O Φασισμός όπως εκθέσαμε κιόλας, δεν στηρίζεται σε καμμιά θεωρία' είναι μια τυχοδιωκτική επιχείρηση, ένα κίνημα, που έχει συγκεντρώσει ανθρώπους από όλα τα κόμματα, αλλά που αγκαλιάζοντας τον εθνικισμό, ασπάστηκε και μερικά στείρα και επικίνδυνα αξιώματα , όπως είναι η στρατιωτική υπεροχή , ο ιμπεριαλισμός , η κατάκτηση. Οι φασίστες αποκαλούν τον αρχηγό τους ο «Ντούτσε». Στον τρόπο , με τον οποίο σήμερα διακυβερνούν , εφάρμοσαν αρχές και συστήματα ,που βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με το αρχικό πρόγραμμα του φασισμού και δεν συναντιούνται σε καμμιά πολιτισμένη χώρα. Με νόμο απονεμήθηκαν στον Πρόεδρο της Κυβέρνησης , τον «Ντούτσε», τιμές και εξουσία , που κανένας πρωθυπουργός δεν έχει στον κόσμο και κάθε προσβολή, που του γίνεται ,τιμωρείται , όπως το ετονίσαμε πιο πάνω , σαν έγκλημα «εσχάτης προδοσίας» . Ο φασισμός δεν έχει κανένα ιδανικό , εκτός από το ιδανικό του Κράτους –Έθνους , που αναγκαστικά θα έφερνε σε μια ιμπεριαλιστική πολιτική. Και πραγματικά ο φασισμός κηρύχτηκε ιμπεριαλιστικός, γεγονός , που είναι σε τέλεια αντίθεση με τις αρχές, που στάθηκαν η αφορμή να γεννηθή. Αλλά δεν μπορεί κανείς νάναι ιμπεριαλιστής χωρίς νάχη «Αυτοκρατορία» και δεν υπάρχει Αυτοκρατορία» χωρίς εδάφη. Αλλά ποιους επωφελείς πολέμους θα μπορούσε να επιχειρήση η Ιταλία, ιδίως σήμερα, που όλος ο κόσμος είναι πιασμένος; Εις βάρος ποιανής κυριαρχίας θα μπορούσε να εδρεώση τη δική της; Αν δεν πρόκειται για κάτι ουσιαστικότερο , παρά μόνον για ένα σχήμα λόγου, τότε η έκφραση αυτή μπορεί να είναι επικίνδυνη, γιατί στηρίζεται σε μια διφορούμενη έννοια.
Όταν μερικές ιμπεριαλιστικές εκδηλώσεις προκάλεσαν δικαιολογημένες ανησυχίες στο εξωτερικό, ο Μουσολίνι θέλησε να εξηγήση, πως η επιθυμία της κυριαρχίας συγκεντρώνεται κυρίως στη θέληση να είναι κανείς δυνατός, και πως η Ιταλία , πλούσια σε ανθρώπινο υλικό, αλλά φτωχή σε εδάφη, πρέπει να έχη στον κόσμο τη θέση , που δικαιωματικά της αξίζει. Αλλά τη θέση αυτή μπορεί να την αποκτήση με δύο τρόπους: είτε με μια υπερεντατική εργασία και με ειρήνη, είτε με πόλεμο. Αλλά η ιμπεριαλιστική διάθεση θα οδηγήση αναγκαστικά στον πόλεμο. Πόλεμο όμως ενάντια σε ποιόν; Δεν υπάρχουν πια αυτοκρατορίες στην ηπειρωτική Ευρώπη’ ονομαστικά η μόνη ευρωπαϊκή αυτοκρατορία είναι η Μεγάλη Βρεττανία. Οι λαοί που δημιούργησαν αυτοκρατορίες , ποτέ δεν διακήρυξαν την πρόθεσή τους αυτή από πριν. Η αυτοκρατορία δεν συγκροτιέται , παρά όταν πλέον είναι γεγονός συντελεσμένο.Η Μεγάλη Βρεττανία πήρε εξωτερικά τα γνωρίσματα της αυτοκρατορίας, όταν πια είχε συμπληρωθή η ιμπεριαλιστική δράση, δράση που στάθηκε έργο, όχι μονάχα του Κράτους, αλλά κυρίως θαυμαστής ατομικής πρωτοβουλίας, (101) όπως του Κλιβ, του Χάνστινγκς, και του Σέσιλ Ροντ. Αλλά το να προαναγγείλη κανείς την αυτοκρατορία, προτού να την δημιουργήση, είναι κάτι κωμικό. Ωστόσο, και αν πάλι παραβλέψουμε αυτά, ποια θα μπορούσε νάναι η Ιταλική αυτή αυτοκρατορία με τις σημερινές συνθήκες; Θα ήταν γελοίο ν’ ανακηρύξει κανείς σε αυτοκρατορία τις φτωχές ιταλικές αποικίες. Η Ρόδο, τα Δωδεκάνησα , η Ερυθραία , η Σομάλη, η Λυβία , έχουν μόλις ενάμισυ εκατομμύριο κατοίκους , που το μεγαλύτερο