(Χαρακτηριστικό δείγμα του φανατισμού που προκάλεσε η επανεμφάνιση του Βενιζέλου , στο πολιτικό στίβο, είναι και το παρακάτω άρθρο της μετριοπαθούς αντιβενιζελικής εφημερίδας "Πρωία" που δημοσιεύτηκε στις 23 Μαίου 1928.)
«Και είπε Κάιν προς Άβελ τον αδελφόν αυτού- διέλθωμεν εις το πεδίον. Και εγένετο εν τω είναι αυτούς εν τω πεδίω και ανέστη Κάιν επί Άβελ τον αδελφόν αυτού και απέκτεινεν αυτόν. Και είπεν ο Θεός προς Κάιν: Πού έστιν Άβελ ο αδελφός σου; Ο δε είπεν: Ου γινώσω. Μη φύλαξ του αδελφού μου ειμί εγώ; Και είπεν ο Θεός:
Τί εποίησας; Φωνή αίματος του αδελφού σου βοά προς με εκ της γης. Και νυν επικατάρατος συ από της γης, ή έχανε το στόμα αυτής δέξασθαι το αίμα του αδελφού σου εκ της χειρός σου· · .
Επιστήθιος φίλος του Βενιζέλου την επαύριον της παγκοσμίου θυέλλης την οποίαν ηγειρεν η κατ' εντολήν του θανάτωσις του Γούναρη, των άλλων πολιτικών ανδρών και του αρχιστρατήγου, έλεγε προς Αθηναίον εν τη ξένη δη-μοσιογράφον, αναφερόμενος εις την διακοπήν των Αγγλοελληνικών σχέσεων :
Ω ! αυτοί οι Άγγλοι. Δεν σου εκφάζσνται ποτέ των σαφώς. Αφού δεν ήθελον να φονεύσωμεν τον Γούναρην διατί δεν μας το έλεγαν εγκαίρως; Ποτέ ο «Πρόεδρος — ο Βενιζέλος ,— δεν θα έφθανε μέχρι του σημείου να τους φανή δυσάρεστος. Αλλ' οι Άγγλοι μόνον την δωδεκάτην ώραν ειδοποίησαν τον Πρόεδρον». Και η ειδοποίησης ήτο ψυχρά. Ήτο ως να μην έγινε.
Δεν γνωρίζομεν αν οι Άγγλοι — ο λόρδος Κώρζον δηλαδή .— θα ηδύναντο εγκαιρότερον επεμβαίνοντες εν Λωζάννη πλησίον του αιμοδηψούς γέροντος ν' αποσοβήσουν ό,τι δεν κατόρθωσε ν' αποσόβηση ο Εμμανουήλ Ρέπουλης. Αλλ' η όλη προμνησθείσα στιχομυθία και ακόμη, η συνέντευξις του Βενιζέλου προς τον ανταποκρπήν του «Βήματος του Σικάγου», και ασπασμοί τους οποίους αντήλλαξε προς τον αρχηγόν της Επαναστάσεως του 1922 και αι τιμαί τας οποίας επεδαψίλευσεν εις τον Οθωναίον εν Κρήτη και η διαρκής του αναστροφή μετά των ανθρώπων του αίματος αποδεικνύουν ότι αυτός εσκηνοθέτησε την Ψευδή δίκην, αυτός ετοποθέτησε τους ψευδομάρτυρας, αυτός ώπλισε το απόσπασμα της εκτελέσεως. Αυτός είναι ο φονεύς. Αυτός είναι ο Κάιν. Αυτός είναι ο αιμοσταγής. Αυτός είναι ο ατιμάσας την Ελληνικήν πολιτικήν ίστορίαν!
Και αυτός ο φονεύς. Αυτός ο αιμοσταγής. Αυτός ο ατιιμάσας την Έλληνικήν πολιτικήν ιστορίαν. Αυτός, ο συγκροτήσας το εκτελεστικόν απόσπασμα το οποίον εφόνευσε τους ατυχήσαντας μεγάλους πατριώτας, είναι ο επιζητών να φονεύση τώρα την ησυχίαν του ελληνικού Λαού, την ευτυχίαν του Ελληνικού Λαού, τας ελευθερίας του Ελληνικού Λαού.
Δεν μας εκπλήττει οπωσδήποτε ότι ο Βενιζέλος ζητεί να καταλάβη την έξουσίαν. Δεν μας εκπλήττει ότι ο Βενιζέλος ζητεί να γίνη Πρωθυπουργός, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Δικτάτωρ, Βασιλεύς, Αυτοκράτωρ, Φάλαρις, Νέρων, Καλλιγούλας ή ό,τι άλλο ακόμη. Δεν μας εκπλήττει το γεγονός, ότι ο Βενιζέλος είναι αμετανόητος, ότι είναι πεπωρωμένος, ότι δεν έχει ηθικούς δισταγμούς. Δεν μας εκπλήσσει ότι ο Βενιζέλος θεωρεί την εξουσίαν φυσικήν εττι-βράβευσιν του πολλαπλού φόνου, τον οποίον διέπραξε. Δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι ο Βενιζέλος παρέμεινεν οίος τον εγνωρίσαμεν, Δεν μας εκπλήσσει ότι ζητεί την συνεργασίαν και ανδρός του οποίου ο αδελφός εφονεύθη από την σωματοφυλακήν του δικτάτορας, μας εκπλήσσει ότι υπάρχουν εφημερίδες, ότι υπάρχουν βουλευταί, ότι υπάρχουν άνθρωποι δεχόμενοι την ύβριν του να λέγωνται Βενιζελικοί. Μας εκπλήττει ότι υπάρχουν άνθρωποι έτοιμοι να δώσουν την χείρα εις τον φονέα. Μας εκπλήττει ότι υπάρχουν άνθρωποι δεχόμενοι να .κυβερνηθούν, δεχόμενοι να εκπροσωπηθούν από άνδρα, εις χείρας του οποίου είναι ακόμη νωπαί αι κηλίδες του αίματος.
Εν ονόματι της Ελληνικής αρετής. Εν ονόματι της Ελληνικής αλληλεγγύης. Εν ονόματι της τιμής, έν ονόματι του δημοσίου συμφέροντος, εν ονόματι της κοινωνικής Ειρήνης, εν ονόματι της ηθικής, εν ονόματι της λογικής, εν ονόματι ακόμη της καλαισθησίας καλούμεν τους κατοίκους της Χώρας ταύτης, γηγενείς και πρόσφυγας, άνδρας και γυναίκας, πρεσβύτας και νέους να συναγερθούν κατά του κινδύνου. Ν' αναμνησθούν την τυραννίαν μιας τριετίας : Τους μισθοφόρους. Τον Ροκφέιγ. Την ξένην αστυνομίαν.
Τον βομβαρδισμόν των Αθηνών. Τον αποκλεισμόν της Ελλάδος. Την πείναν. Τας εξορίας. Τους τουφεκισμούς. Τους δαρμούς. Τους ηθικούς εξευτελισμούς. Τας φυλακάς του Αβέρωφ, της Αιγίνης του Ιτζεδίν. Τας σφαγάς της Απειράνθου. Τας σφαγάς της Χαλκιδικής. Τον Καλαμαράν. Τον Χατζόπουλον. Τον Ίωνα Δραγούμην, τον Βαλάκην, τον Τζανετάκην. Να ενθυμηθούν τον εξαπλούν φόνον της 15)28 Νοεμβρίου 1922.
Το αίμα του μεγάλου Συλλαλητηρίου. Να ενθυμηθούν τον Βασιλέα Κωνσταντίνον, τον συκοφαντηθέντα τον κατα-προδοθέντα, τον άταφον.
Ίσως ένας συναγερμός Πανελλήνιος πείση τον «άνθρωπο» συγχωρήσατε μας δια τον ευφημισμόν, να φύγη από την Ελλάδα : Οριστικώς δε αυτήν την φοράν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου