οικονομική εξέλιξις ενίσχυσε  περισσότερον  την άποψιν  αυτήν . Ο απόλυτος κύριος  πρέπει να είναι το Κράτος Έκείνο που είναι  εις θέσιν να επιλύση  τας δραματικάς συγκρούσεις του κεφαλαίου, είναι το Κράτος. Εκείνο που είναι  εις θέσιν να επιλύση τας δραματικάς συγκρούσεις  του κεφαλαίου , είναι το Κράτος .Εκείνο που ονομάζουν  οικονομικήν κρίσιν , λύεται μόνον δια της  επεμβάσεως του Κράτους. Όποιος λέγει φασισμόν , εννοεί το Κράτος. Αλλά το Φασιστικόν  Κράτος είναι μοναδικόν .Είναι πρωτότυπος δημιουργία. Δεν είναι αντιδραστικόν, αλλ' επαναστατικόν.Ο φασισμός θέλει το Κράτος ισχυρόν  και ωργανωμένον, ταυτοχρόνως όμως  το θέλει να στηρίζεται εις χιλιάδας ατόμων , που το αναγνωρίζουν , το αισθάνονται  και είναι πρόθυμοι να το εξυπηρετήσουν , δεν είναι ποτέ τυραννικόν! Εις το φασιστικόν Κράτος  το άτομον δεν παραγκωνίζεται , αλλ' ομοιάζει  με τον στρατιώτην , ο οποίος μαζί με τους συντρόφους του αποτελεί  δύναμιν. Το φασιστικόν καθεστώς , οργανώνει  το Έθνος , ταυτοχρόνως  να  αρκετόν  περιώριον  δια τα άτομα. Περιώρισε τας ανωφελείς  επιζημίους ελευθερίας και διτήρησε ουσιώδεις.Επί του επιπέδου αυτού το άτομον δεν μπορεί να είναι ο κριτής. Ο μόνος κριτής είναι το Κράτος".
"Δια τον φασισμόν, λέγει ο Μουσσολίνι , το κράτος  είναι μία ιδέα απόλυτος, ενώ αι ομάδες  και τα άτομα είναι απέναντι του κράτους, μία ιδέα σχετική! Εις τα λεγόμενα  φιλελεύθερα  πολιτεύματα, το κράτος  δεν είναι εις θέσιν να διευθύνη την υλικήν και την ονευματικήν ανάπτυξιν των μαζών, αλλά περιορίζεται  εις την απλήν παρακολούθησιν των αποτελεσμάτων  της κινήσεως αυτής. Αντιθέτως , το φασιστικόν κράτος , έχει ισχυράν θέλησιν και πρωτοβουλίαν εις το ζήτημα τούτο. Ιδού διατί το αποκαλούμεν ηθικόν κράτος. Όταν κατά το 1929 συνεπληρούτο  η πρώτη πενταετία του φασισμού , έλεγα εις τους οπαδούς μας: δια τον φασισμόν  το κράτος δεν αποτελεί  τον νυχτοφύλακα, που φροντίζει  δια την προσωπικήν ασφάλειαν των πολιτών του. Πολύ περισσότερον δεν είναι  μία οργάνωσις, η οποία έχει ωρισμένον σκοπόν , να εξασφαλίζη την ευζωϊαν και μίαν σχετικώς ειρηνικήν ζωήν, εις τους πολίτας του. Δια να επιτευχθή τούτο, θα ήρκει  μία διοικητική  οργάνωσις και τίποτε παραπάνω! Αλλά το φασιστικό κράτος δεν είναι ούτε μία καθαρώς πολιτική  οργάνωσις, ξένη προς την ζωήν των ομάδων και των ατόμων .Το κράτος , καθώς το αντιλαμβάνεται ο φασισμός και το εφαρμόζει, είναι ένα πνευματικόν  και ηθικόν σύστημα , το οποίον διέπει την πολιτικήν οργάνωσιν. Προ πάντων είναι  μία ανωτέρα πνευματική εκδήλωσις.Το κράτος είναι  η εγγύησις της εσωτερικής  και της εξωτερικής ασφαλείας , είναι  όμως ακόμη  και ο φύλαξ του πνεύματος του λαού , όπως το πνεύμα τούτο  το διαφύλαξαν  και το εκαλλιέργησαν οι αιώνες , η γλώσσα , τα έθιμα και η πίστις. Το κράτος δεν είναι μόνον το παρόν , είναι και το παρελθόν  και προ πάντων , είναι το μέλλον! Το κράτος είναι εκείνο , το οποίον  περνά μέσα από τα στενά όρια  της ατομικής ζωής  και εμφανίζε την συμπαγή  έννοιαν  και την συνείδησιν του έθνους. Το κράτος καθοδηγεί  τους πολίτας , εις την πολιτικήν ζωήν  και η καθοδήγησις  αύτη κάμνει τους πολίτας  ν' αποκτήσουν  συνείδησιν , δια την αποστολήν των  και τους ωθεί προς την ενότητα. Το κράτος εναρμονίζει  τα δίκαιά των  με την δικαιοσύνην. Το κράτος  μεταδίδει τας  προόδους της σκέψεως, εις τας ομάδας  και τας μεταδίδει  με τας επιστήμας , τας τέχνας  και το δίκαιον. Φέρει τους ανθρώπους που ανήκουν  εις μίαν πρωτόγονον ακόμη εποχήν , εις την πλέον υψηλήν ανθρώπίνην  έκφρασιν εις τους αιώνας , το όνομα εκείνων , που πέθαναν  δια να υπακούσουν  εις τους νόμους του. Δίδει το παράδειγμα  και συνιστά εις τας γενεάς  να φροντίσουν  να αποδώσουν  εκείνους, που θα αυξήσουν τα εδάφη του και ακόμη ν' αποδώσουν τα ισχυρά πνεύματα, τα οποία θα το λαμπρύνουν , με την αίγλην των"!  

CORNELIU ZELEA CODREANU: ΔΕΧΟΜΕΝΟΣ ΠΟΛΛΑΠΛΑ ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΚΗΠΟ.

Είχαμε τελειώσει το τσάπισμα του κήπου. Ήρθαμε από το Ungheni για να φυτέψουμε ντομάτες. Το πρωινό της 31 Μαΐου , γύρω στις 5, είχαν παραταχθεί ,έτοιμοι να ξεκινήσουν την εργασία , 50 φοιτητές. Δεν είχε τελειώσει ακόμα η αναφορά όταν αντιλήφθηκα στο βάθος του κήπου μερικούς στρατιώτες. Στη συνέχεια 200 περίπου από αυτούς εισέβαλαν στην αυλή (în curte) έτοιμοι να πυροβολήσουν. Μας περικύκλωσαν. Είπα στα παιδιά:
– Ακίνητοι όλοι και μη κάνετε το παραμικρό. 

Την ίδια στιγμή, είδα να πλησιάζουν στη πύλη, τρέχοντας σχεδόν μια σαρανταριά άτομα , σαν σε μαύρο σύννεφο, με τα περίστροφα στα χέρια κραυγάζοντας και βλαστημώντας. Ήταν ο αστυνομικός διευθυντής (prefectul) Manciu με την αστυνομία. Μας πλησίασαν και δύο επιθεωρητές (comisari) της αστυνομίας και μου έβαλαν τρία περίστροφα στο κεφάλι. Με τη ματιά τους να φανερώνει το μίσος που ένοιωθαν συνέχισαν να βρίζουν. Ο Manciu διέταξε:

– Να τον δέσετε με τα χέρια στη πλάτη!

Με χτύπησε. Άλλοι δύο όρμησαν πάνω μου, μου αφαίρεσαν με τη βία τη ζώνη , μου έδεσαν τα χέρια στη πλάτη όσο πιο σφιχτά μπορούσαν. Έπειτα ένοιωσα ένα χτύπημα από πίσω, μια γροθιά στη δεξιά σιαγόνα . Ένας άλλος , ο Vasile Voinea, πλησίασε και μου ψιθύρισε στο αυτί:

– Πριν από το βράδυ θα σε σκοτώσουμε. Δεν θα καταφέρεις να διώξεις τους Εβραίους. ( Nu mai ajungi tu să dai jidanii afară!)

Με έβρισε , με κλώτσησε. Με χαστούκισαν με έφτυσαν στο πρόσωπο. Η ομάδα μας ολόκληρη ακινητοποιημένη κάτω από την απειλή των τυφεκίων και των περιστρόφων με παρακολουθούσε αδύναμη να μου προσφέρει τη παραμικρή βοήθεια. Κατέβηκε από πάνω η κυρία Ghica ανήσυχη.

-Τι καμώματα είναι αυτά κ. Αστυνομικέ Διευθυντά.

-Συλλαμβάνεστε και εσείς!

Κάπου παράμερα είδα τον εισαγγελέα Buzea, που παρακολουθούσε αυτό το θέαμα.

Ύστερα με τα περίστροφα στα χέρια έκαναν σωματική έρευνα, ένα τη φορά , σε όλους τους παρατεταγμένους συντρόφους όποιος κουνιόταν τον έριχναν στη γη και τον χτυπούσαν.

Στη συνέχεια , με τοποθέτησαν δέκα μέτρα μπροστά, ανάμεσα σε 8 στρατοχωροφύλακες με τις ξιφολόγχες στις κάνες των όπλων τους. Τους άλλους τους περικύκλωσαν με τον ίδιο τρόπο με 200 στρατοχωροφύλακες.. Έτσι με το τρόπο αυτό μας υποχρέωσαν να βαδίσουμε. Εγώ προχωρούσα μπροστά δεμένος πισθάγκωνα ενώ συνέχιζαν να με φτύνουν ' οι άλλοι με ακολουθούσαν.

Διασχίσαμε όλη την οδό Καρόλου , περάσαμε μπροστά από το Πανεπιστήμιο από την οδό Lăpuşneanu, Πλατεία της Ένωσης (Piaţa Unirii) και τη Cuza-Vodă, μέχρι την Αστυνομική διεύθυνση(Prefectura de Poliţie). 

Ο αστυνομικός διευθυντής και οι αστυνομικοί βάδιζαν στο πεζοδρόμιο τρίβοντας τα χέρια τους. Οι Εβραίοι έβγαιναν έξω από τα μαγαζιά τους ικανοποιημένοι και τους χαιρετούσαν με σεβασμό. Ήταν τέτοιος ο πόνος μου που δεν έβλεπα τίποτα πλέον μπροστά μου' είχα την εντύπωση πως όλα πλέον είχαν χαθεί. Μερικοί μαθητές λυκείου , περνώντας από δίπλα μου , σταμάτησαν και με χαιρέτησαν' συνελήφθησαν αμέσως κακοποιήθηκαν και τοποθετήθηκαν μαζί με τους άλλους. 

Αφού μας περιέφεραν για σχεδόν 2 χιλιόμετρα μέσα από τους κεντρικούς δρόμους της πόλης, κάτω από τα βλέμματα του εβραϊκού πληθυσμού, σε αυτή τη άθλια κατάσταση ταπείνωσης, μας οδήγησαν στην αστυνομική διεύθυνση. Έτσι δεμένος ρίχτηκα σε ένα είδος δωματίου, ενώ οι άλλοι, παρέμεναν στην αυλή.

Επιστροφή

CORNELIU ZELEA CODREANU: ΕΝΑ ΝΕΟ ΧΤΥΠΗΜΑ

Μια ημέρα ήρθε στο Ιάσιο ο πατέρας μου και εγώ έσπευσα να τον συναντήσω. Γύρω στις 10 το βράδυ , καθώς επέστρεφα στο σπίτι άκουσα φασαρία προερχόμενη από ένα εστιατόριο της πλατείας της Ένωσης. Κοντοστάθηκα για να δω τι συνέβαινε. Δύο φοιτητές ,οι αδελφοί Tutoveanu από το Bârlad είχαν μια διένεξη με το καθηγητή Constantinescu από το Iaşi. Βρισκόταν ήδη επί τόπου, ο αστυνομικός διευθυντής , τους είχε περάσει χειροπέδες και τώρα τους οδηγούσε στο αστυνομικό τμήμα χτυπώντας τους. Παρακολουθούσα το θέαμα αυτό σιωπηλός με βαθύτατη θλίψη. Ο αστυνομικός διευθυντής Clos, , που συνοδευόταν από 3-4 αστυνομικούς,με πλησίασε στα δύο βήματα και κραύγασε: 

-Τι γυρεύεις έξω τέτοια ώρα , αλήτη (derbedeule)

Τον άκουγα εμβρόντητος: με γνώριζε  πολλά χρόνια , και δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ειδικά αυτός θα μου μιλούσε με αυτό το τρόπο. Προς στιγμή νόμισα πως με μπέρδευε με κάποιον άλλο. Ένοιωσα όμως το χέρι του να σφίγγει το λαιμό μου και να με σπρώχνει προς τα πίσω. Συνέχισε:

– Τολμάς να στέκεσαι μπροστά μου  αλήτη; Απατεώνα....!…

Δεν απάντησα αλλά παρέμεινα ακίνητος με τη ματιά καρφωμένη πάνω του. Στη συνέχεια εξακολουθώντας να με χτυπά μαζί με τους 4 αστυνομικούς σέρνοντάς με για 30 περίπου  μέτρα μέχρι τη γωνία του Σμυρνώφ .

Εκεί έβγαλα το καπέλο τους χαιρέτισα και είπα.

-Σας ευχαριστώ κύριοι.

Για δεύτερη φορά στη ζωή μου είχα υποστεί ξυλοδαρμό σε διάστημα μόλις ενός μήνα. Συγκρατήθηκα . Αλλά εσείς καταπιεστές του κόσμου ολόκληρου μην βασίζεστε στη δύναμη της αυτοσυγκράτησης γιατί όλα όσα συμπιέζονται στο τέλος εκρήγνυνται με τρόπο βίαιο.

Την επόμενη ημέρα αφηγήθηκα στο πατέρα μου όλα αυτά που είχα υποστεί. 

-Μη δίνεις συνέχεια μου είπε . Μη κάνεις τίποτα.Αν δώσεις δύο χαστούκια σε παρόμοιο άτομο, απλά θα λερώσεις τα χέρια σου.Θα έρθει η ώρα της κρίσης και γι αυτόν . Πιθανότατα έχουν εντολή να σε προκαλέσουν. Γι αυτό πρέπει να διατηρήσεις τη ψυχραιμία σου και να μη κυκλοφορείς μόνος σου.

Ακολούθησα τη συμβουλή του , αλλά όταν ένας άνδρας υφίσταται ξυλοδαρμό   έχει την εντύπωση πως δεν είναι πια άνδρας .Νοιώθει βουτηγμένος στη ντροπή , ατιμασμένος. Εκείνη η   προσβολή βάραινε  σαν μια πέτρα πάνω στη καρδιά.

Λίγες ημέρες αργότερα  θα μου συνέβαινε κάτι ακόμα χειρότερο. 

Επιστροφή

CORNELIU ZELEA CODREANU:ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΣΠΙΤΙ

Οι συγκεντρώσεις μας , που σαν σκοπό είχαν να αναπτύξουν το σχέδιο που έπρεπε να ακολουθήσουμε - λάμβαναν χώρα με πολλές δυσκολίες από έλλειψη κάποιου καταλύματος.Από τη στιγμή που όλοι μας ήμασταν φτωχοί δεν είχαμε τη δυνατότητα να νοικιάσουμε ούτε δύο δωμάτια για να ξεκινήσουμε την οργάνωση της νεολαίας. Οι συγκεντρώσεις μας γίνονταν σε μια ξύλινη παράγκα που βρισκόταν από την εποχή του πολέμου  στην αυλή της κυρίας Ghica. Κάποια ημέρα  αποφασίσαμε  να κατασκευάσουμε μόνοι μας ένα σπίτι με μερικά δωμάτια. Με ποιο τρόπο όμως; 

Στις 6 Μαΐου 1924  συγκέντρωσα 60 περίπου  νέους, φοιτητές και μαθητές Λυκείου (τα μέλη της πρώτης frăţii de cruce που είχε σχηματιστεί στο Ιάσιο). Τους μίλησα ως εξής:

-Αγαπητοί σύντροφοι , πόσο καιρό ακόμα πρέπει να βασανιζόμαστε , κάνοντας τις συγκεντρώσεις μας  σε αυτές τις παράγκες; Μέχρι τώρα   οι Ρουμάνοι φοιτητές είχαν το δικαίωμα να συγκεντρώνονται στα Πανεπιστήμιά τους. Εμάς μας έδιωξαν. Ακόμη χθες είχαμε το δικαίωμα να συγκεντρωνόμαστε στις φοιτητικές εστίες . Μας έδιωξαν. Σήμερα  καταντήσαμε μέσα  σε ετοιμόρροπες ξύλινες παράγκες   , με τη βροχή να πέφτει στα κεφάλια μας. Σε όλες τις πόλεις οι φοιτητές λαμβάνουν βοήθεια  για τους ευγενικούς σκοπούς τους. Εδώ δεν έχουμε κάποιο για να μας βοηθήσει  , γιατί ο κόσμος  γύρω μας αποτελείται από εβραϊκό πληθυσμό εχθρικό, (din populaţie jidănească vrăjmaşă)  και από πολιτικούς δίχως ψυχή(sterpi la suflet).

Οι Ρουμάνοι μας έχουν εκτοπιστεί στη περιφέρεια της πόλης και ζουν μέσα στη μαύρη δυστυχία. Είμαστε μόνοι. Τη δύναμη να κερδίσουμε ένα καλύτερο αύριο σήμερα και μελλοντικά  θα τη βρούμε μέσα μας και πουθενά αλλού. Πρέπει να συνηθίσουμε  στην ιδέα αυτή ,ότι ανάμεσα σε μας και στο Θεό   δεν υπάρχει άλλος κανείς σε θέση να μας βοηθήσει.

Γι αυτό η μοναδική λύση  είναι  να κατασκευάσουμε μόνοι μας , με τα χέρια μας , το σπίτι που έχουμε ανάγκη. Φυσικά, κανένας από μας δεν είχε δουλέψει σα χτίστης  ούτε βέβαια είχε ασχοληθεί με τη κατασκευή τούβλων. Αντιλαμβάνομαι πριν από όλα ότι χρειαζόμαστε θάρρος για να  ανατρέψουμε τη νοοτροπία μέσα στην οποία μεγαλώσαμε , νοοτροπία σύμφωνα με την οποία ο νεαρός διανοούμενος , ντρέπεται από την επόμενη ημέρα που γίνεται φοιτητής , να κουβαλήσει κάποιο δέμα στο δρόμο.

Χρειαζόμασταν κουράγιο και θέληση (curajul şi voinţa)  για να αρχίσουμε από το μηδέν . Θέληση να ανατρέψουμε τα εμπόδια  και να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες.  

Ο Olimpiu Lascăr, ένας μικροεργολάβος  με μεγάλη καρδιά, που διέθετε ένα σπίτι στο Ungheni επικρότησε την ιδέα μου , λέγοντας:

-Κύριοι σας προτείνω να πάτε να κατασκευάσετε  τούβλα  στο Ungheni, στην όχθη του Προύθου . Έχω εκεί ένα κομμάτι γης που σας το παραχωρώ, Σας παραχωρώ  και το σπίτι."

Δέχτηκα τη πρόταση, Χρήματα όμως για να ταξιδέψουμε μέχρι το  Ungheni δεν διαθέταμε. Χρειαζόμασταν 300 λέι για 20 περίπου άτομα. Αυτά τα χρήματα μας τα έδωσε ο Olimpiu Lascăr.

Επιστροφή