μέρος τους στη Λυβία δεν υπόκειται στον έλεγχο της Ιταλίας. Η Σομάλη και η Ερυθραία θα μπορούσαν ίσως να έχουν κάποιο μέτριο οικονομικό μέλλον , με μεγάλες όμως θυσίες και μεγάλη ακινητοποίηση κεφαλαίων. Η Λιβύα , η μόνη μεγάλη αποικία , δεν είναι, όπως το τόνισα πολλές φορές , παρά μια απέραντη έκταση άμμου, που ποτέ δεν θ΄αποκτήση κάποια αξία [1] και που ποτέ δεν θ΄αποδώση ούτε το πιο ελάχιστο μέρος από τις αβάσταχτες δαπάνες , που στοιχίζει . Πώς λοιπόν η Ιταλία μπορεί να συγκροτηθή σε αυτοκρατορία με τις σημερινές της αποικίες; Αλλά και πως μπορεί να τη δημιουργήση διαφορετικά;
Η Ιταλία γειτονεύει με την Ελβετία, τη Γαλλία , την Αυστρία ,και τη Γιουγκοσλαβία.Για την Ελβετία και τη Γαλλία δεν μπορεί να γεννηθή ζήτημα. Η Αυστρία , μετά τον περιορισμό της σε Κράτος, που κατοικιέται ολοκληρωτικά από λαούς γερμανικής φυλής, δεν παρέχει έδαφος για ιμπεριαλιστικές βλέψεις. Και κανείς λογικός άνθρωπος δεν είναι δυνατό να πιστέψη πως μπορεί να δημιουργηθή αυτοκρατορία σε βάρος της Γιουγκοσλαβίας. Δύο μόνον χώρες στην Ευρώπη έχουν πραγματικά αποικιακό Κράτος: η Μεγάλη Βρεττανία που κατέχει περισσότερα (102) από 34 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα κτήσεις , προτεκτοράτα και αποικίες , και η Γαλλία, που κυβερνάει, με τη μορφή αποικιών , προτεκτοράτων και εντολών ,12 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα. Η Μεγάλη Βρεττανία όμως κατέχει κυρίως κτήσεις , δηλαδή χώρες ελεύθερες, που συνδέονται με τη μητρόπολη μ΄ένα απλό πολιτικό και πνευματικό δεσμό , και γι αυτό ουσιαστικά η Γαλλία κατέχει το μεγαλύτερο αριθμό αποικιών. Εφόσον συνεπώς είναι πρακτικά αδύνατο να αποτολμηθή οποιαδήποτε επιχείρηση στην Αμερική ενάντια στις χώρες εκείνες όπου υπάρχουν ισχυροί πυρήνες ιταλικού πληθυσμού , δεν θα κατόρθωνε η Ιταλία να δημιουργήση την αυτοκρατορία της, παρά μονάχα αεπάνω στα ερείπια της Μεγάλης Βρεττανίας και της Γαλλίας. Δεν υπάρχει τίποτε πιο γελοίο από το να διαβεβαιώνη κανείς ότι η Ιταλία θα είχε ανάγκη αποικιών για να διοχετεύη τα πλεονάσματα του πληθυσμού της.Εάν , ισχυρίζονται οι Φασίστες , η Ιταλία έχη κάθε χρόνο μισό εκατομμύριο περισσότερες γεννήσεις από θανάτους, προκύπτει γι αυτήν η ανάγκη αποικιών. Μονάχα άνθρωποι στερημένοι από κάθε οικονομική μορφωση, όπως είναι οι ιταλοί φασίστες , μπορούν να ικανοποιούνται με μια τόσον απλοποιημένη λογική . Φαντάζονται ότι η μετανάστευση και οι αποικίες είναι απάνω- κάτω τα ίδια πράγματα και ότι κάθε χώρα , και αν ακόμα είναι στερημένη από κεφάλαια , ή διαθέτει κεφάλαια πολύ περιορισμένα , μπορεί να κάμη κατοικήσιμα τα αποικιακά της εδάφη.Aντίθετα όμως προς την αντίληψη αυτή, οι χώρες , που έχουν μεγάλες αποικίες , είναι ακριβώς , οι χώρες εκείνες που δεν παρουσιάζουν μετανάστευση. (103) Όσο παράλογο και αν φαίνεται τούτο, η εξήγησή του όμως είναι εύκολη.Σε κείνες τις χώρες παρουσιάζεται μετανάστευση όπου το κεφάλαιο είναι τόσο ανεπαρκές , ώστε δεν μπορεί ν΄αποροφήση όλη τη προσφερόμενη από τον πληθυσμό εργασία.΄Ενα μέρος από την αχρησιμοποίητη αυτή εργασία είναι συνεπώς αναγκασμένο να μεταναστεύση σ' άλλες χώρες, όπου το κεφάλαιο αναπτύσσεται ταχύτερα από τα εργατικά χέρια.
Στη Γαλλία, η στροφή προς την αποικιακή ανάπτυξη άρχισε ακριβώς ταυτόχρονα με την ύφεση των γεννήσεων. Δεν ήταν λοιπόν το πλεόνασμα του πληθυσμού , που ζητούσε νέες χώρες , αλλά τα κεφάλαια , που προσπαθούσαν να βρουν νέες κερδοφόρες επιχειρήσεις για να τοποθετηθούν .Και υπήρχαν σκοποί πολιτικοί , που υποβοηθούσαν ή προκαλούσαν τις αποικιακές επιχειρήσεις. Η Γερμανία είναι μια από τις χώρες όπου παρουσιάστηκε μεγάλη μετανάστευση.Όταν όμως μεταβλήθηκε σε κράτος βιομηχανικό κατώρθωσελιγώτερο από εκατό χιλιάδες και το 1900 μόλις σε είκοσι χιλιάδες.Τότε ακριβώς μπόρεσαν να διαπιστώσουν το φαινόμενον ότι ο εσωτερικός εποικισμός ξεπερνούσε την μετανάστευση και ότι οι αποικίες δεν αποροφούσαν παρά ασήμαντο ποσοστό των γερμανικών εργατικών χεριών. Δεν είναι λοιπόν πιο μωρό παρά το να φανταστή (104) κανείς πως είναι δυνατόν οι εργάτες των προοδευμένων χωρών να μεταβούν ομαδικά σ΄αναζήτηση εργασίας σε χώρες με ξηρό και τροπικό κλίμα, όπου οι ιθαγενείς , εργάτες πληρώνονται σε χαμηλές τιμές και όπου δεν υπάρχουν επαρκή κεφάλαια.Οι Ευρωπαίοι εργάτες , για ν΄αποδημήσουν σε μακρυνές χώρες , πρέπει να βρίσκουν εκεί ευνοϊκές συνθήκες εργασίας , και κατά συνέπεια να υπάρχη εκεί μεγαλύτερη προσφορά κεφαλαίων παρά εργασίας.Εάν οι Ιταλοί , και γενικότερα οι Ευρωπαίοι , μεταναστεύουν κατά προτίμηση στις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής, τούτο συμβαίνει , γιατί εκεί βρίσκουν αμέσως εργασία ,δηλαδή διαθέσιμα κεφάλαια.
Η δημιουργία αποικιακών αυτοκρατοριών σε χώρες φτωχές ή σε χώρες εφοδιασμένες με ανεπαρκή κεφάλαια , μεγαλώνει την κρίση από την οποία υποφέρουν. Κάθε ανάπτυξη των αποικιών , προκαλώντας τη διοχέτευση κεφαλαίων εκεί όπου είναι περισσότερον αναγκαία . αυξαίνει ουσιαστικά την δυσπραγίαν.Σήμερα η Ιταλία δεν έχει πολλές αποικίες, αλλά για αρκετές απ' αυτές εδαπάνησε, ανώφελα, υπέρογκα ποσά. Το ποσό του πλούτου, που δαπανήθηκε άσκοπα στις επιχειρήσεις της Λιβύας , θα ήταν υπεραρκετό για να μπορέση η Ιταλία να χρησιμοποιήση τις υδραυλικές της δυνάμεις και ν΄αποτελειώση κατά μεγάλο μέρος την ηλεκτροποίηση των σιδηροδρόμων της.
Οι δαπάνες για την κατάληψη της Λιβύας , οι δαπάνες για τη βλακώδικη προσπάθεια στην Αλβανία και όλες οι άλλες αποικιακές δαπάνες , εστοίχισαν στην Ιταλία εξι περίπου δισεκατομμύρια χρυσέςλιρέττες. Μονάχα η Λιβύα εστοίχισε περισσότερα από τρία δισεκατομμύρια.Έτσι η Ιταλία χειροτέρεψε τη δυσπραγία της χωρίς (105) καν να πιτύχη ν΄αποστείλη στις αποικίες της παρά ένα γελοίον αριθμό μεταναστών.
Πού όμως αντίθετα, απέστειλε τη σημαντικώτερη μάζα του μεταναστευτικού της πληθυσμού;Πριν μεν από τον πόλεμο , στις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ύστερα από τον πόλεμο στη Γαλλία.
Πρέπει πάντα να έχουμε υπόψη μας τη διαπίστωση, που έκαμα κιόλας , πως ενώ η Γαλλία καταπιάστηκε να κάμη αποικιακή πολιτική τη στιγμή που ο αριθμός των γεννήσεών της λιγόστευσε , η Γερμανία βάλθηκε να επιχειρήση αποικιακή πολιτική , όταν πλέον έπαψε η μετανάστευσή της.Τούτο δείχνει αρκετά καλά πως, όχι οι άνθρωποι , αλλά τα κεφάλαια ζητούν να τοποθετηθούν στις αποικίες.Ο ιταλικός εθνικισμός , μολονότι είναι αμφίβολη η επικαιρότητα , που θέλει να δώση στο ζήτημα αυτό, διεκδικεί αποικίες για τους εργάτες, τη στιγμή ακριβώς που το μεγαλύτερο τμήμα της Ιταλίας έχει ανάγκη κεφαλαίων για την εσωτερική του οικονομία και που μια μελλοντική εξαγωγή κεφαλαίων σε τίποτε άλλο δεν θα συντελούσε παρά ν΄αυξήση την ανεργία και τη δυστυχία.Αν υπήρξα πάντοτε αντίθετος από την άποψη της Ιταλίας προς τους αποικιακούς τυχοδιωκτισμούς , είναι γιατί λαμβάνω υπόψη μου την πραγματική κατάσταση . Με τούτο όμως δεν παύει να είναι ορθό να ληφθή υπόψη η Ιταλία στο μέλλον , όταν θα γίνη μια γενικότερη διεθνής αναδιοργάνωση. Γνωρίζω καλά πως οποιαδήποτε αποικιακή ανάπτυξη ή απόκτηση αποικιών , είναι τέλεια άσχετη με την πυκνότητα και την ανάπτυξη του Ιταλικού πληθυσμού. Αλλ’ είναι δίκαιο να μη παραγκωνιστή η Ιταλία και τούτο για λόγους κυρίως πολιτικούς, και να μπορέση ν’ αποκτήση κι’ αυτή τις αποικίες (106) της , ακόμα και αν πρόκειται τίποτε να μην ωφεληθή απ’ αυτές.............................................................................................
............................................................................................
Στην Αγγλία, ο πρωθυπουργός Μπάλντουϊν δήλωσε, σ΄ένα περίφημο λόγο του , ότι ο αγγλικός λαός δεν θ΄ανεχόταν ποτέ ένα φαινόμενο παρόμοιο με του Μουσολίνι. (115) Ο Σερ Ώστεν Τσάμπερλαιν, που κάποτε κατηγορήθηκε πως έδειξε κάποια εύνοια προς τον Ιταλικό φασισμό , δήλωσε στον αγγλικό τύπο ότι ο φασισμός είναι αποκλειστικά ιταλικό φαινόμενο, αλλ' ότι αν ο Μουσολίνι σκεφτότανε να το μεταφέρη και έξω από την Ιταλία , αυτός ο ίδιος ο Τσάμπερλαιν , θα του ήταν εχθρός. Ελπίζω ότι ο Ώστεν Τσάμπερλαιν δεν θα εκφράστηκε ακριβώς με τις ίδιες λέξεις , γιατί δεν πιστεύω πως μπορεί να παραβάλη την Ιταλία, που κατά την ιστορική της σταδιοδρομία χάρισε στην ανθρωπότητα τρεις μεγάλους πολιτισμούς , με τη Σομαλία και το Σουδάν. Ο μόνος από τους αγγλο-σάξωνες πολιτικούς , που υπερασπίστηκε κάπως το φασισμό , υπήρξε ο κ. Ουίνστον Τσώρτσιλ. Επανέλαβε- πράγμα που από τότες όλος ο κόσμος απαράλλακτα αναγνωρίζει ότι ο φασισμός έσωσε την Ιταλία από τη δημοσιονομική κρίση και τον κομμουνισμό.Είπε ακόμα ή του αποδίδουν πως είπε: "αν ήμουν Ιταλός θάμουνα Φασίστας." [2] .Δεν μπορούμε όμως να εννοήσουμε γιατί ο κ.Τσώρτσιλ δεν είναι φασίστας στην Αγγλία, όπου η κοινωνική κρίση είναι βαθύτατη και όπου οι αγώνες των τάξεων είναι το ίδιο οξείς , όσο και στην Ιταλία.Είναι γιατί ο φασισμός δεν είναι εμπόρευμα κατάλληλο για εξαγωγή και γιατί αυτοί ακόμα οι πιο αδιάλλακτοι συντηρητικοί ικανοποιούνται από την επικράτηση της αντίδρασης σε μια φιλική χώρα -faciamus experimentum in anim avili- αλλά κατανοούν πολύ καλά πως είναι αδύνατο να μιμηθούν το φασισμό. Ακόμα και οι "εκ περιστάσεως" δικτάτορες δεν επιθυμούν να συγχίζωνται με τον Ιταλικό φασισμό.Ο Στρατηγός Πιλσούδσκι, την ίδια ημέρα , που έκανε το πραξικόπημα στην Πολωνία, έσπευσε να δηλώση:-Νομίζω, πως δρ θάταν δυνατό να εγκλιματιστή στην Πολωνία κάτι παρόμοιο με το φασισμό. Ο Πολωνικός (116) λαός είναι υπομονητικός , αλλά αισθάνεται την ανάγκη να τρέφη βαθειά εμπιστοσύνη στους αρχηγούς του. Δεν θ' ανεχόταν ποτέ τη χρησιμοποίηση της βίας από μικρές τοπικές οργανώσεις. Όχι ένα τέτοιο σύστημα δεν είναι κατάλληλο για μας. Κάποιος αξιολύπητος Ιταλός πρεσβευτής στις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής ξεστόμησε τη μεγαλύτερη βρισιά κατά της Ιταλίας, την ημέρα που, παρευρισκόμενος σε κάποια συγκέντρωση , είπε, απαντώντας σε κείνους που υποστήριζαν πως οι Αμερικανοί δεν θ' ανεχόντανε ποτέ την εξαφάνιση των ελευθεριών τους, ότι ο φασισμός , ανώφελος για την Αμερική και τους Αγγλοσαξωνικούς λαούς, ήταν απαραίτητος για την Ιταλία. Ο φασισμός και ο μπολσεβικισμός δεν είναι δυό συγκρουόμενες θεωρίες. Και οι δύο αποτελούν την άρνηση των αυτών αρχών της ελευθερίας και της τάξης. Ο Φασισμός, όπως το δήλωσε ο Μουσολίνι , είναι η άρνηση των αρχών του 1879, συνεπώς και των αρχών του αμερικανικού συντάγματος του 1787 και του αγγλικού δημοσίου δικαίου.Είναι συνεπώς η άρνηση όλων των αρχών του νεώτερου πολιτισμού .Είναι η επιστροφή στην ηθική των απολυταρχικών μοναρχιών, στην ατομική βία , στην αντίληψη ότι ο πόλεμος αποτελεί εθνική βιομηχανία. Η τάξη που έχει επιβληθή από το φασισμό, δεν είναι παρά επιφανειακή, γιατί οι μεγάλες εργατικές μάζες και οι διανοούμενοι υπομένουν κατ΄ανάγκη τη βία , χωρίς όμως να αναγνωρίζουν το καθεστώς.Και ένα καθεστώς που δεν βασίζεται στη γενική αναγνώριση, γκρεμίζεται (117) στην πρώτη επίθεση.Ο Σαίξπηρ , που γνώρισε καλύτερα απ' όλους την ανθρώπινη ψυχή , έχει γράψει, ότι η εξουσία, η στηριγμένη στην τρομοκρατία , δεν έχει στερεές βασεις ,γιατί σιγά σιγά , με το πέρασμα του χρόνου , ο φόβος μεταμορφώνεται σε μίσος. Στη Ρωσσία , τις παραμονές ακόμα της κατάρρευσης του τσαρικού καθεστώτος, όλα φαινόντανε σε τάξη, ενώ στην Αγγλία και στη Γαλλία η δυσαρέσκεια εκδηλωνόταν ελεύθερα. Όποιος κι αν πήγαινε στη Ρωσσία γυρνούσε πίσω με την αντίληψη, πως το τσαρικό καθεστώς είχε στερεές βάσεις. Ο Σιαλόγια, άνθρωπος έξυπνος και με πνεύμα διεισδυτικό και που διετέλεσε υπουργός των εξωτερικών στην κυβέρνηση μου, επιστρέφοντας από τη Ρωσσία λίγες βδομάδες πριν ν΄ανατραπή το τσαρικό καθεστώς , δήλωνε στους δημοσιογράφους , με απόλυτη βεβαιότητα , ότι η ανατροπή του τσαρισμού δεν ήταν δυνατή.
Στην αυτή πλάνη πέσανε και πολλοί άλλοι έμπειροι πολιτικοί. Η τάξη που βασιλεύει στην Ιταλία, είναι αποκλειστικά επιφανειακή. άτω από αυτήν κρύβεται το μίσος.Όλα τα ευγενέστερα πνεύματα είναι ζωηρότατα αντίθετα στο φασισμό. Ο λαός τυραννούμενος , προσβαλλόμενος, περιφρονούμενος, ανέχεται κατ' ανάγκην.
Αν ολόκληρος ο λαός δεν είχε τη διάθεση να κατηγορήση το φασισμό και το Μουσολίνι, τι θα τους ανάγκαζε να ψηφίσουν νόμο,που καταδικάζει σε φυλάκιση κάθε πολίτη που μιλεί εναντίον του Μουσολίνι και του φασισμού; Είμαι βέβαιος πως, αν μπορούσαν να ψηφίσουν ελεύθερα στην Ιταλία, οι φασίστες και ο Μουσολίνι δεν θα λάμβαναν ούτε το ένα πεντηκοστό των ψήφων.Θα τους εψήφιζε δηλ. μια μικρή μειονότητα από φανφαρόνους (118) μαυροχίτωνες και κακεντρεχείς αντιδραστικούς μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε κατάπτωση.
Εάν πραγματικά μπορούσαν να κάνουν εκλογές χωρίς κίνδυνο γι' αυτούς, γιατί να καταργήσουν κάθε είδος εκλογής, ακόμα και για τις τοπικές διοικήσεις. Για τον Ιταλικό φασισμό δεν υπάρχουν παρά δυο λύσεις, η επανάσταση ή ο πόλεμος, ή η μία ν' ακολουθήση την άλλη. Όσο περισσότερο διαρκεί ο φασισμός, τόσο και ο κίνδυνος του πολέμου ή η επαναστατική απειλή μεγαλώνει.Η Ιταλία μοιάζει σήμερα με χώρα πώχει καταληφθή από μια οπλισμένη συμμορία. Έχει επιβληθή παντου σιωπή.Έχει αποσπαστή με τη βία η λαϊκή συναίνεση.Καμμιά ελεύθερη φωνή δεν είναι ανεκτή.Η ένοπλη μειοψηφία είναι πάντοτε έτοιμη να κτυπήση την μεγάλη πλειοψηφία, πούναι χωρίς όπλα, χωρίς δικαστές χωρίς καμμιά υπεράσπιση.Αν κανένας μιλήση εναντίον του Μουσολίνι ή του φασισμού υπάρχει πάντα κάποιος κατάσκοπος για να τον καταγγείλη.Η προδοσία ανθίζει στην Ιταλία πιο πολύ παρά η πορτοκαλιά .Την συναντά κανείς σήμερα παντου. Η φυλακή και οι δολοφονίες είναι "στην ημερησία διάταξη." Η αστυνομία δεν μπορεί να επεμβαίνει ή είναι υποχρεωμένη νάναι συνένοχη.Οι δικαστές έχουν εξαναγκαστή να μην εισάγουν σε δίκη ή να αθωώνουν τους πιο εγκληματικούς φασίστες.
Όλες οι φασιστικές εφημερίδες μιλούν χωρίς υπεκφυγές, για πρόσωπα που θάπρεπε να δολοφονηθούν και οι μελλοθάνατοι αυτοί είναι συχνότατα οι αξιολογώτεροι άντρες της χώρας , πρώην υπουργοί , γερουσιαστές , μεγάλοι συγγραφείς κλπ. Θεωρούν ως αντεθνικούς όχι μονάχα τους σοσιαλιστές και τους δημοκρατικούς , αλλά και τους (119) φιλελεύθερους και αυτούς ακόμα τους καθολικούς και συντηρητικούς, που δεν προσχώρησαν στο Φασισμό.
Ο Φασισμός μπορεί να διαρκέση τρεις βδομάδες , τρεις μήνες ή και τρία χρόνια Ότι όμως κι αν συμβή , μια κυβέρνηση που βασίζεται στη βία και σ΄ένα μονάχα πρόσωπο , δεν μπορεί να διατηρηθή πολύ. Ο Μουσολίνι φχαριστιέται ν΄αυτοπαραβάλεται με το Σίλλα. Αλλά ο Σίλλας , ο μεγάλος ρωμαίος δικτάτορας , για να γίνη δημοφιλής, έπρεπε να κάμη μεγάλους πολέμους και να φέρη μεγάλο πλούτο στη Ρώμη, παρ΄όλα δε αυτά η δικτατορία του δεν βάσταξε πολύ. Αλλά ποιόν πόλεμο μπορεί να κάμη σοβαρά ο Φασισμός; Μιλούν αδιάκοπα για τον πόλεμο και οι φασίστες δεν έχουν άλλη σκέψη .Αλλά κανένας δεν διακρίνει στον ορίζοντα κάποιον πόλεμο , που δεν θα ήταν καταστροφικός. Ο Μουσολίνι είχε μάλιστα αναγγείλει σε κάποιο λόγο του, πως το 1926 έπρεπε να είναι για την Ιταλία ο χρόνος της αυτοκρατορίας. Ο χρόνος αυτός υπήρξε μονάχα μια μαύρη περίοδο βίας και θανάτου, δολοφονιών και δυστυχίας.Υποχρέωσαν το λαό να τρώγη μαύρο ψωμί και καθιέρωσαν την ποινή του θανάτου για τους αντιπάλους, Η μόνη αυτοκρατορική δράση, η μοναδική εκδήλωση μεγαλείου και παντοδυναμίας, ήταν ότι δεν πληρώθηκε το λιξιπρόθεσμο δάνειο 21 δισεκατομυρίων λιρεττών.
Άλλα μέσα στο χρόνο αυτό κατορθώθηκε να διαπιστωθή ότι ο φασισμός αποτελεί διεθνή κίνδυνο. Ανακάλυψαν στη Γαλλία ολόκληρη οργάνωση κατασκόπων, ταραχοποιών πρακτόρων και υπαλλήλων ακόμα της φασιστικής Κυβέρνησης, που ενεργούσαν για λογαριασμό και υπό τη διεύθυνση της Ιταλικής κυβέρνησης. Σ' όλες σχεδόν τις χώρες, ο ιταλικός φασισμός, οπως ο μπολσεβικισμός,—και με πολύ μάλιστα μεγαλύτερη δαστηριότητα,— χει εξαποστείλη (120) προπαγανδιστές μυστικούς πράχτορες και οργανωτές. Οι παράδοξοι αυτοί προπαγανδιστές προσπάθησαν να μπάσουν στο εξωτερικό ακόμα και τις φασιστικές μέθοδες, την κατασκοπεία, τη συκοφαντία και κάποτε-κάποτε τις δολοφονικές απόπειρες και τις δολοφονίες. Στη Γαλλία και ιδίως στο Βέλγιο, αλλά και σ' αυτές ακόμα τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής, λάβανε κιόλας χώρα γεγονότα ή και θα λάβουν στό μέλλον, που θα δώσουν σαφή εικόνα της πραγματικής διεθνικής δράσης του φασισμού.... Υπάρχουν ακόμα και σήμερα , και στις πιο πολιτισμένες χώρες , βάρβαροι. Μπορεί κανείς να χρησιμοποιή τους ηλεκτρικούς σιδηροδρόμους , το τηλέφωνο , τις γραφομηχανές και να είναι σύγχρονα , παρ΄όλα αυτά, βάρβαρος. Ο πολιτισμός βρίσκεται στον εσωτερικόν μας άνθρωπο, στις (121) ηθικές μας ιδέες , στις θρησκευτικές ή πολιτικές μας αντιλήψεις για τη ζωή. Γνωρίζω , και σε μεγάλες ακόμα χώρες της Ευρώπης και στην Αμερική , μεγάλους βιομηχάνους , πλούσιους ανθρώπους των σαλονιών , που είναι όμως ουσιαστικά κομψοντυμένοι βάρβαροι και που είναι πολύ περισσότερο καθυστερημένοι από έναν ελβετό εργάτη ή ένα δανό χωρικό...........Αγαπούν κάθε τι που δίνει την ιδέα της δύναμης (the (123) strong man), τη μεγαλοπρέπεια , τις μεγάλες φράσεις, γενικά κάθε τι θεατρικό. Ο Μουσολίνι απολαύει την ίδια σχεδόν συμπάθεια , που έχουν και οι πιό διάσημοι πυγμάχοι , όπως ο Τούνυ ή ο Ντέμσυ. Καμμιά ποτέ κυβέρνηση δεν υπήρξε , ως προς το κεφάλαιο της θεατρικότητας και θεαματικότητας , περισσότερο μεγαλοπρεπή από το φασισμό. Αλλά τι θ΄απομείνει απ' όλα αυτά;
Αλλά συναντούμε ακόμα συντηρητικούς, που ανησυχούν για τις μέθοδες του μπολσεβικισμού, είναι όμως πολύ επιεικείς για τις φασιστικές μέθοδες. Δεν σκέπτονται οι άνθρωποι αυτοί, πως μεταξύ των δυο αυτών φαινομένων δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές και πως ο φασισμός, από ορισμένη άποψη, είναι το ίδιο πράγμα με τον μπολσεβικισμό. Είναι δυο μεταπολεμικά φαινόμενα της ίδιας φύσης: δυο διεθνείς κίνδυνοι. .Διαφέρουν μονάχα, γιατί ο φασισμός δεν έχει ούτε πρόγραμμα ηθικό, ούτε κοινωνική βάση. Αν, και σ ' αυτές τις φιλελεύθερες χώρες, όπως είναι η Αγγλία, η Αμερική, η Γαλλία, υπάρχη στους αντιδραστικούς κύκλους κάποια συμπάθεια για το φασισμό, τούτο οφείλεται αποκλειστικά στο γεγονός ότι υπάρχουν παντού τυφλοί συντηρητικοί, που υποστηρίζουν κάθε αντι-δραστικότητα, οποιαδήποτε και αν είναι, χωρίς να σκέφτουνται τις συνέπειες. Αξίζει, άραγε, να εκπλαγούμε γι αυτό;
Ο Φασισμός και ο Μπολσεβικισμός είναι δύο αρνήσεις της τάξης.
