ΑΝΤΡΙΑΝΟ ΡΟΜΟΥΑΛΝΤΙ: Ο ΟΣΒΑΛΝΤ ΣΠΕΝΓΚΛΕΡ ΚΑΙ ΤΑ "ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ"

Τον Αύγουστο του 1933 εμφανίζεται το τελευταίο από τα βιβλία του Σπέγκλερ με τίτλο "Jahre der Entscheidung" Το έργο αυτό αρχίζει με έναν χαιρετισμό για την Εθνική επανάστασι του Ιανουαρίου-Μαρτίου:

Κανείς περισσότερο από μένα δεν επιθυμούσε τόσο ολόψυχα τις Εθνικές εξελίξεις αυτού του χρόνου. Από την πρώτη κιόλας μέρα είχα καταδικάσει την καταστροφική επανάστασι του 1918 γιατί την θεωρούσα σαν την προδοσία μιας ά­θλιας μερίδας του λαού μας εναντίον εκείνης της ισχυρής, που δεν είχε διαβρωθεί, που στα Ι9Ι4- είχε ξεσηκωθεί δι­ότι μπορούσε και ήθελε να έχη κάποιο μέλλον. Από τότε και έπειτα όλα όσα έγραψα εστρέφοντο εναντίον των δυ­νάμεων εκείνων που με την βοήθεια των εχθρών μας είχαν "ταμπουρωθεί" πίσω από τους σωρούς των δυστυχιών και των ατυχιών μας για να καταστήσουν αδύνατο αυτό το μέλλον. Κάθε φράσι μου απέβλεπε στο να επιταχύνη την πτώσι τους και εύχομαι να έγινε έτσι.

Για το καινούργιο καθεστώς -έγραφε- δεν ήταν διατεθειμένος να μιλήση ούτε υπέρ ούτε κατά. Ήταν ένα υπερβολικά πρόσφατο πολιτικό γεγονός "για να επιδέχεται κριτική". Παρ' όλα αυτά, δεν έκρυβε την συμπάθεια του για την πατριωτική εξόρμησι που είχε συνοδεύσει την κατάληψι της εξουσίας από τους Εθνικοσοσιαλιστές .

Τελετές σαν εκείνη του Πότσδαμ -κατά την οποία ο Χίτλερ και ο γέρος Χίντενμπουργκ είχαν διακηρύξει την γέννησι του τρίτου Ράιχ εμ­πρός από τους τάφους των Βασιλέων της Πρωσίας- δεν μπορούσαν να πε­ράσουν απαρατήρητες.[1] Από την άλλη πλευρά γνωρίζουμε ότι ο Σπέγκλερ ύ­ψωσε κι αυτός στον εξώστη του σπιτιού του την σημαία με την σβάστικα όταν τα τάγματα εφόδου παρέλασαν μέσα στους δρόμους του Μονάχου.

Οι εθνικές εξελίξεις του 1933 ήταν κάτι το συγκλονιστικό και έτσι θα παραμείνουν στα μάτια του μέλλοντος. Ήταν πρωσικές σ' όλα και για όλα, όπως και η πορεία στα 1914 ... Οι ονειροπόλοι Γερμανοί σηκώθηκαν ήσυχοι, με επιβλη­τική σιγουριά και πήραν μαζί τον δρόμο που οδηγούσε στο μέλλον. 

Παρ όλα αυτά, και έπειτα από μια κολακευτική εισαγωγή, ο Σπέγκλερ βιάζεται να ρίξη παγωμένο νερό πάνω στις Έθνικοσοσιαλιστικές υπερβολές.

Υπενθυμίζει ότι η Machtergreifung [2] δεν αποτελεί παρά μόνον την αρχή. Οι "φυλετικές" ουτοπίες των Ναζιστών του φαίνονται τόσο νεφελώδεις όσο και εκείνες των ειρηνιστών και των διεθνιστών. Οι Ναζί πιστεύουν πως μπορούν να δημιουργήσουν έναν επίγειο παράδεισο δίχως να νοιάζονται για τον γύρω κόσμο' παρ' όλα αυτά οι σκληροί νόμοι της εξωτερικής πολιτικής κρατούν την Γερμανία δέσμια της σκληρής πραγμα­τικότητας.

Το "Τρίτο Βασίλειο" -τόσο των Ναζί όσο και εκείνο των αντιδρα­στικών καθολικών φίλων του Πάπεν είναι για τους καιρούς μας μια γοτθική αηδία, μοιάζει με νυχτερίδα,που αιφνιδιάζεται από το φως της μέρας." Αυτό που έχει. σημασία δεν είναι τα σλόγκαν όπως: "Τρίτο Ράιχ" η "'Εθνικός Σοσιαλισμός" αλλά η ουσία του Πρωσισμού[3] που λαγοκοιμάται μέσα στον Γερμανικό λαό. Είναι οι "δίχως λόγια ιδέες" που ζουν μέσα σε κάθε έκφρασι συμπεριφοράς ενός λαού και δεν έχουν ανάγκη από σάλπιγγες και εκκλήσεις.

Το μόνο πράγμα που είναι σε θέσι να εγγυηθή την συνοχή του μέλλοντος είναι η κληρονομιά εκείνη των πατέρων μας που κουβαλούμε μέσα ατό αίμα-: "Ιδέες δίχως λόγια"... Έχουμε ανάγκη να γαλουχηθούμε με το 'Πρωσικό ύφος παρόμοιο μ΄ εκείνο .που ξεπήδησε στα 1870 και στα 1914. και που τώρα κοιμάται στα βάθη των ψυχών μας... Αυτό το ύφος μπορεί να αποκτηθή μόνον μέσα από το ζωντανό παράδειγμα και την ηθική αυτοπειθ­αρχία μιας άρχουσας τάξης και όχι με πολυλογίες ή βιαστι­κές αντιδράσεις. Χρειάζεται αυτοκυριαρχία και προθυμία για τις .εσωτερικές θυσίες,

Όποιος τα μπερδεύει με την ηθική πίεσι ενός προγράμματος, δεν γνωρίζει περί τίνος πρόκειται.

Η πολιτική άποψι από την οποία ο Σπέγκλερ βλέπει την αποστολή του Πρωσισμού είναι κάπως διαφορετική. Πέρα από τη διαμάχη με τους αδελφούς-εχθρούς Αγγλοσάξωνες είναι επιπλέον αναγκαία η επαγρύπνησι της ανατολικής εκείνης περιοχής που βρίσκεται μπροστά σε μια Ασιατικοποιημένη Ρωσία.

Δύο επαναστάσεις απειλούν την Δύσι' εκείνη των κατωτέρων τάξε­ων και εκείνη των κατωτέρων φυλών.Ο κομμουνισμός έχει διαβρώσει την Ευρώπη- με την προπαγάνδα του σε τέτοιο σημείο ώστε τώρα ο καθένας ντρέπεται να μην είναι έστω και λίγο "Σοσιαλιστής".

Πίσω από την προπαγάνδα αυτή πραγματοποιείται ο ξεσηκωμός των χειροτέρων που θέλουν να ζουν όσο το δυνατόν καλύτερα εργαζόμενοι ό­σο το δυνατόν λιγότερο. Η πίεσι των κατωτέρων τάξεων επισημαίνεται στην κατάπτωσι των ηθών και των καλών τρόπων, στις συνεχείς απεργίες στην εξάπλωσι του ταπεινού κριτικού πνεύματος που βλέπει τον κόσμο από το παράθυρο του καφενείου. » 

Μπροστά στην επανάστασι αυτή των κατωτέρων τάξεων, οι κυβέρνη­σεις φυγομαχούν.- Κανένας πολιτικός άνδρας δεν έχει πλέον το κουράγιο να γίνη "αντιλαϊκός" να λάβη δηλαδή -μέτρα που δεν είναι αρεστά στον όχλο. Τα αστικά στρώματα τρέμουν μπροστά στην ριζοσπαστική αρθρογραφία και σκύβουν το κεφάλι στην μαρξιστική δημαγωγία. Μια άμορφη μάζα εγκαταλείπει την επαρχία και πηγαίνει να πυκνώση τις γραμμές του προλεταριάτου στις πόλεις. Αυτή αποτελεί την δύναμι της Παγκοσμίου Λευ­κής επαναστάσεως, μιας επαναστάσεως όμως που ελέγχεται από μαρξιστές αρχηγούς... 

Σ' αυτήν την παγκόσμια. εσωτερική επανάστασι προστίθεται η παγ­κόσμια εξωτερική επανάστασι των λαών που βρίσκονται έξω από την Ευ­ρώπη. 

Στο μέγεθος που οι λευκοί "εκδημοκρατίζονται" και συνεπώς "κιοτεύουν" οι έγχρωμοι λαοί υψώνουν κεφάλι.

Ήδη από τα 1935 ο Σπέγκλερ διαγράφει πρόφητικά το πλαίσιο της αφυπνήσεως των αποικιοκρατουμένων λαών. Το πρώτο σήμα κινδύνου το έ­δωσε ο Ρωσο-ιαπωνικός πόλεμος. Στην συνέχεια η ίδια η Ρωσία αφού πρώτα ασιατικοποιήθηκε μέσα από την μπολσεβικική επανάστασι μεθοδεύ­ει την ανταρσία τόσο των κατωτέρων λαών όσο και των καταπιεσμένων τάξεων. Μια επικίνδυνη ζύμωσι αρχίζει να αναπτύσσεται στην Ινδία και στην Κίνα.

Από την άλλη πλευρά, στην ίδια την Λατινική Αμερική η παλαιά, ευρωπαϊκής καταγωγής "ελίτ" γκρεμίστηκε από την εξουσία και το μιγα­δικό αίμα θριαμβεύει παντού. Ακόμα και οι νέγροι αρχίζουν να κοιτούν τους λευκούς με μάτι διαφορετικό. Όταν οι Γάλλοι κατέλαβαν την Ρηνάνια στέλνοντας εκεί έγχρωμα στρατεύματα με την πράξι τους αυτή δεν ταπεί­νωσαν μόνον τους Γερμανούς, αλλά ολόκληρη την λευκή φυλή:

Οι έγχρωμοι δεν είναι φιλειρηνικοί... Ίσως κάποτε να φο­βόντουσαν τους λευκούς" τώρα όμως τους περιφρονούν. Η ε­τυμηγορία είναι γραμμένη στο βλέμμα τους... Σήμερα όλοι οι λαοί βρίσκονται σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο. Η Αμερική είναι ένα Έθνος σύνθετο, γεμάτο αντιθέσεις και με μια παι­δική πολιτική νοοτροπία 'Ο,τι πιο κακόγουστο και ανόητο υπήρχε μέσα στην Ευρωπαϊκή ψυχή έχει ριζώσει στην χώρα αυτή. Oι Άγγλοι δεν είναι οι "Άγγλοι" που ξέραμε.Οι απεργίες και ο "λαμπουρισμός" έχουν φέ­ρει στην επιφάνεια τις κατώτερες τάξεις που δεν έχουν τίποτε το κοινό μ' εκείνη την έξοχη αριστοκρατική τολμηρότητα που είχε επιτρέψει στην Αγγλία να γίνη κυρίαρχη των θαλασσών.

Αναφορικά με την. Γαλλία, αυτή η χώρα έχει αποκάμει από την αφαίμαξι που έχει υποστεί κατά τη διάρκεια του μεγάλου πολέμου. Αυτός ο λαός, αστικός κατά βάθος έχει κουραστεί να συντηρή υψηλά ιδανικά.... Η Ιταλία του Μουσολίνι,κρίνεται περισσότερο ευνοϊκά. 

Τέλος, είναι γνωστές, οι ανησυχίες του Σπέγκλερ αναφο­ρικά μέ τήν Γερμανία.

Ο βασικός κίνδυνος παραμένει η εσωτερική κατάπτωσι που διαβρώνει τα ένστικτα. Ο χαμηλός δείκτης γεννητικότητας των περισσότερο προοδευμένων χωρών, είναι δείκτης εγωισμού και χαμηλής ζωτικότητας. Ήδη από τις αρχές του Ι8ου αιώνα, οι λαοί του Βορρά, στέλνανε τα περισσευούμενα παιδιά τους να εποικίσουν την Αμερική και την Αυστρα­λία. Σήμερα αναδιπλώνονται, δίχως να διαθέτουν άλλο την γεύσι της ζωής. Ο φιλειρηνισμός, κάποιος αμφίβολος ανθρωπισμός, είναι σημάδια φυγής τόσο από τις ίδιες μας τις ευθύνες όσο και από την ιστορία.

Η σημερινή τάσι της κοινωνίας, το μόνο πού φαίνεται να επιδιώκη είναι μια νωθρή κατάστασι τύπου Fellah, ζητά μια κατοχύρωσι. ενάντια σε οτιδήποτε που μπορεί να διαταράξη τον ομοιόμορφο καλπασμό των ημερών, ενάντια στο πεπρωμένο σε οποιοδήποτε σημείο και αν παρουσιάζεται: ένα είδος mimikry [4] μπροστά στην Παγκόσμια Ιστορία... το happy end μιας, άδειας, ύπαρξης, που μέσα, της η αηδία, η μουσική της Τζαζ και οι νέγρικοι χοροί συνοδεύουν το πένθιμο εμβατήριο ενός μεγάλου πολιτισμού. Ενάντια στις δυνάμεις του εκφυλισμού που βαδίζουν πίσω από τις ανθρωπιστικές ουτοπίες, ο Σπέγκλερ διεκδικεί το τραγικό αίσθημα της Ιστορίας. Στα παγκόσμια συμβάντα δεν υπάρχει μια λογική τής προόδου παρά μόνον οι νόμοι της ζωής που καταστρέφουν τους λαούς που "ατονούν". Τα λευκά Έθνη έχουν ξεπεράσει κι αυτό ακόμα το στάδιο της ολικής αλαζονείας. Δεν διαθέτουν ούτε τις γενιές των καλλιτεχνών, ούτε την αριστοκρατία του πνεύματος.

Παρ ' όλα αυτά, οι τεχνικές και οργανωτικές τους ικανότητες τους επιτρέπουν να ελπίζουν στον καινούργιο Ιστορικό νόημα του "Και­σαρισμού". 

Τα "Αποφασιστικά χρόνια" θέλουν να είναι μια έκκλησι προς τους νέους "Καίσαρες" και τους οπαδούς τους. 

Όσο περισσότερο εμβαθύνει. κανένας στον Καισαρισμό του Φαύστιου [5] κόσμου τόσο καλύτερα αντιλαμβάνεται για το ποιος προορίζεται, σαν αντικείμενο και ποιος σαν υποκείμενο της ιστορικής εξελίξεως. Έχει ήδη περάσει η θλιβερή κουστωδία των αναμορφωτών του κόσμου που μετά τον Ρουσσώ εμφανίστηκαν, με γρήγορα- αλλά μικρά βηματάκια και μοναδική ανάμνησι της ύπαρξης των είναι τα βουνά τυπωμένου, χαρτιού που άφησαν πίσω τους. 

Στην θέσι εκείνων έρχονται οι Καίσαρες. Η Μεγάλη Πολιτική γίνεται και πάλι κάτοχος των αιώνιων δι­καιωμάτων της, σαν τέχνη του δυνατού, έξω από κάθε σύστη­μα και κάθε θεωρία.

Υποσημειώσεις:

[1] Στις 21 Μαρτίου μια ημερομηνία που έχει επιλεχτεί προσεκτικά για να αναταράξει παλιές μνήμες (την έναρξη των εργασιών του Ράιχσταγκ του Δευτέρου Ράιχ από τον Βίσμαρκ στα 1871) ξεκινούν οι εργασίες του καινούργιου Ράιχσταγκ Ο τόπος που το σώμα καλείται να συγκεντρωθεί σε πανηγυρική συνεδρίαση έχει και αυτός συμβολικό χαρακτήρα. Είναι η εκκλησία της Φρουράς του Πότσδαμ. Ο σιωπηλός στρατιωτικός χαιρετισμός του Paul von Hindenburg μπροστά στον άδειο θρόνο του Κάιζερ, η αντιφώνηση του Hitler στην σύντομη προσφώνηση του Στρατάρχη αποτελούν και αυτές μέρος μιας απίθανης και ιδιοφυούς σκηνοθεσίας που παραπέμπει στο ένδοξο παρελθόν.. Ο Hitler του οποίου η Κυβέρνηση δεν έχει πάρει ακόμη ψήφο εμπιστοσύνης βρίσκει την ευκαιρία σε μια μελετημένη αποστροφή του λόγου του να αμφισβητήσει δημόσια το πλέον επονείδιστο για κάθε Γερμανό άρθρο της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Το άρθρο 231.Η άποψή του κατηγορηματική και ξεκάθαρη: “Ούτε ο Κάιζερ, ούτε η Κυβέρνηση ούτε το Έθνος επιθυμούσαν τον πόλεμο..” 

[2] Ο όρος Machtergreifung υιοθετήθηκε από τους Ναζιστές και σημαίνει "κατάληψη της εξουσίας". Παραπέμπει στη πρώτη Κυβέρνηση Χίτλερ που ορίστηκε στις 30 Ιανουαρίου 1933.

[3]

[4] In evolutionary biology, mimicry is the similarity of one species to another which protects one or both.

[5] Σύμφωνα με τον Σπένγκλερ οι διάφοροι πολιτισμοί, με βάση το πνεύμα της ψυχής που τα χαρακτηρίζει διακρίνονται σε διάφορους τύπους . Έτσι έχουμε την "Απολλώνειο ψυχή" του Ελληνικού πολιτισμού ,τη "μαγική ψυχή " του Αραβικού, την "Φαύστιο" ή "δυναμικήν" του πολιτισμού της δυτικής Ευρώπης.