OSWALD SPENGLER: JAHRE DER ENTSCHEIDUNG (Αποφασιστικά χρόνια)

Η ΘΑΝΑΣΙΜΗ ΚΡΙΣΗ  ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ (Απόσπασμα)

                       

 Το μεγάλο πρόβλημα έχει να κάνει με τη πιθανότητα κατάρρευσης  των λευκών δυνάμεων. Ενάντια τους στρέφεται μια συντριπτικά ανώτερη δύναμη, που βάζει σε σκέψεις.

Ποιες όμως είναι οι δυνάμεις εκείνες που διαθέτει ο λευκός κόσμος, σε θέση να αναπτύξουν μια πνευματική και υλική αντίσταση μπροστά σε μια  παρόμοια απειλή;

Όπως τουλάχιστον φαίνεται με μια πρώτη ματιά , ελάχιστες . Οι λευκοί λαοί έχουν   αποκάμει από την υπερβολική πνευματική καλλιέργεια. Στη προσπάθειά  τους να πετύχουν   μια τυπική ανύψωση και μια εσωτερική τελειοποίηση, εξάντλησαν κάθε   τι που μπορούσε να διαθέτει πνευματική συνοχή. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν   απόμειναν παρά τα κάρβουνα για  να μη πούμε οι στάχτες.

Κάτι τέτοιο βέβαια δεν συμβαίνει  παντού. Όσο πιο λίγο ένας λαός με διευθύνουσα αρμοδιότητα μπερδεύεται στη δίνη του ανεμοστρόβιλου ,τόσο περισσότερο διατηρεί το χάος εκείνο που εκδηλώνεται με συγκεκριμένες μορφές. Όταν αρχίζει να πνέει ο ανεμοστρόβιλος των μεγάλων αποφάσεων όπως συνέβη στα Ι9Ι4, από τις   κρυμμένες σπίθες,   ξεπηδούν  τελείως ξαφνικά,  φλόγες.

Στη γερμανική φυλή, την ισχυρότερη φυλή που παρουσιάστηκε ποτέ,  λαγοκοιμούνται ακόμα και σήμερα οι μεγαλύτερες δυνατότητες. 'Οταν όμως εδώ γίνεται αναφορά στη φυλή πρέπει να ση­μειωθεί ότι ο όρος δεν αντιμετωπίζεται με το δαρβινιστικό ή   το υλιστικό νόημα  του, ένα νόημα που σήμερα είναι τόσο πολύ του συρμού ανάμεσα στους αντισημίτες της Ευρώπης   και της Αμερικής.

Η φυλετική ενότητα των ανθρώπων είναι μια παράδοξη έκφραση αν σκεφτούμε ότι από αιώνες τώρα όλα τα γένη και τα είδη έχουν αναμειχθεί και ότι ειδικά  στις πολεμικές κοινότητες κάθε ξένος "ράτσας" ήταν πάντα καλοδεχούμενος, χωρίς  κανείς να νοιάζεται για τη φυλή από την οποία προερχόταν. Όποιος μιλά πολύ για φυλή ,σημαίνει πως την έχει χάσει. Εκείνο που έχει σημασία δεν είναι η καθαρότητα της φυλής αλλά η φυλετική δύναμη που κατασκηνώνει σε κάθε λαό. Αυτή κατά κύριο λόγο, εκδηλώνεται με τη φυσική , τη στοιχειώδη γεννητικότητα, με τον αριθμό των παιδιών που όσο και να τον ξοδεύουν τα ιστορικά" γεγονότα, δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση να τον εξαντλήσουν.

Σύμφωνα με το γνωστό απόφθεγμα του Φρειδερίκου του Μέγα, επίκαιρο όσο ποτέ, ο θεός βρίσκεται στο πλευρό των ισχυρότερων ταγμάτων.

Τα εκατομμύρια των νεκρών του Παγκοσμίου πολέμου, σε σχέση πάντα με τη ράτσα, στάθηκαν ότι καλύτερο   μπορούσαν να πα­ρουσιάσουν οι λευκοί λαοί παρ' όλα αυτά η φυλή φαίνεται    απ την ταχύτητα με την οποία μπορεί ν' αντικαταστήσει τους νεκρούς αυτούς.

Ένας Ρώσος μου έλεγε: Όλα όσα θυσιάσαμε στην επανάσταση, η ρωσίδα θα μας τα ξαναφτιάξει μέσα σε δέκα χρόνια. Αυτό είναι το πραγματικό ένστικτο ' παρόμοιες φυλές είναι ανίκητες.

Το χυδαίο δόγμα του Μάλθους   που εξυμνεί την στείρωση  σαν κάτι προοδευτικό και που προπαγανδίζεται σήμερα σ' όλα τα λευκά Έθνη    το μόνο   που   αποδεικνύει είναι    ότι οι διανοούμενοι σαν αυτόν δεν έχουν φυλή. Δεν είναι καθόλου αληθινό ότι οι οικονομικές κρίσεις ξεπερνιούνται  με την μείωση του πληθυσμού. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο:Tα "ισχυρά" τάγματα που δίχως αυτά   δεν μπορεί να υπάρξει μεγάλη πολιτική, υπερασπίζονται, ενδυναμώνουν και εμπλουτίζουν την οικονομική ζωή.

Η γυναίκα "ράτσας" δεν θέλει να είναι "συντρόφισσα"  ή "ερωμένη" αλλά μητέρα   όχι μόνο ενός παιδιού αλλά πολλών. Το ένστικτο των ισχυρών φυλών εκφράζεται μέσα από την   χαρά της πολυμελούς   οικογένειας, μέσα από την πίστη ότι η στείρωση    είναι η σκληρότερη κατάρα που μπορεί vα  χτυπήσει τη γυναίκα και μέσα από αυτή, το γένος.

Από αυτό ακριβώς το ένστικτο πηγάζει και η έμφυτη ζήλεια που αναγκάζει    μια γυναίκα   να πάρει από κάποια άλλη τον άνδρα που   επιθυμεί να είναι πατέρας των παιδιών της.

Ο άνθρωπος θέλει ν' αποκτήσει γερά παιδιά, σε θέση να δια­τηρήσουν το όνομα τoυ και μετά τον θάνατο του, να μεγαλώ­σουν το έργο του....

Για το λόγο αυτό η ιδέα της κληρονομικότητας είναι ανα­πόσπαστο τμήμα του γερμανικού γάμου.

Αν καταρρεύσει η αρχή της ιδιοκτησίας, τότε εξαφανίζεται ολοκληρωτικά και το νόημα της οικογένειας. Όποιος πολεμά το ένα, πολεμά αναπόφευκτα και το άλλο.

Η αρχή της ιδιοκτησίας που είναι σύμφυτη με την ύπαρξη κά­θε αγροκτήματος, κάθε εργοστασίου και έχει ταυτίσει την ανώτε­ρη συμβολική της έκφραση με τη κληρονομική μοναρχία, εγγυά­ται τη δύναμη του ενστίκτου της φυλής.

Ο σοσιαλισμός όχι μόνο στρέφεται εναντίον της αλλά ζητά την εξαφάνιση της.

Δυστυχώς όμως ο εκφυλισμός της λευκής οικογένειας, αναπό­φευκτη συνέπεια της δημιουργίας των μεγαλουπόλεων, γίνεται αφορμή για τη καταστροφή της "φυλής"  των Εθνών.

Χάνεται το ενδιαφέρον να είναι κανείς άνδρας ή γυναίκα  και μαζί μ' αυτό χάνεται και η θέληση για τη διαιώνιση του είδους. Ζουν μόνο για τους εαυτούς τους και αδιαφορούν για το μέλλον των επερχομένων.

Το Έθνος, κοινωνία που ξεκίνησε σαν ένας οργανικός ιστός οικογενειών, κινδυνεύει να εξελιχθεί αρχή   κάνοντας από τις πόλεις, σε κοινωνίες μοζανθρώπων όπου καθένας επιθυμεί να   κερδίσει από τη ζωή   και από τους άλλους τη μεγαλύτερη δυ­νατή, ποσότητα απολαύσεων. Ρanem circences.-
Η γυναικεία χειραφέτηση της εποχής του Ibsen  δεν είχε σαν στόχο την απελευθέρωση της γυναίκας από τον άνδρα αλλά από το βάρος της μητρότητας' η σύγχρονη χειραφέτηση των ανδρών έχει σαν στόχο την απελευθέρωση τους από  τις υποχρεώσεις τους απέναντι   στην οικογένεια, στο λαό, στο Κράτος...................................

Η φυλή  "λαγοκοιμάται" μέσα σε κάθε λαό και  περιμένει την αφύπνιση μιας μεγάλης εποχής.

Στο πλανήτη μας, ο αγώνας για την επικράτηση, έχει ήδη αρχίσει .Αν  θέλουμε να ζήσουμε, πρέπει να ξεπεράσουμε τον φιλειρηνισμό του Φιλελεύθερου αιώνα. Οι αντιπολεμικές κραυγές αν δεν θεωρηθούν  σαν ένα είδος   διανοητικής έκφρασης , αντιπροσωπεύουν μια  ουσιαστική φυγομαχία μπροστά στην ισ­τορία, με τίμημα την  αξιοπρέπεια, την τιμή και την ελευθερία .

Η ίδια η ζωή είναι πόλεμος. Μπορεί  κανείς από τη μια  να καταδικάζει το νόημα της ζωής κι από την άλλη να παρου­σιάζεται σαν υπερασπιστής του;

Με τη συμπεριφορά του, φαίνεται ότι επιδιώκει με φανατι­σμό μια ηρεμία τύπου fellah , μια σιγουριά ενάντια, σε κάθε τι που θα μπορούσε να ταράξει τον σταθερό καλπασμό των ημερών, ενάντια στο πεπρωμένο , οπουδήποτε κι αν αυτό παρουσιαστεί :ένα είδος mimikry  απέναντι στη Παγκόσμια ιστορία, το Ηappy end μιaς άδειας υπάρξεως, όπου μέσα της η αηδία, η μουσική Jazz και οι νέγρικοι χοροί, συνοδεύουν το πέν­θιμο εμβατήριο ενός μεγάλου πολιτισμού.

Κάτι τέτοιο δεν μπορεί ούτε πρέπει να συμβεί ποτέ. Πιθα­νότατα ο λαγός να είναι σε θέση να εξαπατήσει, την αλεπού. Ο άνθρωπος όμως δεν μπορεί να εξαπατήσει τον άνθρωπο.

Οι έγχρωμοι λαοί κατασκοπεύουν τους λευκούς την ώρα που μιλούν για ανθρωπότητα και για μόνιμη ειρήνη' οσμίζονται την ανικανότητα τους και την ολοκληρωτική έλλειψη διαθέσε­ως να αντισταθούν.

Στο σημείο αυτό χρειάζεται μια μεγάλη εκπαίδευση   που ε­γώ την ονόμασα Πρωσσική και που δεν θα είχα κανένα πρόβλη­μα να την ονομάσω και σοσιαλιστική.....

Δεν έχουμε δικαίωμα    να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας την πολυτέλεια της κούρασης. Ο κίνδυνος χτυπά τη πόρτα. Οι έγ­χρωμοι δεν είναι ειρηνιστές'  δεν εκτιμούν τη ζωή μόνο από τη διάρκεια της. Αν πέσει το σπαθί από τα χέρια μας, θα σκύ­ψουν και θα το σηκώσουν. Κάποτε αντιμετώπιζαν τους λευκούς με δέος' σήμερα όμως τους περιφρονούν.

Αν  οι λευκοί λαοί, άνδρες και γυναίκες συμπεριφερθούν απέναντί τους με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφέρονται στα σπί­τια τους ή στις χώρες των   έγχρωμων, στα μάτια  τους θα λάμ­ψει η ετυμηγορία....

Σήμερα· που οι ίδιοι είναι δύναμη, η μυστηριώδης ψυχή τους-που ποτέ δε θα καταλάβουμε, ορθώνεται και κοιτά τους λευκούς από ψηλά, σαν κάτι το ξεπερασμένο.


(Μετάφραση :Πενθεύς)
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Το Αντίδοτο", Τεύχος 2