Όμως , απ΄ όποια άποψη κι΄αν τον εξετάσουμε , ο μπολσεβικισμός είναι μια ιδεολογία. Αποτελεί μια προσπάθεια κομμουνιστικής οργάνωσης , που επιβάλλεται από μια μειοψηφία σε μια χώρα εξαντλημένη από δύο άτυχυς πολέμους, όπου δεν υπάρχει και όπου δεν υπήρξε ποτέ βιομηχανική αστική τάξη πολυάριθμη και έξυπνη, και όπου ο λαός , στη μεγάλη του πλειοψηφία , είναι αγράμματος και δεν λαβαίνει ούτε ελάχιστα μέρος στην Κρατική ζωή.
Ο μπολσεβικισμός, στη σκέψη των αρχηγών του είχε συλληφθή σαν ένα σχέδιο κομμουνιστικής οργάνωσης.
Πολλά από εκείνα για τα οποία ελεεινολογούμε τον μπολσεβικισμό τα συναντάμε και στην ιστορία της Γαλλικής επανάστασης, που αν την εκθειάζουμε συνολικά , είναι γιατί βρίσκεται πλέον μακρυά μας. Πολλά από τα λάθη του κομμουνισμού είναι κοινά σε όλες τις επαναστάσεις. Ο μπολσεβικισμός είναι ο σοσιαλισμός της αθλιότητας με όλους τους παραλογισμούς του και όλα τα λάθη του. Αλλά κλείνει μέσα του κάτι , που δεν είναι μονάχα βία.
Ο Φασισμός δεν έχει κανένα ιδανικό . Είναι μια απλή καταληψη του Κράτους από μια οπλισμένη μειονότητα, που διακηρύσσει αρχές αντίθετες μ΄εκείνες, για τις οποίες είχεν αγωνιστεί ο φασισμός σ΄όλη του τη ζωή. Η μόνη(124) ιδέα που διαφαίνεται εξωτερικά, είναι η ιδέα του Κράτους-Έθνους , υποταγμένου σ΄οργανωμένο και οπλισμένο κόμμα, με το σκοπό να κάνη αισθητή τη δύναμή του. Αλλά οι εκδηλώσεις και επιδείξεις αυτές αποτελούν απλή καρικατούρα των επιδείξεων και διαθέσεων του Γουλιέλμου ΙΙ και δεν είναι δυνατό παρά να προκαλέσουν τις πιο σοβαρές συγκρούσεις στο εσωτερικό και να δημιουργήσουν τη δυσπιστία στο εξωτερικό. Κάθε μορφή νασιοναλισμού αναγκαστικά οδηγεί σε νέους πολέμους. Η Ιταλία όμως εξαιτίας της δημογραφικής και κοινωνικής της σύνθεσης, δεν έχει ανάγκη παρά από ειρήνη , ελευθερία και ανταλλακτικό εμπόριο. Η Ρωσσία και η Ιταλία έχουν συνεπώς, με διαφορετικές μορφές, καταλύσει την ελευθερία. Αλλά τα δύο αυτά φαινόμενα πρέπει να θεωρηθούν ως απομονωμένα; Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι και στις άλλες χώρες , όπου εξακολουθεί ακόμα η νευρικότητα του πολέμου, υπάρχουν ρεύματα αντιδραστικά , ιδέες εθνικιστικές, προτεξιονιστικές υπερβολές , που δημιουργούν περιορισμούς της ελευθερίας ή κινδύνους εναντίον της ελευθερίας.
ΡΑ[1] Χαρακτηριστικό δείγμα κοντόφθαλμης πολιτικής.
[2] Avevo letto in una biografía di mió padre che Churchill, lasciando Roma, nel 1927, avrebbe detto: « Duce, se fossi italiano, potete stare sicuro che sarei anch'io fascista ». Gliene chiesi conferma.
«Qualcosa di simile mormoró mentre saliva sorridendo sul treno — rispοse — ma non ricordo le sue precise parole evidentemente dettate dal desiderio di farmi piacere. Era senza alcun dubbio rimasto molto impressionato dal ristabilito ordine pubblico, dal buon funzionamento dei servizi dello Stato, dal migliorato servizio ferroviario, che, come sai, piace tanto agli inglesi, dal risanamento delle finanze e dalla nostra efficace azione diretta ad annullare l' opera dei sovversivi rossi ».(Vittorio Mussolini:Mussolini e gli uomini nel suo tempo. σελ. 82 Ciarrapico editore 1977
ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ ΝΙΤΤΙ :ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΣ,ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΚΑΙ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΜΠΑΜΠΗ Β, ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ.
ΝΕΚΔΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ "ΑΘΗΝΑ" Α.Ι ΡΑΛΛΗΣ ΚΑΙ ΣΙΑ Σελ 222 ΑΘΗΝΑΙ 1927
Φ
ΦΦΦ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου